Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 155/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie, z dnia 26 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt III K 956/20.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

S. W.

Uprzednia karalność

Sytuacja majątkowa

Karta karna - k.189 - 191

Informacja e - (...) k. 186

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Uprzednia karalność

Sytuacja majątkowa

Karta karna

Informacja e - (...)

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, nie były kwestionowana i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Naruszenie prawa materialnego, polegającego na obrazie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na błędnej wykładni tzn. wadliwej interpretacji znamienia „znaczna ilość” użytego przez ustawodawcę w tym przepisie, w sytuacji gdy właściwa wykładnia owego znamienia nie ogranicza się do poprawnego odkodowania znaczenia „znaczna ilość” ale i do prawidłowej identyfikacji kwantyfikatorów, które należy zbadać, aby stwierdzić czy owo znamię zaistniało, a czego w niniejszej sprawie Sąd I instancji w ogóle nie poddał badaniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut był niezasadny.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej, Sąd meriti w sposób prawidłowy dokonał interpretacji znamienia „znaczna ilość” pozwalającego zakwalifikować czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Oskarżona posiadała amfetaminę o łącznej wadze 13,651 gr netto i 3-chloeometkatynon (3-C.) o łącznej wadze 20,110 gr netto. Z opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych wynika, że ta ilość amfetaminy stanowi od 13 do 26 porcji handlowych, które mogą posłużyć do jednorazowego odurzenia około 117 pierwszorazowych, przeciętnych, dorosłych i nieuzależnionych osób. Jeśli natomiast chodzi o 3-C., to ta ilość odpowiadała 134-200 porcjom handlowym. Nie ulega zatem wątpliwości, że były to znaczne ilości w rozumieniu zastosowanego przepisu. W tym miejscu przypomnieć należy, że jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, a więc co najmniej 20. Taki pogląd wyraził chociażby Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt III KK 25/13. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej kwestia czy są to osoby uzależnione czy też nie jest w tym przypadku, przy tej wadze i ilości działek handlowych, bez znaczenia. Sąd Rejonowy prawidłowo wziął także pod uwagę rodzaj substancji psychotropowych. Amfetamina, tak jak 3-C., należy do narkotyków bardzo łatwo i szybko uzależniających. W żadnym razie nie można ich uznać za miękkie i niegroźne. Wręcz przeciwnie. To natomiast, w połączeniu z w/w ilością porcji handlowych, które mogą posłużyć do odurzenia co najmniej kilkudziesięciu osób, pozwalało w ocenie Sądu Odwoławczego przyjąć, że kwalifikacja z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii była tu właściwa. Przy czym jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 6 września 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 126/19, posiadanie w tym samym czasie i miejscu różnych rodzajowo środków odurzających lub substancji psychotropowych nie uprawnia do przyjęcia popełnienia tylu przestępczych zachowań ile rodzajów środków narkotycznych posiadał sprawca, lecz takie postępowanie winno być oceniane w zależności od ilości tych środków, jako jedno przestępstwo o typie podstawowym lub kwalifikowanym.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z opisanych wyżej względów wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

1. Obraza art. 7 kpk i art. 410 kpk przez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że właścicielem znalezionych w boazerii pokoju w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. była oskarżona S. W. w sytuacji, gdy znalezione substancje psychoaktywne mogły należeć do innych osób, w tym do współoskarżonego, poprzedniego lokatora, bądź którejś z osób przebywających w lokalu oraz braku przeprowadzenia badań daktyloskopijnych na okoliczność czyje odciski palców znajdują się na woreczkach strunowych znalezionych przez funkcjonariuszy Policji przy użyciu psa tropiącego, a w konsekwencji wątpliwości co do właściciela znalezionych przedmiotów w toku postępowania przed Sądem I instancji nie usunięto, a która to wątpliwość winna być rozstrzygnięta na korzyść oskarżonej;

2. Błąd w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść wydanego orzeczenia polegający na błędnym uznaniu przez Sąd I instancji, że oskarżona S. W. posiadała znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 13,651 grama netto oraz znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 3-chlorometkatynonu (3-C.) o wadze 20,11 grama netto, w sytuacji gdy oskarżona nie była właścicielem znalezionych przedmiotów jak również nigdy nie brała narkotyków, a znaczna ilość w toku postępowania przed Sądem I instancji ustalona została w sposób nieprawidłowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemnie powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były niezasadne.

Nie ulega wątpliwości, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej Sąd meriti prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając winę oskarżonej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że to ona była posiadaczem ujawnionych substancji psychotropowych. Po pierwsze, od dłuższego czasu była jedynym najemcą przedmiotowego pokoju, który od lutego 2020 r. posiadał drzwi zamykane na klucz. Po drugie, korzystała z tej formy ochrony swojej własności nie tylko wychodząc na zewnątrz, ale również przebywając w środku. Nie dopuszczała zatem do sytuacji, żeby ktoś mógłby się tam dostać bez jej wiedzy i zgody, a tym bardziej schować zabronione substancje. Powyższe wprost wynikało z zeznań świadka M. P. (k.105v sprawy o sygn. akt III K 770/20, k.97-99), B. V. (k.113-114) i A. S. (k.115). Po trzecie, ujawnione narkotyki nie leżały w ogólnodostępnym miejscu, ale były dobrze ukryte w szczelinie boazerii za grzejnikiem, co wymagało pewnego czasu i trudu, a co mogła uczynić jedynie osoba dobrze znająca pomieszczenie i mogąca nim swobodnie dysponować. W tym miejscu wskazać również należy, że interwencja w miejscu zamieszkania oskarżonej nie była przypadkowa. Nastąpiła bowiem wskutek pozyskania informacji, że trudni się sprzedażą narkotyków. Z zeznań świadków M. P. (k.98) i B. V. (k.113) wynikało że w ostatnim czasie do oskarżonej przychodziło wiele osób. Wiele pytało też o nią przez domofon. Zdaniem Sądu Okręgowego wszystko to składa się w spójną całość, pozwalając ustalić posiadacza zabronionych substancji. Co warte podkreślenia, oskarżona dwukrotnie na etapie postępowania przygotowawczego, to jest w dniach 29 maja 2020 r. (k.59 sprawy o sygn. akt III K 770/20) i 11 lipca 2020 r. (k.91 sprawy o sygn. akt III K 770/20), przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wskazując „treść zgodna z moim wyjaśnieniem” i składając podpisy. Wprawdzie podczas trzeciego przesłuchania w dniu 27 lipca 2020 r. twierdziła, że ujawnione narkotyki nie należały do niej, jej pokój nie miał wówczas drzwi i wchodziły do niego różne osoby, jak również podpisała protokoły przesłuchań bez ich przeczytania (k.95 sprawy o sygn. akt III K 770/20), a w postępowaniu sądowym wskazała, że podczas dwóch pierwszych przesłuchań znajdowała się pod wpływem alkoholu i niczego nie podpisała (k.78), jednak z opisanych wyżej względów było to niezgodne z prawdą. Nieprawdopodobnym jest także, żeby przesłuchujący ją funkcjonariusz Policji nie zauważył, że znajduje się w deklarowanym stanie, to jest pod wpływem alkoholu. W dodatku dwukrotnie i znajdując się w niewielkiej odległości. Co więcej, będąc przesłuchiwany w charakterze świadka P. P. kategorycznie temu zaprzeczył, jednocześnie wskazując że pod protokołami przesłuchań podpisały się jedynie osoby biorące udział w tych czynnościach, a tożsamość przesłuchiwanej została ustalona na podstawie dowodu osobistego (k.120-122). Wersja przedstawiona przez oskarżoną jest tym bardziej nieprawdopodobna, że została zatrzymana w dniu 27 maja 2020 r. o godz. 22.00 (k.2-2v sprawy o sygn. akt III K 770/20), a do pierwszego przesłuchania doszło w dniu 29 maja 2020 r. o godz. 13.00-13.30 (k.58-59 sprawy o sygn. akt III K 770/20). Skoro nie stwierdzono u niej alkoholu podczas interwencji, to niemożliwym jest, żeby miała go w organizmie podczas czynności zaistniałej blisko 40 godzin później. Tym bardziej, że oskarżona sama niczego takiego nie sygnalizowała.

Apelacja obrońcy oskarżonej stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Twierdzenia, że należały do innej, bliżej nieokreślonej osoby, która pozostawiała je tam w bliżej nieokreślony sposób, w bliżej nieokreślonym czasie i w bliżej nieokreślonym celu jawią się jedynie jako przyjęta linia obrony. W ocenie Sądu Okręgowego ustalenie, do kogo należały ewentualne odciski palców znajdujące się na woreczkach strunowych, w których umieszczono zabronione substancje nie rozstrzygałoby o tym, kto był ich posiadaczem. Równie dobrze mogły się tam znajdować odciski palców osób, od których oskarżona je nabyła. Sąd meriti słusznie nie powziął wątpliwości w tym zakresie. W związku z tym nie zaistniały też wątpliwości, które powinny być rozstrzygane na korzyść oskarżonej.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w zakresie zarzucanego oskarżonej czynu w stosunku do stopnia winy oskarżonej, sposobu i motywacji popełnienia zarzucanego czynu, postawy jaką reprezentowała oskarżona oraz relacji do celów, jakie kara powinna spełniać, będąc przy tym nadmierną represją dla oskarżonej w doniesieniu do prewencji i społecznego oddziaływania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut był niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, że rażąca niewspółmierność oznacza znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, „rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że „zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować”.

Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy. Mając powyższe na uwadze, orzeczonej wobec oskarżonej kary, tak co do rodzaju, jak i wymiaru, nie sposób uznać za rażąco niewspółmierną.

Czyn, którego dopuściła się oskarżona, to jest czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jest zagrożony karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi rok, a górna 10 lat. Sąd meriti wymierzył oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności, a zatem odpowiadającą dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Mając na uwadze dotychczasową dwukrotną karalność i znaczny stopień społecznej szkodliwości, brak było podstaw do wymierzenia oskarżonej kary łagodniejszej, w szczególności kary mieszanej. Oskarżona nie pierwszy raz weszła w konflikt z prawem i musiała zdawać sobie sprawę, że kolejne skazanie może się łączyć z wymierzeniem jej kary bezwzględnego pozbawienia wolności. Tym bardziej, że uprzednio dano już jej szansę, orzekając karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej powyższe skazanie nie uległo zatarciu. Orzeczony tym wyrokiem zakaz prowadzenia pojazdów został bowiem wykonany dopiero w dniu 15 listopada 2021 r. Wcześniej, wyrokiem z dnia 1 lutego 2021 r., który uprawomocnił się z dniem 9 lutego 2021 r., skazano ją natomiast na karę 1 roku ograniczenia wolności. Zastosowanie mają tu więc art. 107 § 6 kk i 108 kk. Mimo to oskarżona ponownie naruszyła porządek prawny. Zdaniem Sądu Okręgowego tak ukształtowana kara spełni cele prewencji zarówno ogólnej, jak i indywidualnej, będąc ze wszech miar zasłużona i sprawiedliwa.

Wniosek

Orzeczenie w stosunku do oskarżonej kary pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 26 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt III K 956/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Wobec niezasadności zarzutów brak było podstaw do zamiany zaskarżonego wyroku, który w tej sytuacji został utrzymany w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

S. W.

II i III

Na podstawie § 4 ust 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. L. kwotę 516,60 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonej z urzędu w instancji odwoławczej. Biorąc pod uwagę, że obrońca reprezentował oskarżoną w postępowaniu odwoławczym, jego wniosek w tym zakresie zasługiwał na uwzględnienie.

Na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżoną od kosztów sądowych w instancji odwoławczej przejmując wydatki na Skarb Państwa. Z uwagi na treść zaskarżonego wyroku, którym orzeczono karę bezwzględnego pozbawienia wolności, obciążanie jej tymi należnościami było bezzasadne.

7.  PODPIS

SSO Anna Zawadka SSO Adam Bednarczyk SSR (del.) Tomasz Morycz

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 26 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt III K 956/20

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana