Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2022r.

S ąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział II Cywilny- Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicz ący: SSO Irena Dobosiewicz (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2022r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 31 marca 2022r. sygn. akt IC 1722/19

orzeka:

I. oddala apelację,

II. zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 450 zł / czterysta pięćdziesiąt/ tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Irena Dobosiewicz

II Ca 662/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 marca 2022 r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu zasądził od pozwanej Gminy G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 6.083,62 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11.10.2018 r. ,oddalił powództwo w pozostałej części , dokonał stosunkowego rozliczenia kosztów, i ustalił, że powód wygrał sprawę w 59,90% zaś szczegółowe rozliczenie kosztów pozostawił referendarzowi sądowemu.

Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach natury prawnej:

Powód (...) z siedzibą w W. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w (...)/1, dla której prowadzona jest księga wieczysta przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu oznaczona numerem (...), zabudowanej budynkiem , jest też właścicielem lokalu oznaczonego numerem (...). Wyrokiem z dnia 30 lipca 1999 r. I C 327/99 Sąd Rejonowy w Inowrocławiu orzekł eksmisję wobec A. i B. małżonków N. wraz z wszystkimi osobami prawa od nich wywodzącymi z lokalu oznaczonego nr (...) położonego w (...)/1, przy czy w punkcie 3 wyroku ustalił ,że pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów gminy G..

Powód domagał się odszkodowania za okres od 1 września 2015r. do 30 czerwca 2018r. za niedostarczenie osobom zamieszkującym lokal socjalny. Zwrócił się do pozwanego o przydział lokalu socjalnego dla osób wymienionych w powyższym wyroku w dniu 18 kwietnia 2005 r., nadto w dniu 24 lutego 2010 r. wezwał pozwanego do zapłaty. Wezwania pozostały bez odpowiedzi. Powód sporządzał informacje i noty księgowe tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu i doręczał je pozwanemu. Informacje powyższe dostarczano również R. N. i K. N.. Za wywóz odpadów stałych powód wskazywał niższe kwoty, co świadczyło, iż mieszkańcy prowadzili segregację odpadów. Za powyższy okres powód nie uzyskał zaspokojenia w jakiejkolwiek części.

Sąd Rejonowy ustalił również, iż na terenie Gminy G. koszt odpowiednio dostarczenia 1m3 wody, odprowadzenia ścieków, odczytu i rozliczenia wodomierza przedstawiał się następująco:

⚫

w okresie od 1 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2016 roku – 3,70 zł, 5,13 zł, 2,97 zł

⚫

w okresie od 1 lipca 2016 r. do 30 czerwca 2017 roku – 3,87 zł, 5,50 zł, 2,97 zł

⚫

w okresie od 1 lipca 2017 r. do 30 czerwca 2018 roku – 3,87 zł, 5,50 zł, 2,97 zł

W kwietniu 2013 r. ustalono stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi (obowiązywały one od 1 lipca 2013 r.); dla odpadów niesegregowanych w wysokości odpowiednio 15 zł, 29 zł, 44 zł, 59 zł, 64 zł (odpowiednio dla gospodarstw 1, 2, 3, 4, 5 i więcej osobowych), dla odpadów segregowanych w wysokości odpowiednio 8 zł, 16 zł, 24 zł, 32 zł, 39 zł (odpowiednio dla gospodarstw 1, 2, 3, 4, 5 i więcej osobowych). Od 1 stycznia 2016 r. obowiązywały stawki za odpady komunalne odpowiednio 9 zł i 18 zł za osobę (w pierwszym wypadku odpady segregowane, w drugim zmieszane). W dniu 15 lipca 2019 roku K. N. powiadomiła powoda, że jest wymeldowana z lokalu w (...)/1. Wskazała, że przebywają tam i są zameldowane dwie osoby – brat R. N. i ojciec B. N..

Nadto Sąd Rejonowy ustalił, iż opłaty za media były liczone w zależności od ilości osób zamieszkujących w lokalu, osoby zamieszkujące lokal winny zawiadomić powoda w terminie 14 dni o zmianie ilości osób zamieszkujących.

W lokalu tym zamieszkują R. N. i objęty wyrokim eksmisyjnym B. N., do dnia 7 czerwca 2018r. zamieszkiwała również K. N. z dziećmi, K. i E..

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów prywatnych i dokumentów urzędowych złożonych w toku postępowania przez powoda, a nadto opinię biegłego rzeczoznawcy majątkowego oraz przesłuchania powoda.

W ocenie Sądu Rejonowego brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności i autentyczności dokumentów prywatnych i dokumentów urzędowych przedstawionych przez powoda, w szczególności, że wyliczenia powoda zostały potwierdzone niemal dokładnie przez opinię biegłego. Sąd uznał opinię biegłego z dziedziny szacowania nieruchomości M. piekarskiej Piekarskiej za miarodajną dla ustalenia stanu faktycznego w zakresie wartości rynkowej czynszu najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Zdaniem Sądu, w opinii uzupełniającej biegła w sposób precyzyjny wyjaśniła, skąd wynika rozbieżność między kwotami wskazanymi przez powoda, a wykazanymi w opinii. Bez znaczenia dla sprawy był natomiast – zdaniem Sądu hipotetyczny stan lokalu, który by zaistniał, gdyby lokatorzy zdali lokal. Oczywistym było bowiem, że możliwość zagospodarowania lokalu w sposób efektywny zwiększyłaby przychody z tytułu czynszu, tym niemniej powód musiałby najpierw ponieść określone nakłady zwiększające standard lokalu. Z tego punktu widzenia dywagacje powoda nie miały znaczenia dla sprawy i mocy dowodowej opinii biegłego. Jeśli chodzi o wywóz nieczystości, Sąd Rejonowy miał na uwadze stanowisko powoda, że koszt wywozu nieczystości płynnych powód ustalał w oparciu o rzeczywiste koszty wywozu nieczystości płynnych w poprzednim okresie rozliczeniowym przy podziale na liczbę osób. Sąd Rejonowy zważył jednak, że poza oświadczeniami zawartymi w swoich dokumentach rozliczeniowych, powód nie przedłozył żadnego dokumentu wskazującego na faktyczny koszt wywozu nieczystości we wskazanym okresie. Same twierdzenia powoda są jedynie surogatem dowodu i nie mogą stanowić spełnienia dyspozycji art. 6 k.c. Nadto Sąd i instancji zauważył, że poza jedną osobą objętą wyrokiem eksmisyjnym zamieszkującą nadal w lokalu (co wynika z oświadczenia K. N. z dnia 9 lipca 2019r.), brak było dowodów pozwalających na ustalenie, za które osoby (dodatkowo) odszkodowanie winien płacić pozwany. Skoro zaś powód nie udowodnił, ile faktycznie osób przebywało w lokalu (poza B. N. – jak wynika z akt, żona zmarła wcześniej), co więcej ,powód sam do końca nie miał wiedzy, tym samym brak było możliwości przypisania realnego kosztu jednostkowego (na osobę) wywozu nieczystości płynnych. Tym bardziej zasadne zdaniem Sądu było przyjęcie przez biegłą obliczeń na zasadzie ryczałtu. Z tego też względu Sąd uznał za prawidłowe stanowisko biegłego w zakresie kosztów wywozu nieczystości płynnych i ich ryczałtowe rozliczenie. W ocenie Sądu Rejonowego przedstawiona przez biegłego opinia była jasna, logiczna, nie zawierała żadnych luk czy sprzeczności, ani też nie budziła wątpliwości Sądu pierwszej instancji w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Sąd Rejonowy wskazał przy tym, że po dopuszczeniu opinii uzupełniającej żadna ze stron nie kwestionowała zasadności opinii i wniosków z niej płynących .

W swych rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy wskazał , iż podstawę prawną roszczenia stanowił art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (zwana dalej uop) z dnia 21 czerwca 2001r., Dz. U. tj z 2022r., poz.172 w zw. z art. 417 k.c. stosownie do przywołanego przepisu, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej na mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze na podstawie właśnie art. 417 k.c. Z kolei w myśl tego przepisu za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca te władzę z mocy prawa.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do zasady. Odnosząc się jednak do wysokości powództwa, Sąd Rejonowy zważył, iż błędnym jest przekonanie, że wobec treści sentencji wyroku eksmisyjnego powód może dochodzić odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu przez wszystkie osoby, niezależnie od tego na jakiej podstawie z tego lokalu korzystają i od kiedy zaczęły go zajmować. W ocenie Sądu pierwszej instancji pretensja powoda zasadna była tylko za bezumowne korzystanie z lokalu przez osoby wyraźnie wskazane w wyroku eksmisyjnym. Zdaniem Sądu Gmina G. nie była legitymowana biernie w procesie o odszkodowanie w zakresie nieodnoszącym się do osób wskazanych w wyroku, tym samym brak było podstaw do żądania od pozwanej gminy odszkodowania w zakresie mediów, ścieków itp. spowodowanych przez osoby nieobjęte wyrokiem eksmisyjnym.

Sąd Rejonowy odwołał się w tym miejscu do art. 36a ustawy z dnia 2 lipca 1994r. o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych obowiązującej w dacie wydania wyroku eksmisyjnego , który stanowił, jeżeli w sprawie o opróżnienie lokalu okaże się , że w razie uwzględnienia powództwa zobowiązane do opróżnienia lokalu mogą być jeszcze inne osoby , które nie występują w sprawie w charakterze pozwanych, sąd wezwie stronę powodową do oznaczenia w wyznaczonym terminie te osoby w taki sposób, by ich wezwanie było możliwe, a w razie potrzeby , aby wystąpiła z wnioskiem o ustanowienie dla nich kuratora. Sąd wezwie te osoby do udziału w sprawie w charakterze pozwanego/ pozwanych/.

Skoro powód nie wykazał do chwili zamknięcia rozprawy, jakie osoby lokal zajmowały, Sąd nie miał możliwości zbadania , czy konkretnej osobie przysługiwało uprawnienie do lokalu socjalnego.

Mając na uwadze, że tylko jedna osoba objęta wyrokiem eksmisyjnym nadal zajmuje lokal, Sąd Rejonowy zasądził odszkodowanie wyliczone na podstawie opinii biegłego w wariancie dla 1 osoby, w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach Sąd pierwszej instancji orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c. dokonując stosunkowego ich rozdzielenia i szczegółowe rozliczenie pozostawiając referendarzowi sądowemu.

Od powołanego wyroku apelację wywiódł powód, który zaskarżył go w części tj. w zakresie punktu II, III i IV, zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez:

- niewłaściwe zastosowanie i dokonanie dowolnej, błędnej i sprzecznej oceny zgromadzonych dowodów, tj. uznania za wiarygodną pisemną opinię biegłego oraz uzupełniającą opinię biegłego w zakresie wyliczenia czynszu, jaki powód mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu w (...)/1 w okresie od 1 września 2015 r. do 30 czerwca 2018 r. (142 zł/miesięcznie) i przyjęcie tej stawki przez Sąd, w sytuacji gdy z innych zgromadzonych dowodów w sprawie, uznanych za wiarygodne i autentyczne (zawiadomień o opłatach, informacji o odszkodowaniu), a także niepoddanych analizie przez Sąd zeznań świadka M. W., wynikało, iż powód mógłby otrzymać nieco wyższą kwotę 149,35 zł/miesięcznie z powyższego tytułu, za czym również przemawiają zasady doświadczenia życiowego oraz logiki, w szczególności, możliwość granicy błędu w opinii biegłego (w tym przypadku 7,35 zł, co stanowi 4,92%);

- niewłaściwe zastosowanie i dokonanie dowolnej, sprzecznej i błędnej oceny zgromadzonych dowodów, tj. zawiadomień o opłatach, not, informacji o odszkodowaniach, maila z dnia 19 stycznia 2021 r., w sytuacji uznania ich za wiarygodne i autentyczne, a jednocześnie odmawianie im wiarygodności w zakresie ustalenia odszkodowania w części dotyczącej za media z tytułu wywozu szamba, w sytuacji gdy powyższe dowody w sposób precyzyjny i jednoznaczny wskazują na wysokość poniesionej z tego tytułu szkody, w toku procesu nie przedstawiono przeciwdowodów, które skutecznie podważałyby te wyliczenia, a także powyższe potwierdzają zeznania świadka M. W., niepoddane analizie przez Sąd;

- niewłaściwe zastosowanie i dokonanie dowolnej, sprzecznej i błędnej oceny zgromadzonych dowodów, tj. zawiadomień o opłatach, not, informacji o odszkodowaniach, maila z dnia 19 stycznia 2021 r., pisma K. N. z dnia 9 lipca 2019 r., zeznań M. W. i zasądzenie od pozwanej odszkodowania za jedną osobę, w sytuacji jednoznacznego uznania za wiarygodne i autentyczne ww. dokumenty, a jednocześnie odmowy im wiarygodności w zakresie ustalenia liczby osób, za które powód winien uzyskać odszkodowanie;

2. naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 328 § 2 k.p.c. w brzmieniu sprzed 7 listopada 2019 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie i nieprecyzyjne określenie w treści uzasadnienia w jakiej części (jakie składniki odszkodowania) Sąd I instancji zasądził w wyroku, a jakie oddalił, w sytuacji gdy w przypadku wieloskładnikowego odszkodowania winien dokonać czytelnego wyliczenia zasądzonej kwoty 6.083,62 zł;

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a także art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego w zw. z art. 417 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji nie zasądzenie pełnego odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego przez pozwaną w zakresie możliwego czynszu (249,90 zł) oraz uiszczonych kosztów mediów (3.821,96 zł), tj. w zakresie wszystkich poniesionych przez powoda strat i utraconych korzyści oraz wszystkich zajmujących osób, które zajmują lokal na skutek braku wskazania lokalu socjalnego.

Jako fakt ustalony niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy apelujący podawał: wysokość poniesionej szkody przez powoda z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego przez pozwaną osobom zajmującym lokal w (...)/1 w okresie od 1 września 2015 do 30 czerwca 2018 r. wynosi 6.083,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie dnia 11 października 2018 r. do dnia zapłaty, podczas gdy prawidłowo wyliczone odszkodowanie w powyższym okresie winno wynosić 10.155,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 października 2018 r. do dnia zapłaty, co wynikało z:

-błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji, iż powód mógłby otrzymać w ww. okresie tytułem czynszu kwotę 4.828,00 zł (142 zł/miesięcznie), podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż powód mógłby otrzymać z powyższego tytułu kwotę 5.077,90 zł (149,35 zł/miesięcznie).

-błędnego przyjęcia, iż w lokalu przebywała tylko jedna osoba i za jedną osobę tylko powód mógł otrzymać odszkodowanie w zakresie mediów, w sytuacji gdy brak przyznania lokalu socjalnego osobom uprawnionym uniemożliwiał zagospodarowanie przez Powoda całego lokalu oraz wiązał się z poniesieniem strat z tytułu zajmowania lokalu przez wszystkie osoby,

-błędnego przyjęcia, iż koszty odprowadzania ścieków, których wysokość musiał ponieść powód, należy ustalić według średniego zużycia i przyjętego ryczałtu, w sytuacji gdy rzeczywiste koszty odprowadzania ścieków (szamba) poniesione przez powoda są znacznie wyższe, co wykazał powód.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II poprzez zasądzenie od pozwanej Gminy G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwoty 4.071,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 października 2018 r. do dnia zapłaty;

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, za obie instancje wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie zgodnie z treścią art. 98 § 11 k.p.c.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c., które to ustalenia Sąd odwoławczy w całości podziela i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna roszczenia powoda dokonana przez Sąd pierwszej instancji.

Nietrafny okazał się postawiony przez apelującego zarzut naruszenia art. 328§2 k.p.c. /w brzmieniu sprzed 7 listopada 2019r./. Sąd Okręgowy podziela bowiem dominujące w judykaturze stanowisko, że strona może powołać się na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia i zarzut taki można ocenić jako zasadny, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w powyższym przepisie zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej. Taka sytuacja miałaby miejsce tylko wówczas, gdyby sąd odwoławczy nie miał możliwości dokonania oceny toku wywodu, który doprowadził sąd pierwszej instancji do wydania orzeczenia, a także w razie zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie ustalonego stanu faktycznego. Chodzi więc w istocie o wyjątkowe sytuacje, w których treść uzasadnienia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny, zrozumienia toku rozumowania sądu, który doprowadził do wydania orzeczenia, gdy sfera motywacyjna pozostaje nieujawniona bądź niezrozumiała lub gdy zawarte w nim rozważania pozostają całkowicie bez związku z rozpoznawaną sprawą. Jedynie w takim wypadku uchybienie art. 328§2 k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy /tak: między innymi Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 16 października 2009 r., sygn. I UK 129/09; z dnia 30 września 2008 r., II UK 385/07; z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98; z dnia 26 lipca 2007 r., V CSK 115/07/.

Sąd drugiej instancji dokonując analizy uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego nie stwierdził uchybień w jego treści, które uniemożliwiałyby instancyjną kontrolę zaskarżonego przez powoda wyroku. Treść uzasadnienia umożliwiała odtworzenie i ocenę wywodu, który doprowadził do przyjęcia zawartego w sentencji zgodnego z prawem rozstrzygnięcia. Przede wszystkim Sąd pierwszej instancji wskazał w uzasadnieniu wyroku, iż za zasadną kwotę odszkodowania uznał 6.083 zł. Podawał również, że w zakresie zasądzonego roszczenia oparł się na wyliczeniach biegłego oraz że przyjął przy zasądzonej kwocie stawki dla 1 osoby. Zasądzona kwota odpowiadała ustaleniom biegłego zawartym w tabeli na stronie 17 opinii uwzględniającą stawki czynszu najmu wraz z opłatami dla 1 osoby przy przyjęciu odbierania odpadów w sposób selektywny /k. 89 akt/. Nie sposób zatem przyjąć aby nie była możliwa weryfikacja stanowiska Sądu pierwszej instancji.

Strona apelująca niezasadnie zarzucała także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 §1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.

Zdaniem Sądu Okręgowego, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie nosiła znamion dowolności. Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnej oceny materiału dowodowego, a przyjęte stanowisko uzasadnił. Stanowisko powoda opiera się w zasadzie na kwestionowaniu zasadności oparcia się przez Sąd I instancji na opinii biegłego przy ustalaniu wysokości czynszu. W ocenie Sądu odwoławczego nie zasługuje ono na aprobatę albowiem biegły w swojej opinii wyliczył wartość miesięcznego czynszu, jaką powód mógłby otrzymać, gdyby lokal ten wynajął na wolnym rynku. Nie bez znaczenia jest, iż z opinii tej wynikało, że lokal był w bardzo złym stanie technicznych, do generalnego remontu lub rozbiórki. Biegła podawała, również m.in. iż na ścianach i sufitach widoczne było duże zagrzybienie i zawilgocenie ścian, na ścianach zewnętrznych widoczne były ubytki i pęknięcia ścian. Stan ten obrazowała również dołączona do opinii dokumentacja fotograficzna. W takim stanie trudno o przyjęcie, aby bez poczynionych nakładów lokal w ogóle mógł znaleźć jakichkolwiek najemców na wolnym rynku. Niemniej jednak biegła odnosząc się w opinii uzupełniającej do zarzutów powoda, co do zaniżenia stawki czynszu wyjaśniła, iż określona przez nią wysokość stawki czynszu wynika ze stanu nieruchomości oraz sytuacji panującej na rynku lokalnym. Trzeba przy tym podkreślić, iż stawka proponowana przez biegłą w wysokości 142 zł była bardzo zbliżona do wskazywanej przez powoda tj. 149, 35 zł, różniła się zatem raptem o 7, 35 zł. Nie sposób zatem przyjąć, aby poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia w oparciu o opinię biegłej były nieprawidłowe. Co zaś tyczyło się kwestii opłat za media, biegła wyliczyła ją w wariancie dla 1 osoby w opinii głównej opierając się na regulacjach prawa miejscowego. Wyliczone przez Sąd Rejonowy odszkodowanie zawierało zatem stawkę czynszu najmu lokalu oraz uwzględniało wskazane opłaty w wyliczeniu dla 1 osoby. W ocenie Sądu Okręgowego takie przyjęcie było prawidłowe. Proponowane bowiem przez powoda wyliczenia odnosiły się zbiorczo do opłat za media dotyczących niezidentyfikowanej ilości osób. Przede wszystkim zaś do osób, co do których nie zostało wykazane, aby posiadały one uprawnienie do lokalu socjalnego.

W tym miejscu Sąd Okręgowy zasadniczo podziela argumentację Sądu pierwszej instancji, iż na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2022.172 t.j. z dnia 2022.01.2) - dalej: u.o.p w zw. z art. 417§1 k.c. powód może domagać się pokrycia strat w jego majątku, ale tylko tych, które związane są z osobami oczekującymi na lokal po orzeczeniu eksmisji. W przedmiotowej sprawie, powód nie wykazał po pierwsze w sposób nie budzący wątpliwości jakie konkretnie osoby zajmowały lokal wraz z B. N. w spornym okresie. Zeznająca w sprawie świadek M. W., nie potrafiła w sposób stanowczy wskazać konkretnej ilości osób. W szczególności jednak, w sprawie nie zostało wykazane, że osoby te za wyjątkiem B. N. uprawnione były wówczas do lokalu socjalnego. Sąd Okręgowy również stoi bowiem na stanowisku, iż ustawodawca w art. 18 ust. 5 u.o.p. przewidział odpowiedzialność gminy za niedostarczenie lokalu socjalnego, nie jakimkolwiek osobom, a tym które posiadają do niego tytuł prawny. W przedmiotowej sprawie nie sposób uprawnienia ustanowionego wyrokiem z dnia 30 lipca 1999r. na małżonków N., przenieść automatycznie na ich pełnoletnie już przypuszczalnie w spornym okresie dzieci, małżonków tych dzieci czy nawet wnuki. W sprawie bezspornym było natomiast, że powód poza sprawą zakończoną wyrokiem z dnia 30 lipca 1999r. nie wytaczał powództwa o eksmisję względem pełnoletnich dzieci A. i B. N. ich małżonków czy dzieci.

Prawidłowo ustalił zatem Sąd Rejonowy wysokość odszkodowania jedynie w odniesieniu do kosztów opłat za media obejmujących jedną osobę tj. B. N.. Tylko bowiem w odniesieniu do tej osoby, potwierdzone zostało prawo do lokalu socjalnego, z którym wiąże się możliwość żądania odszkodowania podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. u.o.p w zw. z art. 417§1 k.c.

Z tych zasadniczych przyczyn, Sąd Odwoławczy oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c. jako niezasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności na wynik procesu.

Na koszty pozwanej, która wygrała sprawę w całości złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika obliczone na podstawie §2 pkt 3 w zw. z §10 ust.1 pkt1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j. z dnia 2018.01.30).

SSO Irena Dobosiewicz