Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2022 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Grzegorz Łado

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2022 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawczyni R. P.

od decyzji strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 10.01.2022 r. znak: (...)

o odsetki od świadczenia rehabilitacyjnego

I.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 10.01.2022 r. znak: (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni R. P. prawo do odsetek od wypłaconego wnioskodawczyni świadczenia rehabilitacyjnego od następujących kwot i dat:

- od kwoty 577,44 zł od dnia 1 lipca 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 24.05.2017 r. do 31.05.2017 r.,

- od kwoty 2165,40 zł od dnia 31 lipca 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.06.2017 r. do 30.06.2017 r.,

- od kwoty 2237,58 zł od dnia 31 sierpnia 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.07.2017 r. do 31.07.2017 r.,

- od kwoty 1515,78 zł od dnia 1 października 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.08.2017 r. do 21.08.2017 r.,

- od kwoty 601,50 zł od dnia 1 października 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 22.08.2017 r. do 31.08.2017 r.,

- od kwoty 1804,50 zł od dnia 31 października 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.09.2017 r. do 30.09.2017 r.,

- od kwoty 1804,50 zł od dnia 1 grudnia 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.10.2017 r. do 30.10.2017 r.;

II.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie;

III.  zasądza od organu rentowego na rzecz wnioskodawczyni kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 172/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił ubezpieczonej R. P. wypłaty odsetek od przyznanego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z 30 listopada 2021 r., w sprawie
o sygn. akt (...) świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 24 maja 2017 r. do 30 października 2017 r.

Odwołanie od ww. decyzji złożyła ubezpieczona, wnosząc na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w zw. z art. 477 ¹⁰ § 1 k.p.c. o zmianę zaskarżonej decyzji i zobowiązanie organu rentowego do wypłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności świadczenia rehabilitacyjnego, wypłaconego ubezpieczonej za okres od dnia 24 maja 2017 r. do dnia
30 października 2017 r., a liczonych kolejno od dnia 11-ego każdego miesiąca, w którym to miało być wypłacone świadczenie rehabilitacyjnego za kolejny miesięczny okres.

R. P. wskazała, że zaskarżoną decyzją naruszono przepisy prawa materialnego, tj. art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 64 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez przyjęcie, że organ rentowy nie jest zobowiązany do wypłaty odsetek na tle poczynionych ustaleń faktycznych, w tym przez uprzednie błędne przyjęcie, że wyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji nastąpiło dopiero poprzez uprawomocnienie się wyroku w sprawie o sygn. akt (...), wydanego przez tut. Sąd, choć organ rentowy, według ubezpieczonej, ponosi odpowiedzialność za brak ustalenia prawa do zasiłku jeszcze w toku postępowania przed organem rentowym, gdyż dysponował on już wówczas wystarczającymi informacjami oraz dokumentacją medyczną celem ustalenia prawa do zasiłku i to zaniechanie organu rentowego spowodowały opóźnienie w ustaleniu oraz wypłacie prawa do świadczenia ubezpieczonej. Z ostrożności procesowej R. P. zarzuciła również ZUS błędne ustalenie faktyczne, dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonej w toku postępowania przed organem, które poprzedzało sprawę o sygn. akt (...), tj. ówczesne ustalenie, że ubezpieczona była zdolna do pracy, gdy błąd lekarski orzeczników ZUS, zgodnie z orzecznictwem traktuje się
za błąd w ustaleniach faktycznych samego organu rentowego.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wniósł o oddalenie ww. odwołania.

W uzasadnieniu pisma organ rentowy wskazał, że w związku z tym, iż w trakcie postępowania przed tut. Sądem w sprawie o sygn. akt (...) przedstawiono nowe dowody w postaci opinii biegłych z zakresu ortopedii i neurologii oraz opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, prawomocny wyrok Sądu należy uznać za ostatnią okoliczność mającą wpływ na ustalenie prawa do świadczenia i przyjąć 30-dniowy termin na dokonanie wypłaty liczony od daty uprawomocnienia się wyroku, czyli od 1 stycznia 2022 r.

W piśmie z dnia 27 lipca 2022 r. (k. 42-42v. akt) ubezpieczona wskazała, że wnosi o odsetki w korelacji z pismem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 maja 2022 r. w następujący sposób: od kwoty 577,44 zł od dnia 11 czerwca 2017 r., od kwoty 2.165,40 zł od dnia 11 lipca 2017 r., od kwoty 2.2237,58 zł od dnia 11 sierpnia 2017 r., od kwoty 1.515,78 zł od dnia 11 września 2017 r., od kwoty 601,50 zł od dnia 11 września 2017 r., od kwoty 1.804,50 zł od dnia 11 października 2017 r., od kwoty 1.804,50 zł od dnia 11 listopada 2017 r. – we wszystkich przypadkach od daty wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego, tj. 14 stycznia 2022 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 maja 2017 r. R. P. złożyła wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. Wraz z wnioskiem przedłożyła kartę informacyjną leczenia szpitalnego, zaświadczenie lekarskie, a także dokumentację z przebiegu leczenia, z której wynikało, że
w okresie po ustaniu zasiłku chorobowego ubezpieczona była nadal niezdolna do pracy z powodu zaburzeń depresyjnych i lękowych, zaburzeń adaptacyjnych, a nadto cierpiała na współistniejące schorzenia narządu ruchu (kręgosłup szyjny i lędźwiowy).

Decyzją z dnia 30 czerwca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiesił postępowanie w sprawie ustalenia uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, z uwagi na toczące się przed tut. Sądem postępowania z odwołania ubezpieczonej od decyzji z dnia
10 marca 2017 r. znak (...) - (...), z dnia 4 czerwca 2017 r. znak (...) - (...) oraz z dnia 1 czerwca 2017 r. znak (...) - (...), którymi odmówiono ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego.

Orzeczeniem z dnia 23 maja 2018 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 29 czerwca 2018 r. (znak (...) - (...)), organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.: 1. wznowił postępowanie w sprawie ustalenia uprawnień ubezpieczonej do świadczenia rehabilitacyjnego, 2. odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 6 sierpnia 2018 r. ubezpieczona wniosła odwołanie od ww. decyzji organu rentowego z dnia 29 czerwca 2018 r.

Jednocześnie w dniu 2 lipca 2018 r. pełnomocnik ubezpieczonej złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 maja 2018 r.

Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25 lipca 2018 r. uznała, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 30 lipca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. uchylił decyzję z dnia 29 czerwca 2018 r. i odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego wskazując, że brak jest podstaw do przyznania świadczenia wobec faktu, iż komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 25 lipca 2018 r. orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Ww. decyzja organu rentowego została wysłana na adres ubezpieczonej i odebrana przez ubezpieczoną osobiście w dniu 6 sierpnia 2018 r.

Od powyższej decyzji ubezpieczona wniosła w dniu 14 marca 2019 r. odwołanie. Zainicjowało ono postępowanie toczące się przed tut. Sądem w sprawie o sygn. akt (...).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych powołał się na orzeczenie lekarza orzecznika podając, że po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

W sprawie o sygn. akt (...) zostały sporządzone opinie biegłych, a mianowicie: opinia z dnia 31 sierpnia 2020 r. sporządzona przez biegłych z zakresu ortopedii i neurologii na okoliczność ustalenia, po analizie dokumentacji lekarskiej: 1) czy ubezpieczona jest nadal od dnia 24 maja 2017 r. niezdolna do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokują nadzieję odzyskania zdolności do pracy (na ostatnio zajmowanym stanowisku), i czy może mieć przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli tak to na jaki okres, 2) czy zachodzi konieczność badania ubezpieczonej przez innych biegłych sądowych, 3) czy zasadne jest orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 lipca 2018 r., a także opinia z dnia 5 czerwca 2020 r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na okoliczność ustalenia, po przebadaniu ubezpieczonej i analizie dokumentacji lekarskiej: 1) czy ubezpieczona jest nadal od dnia 24 maja 2017 r. niezdolna do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokują nadzieję odzyskania zdolności do pracy (na ostatnio zajmowanym stanowisku), i czy może mieć przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli tak to na jaki okres; 2) czy zachodzi konieczność badania ubezpieczonej przez innych biegłych sądowych; 3) czy zasadne jest orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 lipca 2018 r.

Zgodnie z opinią z dnia 31 sierpnia 2020 r. sporządzoną przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, u ubezpieczonej rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z podmiotowym zespołem bólowym
w wywiadzie, bez cech uszkodzenia korzeni rdzeniowych a także bez cech uszkodzenia rdzenia kręgowego oraz zaburzenia adaptacyjne. Ubezpieczona z powodu schorzenia narządu ruchu i układu nerwowego po dniu 24 maja 2017 r. nie była niezdolna do pracy. Z powodu zgłaszanych dolegliwości bólowych w zakresie kręgosłupa wnioskodawczyni miała wykonane badanie obrazowe i była konsultowana przez neurologa i ortopedę. Zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa wykazane w badaniach obrazowych nie skutkują istotnym ograniczeniem jego ruchomości. W badaniu przeprowadzonym przez biegłych nie stwierdzono objawów podrażnienia lub uszkodzenia korzeni rdzeniowych szyjnych i lędźwiowych – bez cech uszkodzenia rdzenia szyjnego, bez objawów korzeniowych rozciągowych, odruchy kolanowe i skokowe obecne, bez cech neurogennego zaniku mięśni.

Wedle natomiast opinii z dnia 5 czerwca 2020 r. sporządzonej przez biegłego sądowe z zakresu psychiatrii, z powodu zaburzeń adaptacyjnych o obrazie depresyjnym ubezpieczona była nadal od dnia 24 maja 2017 r. niezdolna do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokowały nadzieję odzyskania zdolności do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku. Ubezpieczona spełniała, z powodu schorzeń psychiatrycznych, przesłanki do orzeczenia świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 24 maja 2017 r. do dnia 30 października 2017 r.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2021 r., wydanym w sprawie o sygn. akt (...), zmieniono zaskarżoną decyzję organu rentowego (z dnia 30 lipca 2018 r., znak: (...)) w ten sposób, że przyznano ubezpieczonej R. P. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 24 maja 2017 r. do 30 października 2017 r. (punkt I sentencji orzeczenia), a w pozostałym zakresie oddalono powództwo (punkt II sentencji orzeczenia).

Dowód:

w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych : wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 9 maja 2017 r., decyzja ZUS z dnia 30 czerwca 2017 r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 maja 2018 r., decyzja ZUS z dnia 29 czerwca 2018 r., pismo ZUS z dnia 12 lipca 2018 r., sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 25 lipca 2018 r., odwołanie od decyzji z dnia 29 czerwca 2018 r., decyzja ZUS z dnia 30 lipca 2018 r., potwierdzenie odbioru (k. 27 akt tut. Sądu o sygn. (...));

w aktach sprawy tut. Sądu o sygn. IV U 129/19 : odwołanie z dnia 11 marca 2019 r. (k. 3-3v. akt), dokumentacja medyczna (k. 44-48, 51-58, 62-85, 144-145, 176-177), postanowienie z dnia 2 czerwca 2020 r. (k. 138v. akt), opinia z dnia 31 sierpnia 2020 r. sporządzona przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii (k. 151-152 akt), postanowienie z dnia 11 stycznia 2021 r. (k. 180 akt); opinia z dnia 5 czerwca 2020 r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii (k. 185-193 akt), wyrok z dnia 30 listopada 2021 r. (k. 230 akt).

Decyzją z dnia 10 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 64 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, odmówił ubezpieczonej R. P. wypłaty odsetek od przyznanego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt (...) świadczenia rehabilitacyjnego za okres ode 24 maja 2017 r. do 30 października 2017 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w związku z tym, że świadczenie rehabilitacyjne za okres od 24 maja do 30 października 2017 r. zostało wypłacone w dniu 14 stycznia 2022 r., tj. w terminie 30 dni o którym mowa w art. 64 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, licząc od dnia prawomocności ww. wyroku, brak jest podstaw do wypłaty odsetek od przedmiotowego świadczenia.

Dowód :

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 stycznia 2022 r. – w aktach ZUS.

W przypadku gdyby Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie miał wątpliwości co do przyznania ubezpieczonej świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 24 maja 2017 r. do
30 października 2017 r., to owe świadczenie zostałoby wypłacone R. P. od podstawy wymiaru 2.406 zł za okres od 24 maja 2017 r. do 21 sierpnia 2019 r. w wysokości 90%, natomiast od 22 sierpnia 2017 r. do 30 października 2017 r. w wysokości 75%.

Wypłata ww. świadczenia zostałaby podjęta najwcześniej w terminie 7 dni przed końcem przyznanego świadczenia za dany miesiąc, a nie później niż w ciągu 30 dni od zakończenia przyznanego świadczenia za dany miesiąc.

Świadczenie rehabilitacyjne zostałoby wypłacone na datę nadania 14 stycznia 2022 r. za okres: od 24 maja 2017 r. w kwocie brutto 577,44 zł (stawka dzienna 72,18 zł); od 1 czerwca 2017 r. do 30 czerwca 2017 r. w kwocie brutto 2.165,40 zł (stawka dzienna 72,18 zł); od 1 lipca 2017 r. do 31 lipca 2017 r. w kwocie brutto 2.237,58 zł (stawka dzienna 72,18 zł); od 1 sierpnia 2017 r. do 21 sierpnia 2017 r. w kwocie brutto 1.515,78 zł (stawka dzienna 72,18 zł); od 22 sierpnia 2022 r. do 31 sierpnia 2022 r. w kwocie brutto 601,50 zł (stawka dzienna 60,15 zł); od 1 września 2017 r. do 30 września 2017 r. w kwocie brutto 1.804,50 zł (stawka dzienna 60,15 zł); od 1 października 2017 r. do 30 października 2017 r. w kwocie brutto 1.804,50 zł (stawka dzienna 60,15 zł).

Dowód:

pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 maja 2022 r. wraz z załącznikiem w postaci karty zasiłkowej (k. 31-32v. akt).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej podlegało uwzględnieniu w przeważającym zakresie.

W toku niniejszego postępowania ubezpieczona R. P. domagała się zmiany zaskarżonej decyzji z dnia 10 stycznia 2022 r. poprzez zobowiązanie organu rentowego do wypłaty jej odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności świadczenia rehabilitacyjnego, wypłaconego ubezpieczonej za okres od dnia 24 maja 2017 r. do dnia 30 października 2017 r., a liczonych w następujący sposób: od kwoty 577,44 zł od dnia 11 czerwca 2017 r., od kwoty 2.165,40 zł od dnia 11 lipca 2017 r., od kwoty 2.2237,58 zł od dnia 11 sierpnia 2017 r., od kwoty 1.515,78 zł od dnia 11 września 2017 r., od kwoty 601,50 zł od dnia 11 września 2017 r., od kwoty 1.804,50 zł od dnia 11 października 2017 r., od kwoty 1.804,50 zł od dnia 11 listopada 2017 r. – we wszystkich przypadkach do daty wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego, tj. 14 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wnosił natomiast o oddalenie ww. odwołania od decyzji.

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy w oparciu o dokumenty zebrane w toku postępowania przed organem rentowym, a także o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów i przede wszystkim dołączone akta tut. Sądu o sygn. (...). Istotne jest, że żadna ze stron postępowania nie zakwestionowała przedstawionych dowodów. Sąd uwzględnił również wyjaśnienia wnioskodawczyni jako w pełni korespondujące ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, płatnicy składek wypłacają zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń lub dochodów, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych bieżąco po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków.

Wedle natomiast przepisu art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego.
Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Powyższe przepisy należy rozumieć w taki sposób, że płatnicy składek wypłacają zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych od razu po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się jednak nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień. Jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych w terminie nie wypłacił świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek ustawowych, chyba że opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności ( vide: wyrok SN z 7 lutego 2006 r., sygn. akt I UK 191,05, OSP 2007/4/3).

Sporną w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wypłata ubezpieczonej świadczenia rehabilitacyjnego nastąpiła z opóźnieniem, a jeżeli tak, to czy za owe opóźnienie odpowiada wyłącznie organ rentowy.

Organ rentowy wskazywał, że dokonał wypłaty zasiłku rehabilitacyjnego za sporny okres (okres od 24 maja do 30 października 2017 r.) w dniu 14 stycznia 2022 r., tj. w terminie 30 dni o którym mowa w art. 64 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, licząc od dnia prawomocności wyroku z dnia 30 listopada 2021 r. wydanego przez tut. Sąd w sprawie o sygn. akt (...), a zatem brak jest podstaw do wypłaty odsetek od przedmiotowego świadczenia.

Sąd nie podzielił jednak ww. stanowiska zajmowanego przez Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Wskazać należy, że przepis art 64 ust. 1 ustawy zasiłkowej stanowi bowiem o dokumentach niezbędnych do ustalenia stanu faktycznego, a nie niezbędnych do ustalenia treści obowiązujących przepisów i ich wykładni (stanu prawnego). Wydanie zatem prawomocnego wyroku sądu ubezpieczeń społecznych przyznającego świadczenie i wpływ tego wyroku do organu rentowego nie mają znaczenia dla biegu terminu do wydania decyzji, od upływu którego ubezpieczonemu przysługują ustawowe odsetki ( vide: wyrok SA w Lublinie z 26 czerwca 2013 r., III AUA 208/13, Lex 1331074; wyrok SN z 7 kwietnia 2010 r., I UK 345/09, Lex 607445).

Dodać trzeba, że organ rentowy ponosi wyłączną odpowiedzialność za odmowę przyznania świadczenia (skutkującą obowiązkiem wypłaty odsetek), jeżeli wszystkie niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa zostały ustalone w postępowaniu przed tym organem, a odmowa przyznania świadczenia jest wynikiem błędu w wykładni lub/i zastosowaniu prawa materialnego ( vide: wyrok SA w Lublinie z 26 czerwca 2013 r.; wyrok SN z 7 kwietnia 2010 r.).

Podobnie orzekł Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 15 października 2014 r. wskazując, że wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem,
w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa ( wyrok SA w Rzeszowie z 15.10.2014 r., III AUa 376/14, LEX nr 1527161.).

Odnosząc powyższe regulacje do stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazać należy, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi odpowiedzialność za niewypłacenie ubezpieczonej w terminie należnego jej zasiłku chorobowego za okres od dnia okres od 24 maja
do 30 października 2017 r., a tym samym R. P. przysługuje prawo do ustawowych odsetek za opóźnienie z tytułu wypłaconego po terminie zasiłku rehabilitacyjnego.

W niniejszej sprawie, jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, ustalenie uprawnień ubezpieczonej do prawa do zasiłku rehabilitacyjnego za okres od dnia 24 maja do 30 października 2017 r. pozostawało w ścisłym związku z decyzją organu rentowego z dnia 30 lipca 2018 r., którą to Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. uchylił decyzję z dnia 29 czerwca 2018 r. i odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego wskazując, że brak jest podstaw do przyznania świadczenia wobec faktu, iż komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 25 lipca 2018 r. orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wskazana decyzja została zmieniona wyrokiem tut. Sądu z dnia 30 listopada 2021 r., wydanym w sprawie o sygn. akt (...) w ten sposób, że przyznano ubezpieczonej R. P. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 24 maja 2017 r. do 30 października 2017 r. (punkt I sentencji orzeczenia), a w pozostałym zakresie oddalono powództwo (punkt II sentencji orzeczenia).

Mając na uwadze powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 10 stycznia 2022 r. (znak: (...)) w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni R. P. prawo do odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego od następujących kwot i dat: od kwoty 577,44 zł od dnia 1 lipca 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 24.05.2017 r. do 31.05.2017 r.; od kwoty 2165,40 zł od dnia 31 lipca 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.06.2017 r. do 30.06.2017 r.; od kwoty 2237,58 zł od dnia 31 sierpnia 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.07.2017 r. do 31.07.2017 r.; od kwoty 1515,78 zł od dnia 1 października 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.08.2017 r. do 21.08.2017 r.; od kwoty 601,50 zł od dnia 1 października 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 22.08.2017 r. do 31.08.2017 r.; od kwoty 1804,50 zł od dnia 31 października 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.09.2017 r. do 30.09.2017 r.; od kwoty 1804,50 zł od dnia 1 grudnia 2017 r. do dnia 14 stycznia 2022 r., z tytułu odsetek od wypłaconego świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1.10.2017 r. do 30.10.2017 r.

Jak wskazał organ rentowy, w przypadku, gdyby organ nie miał wątpliwości co do tego, ze świadczenie jest wnioskodawczyni należne, świadczenie zostałoby wypłacone wnioskodawczyni najwcześniej 7 dni przed końcem przyznanego świadczenia za dany miesiąc, nie później niż w ciągu 30 dni od zakończenia okresu przyznanego świadczenia za dany miesiąc. Sąd przyznał zatem wnioskodawczyni odsetki od 31 dnia po ostatnim dniu każdego okresu, za który wypłacone zostałoby świadczenie rehabilitacyjne.

W punkcie II sentencji orzeczenia, Sąd oddalił odwołanie w pozostałym zakresie, tj. za wcześniejszy okres odsetkowy.

Orzeczenie o kosztach w punkcie III sentencji wyroku, znajduje podstawę w treści art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Reguła ta dotyczy także spraw rozpatrywanych przez sądy pracy i ubezpieczeń społecznych. W myśl art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa strony. W niniejszej sprawie kosztami poniesionymi przez ubezpieczoną było wynagrodzenie pełnomocnika ją reprezentującego, które zgodnie z §9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu) wynosiło 180 zł. Na podstawie art. 100 k.p.c., mając na uwadze, ze odwołanie zostało oddalone w nieznacznym zakresie, Sąd przyznał pełnomocnikowi wnioskodawczyni koszty zastępstwa procesowego w całości.

W punkcie IV sentencji wyroku, Sąd zaliczył koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa, gdyż zarówno wnioskodawczyni, jak i organ rentowy są zwolnieni od obowiązku ich uiszczenia na mocy art. 94 i art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.