Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Lidzbarku Warmińskim w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Niedziałkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Przytuła

przy udziale Prokuratora: Joanny Kłosowskiej

przy udziale oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w W.: ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05.03.2014 r., 07.04.2014 r., 14.05.2014 r.

sprawy przeciwko K. S. (1) synowi A. i G. z domu Z.

ur. (...) w B.

oskarżonemu o to, że w okresie od 14 sierpnia 2012 r. do dnia 18 czerwca 2013 r. w O., woj. (...), dokonał przywłaszczenia mienia w postaci samochodu marki B. (...), rok produkcji 2007, nr rej. (...), wartości 119 000,00 zł., powierzonego mu na podstawie umowy leasingu finansowego nr (...) z dnia 04 kwietnia 2011 r., samochodu marki M. (...), rok produkcji 2008, nr rej. (...) wartości 89 000,00 zł., powierzonego mu na podstawie umowy leasingu finansowego nr (...) z dnia 18 kwietnia 2011 r. oraz samochodu marki M. (...), rok produkcji 2010, nr rej. (...) wartości 89 200,00 zł., powierzonych mu na podstawie umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 03 października 2011 r., czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W.

tj. o czyn z art. 284 § 2 kk

orzeka:

I oskarżonego K. S. (1) w ramach zarzucanego mu w czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od grudnia 2012 r. do dnia 13 marca 2013 r. w O., woj. (...), dokonał przywłaszczenia mienia w postaci samochodu marki B. (...), rok produkcji 2007, o nr rej. (...), wartości 51 800,00 zł., powierzonego mu na podstawie umowy leasingu finansowego nr (...) z dnia 04 kwietnia 2011 r., samochodu marki M. (...), rok produkcji 2008, o nr rej. (...) wartości 45 600,00 zł., powierzonego mu na podstawie umowy leasingu finansowego nr (...) z dnia 18 kwietnia 2011 r. oraz samochodu marki M. (...), rok produkcji 2010, o nr rej. (...) wartości 78 500,00 zł., powierzonego mu na podstawie umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 03 października 2011 r., czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W., czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 2 kk i za to skazuje go i wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a z mocy art. 33 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15,00 zł. (piętnaście);

II na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

III na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 18 czerwca 2013 r. i przy przyjęciu, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się dwóm dziennym stawkom grzywny, karę grzywny uznaje za wykonaną w części tj. co do 2 (dwóch) stawek dziennych;

IV na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 124 100,00 zł. (sto dwadzieścia cztery tysiące sto);

V na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza oskarżonemu opłatę w kwocie 480,00 zł. (czterysta osiemdziesiąt) oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w wysokości 1854,44 zł. (jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt cztery 44/100).

Sygn. akt: VII K 434/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. (1) lat 29 ma wykształcenie średnie techniczne – mechanik maszyn rolniczych. Jest kawalerem. Do niedawna prowadził działalność gospodarczą o nazwie P. (...) z siedzibą w O. przynoszącą dochód około 20 000,00 zł. miesięcznie. W dniu 25 lutego 2014 r. opuścił areszt śledczy na skutek uchylenia tymczasowego aresztowania stosowanego wobec niego w innej sprawie. Obecnie nigdzie nie pracuje. Zamierza kontynuować dotychczas prowadzoną działalność gospodarczą. Był karany sądownie.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej oskarżony zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. trzy umowy leasingu tj. w dniu 04 kwietnia 2011 r. umowę leasingu finansowego nr (...), na mocy której finansujący powierzył mu do odpłatnego korzystania samochód osobowy marki B. (...), rok produkcji 2007 o wartości 119 000,00 zł.; w dniu 18 kwietnia 2011 r. umowę leasingu finansowego nr (...), na mocy której finansujący powierzył mu do odpłatnego korzystania kolejny samochód osobowy marki M. (...), rok produkcji 2008 o wartości 89 000,00 zł.; w dniu 03 października 2011 r. umowę leasingu operacyjnego nr (...), na mocy którego finansujący powierzył oskarżonemu o odpłatnego korzystania samochód osobowy marki M. (...), rok produkcji 2010 o wartości 89 200,00 zł.

K. S. (1) otrzymał wszystkie wymienione pojazdy. W zamian za prawo korzystania z aut był zobowiązany do regulowania przez oznaczony czas rat leasingowych zgodnie z harmonogramem opłat. Łączna wysokość rat z trzech umów leasingowych wynosiła około 8000,00 zł. – 9000,00 zł.

Na skutek nieterminowego regulowania rat, finansujący w styczniu 2012 r. oraz w czerwcu 2012 r. wypowiadał oskarżonemu umowy leasingu. Na skutek odrębnych porozumień umowy zostały wznowione.

Pozostawanie korzystającego w zwłoce w płatności kolejnych rat skutkowało wezwaniem go przez pokrzywdzonego do spłaty zadłużenia, a wobec braku wpłaty, (...) S.A. z siedzibą w W. pismami z dnia 07 sierpnia 2012 r. wypowiedział wszystkie trzy umowy leasingowe wzywając jednocześnie oskarżonego do zwrotu przedmiotowych pojazdów do dnia 14 sierpnia 2012 r. we wskazane miejsca. Oświadczenia o wypowiedzeniu umów powróciły dwukrotnie awizowane, nie odebrane przez oskarżonego.

W dniu 10 września 2012 r. K. S. (1) dokonał ostatniej wpłaty na łączną kwotę 35 000,00 zł. na poczet rat leasingowych.

Oskarżony nie ustosunkował się do kierowanych wezwań do zwrotu aut. Zmienił miejsce zamieszkania. Nie przebywał pod wskazanym adresem tj. O. ul. (...), jak również pod adresem stanowiącym siedzibę prowadzonej działalności gospodarczej tj. O. ul. (...). W toku podjętych czynności windykacyjnych pełnomocnik pokrzywdzonego M. H. w dniu 20 grudnia 2012 r., w rozmowie telefonicznej poinformował K. S. (1) o wypowiedzeniu umów leasingu i obowiązku niezwłocznego zwrotu pojazdów tj. B. oraz M. (...). Mimo złożonej obietnicy przyjazdu do O., oskarżony nie uczynił tego wskazując przy kolejnym kontakcie telefonicznym fikcyjny adres w O., pod którym miał się znajdować. Na wysyłane przez M. H. wiadomości zawierające żądanie niezwłocznego zwrotu aut, w tym kolejnego trzeciego pojazdu marki M. (...), sprawca nie reagował. Czynności windykacyjne podejmowane w kolejnych ustalonych miejscach tj. w miejscowości R. (miejsce zamieszkania rodziców oskarżonego) oraz w S., nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W dniu 13 marca 2013 r. oskarżony po raz ostatni skontaktował się telefonicznie z pełnomocnikiem pokrzywdzonego, który ponowił żądanie zwrotu wszystkich pojazdów. W rozmowie telefonicznej sprawca poinformował rozmówcę o fakcie zamieszkiwania w K. i braku obaw w związku z toczącym się postępowaniem windykacyjnym. Nie wskazał miejsca postoju pojazdów.

W chwili czynu wartość sprzeniewierzonych aut wynosiła: B. (...) o nr rej. (...) – 51 800,00 zł.; M. (...) o nr rej. (...) – 45 600,00 zł.; M. (...) o nr rej. (...) – 78 500,00 zł.

W dniu 18 czerwca 2013 r. na skutek zatrzymania oskarżonego, zabezpieczono od niego samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...), którym się poruszał.

Nie ustalono, gdzie ostatecznie znajdują się dwa pozostałe pojazdy marki M. (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd poczynił w oparciu o następujące dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego k 98 – 98v, k – 165, k 439v - 440;

- zeznania świadków: M. H. k 48v – 49, k 86v – 87, k – 143v, k 440v – 441v; B. P. k – 57v; B. M. k – 167v, k - 442; D. B. k – 259v, k – 441v; W. U. k – 261v; P. C. (1) k – 263v, k 441v - 442; J. W. (1) k – 265v, k – 442; W. S. k – 267v; P. K. k – 269v; J. L. k – 271v; D. K. k – 270v; P. C. (2) k – 275v; M. Z. k – 277v; L. T. k – 279v; P. Ż. k – 281v; M. P. (1) k – 283v;

- dokumenty: kserokopię umowy leasingu nr (...) k 7 – 13; kserokopię umowy leasingu nr (...) k 14 – 22; kserokopię umowy leasingu nr (...) k 22 – 28; kserokopie oświadczeń o wypowiedzeniu umowy k 29 – 31; kserokopię zaświadczenia o wpisie do działalności gospodarczej k – 35; kserokopię zamówienia na pojazd B. (...) k – 43; harmonogram spłat rat leasingowych k – 89; protokół zatrzymania rzeczy k 92 – 94; protokół oględzin pojazdu marki B. k 90 – 91; dokumentację fotograficzną k 105 – 140; protokół zatrzymania rzeczy k 151 – 153; dane osobopoznawcze k – 172, k - 439; protokół oględzin telefonu (...) k 175 – 181; kartę karną k 375 – 376; kserokopię aktu oskarżenia w sprawie PR O. P. o sygn. akt: 1 Ds. 1496/13 k 404 – 408; informację dotyczącą wcześniejszych wypowiedzeń wraz z załącznikami k 466 – 474; opinię techniczną biegłego M. P. (2) k 480 – 516.

Oskarżony K. S. (1) w toku śledztwa przyznał się do tego, że nie płacił i do przywłaszczenia pojazdu B.. Wskazał nadto, iż w lutym bądź w marcu 2013 r. pozostawił M. (...) na parkingu przy (...) w O. na ul. (...). Zaznaczył, że dokumenty pozostawił wewnątrz aut, zaś kluczyki spięte jedne do drugich na kole samochodu pod nadkolem. Wskazał, że osobiście przyprowadzał samochody na parking, po czym wracał okejką. Przyznał, że wcześniej miał kobietę i po to były mu potrzebne te samochody, a także do celów firmowych. Podał, że nie spotkał się z windykatorem, gdyż się wystraszył i bał się, że odbiorą mu B.. Jak wyjaśnił, zanim nie oddał obu M. pan H. często do niego dzwonił i mailował, po zwrocie aut kontakt ustał. Wskazał, że prosił go o dwutygodniowy termin na spłatę B.. Przyznał, że nie interesowało go to czy pan H. odebrał pojazdy z parkingu. Nie zależało mu także – jak podał – na pokwitowaniu odbioru. Zaznaczył, że został oszukany na pieniądze przez kontrahenta i zaczął trochę drinkować. Dodał, że miał świadomość tego, że musi zwrócić auta (k 98 – 98v).

Podczas kolejnego przesłuchania podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia. Nadal twierdził, że obie M. pozostawił na stacji paliw (...) w O. (k – 165).

Przed Sądem oskarżony K. S. (1) początkowo zaprzeczył swemu sprawstwu, by ostatecznie przyznać się do zarzucanego mu czynu odnośnie pojazdu B.. Wskazał, iż poinformował pana H. o pozostawieniu M. (...) na stacji paliw (...). Jak podał, nie płacił rat leasingowych regularnie, gdyż kontrahenci go zbywali. Przyznał, że windykator poinformował go o wypowiedzeniu umów i konieczności zwrotu aut. Wskazał, iż podał panu H. nieprawdziwy adres nie chcąc się z nim spotkać, gdyż wiedział, że skończy się to odebraniem mu B.. Jak przyznał, zależało mu na zatrzymaniu B., gdyż się do niego przywiązał. Jak dodał, zamierzał je spłacić. Wskazał, że odstawiał M. (...) na parking przy stacji (...) przy pomocy znajomego, którego danych nie ujawnił. Wyjaśnił, iż nie interesowało go to czy auta w istocie trafiły do pana H.. Po tym, jak zwrócił auta, wskazał, iż zmienił numer telefonu, aby pan H. nie mógł się z nim kontaktować (k 439v - 440).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie daje podstawy ku przyjęciu sprawstwa oskarżonego zarzucanego mu czynu po uprzedniej korekcie opisu czynu ostatecznie przypisanego.

Sąd uznał wyjaśnienia K. S. (1) za wiarygodne jedynie w takim zakresie, w jakim są one zgodne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a mianowicie w tej części, w której tenże nie zaprzeczył swojemu sprawstwu odnośnie pojazdu marki B.. Przyznanie się oskarżonego w omawianym zakresie koresponduje w pełni z zeznaniami świadka M. H. (k 48v – 49, k 86v – 87, k – 143v, k 440v – 441v), jak i treścią dokumentów w postaci kserokopii umowy leasingu nr (...) (k 7 – 13), kserokopii oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (k – 31), kserokopii zamówienia na pojazd B. (...) (k – 43), harmonogramu spłat rat leasingowych (k – 89), protokółu oględzin pojazdu marki B. (k 90 – 91), dokumentacji fotograficznej (k 105 – 140) oraz protokółu zatrzymania rzeczy (k 151 – 153), a dopełnieniem czynionych ustaleń są wnioski płynące z opinii technicznej biegłego M. P. (2) (k 480 – 516).

W pozostałym zakresie depozycje oskarżonego nie zasługują na podzielenie, albowiem stanowią, w ocenie Sądu, wyraz lansowanej przez niego linii obrony zmierzającej do uwolnienia się od odpowiedzialności karnej za zarzucany mu w czyn w części dotyczącej przywłaszczenia powierzonych mu kolejnych aut tj. M. (...) (k 98 – 98v, k – 165, k 439v – 440).

Sprawca utrzymywał, iż owe M. (...) pozostawił na terenie parkingu przy stacji (...) w O. na ul. (...) wraz z kluczami i dokumentami, o czym – jak zaznaczył – miał poinformować windykatora M. H..

Powyższe, zdaniem Sądu, nie przekonuje i nie polega na prawdzie. Po pierwsze, brak konsekwencji w samych wyjaśnieniach oskarżonego w omawianym zakresie nakazuje ich odrzucenie. Sprawca raz utrzymywał, iż przedmiotowe pojazdy umieścił na terenie parkingu sam (k 98 – 98v), by podczas przesłuchania przed Sądem wskazać, iż pomagał mu w tym znajomy, którego danych nie chciał wyjawić (k 439v – 440). Poza tym razi naiwnością opisywane postępowanie oskarżonego w odniesieniu do obu M. deklarującego, iż nie interesowało go to, czy w istocie pojazdy trafią do windykatora, jak i samo pokwitowanie ich odbioru. Po drugie, owych aut mających znajdować się – jak wskazywał oskarżony – na parkingu przy stacji (...), nie zauważył żaden z przesłuchanych pracowników stacji tj. D. B. (k – 259v, k – 441v), W. U. (k – 261v), P. C. (1) (k – 263v, k 441v – 442), J. W. (1) (k – 265v, k – 442), W. S. (k – 267v), P. K. (k – 269v), J. L. (k – 271v), D. K. (k – 270v), P. C. (2) (k – 275v), M. Z. (k – 277v), L. T. (k – 279v), P. Ż. (k – 281v) oraz M. P. (1) (k – 283v), przy czym niektórzy z nich mimo licznie przewijających się klientów stacji kojarzyli oskarżonego z racji tego, iż poruszał się charakterystycznym modelem B. (D. B.), jak i z twarzy (P. C., J. W.). Sąd powyższe depozycje uznał za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Po trzecie, wyjaśnienia oskarżonego w omawianym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami wspomnianego już świadka M. H., które zasługują na podzielenie jako relacje osoby postronnej, obcej względem oskarżonego, nie mającej interesu w bezpodstawnym pomawianiu go o zachowania sprzeczne z prawem. Tenże kategorycznie zaprzeczył, by oskarżony informował go o fakcie pozostawienia aut na parkingu przy stacji (...). Wręcz przeciwnie, w sposób konsekwentny, kategoryczny i pewny oraz szczegółowy i drobiazgowy, przywołując kolejne daty – posiłkując się przy tym zapisami w notatkach – opisywał swoje kontakty telefoniczne (miały miejsce także mailowe) z K. S. (1) oraz jego reakcję na informację o wypowiedzeniu umów leasingu i żądanie niezwłocznego wydania pojazdów (podawanie fikcyjnego adresu miejsca pobytu; nie odbieranie połączeń), po prośby o wyznaczenie dodatkowego terminu do spłaty oraz ostatni kontakt z dnia 13 marca 2013 r., kiedy to miał zakomunikować rozmówcy, iż przebywa w K. i nie ma obaw w związku z toczącym się postępowaniem windykacyjnym, nie wskazując ostatecznie miejsca znajdowania się pozostałych samochodów.

W tym stanie rzeczy, w omawianej części zeznania rzeczonego świadka M. H. w powiązaniu z przywołanymi powyżej dokumentami, jak i pozostałymi zgromadzonymi w toku postępowania, a mianowicie kserokopią umowy leasingu nr (...) (k 14 – 22), kserokopią umowy leasingu nr (...) (k 22 – 28), kserokopiami oświadczeń o wypowiedzeniu umów (k 29 – 30), kserokopią zaświadczenia o wpisie do działalności gospodarczej (k – 35), których treści, jak i sposobu wytworzenia żadna ze stron nie kwestionowała, a także z wnioskami płynącymi z opinii technicznej biegłego M. P. (2) (k 480 – 516), którą Sąd uznał za pełną i jasną w obliczu także braku uwag od samych stron akceptujących przyjęte wartości aut na chwilę czynu, legły u podstaw czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, nakazując odrzucenie pozostających w opozycji do nich wyjaśnień oskarżonego.

Zeznania pozostałych świadków tj. B. P. (k – 57v) oraz B. M. (k – 167v, k – 442) nie wniosły istotnych treści do sprawy dowodząc jednakże pośrednio temu, iż oskarżony względem windykatora podawał nieprawdziwe informacje odnośnie miejsca pobytu uniemożliwiając kontakt, a w dalszej perspektywie czynił to po to, by uniknąć z nim kontaktu i nie zwrócić przywłaszczonych aut.

Reasumując wyniki postępowania dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona występku opisanego w art. 284 § 2 kk w odniesieniu do wszystkich trzech pojazdów.

W ocenie Sądu, konsekwencją czynionych ustaleń faktycznych w prezentowanym kształcenie, była konieczność doprecyzowania czasokresu penalizowanego zachowania oskarżonego ze wskazaniem okresu od grudnia 2012 r. do 13 marca 2013 r., albowiem to właśnie w owym czasie sprawca w sposób wyraźny poprzez swoje zachowanie w kontakcie z M. H. uzewnętrznił - w obliczu poinformowania go o wypowiedzeniu umów leasingu i żądania zwrotu aut (oświadczenia o wypowiedzeniu umów nie zostały przez oskarżonego odebrane, zaś w dniu 10 września 2012 r. uiścił on na poczet rat leasingowych łącznie 35 000,00 zł.) - wolę rozporządzenia pojazdami jako własnymi, z pominięciem podmiotu uprawnionego, jak i przyjęcia wartości pojazdów, jaką prezentowały na chwilę działania oskarżonego w ślad za opinią biegłego M. P. (2), nie akceptując stanowiska prokuratora poprzez proste odesłanie w tym zakresie do wartości aut z umów leasingu z pominięciem okresu prawidłowej ich eksploatacji.

Przestępstwo sprzeniewierzenia stanowi kwalifikowaną postać przywłaszczenia. Wynikająca z bogatego orzecznictwa wykładnia przepisu z art. 284 § 2 kk nie pozostawia wątpliwości co do tego, że sprzeniewierzenie należy do przestępstw kierunkowych. Zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do jego majątku lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody jej nie zwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01, Lex nr 75381). O zamiarze przywłaszczenia w przypadku przestępstwa sprzeniewierzenia nie może przesądzać fakt nieuprawnionego postępowania przez sprawcę z rzeczą powierzoną, a więc wykorzystywania jej lub postępowania z nią w sposób inny niż uzgodniony z właścicielem. Dla ustalenia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ponadto wykazanie, że sprawca, postępując z rzeczą jak z własną (animus rem sibi habendi), w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z właścicielem, działał w celu włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2004 r., V KK 316/03, OSNKW 2004, z. 7-8, poz. 70).

Zdaniem Sądu, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku sprzeniewierzenia. Konkluzja taka płynie po części z wyjaśnień samego sprawcy, który nie negował, iż miał świadomość konieczności zwrotu pojazdów leasingodawcy stosownie do zapisów umów leasingu lecz tego – w odniesieniu do B. – nie uczynił, albowiem chciał je zatrzymać dla siebie, gdyż się do niego przyzwyczaił, jak i także z obiektywnej analizy jego zachowania po uzyskaniu informacji od M. H. o wypowiedzeniu umów i konieczności niezwłocznego wydania pojazdów. Wystarczy tu jedynie wskazać, iż kontakt z oskarżonym był utrudniony, gdyż nie przebywał pod wskazanymi adresami. To jedynie za sprawą podjętych działań przez windykatora doszło do nawiązania z nim pierwszego kontaktu telefonicznego. K. S. (1) nie podejmował na żadnym etapie prób porozumienia bezpośrednio z leasingodawcą celem ustalenia sposobu spłaty zaległych rat tłumacząc powstałe zaległości (zresztą nie pierwszy raz, jak wynika z informacji przekazanej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego k – 466, k 473 – 474) działaniami oszukańczymi ze strony swoich kontrahentów oraz okresowymi problemami z alkoholem („zacząłem drinkować” k 98v). Wręcz przeciwnie, unikał spotkania z M. H., kolejnych połączeń od niego nie odbierał, zmienił numer właśnie w takim celu, by tenże nie mógł się z nim skontaktować, mimo obietnic nie stawiał się w umówionym miejscu podając fałszywe dane adresowe. Ostatecznie prawu własności leasingodawcy zaprzeczył informując w ostatniej rozmowie telefonicznej M. H., że przebywa na terenie K. i nie odczuwa żadnych obaw w związku z toczącym się postępowaniem windykacyjnym, odmawiając jednocześnie podania miejsca znajdowania się pojazdów, po dzień 18 czerwca 2013 r. kiedy to w wyniku ujęcia oskarżonego, doszło także do zatrzymania pojazdu marki B., którym tenże się poruszał.

Powyższe, zdaniem Sądu, świadczy jednoznacznie o tym, że sprawca miał zamiar pozbawienia leasingodawcy prawa własności w drodze trwałego włączenia używanych przezeń samochodów do własnej masy majątkowej. Dotychczas nie ustalono, gdzie znajdują się pozostałe dwa pojazdy tj. M. (...).

Sąd kierując się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uznając oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, z mocy art. 284 § 2 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata (pkt I i II wyroku).

W tym miejscu odwołując się do orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny, Sąd omyłkowo jako podstawę prawną jej orzeczenia przywołał art. 33 § 2 kk, z którego dyspozycji bezsprzecznie wynika, iż wymierzenie kary grzywny w oparciu o ten przepis jest możliwe tylko wówczas, "gdy sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął". Z opisu przypisanego oskarżonemu czynu nie wynika, by działanie oskarżonego znamionowane było celem, jakim jest osiągnięcie korzyści majątkowej lub by oskarżony taką korzyść majątkową osiągnął. W tej sytuacji, nie istniały podstawy do wymierzenia oskarżonemu kary grzywny w oparciu o dyspozycję art. 33 § 2 kk - finalnie możliwe było to jedynie na podstawie art. 71 § 1 kk wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Mając na względzie zawartość bezprawia w przypisanym oskarżonemu czynie Sąd uznał, iż znajdzie ono odzwierciedlenie w liczbie stawek 100, a wzgląd na sytuację majątkową oskarżonego, który do niedawna prowadził działalność gospodarczą osiągając – stosownie do złożonych deklaracji – dochód rzędu około 20 000,00 zł., jest osobą młodą, zdrową, posiadającą wyuczony zawód, będącym kawalerem nie obciążonym obowiązkiem alimentacyjnym, pozwala na ustalenie wysokości jednej stawki na kwotę 15,00 zł.

Na poczet kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 18 czerwca 2013 r. stosownie do brzmienia art. 63 § 1 kk (pkt III wyroku).

Czyn przypisany oskarżonemu jest karygodny i zawiniony.

Przy ocenie karygodności czynu Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim rodzaj naruszonego dobra, jakim jest cudza własność, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również motywację sprawcy oraz zamiar (bezpośredni kierunkowy).

Z uwagi na powyższe czyn oskarżonego wskazuje na wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości.

W procesie wymiaru kary do okoliczności obciążających Sąd zaliczył oskarżonemu sposób zachowania po popełnieniu przestępstwa tj. dwukrotną karalność za występki, których dopuścił się po popełnieniu przypisanego mu w niniejszej sprawie czynu (karta karna k 375 – 376; kserokopia aktu oskarżenia w sprawie Prokuratury Rejonowej O. P. o sygn. akt: 1 Ds. 1496/13 k 404 – 408 – stosownie do oświadczenia oskarżonego w tejże sprawie zapadł prawomocny wyrok skazujący).

Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności łagodzących przy ferowaniu kary.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż kara wymierzona oskarżonemu pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia, jak również w sposób należyty uwzględnia dyrektywy i zasady sądowego wymiaru kary.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Zdaniem Sądu uprzednia karalność oskarżonego, która została poczytana mu jako okoliczność obciążająca przy wymiarze kary, a także jako okoliczność przesądzająca o określeniu okresu próby na czas 3 lat, nie stanowi przeszkody – wobec brzmienia art. 69 § 2 kk – dla zastosowania wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

K. S. (1) nie jest – zdaniem Sądu - sprawcą na tyle zdemoralizowanym, aby osiągnięcie wobec niego celów prewencyjnych kary wymagało orzeczenia kary izolacyjnej. Podstawową przesłanką stosowania omawianej instytucji jest pozytywna prognoza kryminologiczna. Wprawdzie oskarżony nie charakteryzuje się „nienagannym” trybem życia - zważywszy na ową karalność - niemniej jednak całościowa ocena przesłanek leżących u podstaw zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary wskazuje, iż – zdaniem Sądu - zastosowanie w stosunku do oskarżonego środka probacyjnego będzie wystarczającym dla osiągnięcia wobec niego celów kary, w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze, zasadnym było zastosowanie w stosunku do oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, a za wystarczający okres próby Sąd uznał okres 3 - letni, w czasie którego poddana zostanie weryfikacji przyjęta wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu, właśnie wzgląd na interes oskarżyciela posiłkowego dodatkowo przemawia za tym, by umożliwić oskarżonemu wykonywanie kary w warunkach wolnościowych, a przez to dać mu szansę wywiązania się z nałożonych na niego w ramach orzeczonego środka karnego obciążeń finansowych tj. czyniących zadość roszczeniom oskarżyciela posiłkowego w ramach naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

Przesądzenie odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu czyn skutkowało, stosownie do brzmienia art. 46 § 1 kk, uwzględnieniem co do zasady zgłoszonego przez oskarżyciela posiłkowego żądania naprawienia szkody (k – 253, k 388 – 389) poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 124 100,00 zł. tj. kwoty stanowiącej równowartość dwóch pojazdów marki M. (...). Owa szkoda nie może być utożsamiana z sumą stanowiącą równowartość zaległych rat leasingowych (pkt IV wyroku).

Na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi, w tym opłatą (przy czym wysokość opłaty uwzględnienia fakt wymierzenia kary grzywny w oparciu o brzmienie art. 33 § 2 kk) – (pkt V wyroku).