Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W.

przeciwko Z. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 31 sierpnia 2022 roku, sygn. akt VIII Cupr 89/22

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 462/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu, w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko Z. W. o zapłatę, zasądził od pozwanej na rzecz powoda 11697,30 zł wraz z odsetkami
w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonymi od dnia 26 lutego 2022 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 441,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 26 lutego 2022 roku do dnia zapłaty (pkt 1), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt 2), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3047,22 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty (pkt 3).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Pozwana 4 maja 2021 roku zawarła z powodem umowę kredytu konsumenckiego
nr (...). Na podstawie zawartej umowy powód udzielił pozwanej pożyczki gotówkowej na dowolny cel konsumpcyjny, przy czym kwota zaciągniętego kredytu stanowiąca sumę wszystkich środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia klientowi na podstawie umowy oraz prowizji wynosiła 19.575,00 zł. Prowizja związana z udzieleniem pożyczki została określona na poziomie 6.615,00 zł i była ona kredytowana przez kredytodawcę
do 6.075,00 zł. Suma środków pieniężnych udostępnionych pożyczkobiorcy – nieobejmująca kredytowanej prowizji wyniosła 13.500,00 zł. Zwrot pożyczki miał nastąpić
w 60 miesięcznych ratach według harmonogramu spłat. Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, obliczanej jako stopa referencyjna Narodowego Banku Polskiego, powiększonej o 10 punktów procentowych i wynosi nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych. Stopa oprocentowania wynosiła 7,20 % na dzień zawarcia umowy. Kredytodawca miał zaliczać dokonywane wpłaty w następującej kolejności: nieskredytowana kwota prowizji, odsetki umowne, kapitał i odsetki za opóźnienie. W umowie pożyczki postanowiono, że jeżeli pożyczkobiorca spóźnia się ze spłatą części lub całości raty kredytu, niespłacona kwota staje się należnością przeterminowaną, od której kredytodawca nalicza odsetki karne – (oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego) w wysokości równej stopie odsetek maksymalnych za opóźnienie. Strony umowy postanowiły również,
że pożyczkodawca w razie opóźnienia w spłacie wezwie Klienta do niezwłocznej zapłaty zaległości i ma prawo rozwiązać umowę za wypowiedzeniem, przy czym kredytodawca
ma prawo wypowiedzieć umowę, jeśli klient opóźnia się w spłacie od co najmniej dwóch pełnych rat. Okres wypowiedzenia określono na miesiąc. W umowie przewidziano,
że w przypadku braku spłaty zadłużenia w okresie wypowiedzenia, po rozwiązaniu umowy kredytodawca będzie naliczać odsetki za opóźnienie od pozostałej do spłaty kwoty kredytu
od dnia następnego po upływie okresu wypowiedzenia. Odsetki za opóźnienie określono
w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Wysokość miesięcznej raty miała wynosić 389,46 zł przed datą płatności pierwszej niekredytowanej kwoty prowizji i 398,77 zł od daty płatności pierwszej niekredytowanej kwoty prowizji.

Na poczet spłaty pożyczki dokonano 3 wpłat: tj. kwot 391,05 zł 7 lipca 2021 roku, 395,00 zł 21 lipca 2021 roku i 2.000,00 zł 29 listopada 2021 roku.

Pismem z 7 września 2021 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległości
797,79 zł.

Wobec niezastosowania się do wezwania do zapłaty pismem z 5 października
2021 roku powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia i wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia 20.458,65 zł. Powód
w wezwaniu wskazał nadto, iż jeśli pozwana w terminie 14 dni ureguluje dotychczasową zaległość 1.229,19, wypowiedzenie straci moc. Wypowiedzenie doręczono pozwanej
7 października 2021 roku.

25 lutego 2022 roku powód wytoczył powództwo o zapłatę należności objętych niniejszym postępowaniem w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z 4 marca 2022 roku przez Sąd Rejonowy Lublin
– Zachód w L..

Stan faktyczny ustalono na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, obejmującego przedłożone przez strony dokumenty i wydruki komputerowe, jak również
na podstawie okoliczności, przytoczonych przez powoda, które pozwana przyznała
(art. 229 k.p.c.).

Sąd stwierdził, że powód wywodzi swe roszczenie z łączącej strony umowy pożyczki wskazując na art. 720 i nast. k.c., jak również przepisy ustawę z 12 maja 2011 roku
o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1083 t.j.).

Kolejno stwierdzono, że zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ustalić,
że pozwana zawarła ważną umowę o udzielenie pożyczki, zaś z uwagi na zawarcie umowy
z konsumentem, sąd dokonał oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem.

Sąd następnie zwrócił uwagę na regulacje prawne z art. 385 ¹ § 1 - 3 k.c. oraz orzecznictwo z tym związane i stwierdził, że w jego ocenie przewidziane w umowie obciążenie pożyczkobiorcy kosztami dodatkowymi, niestanowiącymi głównych świadczeń stron, w postaci wynagrodzenia prowizyjnego w części, w jakiej należne jest ono za okres,
w którym umowa stron nie łączyła na skutek jej wypowiedzenia pozostaje w sprzeczności
z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, co pozwala na przyjęcie, iż jest to klauzula abuzywna.

Ponadto wskazano na art. 5 pkt 6a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim i zauważono, że niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c. należy uznać te postanowienie umowne, które w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalającego mu omijać przepisy dotyczące wysokość odsetek maksymalnych.

Sąd stwierdził również, że prowizja określona w umowie stanowiła pozaodsetkowy koszt kredytu, a jej wysokość na tle niniejszej sprawy odpowiadała co do wysokości właściwym przepisom, tj. art. 36a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim
i dlatego rozważenia wymagało, czy wskazane zapisy umowne mogą być uznane
za niedozwolone klauzule umowne.

Nie ulegało przy tym wątpliwości sądu, iż ta okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy
z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone, gdyż samo nieprzekroczenie limitu ustawowego wysokości opłaty nie powoduje, że wyłączona jest kontrola postanowień wzorca umowy pod kątem zgodności postanowienia umowy w zakresie prowizji, z dobrymi obyczajami.

Zauważono przy tym, że nie jest to bowiem wyłączny środek ochrony konsumenta zawierającego umowę kredytu konsumenckiego, lecz dodatkowy mechanizm ochronny,
który wzmocnić ma jego ochronę.

Kolejno zwrócono uwagę na mechanizmy chroniące konsumenta o parciu
o orzecznictwo sądów krajowych i orzecznictwo unijne oraz stwierdzono, że przy zawarciu umowy wierzyciel posłużył się wzorcem umowy, przez siebie opracowanym, co daje podstawę do przyjęcia, że postanowienia umowy w zakresie kosztów dodatkowych pożyczki nie zostały z pozwaną indywidualnie uzgodnione.

W ocenie sądu przewidziane w umowie obciążenie pożyczkobiorcy kosztami dodatkowymi, niestanowiącymi głównych świadczeń stron, w postaci wynagrodzenia prowizyjnego 6.615,00 zł uznano za abuzywne w części, w jakiej przewidywało dopuszczalność pobrania wynagrodzenia prowizyjnego za okres po wypowiedzeniu umowy.

Dla sądu bowiem prowizja ma rekompensować kredytodawcy koszty związane
z obsługą dłużnika i koszty towarzyszące, o tyle jest ona zasadna tak długo, jak długo trwa stosunek zobowiązaniowy w pierwotnie ustalonej przez strony formie, to jest tak długo, jak długo pożyczka była „obsługiwana” przez powoda. W sytuacji, w której na skutek wypowiedzenia umowy i wezwania do zapłaty całość zadłużenia stała się w stosunku
do pozwanej wymagalna, o tyle jest już brak jest podstaw do naliczania prowizji ze strony powoda.

Sąd podkreślił, że umowa stron zgodnie z jej zapisami miała trwać 60 miesięcy,
przy czym z uwagi na jej wcześniejsze wypowiedzenie zakończyła się z upływem 7 listopada 2021 roku, a zatem po 6 miesiącach i 3 dniach, to jest 6,1 miesiąca. Podniesiono przy tym,
że z uwagi na miesięczny okres wypowiedzenia, mając na względzie datę doręczenia pozwanej pisma 7 października 2021 roku, zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, umowa obowiązywała do 7 listopada 2021 roku, ulegając rozwiązaniu z nadejściem dnia następnego i dlatego w tej sytuacji skoro wynagrodzenie prowizyjne 6.615,00 zł miało być należne za cały okres kredytowania (60 miesięcy od 4 maja 2021 roku),
to proporcjonalnie do czasu trwania umowy (6,1 miesiąca) w okresie jej rzeczywistego obowiązywania za uzasadnione należało uznać wynagrodzenie prowizyjne 672,52 zł
(6,1 x 6.615,00 zł/60).

Podsumowując sąd wskazał, do wyliczenia rzeczywistego zadłużenia pozwanej
– z uwzględnieniem dokonanych przez nią wpłat - przyjęto, iż zobowiązana była ona
do spłaty pozostałej kwoty kapitału pożyczki 13.121,48 zł oraz części wynagrodzenia prowizyjnego za okres kredytowania w kwocie 672,52 zł. Zgodnie z twierdzeniami pozwu,
z należnej za cały okres kredytowania prowizji 6.615,00 zł, pozostało do spłaty 4.518,30 zł, zatem na poczet wynikającej z umowy prowizji powód dotychczas zaliczył wpłaty pozwanej 6.615,00 zł – 4.518,30 zł, to jest 2.096,70 zł. Skoro zatem dla sądu do zapłaty łącznie tytułem kapitału i prowizji powinno być 13.121,48 zł + 672,52 zł, to jest 13.794,00 zł, a na poczet prowizji powód zaliczył już kwotę 2.096,70 zł, po stronie pozwanej pozostało tytułem kapitału i prowizji do spłaty 11.697,30 zł.

Z uwagi na to, iż odsetki wskazane w pkt 2 pozwu powód naliczał od kwoty łącznie kapitału pożyczki 13.121,48 zł oraz wykazywanej przez niego jako pozostałej do spłaty prowizji 4.518,30 zł i z tego tytułu w okresie objętym żądaniem pozwu (od 27 listopada
2021 roku do 25 lutego 2022 roku) naliczył odsetki 656,47 zł, to przy uwzględnieniu,
iż po stronie pozwanej pozostało do spłaty łącznie tytułem kapitału i prowizji 11.697,30 zł,
w okresie objętym żądaniem pozwu (od 27 listopada 2021 roku do 25 lutego 2022 roku) odsetki umowne, odpowiadające maksymalnym odsetkom z tytułu opóźnienia, winny wynieść 441,14 zł.

Łącznie zatem pozwana winna według sądu być zobowiązana do zwrotu kapitału
i prowizji w kwocie łącznej 11.697,30 zł i odsetek za okres poprzedzający wytoczenie powództwa 441,14 zł (od 27 listopada 2021 roku zgodnie z żądaniem pozwu w myśl
art. 321 § 1 k.p.c.), wraz z dalszymi odsetkami oznaczonymi zgodnie z żądaniem powoda
w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty niespłaconej pożyczki i kapitału oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od zaległych odsetek, naliczanych od wskazanej
w pozwie daty 26 lutego 2022 roku.

Powyższe skutkowało oddaleniem żądania pozwu w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 - 3 k.p.c. oraz art. 100 zd. 1 k.p.c. stosunkowo rozdzielając poniesione koszty procesu, mając na uwadze, że na gruncie niniejszej sprawy powództwo zostało uwzględnione w około 66 %.

Apelację od wyroku wniosła strona powodowa, która zaskarżyła orzeczenie częściowo, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż postanowienia umowne w zakresie w jakim dotyczą prowizji za udzielenie pożyczki stanowią niedozwolone klauzule umowne, podczas gdy na gruncie Ustawy o kredycie konsumenckim możliwym jest naliczenie pozaodsetkowych kosztów kredytu zgodnie ze wzorem wskazanym w ww. artykule;

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 385 ¹ § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie, co skutkowało uznaniem, iż postanowienia umowne stosowane przez stronę powodową, a odnoszące się do prowizji, stanowią klauzule niedozwolone, podczas gdy strona pozwana dobrowolnie dokonała wyboru pożyczkodawcy i wyraziła wolę na zawarcie umowy pożyczki zgodnie z treścią zapisów umowy znajdującej się w aktach sprawy;

3/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 65 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie, że strony mogą kształtować stosunki zobowiązaniowe na podstawie zasady swobody zawierania umów, a w umowach należy brać pod uwagę jaki był zgodny zamiar stron;

4/ naruszenie art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L z 1993 r., Nr 95, s. 29 ze zm.) poprzez dokonanie oceny nieuczciwego charakteru głównego przedmiotu umowy oraz oceny relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian usług.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżanego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dodatkowo: 215,33 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczonych od kapitału i prowizji za okres od 27.11.2021 r. do 25.02.2022 r. wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od d26.02.2022 r. do dnia zapłaty i 5942,48 zł
z tytułu prowizji wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych
za opóźnienie naliczonymi od 26.02.2022 r. do dnia zapłaty; zasadzenie od pozwanego
na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego zgodnie
z obowiązującymi przepisami, zaś w przypadku stwierdzenia przez sąd, iż nie zachodzą przesłanki do uchylenia w części wyroku sądu I instancji, wniesiono o uchylenie wyroku
w części i przekazanie sprawy w części do ponownego rozpoznania sądowi I instancji; pozostawienie sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za postępowanie przed sądem
I instancji i pozostawienie sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania,
wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za postępowanie apelacyjne, o zasądzenie, których wniesiono.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Odnosząc się do meritum wniesionego środka zaskarżenia wskazać trzeba,
że strona apelująca nie podnosiła zarzutów procesowych związanych z podstawą faktyczną rozstrzygnięcia, a zatem Sąd Okręgowy pozostał związany poczynionymi w sprawie ustaleniami. Ustalenia te Sąd Okręgowy czyni zatem również podstawą własnego orzeczenia.

Wbrew poglądowi strony skarżącej nie doszło w sprawie do naruszenia
art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, gdyż w okolicznościach sprawy pozaodsetkowy koszt kredytu odpowiada ww. przepisowi, bowiem została ustalona w oparciu o wzór: (...) < (K x 25%) + (K x n/r x 30%), gdzie: (...) oznacza maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu; K - całkowitą kwotę kredytu ( (...)); n - okres spłaty wyrażony w dniach, a R - liczbę dni w roku. Skoro zaś sam ustawodawca w celu ochrony konsumentów zdefiniował pojęcie nadmiernych pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego, wskazując w ust. 3 powołanego unormowania, że nie należą się one
w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu, to tym samym co do zasady należy przyjmować, że koszty mieszczące się we wskazanych ramach interesu podmiotów chronionych ustawą o kredycie konsumenckim nie naruszają.

Trzeba wskazać, w sprawie koszty wynagrodzenia prowizyjnego 6615 zł uznano
jedynie za abuzywne w części, w jakiej pobrano prowizję w części za okres
po wypowiedzeniu umowy i dlatego racje ma sąd I instancji, że w okolicznościach sprawy należało miarkować wynagrodzenie prowizyjne i uznać je do wysokości 672,52 zł
(6,1 miesiąca okresu trwania umowy razy 6615 zł podzielić przez okres na jaki zwarto umowę (...) miesięcy).

Nie można przy tym podzielić poglądu strony skarżącej, że naruszono w sprawie
art. 385 ¹ § 1 k.c. czy też art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L z 1993 r., Nr 95, s. 29
ze zm.).

Należy w tym miejscu wskazać, że sąd dokonał oceny kosztów prowizji w kontekście ich abuzywności czemu dał wyraz w motywach swego uzasadnienia zarówno
co do wymogów formalnych umowy zawieranej z konsumentem, jak i w zakresie ekwiwalentności świadczeń. W judykaturze uznaje się, że pod pojęciem działania wbrew dobrym obyczajom kryje się wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku, natomiast przez rażące naruszenie interesów konsumenta rozumie się nieusprawiedliwioną dysproporcję - na niekorzyść konsumenta - praw
i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego
z 27 października 2006 r., I CSK 173/06, Lex nr 395247).

Dokonując oceny rzetelności określonego postanowienia umowy konsumenckiej należy zawsze rozważyć indywidualnie rozkład obciążeń, kosztów i ryzyka, jaki wiąże się
z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadać jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta
w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone, pamiętając jednocześnie podczas dokonywania kontroli o tym, że każdorazowo istotny jest charakter stosunku prawnego regulowanego umową, który w konkretnej sytuacji może usprawiedliwiać zastosowaną konstrukcję i odejście do typowych reguł wyznaczonych przepisami dyspozytywnymi.

Prawdą jest, że opłaty prowizyjne nie określają głównego przedmiotu umowy, czyli świadczenia stron ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczanych w zamian towarów
i usług, w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, dlatego też sądy mogą dokonywać
ich kontroli z zastosowaniem testu abuzywności.

Z orzecznictwa (...) wynika, ze takie klauzule umowne wchodzą w zakres stosowania art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 i są poddawane ocenie, czy zostały sporządzone przez przedsiębiorcę w jasny i zrozumiały sposób, ale nie jest to jedyne kryterium oceny.

Obowiązek podjęcia działań z urzędu przez sąd krajowy ma także na celu ustalenia, czy postanowienia umowne zamieszczone w umowie konsumenckiej, która jest przedmiotem toczącego się przed nim sporu, są objęte zakresem stosowania dyrektywy 93/13/EWG,
a jeżeli tak, to zobowiązany jest z urzędu zbadać, czy postanowienie to ewentualnie
ma nieuczciwy charakter (por. wyroki z dnia 9 listopada 2010 roku, V. L., C-137/08, pkt 56,
z dnia 14 czerwca 2012 roku, B. E. de C., C-618/10 44, z dnia 21 lutego 2013 roku, (...) Bank, C-472/11, pkt 24). Przy braku skutecznej kontroli potencjalnie nieuczciwego charakteru postanowień umowy nie można bowiem zagwarantować przestrzegania praw przyznanych dyrektywą 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków
w umowach konsumenckich (por. wyrok z dnia 13 września 2018 roku, (...) Polska,
C-176/17).

Zgodnie z treścią art. 2 w zw. z art. 3 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich przez nieuczciwe warunki należy rozumieć warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, jeśli stoją one w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znacząca nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Przy czym warunki umowy zawsze zostaną uznane za niewynegocjowane indywidualnie jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał w związku z tym wpływu na ich treść, zwłaszcza jeśli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej. Fakt, że niektóre aspekty warunku lub jeden szczególny warunek były negocjowane indywidualnie, nie wyłącza stosowania niniejszego artykułu do pozostałej części umowy, jeżeli ogólna ocena umowy wskazuje na to, że została ona sporządzona
w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej. Dlatego też jeśli sprzedawca
lub dostawca twierdzi, że standardowe warunki umowne zostały wynegocjowane indywidualnie, ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na nim.

Istotnym jest również, że analogiczne wnioski dotyczą konieczności kontroli przez sąd krajowy, czy przy zawarciu umowy z konsumentem przedsiębiorca prawidłowo wykonał ciążące na nim obowiązki informacyjne. W tym zakresie kontrola powinna również nastąpić
z urzędu, czyli sąd krajowy ma obowiązek dokonać jej niezależnie od ewentualnych przeszkód w krajowym prawie i orzecznictwie.

Z powyższego wynika, że sąd I instancji sprostał wymaganiom ww. skarżonych przepisów.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że pożyczkodawca posługiwał się standardowym formularzem umowy pożyczki, zatem winien on również wykazać, że warunki umowy, które stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary i powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, były indywidualnie negocjowane, jak również, że konsument miał wpływu na ich treść, zwłaszcza jeśli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej oraz, że przy zawarciu umowy z konsumentem przedsiębiorca - prawidłowo wykonał ciążące na nim obowiązki informacyjne.

W toku procesu wskazano, że pozwana wykazała, że nie miała żadnego wpływu
na treść umowy pożyczki, jak również aby powód negocjował z nim postanowienia umowy, w szczególności w zakresie opłaty prowizyjnej. Powód, w toku niniejszego procesu,
nie wypowiedział się co do powyższych okoliczności, jak również nie zaoferował żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałoby,
że pożyczkodawca ustalał indywidualnie treść umowy pożyczki z pozwaną, zwłaszcza
w części dotyczącej tych dodatkowych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki czy też, że dopełnił obowiązku informacyjnego.

Zatem analiza postanowień spornego stosunku prawnego w zakresie dodatkowych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, a mianowicie prowizji za udzielenie pożyczki, prowadziła do wniosku, że są to warunki nieuczciwe w myśl art. 3 Dyrektywy Rady 93/13/EWG oraz art. 6 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 roku
w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w zakresie w jakim pobrano prowizję w części za okres po wypowiedzeniu umowy, gdyż takie unormowania stoją
w sprzeczności z wymogami dobrej wiary oraz powodują znaczącą nierównowagę wynikającą z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Ponadto postanowienia te w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy, z uwagi na wysokość tej opłat w stosunku do okresu trwania umowy.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że nie naruszono w sprawie art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 65 § 2 k.c. Sąd uznał bowiem prawidłowo, że uzasadnioną opłatą z tytułu prowizji należy uzależnić od okresu trwania umowy, co też uczynił, gdyż pozwanemu
nie należy się cała umówiona prowizja. Sama zaś zasada pobrania prowizji nie stanowi niedozwolonej klauzuli umownej, o czym była już mowa.

Mając na uwadze poczynione rozważania Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda jako całkowicie bezzasadną, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.