Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 grudnia 2022 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Robert Pelewicz (del.)

Protokolant: Dariusz Kubat

po rozpoznaniu w sprawie

H. G., s. M.

skazanego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i inne

wniosku skazanego o wznowienie postępowania

w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z 10 lutego 2022 r., sygn. akt IX Ka 1363/21, utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Starachowicach z 30 czerwca 2021 r., sygn. akt II K 1066/20,

na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.

postanawia

odmówić przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Starachowicach wyrokiem z 30 czerwca 2021 r., sygn. akt II K 1066/20, skazał H. G.:

1/ na karę 1 roku pozbawienia wolności za to, iż ten w dniu 29 czerwca 2020 r. w S., chcąc, aby nieustalony sprawca dokonał przestępstwa kradzieży, udzielił mu pomocy w ten sposób, że zawiózł go swoim samochodem na miejsce kradzieży, gdzie nieustalony sprawca dokonał zaboru w celu przywłaszczenia laptopa marki A. oraz telefonu komórkowego marki (...) o łącznej wartości 2 000 zł, czym działał na szkodę właścicielki W. P., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy za podobne przestępstwo umyślne z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., orzeczonej w sprawie II K 96/12 Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej, którą odbywał w ramach wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Starachowicach w sprawie o sygn. akt II K 1214/13, tj. za czyn określony w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt I wyroku), zasądzając od niego jednocześnie na rzecz W. P. kwotę 2 000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody (pkt II wyroku);

2/ na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za to, iż ten w dniu 2 września 2020 r., w S. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci laptopa marki H. O. o wartości 4 000 zł, czym działał na szkodę właściciela M. Ł., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy za podobne przestępstwo umyślne z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., orzeczonej w sprawie II K 96/12 Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej, którą odbywał w ramach wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Starachowicach w sprawie o sygn. akt II K 1214/13, tj. za czyn określony w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt III wyroku), zasądzając od niego jednocześnie na rzecz M. Ł. kwotę 4 000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody (pkt V wyroku).

Wskazane wyżej kary jednostkowe następnie połączył i wymierzył skazanemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności (pkt IV wyroku).

Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia z 10 lutego 2022 r., sygn. akt IX Ka 1363/21, utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Dnia 11 sierpnia 2022 r. skazany złożył wniosek o wznowienie postępowania karnego toczącego się przed Sądem Rejonowym w Starachowicach pod sygn. akt II K 1066/20 oraz o uniewinnienie go od zarzuconych mu w tym postępowaniu czynów. W uzasadnieniu zapewnił, że nie popełnił żadnego z przypisanych mu tym wyrokiem przestępstw, podnosząc przy tym, że świadkowie nie oskarżali go w ogóle, poszkodowani nie mieli żadnych dowodów jego winy (pokrzywdzona W. P. miała stwierdzić, że nigdy go na oczy nie widziała), zaś tym, co go obciążyło, był fakt, iż jego samochód stał w pobliżu jej posesji. Wnioskodawca podniósł również, że nie wzięto w ogóle pod uwagę jego linii obrony, jak również zeznań jednego ze świadków, który miał kategorycznie stwierdzić, że to nie on jest sprawcą tego przestępstwa. W ocenie H. G. skazano go nie tyle za stan faktyczny, ile raczej za przeszłość i dotychczasową karalność.

Odnosząc się także do przebiegu postępowania odwoławczego skazany stwierdził, że Sąd Okręgowy w Kielcach nie rozpatrzył należycie wniesionej przez niego apelacji i utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Starachowicach mimo, iż jest on osobą niewinną.

Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje:

W realiach przedmiotowej sprawy należało odmówić przyjęcia wniosku wobec jego oczywistej bezzasadności.

Zgodnie z art. 545 § 3 in principio k.p.k. sąd, orzekając jednoosobowo, odmawia przyjęcia wniosku niepochodzącego od prokuratora, adwokata, radcy prawnego albo radcy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (bez wzywania do usunięcia jego braków formalnych), jeżeli z treści tego wniosku, w szczególności odwołującego się do okoliczności, które były już rozpoznawane w postępowaniu o wznowienie postępowania, wynika jego oczywista bezzasadność. Posłużenie się przez ustawodawcę sformułowaniem „w szczególności” oznacza, że wskazanie to ma charakter przykładowy, a katalog okoliczności, w oparciu o które możliwe jest uznanie wniosku za oczywiście bezzasadny, jest otwarty.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego trafnie przyjmuje się, że wniosek o wznowienie postępowania jest bezzasadny w stopniu oczywistym wówczas, gdy owa bezzasadność jest niewątpliwa i widoczna na pierwszy rzut oka, gdy nie wymaga ona szczegółowego badania, a wniosek obiektywnie nie może doprowadzić do wzruszenia orzeczenia (tak np. postanowienie z 25.09.2015., II KO 49/15, LEX 1812335). Taka sytuacja zajść może m.in. wówczas, gdy wnioskodawca opiera go na podstawach innych niż te, które zostały wskazane w rozdziale 56 Kodeksu postępowania karnego (tak np. postanowienie z 23.06.2022., sygn. akt V KO 48/22, LEX 3389821), jak również wtedy, gdy wprawdzie odwołuje się on do konkretnej podstawy wznowieniowej określonej w tym rozdziale, niemniej jednak odwołanie to ma charakter wyłącznie formalny, tj. nie zawiera wskazania, jakie konkretnie okoliczności miałyby przemawiać za wznowieniem postępowania na tej podstawie (tak np. postanowienie z 12.04.2018., III KO 25/18, LEX 2496267).

Odnosząc te rozważania do treści złożonego przez H. G. wniosku stwierdzić należy, że nie przedstawił on żadnych argumentów, które uzasadniałyby przekonanie, że w realiach niniejszej sprawy zaistniała którakolwiek z okoliczności określonych w art. 540 k.p.k., w art. 540a k.p.k., w art. 540b k.p.k. lub w art. 542 § 3 k.p.k., stanowiących ustawowe przesłanki wznowienia postępowania. Skazany w istocie domaga się jedynie ponownej analizy zgromadzonego w toku postępowania głównego materiału dowodowego oraz dokonania jego oceny w sposób zgodny z jego oczekiwaniami, nie taka jest jednak rola sądu wznowieniowego. Sąd wznowieniowy nie jest bowiem sądem oceniającym prawidłowość procedowania przez sądy pierwszej i drugiej instancji – wznowienie postępowania może nastąpić tylko w razie zaistnienia ściśle określonych w ustawie okoliczności, enumeratywnie wymienionych w rozdziale 56 Kodeksu postępowania karnego. Na żadną z tych okoliczności skazany w swym wniosku się nie powołuje.

Podnieść w tym miejscu należy, że skoro koronnym argumentem skazanego jest ten, iż jest on osobą niewinną, wznowienie postępowania mogłoby nastąpić jedynie w razie ujawnienia się (po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie) nowych faktów lub dowodów wskazujących na to, że rzeczywiście nie popełnił on przestępstw przypisanych mu w prawomocnym wyroku skazującym (art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k.). H. G. żadnych takich faktów czy dowodów jednak nie przedstawia. Jak już zostało wspominane, domaga się on jedynie ponownej oceny (zgodnej z jego oczekiwaniami) dowodów już przeprowadzonych, co w niniejszym postępowaniu jest jednak niemożliwe.

W tej sytuacji stwierdzić należy, że składając wniosek o wznowienie postępowania H. G. nie przedstawił żadnej argumentacji uzasadniającej przyjęcie, że w jego sprawie zaistniała którakolwiek z ustawowych przesłanek obligujących sąd do wznowienia postępowania. Bezzasadność złożonego przez niego wniosku jest więc oczywista, stąd też należało – na podstawie art. 545 § 3 k.p.k. – odmówić jego przyjęcia bez wzywania skazanego do usunięcia jego braków formalnych.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak we wstępie.