Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2022 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Gal

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Nawrocka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2022 roku w Warszawie

sprawy z powództwa I. O.

przeciwko (...) S.A. (...) (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od (...) S.A. (...) (...) z siedzibą w W. na rzecz I. O. tytułem zadośćuczynienia kwotę 120.500 zł (sto dwadzieścia tysięcy pięćset złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od (...) S.A. (...) (...) z siedzibą w W. na rzecz I. O. tytułem odszkodowania kwotę 150.606,10 zł (sto pięćdziesiąt tysięcy sześćset sześć złotych, dziesięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.029 zł (osiem tysięcy dwadzieścia dziewięć złotych) od dnia 7 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty, od kwoty 3.377,10 zł (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt siedem złotych, dziesięć groszy) od dnia 23 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 139.200 zł (sto trzydzieści dziewięć tysięcy dwieście złotych) od dnia 7 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

4.  ustala, że powódka wygrała proces w 80,27 %, a pozwana wygrała go w 19,73 %, pozostawiając wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt XXV C 1460/19

UZASADNIENIE

Powódka I. O. pozwem z dnia 17 czerwca 2019 r. ( data nadania – k. 23) skierowanym przeciwko (...) S.A. w W. (obecnie działającemu pod firmą (...) S.A. (...) (...)) wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego:

1)  kwoty 170.500 zł tytułem zadośćuczynienia za utratę zdrowia, doznaną krzywdę, ból i cierpienie będące konsekwencją wypadku, jakiemu uległa wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty;

2)  kwoty 3.931,60 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych wraz z odsetkami za opóźnienie od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty;

1)  kwoty 22.245,04 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty leczenia powódki wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

2)  kwoty 142.439,78 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty utraconych dochodów z tytułu pracy zarobkowej za okres od czerwca 2016 r. do czerwca 2018 r. wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty.

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podała, że w dniu 02.06.2016 r. w miejscowości M. doszło do wypadku, w którym została poszkodowana. Sprawcą wypadku był kierujący zespołem pojazdów ciężarowych – samochodem ciężarowym marki R. (...) o nr. rejestracyjnym (...) i podczepioną naczepą marki (...) o nr. rejestracyjnym (...). Powódka w chwili zdarzenia prowadziła pojazd marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia został uznany winnym wyrokiem z dnia 21.11.2016 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie.

W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń ciała i została przewieziona do (...) Szpitala (...) w G., gdzie stwierdzono: wieloodłamowe przezstawowe złamanie końca bliższego piszczeli lewej oraz przezstawowe złamanie końca bliższego piszczeli prawej, liczne potłuczenia, ranę głowy i łokcia lewego. W szpitalu powódka przeszła operację otwartego nastawienia złamania końca bliższego piszczeli lewej, stabilizację płytą 7/0 CHm, ortezę zegarową kolana. Założono powódce opatrunek gipsowy udowy na kończynę prawą. Powódka byłą zmuszona podjąć rehabilitację, jednakże pomimo leczenia nadal odczuwa skutki zdarzenia. Powódka została uznana za osobę niepełnosprawną.

Ochrona ubezpieczeniowa sprawcy wypadku w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych udzielana była przez (...) S.A. na podstawie umowy ubezpieczenia. Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę oraz roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, jednakże nie uznał wysokości roszczeń powódki. Na jej rzecz wypłacono 29.500 zł tytułem zadośćuczynienia, 30.943,76 zł tytułem kosztów leczenia, w tym 18.073,11 tytułem kosztów opieki.

W zakresie uzasadnienia roszczenia o zadośćuczynienie powódka wskazała, że w czasie wypadku miała 42 lata, była energiczną i w pełni sprawną kobietą. Spełniała się zarówno w pracy zawodowej, jak i w życiu prywatnym, prowadząc gospodarstwo domowe. Z powodu wypadku powódka była zmuszona zrezygnować z wyjazdów wakacyjnych, na które czekały z córką. Po wyjściu ze szpitala nie była w stanie funkcjonować samodzielnie – potrzebowała pomocy w takich czynnościach jak: higiena osobista, ubieranie się, przygotowywanie posiłków, zakupy, sprzątanie. Musiała korzystać z pomocy rodziny, znajomych, sąsiadów lub obcych osób, co było dla niej krępujące i upokarzające. Powódka nadal odczuwa konsekwencje wypadku. Kontynuuje leczenie i rehabilitację, jednak nie powróciła do stanu sprzed wypadku i odczuwa bardzo duży dyskomfort związany z doznanymi urazami. Nadal odczuwa silne dolegliwości bólowe i przyjmuje leki. Przez długi okres po wypadku miała zaburzenia snu. Ponadto, jest oszpecona przez blizny, co jej dla niej krępujące i powoduje brak pewności siebie. Powódka nie będzie mogła aktywnie spędzać czasu uprawiając sport. Zimą powódka z córką jeździły na nartach i snowboardzie, latem jeździły na rolkach i uprawiały gry zespołowe. Obecnie aktywności te nie są możliwe, z uwagi na odczuwany przez powódkę ból kończyn dolnych i kręgosłupa oraz lęk przed urazem. Powódka nie może też tańczyć, zakładać butów na wysokich obcasów czy krótszych spódnic, z uwagi na bliznę i deformację kolana. Zmienił się także wygląd jej sylwetki (doszło do zaniku mięśni). Te czynniki powodują, że powódka ma bardzo obniżone poczucie własnej atrakcyjności i pewności siebie.

Powódka musiała całkowicie zmienić swoje życie. Wypadek bardzo obniżył jej standard życia, nie mogła zapewnić córce kontynuacji nauki w brytyjskiej szkole podstawowej ani muzycznej oraz zapewnić sobie i córce dostępu do dóbr edukacyjno-wychowawczych. Powódka czuje społeczne wykluczenie, a brak możliwości zapewnienia odpowiedniego poziomu utrzymania córki jest dla niej bardzo trudny i bolesny. Przed wypadkiem powódka miała rozpocząć nowy kontrakt zawodowy, jednakże długotrwała nieobecność w pracy pozbawiła powódkę realizacji własnego planu rozwoju i kariery zawodowej. Dopiero od 11.2017 r. powódka powróciła do pracy. Wcześniejsza praca powódki polegała głównie na pełnieniu samodzielnych funkcji w budownictwie tj. inspektor nadzoru, kierownik budowy. Obecnie z uwagi na niepełnosprawność powódka nie może w pełni wykonywać swojego zawodu i korzystać z posiadanych uprawnień budowlanych, co przekłada się na niższy dochód. Powódka podejmuje próby zmiany kwalifikacji zawodowych, co jest dla niej bardzo uciążliwe.

Od wypadku powódka cierpi na silny zespół stresu pourazowego. Odczuwa silny lęk przed podróżowaniem samochodem. Dodatkowo nawet po krótkotrwałej jeździe odczuwa ból kręgosłupa. Stan lęku i paniki odczuwa podróżując także jako pasażer, co jest niezrozumiałe dla kierowców i spotyka się z negatywnym odbiorem. Powódka zamierza podjąć leczenie psychiatryczne, gdyż dyskomfort w tym zakresie się pogłębia.

Zdaniem powódki wypłacona przez pozwanego kwota zadośćuczynienia jest zaniżona i nieadekwatna do stanu sprawy.

Uzasadniając roszczenie o odszkodowanie z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych powódka wskazała, że zgodnie z zestawieniem dojazdów i przedstawionymi fakturami poniosła koszt w wysokości 3.931,60 zł ponad kwotę dotychczas wypłaconą dotychczas przez pozwanego. Jeśli zaś chodzi o odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów leczenia powódka wskazała, że poniosła dalsze koszty w wysokości 26.069,2 zł. Pozwany przyznał powódce kwotę 3.824,16 zł. Powódka wnosi o zasądzenie różnicy między tymi kwotami, w wysokości 22.245,04 zł.

Odnośnie do roszczenia o odszkodowanie z tytułu utraconego dochodu powódka wskazała, że przed wypadkiem prowadziła rozmowy na temat nowego kontraktu zawodowego z (...) Sp. z o.o. Miała pełnić funkcję koordynatora prac budowlanych na inwestycji pod nazwą (...) w Ż. od czerwca 2016 r. Wypadek miał miejsce na drodze do Ż. na umówione spotkanie w sprawie podpisania umowy. Ostatecznie umowa nie została zawarta. Miesięczny dochód z pracy, którą miała podjąć od czerwca 2016 r. na okres 2 lat wynosił 8.000 zł netto. Przyczyną utraty dochodu przez powódkę było zdarzenie z 02.06.2016 r. Powódka podjęła pracę dopiero w listopadzie 2017 r. w firmie (...) Sp. z o.o. z kwotą wynagrodzenia miesięcznego 6.608,03 zł netto, a więc o 1391,97 zł niższym niż w (...) Sp. z o.o. Wysokość roszczenia powódka obliczyła w następujący sposób: odszkodowanie miałoby być należne za okres od 15 czerwca 2016 r. do 10.2017 r. tj. 16,5 miesiąca po 8.000 zł, co daje 132.000 zł. Od 11.2017 r. do 15.06.2018 r., tj. 7,5 miesiąca, liczone od podjęcia obecnej pracy do przewidywanego zakończenia wykonywania pracy w (...) Sp. z o.o. powódka wzięła do obliczeń różnicę wynagrodzeń w wysokości 1391,97 zł, co daje 10.439,78 zł. Łącznie: 142.439,78 zł. W wyżej wymienionym okresie powódka nie uzyskała żadnego świadczenia ZUS (pozew- k. 3-13).

Pismem z 2 sierpnia 2019 r. ( data nadania- k. 46) powódka sprecyzowała żądnie pozwu w zakresie roszczenia o odszkodowanie obejmującego koszty leczenia, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 20.833 zł z odsetkami za opóźnienie od dnia 26.03.2019 r. do dnia zapłaty. Powódka cofnęła przy tym powództwo co do kwoty 1.412,04 zł wraz z odsetkami tytułem odszkodowania obejmującego koszty leczenia. Postanowieniem z 12 sierpnia 2019 r. ( pismo powódki - k.29-30).

Sąd umorzył postępowanie w zakresie cofniętego powództwa ( postanowienie Sądu - k. 47).

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. (...) (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że w wyniku zgłoszenia szkody przez powódkę i przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, wobec wydania przez lekarza orzecznika powołanego przez pozwanego orzeczenia o uszczerbku na zdrowiu powódki, pozwany wypłacił na rzecz powódki zadośćuczynienie w wysokości 29.500 zł, kwotę 18.073,11 z tytułu opieki osób trzecich oraz kwotę 12.918,15 zł z tytułu poniesionych kosztów leczenia. Pozwany zakwestionował zasadność roszczeń powódki zgłoszonych w pozwie, w tym także ich wysokość.

Odnośnie do roszczenia o zadośćuczynienie pozwany wskazał, że powołany przez niego lekarz specjalista do oceny stanu zdrowia i stopnia uszczerbku na zdrowiu powódki uznał, że u powódki wystąpił uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 20%. Zdaniem pozwanego żądanie zapłaty zadośćuczynienia w dalszej kwocie 170.500 zł jest wygórowane i nieadekwatne do okoliczności sprawy.

Pozwany w zakresie roszczenia powódki o odszkodowanie wskazał, że w toku likwidacji szkody dokonał wypłaty z tytułu kosztów leczenia, opieki oraz dojazdów na podstawie złożonych przez powódkę rachunków w łącznej wysokości 5.826,49 zł. Pozwany w toku likwidacji szkody dokonał wypłaty należności na podstawie przedłożonych rachunków za przejazdy taksówką w wysokości 928,20 zł. Wśród uznanych i zrefundowanych należności znajdował się m.in. koszt przejazdu taksówką za kwotę 356 zł w dniu 14 lipca 2016 r. za przejazd do szpitala w G. wraz z wózkiem inwalidzkim. Zdaniem pozwanego powódka bezzasadnie domaga się dodatkowo należności w kwocie 92 zł za ten sam dojazd na wizytę w szpitalu. Powódka w zestawieniu kosztów za dojazd do placówek medycznych żąda również refundacji kosztów dojazdu na 16 sesji rehabilitacyjnych w placówce (...) Instytut (...) w W., podczas gdy z przedłożonej do akt szkody informacji wydanej przez wskazaną placówkę wynika, iż powódka była tam rehabilitowana w ciągu 11 sesji fizjoterapeutycznych. Dodatkowo wskazywane zajęcia rehabilitacyjne w (...) ujęte w dokumentacji medycznej przedłożonej w procesie likwidacji nie obejmowały zajęć w dniach 8 czerwca 2017 r. czy też 29 czerwca 2017 r., za dojazd na które powódka domaga się zwrotu kosztów. Z dokumentacji wynika również, że badanie powódki przez lekarza orzecznika odbyło się w dniu 9 stycznia 2017 r. w miejscu jej zamieszkania, zaś powódka podaje wizytę u lekarza orzecznika w dniu 30 grudnia 2016 r. Pozwany wskazał, że zestawienie przedstawione przez powódkę obejmuje przejazdy, które nie mają związku z leczeniem powódki, bądź też w ogóle nie miały miejsca. Zdaniem pozwanego koszty wskazywane przez powódkę mogą pozostawać bez związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 2 czerwca 2016 r.

W dalszej kolejności, odnośnie do roszczenia powódki o zwrot kosztów leczenia, pozwany zakwestionował związek rachunków dołączonych do akt szkody z wypadkiem. Zdaniem pozwanego powódka domaga się ponownej zapłaty należności wynikających z tego samego tytułu, z którego otrzymała już refundację. Pozwany nie uznał zasadności zwrotów kosztu zakupu karbownicy do włosów, ozdób do włosów, (...) – formuła włosy, skóra, paznokcie, zestawu (...) – szampon i odżywka do włosów oraz okładziny gładkiej, wymiany drzwi porysowanych od wózka i urządzenia o nazwie (...), ponieważ w dokumentacji medycznej nie ma żadnych wskazań uzasadniających ich zakup. W odniesieniu do dalszych kosztów rehabilitacji, ponad już wypłacone przez pozwaną, powódka nie wykazała, iż nie mogła korzystać z takiej pomocy w ramach nieodpłatnych świadczeń NFZ. Powódka zdaniem pozwanego nie przedłożyła dowodów na poparcie roszczenia w zakresie przewyższającym już uznane koszty.

Co do roszczenia powódki o odszkodowanie za utracone dochody pozwany wskazał, że odmówił wypłaty świadczeń z tego tytułu po analizie jej sytuacji zawodowej przed wypadkiem. Powódka przed wypadkiem nie świadczyła pracy na podstawie umowy o pracę. Nie otrzymywała żadnego wynagrodzenia od spółki (...). Z pisma załączonego przez powódkę nie wynika, by uzgodniono przed wypadkiem szczegóły zatrudnienia powódki bądź by podpisano porozumienie w tej kwestii. Z rejestru podmiotów prowadzących działalność gospodarczą wynika również, iż powódka miała zawieszoną działalność gospodarczą, a w toku likwidacji szkody nie wykazała, że przed wypadkiem wykonywała inną pracę, z której uzyskiwała dochody, w szczególności na poziomie żądanym w ramach utraconych korzyści (odpowiedź na pozew - k. 109-114).

Powódka w piśmie procesowym z dnia 22 października 2019 r. podtrzymała pierwotnie zajęte stanowisko ( pismo procesowe powódki z dnia 22.10.2019 r. – k. 487-491).

Na podstawie przedstawionego materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie: wyroku z uzasadnieniem Sądu Rejonowego w Żyrardowie z dnia 21 listopada 2016., sygn. akt II K 704/16 k. 401-405; Karty Informacyjnej ze Szpitala (...) za okres od 02.06.2016 r. do 13.06.2016 r.- k. 225v-226v, orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 03.11.2016 r. - k. 166, orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 17.01.2020 r. - k. 755, pisma z ZUS z dnia 17.10.2019 r.- k. 472, pisma pozwanego z dnia 23.01.2017 r. k. 423, opinii lekarza orzecznika- k. 222-224, pisma pozwanego z 12.09.2017 r. - k. 439 – 440, pisma pozwanego z 27.02.2019 r. – k. 442-443, pisma pozwanego z 25.03.2019 r. - k. 150-151, pisma pozwanego z 04.06.2019 r.- k. 153, zaświadczenia fizjoterapeuty V. G. z 02.10.2017 r. – k. 726, dokumentacji z (...) Sp. z o.o. w W. – k. 672-683, historii choroby ze (...) Szpitala (...) w G. – k. 623-665, informacji o przebytej rehabilitacji leczniczej w ośrodku (...) - k. 579; umowy – zgłoszenie z dnia 19.04.2017 r. – k. 589-590, umowy - zgłoszenie z dnia 12.06.2018r. – k. 580-581, pisma pozwanego z 20.12.2016 r. k. 121, zaświadczenia o zatrudnieniu i dochodach k. 279, karty zabiegów w (...) – k. 724-725, umowy o trening – k. 363, zeznań świadków: J. Ż. (k. 744v-745), I. P. (k. 745-746), B. S. (k. 746-746v), J. O. (k. 746v-747), M. L. (k. 747-747v) oraz S. S. (k. 747v-748), przesłuchania powódki I. O. (k. 759-761), opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy (k. 835-840, 892-895), opinii biegłego sądowego neurologa (k. 873-881), opinii biegłego chirurga plastycznego (k. 913-917), opinii biegłego psychiatry (k. 953-977, k. 1012 – 1014 v.) Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu 2 czerwca 2016 r. w miejscowości M. w powiecie (...), P. M. kierujący zespołem pojazdów ciężarowych, samochodem ciężarowym marki R. (...) nr rej. (...) i podczepioną naczepą marki (...) o nr. rej. (...), dojeżdżając do wiaduktu nad drogą krajową nr (...), nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, w wyniku czego nie zapanował nad kierowanym zespołem pojazdów, zjeżdżając na przeciwległy pas ruchu, czym doprowadził do zderzenia z jadącym prawidłowo samochodem marki O. (...) nr rej. (...), kierowanym przez powódkę I. O. (okoliczność bezsporna).

Przed Sądem Rejonowym w Żyrardowie Wydziałem II Karnym toczyło się postępowanie karne o sygn. akt II K 704/16 skierowane przeciwko P. M., który została oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. W sprawie tej w dniu 21 listopada 2016 r. został wydany wyrok skazujący P. M. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat. Wyrok jest prawomocny ( wyrok sądu Rejonowego w Żyrardowie II K 704/16 z uzasadnieniem - k. 401-405).

Sprawca wypadku w dacie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznej na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z G. (...) S.A. z siedzibą w W., czego potwierdzeniem była polisa nr (...) (okoliczność bezsporna).

Na miejscu wypadku interweniowało pogotowie ratunkowe, które przetransportowało powódkę do (...) Szpitala (...) w G. celem przeprowadzenia badań diagnostycznych i wdrożenia odpowiedniego leczenia. Powódkę przyjęto na Oddział (...), gdzie rozpoznano u niej wieloodłamowe przezstawowe złamanie końca bliższego piszczeli lewej i przezstawowe złamanie końca bliższego piszczeli prawej. W dniu 8 czerwca 2016 r. powódka przeszła operacyjne otwarte nastawienie złamania końca bliższego piszczeli lewej, dokonano stabilizacji płytą 7/0 CHm oraz założono ortezę zegarową kolana. Powódce założono opatrunek gipsowy udowy na kończynę dolną prawą. Wczesny przebieg pooperacyjny u powódki nastąpił bez powikłań oraz zaburzeń czucia i ukrwienia w operowanej kończynie. W dalszym okresie była leczona na oddziale przeciwbólowo i przeciwkrzepliwie, wprowadzono także rehabilitację. Powódkę wypisano ze szpitala dnia 13 czerwca 2016 r. w stanie ogólnym i miejscowym dobrym z zaleceniami fotelowo-łóżkowego trybu życia, zmiany opatrunku co 2 dni, przyjmowania leków: C. 40 mg, Z. w razie bólu, (...). Powódce zalecono także kontrolę w poradni ortopedycznej dnia 23.06.2016 r. oraz kontrolę w poradni ginekologicznej (Historia choroby ze (...) Szpitala (...) w G. – k. 623-665; Karta Informacyjna ze Szpitala (...) za okres od 02.06.2016 r. do 13.06.2016 r.- k. 225v-226v).

Po wyjściu ze szpitala powódka pozostawała pod opieką kontrolną w (...). Dnia 3 lutego 2017 r. powódka została przyjęta po kontroli na Oddział (...) w G., gdzie zakwalifikowano ją do podania (...) do stawów kolanowych. Od 06.10.2017 r. powódka stawia się na wizytach kontrolnych w (...) w (...) Szpitalu (...) w G. ( Historia choroby ze (...) Szpitala (...) w G. – k. 666-680).

W okresie od października 2016 r. do stycznia 2017 r. powódka odbyła 10 sesji rehabilitacyjnych w (...) Sp. z o.o. Wizyty powódki miały miejsce w dniach: 11.10.2016 r., 13.10.2016 r., 19.10.2016 r., 02.11.2016 r., 08.11.2016 r., 10.11.2016 r., 01.12.2016 r., 06.12.2016 r., 08.12.2016 r., 16.01.2017 r. ( dokumentacja z (...) Sp. z o.o. w W. – k. 672-683).

Powódka w okresie od 11 lipca 2016 r. do 27 czerwca 2017 r. znajdowała się pod opieką fizjoterapeutyczną w Klinice (...), uczęszczając na zajęcia z częstotliwością 2-3 wizyty tygodniowo. Zajęcia w przeważającym stopniu obejmowały mobilizację tkanek miękkich, masaż limfatyczny, ćwiczenia izometryczne i czynne z oporem, naukę chodu, ćwiczenia stabilizacyjne kończyn dolnych. I. na zabiegach w (...) stawiła się w dniach: 03.10.2016 r., 30.05.2017 r., 02.06.2017 r., 09.06.2017 r., 23.06.2017 r., 27.06.2017r. ( karta zabiegów w (...) – k. 724-725, zaświadczenie fizjoterapeuty V. G. z 02.10.2017 r. – k. 726).

Przez okres dwóch miesięcy po wypadku po 2-3 razy w tygodniu do powódki przyjeżdżał trener M. L.. Celem zajęć było przywrócenie masy mięśniowej i umożliwienie powódce stawania o kulach. Był to trening konsultowany z lekarzami i fizjoterapeutami z kliniki (...) oraz Instytutu (...) ( umowa o trening – k. 363, faktura za trening na kwotę 4.900 zł – k. 362v, zeznania świadka M. L. – k. 747-747v).

I. O. uczestniczyła w turnusach rehabilitacyjnych organizowanych przez (...) Sp. z o.o. w okresie od 14.08.2017 r. do 28.08.2017 r. oraz od 12.08.2018 r. do 26.08.2018 r. w ośrodku (...) w H.. (Informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej w ośrodku (...) - k. 579; umowa – zgłoszenie z dnia 19.04.2017 r. – k. 589-590, umowa - zgłoszenie z dnia 12.06.2018r. – k. 580-581).

W październiku 2020 r. powódka przebyła operację usunięcia zespolenia z okolicy kości piszczelowej lewej ( okoliczność bezsporna).

We wrześniu 2020 r. powódka rozpoczęła leczenie w poradni zdrowia psychicznego. Zdiagnozowano u niej zespół stresu pourazowego ( historia zdrowia i choroby – k. 939-940, 942-944, skierowanie do szpitala psychiatrycznego – k. 941).

Od dnia 17.08.2016 r. do dnia 31.01.2021 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Ż. zaliczył powódkę do osób o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 03.11.2016 r. - k. 166, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 17.01.2020 r. - k. 755).

W okresie od dnia 02.07.2016 r. do 17.10.2019 r. powódka nie pobierała renty z tytułu niezdolności do pracy. Nie pobierała także zasiłków chorobowych i świadczeń rehabilitacyjnych (pismo z ZUS z dnia 17.10.2019 r.- k. 472).

W wyniku wypadku z dnia 2 czerwca 2016 r. powódka doznała stłuczenia głowy, rany okolicy stawu łokciowego lewego, złamania obu kończyn dolnych w okolicy stawów kolanowych (wieloodłamowego złamania rozszepiennego końca bliższego kości piszczelowej lewej i złamania końca bliższego kości piszczelowej prawej), stłuczenia łokcia z powstaniem blizny, potłuczenia ogólnego. Złamanie lewego podudzia wymagało operacji, a złamanie prawego specjalistycznego unieruchomienia. Konieczne było także zastosowanie leczenia specjalistycznego i rehabilitacji. W wyniku tego wypadku powódka wymagała długotrwałego leczenia w warunkach szpitalnych i ambulatoryjnych, także długotrwałego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego. Łączny uszczerbek na zdrowiu powódki pod względem ortopedycznym wynosi 35%. Uszczerbek ten ma charakter stały, gdyż związany jest z nieodwracalnym naruszeniem pierwotnej struktury anatomicznej kostnej i chrzęstnej. Stwierdzone następstwa nadal wiążą się z odczuwaniem przez powódkę dolegliwości. Ruchy kolana lewego powódki są ograniczone, a siła mięśniowa lewej kończyny dolnej osłabiona. Uszkodzenia te w przyszłości będą skutkować powstaniem i rozwojem zmian zwyrodnieniowych pourazowych, których można spodziewać się po 10-15 latach od wypadku. Leczenie ortopedyczne powódki zostało zakończone i uzyskano w jego wyniku maksymalnie dobry możliwy do uzyskania efekt czynnościowy. Zastosowane leczenie było prawidłowe i celowe. Zasadne było korzystanie z wizyt u lekarzy ortopedów w ilości 20-30 oraz korzystanie z fizykoterapii. Powódka była niezdolna do pracy w okresie roku od wypadku. Po wypadku wymagała pomocy we wszystkich czynnościach dnia codziennego, co spowodowane było niemożnością chodzenia. W czasie 8 tygodni po wypadku powódka wymagała pomocy w wymiarze do 6 godzin dziennie. Przez kolejny miesiąc wymagała pomocy w wymiarze 4 godzin dziennie. Po 3 miesiącach powódka wymagała pomocy w wykonywaniu czynności porządkowych w domu i przy cięższych zakupach oraz w dowożeniu do lekarzy. Wymiar pomocy po 3 miesiącach a przed upływem pół roku od wypadku wynosił 1 godzinę dziennie. Po tym okresie powódka wymagała pomocy w wymiarze 3 godzin tygodniowo. Uszkodzenie powierzchni stawowych w obu kolanach będzie jednak wiązało się z okresowo nasilającymi się dolegliwościami bólowymi, które mogą wymagać leczenia. Mimo zakończenia procesu powypadkowego leczenia ortopedycznego z pozytywnym wynikiem końcowym (aktualny stan ortopedyczny powódki jest dobry i stabilny) mogą występować medyczne wskazania do korzystania przez powódkę z dalszego okresowego leczenia rehabilitacyjnego, zarazem nie można wykluczyć, że w przyszłości zajdzie konieczność dalszego leczenia ortopedycznego powódki oraz przyjmowania przez nią leków przeciwbólowych ( opinia biegłego sądowego lekarza ortopedy-traumatologa S. M. (1) – k. 1122 – 1176, k. 1213 - 1218, częściowo opinia biegłego sądowego lekarza ortopedy-traumatologa M. G. – k. 835-840, opinia uzupełniająca tego biegłego– k. 892-895). Zgłaszane przez powódkę dolegliwości kręgosłupa nie są w żaden sposób związane z przedmiotowym wypadkiem komunikacyjnym. Dolegliwości te wynikają z choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, która jest schorzeniem samoistnym (opinia w/w biegłego M. G. – k. 1101 i w/w biegłego S. M. (2) – k. 1214 v.).

W wyniku przebytego przez powódkę wypadku doszło u niej także do osłabienia czucia powierzchniowego w zakresie nerwu strzałkowego powierzchownego. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki z punktu widzenia neurologicznego według punktu 181u tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. wynosi 5%. Aktualnie powódka nadal odczuwa dolegliwości neurologiczne związane z wypadkiem takie jak: osłabienie czucia powierzchniowego na powierzchni zewnętrznej podudzia, brak czucia na brzegu zewnętrznym stopy lewej, uczucie mrowienia na palcu małym. W zakresie neurologicznym leczenie powódki zostało zakończone. Aktualne dolegliwości neurologiczne powódki najprawdopodobniej będą utrzymywały się w przyszłości. W toku leczenia powódki zachodziła konieczność stosowania przez nią urządzenia do rehabilitacji w postaci elektrostymulatora. Pod względem neurologicznych powódka jest zdolna do pracy na otwartym rynku pracy ( opinia biegłego sądowego lekarza neurologa T. Ł. – k. 873-881, k. 1083).

Powstałe u powódki blizny podudzia lewego i okolic lewego łokcia są w zakresie chirurgii plastycznej trwałymi skutkami obrażeń powstałych podczas wypadku z dnia 2 czerwca 2016 r. i na skutek zabiegów operacyjnych podejmowanych w związku z nim. Wygląd blizn i ich właściwości nie zmienią się istotnie wraz z upływem czasu. Nie powodują one u powódki zaburzenia funkcji ciała. Blizny te nie powodują u powódki żadnego uszczerbku na zdrowiu ( opinia biegłego chirurga plastycznego M. K. – k. 913-917).

U powódki w wyniku wypadku wystąpiły zaburzenia adaptacyjne z przewagą objawów lękowych. Związane są one ze stanem zdrowia powódki, jej funkcjonowaniem w przyszłości, możliwości zapewnienia córce przyszłości.. Powódka odczuwa także lęk przed prowadzeniem samochodu. Okresowo u powódki występują zaburzenia snu w postaci koszmarów sennych związanych z wypadkami komunikacyjnymi. Objawy występujące u powódki stanowią z punktu widzenia psychiatrycznego uszczerbek o charakterze długotrwałym na poziomie 5 %. Leczenie psychiatryczne podjęte przez powódkę od września 2020 r. jest zasadne i przebiega zgodnie ze standardami leczenia ( opinia biegłego lekarza psychiatry M. M. – k. 953-977, k. 1012 – 1014 v.).

W związku doznanymi urazami powódka odczuwała znaczny ból i cierpienie. Po opuszczeniu szpitala w czerwcu 2016 r. powódce w domu pomagali znajomi i rodzina – robili zakupy, odwozili córkę do szkoły, gotowali, sprzątali. Powódka na okres od lipca do sierpnia 2016 r. przeprowadziła się z W. do M., gdyż tam miała zapewnioną opiekę bliskich. Przez około pół roku powódka poruszała się jedynie na wózku inwalidzkim. Później powódka zaczęła poruszać się o także dwóch kulach, jednakże w dalszym ciągu potrzebowała asysty osoby trzeciej ( zeznania świadka J. O. – k. 746v-747, zeznania powódki I. O. – k. 759-761).

Przed wypadkiem powódka była osobą energiczną, wykazującą się dużą inicjatywą. Aktywnie spędzała czas wolny - jeździła na nartach, rolkach, na rowerze, lubiła tańczyć, chodziła na basen i na siłownię. Przed wypadkiem chodziła na wycieczki piesze w górach. Aktualnie może jedynie pływać i jeździć na rowerze stacjonarnym, nie wróciła do wcześniejszej aktywności. Przed wypadkiem dużo podróżowała, po wypadku zrezygnowała z podróży samochodem, podróżuje innymi środkami transportu, co także wiąże się dla niej ze stresem. Powódka boi się podróżować samochodem, unika prowadzenia pojazdów ( zeznania I. P. k. 745-745v, zeznania świadka B. S. – k. 746-746v).

Blizny na nogach powstałe w związku z wypadkiem powodują, że powódka zmieniła sposób ubierania się. Wcześniej eksponowała nogi, teraz chodzi tylko w spodniach i nie zakłada już szpilek. Nosi sportową odzież i obuwie. Powódka ukrywa blizny, gdyż są dla niej krępujące. Po upływie ponad 3 lat od wypadku powódka nadal odczuwa ból lewej nogi przy poruszaniu się oraz utyka na lewą nogę ( zeznania powódki I. O. – k. 759-761).

Od 2008 r. powódka pracowała jako inżynier budownictwa w realizacji inwestycji budowlanych, pełniąc różne funkcje, np. kierownika projektu, inspektora nadzoru, co wymagało od niej chodzenia po terenie budowy. W 2011 r. powódka decyzją Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej (...) Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa otrzymała uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej ( k. 270).

Powódka od 1 listopada 2017 r. powróciła do pracy w zawodzie, lecz może pracować tylko w biurze – nie może chodzić na budowę. W chwili wypadku nie była nigdzie zatrudniona na stałe, wykonywała drobne zlecenia. Półtora roku po wypadku powódka wróciła do pracy. Podjęła zatrudnienie na stanowisku koordynatora projektu przy pracy biurowej. Zarabia obecnie ok. 6.600 zł miesięcznie netto ( zeznania powódki I. O. – k. 759-761, zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach - k. 279).

Od maja 2016 r. powódka prowadziła rozmowy mające na celu podjęcie przez nią współpracy z (...) Sp. z o.o. Powódka wcześniej pracowała już dla tego podmiotu na tym samym stanowisku, które miała objąć w 2016 r. I. O. miała zastąpić ówczesnego koordynatora projektu, S. S., w jego obowiązkach W związku z wypadkiem powódki na dotychczasowym stanowisku pozostał S. S.. Spółka nie brała pod uwagę innej osoby w procesie rekrutacji na stanowisko koordynatora projektu ( zeznania świadka S. S. – k. 747v-748).

Wyżej wymieniona współpraca miała rozpocząć się w połowie czerwca 2016 r. Powódka miała objąć stanowisko kierownika projektu odpowiedzialnego za koordynację prac budowlanych związanych z realizacją inwestycji deweloperskiej pod nazwą (...) w Ż.. Gdyby powódka zgodziła się na proponowane przez spółkę warunki, otrzymywałaby wynagrodzenie w wysokości 8.000 zł netto od lipca 2016 r. przez okres dwóch lat. Powódka miała przystąpić do współpracy jako przedsiębiorca. Do spotkania, na którym powódka miała z prezesem zarządu spółki J. Ż. ustalić szczegóły współpracy nie doszło z powodu wypadku komunikacyjnego z dnia 2 czerwca 2016 r. ( zeznania świadka J. Ż. – k. 744v-745).

Powódka dokonała zgłoszenia szkody pozwanemu w dniu 15.11.2016 r. Szkodę zarejestrowano pod numerem zgłoszenia (...). Pismem z dnia 20.12.2016 r. pozwany zawiadomił powódkę o przyznaniu jej świadczenia w wysokości 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia ( potwierdzenie zgłoszenia szkody – k. 463, pismo pozwanego z 20.12.2016 r. k. 121).

Lekarz ortopeda-traumatolog w sporządzonej w dniu 08.08.2017 r. na zlecenie pozwanego ubezpieczyciela opinii stwierdził, że powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 20 %. Uznał, że w związku z czasowym ograniczeniem zdolności do samoobsługi powódka wymagała i wymaga opieki osób trzecich i nie mogła korzystać z transportu publicznego. Za zasadną uznał czasową terapię miejscową i ogólną związaną z utratą włosów we wczesnym okresie pooperacyjnym (opinia lekarza orzecznika- k. 222-224).

W piśmie z dnia 24.01.2017 r. pozwane Towarzystwo zawiadomiło powódkę o przyznaniu na jej rzecz dalszego zadośćuczynienia w łącznej wysokości 18.944,64 zł. Pozwany poinformował też, że w zakresie zgłoszonych roszczeń o zwrot kosztów leczenia na obecnym etapie postępowania przyznano odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów na zakup leków, przejazdów, badań TK, MR, punkcji stawu kolanowego, konsultacji ortopedycznych, kosztów pozyskania dokumentacji z postępowania karnego oraz kosztów zakupu odzieży do szpitala w wysokości 5826,49 zł (pismo pozwanego z dnia 23.01.2017 r. k. 121v-122).

W piśmie z dnia 12.09.2017 r. pozwany poinformował powódkę o przyznaniu jej zadośćuczynienia w wysokości 29.500 zł. Uwzględniając fakt wypłaty kwoty 18.944,64 zł tytułem zadośćuczynienia pozwany zaznaczył, że do wypłaty pozostała kwota 10.555,36 zł. Ponadto pozwany poinformował, że uznał zasadność poniesionych przez powódkę kosztów leczenia, przyznając odszkodowanie wysokości 3.900 zł, zgodnie z rachunkiem nr (...) za trening (pismo pozwanego z 12.09.2017 r. - k. 122v-123).

Pismem z dnia 27.02.2019 r. powódka dokonała zgłoszenia dalszych roszczeń:

-

142.439,78 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody od 15.06.2016r. do czerwca 2018 r.,

-

26.069,20 zł tytułem kosztów leczenia,

-

23.560 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki sprawowanej nad poszkodowaną,

-

47,50 zł tytułem odszkodowania za koszty parkingu przy szpitalu,

-

3.931,60 zł tytułem kosztów dojazdu.

Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 6 marca 2019 r. ( pismo powódki z 27.02.2019 r. – k. 442-443).

Pismem z dnia 25 marca 2019 r. pozwany poinformował powódkę o przyznaniu jej tytułem odszkodowania łącznej kwoty 21.264,77 zł. Na kwotę tę składały się: poniesione koszty leczenia – odszkodowanie w łącznej wysokości 3.824,16 zł, poniesione koszty opłat parkingowych – odszkodowanie w łącznej wysokości 47,50 zł, opieki osób trzecich – odszkodowanie w łącznej wysokości 17.393,11 zł. Kwota odszkodowania została przekazana na rachunek bankowy wskazany przez powódkę ( pismo pozwanego z 25.03.2019 r. k. 125-126).

Pozwany uznał za zasadne poniesione przez powódkę koszt leczenia na podstawie przedłożonych przez nią rachunków: (...) (badanie powódki w dniu 21.12.2016 r. k. 443v), (...) (badanie powódki w dniu 14.06.2017 r. k. 444v), (...) (konsultacja lekarska w dniu 14.01.2017 r. k. 447), (...) (badanie USG w dniu 16.01.2017 r. k. 445v), (...) (z uwzględnieniem dofinansowania (...), wyłącznie dla osoby poszkodowanej turnus rehabilitacyjny w terminie 14.08.-28.08.2017 r. k. 448v), (...) (zakup (...) 2% k. 451), (...) (zakup preparatów medycznych w aptece k. 452), (...) (zakup leków i witamin w aptece k. 453), (...) (zakupy w aptece z wyłączeniem leku Z. k.452v).

Nie uznano natomiast roszczeń, z uwagi na stwierdzony brak związku ze zdarzeniem z 02.06.2016 r., w zakresie poniesionych kosztów na podstawie rachunków: (...) (zakup karbownicy i ozdób do włosów k. 448), (...) (zakup preparatów do włosów k. 454v), (...) (zakup preparatów do włosów – szampon i odżywka k. 454), (...) (zakup preparatów do włosów k. 454v) oraz (...) (naprawa uszkodzonych drzwi k. 455).

Pozwany nie znalazł też podstaw do uznania roszczeń w zakresie rachunków: (...) (faktura za trening k. 444) ze względu wcześniejszego uwzględnienia tego wydatku decyzją z dnia 12.09.2017 r., (...) (zakup elektrosymulatora k. 450) oraz (...) (rehabilitacja k. 450v), gdyż roszczenia te zostały uznane przez pozwanego decyzją z 23.01.2017 r. Pozwany odmówił także refundacji kosztów na podstawie rachunków (...) (opłata za turnus rehabilitacyjny w terminie 12.08.-26.08.2018 r. k. 451v) oraz (...) (opłata za trening k. 445) wobec braku dokumentacji wskazującej na zasadność podjętego leczenia.

W piśmie z dnia 04.06.2019 r. pozwany poinformował powódkę, że w związku z brakiem możliwości polubownego zakończenia sprawy proces likwidacji zgłoszonej przez powódkę szkody osobowej został zakończony dotychczas wydanym stanowiskiem w sprawie, zawartym ostatecznie w piśmie z dnia 25.03.2019 r. (pismo z 04.06.2019 r.- k. 127).

Pozwany wypłacił powódce w postępowaniu przedsądowym w sumie kwotę 29.500 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 12.870,65 zł tytułem kosztów leczenia (decyzja z 24.01.2017 r. 5.146,49 zł, decyzja z 12.09.2017 r. 3900 zł, decyzja z 25.03.2019 r. 3.824,16 zł) oraz kwotę 18.073,11 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich (decyzja z 24.01.2017 r. 680 zł, decyzja z 25.03.2019 r. 17.393,11 zł).

Sąd dokonał następującej oceny dowodów:

Podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiła dokumentacja zgromadzona w aktach sprawy dotycząca stanu zdrowia powódki. Sąd uznał przedstawione dowody w postaci dokumentów wymienionych na wstępie niniejszego uzasadnienia za wiarygodny materiał dowodowy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia autentyczności lub zawartości przedstawionych dokumentów.

Stan zdrowia powódki, jego przyczyny i związane z tym następstwa dla osoby powódki Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o wydane w niniejszej sprawie opinie biegłych sądowych lekarzy z zakresu ortopedii, neurologii, chirurgii plastycznej oraz psychiatrii.

W ocenie Sądu powyższe opinie biegłych sądowych lekarzy zostały sporządzone w sposób rzeczowy, rzetelny oraz przekonywujący, w oparciu o wiedzę fachową. Wskazani biegli sądowi to kompetentne osoby, posiadające odpowiednie w tym kierunku specjalistyczne wykształcenie i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Sporządzili opinie na podstawie złożonej do akt dokumentacji medycznej oraz osobistego zbadania powoda. Sposób badań reprezentowany przez biegłych wskazuje na prawidłowy tok podejmowania kolejnych czynności analitycznych. Przedmiotowe opinie i opinie uzupełniające są jasne i logiczne, nie pozostawiają wątpliwości. Sąd przyjął opinie biegłych sądowych lekarzy za bezstronne i wiarygodne dowody w sprawie. Dodatkowo należy podnieść, że strony nie zgłaszały żadnych dalszych zastrzeżeń co do wydanych opinii. W konsekwencji Sąd uznał powyższe opinie biegłych sądowych za podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Powyższa ocena opinii biegłych sądowych dotyczy także opinii autorstwa ortopedy M. G., przy czym w tym przypadku jedynie co do zasady, albowiem Sąd nie dał wiary tej opinii tylko w takim zakresie w jakim pozostawała w sprzeczności z wnioskami wynikającymi z opinii innego biegłego S. M. (2). Sąd uznał, iż opinia autorstwa biegłego ortopedy S. M. (2) jest bardziej szczegółowa i przekonująca, dlatego też ustalił stały uszczerbek na zdrowiu powódki na płaszczyźnie ortopedycznej na poziomie 35 %, a nie na poziomie 25 % jak wynikało to z opinii autorstwa biegłego ortopedy M. G..

Sąd za oparte na prawdzie uznał zeznania świadków I. P., B. S., J. O. i M. L.. Przyjaciółki powódki I. P. i B. S. oraz jej brat J. O. odwiedzali powódkę w szpitalu, następnie opiekowali się nią w domu. Mieli oni możliwość dokładnej obserwacji obrażeń, jakich doznała powódka, procesu leczenia i rehabilitacji, a także trudności z jakimi spotykała się dotychczas. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do odmówienia wiarygodności tym dowodom, mimo iż świadkowie ci są blisko związani z powódką. Zeznania tych świadków są spójne wewnętrznie i zewnętrznie oraz logiczne. Świadkowie w sposób przekonywujący i zgodny z doświadczeniem życiowym przedstawił proces leczenia i rehabilitacji, trudności, jakie napotyka powódka w życiu codziennym i jak zmieniła się sytuacja życiowa powódki po wypadku z dnia 02.06.2016 roku oraz jakie wywołało to dla niej skutki. W szczególności należy podkreślić, iż przy skali obrażeń doznanych przez powódkę znajdujących bezspornie potwierdzenie w uprzednio wymienionej dokumentacji medycznej relacja świadków odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadków J. Ż. i S. S.. Świadkowie ci odnosili się do okoliczności związanych z planowanym podjęciem współpracy przez powódkę z (...) Sp. z o.o., której prezesem zarządu jest J. Ż.. Świadek ten zeznał, że powódka miała rozpocząć pracę na rzecz spółki na stanowisku koordynatora projektu w lipcu 2016 r. przez okres 2 lat. W chwili wypadku powódka była właśnie w drodze na spotkanie w sprawie uzgodnienia szczegółów tej współpracy. Zeznania świadka S. S. pokrywały się z zeznaniami świadka J. Ż.. Ich zeznania były spójne i logiczne. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia im wiarygodności, w szczególności mając na względzie, że świadkowie ci nie są w bliskiej relacji z powódką, a łączyła ich jedynie relacja zawodowa jeszcze przed wypadkiem powódki.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania powódki I. O., ponieważ są logiczne, znajdują potwierdzenie w treści zeznań przesłuchanych świadków oraz w treści dokumentacji medycznej dotyczącej osoby powódki.

Sąd pominął wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego ortopedy S. M. (2) (k. 1241), uznając, iż przeprowadzenie tego dowodu nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem biegły ten w dwóch sporządzonych dotychczas opiniach w sposób wyczerpujący wyjaśnił stan zdrowia powódki w jakim znalazła się na skutek przedmiotowego wypadku komunikacyjnego, biegły wyrznie wskazał jakie są następstwa wypadku.

Sąd pominął wniosek powódki o jej ponowne przesłuchanie (k. 1241) jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem stan zdrowia powódki po wypadku został ustalony w dostateczny sposób na podstawie zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego. Ponadto brak jest podstaw proceduralnych do ponownego przesłuchania strony procesu. Zgodnie z przepisem art. 304 kpc takie ponowne przesłuchanie strony może odbyć tylko po uprzednim odebraniu przyrzeczenia i po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie zeznań niezgodnych z prawdą, czyli w sytuacji gdy pierwotne zeznania strony nasuwają wątpliwości co do ich zgodności z prawdą. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie zaistniała.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W niniejszej sprawie strony toczyły spór o wysokość świadczeń należnych powódce z tytułu doznanych przez nią następstw wypadku komunikacyjnego, któremu uległa w dniu 2 czerwca 2016 r. Pozwany zakwestionował wysokość wszystkich roszczeń dochodzonych przez powódkę. Sama zasada odpowiedzialności pozwanego miała natomiast charakter bezsporny.

Przechodząc do oceny poszczególnych roszczeń powódki dla porządku należy wskazać, że powódka wystąpiła w niniejszej sprawie z kilkoma żądaniami, a mianowicie:

1)  o zadośćuczynienie,

2)  o odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów leczenia,

3)  o odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych,

4)  o odszkodowanie z tytułu utraconych dochodów.

Odpowiedzialność pozwanego względem powódki wynika z art. 822 k.c. zgodnie z którym w następstwie zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający – sprawca szkody. Natomiast stosownie do treści art. 805 k.c. świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości szkody poniesionej przez poszkodowanego. Wysokość odszkodowania powinna zostać ustalona zgodnie z regułami określonymi w art. 363 i 361 k.c., przy uwzględnieniu dodatkowych przesłanek zawartych w art. 444 i 445 k.c. W sytuacji przypisania odpowiedzialności wskazanemu ubezpieczycielowi jest on zobowiązany stosownie do treści art. 361 k.c. do pełnego naprawienia szkody poniesionej przez powódkę.

Dokonując oceny prawnej poszczególnych roszczeń należy stwierdzić, co następuje:

1)  odnośnie roszczenia o zadośćuczynienie:

Podstawę prawną zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową (krzywdę) stanowią przepisy art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. W myśl wskazanych przepisów w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda polega na odczuwaniu cierpienia fizycznego (bólu i innych dolegliwości) i psychicznego (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z wypadkiem). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpienia osoby poszkodowanej (tak: G. Bieniek w: Komentarzu do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, teza 13 i 14 do art. 445, Warszawa 1999). Ustawa stwierdza jedynie, że sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Ze względu na niewymierność krzywdy określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi. Odpowiednia suma w rozumieniu omawianego przepisu nie oznacza jednak sumy dowolnej, określonej wyłącznie według uznania sądu, a jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Wobec tego sąd ustalając wysokość należnego poszkodowanej zadośćuczynienia odwołał się do kryteriów wypracowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych.

Zgodnie z dorobkiem judykatury określając wysokość zadośćuczynienia Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień psychicznych i fizycznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek osoby poszkodowanej, a także ewentualne przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody. W razie uszkodzeń ciała pierwszorzędne znaczenie muszą mieć orzeczenia lekarskie co do charakteru doznanych obrażeń, ich rodzaju i czasu leczenia. Zadośćuczynienie powinno uwzględniać nie tylko krzywdę istniejącą w chwili orzekania, ale również taką, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno odczuwać oraz krzywdę dającą się z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 10 marca 2006 roku, IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175). Sąd w pełni podziela pogląd, iż powyższe kryteria pozwalają określić ramy, w jakich powinno mieścić się zadośćuczynienie, które z jednej strony powinno przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś powinno być umiarkowane, przez co należy rozumieć kwotę pieniężną, której wysokość jest utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. W orzecznictwie ostatniego okresu podnosi się uzupełniający charakter zasady umiarkowanego zadośćuczynienia - w przyjętym wyżej znaczeniu - w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej, i wskazuje się, że powołanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia na potrzebę utrzymania go w rozsądnych granicach nie może prowadzić do podważenia jego kompensacyjnej funkcji (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 czerwca 2005 roku, III CK 392/04, Lex nr 177203, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00 niepubl. oraz z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Zadośćuczynienie spełnia funkcję łagodzącą za doznaną niewymierną materialnie krzywdę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 października 1999 roku, II UKN141/99, Lex nr 151535). Długotrwałość cierpień i rodzaj skutków ma znaczenie i to istotne dla określenia wysokości zadośćuczynienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1975 roku, II CR 18/75, LEX nr 7669).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd zważył, że poszkodowana I. O. wskutek wypadku z dnia 2 czerwca 2016 r. doznała znacznego cierpienia fizycznego i psychicznego, gdyż w wyniku przedmiotowego wypadku doszło u niej do: stłuczenia głowy, rany okolicy stawu łokciowego lewego, złamania obu kończyn dolnych w okolicy stawów kolanowych (wieloodłamowego złamania rozszepiennego końca bliższego kości piszczelowej lewej i złamania końca bliższego kości piszczelowej prawej), stłuczenia łokcia z powstaniem blizny, potłuczenia ogólnego. Złamanie lewego podudzia wymagało operacji, a złamanie prawego specjalistycznego unieruchomienia. Konieczne było także zastosowanie leczenia specjalistycznego i rehabilitacji. W wyniku tego wypadku powódka wymagała długotrwałego leczenia w warunkach szpitalnych i ambulatoryjnych, także długotrwałego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego. Łączny uszczerbek na zdrowiu powódki pod względem ortopedycznym wynosi 35%. Uszczerbek ten ma charakter stały, gdyż związany jest z nieodwracalnym naruszeniem pierwotnej struktury anatomicznej kostnej i chrzęstnej. Stwierdzone następstwa nadal wiążą się z odczuwaniem przez powódkę dolegliwości. Ruchy kolana lewego powódki są ograniczone, a siła mięśniowa lewej kończyny dolnej osłabiona. Uszkodzenia te w przyszłości będą skutkować powstaniem i rozwojem zmian zwyrodnieniowych pourazowych, których można spodziewać się po 10-15 latach od wypadku. Leczenie ortopedyczne powódki zostało zakończone i uzyskano w jego wyniku maksymalnie dobry możliwy do uzyskania efekt czynnościowy. Zastosowane leczenie było prawidłowe i celowe. Zasadne było korzystanie z wizyt u lekarzy ortopedów w ilości 20-30 oraz korzystanie z fizykoterapii. Powódka była niezdolna do pracy w okresie roku od wypadku. Po wypadku wymagała pomocy we wszystkich czynnościach dnia codziennego, co spowodowane było niemożnością chodzenia. W czasie 8 tygodni po wypadku powódka wymagała pomocy w wymiarze do 6 godzin dziennie. Przez kolejny miesiąc wymagała pomocy w wymiarze 4 godzin dziennie. Po 3 miesiącach powódka wymagała pomocy w wykonywaniu czynności porządkowych w domu i przy cięższych zakupach oraz w dowożeniu do lekarzy. Wymiar pomocy po 3 miesiącach a przed upływem pół roku od wypadku wynosił 1 godzinę dziennie. Po tym okresie powódka wymagała pomocy w wymiarze 3 godzin tygodniowo. Uszkodzenie powierzchni stawowych w obu kolanach będzie jednak wiązało się z okresowo nasilającymi się dolegliwościami bólowymi, które mogą wymagać leczenia. Mimo zakończenia procesu powypadkowego leczenia ortopedycznego z pozytywnym wynikiem końcowym (aktualny stan ortopedyczny powódki jest dobry i stabilny) mogą występować medyczne wskazania do korzystania przez powódkę z dalszego okresowego leczenia rehabilitacyjnego, zarazem nie można wykluczyć, że w przyszłości zajdzie konieczność dalszego leczenia ortopedycznego powódki oraz przyjmowania przez nią leków przeciwbólowych.

Nie może być w związku z powyższym wątpliwości co do tego, że powódka odczuwała znaczny ból i cierpienie, a dolegliwości bólowe towarzyszą jej po dzień dzisiejszy.

Życie powódki po wypadku uległo istotnym zmianom w każdej sferze jej życia, zarówno prywatnego, jak i zawodowego. Przez rok od zdarzenia powódka nie była zdolna do pracy. Jej dotychczasowa duża aktywność zarówno zawodowa jak i prywatna została zredukowana do troski o własne zdrowie. Ze względu na stan zdrowia powódki wywołany wypadkiem orzeczono w stosunku do niej niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym. Powódka aktualnie nadal nie może podejmować się wszystkich zadań związanych z wykonywanym przez nią zawodem, w sposób, w jaki robiła to przed wypadkiem. Prawdą jest, że powódka powróciła do funkcjonowania zawodowego, jednak zakres wykonywanych przez nią obecnie obowiązków w stosunku do tego sprzed wypadku jest ograniczonym.

W chwili wypadku powódka miała 42 lata. Przed zdarzeniem bardzo istotną dziedziną życia była dla powódki aktywność fizyczna. Czas wolny spędzała aktywnie, jeździła na nartach, na rowerze, biegała, pływała, chodziła po górach. Była osobą energiczną i wykazywała się dużą inicjatywą w kontaktach towarzyskich. Obecnie nie jest już w stanie uprawiać wszystkich lubianych przez nią sportów ze względu na ból, ale i obawę przed pogorszeniem stanu zdrowia. Powódka obawia się także podróży samochodem, cierpi na koszmary senne związane z wypadkami komunikacyjnymi. Pomimo upływu znacznego czasu od wypadku konieczne było wdrożenie wobec powódki leczenia psychiatrycznego, co pozostaje w związku ze zdarzeniem z dnia 2 czerwca 2016 r.

W następstwie wypadku powódka była uzależniona od pomocy innych osób. Przez około pół roku poruszała się po mieszkaniu na wózku inwalidzkim. W czasie do 8 tygodni wymagała pomocy ze strony osób trzecich wynoszącym do 6 godzin tygodniowo we wszystkich czynnościach życia codziennego, w tym w zakresie toalety i higieny, ubierania się, przygotowywania żywności. Dla osoby aktywnej i samodzielnej, jaką powódka była przed wypadkiem, wiązało się to z dyskomfortem i poczuciem bezsilności. Okoliczności te miały istotne wpływ na cierpienie psychiczne powódki.

I. O. odczuwa też dyskomfort związany obecnością blizn. Występuje u niej także okresowo gorsze samopoczucie związane z dolegliwościami bólowymi. Powódka zawsze czuła się kobietą atrakcyjną i zadbaną. Po wypadku nie nosi ubrań odsłaniających jej nogi, z uwagi na dyskomfort związany z rozległymi bliznami i zdeformowanym kolanem. Powódka nie może również nosić obuwia na obcasach, ze względu na występujący u niej ból nóg. Wszystkie te okoliczności umniejszają jej poczuciu atrakcyjności i własnej wartości. Należy zgodzić się z powódką, że widoczny defekt nóg dla kobiety w wieku powódki ma szczególny wpływ na jej samoocenę i bez wątpienia może prowadzić do niezadowolenia, a nawet cierpień psychicznych tym związanych. Powódka zmieniła sposób ubierania się – spódnice i sukienki zamieniła na odzież sportową, nie wychodzi już tak chętnie z domu, by spotykać się ze znajomymi, ma wrażenie, że niektórzy z jej znajomych zaprzestali kontaktowania się z nią.

Rozważając nad tym jak wysokie zadośćuczynienie należy się poszkodowanej Sąd nie tracił z pola widzenia, że powódka domaga się zadośćuczynienia z powodu naruszenia dobra szczególnie cennego, jakim jest zdrowie. Zdaniem Sądu przyznanie w sytuacji powstania u poszkodowanego ciężkich i nieodwracalnych uszkodzeń ciała zbyt niskiego zadośćuczynienia prowadziłoby do niepożądanej deprecjacji tego dobra (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 16 lipca 1997 roku,, U CKN 273/97, niepubl).

Dokonując oceny żądania zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia, po pierwsze wskazać należy, iż rodzaj odniesionych przez nią obrażeń i ich zakres uzasadniają twierdzenie, iż ustalona na rzecz I. O. i przyznana przez pozwanego ubezpieczyciela kwota w wysokości 29.500 zł tytułem zadośćuczynienia jest zbyt niska i nie stanowi odpowiedniej kompensaty krzywd i cierpień, jakich doznała ona na skutek opisanego wyżej wypadku. Powstałe u powódki obrażenia wywoływać muszą niewątpliwie znaczne cierpienia psychiczne, związane ze świadomością ich trwałych skutków oraz wynikających stąd ograniczeń życia codziennego, ograniczeń w możliwość korzystania z prostych rozrywek życia codziennego, czy wreszcie niemożność pełnego realizowania obowiązków zawodowych.

Analizując i oceniając całokształt ww. okoliczności niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że powódka co do zasady jest uprawniona do otrzymania zadośćuczynienia w łącznej wysokości 150.000 zł. Mając na uwadze, iż ubezpieczyciel wypłacił dotychczas na rzecz powódki kwotę 29.500 zł, zasądzeniu podlegała kwota 120.500 zł.

Zdaniem Sądu przyznanej powódce kwoty z tytułu zadośćuczynienia nie można traktować jako zbyt wygórowanej. Krzywdy bowiem, jako szkody niemajątkowej, nie można wymierzyć w kategoriach ekonomicznych. Uszczerbek na zdrowiu psychicznym i fizycznym poszkodowanej nie może zostać restytuowany w sposób adekwatny przez świadczenia pieniężne, albowiem medycyna nie zna sposobu na przywrócenie I. O. pełnego zdrowia, uszczerbek ten może jednak być złagodzony poprzez dostarczenie poszkodowanej środków materialnych pozwalających na zaspokojenie w szerszej mierze jej potrzeb. Przyznane przez Sąd zadośćuczynienia w takiej kwocie uwzględnia także aktualne stosunki majątkowe panujące w społeczeństwie. Jest rzeczą niewymagającą dowodu, że poziom życia społeczeństwa polskiego ulega powolnemu, ale systematycznemu wzrostowi. Stwierdzenie to odnosi się w szczególności do kwestii finansowych. Przyznane przez Sąd zadośćuczynienie z jednej strony przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość, która z drugiej strony nie jest jednak nadmierna do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie. W ocenie Sądu wielkość ta utrzymana jest w rozsądnych granicach, a jednocześnie odpowiada warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Przy czym należy zaznaczyć, iż ta przeciętność nie może być wynikiem oceny najbiedniejszych warstw społeczeństwa. Obecnie bowiem ograniczenie się do przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa, przy znacznym zróżnicowaniu dochodów różnych grup społecznych, nie jest wystarczające, a określenie wysokości zadośćuczynienia na podstawie dochodów najuboższych warstw społeczeństwa byłoby krzywdzące (tak: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2006 roku, IV CK 384/05, Lex nr 179739, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 czerwca 2003 roku, IV CKN 213/01).

Dokonując oceny roszczenia powódki nie można w tym kontekście tracić z pola widzenia tej okoliczności, iż zadośćuczynienie ma charakter jednorazowy, czyli jest przyznawane poszkodowanemu tylko raz w zakresie danej krzywdy, bez względu na to czy stan zdrowia związany z tą krzywdą ulegnie nawet bardzo znacznemu pogorszeniu (zob. uchwała SN (7) z 21 listopada 1967 r. III PZP 37/67- OSNC 1968/7/113, LEX nr 683). Powyższe oznacza, iż zadośćuczynienie za daną krzywdę powinno być zasądzone zarówno za krzywdę, którą poszkodowany odczuwa obecnie, jak i za krzywdę którą będzie znosił do końca życia i która może zwiększyć swoje rozmiary (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 8.01.2015 r., I ACa 469/14, Lex nr 1665847 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21.01.2015 r., VI ACa 486/14, Lex nr 1661269). Gdyby zatem doszło do pogorszenia stanu zdrowia powódki w ramach ujawnionych dotychczas uszczerbków na zdrowiu to nie będzie mogła ona już dochodzić ponownie zadośćuczynienia. W ocenie Sądu takiego potencjalnego pogorszenia nie można wykluczyć, a przy uwzględnieniu dotychczasowego stanu zdrowia powódki jest ono prawdopodobne.

Istotne jest także to, iż poszkodowana ma świadomość co do tego w jakim zakresie doznane przez nią schorzenia zmieniły jej życie, a także życie jej rodziny. Równocześnie powódka rozpamiętuje swoją krzywdę, czyli to, co straciła i czego nigdy nie odzyska. Nie może już funkcjonować w taki sposób jak przed wypadkiem.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę również to, że aktualny stan ortopedyczny powódki jest dobry i stabilny, a zgłaszane przez powódkę dolegliwości kręgosłupa nie są w żaden sposób związane z przedmiotowym wypadkiem komunikacyjnym. Dolegliwości te wynikają z choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, która jest schorzeniem samoistnym.

Od zasądzonego przez Sąd roszczenia należą się powódce odsetki ustawowe za opóźnienie. Podstawą rozstrzygnięcia w tym przedmiocie jest art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może domagać się odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Roszczenie o zapłatę stosownie do treści art. 817 k.c. stało się wymagalne po upływie 30 dni od tego dnia zgłoszenia szkody i skonkretyzowania żądania pod względem ilościowym. Uchybienie temu terminowi rodzi odpowiedzialność z tytułu ustawowych odsetek za zwłokę stosownie do treści art. 481 k.c.

Sąd kierował się w tym zakresie treścią art. 481 § 1 k.c. i art. 817 k.c. uznając, że bezskuteczny upływ dni 30 od momentu zgłoszenia pozwanemu ubezpieczycielowi szkody, otwiera prawo żądania odsetek od tej części roszczeń, które zostały sprecyzowane i ostatecznie okazały się usprawiedliwione. Orzeczenie Sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego.

Zdaniem Sądu przewidziany w art. 817 § 1 k.c. trzydziestodniowy termin na wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela i wysokości należnego powódce świadczenia był wystarczający. Dodatkowo należy podkreślić, że obecnie funkcja odszkodowawcza odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby w istocie do nieuzasadnionego uprzywilejowania dłużnika, skłaniając go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenia sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (tak np. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 24 lipca 2008 r., V ACa 252/08).

Przedstawiony pogląd znajduje uzasadnienie w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego: wyrok z dnia 22.02.2007 r., ICSK 433/06, Lex nr 274209, wyrok z dnia 18.02.2011 r., I CSK 243/10, Lex nr 848109, wyrok z dnia 08.02.2012 r., V CSK 57/11/ Lex nr 1147804, wyrok z dnia 14.01.2011 r., I PK 145/10, Lex nr 794777 oraz w orzeczeniach sądów powszechnych: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10.02.2012 r., I ACa 1405/11, Lex nr 1109992, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28.10.2011 r., VI ACa 247/11, Lex nr 1103602.

W pozwie I. O. zażądała od pozwanego na gruncie niniejszego postępowania zadośćuczynienia w wysokości 170.500 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce łącznie 29.500 zł zadośćuczynienia (pismo z 12.09.2017 r. - k. 122v-123). Przed wytoczeniem powództwa, I. O. zgłosiła pozwanemu roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia w wysokości 250.000 zł pismem z dnia 05.11.2018 r. (k. 233-234). Odpowiedzią na zgłoszone przez powódkę żądanie było pismo pozwanego z dnia 21 listopada 2018 r. (k. 238), w którym odmówił wypłacenia wyższej kwoty zadośćuczynienia. Powódka nie wykazała, aby pismo powódki zostało doręczone pozwanemu wcześniej. Powódka nie przedstawiła dowodu, z którego wynikałaby data doręczenia tego pisma pozwanemu poprzedzająca dzień 21.11.18 roku. W świetle tych okoliczności Sąd przyjął, że o skonkretyzowanym żądaniu powódki w przedmiocie sumy zadośćuczynienia pozwany uzyskał wiedzę najpóźniej w dniu 21 listopada 2018 r. Od tej daty rozpoczął zatem bieg 30-dniowego terminu na spełnienie świadczenia. Z dniem następującym po upływie tego świadczenia pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia. Z tych przyczyn Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie kwoty 120.500 zł od dnia 22 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty.

2)  odnośnie roszczenia o odszkodowanie:

Zdaniem Sądu roszczenie powódki mające na celu naprawienie szkody majątkowej również zasługuje na uwzględnienie, choć w niepełnej wysokości.

W niniejszej sprawie powódka wystąpiła o zasądzenie tytułem odszkodowania na jej rzecz kwoty:

a)  20.833 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia,

b)  3.931,60 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty transportu,

c)  142.439,78 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki.

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych liczonych w następujący sposób:

a)  od kwoty 20.833 zł od dnia 26.03.2019 r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 3.931,60 zł od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty;

c)  od kwoty 142.439,78 zł od dnia 26.03.2019 r. do dnia zapłaty.

Na wstępie należy podnieść, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i ma wyrównać powstały z tego tytułu uszczerbek majątkowy.

Stosownie do art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, jeżeli są one konieczne i celowe. Przykładowo można wymienić koszty leczenia (pobytu w szpitalu, konsultacji, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów (okularów, aparatu słuchowego), wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, z przejazdem osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu (w tym kosztów paliwa koniecznego na te przejazdy), z koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji, koszty zabiegów rehabilitacyjnych i przygotowania do innego zawodu ( tak: G. Bieniek Odpowiedzialność cywilna za wypadki drogowe, Lexis Nexis, Warszawa 2006 r., s. 136-137, tak też Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 2.12.2010 r., III APa 11/10, OSASz 2011/4/93). Należy podkreślić, iż w skład kosztów wynikłych z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia wchodzą nie tylko koszty leczenia w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz także wydatki związane z odwiedzinami osoby chorej w szpitalu przez osoby bliskie. Odwiedziny te są niezbędne zarówno dla poprawy samopoczucia chorego i przyspieszenia w ten sposób leczenia, jak i dla kontaktu rodziny z lekarzami w celu uzyskania informacji i wskazówek o zdrowiu chorego i jego potrzebach ( tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 7.10.1971 r., II CR 427/71, OSP 1972/6/108).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia powódka w związku ze stanem zdrowia, w którym się znalazła na skutek przedmiotowego wypadku poniosła wydatki pieniężne, które stanowią szkodę majątkową powódki, albowiem gdyby nie przedmiotowy wypadek to powódka nie musiałaby ponosić w ogóle tych wydatków.

Sąd uznał, iż z tego tytułu powódka na podstawie art. 444 § 1 k.c. jest uprawniona do otrzymania od pozwanego łącznie kwoty odszkodowania w wysokości:

a)  8.029 zł z tytułu kosztów leczenia;

b)  3.377,10 zł z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych;

c)  139.200 zł z tytułu utraconych dochodó w.

W sumie jest to kwota 150.606,10 złotych.

Odnośnie kosztów leczenia i rehabilitacji:

Z tego tytułu powódka domagała się kwoty 20.833 zł.

Na powyższą kwotę składały się: pobyt na turnusie rehabilitacyjnym w Ośrodku (...) w H. w okresie od dnia 12.08.2018 r. do dnia 26.08.2018 r. - 2.380 zł (faktura VAT- k. 38); zajęcia z trenerem - 5400 zł oraz 3.900 zł (faktury VAT- k. 43); zajęcia rehabilitacyjne w (...) - 3.800 zł (faktura VAT- k. 37), zakup elektrosymulatora - 4.229 zł (faktura VAT- 36), naprawa drzwi w mieszkaniu powódki zniszczonych wskutek poruszania się przez nią na wózku inwalidzkim w wysokości 650 zł (faktura VAT – k. 9), zakup suplementów diety wpływających na wzmocnienie włosów oraz specjalistycznych preparatów do włosów (faktury – k. 40-42), zakup karbownicy do włosów (faktura – k. 44).

W pierwszym rzędzie należy zaznaczyć, że powódka niezasadnie żąda od pozwanego zwrotów kosztów treningu, na potwierdzanie przedstawiając fakturę nr (...) na kwotę 3.900 zł. Z tego tytułu powódka otrzymała już bowiem od pozwanego refundację, co zostało jednoznacznie potwierdzone w decyzji o wypłacie świadczenia – odszkodowania za koszty leczenia z dnia 13 września 2017 r. (k. 123). Nie było zatem podstaw do ponownego zasądzenia od pozwanego zwrotu tego samego kosztu.

Oceny zasadności wyżej wymienionych wydatków Sąd dokonał na podstawie opinii biegłych lekarzy, w szczególności biegłego ortopedy-traumatologa. Po pierwsze, zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości niezbędność poniesienia przez powódkę kosztów rehabilitacji w (...) (k. 37). Zasadność tego typu wydatku wynika wprost z opinii biegłego, ale także z doświadczenia życiowego, na podstawie którego należy wnioskować, że taka rehabilitacja podjęta bezpośrednio po wypadku była niezbędna do powrotu do sprawności. Konieczność odbywania przez powódkę zabiegów rehabilitacyjnych wynika także z w/w opinii biegłego ortopedy S. M. (2).

Jednocześnie Sąd nie podzielił poglądu strony pozwanej, iż powódka nie jest uprawniona do domagania się zwrotu kosztów leczenia prywatnego, ponieważ jest objęta systemem ubezpieczenia społecznego i usługa tego rodzaju mogła zostać zdaniem pozwanego pokryta ze środków NFZ.

Wskazanie przez pozwanego na możliwość skorzystania przez powódkę ze świadczeń zdrowotnych w ramach publicznej służby zdrowia, czyli ze świadczeń finansowanych ze środków publicznych stanowi w istocie próbę przerzucenia obowiązku sfinansowania szkody poniesionej przez powódkę na całe społeczeństwo. Zdaniem Sądu jest to próba nieudana, albowiem brak jest podstaw do uznania za uzasadnione pokrywania ze środków publicznych kosztów leczenia powódki, do poniesienia których zobowiązany jest pozwany jako ubezpieczyciel posiadacza mechanicznego środka komunikacji – sprawcy szkody na podstawie umowy ubezpieczenia, z tytułu której pozwany otrzymał świadczenie pieniężne. W ramach zawartej umowy ubezpieczenia i prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej mieści się naturalne ryzyko ekonomiczne pozwanego do ponoszenia kosztów naprawienia szkody tego rodzaju jak koszty zgłoszone przez powoda w niniejszej sprawie.

Ponadto w zakresie usług medycznych obowiązują reguły wolnego rynku. W ocenie Sądu powódka nie ma obowiązku korzystania ze świadczeń medycznych, w ramach publicznej służby zdrowia, jest uprawniona do wyboru takiego świadczeniodawcy na wolnym rynku, który w jej ocenie zapewni powódce właściwy poziom usług i osiągnięcie założonego celu. Brak jest podstaw prawnych i faktycznych do pozbawienia powódki jako poszkodowanej takiego prawa wyboru, w szczególności iż stan zdrowia, w którym znalazła się powódka nie został przez nią spowodowany. Podobnie powódka nie ma obowiązku poszukiwania usługodawcy oferującego najniższe stawki na rynku.

Niezależnie od powyższego nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że z uwagi na powszechnie znany stan publicznej służby zdrowia dostęp do świadczeń medycznych w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego jest znacznie utrudniony i wymaga długoterminowego oczekiwania oraz że usługi świadczone w publicznych placówkach nie są w stanie zapewnić takich efektów jakie przynosi leczenie i rehabilitacja w placówkach niepublicznych. W tym zakresie Sąd oparł się także na doświadczeniu zawodowym i życiowym.

W tym kontekście tylko dodatkowo należy podnieść, iż zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych świadczenia gwarantowane (finansowane ze środków publicznych) są udzielane w sposób reglamentowany tj. udzielane są według kolejności zgłoszenia w sposób określony przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia. Zdaniem Sądu nie ma żadnych podstaw do nakładania na powódkę jako osobę pokrzywdzoną czynem zabronionym obowiązku długotrwałego oczekiwania na usługę medyczną mającą służyć poprawie jej stanu zdrowia.

Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować wydatek powódki w postaci zakupu elektrostymulatora mięśni. Na zasadność używania elektrostymulatora wskazała w swej opinii biegła sądowa z zakresu neurologii. Biegła podała przy tym, że zalecenie korzystania z elektrostymulatora może być aktualne jeszcze przez okres około 1 roku (k. 880).

Zdaniem Sądu nie są jednak uzasadnione koszty, które powódka poniosła na zakup suplementów i środków mających służyć poprawie kondycji jej włosów (za łączną kwotę 225 zł, faktury k. 40-42) i karbownicy do włosów (za 249 zł, faktura k. 44). Nie zostało bowiem w toku postępowania dowodowego wykazane, że problemy powódki z nadmiernym wypadaniem włosów pozostają w normalnym związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem, któremu uległa. Na potrzebę stosowania takich środków nie wskazywał także żaden z biegłych sądowych wydających opinię w niniejszej sprawie. Jednoznacznie wskazali oni, że ww. wydatki nie były uzasadnione z punktu widzenia stanu zdrowia powódki po wypadku, któremu uległa (k. 840, 881, 917, 1174 v.).

Nie ma również podstaw do zasądzenia od pozwanego na rzecz pozwanej zwrotu kosztów pobytu powódki na turnusie rehabilitacyjnym w Ośrodku (...) w H. w okresie od dnia 12 sierpnia 2018 r. do dnia 26 sierpnia 2018 r. oraz kosztów za cykl treningów (k. 43). Z opinii biegłego ortopedy wynika, że nie było konieczności korzystania przez powódkę z turnusów rehabilitacyjnych po dwóch latach od wypadku. Powódka w tym czasie powróciła już do pracy zawodowej i nie wymagała rehabilitacji w ramach turnusu rehabilitacyjnego. Biegły wskazał, że powódka w tym okresie wymagała jedynie wykonywania samodzielnych ćwiczeń. W zakresie ortopedycznym powódka po wypadku nie wymagała także jakichkolwiek treningów.

Poza normalnym związkiem przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z dnia 02.06.2016 r. leży również zdaniem Sądu zniszczenie drzwi i konieczność ich naprawy. Powódka wskazała, że na skutek przejazdów wózkiem inwalidzkim przez drzwi, ich framuga uległa porysowaniu przez wystającą z wózka śrubę. Koszt okleiny i usługi jej wymiany wyniósł powódkę 650 zł (faktura – k. 39). W ocenie Sądu wydatek ten nie podlega refundacji przez pozwanego. Koszt ten nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem w postaci przedmiotowego wypadku komunikacyjnego. Powódka powinna poruszać się na wózku inwalidzkim w taki sposób, aby nie doprowadzić do szkód w mieszkaniu, a jeśli z uwagi na układ mieszkania było to niemożliwe to powinna dokonać zmian w mieszkaniu w taki sposób, aby mogła bezkolizyjnie poruszać się wózkiem po mieszkaniu. Koszty takiej ewentualnej przebudowy lokalu mogłyby stać się potencjalnie przedmiotem uzasadnionych roszczeń powódki wobec pozwanego jako koszty niezbędne do funkcjonowania po wypadku. Natomiast powódka nie była uprawniona do niszczenia rzeczy, a następnie do domagania się zwrotu kosztów ich naprawy przez pozwanego. Uszkodzenie drzwi powstawało bowiem przez wiele dni i powódka z pewnością zauważyła jego powstawanie i pogłębianie się. Mogła zatem, zdaniem Sądu, zapobiec niszczeniu rzeczy i tym samym szkodzie. Należy bowiem odróżnić w tym miejscu sytuację, w której do szkody dochodzi wskutek działania koniecznego, któremu nie można było w żaden sposób zapobiec, a działania świadomego i powtarzanego, którego negatywnych skutków nie starano się choćby złagodzić.

Z powyższych względów Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 8.029 zł tytułem odszkodowania za poniesione przez nią koszty leczenia.

Od kwoty przyznanego odszkodowania powódce przysługują także odsetki ustawowe. Podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek ustawowych od kwot żądanych z tytułu odszkodowania jest art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może domagać się odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Powódka tytułem odszkodowania za koszty leczenia wystąpiła w niniejszym postępowaniu z żądaniem zapłaty przez pozwanego kwoty 20.833 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty. Na etapie postępowania likwidacyjnego powódka domagała się od pozwanego wypłacenia z tego tytułu świadczenia w wysokości 26.069,20 zł, co wynika z pisma powódki z dnia 27 lutego 2019 r. Roszczenie o zapłatę odszkodowania stosownie do treści art. 817 k.c. stało się wymagalne po upływie 30 dni od doręczenia pozwanemu tego pisma, a doręczenie to miało miejsce dnia 6 marca 2019 r. (k. 442). Uchybienie temu terminowi rodzi odpowiedzialność z tytułu ustawowych odsetek za zwłokę stosownie do treści art. 481 k.c. Sąd kierował się w tym zakresie treścią art. 481 § 1 k.c. i art. 817 k.c. uznając, że bezskuteczny upływ 30 dni od momentu zgłoszenia pozwanemu ubezpieczycielowi szkody, otwiera prawo żądania odsetek od tej części roszczeń, które zostały sprecyzowane i ostatecznie okazały się usprawiedliwione. Z tych przyczyn Sąd uznał zasadność dochodzenia przez powódkę odsetek od kwoty 8.029 zł od dnia 7 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty.

Odnośnie kosztów związanych z dojazdami do placówek medycznych:

Sąd uznał za w części uzasadnione przedstawione przez powódkę wydatki związane z dojazdami do placówek medycznych. Zestawienie kosztów poniesionych dojazdów własnym pojazdem z wyszczególnieniem pokonanych każdorazowo dystansów zostało przedstawione w załączniku znajdującym się na k. 31-35 akt sprawy. Większość wskazanych przez powódkę pozycji znajduje potwierdzenie w znajdującej się w aktach dokumentacji medycznej. Po opuszczeniu szpitala powódka wielokrotnie była zmuszona do odbywania podróży na wizyty lekarskie, konsultacje i zabiegi lecznicze oraz rehabilitacyjne. Z uwagi na wyżej przedstawiony stan zdrowia powódka nie była w stanie odbywać tych podróży samodzielnie ani też środkami masowej komunikacji. W tym celu powódka korzystała z samochodu.

Mając więc na uwadze zasady doświadczenia zawodowego i życiowego należy uznać, że powódka zarówno bezpośrednio po wypadku, jak i później w celu przeprowadzenia kolejnych zabiegów musiała stawiać się w szpitalach i innych placówkach opieki zdrowotnej. Zdaniem Sądu w świetle przedstawionego materiału dowodowego brak jest podstaw do uznania, iż twierdzenia powódki jakoby ponosiła wydatki związane z dojazdami były nieprawdziwe.

Sąd uznał za uzasadnioną zastosowaną przez powódkę stawkę wskazaną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych. Powszechnie wiadomo, iż wydatki ponoszone w związku z eksploatacją samochodu osobowego to nie tylko zużyte paliwo, ale również wiele innych czynników składających się na amortyzację pojazdu (np.: zużycie ogumienia, oleju oraz innych płynów technicznych, zużycie układu hamulcowego, układu zawieszenia, itp.), co zostało uwzględnione przy określaniu wysokości wskazanych stawek. Zasadność zastosowanego wyliczenia znajduje swoje oparcie w orzecznictwie sądowym, w tym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16.04.2009 r. (sygn. akt I ACa 78/09), w którym wskazano, że wyliczenie kosztów transportu wg rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. ma posiłkowe znaczenie i jego stosowanie powoduje rozliczenie kosztów dojazdów w wysokości niewygórowanej, przez co, przy zastosowaniu art. 322 k.p.c., należy uwzględnić ten sposób miarkowania jako ustalający koszty transportu do zaakceptowania. Sąd rozpoznający niniejszy spór podziela w całości ten pogląd.

Sąd nie uznał jednak zasadności części ze wskazanych przez powódkę podróży. Na wizytę w dniu 17.07.2016 r. w szpitalu powódka dojechała bowiem taksówką – rachunek za ten przejazd znajduje się w aktach sprawy na karcie 368v. Nie ma jednocześnie dowodów w dokumentacji medycznej powódki na wizyty w (...) w dniach: 01.07.2016 r., 02.07.2016 r., 27.06.2017 r, 29.06.2017 r. Nie ma również dowodu na wizytę w instytucie (...) w dniach: 21.10.2016 r., 25.10.2016 r., 27.10.2016 r., 04.11.2016 r., 14.11.2016 r., 16.11.2016 r., 18.11.2016 r., 21.11.2016 r., 14.12.2016 r. Brak także w aktach sprawy dowodu na wizytę w szpitalu w G. w dniach: 13.03.2017 r., 21.03.2017 r., 02.08.2017 r., 10.11.2017 r., 08.12.2017 r., 02.02.2018 r., 26.07.2018 r. oraz w przychodni przy ul. (...) w dniach 21.12.2016 r. i 14.07.2017 r. Ponadto, lekarz pozwanego, dla celów postępowania likwidacyjnego, badał powódkę w miejscu jej zamieszkania, nie jest zatem zasadna podróż powódki na u lekarza G. w dniu 30.12.2016 r.

Zaznaczyć należy także, że w ramach dojazdów do placówki medycznej nie mieści się przejazd na rozprawę w sprawie karnej w Sądzie Rejonowym w Żyrardowie dnia 18.11.2016 r. oraz złożenie wniosku o kartę parkingową 02.12.2016 r. i odbiór tej karty 16.12.2016 r., dlatego też Sąd nie uznał tych pozycji za uzasadnione.

Na marginesie należy wskazać, że powódka i świadkowie w toku postępowania zeznali, że I. O. po wypadku przeprowadziła się do M., ponieważ tam miała zapewnioną opiekę rodziny. Mieszkała tam w lipcu i w sierpniu 2016. W zestawieniu kosztów dojazdu do placówek medycznych w większości wykazuje, że w tym okresie na wizyty jeździła z W.. W takich okolicznościach zwrot kosztów za te podróże nie ma zdaniem Sądu uzasadnienia.

Po dokonaniu powyższej analizy, Sąd uznał, że powódce należy się zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych w łącznej wysokości 3.377,10 zł.

Od kwoty przyznanego odszkodowania powódce przysługują także odsetki ustawowe. Podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek ustawowych od kwot żądanych z tytułu odszkodowania jest art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może domagać się odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Powódka wystąpiła do pozwanego z żądaniem zapłaty z tytułu kosztów poniesionych w związku z transportem do placówek medycznych w piśmie z dnia 27.02.2019 r. Roszczenie o zapłatę tego odszkodowania stosownie do treści art. 817 k.c. stało się wymagalne po upływie 30 dni od doręczenia pozwanemu tego pisma, czego na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów nie dało się jednoznacznie ustalić. Uchybienie temu terminowi rodzi odpowiedzialność z tytułu ustawowych odsetek za zwłokę stosownie do treści art. 481 k.c. Sąd kierował się w tym zakresie treścią art. 481 § 1 k.c. i art. 817 k.c. uznając, że bezskuteczny upływ 30 dni od momentu zgłoszenia pozwanemu ubezpieczycielowi szkody, otwiera prawo żądania odsetek od tej części roszczeń, które zostały sprecyzowane i ostatecznie okazały się usprawiedliwione.

Powódka domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od omawianego roszczenia od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. W świetle powyższych uwag należało uznać roszczenie odsetkowe powódki w tym zakresie za uzasadnione. Odsetki ustawowe za opóźnienie kwoty szkody wynoszącej 3.377,10 zł, która była pozwanemu zgłaszana w postępowaniu przedsądowym (pismo powódki z dnia 27.02.2019 r. – k. 442-443) Sąd zasądził zgodnie z żądaniem powódki od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, tj. od dnia 23 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty.

Odnośnie roszczenia o odszkodowanie z tytułu utraconych dochodów:

W ocenie Sądu powyższe żądanie również zasługuje na częściowe tylko uwzględnienie.

W toku postępowania dowodowego, na podstawie zeznań świadków ustalono, że I. O. miała rozpocząć pracę od lipca 2016 r. z wynagrodzeniem miesięcznym netto wynoszącym 8.000 zł. Powódka miała pracować dla (...) Sp. z o.o. przez dwa lata.

Powódka wnosiła o zasądzenie na jej rzecz tytułem utraconych dochodów, które uzyskałaby jako wynagrodzenie za pracę dla spółki (...) kwoty 142.439,78 zł. Suma ta obejmowała wynagrodzenie jakie powódka miała otrzymywać w ramach wykonywanej pracy od połowy czerwca 2016 r. do czerwca 2018 r.

Prezes zarządu spółki J. Ż., zeznał, że I. O. miała rozpocząć pracę dopiero w lipcu 2016 r., dlatego też roszczenie w zakresie wynagrodzenia za połowę czerwca 2016 r. nie mogło zostać uwzględnione. Powódka nie wykazała bowiem, że miała rozpocząć świadczenie pracy na rzecz spółki we wcześniejszym terminie niż podany przez prezesa zarządu. Jednocześnie, skoro powódka miała współpracować ze spółką do lipca 2018 r. Sąd nie mógł zasądzić ponad żądanie powódki kwoty odpowiadającej wynagrodzeniu za lipiec 2018 r., albowiem sama powódka domagała się zapłaty za okres tylko do czerwca 2018 roku. Łączną wysokość wynagrodzenia, które przypadłoby powódce zgodnie z powyższymi ustaleniami Sąd obliczył na kwotę 192.000 zł (24 miesiące x 8.000 zł = 192.000 zł), czyli za okres od lipca 2016 r. do czerwca 2018 roku.

Ponadto, powódka od listopada 2017 r. do dzisiaj pracuje na analogicznym stanowisku w innej spółce. Osiąga z tytułu wykonywanej pracy wynagrodzenie w wysokości 6.600 zł netto. Za okres przypadający od listopada 2017 r. do czerwca 2018 r. (pokrywający się z okresem, w jakim powódka byłaby zatrudniona przez (...) Sp. z o.o.) rzeczywiste wynagrodzenie za pracę powódki wynosiło 52.800 zł (8 miesięcy x 6.600 zł). Powódka nie otrzymywała w czasie rekonwalescencji po wypadku żadnych świadczeń i zasiłków z ZUS, dlatego też tylko tę kwotę należy odliczyć od wynagrodzenia, które przysługiwałoby jej potencjalnie z tytułu pracy dla (...) (...). Niemożność świadczenia przez powódkę pracy oraz uzyskiwania dochodów w świetle okoliczności niniejszej sprawy jest obiektywna. Jak wynika z opinii biegłego sądowego ortopedy powódka nie mogła w okresie roku po wypadku świadczyć pracy. Przez kilka tygodni była osobą niesamodzielną, potrzebowała opieki i pomocy w czynnościach życia codziennego łącznie przez okres roku. Ponadto, przez około 6 miesięcy powódka nie mogła chodzić. Z tych wszystkim przyczyn należało uznać, że wypadek całkowicie pozbawił powódkę możliwości zarobkowania.

Odliczając zatem od wysokości ustalonej, najbardziej prawdopodobnej sumy wynagrodzenia, które powódka uzyskałaby w ramach pracy dla (...) (...) w okresie od lipca 2016 r. do czerwca 2018 r. wartość rzeczywiście uzyskanego w tym okresie wynagrodzenia, Sąd ustalił wysokość należnego powódce odszkodowania z tytułu utraconego dochodu na kwotę 139.200 zł (192.000 zł – 52.800 zł). Powyższa wartość wyraża spodziewany, realny dochód powódki w okresie od lipca 2016 r. do czerwca 2018 r. Nie ma wpływu na powyższe fakt, że w dniu wypadku powódka nie była zatrudniona. Zauważyć należy bowiem, że powódka była osobą aktywną zawodowo a charakter wykonywanej przez niej pracy przejawiał się w realizowaniu zleceń na rzecz m.in. spółki (...). Powódka w dniu 2 czerwca 2016 r. zmierzała na spotkanie w sprawie kolejnego zlecenia dla spółki, przy czym jak już wcześniej zaznaczono, w postępowaniu dowodowym zostało wykazane, że gdyby nie nieprzewidziane zdarzenie, jakim był wypadek komunikacyjny powódka podjęłaby kolejną współpracę z (...) (...).

Powódka wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od odszkodowania za utracone dochody za okres od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty. Żądanie wypłacenia tej kwoty powódka zgłosiła pozwanemu pismem z dnia 27 lutego 2019 r., które zostało pozwanemu doręczone w dniu 6 marca 2019 r. (k. 442). Roszczenie o zapłatę tego odszkodowania stosownie do treści art. 817 k.c. stało się wymagalne po upływie 30 dni. Pozwany pozostawał więc w zwłoce od dnia 7 kwietnia 2019 r. Uchybienie temu terminowi rodzi odpowiedzialność z tytułu ustawowych odsetek za zwłokę stosownie do treści art. 481 k.c. Sąd kierował się w tym zakresie treścią art. 481 § 1 k.c. i art. 817 k.c. uznając, że bezskuteczny upływ dni 30 od momentu zgłoszenia pozwanemu ubezpieczycielowi szkody, otwiera prawo żądania odsetek od tej części roszczeń, które zostały sprecyzowane i ostatecznie okazały się usprawiedliwione. Z tych przyczyn Sąd zasądził na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 139.200 zł od dnia 7 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w pkt.1-3 sentencji wyroku. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone, co znalazło odzwierciedlenie w pkt. 4 sentencji wyroku.

Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu, w tym o kosztach zastępstwa procesowego, na podstawie art. 100 zd. 1 i 108 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo z uwagi na częściowe tylko uwzględnienie roszczeń. Powódka domagała się zasądzenia na jej rzecz łącznie kwoty 337.704,38 zł. Roszczenia powódki zostały przez Sąd uwzględnione do kwoty 271.106,10 zł (w tym 120.500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 150.606,10 zł tytułem odszkodowania). Powyższe oznacza, że powódka wygrała niniejszą sprawę w 80,27 %. Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.

Mając na uwadze całokształt poczynionych rozważań Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.