Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin–Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 09 listopada 2022 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. F.

przeciwko M. F.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. F. na rzecz powódki S. F. kwotę 20.000 zł ( dwudziestu tysięcy złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 października 2016 r do dnia zapłaty ,

2.  zasądza od pozwanego M. F. na rzecz powódki S. F. kwotę 10.000 zł ( dziesięciu tysięcy złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2017 r do dnia zapłaty ,

3.  zasądza od pozwanego M. F. na rzecz powódki S. F. kwotę 16.711 zł ( szesnastu tysięcy siedmiuset jedenastu złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2017 r do dnia zapłaty ,

4.  zasądza od pozwanego M. F. na rzecz powódki S. F. kwotę 5.800 zł

( pięciu tysięcy ośmiuset złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 czerwca 2017 r do dnia zapłaty ,

5.  oddala powództwo w pozostałej części ,

6.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 9.083 zł ( dziewięciu tysięcy osiemdziesięciu trzech złotych ) - tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty ,

7.  nakazuje pobrać od pozwanego M. F. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 3.233,35 zł ( trzech tysięcy dwustu trzydziestu trzech złotych trzydziestu pięciu groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt. I C 161/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 lutego 2017 r. powódka S. F. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. F., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...):

- kwoty 20.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 7 października 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia, na podstawie art. 415 k.c. i 445 § 1 k.c.,

- kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następnego po dniu doręczania pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z naruszeniem praw pacjenta do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej oraz naruszenia praw pacjenta do uzyskania informacji o proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia i rokowaniu, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta,

- kwoty 16.711 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. pierwsze k.c., na którą składa się kwota 3.931 zł tytułem poniesionych przez powódkę wydatków na niezbędne konsultacje i badania lekarskie u innych lekarzy związane z nieprawidłowym leczeniem przez pozwanego oraz koniecznością zaplanowania leczenia naprawczego i pokryciem kosztów zakupu niezbędnych medykamentów oraz kwota 12.780 zł stanowiąca koszty leczenia poniesione przez powódkę u pozwanego, które to leczenie zostało wykonane błędnie i z niedochowaniem należytej staranności, co skutkuje koniecznością wykonania przez powódkę leczenia naprawczego za kwotę ok. 18.600 zł,

- o zobowiązanie pozwanego do wyłożenia z góry kwoty 5.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, potrzebnej na pokrycie kosztów niezbędnego leczenia powódki, na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. drugie k.c.,

- oraz o ustalenie, że pozwany będzie odpowiedzialny w przyszłości za dalsze, obecnie nieznane szkody na zdrowiu powódki, które mogą ujawnić się w przyszłości.

Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż była leczona protetyczne i implantologiczne przez pozwanego w prowadzonej przez niego indywidualnej specjalistycznej praktyce lekarskiej w okresie od dnia 21 lutego 2013 r. do dnia 5 września 2014 r., które to leczenie zostało jednak przeprowadzone nieprawidłowo, z niedostatecznym poinformowaniem powódki, niedochowaniem należytej staranności, a także niezgodnie z aktualną wiedzą i praktyką medyczną. Zarzuca ona również pozwanemu, iż nierzetelnie prowadził on jej dokumentację medyczną. W związku z niewłaściwym procesem leczenia powódki doznała ona licznych cierpień fizycznych i psychicznych, w tym poczucia krzywdy, które trwa do chwili obecnej. Tym bardziej, iż aktualnie, aby doprowadzić do usunięcia szkody powódka powinna poddać się wymianie implantów zębów nr 33 i nr 43 wraz z augmentacją kości, który to zabieg będzie nie tylko kosztowny, ale i bolesny. Na dzień dzisiejszy nie sposób wskazać również wyczerpująco, a nawet przewidzieć, jakie dalsze konsekwencje dla zdrowia powódki może spowodować błędne leczenie przez pozwanego.

W odpowiedzi na pozew (k. 113) M. F. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu. Pozwany wniósł także o wezwanie Towarzystwa (...) S.A. w W. do wzięcia udziału w toczącym się postępowaniu.

W uzasadnieniu pozwu pozwany wskazał, iż przyznaje, że powódka korzystała z jego usług, jednakże udzielane przez niego świadczenia zdrowotne zostały przeprowadzone prawidłowo. Wskazał, że od zakończenia leczenia do dnia wniesienia pozwu upłynęło niemal 3 lata, co wyklucza rzetelne ustalenie stanu i przyczyn ewentualnych dolegliwości pacjentki, zaś podnoszone przez nią dolegliwości mogły być spowodowane nieprawidłowym postępowaniem samej pacjentki, w postaci złej higieny jamy ustnej i protez, niedotrzymywaniem terminów kontrolnych, czy też uszkodzeniem mechanicznym protezy. Dodatkowo po leczeniu u pozwanego, powódka kontynuowała leczenie u innego lekarza dr T. C., za którego pracę pozwany nie odpowiada. Wskazał nadto, że powódka nigdy nie uskarżała się na bóle związane z protezą całkowitą górną ani implantami. Powódka nie udowodniła poniesienia na skutek zabiegu jakichkolwiek negatywnych skutków zdrowotnych, a tym bardziej uszkodzenia ciała. Pozwany podał, iż żądane przez powódkę kwoty tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania są niewykazane i niezasadne, a powódka nie udowodniła, aby posiadała interes prawny w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego w przyszłości za dalsze, obecnie nieznane szkody na zdrowiu powódki.

W piśmie z dnia 7 marca 2018 r. powódka wskazała, że wniosek pozwanego o przypozwanie Towarzystwa (...) S.A. w W. jest bezprzedmiotowy, z uwagi na fakt, że polisa została anulowana w dniu 8 października 2013 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. F. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), której siedziba mieści się przy ul. (...) w S..

Pozwany jest lekarzem stomatologiem bez specjalizacji.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wydruk z (...), k. 84;

- przesłuchanie pozwanego M. F., płyta DVD k.554;

S. F. dowiedziała się o klinice pozwanego z Internetu, gdzie znalazła promocję na zabieg w klinice na oczyszczenie zębów z kamienia i przegląd uzębienia, z którego skorzystała.

W okresie od dnia 21 lutego 2013 r. do dnia 5 września 2014 r. S. F. leczyła się u pozwanego M. F. w ramach jego indywidualnej praktyki lekarskiej pod ww. adresem.

W dniu 21 lutego 2013 r. S. F. odbyła pierwszą wizytę u pozwanego, podczas której wykonano scaling i piaskowanie oraz poinformowano ją o różnych możliwościach leczenia protetycznego. Pozwany zarekomendował wszczepienie dwóch implantów w okolicach zębów nr 33 i nr 43 oraz zrobienie protezy akrylowej na bazie lokatorów na implantach typu S., natomiast w szczęce wykonanie nowej protezy całkowitej. S. F. skorzystała z oferty zaproponowanej przez M. F., z uwagi na fakt, iż była ona korzystniejsza cenowo niż w innych miejscach, np. w klinice (...). Koszty leczenia chirurgicznego (implantologicznego) pacjentów ustalał M. F., zaś sam kosztorys jest wykonywany był przez pracowników pozwanego z recepcji kliniki. Cały plan chirurgiczny i protetyczny powódki ustalił pozwany.

Następnie w dniu 17 października 2013 r. M. F. wykonał powódce pantomogram oraz omówił plan leczenia implantologicznego i protetycznego.

Podczas wizyty w dniu 30 października 2013 r. pozwany pobrał wyciski alginatowe w celu uzyskania modeli diagnostycznych i przygotowania planu leczenia.

W dniu 27 listopada 2013 r. powódka podjęła decyzję o przeprowadzeniu leczenia implanto-protetycznego za pomocą protezy akrylowej w żuchwie opartej na dwóch implantach nr 32 i 43. W dokumentacji wskazano, że ząb nr 33 musi ulec ekstrakcji, ze względu na drugi stopień rozchwiania. W formularzu zgody na leczenie protetyczne nie wskazano, na jaką metodę leczenia protetycznego S. F. wyraża swoją zgodę i kto miałby to leczenie przeprowadzać.

W dniu 6 grudnia 2013 r. współpracujący wówczas z pozwanym chirurg V. Z. wykonał u powódki zabieg wprowadzenia dwóch implantów zębowych w systemie S. w przednim odcinku bezzębnej żuchwy w okolicy zębodołów nr 32 (w rzeczywistości był to nr 33) i 43. Rozmiar i rodzaj implantów wprowadzonych S. F. ustalał V. Z.. Podczas zabiegu w planowanym miejscu stwierdzono większy ubytek kości niż wynikało to z obrazu RTG. W związku z tym w tym miejscu, inaczej niż wcześniej planowano, umieszczono implant tego samego typu, który był proponowany S. F., jednak o zmniejszonej średnicy. Z uwagi na zmianę implantu podczas zabiegu, koszt przeprowadzenia implantacji został zwiększony niż wcześniej zostało ustalone pomiędzy S. F. a M. F.. Podczas zabiegu powódka została znieczulona obustronnym znieczuleniem przewodowym.

W dniach 7 grudnia 2013 r., 13 grudnia 2013 r. i 10 stycznia 2014 r. powódka zgłaszała się na wizyty kontrolne. Gojenie było prawidłowe.

W dniu 3 kwietnia 2014 r. otworzono implanty w znieczuleniu miejscowym i założono śruby gojące. Dwa dni później pobrano wyciski żuchwy pod protezę akrylową opartą na implantach oraz protezę całkowitą szczęki.

W dniu 25 kwietnia 2014 r. odbyła się przymiarka protez w wosku.

Następnie w dniu 29 kwietnia 2014 r. S. F. oddano protezy. Wykonano ekstrakcję zęba nr 33 w znieczuleniu miejscowym.

W dniu 8 maja 2014 r. S. F. zgłosiła się na kontrolę. Stwierdzono drobne zmiany na błonie śluzowej po obu stronach protezy dolnej w okolicy nr 36 i 46. Obciążono płytę protezy w ww. odcinkach.

Na kolejnej kontroli w dniu 23 maja 2014 r. stwierdzono u S. F. małe odleżyny w odcinkach bocznych żuchwy, ponownie odciążono protezę.

Na wizycie mającej miejsce w dniu 6 czerwca 2014 r. S. F. uskarżała się na nieprawidłową ruchomość protezy dolnej, zaproponowano podścielenie protezy, które zostało wykonane w dniu 11 lipca 2014 r. Wówczas stwierdzono również, że proteza nie jest prawidłowo osadzona w wyrostku zębodołowym.

W dniu 18 lipca 2014 r. powódka odbyła kolejną wizytę w celu wykonania stałego podścielenia protezy dolnej oraz ponownego oddania pracy protetycznej.

Podczas wizyty w dniu 8 sierpnia 2014 r. stwierdzono, iż proteza siedzi prawidłowo. Założono mocniejsze gumki do lokatorów w celu jeszcze mocniejszego położenia protezy.

Na ostatniej wizycie powódki, mającej miejsce w dniu 5 września 2014 r. ponownie odciążono protezę, ponieważ pacjentka zgłaszała dolegliwości bólowe błony śluzowej okolicy lewej dolnego wyrostka zębodołowego.

Powódka wiele razy zgłaszała się do kliniki celem dopasowania protezy.

Rozliczenie za wykonane leczenie nastąpiło w recepcji kliniki (...). Całą dokumentację medyczną S. F. prowadził M. F., a V. Z. wprowadzał w dokumentację jedynie uzupełnienia w języku(...)

W dokumentacji medycznej brak jest formularza zgody na zabieg implantacji S. F. ze wskazaniem obranej metody i oznaczeniem nr w zębodole w których ma nastąpić implantacja, brak jest danych lekarza i podpisu lekarza, który ten zabieg miał wykonać.

Dowód:

- dokumentacja medyczna, k. 23-39, 85 (płyta CD);

- formularz zgody na leczenie, k. 32-33;

- zeznania świadka P. F., płyta DVD k. 406;

- zeznania świadka M. B., płyta DVD k. 406;

- zeznania świadka W. F., płyta DVD k. 406;

- zeznania świadka I. M., płyta DVD k. 411;

- zeznania świadka A. P., płyta DVD k. 411

- zeznania świadka I. D., płyta DVD k. 411

- zeznania świadka A. B., płyta DVD k. 464

- zeznania świadka V. Z., k. 524-528 verte (tłumaczenie 537-541 verte);

- przesłuchanie powódki S. F., płyta DVD k.554

- przesłuchanie pozwanego M. F., płyta DVD k. 554

Koszty leczenia poniesione przez S. F. w klinice (...) wyniosły łącznie kwotę 12.780 zł.

Dowód:

- paragony i dowód wpłaty, k. 80-81;

Po wykonaniu leczenia w klinice (...), S. F. uskarżała się na ból, nieodpowiednie trzymanie się protez oraz na trudności z jedzeniem oraz z mową. S. F. zaczęły pojawiać się zajady w kącikach ust oraz nadmiernie się śliniła.

Dowód:

- zeznania świadka A. S., płyta DVD k. 406

- zeznania świadka W. F., płyta DVD k. 406

S. F. zwróciła się do Federacji (...) w S. z prośbą o udzielenie jej pomocy w związku z nieprawidłowym wykonaniem leczenia. Federacja (...) podjęła działania i pismem z dnia 16 października 2014 r. wystąpiła do M. F. w imieniu S. F. z informacją o odstąpieniu od umowy i o zwrot poniesionych przez nią kosztów leczenia.

Pismem z dnia 4 listopada 2014 r. pozwany odmówił wypłaty żądanej kwoty ze względu na brak podstaw faktycznych i prawnych, uznając oświadczenie za nieskuteczne.

Dowód:

- pismo powódki kierowane do federacji (...) w S., k. 40-42;

- pismo Federacji (...) w S. z dnia 16 października 2014 r., k. 43-45;

- pismo pozwanego z dnia 4 listopada 2014 r., k. 46-47;

W dniu 3 grudnia 2014 r. S. F. odbyła wizytę w gabinecie lek. dent. T. C. (2). Stwierdzono zbyt małą wysokość zwarcia, zaburzoną proporcję widocznych zębów górnych i dolnych, słabe utrzymanie protezy dolnej na zatrzaskach oraz stan zapalny dziąsła wokół implantu nr 33. Stwierdzono, że stan zapalny spowodowany jest brakiem strefy dziąsła przytwierdzonego od strony policzkowej implantu w poz. 33. T. C. (2) zalecił zmianę protezy górnej i dolnej (inne ustawienie zębów i ich wzajemnej proporcji w wymierzę pionowym, podniesienie zwarcia), korektę dziąsła wokół implantu w poz. 33, wymianę zatrzasków na oryginalne L. lub K. z wkładkami o dużej sile retencji.

Koszt wykonania pantomogramu cyfrowego oraz konsultacji implantologicznej wyniósł 365 zł.

Dowód:

- dokumentacja medyczna z wizyty z dnia 3 grudnia 2014 r., k. 48;

W dniu 13 stycznia 2015 r. S. F. wystąpiła do Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej przy Okręgowej Izbie Lekarskiej w S. z wnioskiem o wszczęcie postępowania przeciwko M. F..

Okręgowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej Okręgowej Izby Lekarskiej w S. wszczął postępowanie wyjaśniające wobec M. F..

W dniu 12 grudnia 2017 r. Okręgowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej w S. wniósł wniosek o ukaranie M. F. za to, że w okresie od dnia 21 lutego 2013 r. do dnia 14 grudnia 2015 r. przeprowadził nieprawidłowe postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w stosunku do S. F..

Orzeczeniem Okręgowego Sądu Lekarskiego z dnia 4 czerwca 2019 r. pozwany został uznany za winnego tego, że podczas leczenia powódki zaniechał kontroli radiologicznej celem ustalenia ewentualnego stanu zapalnego wokół implantu pacjentki, wykonał uzupełnienie protetyczne w nieprawidłowej, obniżonej wysokości zwarciowej, nieprawidłowo prowadził dokumentację medyczną pacjentki oraz dopuścił się sfałszowania dokumentacji medycznej – kserokopia historii choroby z dnia 24 lutego 2015 r. różni się od oryginału dostarczonego w dniu 14 grudnia 2015 r.

Ostatecznie orzeczeniem Naczelnego Sądu Lekarskiego z dnia 10 października 2019 r. na skutek odwołań obwinionego i pokrzywdzonej, uchylono orzeczenie Sądu I Instancji i na podstawie art. 64 ust. 3 w zw. z art. 63 pkt 4 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich umorzono postępowanie w sprawie, z uwagi na przedawnienie karalności.

Dowód:

- pismo powódki z dnia 13 stycznia 2015 r., k. 49-51;

- zawiadomienie z dnia 15 stycznia 2015 r., k. 52;

- postanowienie Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Okręgowej Izby Dekarskiej w S. z dnia 4 maja 2015 r., k. 53;

- wniosek o ukaranie z dnia 12 grudnia 2017 r., k. 187-197;

- orzeczenie (...) z dnia 4 czerwca 2019 r. wraz z uzasadnieniem, k. 323-347;

- pismo z (...) z dnia 30 grudnia 2019 r., k. 393;

- orzeczenie (...) z dnia 10 października 2019 r. wraz z uzasadnieniem, k. 394-399;

W celu wykonania kosztorysów oraz ustalenia planu leczenia naprawczego, S. F. odbywała szereg konsultacji lekarskich oraz wykonała dodatkowe badania diagnostyczne, które musiała opłacić z własnych pieniędzy, w wysokości łącznej 3.931 zł, w tym kwotę ok. 2.000 zł na zakup środków przeciwbólowych i płynów do odkażania jamy ustnej.

Dowód:

- paragony, k. 70;

- potwierdzenia przelewów, k. 71-73;

- faktura VAT nr (...), k. 74;

- faktura VAT (...), k. 75;

- faktura (...), k. 76;

- faktura VAT nr (...), k. 77;

- paragony, k. 78-79;

Według wyceny dla przeprowadzenia leczenia naprawczego S. F., łączny koszt leczenia wyniesie ok. 18.600 zł.

Dowód:

- wycena z grudnia 2016 r., k. 82;

- propozycja kosztów leczenia z dnia 22 grudnia 2016 r., k. 83;

Pismem z dnia 15 września 2016 r. pełnomocnik S. F. wezwał M. F. do zapłaty kwoty 60.000 zł tytułem odszkodowania oraz zadośćuczynienia za krzywdę powstałą w wyniku błędu w udzielaniu świadczeń zdrowotnych, będącego następstwem niezgodnego z aktualną wiedzą medyczną z zakresu stomatologii protetycznej oraz chirurgii szczękowej procesu leczenia i diagnostyki, w tym również wadliwego przeprowadzenia zabiegu wykonania protezy całkowitej górnej oraz dolnej protezy całkowitej overdenture z wykorzystaniem implantów śródkostnych w okolicy nr 33 i 43 i mocowania na zatrzaskach typu L., przeprowadzonego u S. F. w okresie od 21 lutego 2013 r. do 5 września 2014 r.

Dowód:

- zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty wraz z wydrukiem potwierdzającym odbiór korespondencji, k. 65-69;

Stan odczuwania bólu oraz powstawania w kącikach ust zajadów wciąż się utrzymuje. S. F. stała się wycofana, rzadziej się uśmiecha. S. F. ma wrażenie, że proteza się rusza i obawia się, że wypadnie, dlatego boi się jeść i uśmiechać. Powódka wciąż wydatkuje pieniądze na leki przeciwbólowe, płyn D. do płukania jamy ustnej, kremy na zajady oraz wypryski wewnątrz jamy ustnej. Powódka czyści implanty codziennie, z uwagi na gromadzenie się w nich resztek jedzenia. Czyszczenie i dezynfekcja implantów jest bardzo bolesna.

S. F. czuje się pokrzywdzona działaniem M. F., któremu zaufała jako lekarzowi.

Dowód:

- zeznania świadka A. S., płyta DVD k. 406

- zeznania świadka W. F., płyta DVD k. 406

- przesłuchanie powódki S. F. płyta DVD k.554

M. F. zaniedbał diagnostykę radiologiczną przed wykonaniem zabiegu implantacji, co skutkowało nieprawidłowym usadowieniem implantu nr 33 i w konsekwencji nieprawidłowe wykonanie uzupełnień protetycznych.

Zastrzeżenia budzi również dokumentacja medyczna, brak opisu zabiegu chirurgicznego oraz różniące się oryginały od kserokopii historii choroby (24 lutego 2015 r.) co świadczy o fałszowaniu ww. dokumentacji.

Brak diagnostyki po zabiegu, która by wykazała nieprawidłowe usadowienie implantu nr 33.

Nieprawidłowe ustalenie wysokości zwarcia, co skutkuje zaburzeniami w proporcjach partii twarzy oraz stałym stanem zapalnym kątów ust, wyciekaniem śliny oraz powstawaniem dotkliwie bolesnych nadżerek.

Wykonanie nieprawidłowej protezy dolnej bez skutecznego systemu utrzymującego ją na implantach, co skutkuje całkowitą jej niestabilnością i poddaje pod wątpliwość cel założenia implantów.

Implant 33 należy usunąć i wykonać regenerację kości w tym miejscu oraz wykonać implantację w pozycji zbliżonej. Wykonać nowe protezy dolną i górną. Dolną protezę na satysfakcjonująco stabilizującym systemie, wkręconym do dwóch implantów (np. zatrzaski) oraz prawidłowo ustalić wysokość zwarcia, co skutkuje prawidłowymi proporcjami pięter twarzy oraz brakiem stanu zapalnego kątów ust.

Na nieprawidłowo ustawioną wysokość zwarcia u S. F. nie mają wpływu żadne choroby ogólne, nawet gdyby je posiadała. Dolegliwości opisane przez powódkę dotyczyły nieprawidłowo ustalonej wysokości zwarcia przez M. F..

Dokumentacja medyczna wykazuje wiele nieprawidłowości w tym brak opisu zabiegu chirurgicznego (co nie powinno mieć miejsca), jak również różniące się opisy tego samego zdarzenia medycznego w kserokopii i oryginale z data 24.02.2015 r.

S. F. ma pełne prawo do żądania zwrotu kosztów leczenia naprawczego.

Dowód:

- pisemna opinia biegłej sądowej z dziedziny chirurgii stomatologicznej dr n. med. A. M., k. 563-566;

- pisemna opinia uzupełniająca biegłej sądowej z dziedziny chirurgii stomatologicznej dr n. med. A. M., k. 599-600;

- pisemna opinia uzupełniająca biegłej sądowej z dziedziny chirurgii stomatologicznej dr n. med. A. M., k. 629-630.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione i podlegało uwzględnieniu niemalże w całości.

Powódka S. F. dochodziła w niniejszej sprawie od pozwanego M. F. zapłaty na jej rzecz kwot szczegółowo wskazanych w pozwie tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za nieprawidłowe jej leczenie implantologiczne i protetyczne przez pozwanego w okresie od dnia 21 lutego 2013 r. do dnia 5 września 2014 r. Nadto, wniosła także o zobowiązanie pozwanego do wyłożenia z góry kwoty 5.800 zł potrzebnej na pokrycie kosztów niezbędnego dalszego leczenia oraz ustalenie, że pozwany będzie odpowiedzialny za skutki nieprawidłowego leczenia w przyszłości.

W toku sprawy pozwany potwierdził, że leczył pozwaną, jednak zanegował, aby udzielone przez niego świadczenie zdrowotne było niewłaściwe, a w konsekwencji zasadność roszczenia powódki. Powoływał się na ewentualne zaniedbania higieny powódki oraz leczenia przeprowadzone u innych lekarzy, które miały rzutować na jej obecny stan zdrowia. Podniósł, iż żądane kwoty nie zostały przez powódkę wykazane i są niezasadne. Podał, iż powódka nie wykazała, że posiada interes prawny w zakresie ustalenia jego odpowiedzialności za skutki leczenia na przyszłość.

W sprawie sporne było zatem to, czy w wyniku udzielania powódce świadczeń zdrowotnych przez pozwanego doszło do popełnienia przez niego tzw. błędu medycznego.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został oparty na powołanych wyżej dowodach, zaoferowanych w toku procesu przez strony postępowania.

W zakresie ustaleń dotyczących prawidłowości zastosowanego u powódki leczenia implantologicznego i protetycznego Sąd oparł się na dokumentacji medycznej, a także przede wszystkim na opinii biegłej sądowej z dziedziny chirurgii stomatologicznej dr n. med. A. M.. Biegła, na podstawie dowodów zawartych w aktach sprawy i badaniu powódki, wyciągnęła jednoznaczne i konkretne wnioski, przemawiające za winą pozwanego w nieprawidłowym leczeniu powódki. Opinia sporządzona przez biegłą stanowi kompletną odpowiedź na przedstawioną przez Sąd tezę dowodową. Nie zawiera luk i błędów logicznych. Tok rozumowania biegłej został przez nią szczegółowo przedstawiony w sposób jasny. Wnioski swoje biegła należycie uzasadniła. Opinia została sporządzona rzetelnie i fachowo, w sposób świadczący o dużym profesjonalizmie jej autorki, a nadto w oparciu o cały dostępny materiał dowodowy.

Opinia biegłej sądowej A. M. była kwestionowana głównie przez stronę pozwaną. Powódka wnosiła bowiem jedynie o jej uzupełnienie co do zasadności i kosztów usunięcia szkody. Sąd dopuścił dowód z dwóch pisemnych uzupełniających opinii biegłej celem wyjaśnienia wszystkich wątpliwości. Zarzuty pozwanego nie doprowadziły jednak do zmiany wniosków opinii i nie miały znaczenia dla istoty rozstrzygnięcia. Biegła ustosunkowała się do nich w sposób wyczerpujący i konkretny. Pozwanemu nie udało się w sposób skuteczny doprowadzić do podważenia opinii lub utraty jej wiarygodności.

Stąd też Sąd postanowił oddalić wniosek pozwanego z dnia 12 lipca 2022 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu chirurgii stomatologicznej i implantologii stomatologicznej, uznając go za bezzasadny i zamierzający do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania w sprawie. Brak bowiem podstaw do tego, aby dopuszczać kolejny dowód tylko z tej przyczyny, że opinia zawiera treści, które jedna ze stron ocenia jako niekorzystne dla siebie.

Mając zatem na względzie obiektywizm, fachowość i rzetelność sporządzonej opinii, Sąd uznał ją za w pełni przydatną do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Biegła sporządziła bowiem opinię wyczerpującą, odpowiadającą na postawione przez Sąd pytania w zakresie wiadomości specjalnych, niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Wobec powyższego, Sąd przyjął za własne wszelkie poczynione przez biegłą A. M. ustalenia i wnioski.

Sąd nie zaliczył w poczet materiału dowodowego pisemnej opinii biegłej A. F. oraz opinii uzupełniającej, z uwagi na fakt, iż została ona sporządzona przez osobę nieposiadającą specjalistycznej wiedzy z tej gałęzi stomatologii, której dotyczy spór w niniejszej sprawie i nie była ostatecznie przydatna dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu. Niezbędne wiadomości specjalne potrzebne do rozwiązania niniejszej sprawy wykraczały poza specjalizację tejże biegłej.

Sąd dał wiarę dowodom osobowym w postaci zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, a także przesłuchaniu samej powódki S. F., uznając, iż są one spójne, logiczne i korespondowały z całokształtem pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przesłuchaniu pozwanego Sąd dał wiarę w tym zakresie, w jakim wynikał on z zebranych w sprawie pozostałych dowodów w sprawie.

Podstawą prawną żądania powódki odnośnie pierwszego żądania zapłaty przez pozwanego kwoty 20.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 7 października 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia stanowi art. 415 k.c. i 445 § 1 k.c.

Zgodnie do treści art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przepis art. 445 k.c. przewiduje dopuszczalność żądania odszkodowania pieniężnego w przypadku uszkodzenia ciała bądź wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia człowieka wolności a także skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu. Żądanie zadośćuczynienia z art. 445 k.c. związane jest z odpowiedzialnością ex delicto i jest niezależne od podstawy tej odpowiedzialności. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie polega na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej za doznaną krzywdę.

Podstawowym celem odszkodowania jest złagodzenie krzywdy w postaci negatywnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, które powodują wyłączenie z normalnego życia. Osoba poszkodowana w wyniku czynu niedozwolonego ma prawo do odpowiedniej rekompensaty w postaci zadośćuczynienia, czyli jednorazowego świadczenia pieniężnego mającego na celu naprawienie krzywdy, a więc szkody niemajątkowej. Odpowiednia kwota pieniężna ma w pośredni sposób złagodzić cierpienia fizyczne i psychiczne osoby poszkodowanej. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy, a zatem obejmuje cierpienia zarówno doznane przez poszkodowanego, jak i te, które będą jego udziałem w przyszłości. Zadośćuczynienie powinno być dla poszkodowanego wartością odczuwalną, ale nie nadmierną. Przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia stosuje się kryteria w postaci rodzaju naruszonego dobra, zakresu, intensywności i rodzaju rozstroju zdrowia, czasu trwania cierpień, wieku osoby pokrzywdzonej, rokowania na przyszłość a także stopnia winy sprawcy.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, a w szczególności dowodu z opinii biegłej sądowej A. M., Sąd uznał, iż pozwany M. F. podczas leczenia powódki zaniedbał diagnostykę radiologiczną przed wykonaniem zabiegu implantacji, co skutkowało nieprawidłowym usadowieniem implantu nr 33 i w konsekwencji nieprawidłowe wykonanie uzupełnień protetycznych. Jednocześnie nie zastosował odpowiedniej diagnostyki po zabiegu, która by wykazała nieprawidłowe usadowienie implantu nr 33.

Podkreślenia wymaga także wykonanie przez pozwanego nieprawidłowej protezy dolnej bez skutecznego systemu utrzymującego ją na implantach, czego konsekwencją jest obecnie całkowita jej niestabilność i co poddaje pod wątpliwość cel założenia implantów.

Wskazać również należy na nieprawidłowe ustalenie przez pozwanego wysokości zwarcia, co skutkuje u powódki zaburzeniami w proporcjach partii twarzy oraz stałym stanem zapalnym kątów ust, wyciekaniem śliny oraz powstawaniem dotkliwie bolesnych nadżerek (zajadów).

Znamienne jest, iż wbrew temu co twierdził pozwany, na nieprawidłowo ustawioną wysokość zwarcia u powódki nie mają wpływu żadne choroby ogólne, nawet gdyby je posiadała.

Nie można zatem również czynić zarzutu powódce, iż zajady w kącikach ust są wynikiem jej nieprawidłowej higieny, na co powoływał się pozwany. Jak ustaliła biegła przyczyna ich występowania jest inna i określa się nieprawidłowo ustawioną wysokością zwarcia.

Niezależnie jednak od tego wskazać należy, że Sąd ustalił, że powódka przestrzega zasad higieny jamy ustnej. Z zeznań świadków – córki i byłego męża powódki – wynika, że powódka systematycznie płucze jamę ustną płynem dezynfekującym, stosuje kremy na zajady i wypryski wewnątrz jamy ustnej, a także codziennie czyści implanty, z uwagi na gromadzenie się w nich resztek jedzenia, mimo że czyszczenie i dezynfekcja implantów sprawia jej znaczny ból. W tej sytuacji nie sposób uznać, aby powyższe zabiegi były niewystarczające do utrzymania należytego stanu jamy ustnej.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, iż zawinienie pozwanego w nieprawidłowym leczeniu pozwanej jest niewątpliwe i oczywiste.

Wszystkie powyższe zaniedbania ze strony pozwanego w trakcie leczenia powódki doprowadziły do wystąpienia u niej cierpień fizycznych i psychicznych w postaci m.in. znacznych dolegliwości bólowych, pojawieniem się stanów zapalnych, wycieku śliny, powstania nadżerek oraz niestabilności protezy, co do dnia dzisiejszego wpływa na życie powódki, poprzez strach przed jedzeniem oraz uśmiechaniem się oraz ból w okolicy implantu nr 33. Powódka musiała stosować i do chwili obecnej stosuje leki przeciwbólowe i płyny dezynfekujące jamę ustną.

Nie można zapomnieć również o cierpieniach psychicznych nie tylko w postaci nieustępliwego bólu, ale również utraty pewności siebie i wycofania z życia społecznego. Pozwany jako lekarz, a zatem pełniący zawód zaufania publicznego, nadużył zaufania powódki i mimo swojej wyraźnej winy, dodatkowo doprowadził do konieczności podjęcia przez nią swojej obrony w postępowaniu sądowym, co dodatkowo wpływa na stopień pokrzywdzenia powódki.

W ocenie Sądu odpowiednią sumą zadośćuczynienia za tę krzywdę jest żądana przez powódkę kwota 20.000 zł, która spełnia zarówno funkcję kompensacyjną, jak też - w stosunku do wielkości krzywdy powódki - nie jest nadmierna z punktu widzenia przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia się powódki.

Jeśli chodzi o odsetki, w myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Strona powodowa wniosła o zasądzenie odsetek od dnia 7 października 2016 r. do dnia zapłaty, albowiem zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 15 września 2016 r. zostało doręczone pozwanemu w dniu 22 września 2016 r. Termin na zapłatę został określony w wezwaniu do zapłaty na 14 dni od daty doręczenia, a zatem z końcem dnia 6 października 2016 r. upływał termin do spełnienia roszczenia powódki w terminie. Od dnia 7 października 2016 r. pozwany pozostawał już w opóźnieniu, więc roszczenie odsetkowe liczone od tej daty należy uznać za zasadne.

W związku z powyższym, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Oprócz tego, powódka zażądała jeszcze zapłaty od pozwanego kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następnego po dniu doręczania pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z naruszeniem praw pacjenta do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej oraz naruszenia praw pacjenta do uzyskania informacji o proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia i rokowaniu, na podstawie art. 4 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w zw. z art. 448 k.c.

Na postawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.

Stosownie zaś do treści art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się.

W piśmiennictwie i judykaturze podkreśla się, że roszczenia o zadośćuczynienie przewidziane w ww. przepisie oraz wynikające z art. 445 § 1 k.c. mają odrębny charakter i określają zasady odpowiedzialności sprawców za odrębne czyny bezprawne. Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. dotyczy zadośćuczynienia krzywdy będącej rezultatem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, podczas gdy art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta chroni godność, prywatność i autonomię pacjenta niezależnie od wyników obranej metody leczenia i skuteczności przeprowadzonego badania. Odmienne są też ich funkcje: kompensacyjna w pierwszego z nich i dyscyplinująco - kompensacyjna drugiego. Ochrona prawna na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta obejmuje, poza naruszeniem dóbr osobistych objętych powyższym wyliczeniem, także naruszenie prawa do właściwego standardu opieki medycznej mogące wywoływać u pacjenta ujemne doznania psychiczne, dyskomfort, utratę zaufania do leczących, nawet jeśli nie spowodowało szkód medycznych. Do przyznania zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta nie jest konieczne spełnienie przesłanki szkody na osobie, może być ono przyznane za sam fakt naruszenia i nie jest zależne od jednoczesnego wystąpienia takiej szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2007 r. V CSK 76/2007, OSNC z 2008/7-8/91 i z dnia 27 kwietnia 2012 r., V CSK 142/11, OSP 2013/6/61/str. 429). O odpowiedzialności udzielającego świadczeń medycznych decyduje wyłącznie naruszenie wskazanych w ustawie praw pacjenta i zawinienie. W związku z tym pokrzywdzony nie musi udowadniać, że doszło także do naruszenia prawnie chronionego dobra osobistego - wystarczy wykazać konkretne naruszenie praw pacjenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2019 r., II CSK 293/18, nie publ.).

W przedmiotowej sprawie pozwany dopuścił się naruszenia praw powódki jako pacjentki do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta) oraz do uzyskania informacji o proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia i rokowaniu (art. 9 ust. 1 ww. ustawy) oraz co do świadomego wyrażenia zgody na zabieg (art. 16 ust. 1 ww. ustawy).

W przedmiotowej sprawie dokumentacja medyczna wykazuje wiele nieprawidłowości w tym brak opisu zabiegu chirurgicznego, jak również różniące się opisy tego samego zdarzenia medycznego w kserokopii i oryginale z data 24 lutego 2015 r., co może świadczyć o fałszowaniu ww. dokumentacji, które de facto stanowi przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. Pozwany prowadził przy tym leczenie niezgodnie z aktualną wiedzą medyczną i w sposób nieprawidłowy, czym naruszył prawo powódki jak pacjentki do właściwego standardu opieki medycznej. Dopuścił do sytuacji, w której powódka wyraziła ma zgodę na procedurę, co do której nie została należycie poinformowana. W dokumentacji medycznej brak jest bowiem formularza zgody na zabieg implantacji S. F. ze wskazaniem obranej metody i oznaczeniem nr w zębodole w których ma nastąpić implantacja, brak jest danych lekarza i podpisu lekarza, który ten zabieg miał wykonać.

Dodatkowo wskazać należy, iż w niniejszej sprawie przeciwko pozwanemu toczyło się postępowanie dyscyplinarne przed Okręgowym Sądem Lekarskim, którego orzeczeniem z dnia 4 czerwca 2019 r. pozwanego uznano za winnego tego, że podczas leczenia powódki zaniechał kontroli radiologicznej celem ustalenia ewentualnego stanu zapalnego wokół implantu pacjentki, wykonał uzupełnienie protetyczne w nieprawidłowej, obniżonej wysokości zwarciowej, nieprawidłowo prowadził dokumentację medyczną pacjentki oraz dopuścił się sfałszowania dokumentacji medycznej – kserokopia historii choroby z dnia 24 lutego 2015 r. różni się od oryginału dostarczonego w dniu 14 grudnia 2015 r. Ostatecznie jednak powyższe orzeczenie się nie ostało i zostało uchylone orzeczeniem Naczelnego Sądu Lekarskiego z dnia 10 października 2019 r., który finalnie umorzył postępowanie w sprawie, jednak tylko z uwagi na przedawnienie karalności. Sam fakt dopuszczenia się przez pozwanego ww. czynów nie był sporny.

W związku z powyższym Sąd uznał, iż żądanie przez powódkę zadośćuczynienia z powodu naruszenia praw pacjenta jest uzasadnione zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Zdaniem Sądu kwota 10.000 zł pozwoli na zrekompensowanie krzywdy powódki spowodowanej ww. niedopuszczalnym zachowaniem pozwanego.

Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił drugie z żądań powódki i w punkcie 2 wyroku zasądził na jej rzecz od pozwanego kwotę 10.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu doręczania pozwanemu odpisu pozwu, tj. od dnia 24 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem powódki i na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Powódka wystąpiła także z roszczeniem o zasądzenie od pozwanego kwoty 16.711 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania, na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. pierwsze k.c., wskazując, iż na ww. kwotę składa się kwota 3.931 zł tytułem poniesionych przez powódkę wydatków na niezbędne konsultacje i badania lekarskie u innych lekarzy związane z nieprawidłowym leczeniem przez pozwanego oraz koniecznością zaplanowania leczenia naprawczego i pokryciem kosztów zakupu niezbędnych medykamentów oraz kwota 12.780 zł stanowiąca koszty leczenia poniesione przez powódkę u pozwanego, które to leczenie zostało wykonane błędnie i z niedochowaniem należytej staranności, co skutkuje koniecznością wykonania przez powódkę leczenia naprawczego za kwotę ok. 18.600 zł.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. pierwsze k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Na podstawie wszystkich okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, iż poniesienie przez powódkę wydatków na niezbędne konsultacje i badania lekarskie u innych lekarzy związane z nieprawidłowym leczeniem przez pozwanego oraz koniecznością zaplanowania leczenia naprawczego i pokryciem kosztów zakupu niezbędnych medykamentów było konieczne i celowe. Wszystkie te działania były bowiem ukierunkowane na poprawę stanu zdrowia powódki.

W celu wykonania kosztorysów oraz ustalenia planu leczenia naprawczego, powódka zmuszona była odbyć szereg konsultacji lekarskich oraz wykonać dodatkowe badania diagnostyczne, które musiała opłacić z własnych pieniędzy w wysokości łącznej 1.931 zł.

Dodatkowo powódka ponosiła koszty związane z zakupem leków przeciwbólowych, które stale przyjmowała i nadal przyjmuje w ilości co najmniej 1 tabletki dziennie (1 tabl. x 365 dni x 2 lata x 0,60 gr/szt. = 474,50 zł), dodatkowo zakup płynu do odkażania jamy ustnej (D. 20 ml x 365 dni x 2 lata x 2,28 zł= 1.664,40 zł), co w przybliżeniu daje kwotę 2.000 zł.

Koszty te zostały wykazane za pomocą dowodów z dokumentów, poza wydatkami na leki przeciwbólowe i płyny do płukania jamy ustnej, ale w tym zakresie Sąd uznał za uzasadnione twierdzenia powódki z pozwu (na k. 15 akt), przyjmując, iż ich koszt na poziomie 2.000 zł za 2 lata, przy ich codziennym stosowaniu, jest prawdopodobny i nie jest zawyżony. Trudno jednocześnie wymagać od powódki, żeby zatrzymała paragon za każdy lek przeciwbólowy zakupiony w tymże okresie. Tym bardziej, iż kupowała je często, przy okazji codziennych zakupów. Nie budzi przy tym wątpliwości prawdopodobieństwo codziennego zażywania leków przeciwbólowych w obliczu odczuwania tak ogromnego dyskomfortu w obrębie jamy ustnej.

Pozwany powinien również zwrócić powódce koszty leczenia, które powódka mu uiściła, a które to leczenie okazało się nieprawidłowe. W tym zakresie wysokość roszczenia została wykazana przy pomocy paragonów i dowodów wpłaty (k. 80-81).

Stąd też biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, iż żądane przez powódkę odszkodowanie z tego tytułu jest uzasadnione w całości i zasądził od pozwanego kwotę 16.711 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu doręczania pozwanemu odpisu pozwu, tj. od dnia 24 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem powódki i na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Powódka wniosła także o zobowiązanie pozwanego do wyłożenia z góry kwoty 5.800 zł na pokrycie kosztów niezbędnego leczenia naprawczego wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. drugie k.c. na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia (…).

Sąd zważył, iż powódka w wyniku błędów pozwanego, zmuszona jest do podjęcia długotrwałego i bolesnego leczenia naprawczego, gdyż w przeciwnym wypadku dolegliwości, które odczuwa będą się nasilały, a niebezpieczeństwo rozszerzenia stanu zapalnego będzie wzrastało.

Stosownie do wniosków opinii biegłej A. M., implant nr 33 należy usunąć i wykonać regenerację kości w tym miejscu oraz wykonać implantację w pozycji zbliżonej. Wykonać nowe protezy dolną i górną, przy czym dolną protezę na satysfakcjonująco stabilizującym systemie, wkręconym do dwóch implantów (np. zatrzaski) oraz prawidłowo ustalić wysokość zwarcia, co będzie skutkowało prawidłowymi proporcjami pięter twarzy oraz brakiem stanu zapalnego kątów ust. S. F. ma przy tym pełne prawo do żądania zwrotu kosztów leczenia naprawczego, albowiem leczenie zastosowane przez pozwanego było nieprawidłowe i skutkowało szkodą powódki.

Według kosztorysów sporządzonych przez lekarzy specjalistów, którzy podjęliby się leczenia naprawczego u powódki, koszt tego leczenia został oszacowany na kwotę ok. 18.600 zł, co przy założeniu, iż pozwany zwróci powódce całość uiszczonych mu kosztów błędnego leczenia, tj. kwoty 12.780 zł, to do zapłacenia przez powódkę dodatkowo pozostanie jeszcze kwota 5.800 zł. Powyższe zostało wykazane przez powódkę przy pomocy dokumentów w postaci wycen (k. 82 i 83 akt).

W związku z powyższym Sąd uznał, iż żądanie przez powódkę wyłożenia przez pozwanego kwoty 5.800 zł jest konieczne i uzasadnione i zasądził ww. kwotę od pozwanego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu doręczania pozwanemu odpisu pozwu, tj. od dnia 24 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem powódki i na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Dodatkowo strona powodowa wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

W myśl art. 189 k.p.c. strona powodowa może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

W doktrynie i orzecznictwie utrwalił się pogląd, stanowiący wynik wykładni praeter legem (pozbawionej ugruntowania w tekście aktu normatywnego, niemniej posiadającej silne uzasadnienie aksjologiczne), że dopuszczalne jest ustalenie odpowiedzialności dłużnika za określone zdarzenie i za wynikłą z niego szkodę, która może, ale nie musi, powstać w przyszłości nie tylko na podstawie art. 444 § 1 zd. 2 k.c., lecz także na podstawie art. 189 k.p.c. Przesłanką uwzględnienia powództwa w takim przypadku jest prawdopodobieństwo wystąpienia w przyszłości kosztów, które stanowią normalną konsekwencję tzw. szkody na osobie (np. prawdopodobieństwo wystąpienia potrzeby zakupu sprzętu ortopedycznego – zob. wyr. SN z 17.7.2019 r., I PK 68/18, OSNAPiUS 2020, Nr 7, poz. 66), nieobjętych zakresem zastosowania art. 444 § 1 zd. 2 k.c. Interes prawny wierzyciela polega na ograniczeniu ryzyka przedawnienia roszczeń i, przede wszystkim, braku potrzeby powtarzania skomplikowanego postępowania dowodowego w kolejnej sprawie (która może być w skrajnych przypadkach wszczęta po kilkudziesięciu latach od zdarzenia szkodzącego)(zob. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353–626. Wyd. 3, Warszawa 2022).

Okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, aby powódka miała interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Roszczenie nie ulegnie przedawnieniu, albowiem ewentualna szkoda jeszcze nie nastąpiła.

Brak przy tym przesłanek do tego, żeby stwierdzić, że w razie powstania dalszej szkody w przyszłości, będą istniały jakiekolwiek trudności dowodowe w wykazaniu przez powódkę ich związku z nieprawidłowo przeprowadzonym leczeniem. Strona powodowa będzie bowiem mogła wykorzystać materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, w której przesądzona została kwestia dopuszczenia się przez pozwanego błędu medycznego i odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego za następstwa tego błędu. Samo przesądzenie odpowiedzialności pozwanego nie powodowałoby, że każdy uszczerbek na zdrowiu jaki powstałby u powódki w przyszłości automatycznie należałoby wiązać z błędem lekarskim popełnionym podczas leczenia przeprowadzonego przez pozwanego. Również wtedy koniecznym byłoby wykazanie związku przyczynowego między tym zdarzeniem a powstałą szkodą.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do wniosku, iż powódka nie wykazała, aby żądanie wynikające z treści art. 189 k.c. było uzasadnione, dlatego też roszczenie w tym zakresie zostało oddalone (punkt 5 wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. który wskazuje, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W niniejszym przypadku powódka wygrała sprawę niemalże w całości, a powództwo podlegało oddaleniu jedynie w niewielkiej części, tj. w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Powódka poniosła następujące koszty procesu: 2.626 zł tytułem opłaty od pozwu, 40 zł tytułem opłaty od wniosku o zabezpieczenie dowodu, 1.000 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego, 5.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, czyli łącznie kwotę 9.083 zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki w punkcie 6 sentencji wyroku tytułem kosztów procesu.

Wynagrodzenie pełnomocnika powódki zostało ustalone w stawce minimalnej od wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od kosztów procesu zostały zasądzone na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W punkcie 7 wyroku Sąd, na podstawie przepisu art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 3.233,35 zł tytułem pozostałej części należnych kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa – wydatków na sporządzenie opinii biegłych oraz tłumaczeń, które w tej części nie znalazły pokrycia w uiszczonej przez powódkę zaliczce w kwocie 1.000 zł. Na przedmiotową kwotę złożyły się koszty tłumaczeń na j. (...) – 776,79 zł i 678,96 zł, wynagrodzenie przyznane biegłej sądowej A. M. w kwocie 1.212,38 zł za opinię główną i 406,84 zł i 408,38 zł za dwie opinie uzupełniające, łącznie 3.483,35 zł pomniejszone o pozostałość z zaliczki 250 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Szczecin, dnia 23 grudnia 2022 r.