Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, Sekcja Egzekucyjna przy II Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Anna Braczkowska

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2022 w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy egzekucyjnej z wniosku wierzyciela (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W.

prowadzonej przez Komornika Sądowego Rejonowym dla Ł. w Ł. A. Z. w sprawie Km 379/22

przeciwko dłużnikowi A. S.

o egzekucję świadczenia pieniężnego

ze skargi wierzyciela na czynność komornika sądowego oraz z wniosku wierzyciela o miarkowanie opłaty egzekucyjnej

na skutek skargi wierzyciela na orzeczenie referendarza sądowego wydane w dniu 19 października 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II 1 Co 1918/22 w przedmiocie oddalenia skargi i wniosku

postanawia:

utrzymać zaskarżone orzeczenie referendarza sądowego w mocy w całości.

Sygnatura akt II 1 Co 2345/22

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2022 roku ( data prezentaty Kancelarii (...) ) pełnomocnik wierzyciela złożył skargę na czynność Komornika Sądowego A. Z. z dnia 26 sierpnia 2022 roku wydanego w sprawie Km 1379/22 w zakresie ustalenia opłaty egzekucyjnej na podstawie art. 30 ustawy o kosztach komorniczych na kwotę 4.491,40 zł i obciążeniu nią wierzyciela. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik wierzyciela podniósł, że zgon dłużnika przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego nie uzasadnia przyjęcia niecelowości wszczęcia postepowania egzekucyjnego, a jedynie jego niedopuszczalność. Uzasadniając swoje żądanie wierzyciel wskazał, iż naliczenie opłaty w związku z umorzeniem postępowania egzekucyjnego zostało wydane z naruszeniem dyspozycji art. 30 ustawy o kosztach komorniczych. Wniósł o uchylenie postanowienia komornika sądowego w zaskarżonej części i nie obciążanie wierzyciela żadną kwotą opłaty egzekucyjnej ( skarga k. 3-4 w aktach II 1 Co 2345/22).

W odpowiedzi na skargę komornik sądowy wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu podniósł, iż z uwagi na śmierć dłużnika w dniu 3 czerwca 2022 roku, postępowanie zostało umorzone. Wobec faktu, iż zgon nastąpił przed dniem złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, wszczęcie egzekucji należało w jego ocenie potraktować jako niecelowe i obciążyć wierzyciela opłatą egzekucyjną, zgodnie z treścią art. 30 ustawy o kosztach komorniczych. Komornik sądowy powołał się w tym zakresie na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w treści uchwały z dnia 27 stycznia 2022 roku wydanej w sprawie III CZP 36/22, w której Sąd ten stwierdził, że złożenie przez wierzyciela wniosku egzekucyjnego przeciwko zmarłemu dłużnikowi jako oczywiście niecelowe wszczęcie postępowania egzekucyjnego ( odpowiedź na skargę złożona przez komornika sądowego z dnia 13 września 2022 roku, k. 2, w aktach II 1 Co 2345/22).

W powyższej skardze na czynności komornika sądowego, pełnomocnik wierzyciela złożył również wniosek o miarkowanie opłaty egzekucyjnej ustalonej przez Komornika Sądowego A. Z. w punkcie 1 postanowienia z dnia 26 sierpnia 2022 roku wydanego w sprawie Km 1379/22 z kwoty 4.561,27 zł do kwoty 200,00 zł. Na uzasadnienie swojego wniosku wierzyciel podniósł, że ponoszenie wskazanej opłaty jest rażąco krzywdzące i nieuzasadnione okolicznościami sprawy. Za obniżeniem wysokości opłaty egzekucyjnej przemawia brak zaistnienia przesłanej pozwalających na zastosowanie art. 30 u.k.k., a nadto że wierzyciel nie posiada narzędzi umożliwiających weryfikację, czy w dniu złożenia wniosku egzekucyjnego dłużnik żyje. ( wniosek k. 4, w aktach II 1 Co 2345/22). .

W odpowiedzi na wniosek, komornik sądowy podniósł, że nie zasługuje on na uwzględnienie, bowiem wierzyciel nie wskazał swojej sytuacji finansowej, nie przedłożył w tym zakresie stosownych dokumentów, a zgodnie z art. 48 u.k.k. „szczególne okoliczności” stanowią podstawę do wystąpienia z takim wnioskiem, jako odstępstwem od zasad ponoszenia kosztów postępowania. ( odpowiedź komornika sądowego na wniosek o obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej z dnia 13 września 2022 roku k. 2 w aktach II 1 Co 2345/22).

Postanowieniem z dnia 19 października 2022 roku, wydanym w sprawie II 1 Co 1918/22 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddaliła skargę wierzyciela na postanowienie komornika sądowego z dnia 26 sierpnia 2022 roku w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego, ustalenia jego kosztów i obciążenia nimi wierzyciela w zakresie ustalenia opłaty stosunkowej w oparciu o art. 30 u.k.k. oraz o oddaliła wniosek o miarkowanie opłaty egzekucyjnej ( postanowienie k. 12, w aktach II 1 Co 1918/22).

Działając przez pełnomocnika wierzyciel w dniu 28 października 2022 roku ( data nadania w UP) złożył skargę na orzeczenie referendarza sądowego z dnia 19 października 2022 roku wydanego w sprawie II 1 Co 1918/22 o oddaleniu skargi wierzyciela na postanowienie komornika sądowego z dnia 26 sierpnia 2022 roku w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego, ustalenia jego kosztów i obciążenia nimi wierzyciela w zakresie ustalenia opłaty stosunkowej w oparciu o art. 30 u.k.k. oraz o oddalenie wniosku o miarkowanie opłaty egzekucyjnej. W uzasadnieniu skargi na orzeczenie referendarza pełnomocnik wierzyciela podniósł ponownie, że zgon dłużnika przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego nie uzasadnia przyjęcia niecelowości wszczęcia postepowania egzekucyjnego, a jedynie jego niedopuszczalność. Uzasadniając swoje żądanie wierzyciel wskazał, iż naliczenie opłaty w związku z umorzeniem postępowania egzekucyjnego zostało wydane z naruszeniem dyspozycji art. 30 ustawy o kosztach komorniczych. Wniósł o uchylenie postanowienia komornika sądowego w zaskarżonej części i nie obciążanie wierzyciela żadną kwotą opłaty egzekucyjnej. Złożył także wniosek o miarkowanie opłaty egzekucyjnej z kwoty 4.491,27 zł do kwoty 200 zł lub kwoty 150 zł ( skarga k. 19-20 akt II 1 Co 1918/22).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Skarga wierzyciela na orzeczenie referendarza sądowego, jako wniesiona w terminie podlegała merytorycznemu rozpoznaniu przez Sąd Rejonowy, który w tej sprawie działał jako Sąd II instancji. Okazała się ona być niezasadną.

Na wstępie rozważań merytorycznych w sprawie warto zauważyć, że tutejszy Sąd Rejonowy po zapoznaniu się uzasadnieniem uchwały Sądu Najwyższego podjętej w sprawie III CZP 36/22 podziela stanowisko w niej zawarte, choć stanowisko ono odejście do dotychczasowej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego. W uzasadnieniu cytowanej uchwały Sąd Najwyższy wiele miejsca poświęcił wypowiedziom na temat celowości / niecelowości wszczynania postępowań egzekucjach z uwagi na ich cel.

Sąd wskazał również, że odejście od stanowiska wyrażonego w jego uchwale z 17 grudnia 2010 r. wspiera również fakt istotnej zmiany stanu prawnego. Na podstawie przepisów stanowiących kanwę uchwały z 17 grudnia 2010 r., zgodnie z art. 49 ust. 5 KomSEgzU, komornik nie był uprawniony do pobrania opłaty egzekucyjnej w przypadkach umorzenia postępowania z innych przyczyn niż umorzenie na wniosek wierzyciela oraz umorzenie na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. Tymczasem z obecnie obowiązującego art. 29 ust. 5 KosztKomU w zw. z art. 30 KosztKomU wynika, że komornik pobiera opłatę w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego także z innych przyczyn niż na wniosek wierzyciela i na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c., a więc również w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. ze względu na brak zdolności sądowej dłużnika.

Opłaty komornicze stanowią należności o charakterze przymusowym i publicznoprawnym; są rodzajem daniny publicznej uiszczanej z tytułu prowadzenia postępowania egzekucyjnego, a zatem z tytułu i w ramach realizacji zadań publicznych państwa. W typowej sytuacji opłaty te obciążają bezpośrednio lub w ostatecznym rozrachunku dłużnika. W wyjątkowych wypadkach, zgodnie z wolą ustawodawcy, obciążeniu tymi opłatami mają podlegać wierzyciele.

Na przesądzenie w treści sentencji cytowanej uchwały, że złożenie wniosku egzekucyjnego przeciwko zmarłemu dłużnikowi stanowi przypadek niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego, pozwalała również analiza użytego w art. 30 KosztKomU pojęcia „oczywiście” niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego. A limine nie może budzić wątpliwości, że użycie kwantyfikatora oczywistości oznacza, iż w ocenie ustawodawcy istnieją przypadki oczywiście niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego oraz przypadki niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego, której cechy oczywistości nie posiadają. Zgodnie z definicją słownikową „oczywisty” to niebudzący wątpliwości, całkowicie jasny, wyrazisty. „Oczywista niecelowość” to zatem kwalifikowany przypadek niecelowości, który ma miejsce wówczas, gdy dla każdego prawnika, bez potrzeby dokładnej analizy sprawy pod względem faktycznym i prawnym, nie budzi wątpliwości, że nie zachodziła potrzeba wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Tego rodzaju oczywista niecelowość widoczna jest na pierwszy rzut oka, bez głębszej analizy.

Wykładnia językowa pojęcia „oczywista niecelowość” nie pozwala w sposób przesądzający rozstrzygnąć, czy ustawodawca miał w tym przypadku na uwadze obiektywnie zachodzące przesłanki niecelowości postępowania egzekucyjnego istniejące w chwili złożenia wniosku egzekucyjnego, czy też uwzględniał elementy subiektywnego nastawienia wierzyciela, który, korzystając z uprawnienia procesowego, w istocie nadużywa go. Nie można przy tym pominąć, że w dotychczasowym orzecznictwie odnoszącym się do kwestii obowiązku ponoszenia kosztów postępowania egzekucyjnego odwoływano się do elementu zarzucalnej nieprawidłowości działania wierzyciela ( zob. zwłaszcza uchwały Sądu Najwyższego: z 27 listopada 1986 r., III CZP 40/86, OSNC 1987, nr 5–6, poz. 71; z 8 marca 2013 r., III CZP 109/12, OSNC 2013, nr 10, poz. 115).

W uzasadnieniu projektu ustawy o kosztach komorniczych wskazano, że „R. legis wprowadzanego rozwiązania (art. 30 u.k.k.) stanowi założenie, że to właśnie wierzyciel posiada najpełniejszą wiedzę o tym, czy zachodzi potrzeba wszczęcia postępowania egzekucyjnego, i o tym, kto jest jego dłużnikiem. Regulacja ta powinna wyeliminować sytuacje, w których wierzyciele nie dokładają należytej staranności przy określeniu osoby dłużnika (wskazując np. nieprawidłowy adres) i doprowadzają w ten sposób do podjęcia czynności egzekucyjnych przeciwko osobom trzecim. Dzięki temu nastąpi też ograniczenie takich sytuacji, w których wierzyciel kieruje do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji pomimo uprzedniego spełnienia świadczenia przez dłużnika. Omawiana regulacja stanowi odzwierciedlenie założenia, że państwo nie powinno akceptować działań, w których złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji stanowi przejaw nadużycia prawa.

Weryfikacja niecelowości wszczęcia postępowania egzekucyjnego odbywa się na chwilę złożenia wniosku, choćby okoliczności istniejące w tej chwili ujawniły się później. „Oczywista niecelowość” w rozumieniu art. 30 KosztKomU ma zatem charakter obiektywny, a jej stwierdzenie przez komornika na potrzeby wydania postanowienia o kosztach nie wymaga prowadzenia szczególnej analizy. Zwłaszcza brak podstaw, by wymagać od komornika postępowania dowodowego celem ustalenia, czy złożenie wniosku egzekucyjnego przeciwko zmarłemu dłużnikowi stanowiło wyraz nadużycia prawa procesowego przez wierzyciela.

W tym miejscu Sąd odwoławczy chciałby również z całą stanowczością podkreślić, że wierzyciele dysponują określnymi środkami prawnymi celem ustalenia czy ich dłużnik żyje. Mogą oni bowiem skorzystać z możliwości zwrócenia się do rządowej bazy PESEL celem uzyskania aktualnych danych dłużnika, w tym osobowych, adresowych oraz ustalenia czy osoba ta żyje. Jak wynika z danych znajdujących się na stronie (...) zakładka – „uzyskaj dane innej osoby z rejestru PESEL” (dokładny adres strony: (...) przy wykazaniu interesu prawnego i po uiszczeniu opłaty skarbowej w kwocie 31 zł, każdy wierzyciel może uzyskać dane dotyczące swojego dłużnika. Dane te otrzyma w ciągu miesiąca (od dnia złożenia wniosku) w sposób określony przez niego we wniosku (odbiór osobisty w urzędzie, do którego zostanie wysłany wniosek lub pocztą tradycyjną, ewentualnie nawet – co jest znacznym uproszczeniem dla wierzycieli - elektronicznie na skrzynkę Mój G./ePUAP). Przyjmując, że dłużnik A. S. zmarł w czerwcu 2022 roku, zaś wniosek egzekucyjny przeciwko niemu wierzyciel złożył w sierpniu 2022 roku, w ocenie Sądu odwoławczego - w tym okresie czasu – wierzyciel mógł ustalić fakt zgonu dłużnika.

Mając na uwadze powyższe, skargę Sąd uznał za niezasadną, zaś orzeczenie referendarza sądowego za prawidłowe.

Skarga na orzeczenie referendarza sądowego w zakresie oddalenia przez nią wniosku o miarkowanie wysokości opłaty egzekucyjnej również okazała się niezasadna.

Instytucja miarkowania opłaty egzekucyjnej została uregulowana w treści art. 48 ustawy o kosztach komorniczych. Jak wynika z jego treści, dłużnik może złożyć wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej za egzekucję świadczeń pieniężnych, jeżeli przemawiają za tym szczególne okoliczności odnoszące się do nakładu pracy komornika lub sytuacji majątkowej dłużnika oraz wysokości jego dochodów. W przypadku, o którym mowa w art. 29 albo art. 30, wniosek o obniżenie opłaty egzekucyjnej może złożyć wierzyciel. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia o pobraniu lub ustaleniu opłaty. Opłata obniżona nie może być niższa niż jedna trzecia opłaty należnej na podstawie ustawy, nie niższa jednak niż 200 zł.

Instytucja miarkowania opłaty egzekucyjnej uprzednio była uregulowana w treści art. 49 ust. 7-10 ustawy komornikach sądowych i egzekucji. Wszelkie uwagi i wypowiedzi doktryny poczynione na gruncie uprzednio obowiązującego stanu prawnego i zapadłe pod rządami w/w przepisu prawa orzeczenia Sądów powszechnych ( w tym SN) pozostają obecnie również aktualnymi.

Na wstępie rozważań merytorycznych, należy podnieść kilka kwestii podstawowych.

Instytucja obniżenia opłaty stosunkowej wprowadzona została w dniu 13 listopada 2004 roku ustawą z dnia 24 września 2004 roku „o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 236, poz. 2356). Intencją ustawodawcy było zapobieganie ustalaniu bardzo wysokich opłat stosunkowych w sytuacjach, gdy wyegzekwowanie roszczenia znacznej wartości jest czynnością prostą, tanią i mało czasochłonną. Ustawodawca brał zwłaszcza pod uwagę praktykę egzekwowania długów zakładów opieki zdrowotnej ( por.: sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych Senatu RP oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności Senatu RP, w: Diariusz Senatu RP z dnia 20 sierpnia 2004 r., Nr 68).

Instytucja miarkowania opłaty egzekucyjnej opisana w art. 49 ust. 7–10 powołanej powyżej ustawy (obecnie art. 48 u.k.k.) jest instytucją wyjątkową. Również Trybunał Konstytucyjny zwracał uwagę na wyjątkowość mechanizmu miarkowania wysokości opłaty egzekucyjnej i konieczność zachowania przez sądy niezbędnego umiaru w kwalifikowaniu sytuacji dłużników (wierzycieli), wnioskujących o obniżenie opłaty egzekucyjnej, jako "wypadków szczególnie uzasadnionych" ( wyroki: z 8.5.2006 r., P 18/05, OTK-A 2006, Nr 5, poz. 53; z 30.4.2012 r., SK 4/10, OTK-A 2012, Nr 5, poz. 59; z 20.11.2012 r., SK 34/09, OTK-A 2012, Nr 11, poz. 144).

Rozpoznając wniosek o obniżenie opłaty stosunkowej sąd może, uwzględniając w szczególności nakład pracy komornika lub sytuację majątkową wnioskodawcy oraz wysokość jego dochodów, obniżyć jej wysokość. Sąd oddali wniosek, jeśli uzna, że nie ma podstaw do obniżenia opłaty egzekucyjnej, ustalonej przez komornika zgodnie z obowiązującymi przepisami. Podkreślenia wymaga, że z treści art. 48 u.k.k. wynika, że sąd posiada uprawnienie do obniżenia wysokości opłaty egzekucyjnej, ale nie stanowi to jego obowiązku, nawet wówczas, gdy sytuacja majątkowa wnioskodawcy jest zła, a jego dochody niskie. Tym samym nie ma również takiego obowiązku w razie stwierdzenia niskiego nakładu pracy komornika sądowego. Analiza przepisu prowadzi do wniosku, że obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej powinno być uzasadnione okolicznościami opartymi na konkretnym postępowaniu egzekucyjnym oraz sytuacją, w jakiej znajdują się jego strony. Takimi okolicznościami, rozstrzyganymi przez sąd są: na przykład wymienione w tym przepisie nakład pracy komornika lub sytuacja majątkowa wnioskodawcy oraz wysokość jego dochodów. Ponadto, choć obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej jest dla sądu możliwością, a nie obowiązkiem, nie znaczy to, że z możliwości tej może on korzystać w sposób dowolny. Za skorygowaniem wysokości opłaty egzekucyjnej muszą bowiem przemawiać konkretne przyczyny, które sąd – zgodnie z treścią art. 49 ust. 10 – powinien uwzględnić ( por.: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 stycznia 2013 roku, K 1/11, Dz.U. z 2013 r. poz. 161).

Przepis art. 48 u.k.k. nie przewiduje żadnego mechanizmu zapewniającego jednolitość orzecznictwa sądowego. Odesłania do nakładu pracy, sytuacji majątkowej i dochodów strony wnioskującej o obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej są nazbyt ogólne. Przepis ten nie wymaga nawet ustalenia, że wnioskodawca nie może wnieść opłaty bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Zresztą w większości wypadków dłużnik będzie wnosił o obniżenie opłaty już ściągniętej, na co pozwalała jego sytuacja majątkowa i wysokość jego dochodów. Podobnie jest w przypadku wierzyciela. Jak wskazuje orzecznictwo, obniżenie opłaty stosunkowej z uwagi na swój wyjątkowy charakter, winno być stosowane ostrożnie, na podstawie przekonujących i udokumentowanych przesłanek ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 grudnia 2013 roku, I ACA 1103/13, publikowany - L. ).

Zaznaczyć należy, iż przesłanki wskazane w przepisie nie muszą - choć mogą - występować łącznie, lecz wystarczy wystąpienie tylko jednej z nich, aby sąd mógł obniżyć opłatę. Świadczy o tym użycie spójnika "lub" będącego wyrazem istnienia alternatywy łącznej, co oznacza, że wystarczy zaistnienie tylko jednej z przesłanek z art. 48 u.k.k., aby zaktualizowało się zastosowanie tego przepisu i możliwość "miarkowania" opłaty stosunkowej. Wymienione w przepisie przesłanki obniżenia wysokości opłaty egzekucyjnej mają również charakter przykładowy, na co wskazuje użyte w jego treści wyrażenie "w szczególności". To znaczy, że miarkując wysokość opłaty egzekucyjnej sąd może wziąć pod uwagę również inne okoliczności mające znaczenie w kontekście konkretnej sprawy.

W ocenie Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie jako Sąd odwoławczy, mając na uwadze jego doświadczenie życiowe i praktykę orzeczniczą, oceniając zasadność wniosku o obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej oparcie się wyłącznie na przesłance nakładu pracy komornika sądowego lub wyłącznie na przesłance sytuacji materialnej strony postępowania egzekucyjnego, może okazać się nazbyt arbitralne i spowodować zachwianie równowagi pomiędzy wyważeniem interesów fiskalnych komornika sądowego (obecnie również Skarbu Państwa) a interesem strony postępowania egzekucyjnego (dłużnika lub wierzyciela). Sytuacje takie nie powinny mieć miejsca. Wniosek o obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej winien być oceniany z punktu widzenia całokształtu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy.

Przenosząc powyższe bardzo szerokie rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, nie można w niej mówić – w ocenie Sądu – o ponoszeniu przez wierzyciela opłaty w ustalonej wysokości jest rażąco krzywdzące i nieuzasadnione okolicznościami sprawy. W toku egzekucji komornik sądowy podejmował czynności egzekucyjne uzasadnione aktualnym stanem faktycznym postępowania egzekucyjnego oraz wnioskami składanymi w tym zakresie przez dysponenta postępowania egzekucyjnego, jakim niewątpliwie jest wierzyciel.

Brak jest możliwości obciążania komornika sądowego odpowiedzialnością (w tym finansową na skutek obniżenia wysokości opłaty egzekucyjnej) za fakt niezweryfikowania przez wierzyciela, czy dłużnik wskazany w treści tytułu wykonawczego i wniosku egzekucyjnego żyje w chwili jego złożenia. Co więcej, jak wynika z analizy stanu faktycznego sprawy dłużnik zmarł na dwa miesiące przed dniem wystąpienia przez wierzyciela na drogę przymusowej egzekucji należnych mu od dłużnika kwot. Można więc przyjąć, że w/w okoliczność (zgon dłużnika przed wszczęciem postępowania) uniemożliwiła komornikowi sądowemu podejmowanie nie tylko dalszych czynności w ramach egzekucji, ale jakichkolwiek innych czynności egzekucyjnych w sprawie i zobligowało go do wydania w dniu 26 sierpnia 2022 roku postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Przed jego wydaniem komornik sądowy podejmowała jednak w sprawie czynnie i aktywnie działania egzekucyjne (zgodnie z treścią wniosku egzekucyjnego). Należy w tym zakresie mieć na uwadze, że miernik nakładu pracy komornika sądowego nie jest pojęciem abstrakcyjnym, oderwanym od konkretnego postępowania egzekucyjnego i zaistniałego w nim stanu faktycznego, gdyż jedynie do niego może być on odnoszony (a nie do innego modelowego postępowania egzekucyjnego, gdzie komornik sądowy prowadzi przez wiele lat skuteczną, czasochłonną i merytorycznie skomplikowaną egzekucję). Komornik sądowy w jej toku przedmiotowej egzekucji dokonywał czynności bez nieuzasadnionej zwłoki. Wbrew więc temu na co wskazywał pełnomocnik wierzyciela - ustalona opłata egzekucyjna nie jest rażąco wygórowaną.

Z drugiej również strony, jak wynika z analizy wniosku pełnomocnika wierzyciela o obniżenie wysokości opłaty egzekucyjnej, w jego treści nie powoływał się on na swoją sytuację materialną. Przesłanka ta więc nie została poddana bliższej analizie merytorycznej tutejszego Sądu. Wskazać jednak krótko należy, że wierzyciel był reprezentowany w toku przedmiotowego postępowania egzekucyjnego przez pełnomocnika profesjonalnego, winien więc on posiadać pełną świadomość treści istniejących przepisów prawa (w tym treści art. 30 ustawy o kosztach komorniczych obowiązującego już od dnia 1 stycznia 2019 roku) i skutków podejmowanych w oparciu o te przepisy (lub ich zaniechanie) działań egzekucyjnych.