Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2022 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała-Kozioł

Protokolant: Grzegorz Łado

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2022 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa: R. Ż.

przeciwko: (...) sp. z o.o. w W.

o odszkodowanie

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powód R. Ż. pismem z dnia 8 czerwca 2021r. złożonym do tut. Sądu w sprawie o sygn. akt IV P 444/19 (data prezentaty Sądu) wniósł przeciwko stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zasądzenie na jego odszkodowania w wysokości 1.300 zł za każdy miesiąc zwłoki od niewypłaconej premii, która miała być wpłacona do lipca 2019r.

W uzasadnieniu powód wyjaśnił, że w dniu 30 lipca 2019r. uległ wypadkowi przy pracy i nie był w stanie podpisać przedłużenia umowy o pracę. Kiedy powód udał się do pracodawcy ze zwolnieniem lekarskim dowiedział się, że nie jest już jej pracownikiem. Nadto nadmienił, że nie otrzymuje żadnych świadczeń z ZUS, gdyż pozwana nie dostarczyła poprawionego protokołu powypadkowego do organu rentowego. Ubezpieczony wskazał, że przez opieszałość strony pozwanej pozostaje bez środków na życie i nie może podjąć pracy.

Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2021r. w sprawie o sygn. akt IV P 444/19 Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych powyższe pismo powoda – uznając jako pozew przedstawił Przewodniczącemu Wydziału celem skierowania do (...) i wyznaczenia sędziego referenta.

Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt IV P 1422/21.

Pismem z dnia 20 lipca 2021r. powód zmodyfikował powództwo i wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 30.000 zł.

W odpowiedzi na pozew strona (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości a także zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że powód był zatrudniony u pozwanej od 2015r. na stanowisku kierowcy wozidła technologicznego. W dniu 10 października 2019r. powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 8.500 zł. Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2021r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie IV P 444/19 zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej powyższą kwotę. Wyrok stał się prawomocny. Pozwana wypłaciła powodowi powyższą kwotę w dwóch ratach – 24 czerwca 2021r. oraz 6 sierpnia 2021r. W dniu 8 czerwca 2021r. powód wniósł natomiast niniejszy pozew.

Strona pozwana podniosła, że powód nie przedstawił żadnych dowodów, które wskazywałyby, że kwota odszkodowania powinna zasługiwać na uwzględnienie. Odnosząc się do nieprzesłania do ZUS poprawionego protokołu powypadkowego pozwana wyjaśnia, że w dniu 16 grudnia 2020r. wysłała uzupełniony protokół powypadkowy. Pozostałe dokumenty żądane przez ZUS – dokumentacja medyczna powinna być dostarczona przez samego powoda. Strona pozwana zarzuciła również, że powód nie wykazał, jaką szkodę poniósł w związku z wypłaceniem premii po terminie.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny:

Powód R. Ż. był zatrudniony u strony pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. od dnia 12 sierpnia 2015 r. na podstawie umowy o pracę, przy czym od dnia 12 sierpnia 2018 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy wozidła technologicznego.

Na zajmowanym stanowisku powód świadczył pracę w zakładzie produkcyjnym w S..

W dniu 7 stycznia 2019 r. strona pozwana zawarła z powodem porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem wydłużonego okresu wypowiedzenia trwającego do dnia 31 lipca 2019 r. W treści porozumienia strony zgodnie ustaliły przy tym, iż w związku z kończącą się działalnością zakładu przerobu żużla przy ul. (...) w S., pracodawca poinformuje pracownika osobnym porozumieniem najpóźniej do dnia 31 maja 2019 r. jeśli data zakończenia biegu wypowiedzenia miałaby się wydłużyć, jak również, że porozumienie powinno zostać zawarte pisemnie. Wskazano nadto, że pracownik, pozostający w dyspozycji pracodawcy na warunkach określonych w umowie o pracę do ostatniego dnia biegu wypowiedzenia (bądź osobnego porozumienia jeśli takie zostanie zawarte) będzie dodatkowo wynagrodzony premią uznaniową ustaloną indywidualnie w wysokości nie mniejszej niż 8.500 zł brutto.

Dowód: wyrok SR dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dn. 22.06.2021r. w sprawie IV P 444/19 wraz z uzasadnieniem, w aktach sprawy IV P 444/19 dołączonych do nin. Sprawy

W dniu 30 lipca 2019r. powód rozpoczął pracę o godzinie 14:00. O godzinie 20:00 powód podczas jazdy wozidłem technologicznym TA (...) pod górę na nierównej powierzchni poczuł ból w plecach i niedowład kończyn dolnych. Powód poinformował o tym współpracowników, którzy wezwali na miejsce pogotowie ratunkowe. Przybyły na miejsce lekarz z pogotowia ratunkowego podał powodowi środki przeciwbólowe i po godzinie powód opuścił pojazd i został przewieziony do szpitala.

Protokołem powypadkowym nr (...) z dnia 8 sierpnia 2019r. powyższe zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy. W treści protokołu wskazano, że w wyniku wypadku powód doznał zaburzenia splotu lędźwiowego-krzyżowego.

Powód w następstwie wypadku pozostawał niezdolny do pracy przez kolejne 182 dni. Po wykorzystaniu okresu zasiłkowego, w dniu 17 stycznia 2020r. powód złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Pismem z dnia 3 kwietnia 2020r. organ rentowy poinformował powoda, że do czasu zakończenia postępowania odnośnie uznania zdarzenia za wypadek przy pracy przesuwa terminie wydania decyzji do 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Pismami z dnia 14 stycznia 2020r. oraz następnie 9 marca 2020r. organ rentowy zwracał się do strony pozwanej o złożenie dokumentacji medycznej powoda związanej z wypadkiem z dnia 30 lipca 2019r. – karty informacyjnej z (...) oraz karty zlecenia wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego, a także uzupełnionego protokołu powypadkowego.

Decyzją z dnia 29 września 2020r. znak (...) organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 14 stycznia 2020r. oryginał protokołu powypadkowego został odesłany do pracodawcy w celu jego uzupełnienia. Pracodawca nie odesłał uzupełnionego protokołu, w związku z czym odmówiono powodowi prawa do świadczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wniósł powód.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VIII U 3255/20.

Po przesłaniu uzupełnionego protokołu powypadkowego przez stronę pozwaną organ rentowy kolejną decyzją z dnia 22 marca 2022 r., zmieniającą decyzję z dnia 29 września 2020r. znak (...), odmówił powodowi prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 30 lipca 2019 r., z uwagi na brak urazu, który wynikał z dokumentacji wypadkowej oraz medycznej. Organ uznał, że zdarzenie spowodowało jedynie nasilenie objawów przewlekłej, samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową, która była leczona operacyjnie w przeszłości.

Odwołanie od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wniósł powód.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VIII U 682/22 i na mocy zarządzenia z dnia 9 maja 2022r. została połączona ze sprawą o sygn. akt VIII U 3255/20.

Sprawa jest obecnie w toku.

Dowód: dokumentacja organu rentowego w sprawie o sygn. akt VIII U 3255/20, teczka k. 116, 186, 187

odwołania powoda od decyzji ZUS z dn. 29.09.2020r. oraz z dn. 22.03.2022r. , k. 180, 182

zarządzenie SO we Wrocławiu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dn. 09.05.2022r. w sprawie VIII U 682/22, k. 185

wyjaśnienia powoda, k. 108v

Powód, zgodnie z zawartym porozumieniem ze stroną pozwaną, pozostawał zatrudniony u strony pozwanej do dnia 31 lipca 2019 r.

Dowód: protokół powypadkowy nr (...) z dn. 08.08.2019r., k. 56-57

Pozwem z dnia 10 października 2019r. złożonym do tut. Sądu powód domagał się zapłaty od strony pozwanej na jego rzecz premii uznaniowej w wysokości 8.500 zł.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt IV P 444/19.

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2021r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.500 zł tytułem premii uznaniowej. Wyrok ten uzyskał walor prawomocności.

Strona pozwana dokonała zapłaty powyższej kwoty na konto powoda w dwóch ratach:

- w dniu 24 czerwca 2021r. 4.100 zł;

- w dniu 6 sierpnia 2021r. 4.400 zł.

Dowód: wyrok SR dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dn. 22.06.2021r. w sprawie IV P 444/19 wraz z uzasadnieniem, w aktach sprawy IV P 444/19 dołączonych do nin. sprawy

wyjaśnienia powoda, k. 109

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie powód, po ostatecznym sprecyzowaniu roszczenia, domagał się zasądzenia kwoty 30.000 zł tytułem odszkodowania. W uzasadnieniu żądania wskazywał w toku postępowania na dwa zdarzenia – powoływał się po pierwsze na wypłacenie mu należnej premii po terminie, po drugie zaś na nieprzyznanie mu przez organ rentowy renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z winy pracodawcy. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości, zarzucając, że należna powodowi premia została mu wypłacona na skutek prawomocnego wyroku z dnia 22 czerwca 2021 r. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt IV P 444/19 w dwóch ratach: 24 czerwca 2021 r. oraz 6 sierpnia 2021 r. a nadto, że nieprzyznanie powodowi renty z tytułu niezdolności do pracy przez ZUS wynikało z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS o braku urazu w wyniku wypadku przy pracy.

Ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd Rejonowy oparł się w głównej mierze na niezakwestionowanych przez żadną ze stron dowodach z dokumentów a także treści wyroku z dnia 22 czerwca 2021r. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie IV P 444/19. Sąd skorzystał także częściowo z wyjaśnień złożonych przez powoda tj. w zakresie w jakim były one zgodne ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Materialnoprawną podstawę żądania powoda stanowił art. 415 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które warunkują powstanie obowiązku naprawienia przez sprawcę szkody w rozumieniu przepisów reżimu deliktowego są w pierwszej kolejności: szkoda w znaczeniu uszczerbku w majątku osoby poszkodowanej, fakt wyrządzający szkodę, (czyli działanie lub zaniechanie działania przez sprawcę szkody) oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a tym działaniem lub zaniechaniem sprawcy. Związek przyczynowy musi się przy tym mieścić w granicach zakreślonych art. 361 § 1 k.c., a więc w granicach normalnych następstw działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Ponadto, co do zasady, konieczną przesłanką odpowiedzialności jest wina sprawcy, gdyż na gruncie odpowiedzialności deliktowej ustawodawca przyznaje zdecydowane pierwszeństwo zasadzie winy przed innymi zasadami odpowiedzialności. Wina łączy się z koniecznym wystąpieniem dwóch jej elementów: obiektywnego, czyli bezprawności zachowania i subiektywnego, zakładającego podstawy do postawienia zarzutu z punktu widzenia powinności i możliwości przewidywania szkody oraz przeciwdziałaniu jej wystąpieniu, co można określić, jako subiektywno – obiektywną teorię winy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że w odniesieniu do przesłanki winy, w zakresie jej elementu określanego jako wina subiektywna, art. 415 k.c. nie różnicuje odpowiedzialności w zależności od rodzaju (stopnia) winy (odpowiedzialność tę uzasadnia nawet brak należytej staranności).

Biorąc pod uwagę podstawę prawną żądanego odszkodowania, powód po pierwsze musiał więc wykazać ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego opartą na zasadzie winy (art. 415 k.c.), po drugie musiał wykazać poniesioną przez niego szkodę. Po trzecie, powód musiał udowodnić istnienie związku przyczynowego pomiędzy bezprawnym działaniem bądź zaniechaniem pracodawcy a powstałą w jego majątku szkodą.

Podkreślenia przy tym wymaga, że w przypadku roszczeń dochodzonych przez pracownika na podstawie prawa cywilnego zastosowanie ma ogólna reguła wynikająca z art. 6 k.c. Oznacza to, że to na pracowniku wnoszącym powództwo spoczywa ciężar udowodnienia swojego roszczenia.

Powód, mimo ciążącego na nim w tym zakresie obowiązku, nie zdołał wykazać zaistnienia przesłanek, których spełnienie dawałoby podstawy do zasądzenia na jego rzecz żądanego odszkodowania.

Zwrócić należy uwagę, że niniejsze postępowanie, zgodnie z zakresem żądań powoda, zostało przeprowadzone dwutorowo, bowiem powód domagał się odszkodowania z uwagi na dwie okoliczności: za niewypłacenie w terminie wynagrodzenia – premii a także z uwagi na odmowę przyznania mu przez ZUS prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Odnosząc się do pierwszej okoliczności wyjaśnić należy, że ani pozwie ani w kolejnych pismach procesowych powód nie wskazywał jaką szkodę poniósł on na skutek późniejszego wypłacenia mu premii przez pracodawcę. Dopiero podczas przesłuchania na rozprawie wskazał on, że gdyby premia została mu wypłacona w maju 2019 r. – tak jak ustalił to z pracodawcą, to mógłby wówczas przeznaczyć wypłaconą kwotę na zaplanowane inwestycje, które pozwoliłyby pomnożyć majątek i uzyskać dodatkowy zarobek. Wobec jednak niewypłacenia premii w terminie, powód nie miał wystarczających środków finansowych, aby dokonać intratnych inwestycji.

Zważyć jednak należy, że powód nie wyjaśnił – ani szczegółowo, czego wymaga ustawa, ani nawet bardzo ogólnie – jakie inwestycje miał na myśli, nie przedstawił również jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie swoich zeznań. Posługiwał się jedynie ogólnym sformułowaniem, że gdyby wypłacono mu premię w terminie, miałby pieniądze na różne inwestycje. Powód nie wykazał, by poczynił jakiekolwiek przygotowania do rzekomych inwestycji, nie wykazał jaką szkodę poniósł w związku z tym, że nie zainwestował, ani nie wykazał, jaką kwotę mógłby na inwestycji zarobić, i czy udział w inwestycji nie był możliwy również po uzyskaniu przez niego premii. Ustne zapewnienia powoda nie stanowiły w ocenie Sądu wystarczającego dowodu, że powód rzeczywiści poczyniłby bliżej nieokreślone, a bardzo intratne inwestycje, gdyby w maju 2019 r. był w posiadaniu dodatkowej gotówki wynikającej z wypłaconej przez pracodawcę premii.

Jak wynika z treści wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2021r., który zapadł w sprawie IV P 444/19, świadczenie, o którym mowa w porozumieniu podpisanym przez strony w dniu 7 stycznia 2019 r. pomimo nazwania go „premią uznaniową” nie miało charakteru uznaniowego (nagrody) lecz premii regulaminowej, a zatem premii o charakterze roszczeniowym, w związku z czym zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.500 zł tytułem premii. Strona pozwana, respektując powyższy wyrok, wypłaciła powodowi wskazaną kwotę w dwóch częściach: 24 czerwca 2021r. oraz 6 sierpnia 2021r. Nie ma zatem wątpliwości, że premia została powodowi wypłacona z opóźnieniem - dopiero na skutek wyroku.

Powyższy wyrok nie przesądza jednak o kwestii zasadności odszkodowania, którego w niniejszej sprawie domaga się powód. Powód jak wskazano wyżej winien bowiem wykazać w toku sprawy: winę pracodawcy, szkodę a także związek pomiędzy bezprawnym zachowaniem bądź zaniechaniem pracodawcy a szkodą.

Nawet zatem uznać, że wykazana została przesłanka winy pracodawcy - gdyby uznać, że strona pozwana ponosi winę za zaniechanie wypłaty premii w terminie, to i tak powód nie zdołał wykazać dwóch pozostałych przesłanek szkody – utraty zarobku z rzekomych inwestycji ani związku przyczynowego między bezprawnym zachowaniem pracodawcy a szkodą.

Na marginesie wskazać należy, że w przypadku, w którym pracodawca nie wypłaca na czas pracownikowi wynagrodzenia za pracę, w tym gdy nie wypłaca którejkolwiek części wynagrodzenia, pracownik może ubiegać się o wypłatę świadczenia oraz odsetek ustawowych za opóźnienie. Dla zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie zbędne jest wykazywanie jakichkolwiek przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej – wystarczy ustalenie, że dane świadczenie było należne i nie zostało wypłacone w terminie. Odsetki stanowią rekompensatę za opóźnienie w oczekiwaniu na uzyskanie świadczenia, bez względu na to, czy wierzyciel – pracownik – poniósł jakąkolwiek szkodę. Aby uzyskać odsetki ustawowe, niezbędne jest jednak wytoczenie powództwa w tym zakresie, czego jednak powód w sprawie o sygn. akt IV P 444/19 zaniechał.

Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, aby z tego tytułu przyznać powodowi żądane przez niego odszkodowanie.

Sąd zbadał także drugą z podstaw żądania pozwu, powód upatrywał bowiem również podstaw swojego roszczenia w bezprawnym działaniu pracodawcy w postaci nieprzedłożenia w ZUS w terminie poprawionego protokołu powypadkowego. Zarzucał, że zaniechanie pracodawcy spowodowało szkodę w postaci nieprzyznania powodowi przez organ rentowy renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Sąd po zgromadzeniu i przeanalizowaniu dokumentacji, przedłożonej przez organ rentowy oraz dokumentacji złożonej do akt sprawy o sygn. akt VIII U 3255/20 toczącej się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu VIII Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, z odwołania powoda od decyzji ZUS odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, doszedł ponad wszelką wątpliwość do wniosku, że odmowa wypłaty powodowi renty z tytułu niezdolności do pracy nie była skutkiem, jak podnosił powód, złożenia do ZUS poprawionego (uzupełnionego) protokołu powypadkowego przez stronę pozwaną po terminie. Faktem jest, że pierwsza z wydanych przez organ rentowy decyzji - decyzja z dnia 29 września 2020r. - odmawiała przyznania powodowi prawa do renty z uwagi na braki formalne – brak odesłania przez pracodawcę uzupełnionego protokołu powypadkowego. Jednakże decyzja ta została zmieniona kolejną decyzją ZUS z dnia 22 marca 2022r., w której to odmówiono powodowi wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na niewystąpienie urazu w wyniku wypadku przy pracy. Jak podkreślono zdarzenie z dnia 30 lipca 2019r. spowodowało jedynie nasilenie objawów przewlekłej, samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową, która była leczona operacyjnie w przeszłości.

Jak wynika ze zgromadzonej dokumentacji, strona pozwana niewątpliwie dopuściła się zaniedbania w postaci nie przesłania do ZUS poprawionego protokołu powypadkowego w terminie. Odmowa przyznania świadczenia z ZUS powodowi nie miała jednak żadnego związku z powyższym zaniechaniem pracodawcy w tym zakresie. Ostatecznie odmowa przyznania renty była skutkiem niestwierdzenia przez organ rentowy wystąpienia u powoda w wyniku zdarzenia z dnia 30 lipca 2019r. urazu, co jest niezbędnym elementem przyznania renty z tytuł niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Nie można w związku winą za nieprzyznanie powodowi renty obarczać strony pozwanej.

Konkludując należało uznać, że powód nie wykazał zaistnienia niezbędnych przesłanek uzyskania odszkodowania wynikających z art. 415 k.c. ani w związku z wypłatą premii dopiero po wyroku Sądu, ani też w związku z nieprzyznaniem powodowi renty przez ZUS.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd w punkcie I sentencji wyroku powództwo oddalił.

O kosztach w punkcie II sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 98 k.p. w zw. z par. 9 pkt 2 w zw. z par 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.).

W punkcie III sentencji wyroku nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. obciążył Skarb Państwa, mając na uwadze, że zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c. nie ma podstaw do obciążenia nieuiszczonymi kosztami sądowymi strony wygrywającej sprawę – w niniejszej sprawie strony pozwanej - zaś powód, który sprawę przegrał, był zwolniony od kosztów sądowych z mocy ustawy.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w sentencji.