Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1426/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 28 września 2022 r., sygn. II K 646/22.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Art. 438 pkt 1 kpk – podniesione przez obrońcę naruszenie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez błędne zastosowanie tego przepisu w wyniku jego wadliwej wykładni i przyjęciu, że oskarżony posiadał środki odurzające i substancje psychotropowe „w znacznej ilości”, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że oskarżony posiadał środki odurzające i substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że Sąd I instancji dokonał w przedmiotowej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten oparł swoje ustalenia na podstawie oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta jest zgodna z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Dodania wymaga, że skarżąca nie kwestionuje faktu popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego, a jedynie przyjęcie, że posiadaną przez niego ilość środków odurzających i substancji psychotropowych określić należy jako „znaczną”.

Zgodnie z dominującym w orzecznictwie stanowiskiem, prezentowanym także przez Sąd Rejonowy w badanej sprawie, znamię „znacznej ilości” spełnia taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych (por. postanowienia SN z dnia 25 września 2018 r., sygn. V KK 303/18; z dnia 29 maja 2018 r., sygn. II KK 132/18; z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. IV KK 19/17; z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. IV KK 127/11; z dnia 23 września 2009 r., sygn. I KZP 10/09). Przedmiotowe znamię jest znamieniem ocennym, a z samej tylko wykładni językowej wynika, że znaczna ilość to ilość wyjątkowa wobec typowej, a więc ponadprzeciętna. Uznając, czy dana ilość je wypełnia, należy kierować się kryteriami takimi jak masa wagowa, rodzaj, a także stosunek ilości określonych narkotyków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od nich. Dlatego też punktem wyjścia czyni się porcję (dawkę), wystarczającą do odurzenia jednej osoby.

Określając, ile porcji narkotyków posiadał oskarżony, Sąd I instancji kierował się przede wszystkim opinią biegłego (k. 212), co do której skarżąca nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń, w szczególności nie podnosiła, aby obarczona ona była uchybieniami z art. 201 kpk. Za dowolne więc należy uznać przyjęcie przez nią, że typowa porcja handlowa/konsumpcyjna amfetaminy oraz c3-chlorometkatynonu-3-C., wywołująca odurzenie, stanowi 1 gram. Wbrew jej zapewnieniom, nie wynika to wcale z powołanego w apelacji wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt II AKa 63/16, która to sprawa dotyczyła wyłącznie środka odurzającego w postaci marihuany. Odwołanie się zaś do dosłownie jednej pozycji literatury i to nawet bez jej zacytowania, nie jest okolicznością, która prowadziłaby do wniosku, że opinia biegłego jest obarczona błędem.

Z uwagi na treść argumentacji obrońcy trzeba też zaznaczyć, że „znaczna ilość” stanowi kryterium obiektywne, niezależne od tego, czy środek odurzający lub substancja psychotropowa przeznaczone są do zaspokojenia własnych potrzeb sprawcy, czy też sprawca ma względem nich inne zamiary (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 4 sierpnia 2017 r., sygn. II AKa 168/17, LEX nr 2347811). Nie do zaakceptowania jest więc proponowana przez skarżącą wykładnia, zgodnie z którą ta sama ilość środka odurzająca lub substancji psychotropowej w przypadku jednego sprawcy mogłaby zostać uznana za „znaczną”, a wobec drugiego – w skrajnym przypadku (osoba silnie uzależniona) – nawet za nieznaczną.

Uwzględniając nawet najbardziej korzystną dla oskarżonego sumę porcji tj. 105 (biegły podał je w granicach „od do”, czyniąc wyjątek tylko dla c3-chlorometkatynonu-3-C.), to posiadana bezspornie przez niego ilość środków odurzających i substancji psychotropowych stanowiła ilość, którą bez cienia wątpliwości zakwalifikować należy jako znaczną. Jednocześnie, biorąc pod rozwagę fakt, że znajdujące się w posiadaniu A. A. narkotyki pozwalały na jednorazowe zaspokojenie ponad stu osób ich używających, a ich przeważającą część oskarżony posiadał bezpośrednio przy sobie w dniu 19 lutego 2022 r., wychodząc z jednego z (...) klubów, to w sposób całkowicie nieuprawniony obrońca przyjmuje, że ilość ta jest „nieznaczna” i może być wykorzystana jedynie na własny użytek w dłuższym przedziale czasowym.

Odmienny pogląd niż wyrażony przez sąd orzekający i podzielany przez sąd odwoławczy, zgodnie z którym o „znacznej ilości” można mówić dopiero w wymiarze zdecydowanie wyższym niż ponad 100 porcji, nie znajduje dostatecznego uzasadnienia, także w treści podniesionego w apelacji orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2017 r., sygn. III KK 73/17.

Ze wskazanych względów, podniesiony przez obronę zarzut obrazy prawa materialnego, nie jest zasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Art. 438 pkt 4 kpk – obrońca zarzuciła rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, będącej wynikiem błędnej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonego, podczas gdy całokształt okoliczności podmiotowo-przedmiotowych uzasadniał zastosowanie art. 37a § 1 kk i orzeczenie kary łagodniejszej grzywny w granicach określonych przez ten przepis.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na samym wstępie, celem oczyszczenia „przedpola” dla dalszych rozważań w zakresie omawianego w tym miejscu zarzutu rażącej niewspółmierności kary, podkreślić trzeba oczywistą bezzasadność powoływania się przez skarżącą na brak zastosowania przez Sąd I instancji instytucji z art. 37a § 1 kk. Przepis ten pozwala bowiem na orzeczenie kary ograniczenia wolności albo kary grzywny zamiast kary pozbawienia wolności, ale wyłącznie w tych sytuacjach, w których przestępstwo zagrożone jest tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku. I o ile w przedmiotowej sprawie niewątpliwie drugi ze wskazanych warunków został spełniony, bo Sąd Rejonowy orzekł karę 1 roku pozbawienia wolności, to przypisany A. A. czyn został prawidłowo zakwalifikowany z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (szerzej o tym powyżej), który przewiduje karę pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Niewspółmierność kary poprzedzona została w ustawie określeniem „rażąca”, co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku w orzeczeniu reformatoryjnym z powodu czwartej względnej przyczyny odwoławczej. Pojęcie to należy odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie „bije w oczy”, „oślepia” (tak SA w Krakowie w wyroku z dnia 2 czerwca 2016 r., sygn. II AKa 70/16, Legalis nr 1487522). W ślad za Sądem Apelacyjnym w Gdańsku stwierdzić więc należy, że nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować ( vide wyrok z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn. II Aka 103/15, Legalis nr 1370639). Przy czym miarą surowości kary nie jest ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo. Skoro zaś oskarżonemu wymierzono karę pozbawienia wolności w minimalnej wysokości, i to jeszcze warunkowo zawieszając jej wykonanie, to zarzut jej rażącej surowości jest oczywiście bezzasadny. Niewątpliwie przyznanie się, uprzednia niekaralność i rozpoczęcie leczenia odwykowego legły u podstaw tak łagodnego wręcz potraktowania oskarżonego, co zresztą wprost podniesiono w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (k. 215). Jedynie więc dla porządku stwierdzić trzeba, że pogląd skarżącej, jakoby nie można przenosić samego faktu posiadania przez oskarżonego wbrew przepisom środków odurzających i substancji psychotropowych na płaszczyznę zdrowia i życia społecznego oraz czynić z tego znacznego stopnia społecznej szkodliwości, nie zasługuje na uwzględnienie. Nie powinno budzić wątpliwości, iż problem narkomanii jest dużym zagrożeniem, a szkody wynikające z zażywania narkotyków, ich produkcji oraz sprzedaży, niosą ujemne konsekwencje nie tylko dla ich użytkowników, ale także dla ogółu społeczeństwa. Przy czym obrona, nie zgadzając się z określonym przez sąd meriti stopniem społecznej szkodliwości przypisanego czynu, pomija choćby okoliczności jego popełnienia, a zwłaszcza to, że A. A. część środków odurzających i substancji psychotropowych, posortowanych i umieszczonych w 13 odrębnych torebkach strunowych, posiadał przy sobie będąc w jednym z (...) klubów, choć zakupił je wcześniej pod W., czego sam nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć (zeznania P. G. – k. 29v, wyjaśnienia oskarżonego – k. 78, 196).

Wniosek

Obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w dolnej granicy na podstawie art. 37a § 1 kk, ewentualnie wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione przez skarżącą zarzuty są niezasadne, dlatego na uwzględnienie nie zasługiwały oparte na nich wnioski o zmianę bądź uchylenie zaskarżone wyroku.

Lp.

Zarzut

3.3.

Art. 438 pkt 1a kpk – podniesiona przez oskarżyciela publicznego obraza prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 63 § 1 kk poprzez nie zaliczenie na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego,

- art. 72 § 1 kk poprzez pominięcie rozstrzygnięcia w przedmiocie orzeczenia środka karnego bądź okresu próby.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec stanowiska oskarżyciela publicznego, wyrażonego na rozprawie w dniu 3 stycznia 2023 r., stwierdzić należy, iż choć prokurator nie popierał podniesionego w pisemnej apelacji zarzutu dotyczącego obrazy art. 72 § 1 kk, to środka odwoławczego w żadnej części ani całości nie cofnął (k. 266-266v). W tych warunkach zasadne było rozpoznanie tej apelacji również w granicach podniesionych zarzutów. Jeżeli zaś chodzi o samo przyłączenie się oskarżyciela publicznego do apelacji obrońcy, to sąd odwoławczy do podniesionych tam zarzutów ustosunkował się powyżej.

Użyte w art. 63 § 1 kk sformułowanie stanowiące, że „na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie” oznacza obowiązek jego zaliczenia – kwestia ta nie zależy od uznania sądu. Przepis ten wprowadza więc zasadę obligatoryjnego zaliczenia na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Jednakże przy dokonywaniu zaliczeń obowiązują pewne jednolite zasady wypracowane przez doktrynę i orzecznictwo. Przede wszystkim powinno ono następować na poczet kary, która będzie efektywnie wykonywana względem osoby skazywanej. Ratio legis tego przepisu zostało bowiem podyktowana założeniem, aby dolegliwość związana z zastosowaniem względem sprawcy aresztu tymczasowego, czy innego rzeczywistego pozbawienia wolności, nie pozostała poza nawiasem wymierzonej mu i podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności albo orzeczonej kary ograniczenia wolności lub kary grzywny. Tak więc zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary stanowi ustawowe dobrodziejstwo dla skazanego i jest rzeczą oczywistą, że jego wartość równałaby się zeru w przypadku, gdyby okres ten zaliczać na poczet niewykonywanej kary pozbawienia wolności – w takim przypadku straciłoby ono swój sens, byłoby bezprzedmiotowe (zobacz P. Hofmański, L. K. Paprzycki, A. Sakowicz [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, red. M. Filar, Warszawa 2016, art. 63.). Dlatego też powszechnie przyjmuje się, że zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary nie następuje, jeżeli – tak jak w niniejszej sprawie – orzeczono tylko karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (tak P. Hofmański, L. K. Paprzycki, A. Sakowicz [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, red. M. Filar, Warszawa 2016, art. 63; P. Hofmański [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, red. O. Górniok, Warszawa 2006, art. 63; M. Królikowski, R. Zawłocki, (red.) Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Art. 1–116. wyd. 5, Warszawa 2021). Dopiero w razie zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej, sąd dokona stosownego zaliczenia. Z tych właśnie względów nie podzielono zarzutu oskarżyciela publicznego, iż brak zaliczenia okresu od dnia 19 lutego 2022 r. (data zatrzymania - k. 3) do dnia 4 maja 2022 r. (postanowienie o uchyleniu i zmianie środka zapobiegawczego – k. 126), na poczet orzeczonej wobec A. A. kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, stanowi w realiach przedmiotowej sprawy obrazę art. 63 § 1 kk.

Zawieszając wykonanie kary i nie orzekając środka karnego, sąd jest zobligowany normą art. 72 § 1 kk do orzeczenia przynajmniej jednego z obowiązków probacyjnych wymienionych w pkt 1-8 tego przepisu. Jest to istotny element poddania sprawcy próbie, a jego brak podważa istotę probacji. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie, mimo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności i nie orzeczenia środka karnego, Sąd Rejonowy zaniechał też orzeczenia obowiązku probacyjnego, co zresztą wprost przyznał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (k. 216). Tym samym w sprawie niewątpliwie doszło do rażącej obrazy prawa materialnego w postaci art. 72 § 1 kk, które miało istotny wpływ na treść wyroku (por. wyrok SN z dnia 12 maja 2021 r., sygn. II KK 88/21, Legalis nr 2649980; wyrok SN z dnia 10 grudnia 2020 r., sygn. V KK 288/20, Legalis nr 2506298; wyrok SA w Warszawie z dnia 6 listopada 2020 r., sygn. II AKa 410/19, Legalis nr 2515529).

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary wymierzonej oskarżonemu poprzez:

- zaliczenie na poczet orzeczonej kary rzeczywistego okresu pozbawienia wolności oskarżonego od dnia 19 lutego 2022 roku godz. 08.00 do dnia 4 maja 2022 roku,

- zobowiązanie oskarżonego do poddania się terapii uzależnień.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, dokonanie na jej poczet zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności było bezprzedmiotowe.

Nałożenie postulowanego przez skarżącego obowiązku z art. 72 § 1 pkt 6 kk w postaci poddania się terapii uzależnień możliwe byłoby tylko wówczas, gdyby uzyskano zgodę A. A.. Jej zaś brak nie pozwalał sądowi odwoławczemu na uwzględnienie wniosku oskarżyciela publicznego. Stawiając go skarżący pominął treść art. 74 § 1 kpk, który właśnie wprost uzależnia orzeczenie zobowiązania do poddania się terapii uzależnień od zgody skazanego. Przy czym na rozprawie apelacyjnej A. A. był nieobecny i ani prokurator, ani obrońca nie wnosili o jej odroczenie celem ewentualnego uzyskania omawianej zgody od oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok, poza zmianą opisaną poniżej, utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w analizowanej sprawie stan faktyczny, trafnie dokonał subsumcji zachowania oskarżonego pod odpowiedni przepis ustawy karnej, a swoje stanowisko precyzyjnie uzasadnił. Wymierzona w oparciu o analizę okoliczności obciążających i łagodzących kara jest adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu i nie nosi cech rażącej surowości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.1 Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązano oskarżonego do powstrzymywania się od używania środków odurzających.

Zwięźle o powodach zmiany

Zawieszając wykonanie kary, sąd wbrew nakazowi art. 72 § 1 kpk nie orzekł żadnego z wymienionych w nim obowiązków. Z uwagi na okoliczności czynu, wnioski opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 132) i zakomunikowane przez oskarżonego problemy z uzależnieniem w przeszłości oraz deklarowaną przez niego abstynencję (k. 196), sąd odwoławczy zdecydował się wzmocnić cel szczególnoprewencyjny kary poprzez zobowiązanie A. A. do powstrzymania się od używania środków odurzających.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z art. 636 § 1 kpk, przy czym zasądzona od oskarżonego opłata została określona w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 tekst jedn. ze zm.), a kwota 20 zł stanowi ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, o którym mowa w § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 663 tekst jedn.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

brak zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary; pominięcie rozstrzygnięcia w przedmiocie orzeczenia środka karnego bądź okresu próby

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie, że posiadana przez oskarżonego środki odurzające i substancje psychotropowe były w ilości znacznej; niewspółmierność orzeczonej kary

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana