Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2023 r. w W.

sprawy (...) Sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o wysokość podstawy wymiaru składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych

z udziałem A. W.

na skutek odwołania (...) Sp. z o. o. w restrukturyzacji z siedzibą w O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 5 października 2016 r. numer (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. z siedzibą w O. złożyło odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 5 października 2016r., numer (...), stwierdzającej kwoty należnych składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od maja 2013r. do grudnia 2015r.

Odwołująca się spółka wniosła o zmianę decyzji poprzez orzeczenie, że (...) sp. z o.o. dokonało prawidłowego obliczenia podstawy wymiaru składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, gdyż nie było zobowiązane do zadeklarowania i do naliczenia ww. składek za pracowników od uzyskiwanego przez nich przychodu z tytułu pracy wykonywanej na podstawie umów zlecenia zawartych z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (...) A. W., a więc brak jest podstaw do ustalenia kwoty składek przez organ rentowy w wysokości wskazanej w decyzji.

Zaskarżonej decyzji odwołująca się spółka zarzuciła naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy w zw. z art. 8a ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w zw. z art. 18 ust. 1 i 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich błędną wykładnię, w wyniku której Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że (...) sp. z o.o. powinno zapłacić składkę na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, a do podstawy wymiaru składek powinien zostać wliczony przychód pracowników z tytułu umów zlecenia zawartych pomiędzy pracownikami a Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (...) A. W., podczas gdy przychód ten nie powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu wysokości wymiaru składki, gdyż płatnikiem składek za ubezpieczonych od zawartych przez nich umów zlecenia jest Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) A. W. (odwołanie z dnia 9 listopada 2016r., k. 2 - 4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz o zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swe stanowisko, organ rentowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie jest bezsporne, że pracownicy etatowi (...) sp. z o.o. zawierali umowy cywilnoprawne z podmiotem trzecim, tj. A. W. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...). (...) sp. z o.o. i A. W. prowadzącą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) zawarte zostały następujące umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych: umowa nr (...) z dnia 3 października 2014r., umowa nr (...) z dnia 20 października 2014r., umowa nr (...) z dnia 8 grudnia 2014r. oraz umowa nr (...) z dnia 21 kwietnia 2015r. (umowy te później kilkukrotnie aneksowano). Jak wynika z § 1 ust. 1 wskazanych umów, przedmiotem świadczenia przez (...) było wykonywanie wszelkich czynności określonych w ustawie z dnia 15 lipca 2011r. o zawodach pielęgniarki i położnej, a w szczególności świadczeń pielęgniarskich, zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych, rehabilitacyjnych, dodatkowej opieki położniczej i pielęgniarskiej oraz kompleksowe zabezpieczenie usług świadczonych przez lekarzy medycyny oraz inny personel wyższy medyczny w zakresie pełnienia dyżurów. Czynności wynikające z umów miały być wykonywane na wszystkich oddziałach i we wszystkich placówkach (...) sp. z o.o. z wykorzystaniem zasobów i infrastruktury technicznej (...) sp. z o.o., przy współpracy z jego personelem medycznym (§ 4 wymienionych umów).

W ocenie organu rentowego, umowy zawierane pomiędzy (...) i (...) A. W. były realizowane przez zleceniobiorców, będących równocześnie pracownikami zatrudnionymi na podstawie umów o pracę w (...) sp. z o.o., którzy pełnili dyżury maksymalnie 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, w wymiarze czasowym zgodnym z wcześniej określonym zapotrzebowaniem przez zleceniodawcę. Z tego wynika, że w czasie wykonywania umowy zlecenia, zleceniobiorcy świadczyli obowiązki tożsame z wynikającymi z umów o pracę oraz z zakresu czynności pracowników macierzystego zakładu pracy. Organ rentowy podniósł, że zleceniobiorcy zajmowali się tymi samymi pacjentami, a do wykonywania czynności używali sprzętu należącego do (...) sp. z o.o. oraz pracowali w ubraniach roboczych, które otrzymywali od pracodawcy w ramach stosunku pracy. Jednocześnie wykonywanie czynności przez zleceniobiorców było nadzorowane przez te same osoby, które były odpowiedzialne za nadzorowanie realizacji umów o pracę. W świetle przedstawionych okoliczności, zdaniem ZUS, uprawniona jest teza, że osoby wykonujące umowy zlecenia zawarte z (...) wykonywały pracę personelu medycznego na rzecz (...) sp. z o.o., gdyż była to praca tego samego rodzaju co na etacie, a zleceniobiorcy podlegali takim samym regułom i obowiązkom, jak osoby zatrudnione w ramach stosunku pracy. W konsekwencji zleceniobiorcy powinni podlegać normie prawnej z art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W dalszej części uzasadnienia odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przywołał treść art. 10 oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, wskazując, że stosownie do wskazanego wyżej art. 19 ust. 1 ww. ustawy, składkę na Fundusz ustala się od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W ocenie organu rentowego oznacza to, że (...) sp. z o.o., w myśl wskazanych przepisów, jest zobowiązane, jako pracodawca, do opłacenia składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwotach wskazanych w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie z dnia 24 listopada 2016r., k. 7-9 a.s.).

Zainteresowana A. W. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) A. W. wniosła o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swe stanowisko, zainteresowana wskazała, że z uwagi na fakt, że ubezpieczeni byli zatrudnieni na podstawie umowy o pracę w odwołującej się spółce, a także na podstawie zawartych z nią umów zlecenia, które z nią podpisali, to wykonywali w rzeczywistości pracę na rzecz spółki i spółka powinna traktować ich jako swoich pracowników i opłacać składki na ubezpieczenia społeczne, także z tytułu umowy zlecenia, tak jak wskazał organ rentowy w decyzjach. Zdaniem zainteresowanej, zarówno ugruntowane stanowisko judykatury, jak i treść art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, w sposób dostatecznie jasny i wyczerpujący wskazują, że obowiązkowe składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych ustala się „od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe”, a zatem w trybie i na zasadach przewidzianych dla składek na ubezpieczenia społeczne.

W związku z powyższym A. W. wskazała, że mając na uwadze stan faktyczny rozpatrywanej sprawy, należy jednoznacznie przesądzić, że to strona odwołująca się, jako pracodawca, powinna uiścić składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwotach ustalonych w zaskarżonej decyzji (pismo z dnia 26 czerwca 2017r., k. 22-26 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. od dnia 1 czerwca 2003r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) A. W., której przeważającym przedmiotem jest praktyka lekarska ogólna (odpis z (...) akta ZUS).

(...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 13 listopada 2012r. Przedmiotem prowadzonej przez spółkę działalności jest: działalność szpitali, praktyka lekarska ogólna, praktyka lekarska specjalistyczna, praktyka lekarska dentystyczna, działalność fizjoterapeutyczna, praktyka pielęgniarek i położnych, działalność pogotowia ratunkowego, działalność paramedyczna, a także pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana oraz pomoc społeczna z zakwaterowaniem, zapewniająca opiekę pielęgniarską ( odpis z (...) sp. z o.o., k. 5-6 i k. 152-153 a.s.).

Odwołująca się spółka zawarła z A. W. prowadzącą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) A. W. umowy: z dnia 3 października 2014r. o nr (...), z dnia 20 października 2014r. o nr (...), z dnia 8 grudnia 2014r. o nr (...) oraz z dnia 21 kwietnia 2015r. o nr (...), których przedmiotem było udzielanie świadczeń zdrowotnych przez A. W.. Na podstawie tych umów, które wielokrotnie były aneksowane, zainteresowana zobowiązała się wykonywać zlecone przez odwołującą się spółkę świadczenia zdrowotne w zakresie pełnienia dyżurów i udzielania świadczeń pielęgniarskich, lekarskich oraz przez wyższy personel medyczny (okoliczności bezsporne).

W związku z ww. umową o świadczenie usług, osoby zatrudnione przez (...) sp. z o.o. w ramach stosunku pracy, zawierały umowy zlecenia z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (...) A. W. i wykonywały na podstawie tych umów czynności na poszczególnych oddziałach i w placówkach (...) sp. z o.o. w O., tożsame z czynności realizowanymi w ramach stosunku pracy. W związku z tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wydał w dniu 5 października 2016r. szereg decyzji, w których ustalił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, rentowe, chorobowe, wypadkowe i ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonych jako pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w (...) sp. z o.o. z uwzględnieniem przychodu z umów zlecenia zawartych z A. W. prowadzącą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) A. W..

Odwołania od powyższych decyzji złożone przez (...) sp. z o.o. zostały oddalone przez Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie w sprawach toczących się pod sygnaturami akt: VII U 1793/16, VII U 1794/16, VII U 1795/16, VII U 1796/16, VII U 1799/16, 1806/16, VII U 1845/16, VII U 1870/16, VII U 1874/16, VII U 1876/16, VII U 1879/16, VII U 1537/18, VII U 1797/16, VII U 1799/16, VII U 1856/16. Następnie Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelacje złożone przez odwołującą się spółkę (okoliczności bezsporne, a ponadto: wyroki Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie oraz wyrok i postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie, k. 119-147 a.s.; notatka urzędowa, k. 92, 101 a.s.).

W dniu 5 października 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wśród wielu decyzji, dotyczących poszczególnych ubezpieczonych, o których była mowa, wydał również decyzję nr (...), w której stwierdził, że dla płatnika składek (...) sp. z o.o. kwota należnych składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wynosi:

(decyzja z dnia 5 października 2016r. - akta ZUS).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony postępowania i nie budziły zastrzeżeń co do swojej autentyczności, wobec czego Sąd ocenił je jako wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

(...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O. podlegało oddaleniu.

Zgodnie z dyspozycją art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2006r., Nr 158, poz. 1112) w wersji obowiązującej w okresie, którego dotyczy zaskarżona decyzja, przedsiębiorca, o którym mowa w art. 2 ust. 1, prowadzący działalność gospodarczą wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą również na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oddział banku zagranicznego, oddział instytucji kredytowej lub oddział zagranicznego zakładu ubezpieczeń, a także oddział lub przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego, zwany dalej "pracodawcą", jest obowiązany opłacać składki za pracowników na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, zwany dalej Funduszem. Natomiast zgodnie z art. 10 ww. ustawy pracownikiem, o którym mowa w art. 9, jest osoba fizyczna, która, zgodnie z przepisami polskiego prawa, pozostaje z pracodawcą w stosunku pracy lub jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę nakładczą albo wykonuje pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której, zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny, stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy, składkę na Fundusz ustala się od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.). Z kolei zgodnie z art. 18 ust. 1 w związku z art. 1 i art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osoby pozostającej w stosunku pracy, stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym w ramach wyjątku od opisanej wyżej zasady, przepis art. 18 ust. 1a ww. ustawy, przewiduje zaliczenie do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, o których mowa w art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, kwot przychodu z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło. Powyższe wiąże się z tym, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, za pracownika uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

W przedmiotowej sprawie – jak wynika z przedstawionego przez organ rentowy zestawienia ubezpieczonych, których dotyczy zaskarżona decyzja – niektórzy ubezpieczeni to osoby, które pozostając w stosunku pracy z (...) sp. z o.o. zawarły jednocześnie umowy zlecenia z A. W.. W ich przypadku organ rentowy wydał w dniu 5 października 2016r. decyzje ustalające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, w których do podstawy wymiaru składek doliczył kwoty wynagrodzeń uzyskiwanych w ramach umów zlecenia zawartych z A. W.. (...) sp. z o.o. od decyzji tych odwołała się, wskazując na argumentację tożsamą jak w odwołaniu od decyzji rozpatrywanej w przedmiotowej sprawie. Argumentacja ta nie spotkała się jednak z aprobatą Sądu Okręgowego Warszawa – Praga, jak i Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który podzielając stanowisko sądu pierwszej instancji, ocenił, że nie ma podstaw do tego, aby odwołania (...) sp. z o.o. uwzględnić. Tym samym decyzje, które ZUS wydał, przyjmując do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne kwoty uzyskiwane przez pracowników ww. spółki w ramach umów zlecenia zawartych z A. W., stały się prawomocne. W tej sytuacji, skoro podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi podstawę wyliczenia składki na FGŚP, to organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim obejmuje ona pracowników (...) sp. z o.o, a zarazem zleceniobiorców A. W., nie naruszył przepisów wskazanych w odwołaniu. Przy tym podkreślić należy, że zarzuty te nie było przedmiotem szczegółowej analizy Sądu w przedmiotowej sprawie, podobnie jak i ustalenia faktyczne, których nie trzeba było jeszcze raz dokonywać, gdyż wyroki, jakie zapadły w sprawach, o których była mowa, są wiążące na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się do samego faktu istnienia prawomocnego orzeczenia, którego nie można zignorować, drugi zaś przejawia się w mocy wiążącej jako określonym walorze prawnym rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści prawomocnego orzeczenia. Ten drugi aspekt bywa w doktrynie wiązany z prejudycjalnością. P. nie jest jednak jednym ze skutków prawomocności materialnej, a przynajmniej nie jest jej skutkiem bezpośrednim. O prejudycjalnej naturze prawomocnego wyroku dla innego postępowania można bowiem mówić tylko w przypadku, gdy w postępowaniu tym występują te same strony (albo osoby objęte rozszerzoną prawomocnością orzeczenia), a ponadto gdy między prawomocnym orzeczeniem oraz toczącą się sprawą zachodzi szczególny związek polegający na tym, że prawomocne orzeczenie oddziałuje na rozstrzygnięcie toczącej się sprawy (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 kwietnia 2022r., I (...) 50/21, Legalis nr 2765129).

W analizowanej sprawie, w której strony sporu są tożsame jak w sprawach zakończonych przed Sądem Okręgowym Warszawa – Praga prawomocnymi wyrokami, występuje podwójny aspekt mocy wiążącej wydanych orzeczeń, gdyż pomiędzy tą sprawą a zakończonymi sprawami zachodzi związek tego rodzaju, że od rozstrzygnięcia dotyczącego podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno – rentowe, zależy podstawa wymiaru składek na FGŚP.

Jeśli chodzi natomiast o pozostałe osoby zatrudnione w (...) sp. z o.o. w O., których dotyczy zaskarżona w tej sprawie decyzja, a które nie były zleceniobiorcami A. W., to zauważyć należy, że odwołująca się spółka nie sformułowała żadnych zarzutów w odniesieniu do składek na FGŚP dotyczących tych osób. Zostały podtrzymane jedynie te zarzuty, które zostały przedstawione w odwołaniu, one zaś nie mogą być ocenione jako trafne, gdyż osoby, o których mowa – będąc pracownikami odwołującej się spółki – nie zawarły z A. W. umów zlecenia. W przypadku tych osób nie ma zatem podstaw do dokonywania rozważań dotyczących art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Można jedynie powołać się na cytowane już przepisy ustawy z dnia 13 lipca 2006r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, jak również na art. 104-105 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach runku pracy (Dz. U. z 2022r. poz. 69), zgodnie z którymi płatnik składek ma obowiązek wyliczenia i odprowadzania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W przedmiotowej sprawie odwołująca się (...) sp. z o.o. nie przedstawiła żadnych argumentów bądź zarzutów dotyczących wadliwości wyliczenia przez ZUS kwoty należnych składek z ww. tytułu, mimo tego że Sąd po uzyskaniu zestawienia ubezpieczonych, których decyzja dotyczy, udzielił pełnomocnikowi reprezentującemu spółkę terminu na stanowisko w tym zakresie. W odpowiedzi zostały podtrzymane tylko zarzuty z odwołania, które – co już zostało wskazane – nie mogły odnieść zamierzonego przez spółkę skutku w przypadku tych ubezpieczonych, którzy pozostawali ze spółką w stosunku pracy, nie zawierając jednocześnie umów zlecenia.

Podsumowując, Sąd ocenił, że kwoty składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, wskazane w poddanej kontroli decyzji, zostały ustalone zgodnie z obowiązującymi przepisami. Odwołanie, jako bezzasadne, podlegało więc oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Odnosząc się do wniosku pełnomocnika odwołującej się spółki o rozłożenie należności na raty na podstawie art. 320 k.p.c., wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie Sąd nie ma podstaw do zastosowania wskazanego przepisu. Przepis ten przewiduje, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia i jak wynika z orzecznictwa, nie ma on zastosowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących zapłaty zaległych składek. Rozłożenie na raty należności z tytułu składek (oraz odroczenie terminu ich płatności) następuje - zgodnie z art. 29 ust. 1a ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - w formie umowy zawartej pomiędzy organem rentowym, a płatnikiem składek, która jest wyłączona spod kontroli sądu ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 czerwca 2014r., III AUa 1599/13).

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018r., poz. 265), zasądzając od (...) Sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w O., jako przegrywającej spór, na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 3.600,00 zł.