Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2023 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą
w W.

o zadośćuczynienie i inne

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A
z siedzibą w W. na rzecz powoda A. K. kwotę:

a)  74 000,00 zł (siedemdziesiąt cztery tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia 27 marca 2021 roku do dnia zapłaty;

b)  5 417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

2.  ustala odpowiedzialność pozwanego (...) S.A z siedzibą w W. za skutki wypadku z 1 maja 2020 roku mogące powstać u powoda A. K. w przyszłość;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego
w S. kwotę 9 274,77 zł (dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt cztery złote 77/100) tytułem brakujących kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 81/21

UZASADNIENIE

A. K. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 80 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku z 1 maja 2020 r. i o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda
na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 1 maja 2020 r. na autostradzie (...) doszło do wypadku drogowego, w którym P. M., kierując samochodem marki C. (...), o nr rej. (...), zasnął, przez co nie dostosował prędkości do warunków panujących
na jezdni i nie obserwował należycie przedpola jazdy, w wyniku czego zjechał
na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do zderzenia czołowego z jadącym
z naprzeciwka samochodem osobowym marki V. (...), o nr rej. (...), kierowanym przez A. B. (1). W wyniku wypadku powód, jako jeden z pasażerów samochodu C. (...), doznał obrażeń ciała. Sprawca wypadku został za to skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu
z 24 listopada 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI K 202/20, w którym nakazano mu zapłacić na rzecz powoda nawiązkę w wysokości 1 000,00 zł, (dowód: wyrok - k. 30 - 31).

Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej
w pozwanej spółce, (bezsporne).

W momencie zdarzenia powód spał. Przytomność odzyskał dopiero
w szpitalu w C., do którego został przewieziony z miejsca wypadku. Stwierdzono u niego uraz twarzoczaszki ze złamaniem kości nosowych
z przegrodą nosa; wielołamowe złamanie ściany przyśrodkowej prawego oczodołu; złamanie kości czołowej po stronie lewej oraz złamanie panewki prawego stawu biodrowego i rany lewego kolana. W tym szpitalu spędził 8 dni. Założono mu 14 szwów. Następnie kontynuował leczenie w poradniach specjalistycznych (laryngologicznej i ortopedycznej). Przyjmował zastrzyki przeciwzakrzepowe. W momencie zdarzenia był zatrudniony w oparciu o umowę o pracę, jako zbrojarz. Po zakończonym leczeniu (na zwolnieniu lekarskim przebywał do 20 lipca 2020 r.) wrócił do pracy, uzyskując przed tym zgodę lekarza medycyny pracy, jednakże charakter wykonywanych przez niego czynności okazał się dla niego zbyt ciężki i musiał zrezygnować z tego zatrudnienia. Podjął pracę w Niemczech jako pomocnik elektryka. Nie przedłużono mu jednak umowy i od kwietnia 2021 r. jest bezrobotny. Siostra zatrudniła go na 1/8 etatu, aby miał ubezpieczenie. Od 2021 r. pracuje dorywczo u znajomego, (dowód: zeznania powoda - k. 129 verte i nagranie rozprawy
z 30 czerwca 2022 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:11:25 do 00:20:37 oraz k. 161 - 161 verte i nagranie rozprawy z 16 lutego 2023 r., minuta
od 00:02:08 do 00:14:56 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 47 - 47 verte i nagraniem rozprawy z 8 kwietnia 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta
od 00:02:41 do 00:03:53 oraz k. 56 verte i nagranie rozprawy z 10 maja 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:04:53 do 00:24:26; zeznania świadka Ł. L. - k. 57 i nagranie rozprawy z 10 maja 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:24:26 do 00:32:15; zeznania świadka Ł. L.
- k. 57 i nagranie rozprawy z 10 maja 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:32:15 do 00:39:41; dokumentacja medyczna - k. 22, k. 24, k. 28; skierowanie do poradni - k. 26; opinia biegłego lekarza chirurga ortopedy traumatologa J. D. - k. 62 - 69).

Na skutek odniesionych w wypadku obrażeń powód ma problemy ze snem, przez złamanie nosa i przegrody ma problemy z oddychaniem. Ciężko
mu pracować w maseczce ochronnej. Czuje lęk podczas podróży samochodem, kiedy nie jest kierowcą. Odczuwa ból. Przed wypadkiem był zdrowy, wykonywał wszystkie czynności, uprawiał sport. Był w nieformalnym związku. Po wypadku nie leczył się psychiatrycznie ani nie korzystał z pomocy psychologa. Nie jest zadowolony ze swojego wyglądu, czuje się niekomfortowo przez blizny zlokalizowane w okolicy nosa. Ma przez to trudności w nawiązywaniu nowych znajomości, (dowód: zeznania powoda - k. 129 verte i nagranie rozprawy
z 30 czerwca 2022 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:11:25 do 00:20:37 oraz k. 161 - 161 verte i nagranie rozprawy z 16 lutego 2023 r., minuta
od 00:02:08 do 00:14:56 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 47 - 47 verte i nagraniem rozprawy z 8 kwietnia 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta
od 00:02:41 do 00:03:53 oraz k. 56 verte i nagranie rozprawy z 10 maja 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:04:53 do 00:24:26; zeznania świadka Ł. L. - k. 57 i nagranie rozprawy z 10 maja 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:24:26 do 00:32:15; zeznania świadka Ł. L.
- k. 57 i nagranie rozprawy z 10 maja 2021 r. - płyta - koperta - k. 164, minuta od 00:32:15 do 00:39:41).

Z uwagi na deformację nosa ze szpecącą blizną jego grzbietu oraz dwoma szpecącymi i nieregularnymi bliznami zachodzącymi na siebie (większa
o długości około 8 cm, biegnąca po lewej stronie nosa od końca nosa do lewego łuku brwiowego), zalecono powodowi rekonstrukcję przegrody nosowej, na którą jeszcze się nie zdecydował. Wieloodłamowe złamania ściany przyśrodkowej prawego oczodołu i złamanie kości czołowej po stronie lewej nie pozostawiły większych przemieszczeń i deformacji kostnej. Doprowadziły jednak do powstania u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 %. Występująca znaczna deformacja nosa ze szpecącymi bliznami i niedrożnym oddechowo lewym otworze nosowym, po przebytych złamaniach kości nosowych, a szczególnie przegrody nosowej skutkującej możliwością oddychania tylko prawym otworem nosowym, doprowadziły do powstania u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %. Blizna biegnąca od końca nosa do łuku brwiowego jest mało widoczna, szczególnie w naturalnym owłosieniu łuku brwiowego, jednakże ten uraz doprowadził do powstania u powoda trwałego uszczerbek na zdrowiu
w wysokości 2 %. Wewnątrzstawowe złamania panewki stawu biodrowego, podobne jak u powoda, dają zwykle trwałe zmiany skutkujące wytworzeniem się w przyszłości zmian zwyrodnieniowych, które przeważnie kończą się implantacją endoprotezy stawowej. Proces taki rozwija się zwykle w ciągu 15-20 lat
od przebytego złamania. Z tego tytułu u powoda wystąpił trwały uszczerbek
na zdrowiu w wysokości 15 %. Blizna stawu kolanowego lewego, która powstała na skutek wypadku, nie powoduje deficytów ruchowych u powoda,
a stłuczenie stawu kolanowego może być przyczyną utrzymującego się zespołu bólowego. Te urazy doprowadziły do powstania u niego trwałego uszczerbku
na zdrowiu w wysokości 2 %, (dowód: opinia biegłego lekarza chirurga ortopedy traumatologa J. D. - k. 62 - 69).

W wyniku przedmiotowego zdarzenia u powoda wystąpiły nieznaczne zaburzenia adaptacyjne. Poziom ich nasilenia i czas ich trwania był nieznaczny
i nie spowodował u powoda istotnych zaburzeń w funkcjonowaniu. U powoda widoczne są również cechy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Najprawdopodobniej jest ono spowodowane wieloletnim uzależnieniem od alkoholu oraz faktem długiego ciągu opilczego występującego wcześniej, (dowód: opinia biegłego lekarza psychiatry M. G. - k. 83 - 89 i k. 107 - 110).

Na skutek przedmiotowego wypadku i odniesionego przez powoda urazu twarzoczaszki z wielołamowym złamaniem ściany przyśrodkowej oczodołu prawego, ze szczeliną złamania w zakresie stropu i dna oczodołu prawego, nie doszło do bezpośredniego uszkodzenia narządu wzroku ani narządu ruchu gałek ocznych. Stwierdzona u powoda wada wzroku - niska krótkowzroczność
i astygmatyzm, wymagająca korekcji okularowej, nie ma związku z rzeczonym wypadkiem komunikacyjnym i doznanym urazem w zakresie twarzoczaszki i ścian oczodołu prawego, (dowód: opinia biegłego lekarza specjalisty chorób oczu A. B. (2) - k. 135 - 140).

W toku sprawy powód otrzymał od pozwanego kwotę 6 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, po potrąceniu nawiązki w wysokości 1 000,00 zł, (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny jest częściowo bezsporny, gdyż został oparty
na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania powoda
i przesłuchanych w sprawie świadków, którym w całości dał wiarę.

Skutki wypadku, procentowy uszczerbek na zdrowiu, okres i intensywności cierpień powoda, przebieg leczenia oraz rokowania co do stanu zdrowia Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych, które uznał za jasne, wewnętrznie spójne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Korelują one z pozostałym zebranym
w sprawie materiałem dowodowym i wzajemnie się uzupełniają.

Sąd pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa, gdyż stan zdrowia psychicznego został stwierdzony prawidłowo przez biegłego lekarza psychiatrę, który dodatkowo wskazał, że opinia biegłego psychologa, która miałaby pomóc w ustaleniu, czy skutkiem wypadku jest uszkodzenie OUN, może być wydana dopiero po co najmniej półrocznej abstynencji powoda, co w jego przypadku jest raczej wykluczone. Ponadto doprowadziłoby to do znacznego przedłużenia postępowania.

Z uwagi na jasną i logiczną opinię biegłego lekarza psychiatry, który ponadto w swojej opinii uzupełniającej wyjaśnił wszelkie wątpliwości powoda, należało pominąć wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej tego biegłego, gdyż jest on bezprzedmiotowy i doprowadziłby
do znacznego przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód wystąpił z żądaniem zapłaty na swoją rzecz zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę i cierpienie jakiego doznał w wyniku przedmiotowego zdarzenia, a także ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

W niniejszej sprawie w sposób nie budzący wątpliwości ustalono,
iż sprawca wypadku, w którym ucierpiał powód, w dniu zdarzenia korzystał
z obowiązkowego ubezpieczenia OC w pozwanej spółce i kwestia ta nie wymaga dalszego wyjaśnienia.

W tym miejscu należy jednak dodać, że podstawą odpowiedzialności pozwanej spółki jest art. 822 § 1 i § 4 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania
w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę
w związku z ruchem tego pojazdu ( art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - tekst jednolity, Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało także, że powód
na skutek wypadku doznała obrażeń ciała, co uprawniało go do żądania
od pozwanej spółki zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w myśl art. 445 § 1 k.c.

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia - te już doznane
i te mogące powstać w przyszłości. Powinno ono być zatem przyznaną jednorazową rekompensatą za całą krzywdę.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada miarkowania wyrażająca się w nakazie uwzględnienia wszystkich okoliczności
i skutków doznanych krzywd z odniesieniem do warunków określających poziom życia ludzi w pełni sprawnych i aktywnych, panujących w środowisku, w jakim żyje powód (patrz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4 lipca 2000 r., sygn. akt I CKN 837/00, LEX nr 56891).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wieku poszkodowanego, stopnia cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywności i czasu trwania, nieodwracalności następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwa, oszpecenia), rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, poczucia nieprzydatności społecznej, bezradności życiowej oraz innych podobnych czynników (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC - ZD/2008/4/95).

Sąd Najwyższy w ostatnich latach wielokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną
do warunków gospodarki rynkowej. Zwracał uwagę, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem
o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże, że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego.

O wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter tej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonana
na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Przesłanką żądania zadośćuczynienia za krzywdę jest również istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dobra osobistego (zdrowia) a szkodą niemajątkową. Spełnienie tej przesłanki nie budzi wątpliwości w niniejszej sprawie, gdyż istnienie tego związku nie było kwestionowane przez stronę pozwaną, a związek przyczynowo skutkowy pomiędzy wypadkiem
a obrażeniami jakich doznał powód, bezsprzecznie wynika też z jego zeznań
i z opinii biegłych.

Ustalając zakres krzywdy powoda Sąd uwzględnił zatem m.in. rozmiar doznanych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych, wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu (39 %, w tym 5 % - złamania ściany przyśrodkowej prawego oczodołu i złamanie kości czołowej; 15 % - deformacja nosa
ze szpecącymi bliznami nosa i niedrożnym oddechowo lewym otworze nosowym; 2 % - blizna biegnąca od końca nosa do łuku brwiowego; 15 %
- wewnątrzstawowe złamanie panewki stawu biodrowego; 2 % - blizna skóry stawu biodrowego), jego młody wiek (35 lat) i skutki, które spowodowały obrażenia doznane w wypadku we wszystkich płaszczyznach jego życia. Przede wszystkim Sąd miał na uwadze fakt, że w wyniku zdarzenia doszło u powoda, który był osobą normalnie funkcjonującą i aktywną, do obrażeń ciała, które nie tylko sprawiały ból i cierpienie, ale pozostawiły nieestetyczne blizny, które zaburzyły samoakceptację powoda. Miało to przełożenie na życie towarzyskie powoda, jak również zawodowe. Powód odczuwa ból, ma problemy z podjęciem pracy zgodnej z jego kwalifikacjami. Czeka go dalsze leczenie. Ma obawy przed podróżą samochodem jako pasażer.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że cierpienia fizyczne
i psychiczne powoda nie były małe.

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do wniosku, iż kwota zadośćuczynienia winna wynieść 80 000,00 zł. W związku z tym, że w toku procesu pozwana spółka wypłaciła powodowi kwotę 6 000,00 zł (7 000,00 minus 1 000,00 zł nawiązki) tytułem zadośćuczynienia, Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 74 000,00 zł (80 000,00 minus 74 000,00 zł), o czym orzekł, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

Zadośćuczynienie w powyższej kwocie stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymane jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensuje doznaną przez powoda krzywdę, nie jest przy tym rażąco wygórowane i nie prowadzi do nieuzasadnionego przysporzenia w jego majątku. Dlatego w pozostałej części Sąd powództwo o zadośćuczynienie oddalił, jako wygórowane, a przez to niezasadne, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Kwotę zadośćuczynienia zasądzono na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity, Dz. U. z 2022 r., poz. 2277
ze zm.). Pozwana spółka 26 marca 2021 r. wystosowała odpowiedź na pozew,
w której wniosła o oddalenie powództwa, choć jeszcze nie przeprowadziła postępowania likwidacyjnego (było w toku, nie upłynął termin trzydziestodniowy do likwidacji szkody), a zatem odsetki należało zasądzić od dnia następnego, czyli od 27 marca 2021 r. Dlatego w pozostałej części Sąd powództwo o odsetki oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku.

Sąd uznał także za uzasadnione żądanie powoda w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanej spółki za skutki wypadku z 1 maja 2020 r. mogące powstać u niego w przyszłości.

Interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności za ewentualną szkodę
na przyszłość (art. 189 k.p.c.) istnieje, gdy istnieje obiektywna niepewność stanu faktycznego (patrz: uchwała Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69, OSNCP 1970, nr 12, poz. 217 i wyrok Sądu Najwyższego z 14 marca 2012 r., II CSK 252/11, LEX nr 1169345). Podobne stanowisko zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z 11 marca 2010 r., IV CSK 410/09 wskazując, że „Pod rządem art. 442 ¹ § 3 k.c. powód dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać
w przyszłości”. W motywach zawartych w tym wyroku Sąd Najwyższy wskazuje, że kolejny proces odszkodowawczy w związku z ujawnieniem się kolejnych szkód może toczyć się po wielu latach po zdarzeniu powodującym szkodę, a wówczas pojawić się mogą po stronie poszkodowanego, na którym spoczywa obowiązek dowiedzenia wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej
- trudności dowodowe.

Do ustalenia obowiązku wynagrodzenia szkód przyszłych nie jest konieczna pewność powstania dalszych szkód w przyszłości, lecz wystarcza stwierdzenie prawdopodobieństwa, że aktualny stan zdrowia poszkodowanego nie ujawnia jeszcze wszystkich skutków uszkodzenia ciała (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 22 czerwca 1978 r., sygn. akt IV CR 203/78). Ustalenie odpowiedzialności na przyszłość zwalnia więc poszkodowanego z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu,
na którym ta odpowiedzialności ciąży.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy sprawy daje podstawę
do przyjęcia, że po wydaniu wyroku mogą ujawnić się kolejne skutki wypadku. Powód w dalszym ciągu odczuwa jego następstwa. Powołani w sprawie biegli lekarze stwierdzili, że obecny stan powoda może sprzyjać rozwojowi późniejszych zwyrodnień stawu biodrowego lewego, które mogą skończyć się implantacją endoprotezy stawowej. Powód będzie wymagał zatem dalszego leczenia ortopedycznego. Również w zakresie uszkodzenia przegrody nosowej mogą ujawnić się dalsze skutki wypadku. Zatem rokowania co do jego stanu zdrowia są niepewne.

Z tych też względów po stronie powoda istnieje interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanej spółki za szkody mogące powstać w przyszłości, dlatego Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 189 k.p.c.

O kosztach procesu, czyli kosztach zastępstwa prawnego w wysokości
5 400,00 zł, które zostały ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie (Dz. U. z 2018 r., poz. 1800 ze zm.), powiększonych
o kwotę 17,00 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, Sąd orzekł, jak
w pkt 1 b wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., gdyż powód wygrał sprawę
w całości (w toku procesu pozwany wypłacił mu kwotę 6 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, choć wcześniej - w odpowiedzi na pozew - wniósł o oddalenie powództwa w całości).

O brakujących kosztach procesu, które obciążają pozwaną spółkę
w całości, Sąd orzekł, jak w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2022 r., poz. 1125 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. Brakujące koszty procesu wynoszą 9 274,77 zł, w tym opłata stosunkowa w wysokości 4 000,00 zł i koszty opinii biegłych w wysokości 5 274,77 zł.