Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2023r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2023 r.

sprawy G. P.

obwinionego z art. 94 § 1 kw, art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 9 listopada 2022 r. sygn. akt II W 407/22

I.  wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od G. P. na rzecz Skarbu Państwa 150 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 12/13

UZASADNIENIE

G. P. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 8 września 2021 roku przed godziną 19:47 w miejscowości Ż., gminy T., województwa (...), na drodze publicznej, kierował pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) nie posiadając ku temu uprawnień,

tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 kw

II.  w dniu 8 września 2021 roku przed godziną 19:47 w miejscowości Ż., gminy T., województwa (...), na drodze publicznej kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas ruchu, po czym wypadł z drogi i dachując pojazdem zatrzymał się na polu rolnym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw zw. z art. 19 ust. 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 9 listopada 2022 r., sygn. II W 407/22:

I.  obwinionego G. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 2 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1500 (tysiąca pięciuset) złotych;

II.  na podstawie art. 86 § 3 kw orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) miesięcy;

III.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

I.  obrazę przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 8 kpw w zw. z art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk oraz art. 82 § 1 kpw w zw. z art. 410 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą w konsekwencji oparciem rozstrzygnięcia na mało wnikliwej analizie, nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy, pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego, a także rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść, a polegającą w szczególności na dowolnym przyjęciu, że G. P. popełnił zarzucane mu wnioskiem o ukaranie czyny, ponieważ w dniu 8 września 2021 r. osobiście przyjechał do świadka Ł. B., a następnie od niego odjechał, podczas gdy świadek Ł. B. na rozprawie w dniu 26 lipca 2022 r. zeznał, iż nie widział, aby obwiniony w dniu zdarzenia kierował pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...);

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie, iż G. P. w dniu 8 września 2021 r. przed godziną 19:47 w miejscowości Ż., gminy T., województwa (...), na drodze publicznej, kierował pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie posiadając do tego uprawnień oraz spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas ruchu, po czym wypadł z drogi i dachując pojazdem zatrzymał się na polu rolnym, podczas gdy nie ma żadnych dowodów potwierdzających to, aby obwiniony w momencie zdarzenia był kierowcą pojazdu.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego G. P. od popełnienia zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby zaskarżony wyrok zapadł w następstwie wskazanych w niej uchybień.

Autor wniesionego środka odwoławczego mimo, że sformułował 2 zarzuty, w obu zmierzał do tego samego – mianowicie do kwestionowania pierwszoinstancyjnego ustalenia, że to obwiniony G. P. był kierowcą pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w dacie i miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie. Niezależnie od powołanej przez skarżącego kwalifikacji stawianego zarzutu w kontekście względnych przesłanek odwoławczych z art. 438 pkt 1-4 kpk w zw, z art. 109 § 2 kpk, o istocie tegoż zarzutu stanowi jego merytoryczna treść. W sprawie niniejszej skarżący w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego nie wyodrębnił osobnych jednostek redakcyjnych omawiających 2 osobno sformułowane zarzuty, co prowadziło do wnioskowania, że mnogość przytoczonych przepisów KPK, jakie miały być naruszone i podniesienie aż 2 zarzutów dotyczących 1 zagadnienia, nie wymagało aż tak rozbudowanego petitum, zbliżonego objętością do samego uzasadnienia, co zaburzało proporcje apelacji i wcale nie potęgowało jej zasadności.

Przechodząc do rzeczy, wydanie przez Sąd Rejonowy zaskarżonego wyroku poprzedzało poczynienie przez ów Sąd prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, dokładny i prawidłowy. Nie było w nim miejsca na wątpliwości, o jakich stanowi art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw i co do tego, Sąd Okręgowy w pełni się zgodził. Warunkiem skutecznego zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo jest wykazanie, że pomimo rozstrzygania na podstawie kompletnej i prawidłowo ocenionej podstawy dowodowej nadal, w kategoriach obiektywnych, istnieje stan niedających się usunąć wątpliwości. W orzecznictwie od wielu lat wskazuje się, iż zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk nie może być stawiany łącznie z obrazą art. 7 kpk (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4.08.2021 r., sygn. II AKa 24/21, LEX nr 3228086). Tymczasem apelujący w tej sprawie nie wystrzegł się tego podręcznikowego błędu.

Pierwszoinstancyjne ustalenie dotyczące tego, że to obwiniony kierował wskazanym pojazdem w dacie i miejscu wskazanym w akcie oskarżenia generowała ocena dowodów, która spełniła wymogi art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw oraz art. 410 kpk w zw. z art. 82 § kpw. Sąd Rejonowy ocenę dowodów przeprowadził wzorcowo, wyczerpująco i przekonująco wskazując najistotniejsze kwestie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wobec czego apelujący nie przedstawił kontrargumentów, które mogłyby cokolwiek zmienić. To, że Ł. B. wymijająco zeznawał na rozprawie w fazie postępowania jurysdykcyjnego nie powodowało, że jego zeznania z postępowania wyjaśniającego przestały istnieć. Stan dowodów był dość jednoznaczny. Mimo tego, że obwinionego nie zatrzymano na miejscu zdarzenia po tym, gdy dachował, albowiem uciekł w pole kukurydzy, nie budziło wątpliwości, że w dniu zdarzenia był sam, pożegnał się z w/w Ł. B. i po niedługim okresie świadek ten usłyszał wycie syren służb ratunkowych i samochód obwinionego którym odjechał przewrócony do góry kołami. Uciekającą z tegoż pojazdu postać widział także świadek A. S.. 3 dni później zgłosił się do niego obwiniony i zapłacił mu za szkody wyrządzone na polu kukurydzy.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że norma wyrażona w art. 5 § 2 kpk zostaje naruszona nie tylko wtedy, gdy nieusuwalnych wątpliwości nie rozstrzygnięto na korzyść oskarżonego, ale również wtedy, gdy organ procesowy bezzasadnie korzysta z tej dyrektywy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2015 r., sygn. IV KK 143/15, Legalis Numer 1341833).A tak dokładnie by się stało, gdyby Sąd I instancji orzekł zgodnie z postulatem obrońcy podzielając jego polemiczną argumentację dotyczącą oceny dowodów, pomijającą logiczną sekwencję faktów i wszystko to, co obwinionego obciążało. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wykorzystał w toku postępowania sądowego wszystkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, nie uchylając się od oceny dowodów i wyczerpującej argumentacji w tym zakresie, słusznie uznając, iż wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego nie zaistniały.

Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do zapewnienia, że badane zdarzenia miały inny przebieg, nie można oczekiwać, że krytyka ta zostanie uwzględniona. Byłoby to bowiem postąpienie dowolne, przenoszące gołosłowne zapewnienia oraz pseudoargumenty nad działalność racjonalną, opartą na dowodach i płynących z nich kategorycznych wnioskach.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd ad quem w pełni podzielił konkluzję Sądu a quo, iż obwiniony G. P. dopuścił się przypisanych mu w zaskarżonym wyroku wykroczeń.

Obrońca w ramach wniesionej apelacji kwestionował wyłącznie winę obwinionego, całkowicie pomijając problematykę współmierności kary. Sąd Odwoławczy nie stwierdził potrzeby dokonywania w tymże rozstrzygnięciu jakichkolwiek zmian, a przy braku uwag ze strony skarżącego omawianie tego zagadnienia uznano za niecelowe.

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami i nie stwierdzając zaistnienia żadnej z bezwzględnych przesłanek odwoławczych określonych art. 104 § 1 pkt 1-7 kpw, podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowy w Siedlcach, na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze przed Sądem Okręgowym orzeczono na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk, zasądzając od G. P. na rzecz Skarbu Państwa 150 złotych tytułem opłaty za II instancję (10 % kary grzywny orzeczonej w I instancji zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych) oraz 50 złotych zryczałtowanych wydatków za postępowanie drugoinstancyjne, których wysokość wynika z § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2017 r., poz. 2467).

Z tych też względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.