Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3 marca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sławomir Matusiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Kubiczak - Kleśta

po rozpoznaniu na rozprawie 3 marca 2023 roku w Sieradzu

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko (...) w P.

o uznanie wypowiedzenia warunków płacy za bezskuteczne

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli - Sądu Pracy

z dnia 9 listopada 2022 roku sygn. akt IV P 37/22

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od D. S. na rzecz (...) w P. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn.akt IV Pa 1/23

UZASADNIENIE

D. S., uzasadniając roszczenie skierowane przeciwko (...) w P. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków płacy wskazał, iż w odniesieniu do pozyskiwanego przez niego wynagrodzenia w wysokości wynikającej z porozumienia z 27 lutego 2017 roku doszło do jego utrwalenia i do potwierdzenia, a co za tym idzie, ewentualna zmiana w tym zakresie wymagała zastosowania trybu z art. 42 k.p.

Wnosząc o oddalenie powództwa (...) w P. podniósł, iż powód automatycznie powrócił na swoje dotychczasowe stanowisko – starszego inspektora powiatowego, po wyborze nowego dyrektora, tj. 11 marca 2019 roku, w konsekwencji czego od wymienionej daty nie przysługuje mu wyższe wynagrodzenie, a złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu warunków pracy było zbędne.

Wyrokiem, wydanym w dniu 9 listopada 2022 r., Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli oddalił powództwo, zasądzając od powoda na rzecz pozwanego 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie to zostało poprzedzone następującymi ustaleniami Sądu Rejonowego i ich oceną prawną:

D. S. od 7 lutego 2017 roku jest zatrudniony w (...) w P. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, zajmując stanowisko starszego inspektora powiatowego w Dziale (...). W dniu 27 lutego 2017 roku Starosta Powiatu (...) powierzył D. S. pełnienie obowiązków dyrektora (...) na okres od 1 marca 2017 roku do czasu rozstrzygnięcia konkursu i powołania nowego kierownika placówki. Na stanowisku dyrektora powód miał otrzymywać uposażenie zasadnicze w wysokości 3.700 zł oraz dodatek funkcyjny (700 zł) i dodatek za wieloletnią pracę (740 zł). W dniu 10 października 2018 roku w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 maja 2018 roku w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych i zarządzenie Starosty (...) z dnia 14 kwietnia 2009 roku w sprawie ustalenia maksymalnego miesięcznego wynagrodzenia dla kierowników i zastępców kierowników powiatowych jednostek organizacyjnych Powiatu (...) oraz zasad przyznawania i wypłacania kierownikom jednostek dodatku specjalnego i nagrody uznaniowej, wynagrodzenie powoda, w tym wynagrodzenie zasadnicze zostało podwyższone do kwoty 4 .450 zł, dodatek funkcyjny do kwoty 900 zł i dodatek za wieloletnią pracę do kwoty 890 zł. W dniu 17 stycznia 2019 roku (przed rozstrzygnięciem konkursu na kierownika placówki), Starosta cofnął powodowi powierzenie pełnienia obowiązków dyrektora (...) w P., informując, iż z tym dniem zatrudniony powraca na stanowisku starszego inspektora powiatowego (z wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 2.830 zł plus dodatek za wieloletnią pracę w kwocie 566 zł). D. S. nie zgodził się z decyzją pracodawcy i wywiódł w tym zakresie stosowne powództwo. W dniu 11 marca 2019 roku na stanowisko dyrektora (...) w P. powołano U. P.. Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli przywrócił D. S. dotychczasowe warunki pracy i płacy w (...) w P., wynikające z porozumienia zawartego w dniu 27 lutego 2017 roku. Orzeczenie uprawomocniło się w dniu 26 września 2019 roku. Po wyborze nowego kierownika jednostki, powodowi nadal wypłacano wynagrodzenie w wysokości wynikającej z porozumienia z 27 lutego 2017 roku, z uwzględnieniem zmiany z 10 października 2018 roku. Sąd meriti zaznaczył, iż dyrektor (...) czynił to z ostrożności, mając wątpliwości co do treści stosunku pracy powoda, w związku z orzeczeniem Sądu z dnia 24 kwietnia 2019 roku. Przed Sądem Rejonowym w Zduńskiej Woli toczyło się nadto postępowanie z powództwa (...) w P. oparte na treści art. 189 k.p.c., które dotyczyło treści stosunku pracy łączącego powoda z urzędem po 11 marca 2019 roku. W sprawie (sygn. akt IV P 65/21) Sąd Rejonowy wydał prawomocny wyrok (27 kwietnia 2022 roku) ustalając, iż D. S. zatrudniony jest na stanowisku starszego inspektora powiatowego w Dziale (...). W nawiązaniu do opisanego wyroku, pracodawca pismem z dnia 26 maja 2022 roku poinformował powoda, iż w okresie od 11 marca 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku przysługujące zatrudnionemu wynagrodzenie składało się z wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 2.830 zł, dodatku za wieloletnią pracę w wysokości 20 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Tego samego dnia pozwany sporządził również pismo, ustalające od dnia 1 stycznia 2022 roku wysokość wynagrodzenia powoda na kwotę 3.612 zł. Jako podstawę wskazano art. 6 ustawy z dnia 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 września 2021 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2022 roku oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 października 2021 roku w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych oraz regulamin wynagradzania pracowników (...) w P..

Sąd Rejonowy nadmienił, iż D. S. jest jedynym starszym inspektorem powiatowym w pozwanej jednostce. Inni pracownicy zatrudnieni w (...) w P. na stanowisku inspektora, także ci z dużym doświadczeniem zawodowym, otrzymują wynagrodzenie w kwotach 3.200 – 3.300 zł brutto. Pobory przekraczające kwotę 5000 zł, poza dyrektorem, uzyskuje jego zastępca i główny księgowy.

Wskazując jako podstawy ustaleń faktycznych dokumenty, zeznania stron oraz fakty znane z urzędu, Sąd Rejonowy zaznaczył, iż w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia stan faktyczny nie był sporny.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd orzekający zwrócił uwagę, że w rozpoznawanej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy pracodawca naruszył art. 42 k.p. ograniczając się do przedstawienia powodowi pisma informacyjnego z 26 maja 2022 roku, a w konsekwencji, czy uzasadnionym jest przywrócenie zatrudnionemu warunków płacy w zakresie obowiązującym od 1 września 2018 roku. Sąd meriti wyszedł z założenia, iż wątpliwości w zakresie treści stosunku pracy łączącego strony po 11 marca 2019 roku zostały rozstrzygnięte prawomocnym wyrokiem, wydanym w sprawie IV P 65/21. Orzeczenie to wiąże Sąd, a co za tym idzie, musiało być brane pod uwagę w ramach przedmiotowego postępowania (art. 365 § 1 k.p.c.), a co za tym idzie odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnych procesach sądowych między tymi samymi stronami, chociażby przedmiot tych spraw się różnił, nie jest dopuszczalne. Niedopuszczalne jest również prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności podważające ustalenia faktyczne zawarte w wiążącym orzeczeniu (np. wyroki SN: z 14.05.2021 r., IV CSKP 50/21, LEX nr 3174825; z 20.01.2011 r., I UK 239/10, LEX nr 738532; z 20.05.2011 r., IV CSK 563/10, LEX nr 864020). Sąd Rejonowy zaznaczył, iż w postępowaniu we wskazanej sprawie ustalono, iż powód zatrudniony jest na stanowisku starszego inspektora powiatowego w Dziale (...), wskazując w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, iż z dniem 11 marca 2019 roku (powołanie U. P.), D. S. „powrócił” na poprzednie (dotychczasowe) stanowisko, z wynagrodzeniem wynikającym z umowy o pracę. Sąd orzekający skonstatował, iż odmienne zapatrywanie prowadziłoby do utrzymywania sytuacji, w której w strukturze urzędu funkcjonowałoby dwóch dyrektorów, przy czym jeden z nich (p.o.), otrzymywałby wynagrodzenie odpowiadające stanowiskowi kierowniczemu, faktycznie nie świadcząc pracy w takim charakterze. Zaznaczając, iż zakres związania Sądu prawomocnym wyrokiem nie obejmuje jego motywów, Sąd Rejonowy stanowisko wyrażone w sprawie IV P 65/21 podtrzymał również w przedmiotowym procesie. Przyjmując wynikające z niego założenie, iż porozumienie z 2017 roku obowiązywało na ściśle określony czas, nie wyłączając zawartych w nim postanowień dotyczących wysokości wynagrodzenia, do rozważenia pozostawało, czy zakres należności przysługujących powodowi zmienił się po wyborze nowego kierownika, na mocy „dorozumianej” zmiany warunków zatrudnienia. W ocenie powoda taki skutek nastąpił, a to z uwagi na fakt potwierdzenia wysokości wynagrodzenia w październiku 2018 roku (w związku z jego podwyższeniem) oraz dobrowolnej wypłaty dotychczasowego wynagrodzenia aż do maja 2022 roku. Jednakże zdaniem Sądu orzekającego takie stanowisko strony powodowej nie zasługuje na akceptację. Sąd Rejonowy zaznaczył, iż wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.) a co za tym idzie uznanie, iż strona złożyła oświadczenie woli w sposób dorozumiany, zależy od konkretnego stanu faktycznego, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich podmiot zachował się w określony sposób i niewątpliwego zamiaru wywołania określonych skutków prawnych. Zdaniem Sądu I instancji w przedmiotowej sprawie nie można uznać, w oparciu o sam fakt realizowania wyższych wypłat, iż wolą pozwanego była zmiana warunków wynagradzania powoda, bowiem takie wnioskowanie byłoby zbyt daleko idącym. Za racjonalne należy uznać wyjaśnienia pracodawcy, iż takie zachowanie wynikało z ostrożności i wątpliwości w zakresie treści łączącego go z D. S. stosunku pracy. Nie bez znaczenie pozostaje także fakt, że już w trakcie obowiązywania porozumienia z lutego 2017 roku pracodawca złożył jednostronne oświadczenie woli zmierzające do obniżenia wynagrodzenia zatrudnionego, a w okresie późniejszym sformułował powództwo zmierzające do ustalenia, w jakim charakterze wymieniony świadczy pracę. Sąd Rejonowy podkreślił, że trudno byłoby racjonalnie wytłumaczyć fakt, iż pracodawca zdecydował się wynagradzać powoda na poziomie, na jakim wynagradzane są w urzędzie osoby na najwyższych – kierowniczych stanowiskach i to w sytuacji, gdy zatrudniony żadnych obowiązków zastrzeżonych dla kierownika nie wykonuje. W ocenie Sądu I instancji bez znaczenia pozostaje podnoszona przez powoda okoliczność związana z podwyższeniem mu poborów w 2018 roku. Przesłanką wydania tej decyzji była pozytywna ocena pracy powoda na stanowisku p.o. dyrektora, zaś sama podwyżka dotyczyła warunków pracy obowiązujących strony w ramach porozumienia z lutego 2017 roku. Z treści pisma starosty wynika jednoznacznie, iż podstawą zmiany wysokości poborów były przepisy dotyczące wynagradzania osób zajmujących stanowiska kierownicze. Po 11 marca 2019 roku powód powrócił na poprzednie, szeregowe stanowisko, a warunki pracy ustalone w związku z pełnioną wcześniej funkcją straciły swą aktualność. Reasumując, Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw faktycznych aby przyjąć, iż w świetle art. 60 k.c. wolą pracodawcy było wypłacanie powodowi wynagrodzenia w wysokości, jaką otrzymują osoby na stanowiskach kierowniczych w sytuacji, kiedy został powołany nowy dyrektor urzędu w marcu 2019 roku. Konsekwencją przedstawionego zapatrywania było zaś uznanie, iż pozwany nie miał obowiązku stosowania wobec D. S. trybu z art. 42 k.p., bowiem wręczone zatrudnionemu pisma miały charakter informacyjny i nie stanowiły oświadczeń o wypowiedzeniu warunków płacy. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego ustalono w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804).

Apelację od całości wyroku Sądu Rejonowego wywiódł powód. Pełnomocnik D. S. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

1. przepisu art. 42 k.p. w zw. z art. 9 oraz art. 18 k.p. oraz w zw. z art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych, art. 30 § 4 k.p. poprzez dokonanie ich błędnej wykładni i w efekcie przyjęcie, że powodowi wypłacono nienależne wynagrodzenie i prawidłowo bez żadnego wypowiedzenia i bez uzasadnienia dokonano automatycznego powrotu do wynagrodzenia, które faktycznie nigdy nie było powodowi zaproponowane i przyznane, a tym bardziej, którego powód nie otrzymywał w dacie podpisania porozumienia, błędnego przyjęcia, iż zmiana warunków płacy powoda mogła być dokonana wstecznie, bez stosownego wypowiedzenia i bez uzasadnienia, pominięcie iż doszło do dorozumianej zmiany warunków płacy, a także iż wypłacane wynagrodzenie było zgodne z Regulaminem wynagradzania obowiązującym u pozwanego;

2. przepisu art. 365 i art. 366 k.p.c. poprzez orzekanie w zakresie, w jakim sąd był związany uprzednio wydanymi prawomocnymi wyrokami pomiędzy tymi samymi stronami w zakresie zarówno utrwalenia się warunków płacy, jak i możliwości zmiany warunków wyłącznie poprzez zastosowanie przepisów Kodeksu pracy;

3. przepisu art. 233 k.p.c. w szczególności poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym:

a. oparcie rozstrzygnięcia na wyjaśnieniach pozwanego, które pozostawały w oczywistej sprzeczności z przedłożonymi dokumentami oraz pochodziły od strony zainteresowanej wynikiem procesu;

b. nie nadanie odpowiedniej rangi dowodowi z dokumentu - zmiany warunków płacy dokonanej w październiku 2018r., a więc w okresie, kiedy to upłynął już 3 miesięczny okres, na który zgodnie z treścią art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych można było powierzyć pracownikowi wykonywanie określonej pracy;

c. niedokonanie wszechstronnej oceny dokumentów, w postaci Regulaminu wynagradzania pracowników, z którego jednoznacznie wynikało, iż powód zaszeregowany został do kategorii, w której jego wynagrodzenie zasadnicze mogło wynosić maksymalnie do 6.000 zł brutto;

d. pominięcie istotnego faktu, iż doszło do utrwalenia się warunków płacy zmienionych porozumieniem i że do ich zmiany wymagane było zastosowanie art. 42 k.p. w związku z art. 30 § 4 k.p. z uwagi na fakt, iż powierzenie wykonywania pracy trwało dłużej aniżeli 3 miesiące w danym roku kalendarzowym, powodowi zmieniano warunki płacy w okresie trwania powierzenia, a następnie po przywróceniu warunków pracy i płacy , pomimo iż był już wybrany dyrektor (...), powodowi nadal wypłacano wynagrodzenie w wysokości adekwatnej do Regulaminu wynagradzania pracowników (...);

e. dokonanie wadliwej oceny przedstawionych dokumentów pisma z dnia 26 maja 2022 r. i w efekcie nie przyjęcie, iż stanowiły one wypowiedzenie wsteczne warunków płacy oraz wypowiedzenie warunków płacy na przyszłość.

Mając na względzie podniesione zarzuty apelujący wniósł o:

1. zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa w całości;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za I i II instancję.

Apelujący w pierwszej kolejności zwrócił uwagę na błędy, jakie Sąd I instancji poczynił w ustaleniach faktycznych sprawy, co pociągało za sobą błędy w subsumpcji pod właściwe normy prawne. Pełnomocnik powoda przypomniał, iż D. S. został zatrudniony przez (...) w P. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 6 lutego 2017 r. jako starszy inspektor powiatowy. Na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy Starostą Powiatowym a powodem w dniu 27 lutego 2017 r., powodowi powierzono pełnienie obowiązków dyrektora (...) w okresie od dnia 1 marca 2017r. do czasu rozstrzygnięcia konkursu i powołania dyrektora (...) w P.. Przedmiotowe powierzenie dokonane zostało na podstawie art. 21 ustawy o pracowniach samorządowych, a zatem zgodnie z prawem winno trwać do 3 miesięcy w danym roku kalendarzowym. Powierzenie to nie zostało ograniczone jednak do 3 miesięcy, lecz trwało w roku 2019, a następnie po wydaniu wyroku w dniu 24 kwietnia 2019r., który uprawomocnił się w dniu 26 września 2019 r. przywrócono D. S. warunki pracy i płacy zmienione porozumieniem. Dodatkowo w dniu 10 października 2018r. ustalono powodowi warunki płacy i na tej podstawie wypłacano powodowi nieprzerwanie do dnia 27 maja 2022 r. wynagrodzenie w kwocie 6.240 zł brutto, które składało się z wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za wysługę lat w wysokości 20%. Przedmiotowa zmiana wynagrodzenia nastąpiła na podstawie art. 42 k.p., gdyż powód w dniu 10 października 2018 r. zajmował nadal stanowisko powierzone mu mocą porozumienia, jednak upłynął już okres 3 miesięcy. W tak ustalonym stanie faktycznym, a także w sytuacji, gdy pozwany pracodawca w okresie od uprawomocnienia się wyroku z dnia 24 kwietnia 2019 r., przywracającego powodowi warunki pracy i płacy, pomimo iż w pozwanym (...) był już od dnia 11 marca 2019r. wybrany nowy dyrektor, dokonywał następujących czynności wobec powoda:

1. wypłacał wynagrodzenie zgodne z Regulaminem wynagradzania pracowników i kategorią zaszeregowania „starszy inspektor powiatowy" wynagrodzenie zasadnicze maksymalnie do 6.000 zł;

2. powierzył D. S. na podstawie art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych wykonywania pracy na stanowisku starszego inspektora powiatowego w dziale (...) w okresie od 12 listopada 2019 do 31 grudnia 2019 r. a więc na stanowisku, na które został zatrudniony na podstawie umowy o pracę z dnia 6 lutego 2017 r. bez zmiany wynagrodzenia;

3. zwrócił się do Rady Miasta w P. pismem z dnia 3 grudnia 2019 r. przez Dyrektora (...) w P. znak (...) o zezwolenie na zmianę warunków pracy i płacy pracownikowi przywróconych wyrokiem Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 24 kwietnia 2019 r.

4. wypłacał wynagrodzenia za pracę według zasad określony w warunkach z dnia 10 października 2018r.;

5. twierdził w lutym 2020r. w toku postępowania(...), iż wydał D. S. wszystkie upoważnienia wynikające z pełnienia nadal stanowiska Dyrektora (...), a jego wynagrodzenie odpowiada pensji Dyrektora (...), a także powierzył D. S. pełnienie innych obowiązków bez zmiany wynagrodzenia (wszystkie dokumenty wielokrotnie składane w toku wszystkich postępowań - znane sądowi z urzędu);

6. wskazywał, iż świadomie wykonał wyrok w zakresie wynagrodzenia, a powierzając pracownikowi inną pracę wykonał także wyrok w zakresie przywrócenia warunków pracy.

W ocenie strony powodowej, wskazane wyżej czynności świadczą o tym, iż pracodawca w pełni świadomie podejmował działania zmierzające do zmiany warunków pracy i płacy ustalonych wyrokiem Sądu, a dodatkowo, iż swobodnie oceniał sytuację i podejmował działania zgodne z treścią art. 42 k.p. Nie można tym samym zaakceptować stanowiska Sądu Rejonowego, iż pracodawca nie miał swobody w podejmowaniu czynności i działał pod pływem niepewności czy też obawy. Trudno byłoby także uznać, iż funkcjonariusz publiczny, który dysponuje środkami publicznymi, narusza dyscyplinę finansów publicznych i wpłaca świadczenie nienależne pracownikowi bez uzasadnienia i podstawy faktycznej i prawnej, nie podejmując przez 3 lata żadnych działań zmierzających do zmiany takiej sytuacji. Zdaniem apelującego Sąd I instancji błędnie ustalił, iż wynagrodzenie D. S. nie było adekwatne do wynagrodzenia innych inspektorów wobec przyjęcia, że w (...) nie tylko nie ma innego starszego inspektora powiatowego, ale także, iż nie ma żadnego, który miałby doświadczenie w pełnieniu obowiązków dyrektora przez 2 lata. Jedyne osoby, które dysponują takim doświadczeniem, to dyrektor i jego zastępca, co oznacza, iż powód, który jako jedyny zajmował w (...) stanowisko starszego inspektora powiatowego, posiada uprawnienia do zajmowania stanowisk kierowniczych, a także ma doświadczenie inne aniżeli każdy inny inspektor w (...), gdyż przez 2 lata pełnił obwiązki dyrektora. Tym samym kompetencje D. S. są zbieżne z kompetencjami dyrektora i zastępcy, a zatem wypłacane do dnia 26 maja 2022r. wynagrodzenie uwzględniało zajmowane stanowisko, doświadczenie i wyższe aniżeli innych pracowników kompetencje, przez co nie ma uzasadnienia dla zrównywania wynagrodzenia powoda z wynagrodzeniem innych inspektorów.

Pełnomocnik powoda zaznaczył, iż Sąd meriti pominął w ustaleniach fakt, iż obowiązujący u pozwanego regulamin wynagradzania pracowników dla stanowiska powoda - starszy inspektor powiatowy przewiduje XI kategorię zaszeregowania – która przewiduje jako maksymalną kwotę wynagrodzenia zasadniczego brutto – 6.000 zł. Tym samym Sąd pominął, iż akt wewnętrzny obwiązujący u pozwanego regulował wynagrodzenie powoda i przewidywał, iż może ono wynosić maksymalnie 6.000zł brutto, co oznacza, iż uzyskiwane do dnia 26 maja 2022r. wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 4.450zł i mieściło się w kategorii zaszeregowania, do której przynależy powód. Nie można zatem udzielić ochrony prawnej działaniu pracodawcy, które nie tylko zmienia wstecznie warunki płacy, a także dokonuje wypowiedzenia warunków płacy bez podania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie oraz zmienia warunki te, pomimo iż nie upłynął okres wypowiedzenia. Apelujący podkreślił, iż oświadczenie pracodawcy jest nieprawidłowe także z tego powodu, iż nie wskazuje w ogóle przyczyny zmiany, a powołane przepisy prawa nie skutkują z mocy prawa obniżeniu wynagrodzenia za pracę. Oświadczenie pracodawcy nie wskazuje, jakie warunki płacy zmieniane są na jakie oraz nie uzasadnia zmiany. Jako uzasadnienia takowej zmiany nie można uznać zarówno zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku 2022 r. jak i zapisów wskazanego regulaminu, który przewiduje dla stanowiska powoda XI kategorię zaszeregowania, a ta przewiduje jako maksymalną kwotę wynagrodzenia zasadniczego brutto – 6.000 zł.

Apelujący zaakcentował, że restytuowanie stosunku pracy (będące skutkiem wyroku przywracającego do pracy czy przywracającego dotychczasowe warunki pracy i płacy ) to ponowne nawiązanie tego samego stosunku pracy, który wcześniej już istniał. Przywrócenie do pracy powoduje zatem powstanie nowego stanu prawnego, który przez pewien czas, na skutek działania pracodawcy, nie istniał. Oznacza to, że orzeczenie uznające wypowiedzenie za bezskuteczne albo przywracające pracownika do pracy ma charakter konstytutywny, a zatem przedmiotowy wyrok ponownie „przeniósł" D. S. na stanowisko pracy ustalone mocą porozumienia zawartego ze Starostą Powiatowym w dniu 27 lutego 2017 r., a wiec na stanowisko starszego inspektora powiatowego z powierzeniem pełnienia obowiązków dyrektora (...).

W ocenie apelującego wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli sygn. akt IV P 65/21, na który powołał się pozwany, nie mógł stanowić podstawy do zmiany warunków płacy, gdyż nie dotyczył warunków płacy a jedynie warunków pracy, a skoro nie jest nadal prawomocny, to nie mógł stanowić uzasadnienia dla dokonania faktycznego zmniejszenia wynagrodzenia wstecznie, a żadne podstawy nie uzasadniały wypłaty w dniu 27 maja 2022r. wynagrodzenia w kwocie mniejszej aniżeli dotychczas ustalona. Zdaniem skarżącego, Sąd I instancji błędnie przyjął, iż pracodawca nie wypłacał wynagrodzenia dobrowolnie, bowiem pozwany w okresie od września 2019r. do czerwca 2020r. informował powoda, iż wypłaca wynagrodzenie zgodne z wyrokiem przywracającym warunki płacy, zmieniał powodowi obowiązkowi pracownicze, powierzał świadczenie innej pracy, ale nigdy nie zmieniał powodowi wynagrodzenia, gdyż uważał, iż jest ono powodowi należne, które wypłacał nieprzerwanie do dnia 26 maja 2022r., nie czyniąc żadnych zastrzeżeń, nie wskazując, iż jest ono nienależne, uznając wypłatę za uzasadnioną w świetle ustalonej dorozumianej zmiany wysokości wynagrodzenia, wynikających zarówno z zaszeregowania podwoda, jak i nabytych kompetencji i doświadczenia. Co istotne, pozwany pracodawca wypłacał powodowi tak ustalone wynagrodzenie dobrowolnie poczynając od dnia 11 marca 2019 r. do dnia 27 maja 2022 r., kiedy to wręczył powodowi na piśmie zmianę warunków płacy. Zasadność wypłaty właśnie takiego wynagrodzenia, jak ustalone na podstawie porozumienia zmieniającego warunki płacy zawartego w oparciu o przepisy Kodeksu pracy, potwierdzał sam pracodawca w dniu 12 listopada 2019r., gdy powierzył powodowi wykonywanie czasowe określonych zadań ustalając jednocześnie, iż nie wpłynie to na zmianę dotychczasowego wynagrodzenia i wypłacając wynagrodzenie w kwocie ustalonej ww. wypowiedzeniem dotychczasowych warunków płacy z dnia 10 października 2018r.

Pełnomocnik powoda stwierdził, iż dokonane na piśmie wypowiedzenie warunków płacy w dniu 26 maja 2022r. narusza przepisy o wypowiedzeniu, a dodatkowo jest nieuzasadnione. Pracodawca nie uzasadnił przyczyny wypowiedzenia warunków płacy w sposób rzeczywisty, konkretny, przyczyna nie jest uprzednia, a co istotne, nie podał przyczyny rzeczywiście istniejącej. Powoływany przez pracodawca wyrok sądu jest nieprawomocny, nadto nie dotyczył on warunków płacy powoda a przez to nie może stanowić ani rzeczywistej ani konkretnej przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie pracownikowi dotychczasowych warunków płacy. Dodatkowo zmiana warunków płacy może zgodnie z przepisami prawa pracy dokonać się co do przyszłych warunków płacy obowiązujących pracownika, nie może natomiast dotyczyć stanu już minionego. Pozwany pracodawca dokonał zaś zmiany wstecznej stosunku pracy za okresy przepracowane, za które pracownik uzyskał już uprzednio wynagrodzenie wynikające z ustalonych i akceptowanych przez obie strony warunków płacy. Taka zmiana jest niedopuszczalna, sprzeczna z prawem i jako mniej korzystna dla pracownika aniżeli przepisy Kodeksu pracy jest nieważna, a zatem nie może wywołać żadnych skutków prawnych.

Apelujący zwrócił także uwagę na treść art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, gwarantującego ochronę stosunku pracy radnego od chwilą wyboru do rady i złożenia ślubowania. Uzyskanie przez pracodawcę zgody na rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem legitymującym się mandatem radnego ma charakter obligatoryjny. Zgoda właściwego organu stanowiącego musi mieć charakter uprzedni wobec rozwiązania stosunku pracy. Oznacza to, że pracodawca ma zapoznać się za stanowiskiem rady gminy, zanim rozwiąże z pracownikiem - radnym stosunek pracy. Zatem, skoro do przepisów dotyczących wypowiedzenia warunków płacy i pracy stosuje się odpowiednio przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę, to także i w tym zakresie należało przed dokonaniem wypowiedzenia zmieniającego, które w rozpatrywanym przypadku jest oczywiście niekorzystne dla powoda i nie może zostać przyjęte, uzyskać zgodę rady gminy.

Apelujący ponownie zwrócił uwagę na okoliczność utrwalenia się warunków płacy powoda, wynikających zarówno z treści porozumienia z 27 lutego 2017 roku i opartego na nim oświadczenia pracodawcy z tej samej daty o powierzeniu powodowi obowiązków, jak i z treści oświadczenia o zmianie warunków płacy z dniem 1 września 2018 r., dokonanego w dniu 10 października 2018 r., jak i także z treści dorozumianej zmiany warunków płacy dokonanej przez pozwanego po dniu 11 marca 2019 r., kiedy to wyrównano powodowi wynagrodzenie za okres od marca do września 2019 r. i jednocześnie kontynuowano wypłatę wynagrodzenia według zasad ustalonych w dniu 10 października 2018 r. Pełnomocnik powoda odwołał się w tym miejscu do stanowiska doktryny i judykatury zakładającego, iż dokonywanie zmiany warunków płacy, które jest korzystne dla pracownika może dobywać się w sposób dorozumiany, bowiem co do zasady wypowiedzenia warunków płacy czy pracy na mniej korzystne niż dotychczasowe dokonywane jest na piśmie i wiąże się z koniecznością podjęcia działań przez pracownika. Natomiast, gdy warunki płacy zmieniane są na korzystniejsze albo potwierdzane są warunki płacy dotychczas obwiązujące, czynność ta nie musi być dokonana poprzez złożenie stosownego oświadczenia pracownikowi na piśmie. Tak też sytuacja przedstawiała się w rozpatrywanej sprawie; pracodawca poinformował pracownika o kontynuacji wypłaty świadczenia na dotychczasowych zasadach i następnie przystąpił od października 2019 r. do wypłaty wynagrodzenia wynikającego z powyższych dokumentów; tym samym w maju 2022 roku nie mógł skutecznie zmienić powodowi warunków uprzednio ustalonych i utrwalonych bez dokonania ich wypowiedzenia. Samo zaś wypowiedzenie zmieniające nie mogło mieć skutku wstecznego, gdyż jako czynność prawna wypowiedzenie zmieniające wywołuje skutki dopiero od momentu złożenia przez pracodawcę zarówno oświadczenia o zamiarze zmiany warunków dotychczasowych, jak i oświadczenia o proponowanych nowych warunkach pracy. Zmiana warunków pracy i płacy następuje z upływem okresu wypowiedzenia, gdy pracownik zaakceptuje złożoną mu ofertę nowych warunków pracy albo co najmniej nie odrzuci jej przed upływem połowy okresu wypowiedzenia.

Pełnomocnik powoda podkreślił, iż w odniesieniu do wynagrodzenia powoda nie działał żaden automatyzm wynikający z treści porozumienia z dnia 27 lutego 2017r., albowiem w zakresie wynagrodzenia za pracę, powodowi zmieniano i potwierdzano co najmniej kilkakrotnie, poczynając od powierzenia wykonywania obowiązków dyrektora, warunki płacy. Tym samym mając na względzie okoliczność, iż w zakresie wynagrodzenia doszło nie tylko do utrwalenia, ale i do potwierdzenia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia, to zmiana tak ustalonych warunków wymagała wypowiedzenia.

Konkludując przedstawione w złożonym środku odwoławczym argumenty apelujący podniósł, iż dokonane wypowiedzenie warunków pracy i płacy nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa, a zatem pozew znajduje oparcie w przepisach art. 42 § 1 k.p. oraz art. 45 § 1 k.p., a tym samym jest uzasadniony. Dodatkowo powód jako osoba, której stosunek pracy podlega szczególnej ochronie, nie może zostać zwolniona bez uzyskania zgody Rady Miasta P., gdyż jest radnym. Dodatkowo, pracodawca pominął procedurę przewidzianą w art. 25 ust. 2 ustawy z 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. Dz.U.1990.32.191). Następstwem ww. ochrony jest ograniczenie swobody podmiotu, który nawiązał stosunek pracy z pracownikiem-radnym, w rozwiązaniu tego stosunku bez zgody rady gminy. Dodatkowo apelujący zwrócił uwagę na prawo powoda do ochrony prawomocnych wyroków, wynikające nie tylko z przepisów Konstytucji RP, ale gwarantowane też art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), chroniącym wykonanie prawomocnych orzeczeń sądowych, które w państwie prawa nie mogą pozostać nieskuteczne ze szkodą dla strony. Tak wiec wykonanie orzeczenia sądowego nie może napotkać na przeszkody, opóźnienia czy być uznane za nieważne. Po wydaniu prawomocnego wyroku wydanego przez sądy krajowe, władze publiczne są zobowiązane do wykonania go w jasny i spójny sposób, w celu uniknięcia, jak tylko to możliwe, niepewności prawnej odczuwanej przez osoby, których dotyczy stosowanie prawa (tak 6854/07 - wyrok ETPC z dnia 03-05-2011). Stąd też rozstrzyganie obecnie o żądaniu pozwu, w sytuacji gdy zachodzi powaga rzeczy osądzonej, naruszałoby prawo pozwanego, ale także prowadziłoby do wzruszenia skuteczności prawomocnego wyroku. Skoro sąd już rozstrzygnął zarówno o istnieniu stosunku pracy, a także o jego warunkach, to rozstrzyganie aktualnie o żądaniu pozwu stanowiłoby de facto rozstrzygnięcie o ówczesnym żądaniu pozwanego, lecz odmiennie, bowiem z uwzględnieniem treści art. 45 § 2 k.p.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawa, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów, nie popełnił też uchybień w zakresie kwalifikacji prawnej ustalonych faktów, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji, Sąd odwoławczy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd I instancji, uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe, powtórne powtarzanie (vide: wyrok SN z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNP z 1999 r. Nr 24, poz. 776).

Istota sporu w niniejszym postepowaniu sprowadza się do ustalenia, czy dwa oświadczenia pracodawcy z dnia 26 maja 2022r. mają w istocie charakter wypowiedzenia warunków płacy, czy też, tak jak to przyjął Sąd I instancji, wskazane pisma miały charakter informacyjny i nie stanowiły oświadczeń o wypowiedzeniu warunków płacy, gdyż pozwany nie miał obowiązku stosowania wobec D. S. trybu z art. 42 k.p. W pierwszej kolejności należy przypomnieć, iż w dniu 26 maja 2022 r. pracodawca powoda sporządził dwa pisma, które nie miały formy wypowiedzenia pracownikowi warunków wynagradzania. Jedno z tych pism, zawiera informację o wysokości wynagrodzenia D. S. jako starszego inspektora powiatowego (...) (...) w P. w okresie od 11.03.2019 r. (tj. od dnia, w którym powód przestał pełnić obowiązki dyrektora (...) w P.) do 31.12.2021 r.; kolejne pismo z tej samej daty dotyczy ustalenia wysokości wynagrodzenia od 01.01.2022r. Żądanie powoda dotyczyło przywrócenia warunków płacy, wynikających z umowy o pracę, ustalonych w dniu 10 października 2018 r. ze skutkiem od dnia 1 września 2018 r., w zakresie ustalonym w sposób dorozumiany i realizowanym także po dniu 11 marca 2019 r. Powołanym w pozwie porozumieniem z dnia 10 października 2018 r., z mocą obowiązującą od 1 września 2018 r., Starosta (...) ustalił wysokość wynagrodzenia D. S. jako p.o. dyrektora (...) w P.. Porozumienie to nawiązywało do wcześniejszego porozumienia z 27.02.2017r., na mocy którego D. S. powierzono pełnienie obowiązków dyrektora (...) w P. od 1 marca 2017 r. do czasu rozstrzygnięcia konkursu i powołania dyrektora (...) w P.; zgodnie z powołanym w porozumieniu zapisem, po powołaniu nowego dyrektora D. S. miały zostać przywrócone dotychczasowe warunki pracy i płacy, tj. starszego inspektora powiatowego w (...). Decyzja Starosty (...) z dnia 17 stycznia 2019 roku o cofnięciu powodowi powierzenia pełnienia obowiązków dyrektora (...) w P., która została podjęta przed rozstrzygnięciem konkursu na kierownika (...), została zaskarżona przez D. S., w efekcie czego Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli wyrokiem z 24 kwietnia 2019 roku w sprawie IV P 16/19 przywrócił D. S. dotychczasowe warunki pracy i płacy u pozwanego (...) w P., wynikające z porozumienia zawartego 27 lutego 2017 roku; apelacja pozwanego została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 26 września 2019 r. w sprawie IV Pa 18/19. Warto w tym miejscu podkreślić, iż w dniu 11 marca 2019 r., w wyniku zakończenia postępowania konkursowego zostało obsadzone stanowisko dyrektora (...) w P.. W ocenie strony powodowej, „aktualnie rozstrzyganie o żądaniu pozwu, w sytuacji gdy zachodzi powaga rzeczy osądzonej, naruszałoby prawo pozwanego, ale także prowadziłoby do wzruszenia skuteczności prawomocnego wyroku. Skoro sąd już rozstrzygnął zarówno o istnieniu stosunku pracy, a także o jego warunkach, to rozstrzyganie aktualnie o żądaniu pozwu stanowiłoby de facto rozstrzygnięcie o ówczesnym żądaniu pozwanego, lecz odmiennie, bowiem z uwzględnieniem treści art. 45 § 2 k.p.”. Tak ujęte stanowisko abstrahuje jednak całkowicie od kontekstu, w jakim doszło do wydania prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli w sprawie IV P 16/19, zakreślonego granicami przedmiotu sporu a przez to i orzekania, które były wyznaczone żądaniem powoda zgłoszonym w pozwie. Sąd Rejonowy orzekł, iż niezgodne z prawem było odwołanie D. S. ze stanowiska p.o. dyrektora(...) przed upływem okresu, na jaki powierzono mu to stanowisko (t.j. przed powołaniem dyrektora, wyłonionego w drodze konkursu). W żadnym jednak razie Sąd Pracy nie oceniał ani tym bardziej nie zakwestionował zawartego w porozumieniu z dnia 27 lutego 2017 r. zapisu, ograniczającego czasowo powierzenie stanowiska dyrektora (...) do daty powołania na to stanowisko osoby, wyłonionej w drodze konkursu. Tym samym skuteczny pozostawał zapis porozumienia z dnia 27 lutego 2017 r., w myśl którego z dniem powołania dyrektora (...), warunki pracy i płacy D. S. „powracają” do stanu sprzed 1 marca 2017 r. Innymi słowy, przywrócenie D. S. „dotychczasowych warunków pracy i płacy u pozwanego (...) w P., wynikające z porozumienia zawartego w dniu 27 lutego 2017 roku” wyrokiem wydanym w sprawie IV P 16/19 odnosiło się do okresu od 17 stycznia 2019 r. (t.j. uznanego za bezskuteczne cofnięcia przez Starostę (...) powierzenia pełnienia obowiązków dyrektora (...) w P.) do 11 marca 2019 r. (powołanie nowego dyrektora (...)). Nie do przyjęcia byłaby wykładnia powyższego orzeczenia zakładająca, iż mimo ziszczenia się warunku rozwiązującego powierzenie pełnienia obowiązków dyrektora w postaci powołania nowego kierownika urzędu, D. S. miałby zajmować powierzone mu w dniu 27 lutego 2017 r. stanowisko do czasu skutecznego wypowiedzenia mu w tym zakresie warunków pracy i płacy. W efekcie jako bezpodstawny należało uznać zarzut apelacji, dotyczący naruszenia art. 365 i art. 366 k.p.c. poprzez orzekanie w zakresie, w jakim sąd był związany uprzednio wydanymi prawomocnymi wyrokami pomiędzy tymi samymi stronami w zakresie zarówno utrwalenia się warunków płacy, jak i możliwości zmiany warunków wyłącznie poprzez zastosowanie przepisów Kodeksu pracy. Przyjmując zatem, iż od dnia 11 marca 2019 r. D. S. ponownie zajmował stanowisko starszego inspektora powiatowego w Dziale (...) należało ustalić, z jakich względów pracodawca w dalszym ciągu wypłacał mu wynagrodzenie ustalone dla stanowiska p.o. dyrektora (...). W ocenie apelującego, poprzez fakt wypłacania wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska p.o. dyrektora (...) w ten sposób doszło do konkludentnej zmiany warunków płacy, skoro pracodawca dobrowolnie spełniał świadczenie ze stosunku pracy a pracownik je przyjmował. Stanowisko to ma jednak charakter czysto subiektywny, abstrahujący od rzeczywistych intencji pracodawcy. Apelujący zarzucił, iż Sąd I instancji oparł poczynione w tym aspekcie sprawy ustalenia na wyjaśnieniach pozwanego, które pozostawały w sprzeczności z przedłożonymi dokumentami. Zdaniem Sądu Okręgowego tego rodzaju sprzeczność nie występuje. Podnoszone w apelacji porozumienie z dnia 10 października 2018 r., dotyczące wysokości wynagrodzenia, przypada na czas, w którym powód realizował obowiązki pracownicze stosownie do porozumienia z 27 lutego 2017 r. a nie w oparciu o powierzenie wykonywania innej pracy na podstawie art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych (stosownie do powołanego przepisu zmiana treści stosunku pracy dokonywana jest w formie polecenia pracodawcy, tymczasem w dniu 27 lutego 2017 r. strony zawarły umowę, czasowo modyfikującą treść stosunku pracy), stąd też jakkolwiek liczony upływ 3 miesięcznego terminu pozostaje dla roztrząsanej kwestii bez znaczenia. Podobnie jeżeli chodzi o wypłacanie powodowi wynagrodzenia w wysokości mieszczącej się w limicie kategorii zaszeregowania, przewidzianej dla stanowiska starszego inspektora, jak również akcentowane doświadczenie zawodowe, nabyte przez powoda podczas pełnienia funkcji dyrektora (...), to fakty te nie są istotne dla wykazania dowodzonej przez powoda okoliczności w postaci konkludentnej zmiany warunków wynagradzania. Z kolei pozostałe, wyszczególnione w apelacji dokumenty, potwierdzają jedynie stan niepewności, w jakiej pozostawał pracodawca powoda w wyniku wydania prawomocnego wyroku przywracającego D. S. dotychczasowe warunki pracy i płacy, wynikające z porozumienia zawartego w dniu 27 lutego 2017 roku. Bez wątpienia okoliczności sprawy przemawiają za trafnością ustalenia Sądu meriti, iż wypłacając powodowi wynagrodzenie ustalone porozumieniem z dnia 10.10.2018 r. Dyrektor (...) czynił to z ostrożności, mając wątpliwości co do treści stosunku pracy powoda w związku z orzeczeniem Sądu z dnia 24 kwietnia 2019 roku, przywracającym powodowi dotychczasowe warunki pracy, wynikające z porozumienia zawartego w dniu 27 lutego 2017 roku. Powyższe orzeczenie zostało wydane w wyniku roszczenia powoda, złożonego przed powołaniem dyrektora (...) wyłonionego w drodze konkursu, zaś wyrok uprawomocnił się, kiedy nowy dyrektor został już powołany, przez co odpadła przesłanka dalszego powierzania powodowi stanowiska p.o. dyrektora zgodnie z porozumieniem z dnia 27 lutego 2017 r. W takiej sytuacji pracodawca powoda, będąc zobowiązany do realizacji prawomocnego orzeczenia sądowego mógł mieć wątpliwości, jaka jest rzeczywista treść stosunku pracy powoda. Ich konsekwencją było wytoczenie powództwa w oparciu o art. 189 k.p.c., dotyczącego ustalenia treści stosunku pracy łączącego powoda z urzędem po 11 marca 2019 roku a efektem wydanie przez Sąd Rejonowy w dniu 27 kwietnia 2022 r. wyroku w sprawie sygn. akt IV P 65/21 ustalającego, iż D. S. zatrudniony jest na stanowisku starszego inspektora powiatowego w Dziale (...) (nota bene wyrok ten jest prawomocny – wyrokiem z dnia 22.09.2022r. w sprawie sygn.akt IV Pa 17/22 Sąd Okręgowy w Sieradzu oddalił apelację pozwanego). Jak prawidłowo przyjął Sąd I instancji, w tym stanie rzeczy nie istniały przesłanki do uznania, iż wynagrodzenie powoda w okresie po dniu 11 marca 2019 r. było ukształtowane bądź orzeczeniem Sądu Pracy, przywracającym D. S. dotychczasowe warunki pracy, wynikające z porozumienia zawartego w dniu 27 lutego 2017 roku, bądź też czynnościami konkludentnymi – wypłacaniem po tej dacie wynagrodzenia stosownie do porozumienia z dnia 10.10.2018 r. (w tym miejscu koniecznym jest podkreślenie – będącego konsekwencją porozumienia zawartego na czas powierzenia powodowi stanowiska p.o. dyrektora (...)). Podzielając zatem stanowisko Sądu Rejonowego, iż pisma pracodawcy z dnia 26 maja 2022r. nie miały charakteru wypowiedzenia warunków płacy, podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego w postaci przepisów art. 42 k.p. w zw. z art. 9 oraz art. 18 k.p. oraz w zw. z art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych, art. 30 § 4 k.p. (niezależnie od trafności zawartych tam wywodów, charakteryzujących instytucję wypowiedzenia zmieniającego) są w istocie bezprzedmiotowe, jako odnoszące do nieistniejącego w rzeczywistości oświadczenia pracodawcy. Wniesiony przez powoda środek odwoławczy stanowi w istocie polemikę z rozważaniami i ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji, który - wbrew zarzutom apelującego - dokonał wszechstronnego rozpoznania sprawy, nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, a rozstrzygnięcie oparł po ustaleniu istotnych w sprawie okoliczności, nie dokonując ustaleń sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału. Mając zatem na uwadze, iż apelacja strony powodowej opiera się istocie na przedstawieniu subiektywnej interpretacji prawidłowo ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego, która nie znajduje oparcia w okolicznościach sprawy, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł o oddaleniu apelacji. Na podstawie art. 98 k.p.c. na rzecz pozwanego zasądzono zwrot kosztów zastępstwa procesowego za II instancję w wysokości określonej w § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804).