Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 26/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 192/20 z dnia 30.08.2021 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

x na niekorzyść

☐ w całości

x w części co do obu oskarżonych

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

Ł. W. (1)

Działanie oskarżonego w stanie silnego wzburzenia tj. pod wpływem afektu fizjologicznego.

Czyn z pkt 1 wyroku.

1/ Opinie prof. W. G., 2/ uzupełniająca opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna

1/ k. 3654-3668 i 3993-4011;

2/ k. 3960-3961

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Opinie prof. W. G. i uzupełniająca opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna.

Opinie prof. W. G. nie są przekonujące w świetle rzeczowych, kompetentnych i wiarygodnych opinii sądowych psychiatryczno-psychologicznych biegłych M. W., A. O. i H. O.. Prof. W. G. nie jest biegłym w sprawie i jego prywatne opinie nie uwzględniają całokształtu zebranych danych oraz nie są w pełni obiektywne i zawierają przypuszczenia, przy czym nie przeprowadził on badania osk. Ł. W. i nie miał z nim bezpośredniego kontaktu. Natomiast biegli w uzupełniającej opinii sensownie odnieśli się do zastrzeżeń prof. W. G. i wykazali, że przeprowadzone przez nich badania nie wymagają uzupełnienia. Brak jest racjonalnych powodów do podważenia stanowiska biegłych co do zachowanej poczytalności u oskarżonego, niewystępowania afektu i braku działania w stanie silnego wzburzenia – w realiach sprawy, które świadczą o zaplanowanym, przemyślanym i racjonalnym działaniu oskarżonego, a nie o zaburzeniach psychicznych czy afekcie, o czym niżej.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

1/ Obrońcy osk. Ł. W. (1) pkt II a, d, e, g obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

a) obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk polegającej na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów poprzez pominięcie całokształtu ujawnionych okoliczności i dokonanie oceny dowodów związanych ze stroną podmiotową czynu w oparciu wyłącznie o pozaosobowe źródła dowodowe z pominięciem wyjaśnień oskarżonych, jak również dokonanie błędnej, wbrew logice, oceny dowodów poprzez przyjęcie w zakresie przeszkód w oddaniu strzału, dokładności użytej broni, bliskości od celu i sposobności precyzyjnego wycelowania, że świadczą one o istnieniu po stronie oskarżonego zamiaru ewentualnego spowodowania śmierci pokrzywdzonych, podczas gdy prawidłowa analiza i ustaleń winna prowadzić do wniosku, że brak było tego zamiaru ewentualnego;

d) obrazy art. 5 § 1 kpk przez wydanie wyroku skazującego, pomimo że przeprowadzona ocena dowodów nie doprowadziła do udowodnienia winy oskarżonego;

e) obrazy art. 5 § 2 kpk poprzez niepowzięcie przez sąd uzasadnionych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, pomimo że na takie wątpliwości wskazuje ocena materiału dowodowego;

g) obrazy art. 170 § 1 pkt 2 i 5 kpk, co mogło mieć wpływ na treść ustaleń co do sprawstwa oskarżonego w popełnieniu przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 3 kk.

2/ Obrońcy osk. P. C. (1) pkt I, II, III obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to:

I) obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 4 kpk poprzez dokonanie w sposób dowodny oceny zebranego materiału dowodowego, przy nieuwzględnieniu zasad logiki i doświadczenia życiowego oraz wyprowadzenie błędnego wniosku skutkującego przyjęciem, iż:

1/ P. C. działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. usiłował pozbawić życia pokrzywdzonych, a jego rola miała polegać na wybiciu szyby młotkiem i zerwaniu żaluzji w celu zapewnienia lepszej widoczności Ł. W. do oddania strzałów z broni palnej, pomimo iż Ł. W. zaczął oddawać strzały przez szybę, która nie została wcześniej zbita przez P. C., a żaluzja została zerwana na skutek siły wystrzelonych pocisków, co powinno prowadzić do wniosku, że P. C. podjął działania do zastraszenia M. S. (1) naruszając mir domowy a następnie niszcząc mienie przy realizowaniu przez Ł. W. własnego zamiaru;

2/ uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień P. C. co do celu wejścia na posesję przy ul. (...) i działań, jakie miały zostać podjęte, aby zastraszyć M. S., oraz braku wiedzy, że Ł. W. zabrał ze sobą broń palną;

3/ niewzięciu pod uwagę okoliczności na korzyść P. C. tj. braku skonfliktowania z pokrzywdzonymi, uniewinnienia od gróźb pod ich adresem, co wykluczało pobudkę w postaci zamiaru zabicia pokrzywdzonych, brak wyposażenia w broń palną i reakcję w postaci natychmiastowej ucieczki;

4/ domniemaniu i przypuszczeniu, że P. C. działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. usiłował dokonać zabójstwa pokrzywdzonych w sytuacji, kiedy wersja oskarżonego wskazuje, że jedyną pobudką działania była chęć pomożenia Ł. W. w osiągnięciu efektu mrożącego, a wersja ta jest równie prawdopodobna i logiczna, a także, gdy działanie Ł. W. było nieakceptowalnym ekscesem;

5/ niepowzięciu niedających się usunąć wątpliwości i rozstrzygnięcie ich na niekorzyść P. C. w zakresie prawdopodobieństwa wersji zdarzenia w postaci braku pobudki w dążeniu do dokonania wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. zabójstwa pokrzywdzonych z zamiarem ewentualnym z uwagi na brak skonfliktowania z nimi, jego roli w zdarzeniu, braku świadomości i zgody na zabranie przez Ł. W. broni palnej i oddanie strzałów;

II/ obrazy art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 2 kpk polegającej na braku szczegółowego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku w zakresie przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu z art. 148 § 3 kk, a nadto przez ogólnikową argumentację odwołującą się do domniemań i przypuszczeń co do przyjęcia działania P. C. wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. w zamiarze ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonych;

III/ obrazy art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób niedający możliwości dokonania oceny w zakresie prawidłowości ustaleń faktycznych w reżimie art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 kpk i wnioskowania na ich podstawie, że P. C. zawarł przestępcze porozumienie z Ł. W. co do wspólnego działania z zamiarem ewentualnym zabicia K. R. i M. S. przy użyciu broni palnej bez próby odtworzenia procesu psychicznego towarzyszącego P. C., jak również brak rozważań wykluczających, że zachowanie Ł. W. polegające na oddaniu strzałów miało charakter ekscesu nieakceptowalnego przez P. C..

☐ zasadny

x częściowo zasadny co do Ł. W.

x niezasadny co do osk. P. C.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrońców oskarżonych dotyczące wadliwej oceny dowodów dotyczą częściowo zbliżonych okoliczności, a zatem celowe jest ich łączne rozważenie.

b/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy właściwie ocenił ujawnione dowody, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a nadto poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych Ł. W. (1) oraz P. C. (1) co do usiłowania popełnienia przez nich zbrodni zabójstwa pokrzywdzonych. Natomiast ocena ta i poczynione ustalenia nie dowodzą, aby Ł. W. wypełnił ustawowe znamiona czynu w postaci gróźb karalnych. Sąd I instancji oparł się przy tym na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 kpk może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Natomiast art. 4 kpk ustanawia ogólną dyrektywę nakazującą badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego – a więc przepis ten nie może samodzielnie stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego i należy go powiązać z naruszeniem konkretnych regulacji czy uprawnień.

c/ Chybione są zarzuty obrońcy Ł. W. dotyczące naruszenia art. 5 § 1 i 2 kpk co do czynu z pkt 1 wyroku /z pkt II d-e/, gdyż Sąd I instancji nie miał nieusuwalnych, obiektywnych wątpliwości co do zachowania oskarżonego czy innych uczestników zdarzenia w nocy z 12/13.09.2019 r., a dopiero ich istnienie warunkuje zastosowanie przepisu § 2. Zarzut obrazy tego przepisu może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r. lex nr 2488989/. Natomiast wina oskarżonego co do czynu z pkt 1 została udowodniona, o czym przekonuje treść zaskarżonego wyroku. Przy tym nieprawidłowe jest równoczesne stawianie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, ponieważ o niedających się usunąć wątpliwościach można mówić dopiero po przeprowadzeniu prawidłowej i wszechstronnej oceny dowodów. Zasadny jest zaś zarzut obrazy art. 5 § 1 kpk odnośnie czynu z pkt 2 wyroku, gdyż w tej części nie udowodniono winy osk. Ł. W. /z pkt II d/.

d/ Nadto niespełnienie wymogów z art. 424 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym /art. 438 pkt 2 k.p.k./, a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Takiego wpływu obrońcy nie wykazali. Kwestię tę przesądza nadto art. 455a kpk, który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 kpk.

e/ Nie doszło do obrazy art. 4, art. 5, art. 7 ani art. 410 kpk czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonych Ł. W. (1) oraz P. C. (1) odnośnie usiłowania zabójstwa pokrzywdzonych. Skarżący obrońcy nie wykazali uchybień procesowych, które miałyby wpływ na treść czynów z pkt 1 i 5 wydanego wyroku. Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonych od tych przestępstw są w oczywisty sposób bezzasadne, zaś zasadny okazał się wniosek o uniewinnienie Ł. W. od czynu z pkt 2 wyroku.

f/ Skarżący obrońcy zgodnie starają się podważyć ocenę zeznań pokrzywdzonych K. R. (2) i M. S. (1). Pokrzywdzeni zostali przesłuchani w obecności biegłej psycholog M. B. i jej rzeczowe opinie nie wskazują na występowanie u nich zaburzeń czy zakłóceń dyskwalifikujących zeznania. M. S. i K. R. mieli zachowaną zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń /k. 3325-3353, 3418-3456/, czyli ich relacje należy ocenić zgodnie z regułami art. 7 kpk, jak innych świadków. Przy tym pokrzywdzeni w oczywisty sposób pomijają dalszą reakcję M. S. na atak napastników tj. oddawanie strzałów przez niego /i ewentualnie inną osobę/, co jednakże nie dotyczy zarzucanego zachowania sprawców.

Z zeznań M. S. wypływa, że przebudził się, zaświeciła latarka, po chwili pękła szyba w oknie i zaczęto strzelać, a on poderwał się z łóżka i wyskoczył. Nie widział wtedy sprawcy i nie wie, ile strzałów padło. K. R. wstała z łóżka po nim. Okazało się, że strzelano z ostrej broni. K. R. powiedziała, że sprawcą był Ł. W. /k.105v-106, 3237/. Kiedy padł pierwszy strzał, to M. S. był w łóżku i jak przebiegał do kuchni, to nie został trafiony, to były sekundy /k.105v, 3238/. Wedle M. S., sprawca zapalił latarkę i zgasił ją, a potem strzelał /k.2159, 3239/, jak też nie kierował latarki do środka do pokoju /k.3241/. M. S. wiedział, że wcześniej Ł. W. zajechał drogę K. i groził zrobieniem krzywdy jej bratu J. R. /k.106, 3237/. Przestrzeliny były w oparciu krzesła, poduszce, kanapie i ścianie nad łóżkiem /k.106/. M. S. nie chciał odpowiadać na pytanie, czy posiadał broń palną i kontaktował się z Ł. W. /k.3239/. Opinia biegłych psychiatrów również stwierdza, że M. S. nie wykazuje zaburzeń /k.3006-3008/. Zarzuty stawiane M. S. w innej sprawie /k. 3458-3465/ nie mają znaczenia dla niniejszej sprawy.

Korelują z tym zeznania K. R. (2), że zobaczyła latarkę w oknie, została stłuczona szyba i zaraz zaczęły padać strzały. Wedle pierwotnej relacji z 13.09.2019 r., najpierw pokrzywdzeni uciekali do kuchni, a wówczas sprawca zaczął strzelać /k.6, 110/. Na rozprawie K. R. częściowo odmiennie podała, że strzelano, kiedy oboje leżeli w łóżku. Zerwali się, M. pobiegł jako pierwszy do kuchni, a ona za nim /k.3242, 3445/. Nie pamięta ilości strzałów w stronę łóżka. Latarka świeciła w stronę łóżka. Była przekonana, że widziała Ł. W. /k.6, 110, 3243/. Widziała 2 uciekających napastników /k.8, 110, 3247/. Przestrzeliny były w łóżku – w poduszkach, w krześle i ścianie /k.6, 3244/. Wcześniej tego dnia Ł. W. wraz z (...) /tj. P. C./ zajechał jej drogę i groził pozbawieniem życia jej i bratu J. tzn. powiedział, że ich „roz(…)bie” /k.8-9, 109-110, 3242/.

g/ Zeznania P. W. ogólnie potwierdzają relacje pokrzywdzonych. Od M. S. dowiedziała się, że ktoś strzelał w stronę łóżka, M. S. wyskoczył 2 kroki do aneksu kuchennego a K. R. miała być wtedy w łóżku /k.14v, 2969/. K. R. mówiła jej o groźbach Ł. W. /k.15/.

Zeznania R. R. (1) i E. P. nie zawierają zbyt wielu szczegółów. Zdaniem R. R. (1) postrzał samochodu S. mógł powstać od strzału oskarżonego w kierunku psa. Od M. S. dowiedział się, że ktoś strzelał, M. S. odskoczył do kuchni a K. R. miała być wtedy w łóżku /k. 2972/. Strzały podały tam, gdzie pokrzywdzeni trzymali głowy leżąc na łóżku /k. 100, 2973/. K. R. mówiła mu o groźbach Ł. W. /k. 99, 2975/. Podobnie E. P. od M. S. dowiedziała się, że ktoś strzelał, M. S. zerwał się z łóżka a K. R. miała być wtedy w łóżku /k.2979/. Przestrzeliny były w zagłówku i ścianie nad łóżkiem /k.31, 2980/.

Sąsiadka K. L. słyszała strzały i widziała 2 biegnących mężczyzn, ale nie zna przebiegu zdarzenia. Od nieustalonych osób dowiedziała się, że sprawcami byli Ł. W. i ps. (...).

J. i K. R. (3) nie wiedzą, w jakich okolicznościach został ostrzelany stojący na ul. (...) ich samochód M., w którym ujawniono 1 pocisk.

Zeznania I. K. (1) nie podważają skutecznie zeznań M. S. i K. R. co do przebiegu zdarzenia. Kwestie pretensji M. S. do Ł. W. po zajściu są oczywiste. Wedle I. K., M. S. śmiał się, że Ł. W. strzelał do pustego pokoju /k.3294/, co częściowo odpowiada poczynionym ustaleniom, skoro pokrzywdzeni uciekli do kuchni, ale nie oznacza, iż strzały rozpoczęły się dopiero po tej ucieczce.

h/ Częściowo podzielić należy stanowisko obrońcy Ł. W., że z pierwotnej, a więc najbardziej wartościowej relacji K. R. (2) z 13.09.2019 r. wynika, że najpierw pokrzywdzeni usłyszeli odgłos tłuczonego szkła i uciekali do kuchni, a wtedy sprawca zaczął strzelać /k.6, 110/. Częściowo odmienne depozycje pokrzywdzonych z rozprawy są późniejsze i wynikają z ich analizy zdarzenia. Jednakże wedle wiarygodnej opinii fonoskopijnej i protokołu oględzin /k.2469/, już w trakcie pierwszego strzału słychać odgłos tłukącego się szkła, a więc to wtedy pokrzywdzeni /najpierw M. S., a potem K. R./ zerwali się z łóżka i zaczęli uciekać, czyli w trakcie pierwszego strzału /którego odgłos był stłumiony zbiciem szyby/ z pewnością znajdowali się jeszcze w pokoju. Nie przeczy temu brak ran na stopach K. R. od rozbitego szkła, gdyż nie musiała przebiegać tuż przy oknie. W żadnej mierze nie świadczy to, aby Ł. W. od początku strzelał świadomie celowo i precyzyjnie do pustego pomieszczenia, w którym nie było już pokrzywdzonych.

Z protokołów oględzin miejsc, szkicu i dokumentacji fotograficznej wypływa, że pokój, w którym na łóżku spali pokrzywdzeni, ma wymiary jedynie 3 m x 4,85 m, potłuczona została lewa szyba w oknie /patrząc od zewnątrz/ - czyli tu użyto twardego przedmiotu, przyległa roleta została uszkodzona bez wyraźnie zaznaczonego otworu, wyżej w rolecie ujawniono okrągły otwór, prawa szyba /patrząc od zewnątrz/ zawiera 2 okrągłe otwory, roleta została zerwana i nie ma uszkodzeń od strzałów; ślady po pociskach stwierdzono na oparciu i na siedzisku krzesła, w ceracie stołu, w prześcieradle, kołdrze i łóżku, w ścianie, przy czym ujawniono elementy pocisków na kołdrze na łóżku, w krześle, w łóżku oraz 2 pociski kal. 9 mm w ścianie /protokoły k.52-59, 439-441, zdjęcie nr 58 k. 216, zdjęcia k. 297-367, 610-618/. Na posesji znaleziono zaś naboje, łuski i młotek zgubiony przez sprawców /k.64-65, 223/. Zatem jeden napastnik wybił częściowo lewą szybę w oknie – co koresponduje z użyciem młotka przez P. C., a drugi sprawca strzelał z zewnątrz przez prawą i lewą szybę – co koreluje z oddawaniem strzałów przez Ł. W.. Strzały z broni palnej kierowane były na wysokości, na której w oczywisty sposób mogły trafić człowieka – patrząc od zewnątrz w prawą stronę i skraj łóżka oraz później w jego lewą stronę, gdzie mogli znajdować się lub w każdej chwili mogli się znaleźć pokrzywdzeni. Nadto na nagraniu słychać 11 odgłosów strzałów – 5 pierwszych regularnie co 2 sekundy, 6-ty po 3,5-4 sekundach, a po 4-tym strzale krzyk kobiety, czyli K. R. /protokoły k. 375, 449-450, opinia fonoskopijna k.1743/ – więc taka jej reakcja nastąpiła dopiero po 4 pierwszych strzałach po około 6 sekundach. Potwierdza to, że Ł. W. oddał 5 strzałów przez szyby do środka pomieszczenia, a 6-ty strzał oddał do samochodu jako dodatkową demonstrację podczas ucieczki. Zauważyć trzeba, że oskarżeni nie mogli mieć żadnej pewności, iż ofiary nie znajdą się na linii strzału – był środek nocy, oskarżeni świecili do wnętrza pokoju tylko latarką i nie mieli pełnej widoczności, a nagle zbudzeni pokrzywdzeni mogli poruszać się dynamicznie w różny i niekoniecznie skoordynowany sposób. Natomiast oczywiste jest, że każdy postrzał człowieka z broni palnej może spowodować skutek śmiertelny. Z żadnego dowodu nie wynika także, że Ł. W. działał spokojnie, w pełni opanowany, jak strzelec wyborowy czy zawodowy żołnierz – wręcz przeciwnie, wedle własnych wyjaśnień oskarżony miał znajdować się w silnym stresie i emocjach, czyli bez możliwości precyzyjnego oddawania strzałów. Tak więc Ł. W. nie mógł mieć pewności, że żaden z oddanych przez niego strzałów nikogo nie trafi i tak samo P. C. również nie miał takiej pewności. Natomiast późniejsze strzały /w ilości 3-5/ oddawane przez M. S. i ewentualnie jeszcze jedną osobę – stanowiły reakcję obronną na atak oskarżonych i nie wpływają na ich odpowiedzialność. Nie jest także istotne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, czy i kto ewentualnie strzelał poza M. S. ani, czy użyto do tego 1 czy 2 sztuk broni palnej czy pneumatycznej, gdyż doszło do tego już po zakończeniu ataku napastników.

i/ Stosownie do rzeczowych, jasnych i wystarczająco pełnych opinii fonoskopijnych /k.1739-1752a, 1992-2006/, w nagraniu z przebiegu zdarzenia ujawniono odgłosy 11 strzałów, a w trakcie pierwszego strzału słychać odgłos tłukącego się szkła /k.1742v-43, 1750v-51, 1996-97/. Świadczy to, że do zbicia szyby młotkiem doszło w tym samym czasie, jak do 1 wystrzału, co przemawia za równoczesnością działań obu sprawców. Po 4-tym strzale tj. po 6 sekundach słychać krzyk kobiety /tj. K. R./. 5 pierwszych strzałów oddano kolejno bardzo szybko, gdyż jedynie w łącznym czasie około 7,5-8 sekund – niewątpliwie oddał je sprawca, a nie M. S., który w tym czasie schował się w kuchni. 6-ty strzał padł 4 sekundy później, co przemawia za oddalaniem się napastników i strzałem do stojącego samochodu. Podzielić przy tym należy ocenę Sądu Okręgowego, że rozróżnienie pierwszych strzałów na 2 egzemplarze broni /k.1998-2002/ nie jest przekonujące i pozostaje w sprzeczności z innymi dowodami, w tym opinią biegłego A. G. /k.2203/, jak też nie jest kategoryczne. Niemożność odtworzenia i ustalenia niektórych słów wynika z jakości nagrań i nie podważa wartości tych opinii, a nadto dotyczy późniejszego okresu po strzałach, czyli nie wpływa na kwestię ustalenia odpowiedzialności oskarżonych. Tak więc uzyskanie innej opinii fonoskopijnej nie było konieczne.

j/ Kompetentna opinia biegłego A. G. z zakresu balistyki dowodzi /k.2190-2203, 3263-65/, że ślady nie wskazują, aby oddawano strzały z wnętrza pomieszczenia pokrzywdzonych. Natomiast ujawnione ślady w pokoju powstały na skutek działania 5 pocisków wystrzelonych przez lewą i prawą szybę, co w powiązaniu z opiniami fonoskopijnymi świadczy, że Ł. W. oddał przemieszczając się te 5 strzałów bardzo szybko /przez 8 sekund/ przez okno do wnętrza pomieszczenia - czyli miejsca przebywania pokrzywdzonych /k.3263/. Potwierdza to dynamikę sytuacji i brak możliwości precyzyjnego oddawania przez niego strzałów. Analiza zapisu dźwiękowego wskazuje na oddanie łącznie 11 strzałów, a ślady materialne dotyczą 9 strzałów z co najmniej 2 egzemplarzy broni – kal. 9 mm i 7,65 mm. Nie było możliwe ustalenie kolejności strzałów /k.3264/. Z kolei z wiarygodnej opinii biegłego P. D. wypływa /k.2209-2212/, że zabezpieczone na posesji 3 naboje, elementy pocisków i 2 łuski mają kaliber 9 mm, zaś 3 łuski pochodzą od nabojów kal. 7,65 mm. Potwierdza to użycie co najmniej 2 egzemplarzy broni, przy czym sprawca strzelający do pokoju używał pistoletu kal. 9 mm.

k/ Zeznania świadków obrony nie dotyczą przebiegu zajścia w nocy 12/13.09.2019 r. i nie przedstawiają okoliczności, które wyłączałyby winę oskarżonych. Ł. P. podał, że powstał spór między Ł. W. a M. S., ale on nie wie, o co. Oskarżony mówił mu, że strzelał do niego M. S., którego się obawiał, i o innych sytuacjach /k.3288/. Wedle świadka, kontaktował się z nim M. S., który mu groził /k.3288-89/.

P. R. zeznał, że J. R. pytał go, czy „wystawi” Ł. a on odmówił. Przekazał to Ł. W.. Nie ma wiedzy o konfliktach między nimi. M. S. gonił go i prawdopodobnie strzelał z broni gazowej, co spowodowało uszkodzenie 2 szyb w samochodzie /k.2302, 3290-91/.

l/ Podzielić trzeba stanowisko Sądu Okręgowego, że wyjaśnienia oskarżonych nie są w całości przekonujące i stanowią przyjęte linie obrony. Natomiast wiarygodne jest przyznanie się Ł. W. do posiadania broni palnej i częściowo do straszenia K. R. podczas spotkania samochodami na ulicy /k. 2232, 2240v, 2933/. Oskarżony przedstawił swoją subiektywną wersję wydarzeń dopiero od 5.06.2020 r. i wyjaśnił, że K. R. (2) i M. S. (1) zaproponował mu udział w wyłudzeniach. Nie zgodził się, ale doszło do jego kłótni z K. R. a potem ograniczył z nią kontakty. W lipcu 2019 r. w trakcie spotkania M. S. uderzył go w głowę kolbą oraz wystrzelił w plecy, twarz i rękę kulkami z nieznanej broni /k.2230v/. Następnie z samochodu B. (...). S. i brat K. R. oddali kilkanaście strzałów w jego pojazd. 13-14.08.2019 r. spotkał się z K. R. i ona dała mu do zrozumienia, że musi zapłacić, aby dali mu spokój /k.2231/. Wieczorem M. S. zajechał mu drogę, po czym siekierą rozbił lewą przednią szybę w samochodzie Ł. W. i siekiera utkwiła w drzwiach. Oskarżony uciekł samochodem a M. S. popsikał go gazem. Ł. W. zaczął się bać i powiedział wszystko P. C. /k.2231v/. Ł. W. podjeżdżał pod ich dom, aby wiedzieć, jakimi samochodami mogą jeździć. Około 9-10.09.2019 r. P. R. powiedział mu, że S. z R. pytali, czy im go „wystawi”. Ł. W. i P. C. uzgodnili, że nastraszą ich /czyli M. S. i rodzinę R./. Kiedy jechali, to zauważyli pojazd K. R. (2). Ł. W. powiedział do niej, że jak on zacznie szukać zaczepki, to dopiero zobaczą. Chciał ją nastraszyć, żeby dali mu spokój /k.2232/. Dzwonił do niego M. S. i ubliżali sobie. Ł. W. i P. C. uzgodnili, że oni muszą wiedzieć, że ma ostrą broń i też może do nich strzelać, ale nie chcieli im zrobić krzywdy. Ł. W. i P. C. wzięli broń, kij bejsbolowy aluminiowy, młotek, rękawice, kominiarki, po czym pojechali B. (...). Zaparkowali na rogu ul. (...) w P.. Doszli do posesji, przeskoczyli przez płot, szli dość głośno, aby oni wiedzieli, że ktoś idzie. Mieli na twarzach kominiarki i gogle. Ł. W. zapalił latarkę a oni już się obudzili i stanęli na nogi. Ł. W. kopnął w uchylone okno, które się otworzyło /k.2232v/. Oni /tj. pokrzywdzeni/ uciekli do kuchni. Wtedy Ł. W. oddał kilka strzałów w prawo, w przeciwnym kierunku niż byli K. R. (2) i M. S. (1). Celował w podłogę i krzesło. Wiedział, że nikogo tam nie ma. Oskarżeni zaczęli uciekać i Ł. W. oddał jeszcze 1 strzał w samochód S., żeby dać do zrozumienia, że ma ostrą broń. Uciekali i usłyszał strzał, P. C. dostał w rękę, zgubił też młotek /k.2232v, 2240v-41v/. Pierwszy strzał do nich mógł paść z wnętrza domu /k.2241v/. Dopiero po pewnym czasie Ł. W. zawiózł P. C. do szpitala na ul. (...), skąd sam odjechał /k.2233/.

P. C. nie zanegował jedynie zarzutów z pkt VII i VIII, czyli posiadania narkotyków i kierowania groźby wobec funkcjonariusza Policji /nie pamiętał zdarzenia/. Nie przyznał się do pozostałych czynów i korzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień /k.2934/. Dopiero na koniec procesu 19.08.2021 r. wyjaśnił, że Ł. W. chciał powybijać szyby i uszkodzić pojazdy stojące u R.. P. C. zgodził się na to, wtargnęli na posesję. P. C. zaczął wybijać szybę a Ł. W. niespodziewanie zaczął strzelać. Nie wiedział, że on ma broń i od razu zaczął uciekać. Dodatkowo w czasie ucieczki został postrzelony. Przy samochodzie zapytał Ł. W., co to za broń a ten nie odpowiedział. Mówił, że nikomu nie stała się krzywda i w nikogo nie celował, chciał nastraszyć M. S. /k.3469/.

ł/ Przebieg wydarzeń przedstawiony przez oskarżonych jest częściowo sprzeczny i nie przekonuje. O strachu ze strony oskarżonego Ł. W. nie wie nic jego ówczesna dziewczyna P. M.. Oskarżeni byli zamaskowani, a więc K. R. (2) i M. S. (1) mieli nie wiedzieć, kto ich zaatakował. Nadto Ł. W. wcześniej nie ukrył się mimo opisywanego zagrożenia ani nie składał zawiadomienia na policję, tylko postanowił rozstrzygnąć konflikt na swoją rzecz z pomocą P. C. przy użyciu broni palnej. Nie wynika z tego rzeczywista obawa oskarżonych przed K. R. (2) i M. S. (1), a odwrotnie chęć dominacji nad osobami, które miały być niebezpieczne i popełniać przestępstwa – oni „próbują przejąć władzę nad P.”, jak to ujął Ł. W. /k.2242/. Koresponduje to w pewnej mierze z zeznaniami K. R. (2), że w/w oskarżony powiedział „miasto jest moje” /k.3243/. Gdyby oskarżonym chodziło tylko o nastraszenie przeciwnej strony, to mogli skierować agresję np. na samochód pokrzywdzonych czy na zewnątrz a nie do środka budynku, a przede wszystkim nie użyliby w taki sposób broni palnej. Mimo to postanowili zaatakować pokrzywdzonych w ich domu a Ł. W. oddawał strzały do wnętrza pomieszczenia celując w okolice łóżka, a nie np. w sufit czy podłogę. W kontekście analizy zeznań pokrzywdzonych i opinii biegłych oskarżony nie mógł mieć pewności, że nikogo nie może trafić pociskiem. Z żadnego dowodu nie wynika, aby oskarżony był strzelcem wyborowym i wcześniej wielokrotnie strzał z broni palnej. Nie zmienia tej oceny kwestia, że Ł. W. świecił latarką do wnętrza, gdyż chodzi o szybką, dynamiczną i groźną sytuację a sprawca miał działać tak po raz pierwszy, w dużym stresie w wyjątkowych dla siebie okolicznościach. Podzielić trzeba stanowisko Sądu I instancji, że oskarżony strzelał poprzez szyby i roletę w warunkach ograniczonej widoczności, a więc nie miał możliwości precyzyjnego ustalenia, że pokrzywdzeni zdążyli opuścić łóżko i uciec do innego pomieszczenia – a w czasie 1 strzału dopiero się zerwali z posłania. Wbrew zarzutowi skarżącego nie chodzi tu o „przeszkody” w oddaniu strzałów /których przecież nie było, skoro Ł. W. decydował, kiedy i w które miejsce strzela/ ani o dokładność broni palnej, a o działania sprawcy, oddającego strzały. Bliskość od strzelającego do pokrzywdzonych nie zmienia oceny sytuacji, skoro oddawał on strzały przez zamknięte i częściowo zasłonięte okno oraz nie miał możliwości precyzyjnego wycelowania. Nie wpływa na poczynione ustalenia sposób poruszania się napastników po posesji, który miał być dość głośny, gdyż należy to wiązać z szybkością poruszania się. Rura od klimatyzatora nie powodowała lepszej widoczności, skoro przerwa w oknie była zabezpieczona materiałem i nie umożliwiało to dogodniejszych strzałów. Nie było wystarczające uchylenie otwartego okna, jak sugeruje obrońca P. C., gdyż sprawcy tego nie uczynili – bowiem było ono zabezpieczone materiałem. W zaistniałej sytuacji brak skonfliktowania P. C. z pokrzywdzonymi, uniewinnienie go od kierowania gróźb, brak jego wyposażenia w broń palną, wybicie przez niego szyby młotkiem, szybkie podjęcie ucieczki /ale przez obu sprawców/, chęć pomocy Ł. W. w zastraszeniu pokrzywdzonych /czyli współdziałanie w przestępstwie/ - nie wykluczają ewentualnego zamiaru pozbawienia życia. Natomiast pełne współdziałanie oskarżonych Ł. W. i P. C. wypływa tak z ich uzupełniającej się działalności – razem zaplanowali atak na pokrzywdzonych, wspólnie go wykonali i uciekli, jak i wprost wyjaśnień Ł. W., wedle którego obaj uzgodnili, że przeciwnicy muszą wiedzieć, że ma ostrą broń i też może do nich strzelać. Wyjaśnienia Ł. W. i przebieg wydarzeń wykluczyły prawdziwość wyjaśnień P. C. o niewiedzy o broni palnej i ekscesie ze strony współoskarżonego. Z wypowiedzi Ł. W. jasno wypływa, że demonstracja siły w wykonaniu obu oskarżonych jednoznacznie miała wiązać się z użyciem broni palnej – gdyż pokrzywdzeni mieli dowiedzieć się o tej broni i determinacji napastników. P. C. zapewniał zaś niezbędne wsparcie Ł. W. na obcym terenie. Nadto przystąpili oni równocześnie do ataku - Ł. W. zaczął strzelać a P. C. rozbił szybę młotkiem. Gdyby zaś P. C. nie wiedział o całości zaplanowanych działań Ł. W., to nie miałoby sensu ich wspólne udanie się na posesję pokrzywdzonych – miała to być demonstracja siły, że się nie boją groźnych przeciwników, zaś P. C. miał młotek a współoskarżony byłby bez narzędzia /miał tylko latarkę i pistolet, gdyż nie wyjaśnił, aby na posesję zabrał kij bejsbolowy i kij ten był zbędny z uwagi na broń palną/. W takim przypadku rola Ł. W. byłaby bierna i uszkadzając młotkiem okno budynku byliby bezbronni na obcym terenie w razie użycia broni przez M. S. czy inną osobę, a M. S. miał być przecież do tego zdolny. Za pełnym współdziałaniem oskarżonych przemawia także ich szybka wspólna ucieczka z posesji i brak jakichkolwiek wiarygodnych danych, że P. C. rzeczywiście odciął się od zachowania Ł. W., przy czym nie wynika takie odcięcie z wyjaśnień tego drugiego sprawcy. P. C. miał więc pełną świadomość tego, co robił Ł. W. i także nie mógł mieć żadnej pewności, że nikt nie zostanie postrzelony. Dodać można, że współsprawstwo sprowadza się do przypisania każdemu ze współdziałających całości popełnionego wspólnie przez 2 lub więcej osób czynu zabronionego, kiedy ich zachowania dopełniają się lub stanowią istotny element dla wykonania przestępstwa, przy czym sprawcy mają świadomość i wolę wspólnego działania. Przestępcze porozumienie może być zawarte najpóźniej w momencie realizacji danego czynu z uwagi np. na dynamiczny charakter zdarzenia i może mieć nawet charakter konkludentny tj. dorozumiany /porównaj np. Kodeks Karny Część Ogólna Komentarz, Warszawa 2016 Wolters Kluwer, pod red. W. Wróbla i A. Zolla, P. Kardas tezy nr 27-54 do art. 18 kk; Kodeks Karny Komentarz, ABC 2005, A. Marek tezy nr 3-9 do art. 18 kk/. Skarżący obrońcy nie podważyli skutecznie ustaleń, że oskarżeni działali w pełni wspólnie i w porozumieniu. Nie ma przy tym znaczenia, że z broni palnej strzelał wyłącznie Ł. W., skoro w tym zakresie działali w ramach uzgodnionego podziału ról i wspólnego planu, który razem realizowali. O ile wybicie szyby młotkiem przez P. C. nie ułatwiło początkowo Ł. W. oddawania strzałów, gdyż pierwsze 2 strzały oddał przez inną szybę, to kolejne strzały padły już przez wybitą lewą szybę /patrząc z zewnątrz/. W rezultacie słusznie przyjęto, że obaj sprawcy działali z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia ofiar /niezasadne zarzuty z pkt II a obrońcy Ł. W., z pkt I 1-5 obrońcy P. C./.

m/ Biegli psychiatrzy i psycholog jednoznacznie nie stwierdzili u Ł. W. choroby psychicznej, uzależnień, upośledzenia umysłowego ani stanu silnego wzburzenia. Miał on zachowaną pełną poczytalność. Rozpoznali zaburzenia osobowości tj. cechy dyssocjalne /k.2584, 3262/. Brak jest rzeczywistych podstaw do kwestionowania tych opinii, które zostały sporządzone po obserwacji i badaniach oskarżonego. Przemyślany i dokładnie zaplanowany przestępczy sposób działania Ł. W. był z jego strony jak najbardziej racjonalny, co wyklucza przyjęcie stanu silnego wzburzenia oraz usprawiedliwienie jego zachowania, mimo wyjaśnień o wcześniejszych agresywnych działaniach M. S., przy czym K. R. nie stwarzała dla niego zagrożenia. Natomiast stan silnego wzburzenia stanowi kategorię prawną, oznacza dominację sfery emocjonalnej nad sferą rozumową i musi zostać udowodniony, co w tej sprawie nie nastąpiło. Nie zachodzą warunki do zastosowania art. 148 § 4 kk.

n/ Sąd Okręgowy był uprawniony do oddalenia na mocy art. 170 § 1 pkt 1, 2 i 5 kpk postanowieniem z dnia 17.12.2020 r. /k.3043-44/ części wniosków dowodowych obrońcy i oskarżonego oraz przedstawił jasne motywy tych decyzji. Podzielić należy stanowisko, że uzyskanie dodatkowej opinii z zakresu fonoskopii z innej instytucji /tj. (...)/ nie było celowe, gdyż wniosek zmierzał do przedłużenia postępowania i nie miał głównego znaczenia dla ustalenia faktów, a nagrania dźwiękowe były już przedmiotem ekspertyzy i odtworzono fragmenty wypowiedzi. W istocie nie wykazano, aby dotychczasowe opinie były niejasne bądź sprzeczne oraz możliwe do uzupełnienia, a dopiero to warunkowałoby ewentualną niezbędność uzupełnienia opinii /art. 201 kpk/. Przesłuchanie adw. E. O. nie było dopuszczalne, ponieważ o wnioskowanych okolicznościach dowiedziała się jako obrońca i objęte jest to zakazem dowodowym. Przeprowadzenie eksperymentu procesowego uzależniono od sprecyzowania przez obrońcę zakresu i okoliczności, na które dowód został zawnioskowany. Natomiast uzupełniające opinie z zakresu balistyki oraz psychiatrii przeprowadzono, gdyż na rozprawie 12.03.2021 r. przesłuchano biegłych psychiatrów i psychologa oraz z zakresu balistyki.

Nadto Sąd I instancji właściwie uzasadnił postanowienie z 24.05.2021 r. /k.3295-96/ o oddaleniu na mocy art. 170 § 1 pkt 1 i 3 kpk wniosku obrońcy o przeprowadzenie eksperymentu procesowego. Z uwagi na charakter zdarzenia tj. oddawanie strzałów, nie jest możliwe przeprowadzenie takiej czynności, a wizja lokalna bez użycia broni palnej nie pozwoli udzielić odpowiedzi na sformułowane zagadnienia, jak też nie potwierdzi ani nie wykluczy możliwości wzajemnej obserwacji stron /nieskuteczny zarzut z pkt II g obrońcy Ł. W./.

o/ Rację ma obrońca, że zgodnie z zeznaniami K. R. (2) z rozprawy z 5.03.2021 r. nie wzięła ona na poważnie groźby Ł. W. co do czynu z pkt II i 2, gdyż, jak podała „wiedziała, jaki to jest człowiek” /k.3244/. Nadto w zeznaniach ze śledztwa nie podała, aby w momencie wypowiedzenia groźba wzbudziła w niej obawę, że zostanie spełniona. Odmiennie podała, że dopiero po zajściu w nocy obawia się spełnienia groźby przez oskarżonego /k.110v/. Uznać trzeba, że w długiej znajomości pomiędzy Ł. W. a K. R. konflikt słowny nie był nowością i trudno przyjąć, aby wypowiedziana groźba samoistnie była w stanie taką obawę u niej wywołać. Zatem nie można uznać, aby zostały spełnione wszystkie niezbędne znamiona czynu z art. 190 § 1 kk, gdyż wypowiedziana groźba nie wzbudziła w pokrzywdzonej obawy realizacji i obiektywnie, w ramach ich relacji osobistej, nie była do tego wystarczająca. Jej obawy powstały na skutek późniejszych działań oskarżonych związanych z atakiem w nocy 12/13.09.2019 r. i dotyczyły tego zachowania, a nie groźby.

p/ Okoliczności dotyczące kontaktów pełnomocników stron dotyczą reakcji na zdarzenie i nie podważają skutecznie relacji pokrzywdzonych. Wedle zeznań J. W. z rozprawy 4.12.2020 r., adw. O. powiedziała, że była propozycja od S. i R., że jak zapłaci się im 200.000 zł, to oni będą inaczej zeznawać /k.2985/. Pełnomocnik pokrzywdzonej oświadczyła, że K. R. prosiła, aby zwrócić się do obrońcy oskarżonego Ł. W. po to, żeby poznać jego stanowisko co do postawy pokrzywdzonych w sprawie i miało na celu weryfikację, czy oskarżony czuje skruchę. W rozmowie pełnomocników nie miało miejsca stwierdzenie, że pokrzywdzeni zmienią zeznania za określoną kwotę /k.2985/.

r/ Nieskuteczny jest zarzut z pkt II obrońcy P. C. obrazy art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 2 kpk polegającej na braku szczegółowego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku w zakresie przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu z art. 148 § 3 kk, a nadto przez ogólnikową argumentację odwołującą się do domniemań i przypuszczeń co do przyjęcia działania P. C. wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. w zamiarze ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonych. Sąd Okręgowy na str. 36-37 uzasadnienia wyroku jasno wytłumaczył, dlaczego przyjął w/w kwalifikację prawną czynu z pkt 1 i 5 wyroku. Nadto wykazał, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu odnośnie usiłowania zabójstwa pokrzywdzonych jednym czynem, co koresponduje z analizą dowodów.

s/ Nie mogło dojść do obrazy art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku przez Sąd I instancji, ponieważ przepisy te skierowane są wprost do Sądu odwoławczego. Kwestia możliwości dokonania oceny dowodów zgodnie z art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 kpk i wnioskowania na ich podstawie, że P. C. zawarł przestępcze porozumienie z Ł. W. co do wspólnego działania z zamiarem ewentualnym zabicia K. R. i M. S. przy użyciu broni palnej została omówiona już wyżej. Natomiast ocena dowodów i wyprowadzone z niej wnioski świadczą, że P. C. nie traktował zachowania Ł. W. polegającego na oddaniu strzałów jako nieakceptowalnego ekscesu /chybiony zarzut z pkt III obrońcy P. C./.

Lp.

Zarzut

2/

1/ Obrońcy osk. Ł. W. (1) pkt II b, c, f błędów w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu:

b/ błędnej kwalifikacji prawnej przypisanego czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 3 kk popełnionego w zamiarze ewentualnym, podczas gdy z ustaleń faktycznych dotyczących strony podmiotowej wynika, że oskarżony nie godził się na spowodowanie śmierci pokrzywdzonych, a jedynie na ich zastraszenie i zniszczenie mienia, przy czym stan psychiczny oskarżonego w chwili czynu znajduje potwierdzenie i uzasadnienie w ustaleniach związanych z przebiegiem zdarzenia, w tym sposobem i okolicznościami użycia pistoletu przez oskarżonego, możliwościami i sposobnością faktycznego spowodowania śmierci pokrzywdzonych, czego jednak oskarżony nie uczynił, co winno skutkować zakwalifikowaniem czynu jako zniszczenie mienia i groźby karalne;

c/ błędnej kwalifikacji prawnej przypisanego czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 3 kk popełnionego w zamiarze ewentualnym, podczas gdy z ustaleń faktycznych dotyczących strony podmiotowej wynika, że oskarżony działał w warunkach afektu fizjologicznego usprawiedliwionego okolicznościami i nie zamierzał spowodować śmierci pokrzywdzonych, a jedynie zamierzał odstraszyć pokrzywdzonych od dokonywania ataków na oskarżonego i jego rodzinę, co znajduje potwierdzenie i uzasadnienie w ustaleniach związanych z przebiegiem zdarzenia, w tym związanych z atakami pokrzywdzonego na oskarżonego, stanem psychicznym oskarżonego, groźbami pokrzywdzonego do oskarżonego oraz z przebiegu zdarzenia, w tym oddawaniu strzałów przez oskarżonego w innym kierunku niż znajdowali się pokrzywdzeni po upewnieniu się, że pokrzywdzeni znaleźli się w innym pomieszczeniu;

f/ błędnej kwalifikacji prawnej przypisanego czynu z art. 190 § 1 kk, podczas gdy z ustaleń faktycznych wynika, że działanie Ł. W. przypisane w pkt 2 wyroku nie wyczerpuje znamion przestępstwa groźby karalnej, albowiem rzekome groźby kierowane pod adresem K. R. (2) nie wzbudziły u niej uzasadnionej obawy ich spełnienia, co przyznała na rozprawie wskazując, że nie przejęła się słowami oskarżonego, którego zna.

2/ Prokuratora pkt II błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że Ł. W. i P. C. dopuścili się czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 3 kk działając w zamiarze ewentualnym, poprzez wyciągnięcie wadliwych wniosków opartych na nieprawidłowej argumentacji i błędnej ocenie zebranych dowodów, podczas gdy ich prawidłowa analiza prowadzi do wniosku, że oskarżeni działali w zamiarze bezpośrednim, który to błąd był konsekwencją obrazy przepisów postępowania zawartych w art. 7 kpk tj. dokonania przez Sąd dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów.

☐ zasadny

x częściowo zasadny co do Ł. W.

x niezasadny prokuratora

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrońcy z pkt II lit. b i c apelacji dotyczące błędnych ustaleń w sprawie odnośnie przypisania Ł. W. działania w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonych są błędnie sformułowane, gdyż w rzeczywistości chodzi tu o zarzuty wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, które są pierwotne w stosunku do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego odesłać należy do powyższych rozważań dotyczących obrazy przepisów postępowania.

b/ Powtórzyć można, że stosownie do przeprowadzonej analizy dowodów nie ma racji obrońca co do błędnego uznania, iż Ł. W. działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonych. Prawidłowo przyjęto, że ten oskarżony /i działający z nim wspólnie i w porozumieniu P. C./ godził się na spowodowanie śmierci pokrzywdzonych i taki skutek był mu w istocie obojętny, a wyjaśnienia oskarżonych negujących taki zamiar nie są wiarygodne. Nie przeczy takiemu ustaleniu działanie sprawców w celu zastraszenia pokrzywdzonych i zniszczenie ich mienia, skoro chodzi tu o zamiar ewentualny tj. uboczny pozbawienia życia. Stan psychiczny Ł. W. w chwili czynu, przebieg zdarzenia, w tym sposób i okoliczności użycia pistoletu przez oskarżonego, możliwość i sposobność faktycznego spowodowania śmierci pokrzywdzonych – wskazują właśnie na w/w zamiar ewentualny. Fakt, że żaden z pocisków wystrzelonych przez oskarżonego nikogo nie trafił i nie doszło do skutku w postaci zgonu żadnej z ofiar, powoduje przyjęcie formy popełnienia przestępstwa jako usiłowania /art. 13 § 1 kk/. W rezultacie nie odpowiadałoby ustalonym okolicznościom zakwalifikowanie przedmiotowego czynu z pkt 1 i 5 wyroku jako zniszczenie mienia i groźby karalne.

c/ Obrońca nie wykazał, aby Ł. W. działał w warunkach afektu fizjologicznego usprawiedliwionego okolicznościami i nie godził się na spowodowanie śmierci pokrzywdzonych, a jedynie zamierzał odstraszyć pokrzywdzonych od dokonywania ataków na oskarżonego i jego rodzinę. Nie świadczy o tym przebieg zdarzenia, stan psychiczny oskarżonego, groźby pokrzywdzonego ani ataki kierowane wcześniej do oskarżonego czy oddawanie strzałów przez oskarżonego. Analiza dowodów nie przemawia za przyjęciem, aby oskarżony oddawał strzały w innym kierunku niż znajdowali się pokrzywdzeni po upewnieniu się, że pokrzywdzeni znaleźli się w innym pomieszczeniu. Wyjaśnienia dotyczące uprzednich ataków pokrzywdzonego M. S. na oskarżonego Ł. W. wskazują na istniejący między nimi konflikt oraz dowodzą, że oskarżony /wraz z drugim sprawcą/ działał w odwecie w przemyślany i zaplanowany sposób tj. z premedytacją, aby demonstracyjnie okazać pokrzywdzonym swoją bezwzględność – nie jest to działanie w warunkach afektu fizjologicznego usprawiedliwionego okolicznościami. Taki sam wniosek wypływa z rzetelnej opinii biegłych psychiatrów i psychologa. Oskarżony, jeśli czuł się zagrożony przez M. S. i rodzinę R., to mógł i powinien zgłosić się do organów ścigania, które są powołane właśnie do zajmowania się takimi sprawami. Natomiast Ł. W. wraz z P. C. postanowili bezprawnie rozprawić się z pokrzywdzonymi na własną rękę przy użyciu broni palnej. Takie postąpienie nie może zostać uznane za usprawiedliwione, gdyż oznaczałoby zgodę wymiaru sprawiedliwości /czyli w istocie Rzeczpospolitej Polskiej/ na samowolne agresywne rozwiązywanie konfliktów, popełnianie przestępstw i nieliczenie się z obowiązującym porządkiem prawnym.

d/ Natomiast rację ma obrońca, że analiza dowodów i poczynione ustalenia na str. 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku świadczą, iż działanie Ł. W. dotyczące gróźb kierowanych pod adresem K. R. (2) /czyn przypisany w pkt 2 wyroku/ nie wyczerpuje znamion przestępstwa groźby karalnej, albowiem groźby oskarżonego nie wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnionej obawy ich spełnienia, co sama przyznała na rozprawie wskazując, że nie przejęła się słowami oskarżonego. Nadto w zeznaniach ze śledztwa nie podała, aby ta groźba samoistnie wzbudziła w niej obawę, że zostanie spełniona. Późniejsza obawa K. R. wynika nie z w/w groźby słownej a z ataku napastników w nocy, czyli z czynu z pkt 1 i 5 wyroku. Zatem groźba nie wzbudziła w niej obawy realizacji i obiektywnie, w ramach jej relacji z Ł. W., nie była do tego wystarczająca. Tak więc błędnie przypisano oskarżonemu w pkt 2 wyroku popełnienie czynu z art. 190 § 1 kk /zasadny zarzut z pkt II lit. f/.

e/ Zarzut prokuratora dotyczący błędnego ustalenia w sprawie odnośnie przypisania Ł. W. i P. C. działania w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonych jest błędnie sformułowany, gdyż w rzeczywistości chodzi tu o zarzut wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania /art. 7 kpk/, która jest pierwotna w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego odesłać należy do powyższych rozważań dotyczących obrazy przepisów postępowania.

f/ Dodatkowo nadmienić można, że prokurator nie wykazał, aby oskarżeni działali w zamiarze bezpośrednim zabójstwa M. S. i K. R.. Wyjaśnienia sprawców w powiązaniu z zeznaniami świadków, zabezpieczonymi śladami i opiniami biegłych wskazują na istniejący u Ł. W. i P. C. zamiar zastraszenia pokrzywdzonych, który ma charakter bezpośredni. Przebieg wydarzeń nie świadczy, aby miała to być zaplanowana egzekucja ofiar – do tego niepotrzebne było demonstracyjne wybicie szyby przez P. C., jak też Ł. W. nie miał zachowanej dobrej widoczności pokrzywdzonych, która gwarantowałaby mu precyzyjne oddawanie strzałów. Nadto strzały początkowo zostały skierowane /patrząc od strony napastników/ w prawą stronę i skraj łóżka, a nie w jego środek, gdzie znajdowały się ofiary, co przemawiałoby za chęcią ich likwidacji. Następne strzały padały zaś w czasie, kiedy pokrzywdzeni zerwali się do ucieczki, w miejsca, gdzie ich już nie było. Skarżąca przyznaje przy tym, że niemożliwe było precyzyjne celowanie przez niedoświadczonego Ł. W., a to jest sprzeczne z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia. Zatem całokształt okoliczności przemawia za zamiarem ewentualnym zabójstwa.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy osk. Ł. W. (1) pkt II h-i obrazy prawa materialnego :

h/ art. 190 § 1 kk poprzez błędną wykładnię znamienia „wzbudzenia u pokrzywdzonej uzasadnionej obawy ich spełnienia” polegającej na wyrażeniu poglądu, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamię wzbudzenia u pokrzywdzonej obawy ich spełnienia poprzez przystąpienie do zrealizowania gróźb karalnych, podczas gdy opisane przestępstwo może zostać popełnione tylko wówczas, gdy znamię występuje w chwili czynu tj. powoduje u pokrzywdzonej poczucie lęku, co w tym wypadku nie nastąpiło;

i/ art. 60 § 3 i 4 kk przez niezastosowanie tego środka pomimo, że oskarżony współdziałający z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia oraz niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie ujawnił przed organem ścigania i przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu organowi przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut z pkt II lit. h dotyczący obrazy art. 190 § 1 kk /czyn przypisany w pkt 2 wyroku/ jest zasadny. W istocie pokrzywdzona K. R. (2) jasno zeznała na rozprawie i w toku śledztwa, że groźba oskarżonego Ł. W. nie wzbudziła u niej uzasadnionej obawy spełnienia, gdyż go dobrze znała. Podała przecież, że nie przejęła się słowami oskarżonego i uznać trzeba, że miał on tego świadomość, wobec czego następnie zdecydował się na atak fizyczny na pokrzywdzonych. W wieloletniej znajomości pomiędzy Ł. W. a K. R. konflikt słowny nie był nowością i trudno przyjąć, aby wypowiedziana groźba /zacytowana w jej zeznaniach/ była w stanie taką obawę u niej wywołać. Późniejsza obawa K. R. przed sprawcami wynika nie z w/w groźby słownej a z ataku napastników w nocy, czyli z czynu z pkt 1 i 5 wyroku. Podjęcie przez oskarżonych próby spełnienia groźby stanowi odrębny czyn i oznacza, że sama wyrażona groźba nie wzbudziła jakiejkolwiek obawy. Nie jest zaś konieczne, aby grożący miał zamiar realizacji groźby. Podzielić należy zdanie obrońcy, że Sąd Okręgowy na str. 37 uzasadnienia wyroku dokonał nieprawidłowej wykładni znamienia „wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy spełnienia groźby” /porównaj np. Kodeks Karny Część Szczególna Komentarz pod red. A. Zolla, 2006 r., tezy nr 10-14 do art. 190 kk; wyrok Sądu Najwyższego z 7.10.2008 r. III KK 153/08, Biul. PK 1/2009/. W rezultacie błędnie przypisano oskarżonemu w pkt 2 wyroku popełnienie czynu z art. 190 § 1 kk.

b/ Niezrozumiały i całkowicie chybiony jest zarzut z pkt II lit. i odnośnie obrazy art. 60 § 3 i 4 kk. Skarżący w apelacji nie wykazał, o co mu dokładnie chodzi. Zauważyć należy, że w niniejszej sprawie nie postawiono oskarżonemu Ł. W. zarzutu popełnienia przestępstwa „wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami”, jak tego wymaga art. 60 § 3 kk, a z P. C.. Już z tego powodu nie jest możliwe zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w tym trybie. Nadto obrońca pomija, że wyjaśnienia Ł. W. nie zostały uznane za w całości wiarygodne i nie przedstawił on prawdziwe wszystkich okoliczności czynów z pkt 1 i 2 wyroku. Zatem nie można przyjąć, aby ujawnił on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące „osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia”. Natomiast regulacja art. 60 § 4 kk stanowi, że na wniosek prokuratora sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary a nawet warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy, który niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie, ujawnił przed organem ścigania i przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu organowi, przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności. Jednakże w tym przypadku prokurator takiego wniosku nie składał ani skarżący w ogóle nie podał, o jakie to przestępstwo mu chodzi. Jeśli zaś dotyczyłoby to ewentualnych czynów M. S., o których wyjaśniał oskarżony, to brak jest przesłanek do zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary na tej podstawie.

Wniosek

Obrońca osk. Ł. W. (1) wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów z pkt 1 i 2 wyroku,

2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku /tj. w w/w części/ i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed sądem I instancji.

Obrońca osk. P. C. (1) wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu z pkt 5 wyroku, uchylenie pkt 12 oraz uchylenie pkt 10 poprzez rozwiązanie kary łącznej, a następnie połączenie orzeczonych w pkt 8 i 9 kar pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej 7 miesięcy pozbawienia wolności,

2/ ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżeni Ł. W. i P. C. jednym czynem usiłowali zabić K. R. (2) i M. S. (1) działając w zamiarze bezpośrednim.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej wyżej w części 3 wniosek obrońcy Ł. W. o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 okazał się zasadny, natomiast pozostałe wnioski skarżących o zmianę wyroku nie są zasadne. Wnioski obrońców o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji nie zasługiwały na uwzględnienie.

b/ Apelacje obrońców nie zawierają żadnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania kar orzeczonych w pkt 1, 5 i 10 zaskarżonego wyroku. Kary te są adekwatne do wielkiej wagi i szkodliwości społecznej przypisanych czynów, wielkiego stopnia winy sprawców i rodzaju ich działań. Uwzględnia to okoliczności obciążające i łagodzące zachodzące po stronie oskarżonych. Zauważyć należy, że za usiłowanie zabójstwa przypisane w pkt 1 i 5 minimalna przewidziana przez ustawodawcę kara to 12 lat pozbawienia wolności, a więc wymierzone kary Ł. W. i P. C. odpowiednio 13 lat i 12 lat pozbawienia wolności niewiele przekraczają ten próg lub pozostają w jego wysokości. Przy czym Sąd Okręgowy na str. 43-44 i 46-47 uzasadnienia jasno wskazał okoliczności, którymi się kierował. W pkt 10 orzeczono wobec P. C. karę łączną 12 lat pozbawienia wolności na zasadzie absorpcji, a więc nie zachodziła możliwość jej zmiany. Skarżący nie wskazali okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk i art. 85a kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że takie kary bezwzględnego pozbawienia wolności są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe. Brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia wymiaru sankcji karnej.

Ponadto w pkt 12 zasadnie orzeczono od oskarżonych na rzecz K. R. (2) środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia w kwotach po 10.000 zł i na str. 50-51 uzasadnienia Sąd I instancji podał powody takiego rozstrzygnięcia. Brak było powodów do zmiany rozstrzygnięcia co do zaliczenia tymczasowego aresztowania P. C..

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt II utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych Ł. W. (1) i P. C. (1) tj. pkt 1, 5, 10, 12, 14 sentencji wyroku co do winy, kwalifikacji prawnej czynów i wymierzonych kar, zaliczenia tymczasowego aresztowania co do P. C..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie analizy dowodów i pozostałych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w całości co do P. C. i częściowo co do Ł. W. tj. w zakresie czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 3 kk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt I zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego Ł. W. (1) w ten sposób, że:

a) uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. zarzucanego w punkcie II i przypisanego w punkcie 2;

b) uchylono rozstrzygnięcie z punktu 4 o wymierzeniu kary łącznej.

W pkt III na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe wymierzone Ł. W. (1) w pkt 1 i 3 zaskarżonego wyroku oraz wymierzono mu karę łączną 13 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ Zmiana wyroku w pkt I a-b tj. konieczność uniewinnienia oskarżonego Ł. W. od popełnienia czynu przypisanego w pkt 2 i uchylenia pkt 4 - wynika z rozważań w części 3.

b/ Wymierzenie nowej kary łącznej wypływa z powyższej zmiany wyroku, przy czym karę tę orzeczono na zasadzie absorpcji i przyjmując stan prawny zgodnie z rozstrzygnięciami zawartymi w wyroku Sądu Okręgowego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu Ł. W. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8.10.2019 r. godz. 6:35 do dnia 8.02.2023 r.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową obu oskarżonych oraz długotrwałe pozbawienie wolności, na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części skazującej, wydatkami obciążając w całości Skarb Państwa tj. także w części uniewinniającej na mocy art. 632 pkt 2 kpk.

PODPIS

Przemysław Filipkowski

Anna Nowakowska Rafał Kaniok

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. Ł. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1, 2, 4, 12, 13, 17, 18 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 5, 10, 12, 14, 17, 18 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1 i 5 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana