Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXV C 1849/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:

sędzia Anna Ogińska Łągiewka

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2023 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 73.000,00 zł (siedemdziesiąt trzy tysiące złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.030,70 zł (cztery tysiące trzydzieści złotych 70/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki,

3. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 25.669,49 zł (dwadzieścia pięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt dziewięć złotych 49/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

4. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 18.824,00 zł (osiemnaście tysięcy osiemset dwadzieścia cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby w okresie od listopada 2016 r. do czerwca 2017 r.,

5. zasadza od pozwanego na rzecz powódki kwoty po 2.353,00 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt trzy złote) miesięcznie tytułem renty na zwiększone potrzeby w okresie od lipca 2017 r. do stycznia 2023 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a) od 10 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

b) od 10 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

c) od 10 września 2017 r. do dnia zapłaty,

d) od 10 października 2017 r. do dnia zapłaty,

e) od 10 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

f) od 10 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty,

g) od 10 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

h) od 10 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

i) od 10 marca 2018 r. do dnia zapłaty,

j) od 10 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

k) od 10 maja 2018 r. do dnia zapłaty,

l) od 10 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty,

m) od 10 lipca 2018 r. do dnia zapłaty,

n) od 10 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty,

o) od 10 września 2018 r. do dnia zapłaty,

p) od 10 października 2018 r. do dnia zapłaty,

q) od 10 listopada 2018 r. do dnia zapłaty,

r) od 10 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty,

s) od 10 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

t) od 10 lutego 2019 r. do dnia zapłaty,

u) od 10 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

v) od 10 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

w) od 10 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

x) od 10 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty,

y) od 10 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

z) od 10 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

aa) od 10 września 2019 r. do dnia zapłaty,

bb) od 10 października 2019 r. do dnia zapłaty,

cc) od 10 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

dd) od 10 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,

ee) od 10 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,

ff) od 10 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

gg) od 10 marca 2020 r. do dnia zapłaty,

hh) od 10 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty,

ii) od 10 maja 2020 r. do dnia zapłaty,

jj) od 10 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

kk) od 10 lipca 2020 r. do dnia zapłaty,

ll) od 10 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty,

mm) od 10 września 2020 r. do dnia zapłaty,

nn) od 10 października 2020 r. do dnia zapłaty,

oo) od 10 listopada 2020 r. do dnia zapłaty,

pp) od 10 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty,

qq) od 10 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty,

rr) od 10 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

ss) od 10 marca 2021 r. do dnia zapłaty,

tt) od 10 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty,

uu) od 10 maja 2021 r. do dnia zapłaty,

vv) od 10 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty,

ww) od 10 lipca 2021 r. do dnia zapłaty,

xx) od 10 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty,

yy) od 10 września 2021 r. do dnia zapłaty,

zz) od 10 października 2021 r. do dnia zapłaty,

aaa) od 10 listopada 2021 r. do dnia zapłaty,

bbb) od 10 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,

ccc) od 10 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty,

ddd) od 10 lutego 2022 r. do dnia zapłaty,

eee) od 10 marca 2022 r. do dnia zapłaty,

fff) od 10 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty,

ggg) od 10 maja 2022 r. do dnia zapłaty,

hhh) od 10 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty,

(...)) od 10 lipca 2022 r. do dnia zapłaty,

jjj) od 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty,

kkk) od 10 września 2022 r. do dnia zapłaty,

lll) od 10 października 2022 r. do dnia zapłaty,

mmm) od 10 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,

nnn) od 10 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,

ooo) od 10 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty,

6. zasądza od pozwanego na rzecz powódki począwszy od lutego 2023 r. kwoty po 2.353,00 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt trzy złote) miesięcznie tytułem renty na zwiększone potrzeby płatne do 10 dnia każdego miesiąca, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat renty,

7. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 32.460,36 zł (trzydzieści dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt złotych 36/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty – tytułem skapitalizowanej renty wyrównawczej za okres od lipca 2013 r. do czerwca 2017 r.,

8. zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem renty wyrównawczej kwotę 61.722,68 zł (sześćdziesiąt jeden tysięcy siedemset dwadzieścia dwa złote 68/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a) 816,45 zł od 10 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

b) 816,45 zł od 10 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

c) 816,45 zł od 10 września 2017 r. do dnia zapłaty,

d) 816,45 zł od 10 października 2017 r. do dnia zapłaty,

e) 816,45 zł od 10 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

f) 816,45 zł od 10 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty,

g) 886,98 zł od 10 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

h) 886,98 zł od 10 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

i) 886,98 zł od 10 marca 2018 r. do dnia zapłaty,

j) 886,98 zł od 10 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

k) 886,98 zł od 10 maja 2018 r. do dnia zapłaty,

l) 886,98 zł od 10 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty,

m) 886,98 zł od 10 lipca 2018 r. do dnia zapłaty,

n) 886,98 zł od 10 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty,

o) 886,98 zł od 10 września 2018 r. do dnia zapłaty,

p) 886,98 zł od 10 października 2018 r. do dnia zapłaty,

q) 886,98 zł od 10 listopada 2018 r. do dnia zapłaty,

r) 886,98 zł od 10 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty,

s) 990,76 zł od 10 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

t) 990,76 zł od 10 lutego 2019 r. do dnia zapłaty,

u) 698,78 zł od 10 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

v) 698,78 zł od 10 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

w) 698,78 zł od 10 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

x) 698,78 zł od 10 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty,

y) 698,78 zł od 10 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

z) 698,78 zł od 10 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

aa) 698,78 zł od 10 września 2019 r. do dnia zapłaty,

bb) 698,78 zł od 10 października 2019 r. do dnia zapłaty,

cc) 698,78 zł od 10 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

dd) 698,78 zł od 10 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,

ee) 985,00 zł od 10 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,

ff) 985,00 zł od 10 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

gg) 880,00 zł od 10 marca 2020 r. do dnia zapłaty,

hh) 880,00 zł od 10 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty,

ii) 880,00 zł od 10 maja 2020 r. do dnia zapłaty,

jj) 880,00 zł od 10 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

kk) 880,00 zł od 10 lipca 2020 r. do dnia zapłaty,

ll) 880,00 zł od 10 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty,

mm) 880,00 zł od 10 września 2020 r. do dnia zapłaty,

nn) 880,00 zł od 10 października 2020 r. do dnia zapłaty,

oo) 880,00 zł od 10 listopada 2020 r. do dnia zapłaty,

pp) 880,00 zł od 10 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty,

qq) 1.021,66 zł od 10 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty,

rr) 1.021,66 zł od 10 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

ss) 995,36 zł od 10 marca 2021 r. do dnia zapłaty,

tt) 995,36 zł od 10 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty,

uu) 995,36 zł od 10 maja 2021 r. do dnia zapłaty,

vv) 995,36 zł od 10 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty,

ww) 995,36 zł od 10 lipca 2021 r. do dnia zapłaty,

xx) 995,36 zł od 10 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty,

yy) 995,36 zł od 10 września 2021 r. do dnia zapłaty,

zz) 995,36 zł od 10 października 2021 r. do dnia zapłaty,

aaa) 995,36 zł od 10 listopada 2021 r. do dnia zapłaty,

bbb) 995,36 zł od 10 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,

ccc) 1.206,94 zł od 10 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty,

ddd) 1.206,94 zł od 10 lutego 2022 r. do dnia zapłaty,

eee) 1.055,26 zł od 10 marca 2022 r. do dnia zapłaty,

fff) 1.055,26 zł od 10 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty,

ggg) 1.055,26 zł od 10 maja 2022 r. do dnia zapłaty,

hhh) 1.055,26 zł od 10 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty,

(...)) 1.055,26 zł od 10 lipca 2022 r. do dnia zapłaty,

jjj) 1.055,26 zł od 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty,

kkk) 1.055,26 zł od 10 września 2022 r. do dnia zapłaty,

lll) 1.055,26 zł od 10 października 2022 r. do dnia zapłaty,

mmm) 1.055,26 zł od 10 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,

nnn) 1.055,26 zł od 10 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,

ooo) 1.477,50 zł od 10 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty,

9. zasądza od pozwanego na rzecz powódki począwszy od lutego 2023 r. kwoty po 1.477,50 zł (tysiąc czterysta siedemdziesiąt siedem złotych 50/100) tytułem renty wyrównawczej, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności którejkolwiek rat renty,

10. oddala powództwo w pozostałym zakresie,

11. ustala, że powódka wygrała proces w 44,50% a pozwany w 55,50%, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów sądowych i kosztów procesu referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt XXV C 1849/16

UZASADNIENIE

Powódka J. W. pozwem z 1 grudnia 2016 r., zmodyfikowanym pismem procesowym z 16 października 2017 r. ( daty prezentaty), skierowanym przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. wniosła o:

1. zasądzenie kwoty 123.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

2. zasądzenie kwoty 37.140,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 26.000 zł od 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty i od kwoty 11.140,43 zł od 30 października 2017 r. (data doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo) do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia,

3. zasądzenie kwoty 99.653 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 91.813 zł od 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty i od kwoty 7.840 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za poniesione koszty opieki w latach 2013-2016,

4. zasądzenie renty w wysokości 5.200 zł tytułem zwiększonych potrzeb
(z wyrównaniem od 1 listopada 2016 r.) płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z tytułu zwłoki w płatności każdorazowej raty renty,

5. zasądzenie renty wyrównawczej z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej
w kwotach:

a. po 1.900 zł miesięcznie za okres od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.,

b. po 1.600 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2014 r. do 29 lutego 2016 r.,

c. po 1.655 zł miesięcznie za okres od 1 marca 2016 r. do dnia wyroku,

płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,

d. po 1.655 zł miesięcznie za okres od dnia wyroku na przyszłość,

płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu zwłoki w płatności każdorazowej raty renty.

Powódka wniosła nadto o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Strona powodowa swoje roszczenia wywodziła ze zdarzenia drogowego w postaci wypadku komunikacyjnego z 14 marca 2013 r. Powódka miała wówczas 28 lat (urodzona
(...) r.). Odpowiedzialność za zdarzenie ponosi R. B. – kierujący pojazdem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Zakładzie (...). Wskutek wypadku powódka doznała urazu głowy z utratą przytomności, urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu skrętnego stawu kolanowego lewego i urazu skrętnego stawu skokowego lewego. Wymagała leczenia i opieki. Pozwany na etapie postępowania likwidacyjnego przyznał powódce zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w wysokości
7.000 zł i odszkodowanie związane z leczeniem w wysokości 1.017,44 zł. Strona powodowa wskazała, że w jej ocenie wypłacone przez pozwanego świadczenia nie zrekompensowały poniesionej przez nią krzywdy ani nie pokryły wymaganych i koniecznych kosztów opieki
i leczenia ( pozew k. 4-25, pismo procesowe k. 247-255).

Pozwany (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew z 31 maja 2017 r. ( data nadania) wniósł o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W ocenie pozwanego wypłacone powódce na etapie postępowania likwidacyjnego świadczenie w łącznej wysokości 8.017,44 zł pozwala zrekompensować krzywdę i szkodę doznaną przez nią na skutek przedmiotowego zdarzenia. Wskazał na brak podstaw do uznania dalszych roszczeń powódki z tego tytułu, które uznał za niewspółmiernie wygórowane ( odpowiedź na pozew k. 198-200).

Sąd w toku postępowania postanowieniem z 19 lutego 2018 r. udzielił powódce zabezpieczenia jej roszczenia o rentę na zwiększone potrzeby poprzez zobowiązanie pozwanego do zapłaty na jej rzecz kwoty po 1.800 zł miesięcznie począwszy od 1 lutego 2018 r. przez czas trwania postępowania. Następnie postanowieniem z 29 sierpnia 2018 r. Sąd zwiększył tę kwotę (począwszy od 1 lipca 2018 r.) o 400 zł – do łącznej kwoty 2.200 zł ( postanowienie z 19 lutego 2018 r. k. 538-541, postanowienie z 29 sierpnia 2018 r.
k. 703-706).

W piśmie procesowym z dnia 23 czerwca 2022 r. powódka rozszerzyła powództwa i ostatecznie wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz:

1. kwoty 123.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2. kwoty 26.000 zł tytułem odszkodowania z tytułu kosztów leczenia rehabilitacji, przejazdów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty;

3. kwoty 99.653,00 zł z tytułu kosztów opieki, w tym kwoty 91.813,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty i kwoty 7.840,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

4. kwoty 11.141,00 zł z tytułu kosztów leczenia, rehabilitacji, przejazdów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego z dnia 16 października 2017 r. do dnia zapłaty;

5. renty na dodatkowe potrzeby:

a. za okres od 01 listopada 2016 r. do 31 maja 2019 r. w wysokości po 5.200 zł płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca

b. za okres od 01.06.2019 r. do 31.12.2021 r. w wysokości po 6.030 zł miesięcznie płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca;

c. za okres od 01.01.2022 r. do 28.02.2022 r. w wysokości po 6.400 zł miesięcznie płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca;

d. za okres od 01.03.2022 r. i na przyszłość - w wysokości po 8.850 zł miesięcznie płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat renty;

2. renty wyrównawczej z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej:

a. za okres od 01.07.2013 r. do 31.12.2013 r. w wysokości po 1.900 zł miesięcznie;

b. za okres od 01.01.2014 r. do 29.02.2016 r. w wysokości po 1.600 zł miesięcznie;

c. za okres od 01.03.2016 r. do 31.05.2019 r. w wysokości po 1.655 zł miesięcznie;

d. za okres od 01.06.2019 r. do 31.12.2019 r. w wysokości po 1.865 zł miesięcznie;

e. za okres od 01.01.2020 r. do 28.02.2020 r. w wysokości po 2.065 zł miesięcznie;

f. za okres od 01.03.2020 r. do 31.12.2020 r. w wysokości po 1.975 zł miesięcznie;

g. za okres od 01.01.2021 r. do 28.02.2021 r. w wysokości po 2.275 zł miesięcznie;

h. za okres od 01.03.2021 r. do 28.02.2022 r. w wysokości po 2.233,70 zł miesięcznie;

i. za okres od 01.03.2022 r. i na przyszłość w wysokości po 2.100 zł miesięcznie;

- płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi poczynając od dnia 08.04.2016 r. do dnia zapłaty.

Powódka wniosła także o zwrot kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz udokumentowanych kosztów jakie powódka poniosła w związku z przejazdami na badania lekarskie do biegłego G. oraz Ś., opiniujących w niniejszej sprawie, oraz na rozprawy w dniu 21.04.2021 r. i w dniu 04.10.2017 r., łącznie w kwocie 240,30 zł (pismo procesowe z dnia 23.06.2022 r. – k. 1170).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 marca 2013 r. w W. na ul. (...), przy skrzyżowaniu z ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego polegającego na naruszeniu przez kierującego pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) R. B. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas zbliżania się do przejścia dla pieszych i nie ustąpił pierwszeństwa pieszej J. W. przechodzącej przez jezdnię po oznakowanym przejściu dla pieszych. Kierujący pojazdem doprowadził tym samym do potrącenia J. W. ( wyrok w sprawie karnej o sygn. akt V K 401/13 i w sprawie karnej odwoławczej o sygn. akt X Ka 410/14 wraz z uzasadnieniem k. 70-76).

Powódka bezpośrednio po zdarzeniu została przewieziona do Szpitala (...) w W., gdzie przebywała do 17 marca 2013 r. Wskutek wypadku powódka doznała urazu głowy z utratą przytomności, wstrząśnienia mózgu, urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu skrętnego stawu kolanowego lewego, urazu skrętnego stawu skokowego lewego i stłuczenia tułowia i kończyn. W szpitalu zaopatrzono ją w kołnierz ortopedyczny i gips udowy lewy na całej długości nogi. Zgłaszała bóle głowy o nie ustalonej lokalizacji i zawroty głowy bez zewnętrznego urazu. Wypisano ją do domu z zaleceniem prowadzenia oszczędzającego trybu życia i koniecznością opieki osób trzecich. Po trzech dniach od wypisania powódki tj. w dniu 20 marca 2013 r. zmieniono jej gips na dwa stabilizatory zabezpieczające i unieruchamiające kończynę. Z uwagi na konieczność pozostawania w pozycji leżącej prowadzono u powódki sześciotygodniową rehabilitację przyłóżkową, która została przedłużona aż do lipca 2013 r. (wyrok w sprawie karnej o sygn. akt V K 401/13 i w sprawie karnej odwoławczej o sygn. akt X Ka 410/14 wraz z uzasadnieniem k. 70-76, karta wypisowa k. 82, dokumentacja medyczna k. 83-93, informacyjne przesłuchanie powódki k. 241-241v, zeznania świadka H. W. k. 241v-242; pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii M. G. – k. 1058).

U powódki 1 lipca 2013 r. przeprowadzono badanie USG stopy, zaś 23 listopada 2013 r. przeprowadzono badanie stawu skokowego lewego. Wówczas okazało się, że naruszona została struktura więzadłowa poprzez zerwanie przyczepu strzałkowego oraz naderwania
i uszkodzenia wielu innych struktur więzadłowych. Badanie barku prawego wykonano 29 grudnia 2013 r. Zmiany pourazowe wykryto w obrębie przyczepu ścięgna mięśniowego podłopatkowego i nadgrzebieniowego. Badanie stawu kolanowego lewego przeprowadzono
u powódki 2 stycznia 2014 r. Wystąpiło naderwanie ścięgna mięśnia czworogłowego uda lewego oraz naderwanie więzadła tylnego krzyżowego i uszkodzenie poboczne piszczelowe (skierowania k. 94, 97, 103, 106, 108, 112, opisy badań k. 95, 98-99, 105, 107, 109).

W okresie od 3 września do 14 października 2014 r. powódka została przewieziona
z domu transportem sanitarnym do Ośrodka (...) na rehabilitację. Dalsza rehabilitacja powódki odbywała się w Przychodni (...): w okresie od 4 grudnia do 17 grudnia 2014 r. i od 19 stycznia do 28 lutego 2015 r. Na przełomie marca i kwietnia 2015 r. rehabilitacja powódki odbywała się w Przychodni (...). Wszystkie te rehabilitacje odbywały się w systemie dojazdowym ( karta informacyjna k. 42, 45, skierowanie k. 43-44).

Powódka w okresie od 10 sierpnia 2015 r. do 26 września 2015 r. przebywała
na rehabilitacji w Ośrodku (...). Następnie w okresie od 4 grudnia do 17 grudnia 2015 r. przebywała na rehabilitacji w (...) Centrum Medycznym
w W.. Dalsza rehabilitacja powódki odbywała się w sanatorium (...) w B.: w okresie od 18 sierpnia do 3 września 2016 r. Zalecono powódce dalszą systematyczną rehabilitację w miejscu zamieszkania oraz możliwie szybkie ponowienie kompleksowej rehabilitacji sanatoryjnej w warunkach uzdrowiskowych celem podtrzymania efektów usprawniania rehabilitacyjnego ( karta informacyjna k. 32, 36-37, 129, 139, 143, 229, wniosek k. 33, 130, informacja o stanie zdrowia k. 34, 131, 144-145, skierowanie k. 35, zaświadczenie k. 38, 146).

Powódka pozostawała na zwolnieniu chorobowym pourazowym do 17 lipca 2013 r. Powódka od dnia wypadku, tj. od 14 marca 2013 r. do 31 lipca 2015 r. miała orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności ze wskazaniem konieczności opieki, zaś
w okresie od 1 sierpnia 2015 r. do 31 sierpnia 2018 r. miała orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnego poruszania się. Zalecono wówczas powódce podjęcie zatrudnienia na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności. Orzeczono, że powódka nie wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (orzeczenia k. 46-48, 51-53, 56, zaświadczenia k. 49-50, 54-55).

Orzeczeniami z 18 lutego 2014 r., 6 marca 2015 r. i 10 kwietnia 2017 r. uznano powódkę za całkowicie niezdolną do pracy wskutek naruszenia sprawności organizmu dużego stopnia do 30 kwietnia 2020 r. Decyzją z 6 marca 2014 r. przyznano powódce rentę socjalną w wysokości 619,50 zł miesięcznie z wyrównaniem od 1 stycznia 2014 r., zaś decyzją
z 23 marca 2015 r. podwyższono świadczenie rentowe do kwoty 643,02 zł miesięcznie. Orzeczeniem z dnia 29 kwietnia 2020 r. lekarz orzecznik ZUS uznał powódkę za całkowicie niezdolną do pracy do 30 kwietnia 2023 r. i na tej podstawie przyznano powódce rentę socjalną w kwocie 1.040 zł. Od dnia 1 marca 2019 r. rentę socjalną powódki podwyższono do kwoty do wypłaty wynoszącej 935 zł, od dnia 1 marca 2021 r. do kwoty 1.066,30 zł, zaś od 1 marca 2022 r. do kwoty 1.217,98 zł (orzeczenia k. 57-60, 234-235, 848-850, zaświadczenia k. 61-66, przesłuchanie powódki k. 992v-993v, pismo ZUS-u k. 1186-1187v, pismo ZUS-u k. 1188-1188v, pismo ZUS-u k. 1189-1189v).

(...) S.A. w W. decyzją z 30 maja 2016 r. wydaną na etapie postępowania likwidacyjnego przyznał powódce zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w łącznej wysokości 7.000 zł i odszkodowanie związane z leczeniem, kosztami przejazdów i za uszkodzone lub zniszczone rzeczy osobiste w łącznej wysokości 1.017,44 zł (decyzja (...) k. 29-30).

W następstwie obrażeń doznanych w wyniku wypadku, konieczne i uzasadnione było prowadzenie stałej, systematycznej i kompleksowej rehabilitacji, umożliwiającej powódce powrót do sprawności i pełnej samodzielności, a także zmniejszyć dolegliwości bólowych. Mając na względzie mnogość wskazań do zabiegów fizjoterapeutycznych w przypadku powódki był to: deficyt w zakresie ruchu, deficyt siły mięśniowej, zaniki mięśniowe zwłaszcza w obrębie kończyny dolnej lewej, występujące dolegliwości bólowe o znacznym natężeniu, jak również problemy z utrzymaniem równowagi i samodzielnym przemieszczaniem się, wobec powódki zasadnym było zastosowanie wielu form usprawniania takich jak:

-: kinezyterapia wykonywana w warunkach suchych;
-: kinezyterapia wykonywaną samodzielnie w oparciu o instruktaż;
-: kinezyterapia wykonywana w środowisku wodnym, zalecaną pod kontrolą i z pomocą fizjoterapeuty;
-: zabiegi mające na celu reedukację chodu;
-: szeroka gama zabiegów z zakresu masażu wykonywanego zarówno w środowisku suchym, jak i wodnym;
-: szeroka gama zabiegów z zakresu fizykoterapii.

(częściowo opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. z 30 marca 2021 r. k. 905-981, częściowo opinie uzupełniające biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. k. 1128-1129, 1143-1144).

Przebyty uraz spowodował powstanie u powódki stałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 10 % tj. 5 % uszczerbku na zdrowiu za uszkodzenia więzadeł stawu kolanowego lewego oraz 5 % uszczerbku na zdrowiu za uszkodzenia więzadeł stawu skokowego lewego. Rokowania na przyszłość są niepewne, gdyż doszło do uszkodzenia w obrębie stawów, a to w przyszłości może skutkować powstaniem i rozwojem choroby zwyrodnieniowej. W związku z tym powódka powinna zażywać leki wzmacniające chrząstkę stawową oraz wykonywać ćwiczenia pozwalające na utrzymanie prawidłowego zakresu ruchu stawów i prawidłowej siły mięśniowej. Z punktu widzenia ortopedycznego uszkodzenie pierwotnej struktury anatomicznej stanowi przeszkodę dla powódki jedynie w wykonywaniu ciężkiej pracy fizycznej albo w wyczynowym uprawianiu sportu.

Przebyte stłuczenia prawej kończyny dolnej i tułowia oraz skręcenie kręgosłupa szyjnego wygoiły się bez jakichkolwiek następstw czynnościowych, bez upośledzenia czynności i bez jakiegokolwiek naruszenia pierwotnej struktury anatomicznej w obrębie narządu ruchu. W obrębie stawu kolanowego lewego doszło do powstania uszkodzeń więzadłowych, które jednak wygoiły się bez całkowitego przerwania ciągłości tych uszkodzonych więzadeł, a więc i bez niestabilności. Niewielkie, bo zaledwie kilku stopniowe, ograniczenia ruchów dotyczące stawu barkowego prawego, który nie doznał jakiegokolwiek urazu w czasie przedmiotowego zdarzenia i dotyczą stawu kolanowego lewego (niewielkie ograniczenie zgięcia).

Powódka, co najmniej od 25 maja 2021 r. wszystkie czynności związane z przemieszczaniem się po pomieszczeniu, rozbieraniem się i ubieraniem wykonuje sprawnie i bez jakichkolwiek objawów obiektywnych zespołu bólowego. Porusza się bez utykania oraz bez zaopatrzenia ortopedycznego. Powódka może aktualnie korzystać z komunikacji publicznej samodzielnie i bez jakichkolwiek ograniczeń (częściowo opinia biegłego z zakresu ortopedii M. G. z 14 lipca 2021 r. k. 1048-1061, częściowo opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1121-1121v; data badania powódki przez biegłego G. wynika z treści pisma powódki z 22 października 2021 r. – k. 1082).

Konieczne jest dalsze prowadzenie stałej, systematycznej i kompleksowej rehabilitacji. Rehabilitacja stała oznacza zabiegi fizjoterapeutyczne wykonywane u powódki ciągle, bez znaczących przerw w procesie usprawniania powódki. Rehabilitacja systematyczna oznacza zabiegi fizjoterapeutyczne wykonywane praktycznie codziennie z pomocą fizjoterapeuty czy też w ramach samorehabilitacji wykonywanej w oparciu o instruktaż od fizjoterapeuty, niekiedy z wymaganą pomocą opiekunki powódki. Wskazane jest aby rehabilitacja powódki była indywidualnie dostosowana do jej potrzeb na danym etapie jej sprawności. Wobec powódki należy zastosować wiele form usprawniania takich jak:

-: kinezyterapię wykonywaną w warunkach suchych;
-: kinezyterapię wykonywaną samodzielnie w oparciu o instruktaż;
-: kinezyterapię wykonywaną w środowisku wodnym, zalecaną pod kontrolą i z pomocą fizjoterapeuty;
-: zabiegi mające na celu reedukację chodu;
-: szeroką gamę zabiegów z zakresu masażu wykonywanego zarówno w środowisku suchym, jak i wodnym;
-: szeroką gamę zabiegów z zakresu fizykoterapii.

Wszystkie formy terapii muszą ze sobą współpracować w celu prowadzenia efektywnej rehabilitacji względem powódki, jeśli któregoś by zabrakło sprawność powódki nie miałaby szans na uleganie poprawie. Schemat rehabilitacji powódki powinien obejmować: trzy sesje rehabilitacji w tygodniu w zakresie kinezyterapii w wymiarze czasowym około 90 minut (200 zł za pojedynczą sesję), masaż suchy częściowy w wymiarze czasowym około 60 minut wykonywany w miejscu zamieszkania powódki trzy razy w tygodniu (80 zł za godzinę masażu, z dojazdem), terapię usprawniającą wykonywaną dwa razy w tygodniu w zakładzie rehabilitacji w wymiarze czasowym jednej sesji około 2 h (250-300 zł za sesję), ćwiczenia w wodzie z fizjoterapeutą w wymiarze około godziny raz w tygodniu (180-200 zł za godzinę), samorehabilitację w wymiarze około 2 godzin obejmującą, turnusy rehabilitacji stacjonarnej 21 dniowe dwa razy w roku.

Rokowania na przyszłość wiążące się z urazami poniesionymi przez powódkę są niepewne ze względu na to, iż u powódki doszło do mnogich urazów stawowych. Powódka nie ma szans na odzyskanie pełnej sprawności, którą miała przez wypadkiem. W przypadku bardzo intensywnej i kompleksowej rehabilitacji powódka ma szansę na znaczne zredukowanie natężenia dolegliwości bólowych, odbudowę siły mięśniowej i masy mięśniowej zwłaszcza w obrębie kręgosłupa szyjnego i kończyny dolnej lewej, znaczne ograniczenie lub całkowite zlikwidowanie deficytów zakresu ruchu czynnego w stawach, uzyskanie większej samodzielności w życiu prywatnym (nadal potrzebuje pomocy osób trzecich w dotarciu na rehabilitację, gdyż ma trudności w poruszaniu się komunikacją zbiorową), poruszanie się samodzielnie bez pomocy kul, podjęcie pracy zawodowej odpowiednio dostosowanej do jej stanu funkcjonalnego oraz mobilności (opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. k. 905-981, opinie uzupełniające biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. k. 1128-1129, 1143-1144).

Wypadek zmienił dotychczasowe życie powódki, znacznie zmniejszając jej aktywność. Bezpośrednio po hospitalizacji prowadziła wyłącznie leżący tryb życia. Następnie poruszała się za pomocą kul pachowych – na krótkich odcinkach, w przeważającej mierze była wożona wózkiem inwalidzkim. Konieczność korzystania z pomocy osób trzecich była dla powódki doświadczeniem nowym i krępującym, powodowała u powódki bezradność i poczucie bycia obciążeniem dla otaczających ją osób. Powódka odczuwa lęk przed pojazdami i przed przemieszczaniem się przez przejście dla pieszych ( informacyjne przesłuchanie powódki k. 241-241v, zeznania świadka H. W. k. 241v-242, przesłuchanie powódki k. 992v-993v).

Powódka regularnie uczestniczy w zajęciach rehabilitacyjnych, które przynoszą korzystne efekty, zwiększają jej ruchomość, zmniejszają obrzęki ograniczające sprawność, poprawiają krążenie, wzmacniają mięśnie osłabione na skutek wypadku. Zmniejszył się też ból głowy odczuwany przez powódkę na odcinku szyjnym. Rehabilitacja i spacery zajmują powódce kilka godzin dziennie (informacja o rehabilitacji k. 824, 846-848, 873, 876, przesłuchanie powódki k. 992v-993v).

Powódka w związku z przedmiotowym zdarzeniem poniosła uzasadnione koszty, w łącznej wysokości 25.669,49 zł, na które składają się następujące koszty leczenia, w tym m.in. koszty rehabilitacji, leków, sprzętu rehabilitacyjnego, wizyt lekarskich, badań oraz koszty przejazdów:

-: artykuły ortopedyczne oraz usługi medyczne i diagnostyczne w dniu 20.03.2013 r. i 02.04.2013 r. w Centrum Medycznym (...) S.A. - 1.275 zł (k. 121-123),
-: podkłady – 555,84 zł (k. 306, 339, 342, 344, 346, 347, 349, 350, 352, 354, 355, 358, 359),
-: kula pachowa - 84 zł (k. 307),
-: orteza - 70 zł (k. 308),
-: kołnierz szyjno-ortopedyczny – 36 zł (k. 309),
-: kompresy i opaski – 214,92 zł ( k. 310, 314, 319, 350, 354, 355, 367, 369, 374),
-: lekarstwa, żele, maści – 1156,01 zł (k. 176, 340-342, 344, 348, 350, 351, 359, 361, 363, 366, 367, 368, 369, 371, 372, 373, 374, 377, 379, 381, 382, 383, 384, 387, 388, 391),
-: odzież i obuwie – 2.992,00 zł (k. 397-401, 403-411, 413-430, 432-438, 440-442, 453-459, 462-464, 468, 1206),
-: USG stopy - 180 zł z dnia 01.07.2013 r. (k. 96),
-: konsultacja ortopedyczna i badania w Centrum Medycznym (...) z dnia 04.07.2013 r. - 540 zł (k. 120),
-: koziołek rehabilitacyjny – 99 zł (k. 338),
-: fizjoterapia do dnia 18.07.2013 r. - 2.350 zł (k. 115-117),
-: stabilizator skokowy w dniu 16.08.2013 r. - 130 zł (k. 305),
-: badanie rezonansu magnetycznego stawu kolanowego i stawu skokowego z dnia 23.11.2013 r. - 1.300 zł (wobec braku możliwości wykonania badania w ramach NFZ w najbliższym czasie) ( k. 104),
-: konsultacja ortopedyczna w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w dniu 23.01.2014 r. - 120 zł (k. 124),
-: kula łokciowa – 80 zł (k. 313),
-: wypożyczenie wózka standardowego od czerwca do lipca 2014 r. – 225 zł (k. 320-321),
-: piłka fasolka – 85 zł (k. 335),
-: poduszka do ćwiczeń – 29,99 zł (k. 330),
-: poduszka masująca – 99 zł (k. 328),
-: turnus rehabilitacyjny w Ośrodku (...) w okresie od 10.08.2015 r. do 26.09.2015 r. - 7.000 zł (k. 39-41),
-: stabilizator stawu skokowego w dniu 18.09.2015 r. - 26 zł (k. 303),
-: turnus rehabilitacyjny w (...) Centrum Medycznym w okresie 04.12.2015 r.-17.12.2015 r. - 400 zł (k. 141),
-: wynajem roweru stacjonarnego – 190 zł (k. 323-324),
-: opaska elastyczna kolana z dnia 30.12.2015 r. – 50 zł (k. 315),
-: piłka rehabilitacyjna – 38 zł (k. 325),
-: orbitek magnetyczny – 739 zł (k. 326),
-: turnus rehabilitacyjny w B. od 21.08.2016 r. do 03.09.2016 r. - 650 zł (po uwzględnieniu kwoty dofinansowania) (k. 133-137, 484),
-: stabilizator stawu skokowego – 30 zł (k. 316),
-: koszty paliwa - 547,13 zł (k. 256, 257, 264, 265),
-: koszty transportu - 4.377,60 zł (k. 260, 261, 266-269, 270-283, 284-285, 286-302);
-: godzina użytkowania basenu – 35 zł (k. 1217)

(faktury i rachunki jak na kartach powyżej, opinia biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1048-1061, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1121-1121v, zaświadczenie k. 113, opinia biegłego sądowego A. W. k. 905-981, opinie uzupełniające biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. k. 1128-1129, 1143-1144).

Sąd w toku postępowania postanowieniem z 19 lutego 2018 r. udzielił powódce zabezpieczenia jej roszczenia o rentę na zwiększone potrzeby poprzez zobowiązanie pozwanego do zapłaty na jej rzecz kwoty po 1.800 zł miesięcznie począwszy od 1 lutego 2018 r. przecz czas trwania postępowania. Następnie postanowieniem z 29 sierpnia 2018 r. Sąd zwiększył tę kwotę (począwszy od 1 lipca 2018 r.) o 400 zł – do łącznej kwoty 2.200 zł ( postanowienie z 19 lutego 2018 r. k. 538-541, postanowienie z 29 sierpnia 2018 r.
k. 703-706).

Powódka po 31 października 2016 r. korzystała z zajęć rehabilitacji i kinezyterapii, jak również uczestniczyła w turnusach rehabilitacyjnych, kupowała sprzęt medyczny za co ponosiła uzasadnione koszty jak w poniższym zestawieniu:

-: stabilizator na staw skokowy (23.01.2017 r.) – 30 zł,
-: turnus rehabilitacyjny w dniach 13.08.2017 r. – 09.09.2017 r. w kwocie 5.464,40 zł plus opłata uzdrowiskowa w łącznej wysokości 190,40 zł (k. 230-231),
-: opaska elastyczna (21.09.2017 r.) – 52 zł,
-: opaska elastyczna (3.10.2017 r.) – 60 zł,
-: kinezyterapia w dniach 07.05.2018 r.- 03.07.2018 r. – 2.800 zł (k. 682-692),
-: pakiet masaży kończyn dolnych w miesiącu 06.2018 r. – 1.500 zł (k. 695),
-: turnus rehabilitacyjny w dniach 19.08.2018 r. – 08.09.2018 r. w kwocie 7.025 zł (k. 696),
-: rehabilitacja indywidualna w grudniu 2021 r. (6 sesji) – 863 zł (k. 1201, 1202),
-: rehabilitacja indywidualna w marcu 2022 r. (5 sesji) – 750 zł (k. 1192),
-: rehabilitacja indywidualna w kwietniu 2022 r. (3 sesje) – 450 zł (k. 1193),
-: kinezyterapia indywidualna w kwietniu 2022 r. (4 sesje) – 680 zł (k. 1195),
-: rehabilitacja indywidualna w maju 2022 r. (4 sesje) – 530 zł (k. 1194, 1198, 1199, 1200),
-: kinezyterapia indywidualna w maju 2022 r. (4 sesje) – 680 zł (k. 1196),
-: kinezyterapia indywidualna w czerwcu 2022 r. (5 sesji) – 850 zł (k. 1197)

(faktury i rachunki jak na kartach powyżej, opinia biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1048-1061, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1121-1121v, opinia biegłego sądowego A. W. k. 905-981, opinie uzupełniające biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. k. 1128-1129, 1143-1144).

Po wypadku powódka wymagała pomocy we wszystkich czynnościach dnia codziennego tj. w zakresie toalety i higieny oraz w zakresie ubierania i rozbierania oraz kupowania i przygotowywania żywności. Znacznie zmniejszyła się wówczas możliwość chodzenia powódki z racji gipsu udowego oraz ogólnych potłuczeń. Od wyjścia ze szpitala do dnia 2 kwietnia 2013 r. powódka wymagała pomocy osób trzecich przez 6 godzin dziennie. Po zdjęciu gipsu, przez okres dalszych czterech tygodni, powódka potrzebowała pomocy, ale już z mniejsza instancyjnością, bo w wymiarze 4 godzin dziennie. Do końca lipca 2013 r. powódka potrzebowała pomocy, ale w wykonywaniu czynności porządkowych w gospodarstwie domowym i w czynieniu zakupów. W tym czasie także była zmuszona korzystać ze środków transportu specjalnego – przystosowanego do potrzeb powódki (opinia biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1048-1061, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii M. G. k. 1121-1121v, zaświadczenie k. 113).

Świadczenie usług opiekuńczych przez Ośrodek Pomocy Społecznej Dzielnicy B. (...) W. odbywa się w godzinach od 8:00 do 22:00 we wszystkie dni tygodnia, a w razie konieczności również w święta. Stawki godzinowe za usługi opiekuńcze
o charakterze gospodarczym na przełomie lat 2013-2016 kształtowały się następująco: za pierwszą połowę 2013 r. – 10,10 zł, za drugą połowę 2013 r. i za 2014 r. – 9,95 zł, za rok 2015 r. i pierwszą połowę 2016 r. – 10,50 zł, za trzeci kwartał 2016 r. – 15,80 zł i za czwarty kwartał 2016 r. – 18,47 zł ( informacja Ośrodka Pomocy Społecznej Dzielnicy B. (...) W. k. 153-157).

Powódka w chwili wypadku uzyskała absolutorium na wydziale psychologii, nie ukończyła jednak studiów wyższych. Przed przedmiotowym zdarzeniem powódka nie wykonywała pracy zarobkowej. Od wypadku powódka nie podjęła zatrudnienia ( częściowo informacyjne przesłuchanie powódki k. 241-241v, przesłuchanie powódki k. 992v-993v w zw. z str. 12 pisma procesowego z 22 czerwca 2022 r. – k. 1181).

1. w okresie od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszym roku pracy zawodowej wynosiło 1.280,00 zł brutto miesięcznie – 958,10 zł netto miesięcznie;

2. w okresie od 01 stycznia 2014 r. do 31 lipca 2014 r. minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszym roku pracy zawodowej wynosiło 1.344,00 zł brutto miesięcznie – 1.003,36 zł netto miesięcznie;

3. w okresie od 01 sierpnia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.600,00 zł brutto miesięcznie – 1.181.38 zł netto miesięcznie;

4. w okresie od 01 stycznia 2015 r. do 28 lutego 2015 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.750,00 zł brutto miesięcznie – 1.286,16 zł netto miesięcznie;

5. w okresie od 01 marca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.750,00 zł brutto miesięcznie – 1.286,16 zł netto miesięcznie;

6. w okresie od 01 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.850,00 zł brutto miesięcznie – 1.355,68 zł netto miesięcznie;

7. w okresie od 01 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.000,00 zł brutto miesięcznie – 1.459,47 zł netto miesięcznie;

8. w okresie od 01 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.100,00 zł brutto miesięcznie – 1.530,00 zł netto miesięcznie;

9. w okresie od 01 stycznia 2019 r. do 28 lutego 2019 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.250,00 zł brutto miesięcznie – 1.633,78 zł netto miesięcznie;

10. w okresie od 01 marca 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.250,00 zł brutto miesięcznie – 1.633,78 zł netto miesięcznie;

11. w okresie od 01 stycznia 2020 r. do 28 lutego 2020 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.600,00 zł brutto miesięcznie – 1.920,00 zł netto miesięcznie;

12. w okresie od 01 marca 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.600,00 zł brutto miesięcznie – 1.920,00 zł netto miesięcznie;

13. w okresie od 01 stycznia 2021 r. do 28 lutego 2021 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.800,00 zł brutto miesięcznie – 2.061,66 zł netto miesięcznie;

14. w okresie od 01 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.800,00 zł brutto miesięcznie – 2.061,66 zł netto miesięcznie;

15. w okresie od 01 stycznia 2022 r. do 28 lutego 2022 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 3.010,00 zł brutto miesięcznie – 2.273,24 zł netto miesięcznie;

16. w okresie od 01 marca 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 3.010,00 zł brutto miesięcznie – 2.273,24 zł netto miesięcznie;

17. w pierwszej połowie 2023 r. minimalne wynagrodzenie za pracę zostało ustalone na kwotę 3.490,00 zł brutto miesięcznie – 2.695,48 zł netto.

(dowód: Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w latach 2013-2023).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dowodów.

Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z dokumentów stanowiących materiał dowodowy sprawy, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i zgodności stwierdzonych nimi faktów z rzeczywistym stanem rzeczy. Sąd w ogólności uznał dokumentację medyczną powódki zgromadzoną w aktach sprawy za wiarygodną i mogącą stanowić podstawę ustaleń faktycznych, gdyż nie zostały ujawnione żadne takie okoliczności, które by nakazywały poddać w wątpliwość rzetelność tej dokumentacji.

Zeznaniom świadka H. W. Sąd dał wiarę co do okoliczności związanych z funkcjonowaniem powódki po doznanych na skutek wypadku urazach, leczeniem oraz zmianami w życiu powódki, jakie nastąpiły po przedmiotowym wypadku. Świadek w sposób rzetelny i spójny opisał sposób życia powódki przed wypadkiem, tryb jej życia w okresie rekonwalescencji po przebytym urazie i rehabilitacji. Należy jednak zaznaczyć, że co do podjętych przez powódkę sposobów leczenia i rehabilitacji, dat wystąpienia poszczególnych okoliczności lub ich czasokresu, Sąd opierał się przede wszystkim na informacjach zawartych w dokumentacji medycznej, a tylko uzupełniająco na informacjach przekazanych przez świadka.

Sąd częściowo oparł się na zeznaniach powódki J. W.
złożonych w charakterze strony postępowania. Za wiarygodne, potwierdzone dodatkowo zeznaniami świadka, należało uznać przekazane przez powódkę informacje na temat następstw doznanych przez nią urazów, zwłaszcza długotrwałości leczenia i rekonwalescencji po tym urazie oraz problemów wywoływanych w wyniku urazów w życiu osobistym i zawodowym powódki. Treść zeznań powódki, uzupełnionych o zeznania świadka, a także opinie biegłych, nie pozostawiają wątpliwości, że powódka w okresie rekonwalescencji po wypadku wymagała stałej opieki innych osób w życiu codziennym. Nie sposób też kwestionować tego, że wypadek i jego skutki sprawiły powódce cierpienia fizyczne i psychiczne, wynikające choćby z konieczności rezygnacji przez dość znaczny okres czasu z dotychczasowego aktywnego trybu życia, a także wywołały perturbacje w jej życiu osobistym i zawodowym, opisane przez świadka i przez powódkę. Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki w zakresie w jakim wskazywała na posiadanie wyższego wykształcenia. Powódka nie złożyła do akt dyplomu ukończenia studiów. W ostatnim piśmie procesowym wskazywała natomiast wyłącznie na uzyskanie absolutorium, co nie jest równoznaczne z uzyskaniem tytułu magistra psychologii.

Wobec wysuwania przez stronę powodową szeregu zarzutów do opinii głównej, jak również opinii uzupełniającej, biegłego sądowego z zakresu ortopedii lek. med. S. M. (k. 571-658, 765-776), Sąd postanowieniem z dnia 5 listopada 2019 r. dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego ortopedy, uznając podane zarzuty za uzasadnione i wymagające zweryfikowania. Ostatecznie Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. G.. Biegły sporządził opinię w sposób charakterystyczny dla tego rodzaju dokumentów, w oparciu o kompletny materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w odniesieniu do zapisów dokumentacji medycznej powódki, swojego doświadczenia i fachowej wiedzy medycznej oraz w sposób przekonujący uzasadnił okoliczności na jakie dowód ten został powołany. Opinia biegłego jest zatem rzetelna, kompletna, udzielająca jednoznacznych odpowiedzi na pytania postawione biegłemu, niezbędne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (w zakresie, w jakim wymagana jest wiedza ortopedy). Ponadto biegły w opinii uzupełniającej odpowiedział ustnie na pytania i zastrzeżenia powódki do opinii. W tej sytuacji nie było żadnych wątpliwości co do wiedzy i fachowości autora opinii, a sama opinia nie budziła zastrzeżeń z punktu widzenia zasad logiki czy też zasad prawidłowego rozumowania i mogła być podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Sąd pominął omawianą opinię w zakresie w jakim biegły wypowiadał się o zdolności powódki do podjęcia pracy. Opinia w tej części wykraczała poza zakres wiedzy specjalnej posiadanej przez biegłego sądowego (właściwym jest biegły z zakresu medycyny pracy).

Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty powódki do opinii biegłego z zakresu ortopedii. Wskazać należy, że stanowisko powódki i jej twierdzenia zawarte w pismach procesowych były niejako polemiką z wiedzą i doświadczeniem biegłego jako specjalisty w swojej dziedzinie, nie znajdowały potwierdzenia w dokumentacji medycznej. Powódka zarzucała m.in. biegłemu G. nieprawidłowości w badaniu w dniu 25 maja 2021 r. oraz błędne wnioski mimo, że jej twierdzenia poza subiektywnym przekonaniem nie zostały w żaden sposób potwierdzone. Powódka nie przedstawiła dokumentacji medycznej wskazującej, że jej stan w okresie badania przez biegłego G. był inny aniżeli wynika to ze spostrzeżeń biegłego, opierającego się na pełnej dokumentacji medycznej zawartej w aktach oraz osobistym badaniu powódki. Zarzuty kwestionujące definicje używane przez biegłego, jak również wypowiadanie się powódki odnośnie tego jakie urazy generują konkretne schorzenia nie wpływają w żaden sposób na poprawność opinii. Sens i kwintesencja wypowiedzi biegłego są całkowicie zrozumiałe dla Sądu i weryfikowalne z uwzględnieniem kryteriów wynikających z art. 233 k.p.c. Subiektywne oceny powódki, nie podważają natomiast w żaden sposób ustaleń i wniosków biegłego sądowego. Sąd zwraca przy tym uwagę, że zarzuty pełnomocnika powódki, skupiają się na pojedynczych badaniach lub nawet sformułowaniach zawartych w dokumentacji medycznej. Biegły G. dokonywał natomiast w złożonych opiniach kompleksowej i całościowej oceny stanu narządu ruchu powódki z uwzględnieniem całej złożonej do akt dokumentacji medycznej, badania powódki oraz doświadczenia zawodowego jako lekarza ortopedy, traumatologa.

W żaden sposób nie podważają wniosków wynikających z opinii biegłego ortopedy i traumatologa późniejsze zaświadczenia lekarskie składane przez powódkę, zwłaszcza wystawiane przez rehabilitantów (np. zaświadczenie wystawione przez mgr. P. M. – wniosek dowodowy z pkt III pisma z 22 czerwca 2022 r. – k. 1172). O konieczności korzystania z transportu indywidualnego, a nie publicznego nie może także świadczyć sam fakt korzystania z niego przez powódkę. Stan zdrowia powódki podlegał ocenie przez niezależnych biegłych sądowych, legitymujących się odpowiednim wykształceniem oraz doświadczeniem zawodowym, a nie przez pryzmat zaświadczeń (a właściwie oświadczeń) wystawianych na prośbę powódki. Stan zdrowia powódki, uzasadnione potrzeby i wydatki na leczenie nie mógł być także wykazany zeznaniami matki powódki lub też samej powódki. Zeznaniami świadków wskazane okoliczności nie mogą zostać wykazane, nie mogą także stanowić skutecznego środka dowodowego do podważenia opinii biegłego ortopedy i traumatologa.

Za chybione należało także uznać zarzuty powódki zarzucające biegłemu ortopedzie brak powiązania ograniczeń stawku barkowego z wypadkiem. Sąd zwraca uwagę, że użyte w dokumentacji szpitalnej powódki sformułowanie „ogólne potłuczenie”, nie może stanowić samoistnej podstawy do powiązania aktualnego stanu barku lub biodra powódki z wypadkiem. Powódka w początkowym okresie po wypadku nie leczyła się i nie zgłaszała dolegliwości bólowych związanych z barkiem i biodrem. Taktyka pełnomocnika powódki, zmierzającego do przypisania wszelkich ujawnionych aktualnie dolegliwości zgłaszanych przez powódkę na poczet wypadku okazał się nieskuteczna. Powódka musi udowodnić w sposób niebudzący wątpliwości, że dany uraz lub dolegliwość jest następstwem wypadku. Taki dowód nie został natomiast w niniejszym procesie przedstawiony przez powódkę w przypadku dolegliwości barku oraz biodra. Biegły sądowy G. wykluczył powiązanie zgłaszanych obecnie przez powódkę ww. dolegliwości z wypadkiem. Wyjaśnienia biegłego sądowego są w ocenie Sądu logiczne i spójne.

Wobec kwestionowania opinii biegłego sądowego dr n. med. J. Ś. (k. 496-509) Sąd postanowieniem z dnia 18 stycznia 2021 r. dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W.. Opinię biegłego Sąd uznał w przeważającej mierze za wartościowy materiał dowodowy. Biegły ten również w sposób przekonujący uzasadnił wnioski opinii, w odniesieniu do dokumentacji medycznej z leczenia powódki, wiedzy medycznej i doświadczenia w dziedzinie objętej przedmiotem opinii. Argumentacja biegłego, wskazująca na przesłanki, które doprowadziły biegłego do końcowego wniosku o prawidłowości wstępnego leczenia urazu powódki i procesu rehabilitacji jest przekonująca.

Sąd pominął opinię biegłego w części odnoszącej się do przeciwskazań do poruszania się przez powódkę komunikacją publiczną. Przedmiotowa ocena wykracza poza zakres wiedzy specjalnej posiadanej przez biegłego. Specjalistą od narządu ruchu w niniejszym postępowaniu był biegły ortopeda (na którego opinii Sąd oparł się w omawianym zakresie), nie zaś biegły z zakresu rehabilitacji medycznej. Sąd pominął także opinię rehabilitanta w zakresie w jakim biegły formułował przewidywania, co do stanu narządu ruchu powódki w przyszłość. Ocena stanu narządu ruchu w tym zakresie podlegała ocenie przez biegłego ortopedę, traumatologa a nie biegłego rehabilitanta.

Podnieść należy, że zarzuty pozwanego (przyjmującego przez większą część procesu bierną pozycję) odnośnie opinii biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej A. W. (k. 1042), z jednoczesnym wnioskiem o dopuszczenie dowodu z opinii łącznej biegłych z zakresu ortopedii i neurologii, nie znalazły uznania Sądu. Zważyć bowiem należy, że ich wykreowanie w końcowej fazie procesu było w ocenie Sądu spóźnione. Abstrahując już od faktu, że treść pisma pozwanego nie zawiera rzeczowych i konkretnych zastrzeżeń. W niniejszej sprawie, która toczy się od 2016 r., sporządzono już kilka opinii biegłych, w tym po dwie z zakresu ortopedii i rehabilitacji. W ocenie Sądu wnioski z opinii biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji, w konfrontacji z urazami jakich doznała powódka w wyniku wypadku, są wystarczające do ustalenia stanu faktycznego w sprawie, a tym samym do oceny roszczeń powódki.

Sąd pominął wniosek dowodowy powódki o dopuszczenie dowodu z opinii instytutu naukowego bądź dowodu z opinii zespołowej specjalistów ortopedy, pielęgniarstwa i opieki na okoliczności wskazane w piśmie z 22 czerwca 2022 r. (k. 1174). Powódka nie podważyła wniosków i ocen formułowanych przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii. Powódka reprezentowana niemal od początku przez zawodowego pełnomocnika procesowego, miała kilka lat na sformułowanie wniosków dowodowych potwierdzających jej twierdzenia podnoszone już w pozwie. Formułowanie przedmiotowego wniosku dowodowego należy uznać za spóźnione, stanowiące przejaw nadużycia procesowego. Ponadto wnioskowany dowód nie był właściwy dla wykazania niezdolności do pracy powódki, w zakresie wykraczającym poza złożone decyzje ZUS. Biegłym sądowym o właściwej specjalizacji, jest biegły lekarz z zakresu medycyny pracy.

Sąd uchylił postanowienie dowodowe o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych psychologa i psychiatry z 24 października 2018 r. ( k. 735) wobec wniosku strony powodowej (k. 761-763).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd wydał wyrok na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.

Powództwo było częściowo zasadne i w zakresie określonym w wyroku zasługiwało na uwzględnienie.

Należy podkreślić, iż okoliczności, w jakich doszło do wypadku w dniu 14 marca 2013 r. w W. nie były między stronami sporne. Poza sporem pozostawała także kwestia odpowiedzialności pozwanego towarzystwa za skutki zdarzenia i kwota wypłacona powódce dobrowolnie tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

Dla określenia zasad odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych mają przepisy art. 34 ust. 1 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U 2003.124.1152). Odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter pochodny w stosunku do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu kierującego, gdyż powstaje tylko wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem mechanicznym ma podstawie przepisów prawa cywilnego. Dla określenia zakresu ochrony ubezpieczeniowej konieczne jest ustalenie zasad odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego posiadacza (lub kierującego), wynikających z przepisów prawa cywilnego (art. 435-437 k.c.).

W świetle zebranego materiału dowodowego Sąd uznał odpowiedzialność pozwanego za szkody poniesione przez powódkę z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej właściciela pojazdu samochodowego, przy czym podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. i art. 822 k.c.

W myśl art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela precyzuje art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

Po rozszerzeniu powództwa w piśmie procesowym z dnia 23 czerwca 2022 r. powódka ostatecznie wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 123.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, kwoty 26.000 zł tytułem odszkodowania z tytułu kosztów leczenia rehabilitacji, przejazdów, kwoty 99.653,00 zł z tytułu kosztów opieki, kwoty 11.141,00 zł z tytułu kosztów leczenia, rehabilitacji, przejazdów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego z dnia 16 października 2017 r. do dnia zapłaty, renty na dodatkowe potrzeby oraz renty wyrównawczej z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej.

ZADOŚĆUCZYNIENIE

W związku z tym żądaniem podstawową kwestią, konieczną dla oceny jego zasadności, było ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd jakich powódka doznała w wyniku urazu, bowiem właśnie to kryterium decyduje o wysokości zadośćuczynienia jaka należna jest poszkodowanemu.

Ustawodawca nie określił wprost przesłanek, które winny stanowić podstawę dla ustalenia zakresu krzywdy, wskazując jedynie w art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Takie określenie podstaw dla przyznania zadośćuczynienia poszkodowanemu, jedynie przez wskazanie, że winno stanowić ono „sumę odpowiednią” spowodowało, że przedmiotem licznych orzeczeń sądowych oraz rozważań przedstawicieli doktryny, były właśnie kryteria, które winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty, tytułem zadośćuczynienia. Zaprezentowane poglądy pozwoliły na wypracowanie i przyjęcie powszechnie aprobowanych i uwzględnianych kryteriów przy określaniu wysokości przyznawanego zadośćuczynienia, wśród których wymienia się rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, ujemne skutki zdrowotne jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Podkreślenia wymaga również to, że przyznane zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które w związku ze schorzeniem wystąpić mogą w przyszłości. Jest to bowiem świadczenie jednorazowe, którego wysokość uwzględnia wszystkie okoliczności związane z cierpieniami tak już doznanymi jak również tymi, które w przyszłości w związku niezakończonym leczeniem, jego następstwami, czy też planowanymi w przyszłości zabiegami, mogą się pojawić.

Powódka na skutek wypadku doznała – co wynika z opinii biegłego ortopedy – uszkodzenia więzadeł stawu kolanowego lewego i uszkodzenia więzadeł stawu skokowego lewego. Odniesione urazy skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wysokości łącznie 10%. Uszczerbek na zdrowiu ma charakter trwały a skutki wypadku oddziaływały zarówno na życie prywatne jak i zawodowe powódki.

Jak stwierdził w wyroku z dnia 12 marca 1975 r. (II CR 18/75) Sąd Najwyższy, uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 i 445 § 1 k.c. jest to takie oddziaływanie na ciało ludzkie, które pozostawia na nim wyraźny ślad będący wynikiem naruszenia tkanek organizmu, bez względu na to czy chodzi o uszkodzenie jedynie powierzchowne czy też uszkodzenie poważne np. powiązane ze złamaniem kości, uszkodzeniem mięśni itp. Rozstrojem zdrowia natomiast w rozumieniu tych przepisów będzie takie oddziałanie na organizm ludzki, które pociąga za sobą zakłócenie jego funkcji. Czas trwania skutków nie ma znaczenia. Długotrwałość cierpień i rodzaj skutków ma znaczenie – i to istotne – dla określenia wysokości zadośćuczynienia.

Powódka, co oczywiste, na skutek odniesionego urazu odczuwała niewątpliwie cierpienia fizyczne – dolegliwości bólowe, a także cierpienia psychiczne, czyli ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Z tego względu Sąd uznał, że na etapie postępowania likwidacyjnego rozmiar cierpień, jakich doznała powódka, nie został w sposób właściwy oceniony przez pozwane towarzystwo. Niemniej jednak, cierpienia powódki nie były na tyle duże, by uzasadniały przyznanie zadośćuczynienia w wysokości żądanej pozwem. Należy wskazać, iż biegły z zakresu rehabilitacji medycznej nie stwierdził żadnego uszczerbku na zdrowiu powódki w zakresie swojej specjalności. Z kolei biegły ortopeda, jakkolwiek wskazał na istnienie i utrwalony charakter uszczerbku w zakresie ortopedycznym, to jednak określił go na stosunkowo niewysokim poziomie, nadto z jego opinii wynika, że rokowania powódki na przyszłość są pozytywne, bowiem urazy powódki jakich doznała na skutek wypadku w zasadniczej mierze wygoiły się.

Powódka żądała zasądzenia kwoty 123.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. Jej roszczenie opiewało na kwotę 140.000 zł – 7.000 zł od (...) – 10.000 zł nawiązki od sprawcy wypadku w sprawie karnej = 123.000 zł. Kwota z wyroku karnego nie ma znaczenia dla niniejszego postępowania, albowiem źródłem tamtego świadczenia są przepisy karne, zaś powódka dochodzi roszczeń w niniejszym postępowaniu na podstawie przepisów prawa cywilnego. Zważywszy zatem na ustalone i opisane powyżej dolegliwości, inwalidztwo powódki, przebyte długotrwałe i uciążliwe leczenie oraz konieczność dalszego leczenia rehabilitacyjnego, Sąd uznał, że łączna kwota 80.000 zł jest sumą odpowiednią do cierpień doznanych przez powódkę w związku z wypadkiem. Mając na względzie, że pozwana z tytułu zadośćuczynienia dotychczas wypłaciła powódce kwotę 7.000 zł, należało przyznać powódce dodatkowo kwotę 73.000 zł.

Przyznanie kwoty we wskazanej wysokości poza dolegliwościami bólowymi, czasową niesprawnością i zależnością od pomocy osób trzecich, uzasadnione jest według Sądu przede wszystkim długotrwałym procesem przywracania sprawności ruchowej związanej z obrażeniami ciała doznanymi w wypadku przez powódkę. Proces ten wymagał on od powódki poza przeliczalnymi nakładami finansowymi, także osobistego zaangażowania oraz poświęcenia wielu godzin na ćwiczenia i rehabilitację. Powódka w chwili wypadku była młodą osobą (28 lat), która przez kilka lat musiała podporządkować znaczną część swojego życia, procesowi leczenia i rehabilitacji. Powódka musi nadal prowadzić rehabilitację w celu utrzymania wypracowanych wyników oraz dalszej poprawy stanu narządu ruchu, który stopniowo ulega stałej poprawie.

Dalej idące roszczenie o zadośćuczynienie nie zasługiwało na uwzględnienie. Obrażenia ciała doznane przez powódkę w wyniku wypadku nie były na tyle poważne, aby zagrażać życiu powódki. Nie ograniczyły także w sposób trwały narządu ruchu powódki. Długotrwała rehabilitacja przywróciła powódce sprawność niemal w pełnym zakresie (według opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii). Nieznaczne deficyty utrzymują się w zakresie lewej kończyny dolnej. Trwały uszczerbek na zdrowiu (po zakończeniu zasadniczego leczenia) został określony przez biegłego ortopedę i traumatologa na poziomie 10%. Nie jest to czynnik decydujący, ale pomocniczo w połączeniu z powyższymi okolicznościami, daje przeliczalny obraz zakresu trwałych negatywnych następstw wypadku w zakresie zdrowia powódki. Ponadto nie wszystkie dolegliwości zgłaszane przez powódkę, można powiązać ze zdarzeniem ubezpieczeniowym.

Podsumowując powyższe rozważania, w ocenie Sądu łącznie suma zadośćuczynienia dotychczas wypłaconego powódce przez pozwaną oraz przyznanego jej przez Sąd odpowiadać będzie rozmiarowi jej cierpień, obrażeń fizycznych, osobistemu wysiłkowi poświęconemu na jak najszersze przywrócenie sprawności organizmu. Według Sądu uzyskane w ten sposób przez powódkę zadośćuczynienie będzie stanowić ekonomicznie odczuwalną dla niej wartość i zrekompensuje jej cierpienia doznane w wyniku wypadku, realizując tym samym cel, dla jakiego jest ono przyznawane (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2004 roku, II CK 531/03, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 roku, I CKN 969/98).

Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy i przekształca się w zobowiązanie terminowe w chwili wezwania dłużnika przez wierzyciela do jego spełnienia. Zadośćuczynienie za krzywdę stają się zatem wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1). Od tej chwili zatem biegnie termin naliczania odsetek za opóźnienie (art,. 481 § 1 k.c.). Zasada ta doznaje ograniczenia w zakresie wskazanym w art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika aby powódka wezwała pozwanego do zadośćuczynienia w wysokości oznaczonej w pozwie przed wniesieniem powództwa. Odpis pozwu został doręczony pozwanemu 22 maja 2017 r. Sąd przyjął, że pozwany pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu zasądzonego świadczenia po upływie 31 dnia od doręczeniu mu odpisu pozwu tj. od 23 czerwca 2017 r.

Nadmienić należy, że powyższej oceny w zakresie roszczenia odsetkowego, nie zmienia fakt braku konkretnego zaprzeczenia przez pozwanego, wskazanej przez powódkę daty wymagalności roszczenia (w kontekście argumentacji pełnomocnika powódki zawartej na stronie 11 pisma procesowego z 12 grudnia 2022 r.) Norma prawna zawarta w art. 230 k.p.c. nie nakłada na sąd bezwzględnego obowiązku uznania niezaprzeczonych twierdzeń za przyznane. Kwestia ta została oddana do dyskrecjonalnego uznania sądu, biorącego pod rozwagę całokształt okoliczności sprawy. W niniejszym postępowaniu pozwany kwestionował zasadność powództwa wnosząc o jego oddalenie w całości. Jeżeli pozwany podważał zasadność powództwa co do żądanych kwot głównych, to należy przyjąć, że jego stanowisko odnosi się także do roszczeń odsetkowych. Powództwo zostało wytoczone przed nowelizacją procedury cywilnej z 2019 r. Pozwanego nie obejmowały aktualne szczegółowe wymagania w zakresie oznaczenia faktów bezspornych oraz spornych. Powódka nie przedstawiła mimo podnoszonych twierdzeń żadnego dowodu świadczącego o przedprocesowym wezwaniu pozwanego do spełnienia objętych powództwem roszczeń pieniężnych. Wobec tego Sąd uznał, że właściwe jest zastosowanie konstrukcji polegającej na przyjęciu, że pozew lub pismo procesowe rozszerzające powództwo w którym podano konkretne wartości kwotowe, traktowane są jak wezwanie do zapłaty od którego należy liczyć ustawowy termin w którym ubezpieczyciel, ma obowiązek ustosunkować się do zgłoszonego mu żądania wynikającego ze zdarzenia ubezpieczeniowego.

ODSZKODOWANIE ZA KOSZTY OPIEKI

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Nie ulega wątpliwości, iż koniecznym i celowym wydatkiem związanym z wypadkiem jest koszt opieki sprawowanej nad poszkodowanym. Prawo do domagania się zwrotu powyższych kosztów nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki, a fakt, że opiekę nad nim sprawowali bliscy nie pozbawia go prawa żądania zwrotu tychże kosztów. W orzecznictwie przyjmuje się, że wysokość odszkodowania w tym zakresie nie może przekraczać wynagrodzenia osoby mającej odpowiednie kwalifikacje do wykonywania takiej opieki (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 15 lutego 200 7 r., II CSK 474/06).

Bezspornym w niniejszej sprawie było to, że powódka po wypadku wymagała opieki osób trzecich. Powódka domagała się łącznie 99.653 zł z tytułu opieki, pozwany w toku postępowania likwidacyjnego nie pokrył tych kosztów w żadnej części.

Po wypadku powódka wymagała opieki w czynnościach dnia codziennego tj. zwłaszcza przy czynnościach związanych z ubieraniem się, przygotowywaniem posiłków, toaletą, utrzymaniem gospodarstwa domowego. Znacznie zmniejszyła się wówczas możliwość chodzenia powódki z racji założonego gipsu udowego oraz ogólnych potłuczeń ciała. W rozpoznawanej sprawie zgromadzone dowody zarówno z zeznań świadka, jak i powódki, wskazują, że powódce bezpośrednio po wypadku pomagała matka. Jak wskazał biegły ortopedia M. G., co wprost wyszczególnił w swojej opinii, a co Sąd uznaje za słuszne , powódka potrzebowała opieki:

-: w okresie od wyjścia ze szpitala tj. od dnia 17 marca 2013 r. do dnia 2 kwietnia 2013 r., tj. w wymiarze 17 dni przez 6 godzin dziennie;
-: po zdjęciu gipsu, co nastąpiło w dniu 20 marca 2013 r. przez okres dalszych czterech tygodni, tj. do dnia 1 maja 2013 r. (29 dni) powódka potrzebowała pomocy, ale już z mniejszą intensywnością, bo w wymiarze 4 godzin dziennie;
-: od 2 maja 2013 r. do końca lipca 2013 r. (91 dni) powódka potrzebowała pomocy, ale w wykonywaniu czynności porządkowych w gospodarstwie domowym i w czynieniu zakupów, co zdaniem Sądu mieści się w wymiarze 2 godzin dziennie.

Zdaniem Sądu odszkodowanie obliczać należy na podstawie stawek pobieranych przez profesjonalnych opiekunów w miejscowości będącej miejscem zamieszkania poszkodowanego, gdyż szkodą jest już bowiem konieczność zapewnienia opieki, natomiast zapewnienie sobie przez poszkodowanego tańszej lub nawet nieodpłatnej opieki nie zmniejsza szkody. Czynnikiem decydującym o możliwości żądania zwrotu tych kosztów nie jest natomiast fakt, że zostały lub nie zostały rzeczywiście poniesione. Powyższe stanowisko jest zgodne z ogólnymi zasadami szacowania odszkodowania i naprawienia szkody – samodzielne usunięcie skutków zdarzenia szkodzącego przez poszkodowanego nie zmniejsza należnego poszkodowanemu odszkodowania. Sąd orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do stanowiska, iż odszkodowanie obliczać należy na podstawie stawek pobieranych przez profesjonalnych opiekunów w miejscowości będącej miejscem zamieszkania.

Sąd ustalił zatem, że stawki godzinowe za usługi opiekuńcze o charakterze gospodarczym na przełomie lat 2013-2016 kształtowały się następująco: za pierwszą połowę 2013 r. – 10,10 zł, a za drugą połowę 2013 r. za drugą połowę 2013 r. – 9,95 zł (informacja Ośrodka Pomocy Społecznej Dzielnicy B. (...) W. k. 153-157). Wobec powyższego zasadnym było przyznanie powódce kwoty 1.030,20 zł [(6 h x 10,10 zł) x 17 dni] za okres sprawowania opieki przez 6 godzin dziennie, kwoty 1.171,60 zł [(4h x 10,10 zł) x 29 dni] za okres sprawowania opieki przez 4 godziny dziennie oraz kwoty 1.828,90 zł [(2 h x 10,10) x 60 dni + (2 h x 9,95 zł) x 31 dni] za okres sprawowania opieki przez 2 godziny dziennie, a zatem łącznie 4.030,70 zł.

Powództwo w pozostałym zakresie nie zasługiwało na uwzględnienie. Z obiektywnego punktu widzenia, charakter doznanych przez powódkę w wyniku wypadku obrażeń ciała, nie uzasadniał (ze względów medycznych i wynikających z nich zaleceń) pomocy osób trzecich przez czas i wymiar godzinowy wskazywany przez powódkę. Subiektywne odczucia powódki i wynikający z nich faktyczny wymiar pomocy osoby trzeciej (członka rodziny) nie mogą stanowić podstawy do określenia kosztów pomocy świadczonej powódce przez osoby trzecie w ramach odpowiedzialności deliktowej. Poszkodowany nie może generować dodatkowych kosztów, ponad te niezbędne z obiektywnego punktu widzenia.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Powódka sformułowała powyższe roszczenie pierwszy raz w pozwie. Wobec tego Sąd przyjął, że pozwany znajduje się w opóźnieniu od 23 czerwca 2017 r., tj. od 31 dnia od doręczenia mu odpisu pozwu.

ODSZKODOWANIE

Powódka ostatecznie zażądała kwoty 26.000 zł tytułem odszkodowania z tytułu kosztów leczenia, rehabilitacji, przejazdów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 11.141,00 zł z tytułu kosztów leczenia, rehabilitacji, przejazdów wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego z dnia 16 października 2017 r. (co nastąpiło w dniu 30 października 2017 r.) do dnia zapłaty.

W przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia art. 444 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty związane z pokryciem strat materialnych i kosztów leczenia. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (por. M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 425; G. Bieniek (w:) Komentarz..., s. 416; wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty" oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, LEX nr 378025). Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CSK 308/10, LEX nr 738127). Do kosztów objętych § 1 wspomnianego artykułu należą m.in.: koszty leczenia, koszt urządzeń kompensujących kalectwo, koszty specjalnego odżywiania, koszty celowe komunikacji pozostające w związku z chorobą, jak na przykład dojazdy do szpitala, na badania itp., przy czym dotyczy to nie tylko poszkodowanego, ale również członków jego rodziny opiekującej się nim. Co istotne strona dochodząca odszkodowania nie musi w każdym przypadku przedkładać dowodu z dokumentów wykazujących fakt poniesienia szkody oraz jej wysokości. Nie jest bowiem wyłączona możliwość dowodzenia takich okoliczności dowodami z zeznań świadków lub przesłuchania strony (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 23 lutego 2016 r., sygn. akt I A939/15, Legalis nr 1446404).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 maja 2016 r. (sygn. akt III CZP 3/15, Legalis nr 1446706) pojęcie „wszelkie wydatki” w rozumieniu art. 444 § 1 KC powinno być interpretowane przy uwzględnieniu zasady pełnej kompensacji szkody. Można nawet stwierdzić, że takie określenie ustawowe zmierza wyraźnie do zaakcentowania tej zasady prawa odszkodowawczego w odniesieniu do omawianej postaci szkody. Oznacza to, że naprawienie szkody, obejmującej wydatki poniesione na leczenie lub rehabilitację, powinno służyć pełnej restytucji stanu istniejącego przed dokonaniem czynu niedozwolonego lub przynajmniej spowodowania takiego stanu, w którym poszkodowanemu zapewnione zostaną warunki życiowe zbliżone do tych, jakie miał przed wyrządzeniem mu krzywdy. W taki też sposób przedstawia się funkcję odszkodowania przewidzianego w art. 444 § 1 k.c. w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyrok z dnia 9 stycznia 2008 r., sygn. akt II CSK 425/07,OSNC-ZD 20908, nr D, poz. 99 oraz wyrok z dnia 15 października 2004 r., sygn. akt V CSK 632/12). Poniesione przez poszkodowanego koszty leczenia lub rehabilitacji są zatem celowe (uzasadnione, konieczne, usprawiedliwione), jeżeli odpowiadają wspomnianej funkcji odszkodowania określonego w art. 444 § 1 k.c. Sam natomiast rozmiar tych kosztów zależy od zakresu celowych czynności leczniczych lub rehabilitacyjnych, którym został poddany poszkodowany (np. diagnostyka, terapie, leki, zabiegi, typ i czas rehabilitacji). Nie ma przy tym znaczenia, czy chodzi o skompensowanie już poniesionych kosztów, czy o koszty, które mają być poniesione w związku z przyszłym, planowanym leczeniem (art. 444 § 1 zdanie drugie k.c.). Przepis art. 444 § 1 k.c. nie przesądza, w jakim systemie organizacyjno-prawnym może dojść do poddania się poszkodowanego czynnościom leczniczym lub rehabilitacyjnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego i piśmiennictwie wskazuje się, że rygorystyczne preferowanie systemu ubezpieczeń społecznych, oferującego bezpłatne usługi medyczne, z wielu powodów jest trudne do zaakceptowania. Poszkodowany nie może być pozbawiony możliwości korzystania z leczenia lub rehabilitacji, które mogłyby doprowadzić do odpowiedniego efektu restytucyjnego w zakresie jego stanu zdrowia, nawet jeżeli realizowane świadczenia medyczne powodować mogą powstanie odpowiednich, zwiększonych kosztów. Należy pozostawić mu zatem możliwość wyboru systemu leczenia publicznego lub prywatnego, przynajmniej w takiej sytuacji, w której brak podstaw do przyjęcia istnienia pełnego wyboru alternatywnego z racji istotnego ograniczenia faktycznego dostępu do usługi medycznej oferowanej w ramach powszechnego systemu ubezpieczeń. Chodzi tu przede wszystkim o sytuacje typowe, tj. szerszy zakres prywatnych usług medycznych, niemożność skorzystania przez poszkodowanego ze świadczenia medycznego oferowanego przez publiczny system świadczeń z powodu odległego, niewskazanego medycznie czasu jego zrealizowania. Katalog takich zdarzeń może być, oczywiście, uzupełniony o sytuacje szczególne wynikające z konkretnego stanu faktycznego, w którym istotny jest nie sam dostęp faktyczny do publicznej usługi medycznej, ale także poziom merytoryczny i techniczny takiej usługi z punktu widzenia medycznych rokowań jej efektywności (zob. np. wyrok SN z dnia 26 czerwca 1969 r., II PR 217/69 OSNC 1970, nr 3, poz. 50).

Z art. 444 § 1 k.c. i ogólnych reguł prawa odszkodowawczego nie wynika szczególne ukształtowanie ciężaru dowodu w zakresie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, w tym także w zakresie wykazania faktu wystąpienia szkody po stronie poszkodowanego. Oznacza to, że poszkodowany powinien udowodnić poniesione przez niego koszty celowe leczenia lub rehabilitacji pozostające w związku przyczynowym z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, w tym sumę potrzebną na koszty leczenia, jeżeli występuje z żądaniem na podstawie art. 444 § 1 zdanie drugie k.c.. Dowód „celowości kosztów” oznacza także potrzebę poddania się odpłatnemu leczeniu w placówkach prywatnych i konieczność wykazania także poszczególnych rodzajów tych kosztów powiązanych z etapami leczenia lub rehabilitacji (struktura kosztów szczegółowych). Tak ukształtowany ciężar dowodu kosztów celowych nie może być bezpośrednio lub pośrednio poszerzany o określone, wybrane elementy stanu faktycznego, przesądzające, czy poniesione (lub planowane, art. 444 § 1 zdanie 2 k.c.) koszty leczenia należy zaliczyć do kategorii kosztów celowych w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Oznacza to, że nie można obarczać poszkodowanego obowiązkiem każdorazowego dowodzenia tylko za pomocą wskazywanych przez zobowiązanego środków dowodowych (np. odpowiednich zaświadczeń medycznych) zasadności skorzystania z leczenia lub rehabilitacji niefinansowanych ze środków publicznych. Takie bezpodstawne wymagania dowodowe prowadzą do obciążania poszkodowanych obowiązkiem wykazywania wystąpienia wskazanych wcześniej sytuacji uzasadniających leczenie prywatne. Jeżeli jednak ubezpieczyciel odpowiadający wobec poszkodowanego w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powołuje się wobec uprawnionego na ustawowy obowiązek minimalizacji szkody, to może kwestionować celowość kosztów poniesionych przez poszkodowanego; wtedy ciężar dowodu spoczywa na ubezpieczycielu (art. 6 k.c.).

Oceniając w pierwszej kolejności żądanie zwrotu wydatków na zakup leków, maści, żelów, jak również kompresów czy podkładów, Sąd ustalił w oparciu o opinie biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji medycznej, że wydatki zgłaszane przez powódkę na ten cel, a poniesione na leczenie pozostawały w związku z następstwami przedmiotowego zdarzenia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że bezpośrednio po wypadku powódka odczuwała fizyczny ból. Nie była także w pełni sił, a zatem konieczne było użycie podkładów higienicznych. Jednocześnie Sąd nie uwzględnił kosztów przedstawionych przez powódkę w fakturach a dotyczących zakupu suplementów czy kosmetyków uznając, że nie były to koszty celowe związane z następstwami wypadku.

Sąd uwzględnił także wydatki na badania oraz na konsultacje lekarskie, także te udzielane w ramach prywatnej opieki medycznej. Zważyć bowiem należy, co powódka wykazała także na podstawie dokumentów, że czas oczekiwania na wykonanie chociażby badania rezonansu magnetycznego w publicznej placówce medycznej był dosyć długi, z uwagi na wyczerpanie refundowanej ilości miejsc w danym roku.

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów rehabilitacji, które nie były finansowane ze środków publicznych, to Sąd uznał je w całości za zasadne, a to z uwagi na fakt ustalonej celowości tych świadczeń. Niewątpliwym jest, że powódka aby osiągnąć pozytywne skutki leczenia musiała poddać się pilnej i intensywnej rehabilitacji, a taka nie jest zapewniona w ramach środków publicznych. W tej sytuacji skorzystanie z usług komercyjnych było w pełni celowe i ostatecznie także przyniosło pozytywne efekty w zakresie sprawności powódki. W ramach tejże kategorii kosztów mieszczą się zarówno koszty za prywatną usługę, koszty zakupu przyrządów, odzieży i obuwia, jak również koszty dojazdów na rehabilitację. Powyższe potwierdził także biegły z zakresu rehabilitacji medycznej. Sąd uwzględnił także koszty zakupu odzieży i obuwia, gdyż jak wynika z dokumentacji najczęściej były to przedmioty dedykowane powódce, uwzględniające jej potrzeby, umożliwiające rehabilitację (antypoślizgowe podeszwy w butach, obuwie i odzież sportowa), a nabywane głównie w marketach ((...), (...)), nie zaś w profesjonalnych sklepach sportowych. Jednocześnie Sąd nie uwzględnił zakupu piżam i szlafroków uznając, że w zakresie odzieży nocnej nie jest to wydatek celowy i związany z wypadkiem jakie doznała powódka.

Nie zostały przez Sąd uwzględnione koszty ponoszone na niezidentyfikowane zakupy w sklepie (...), gdyż z treści przedłożonych do akt sprawy faktur nie wynika jakich przedmiotów owe rzeczy dotyczą. Abstrahując jednakże od powyższego podać należy, że nie zostało wykazane, że powódka powinna używać odpowiednich poduszek, materaców czy innych przedmiotów, poza służącymi do jej rehabilitacji.

Mając na uwadze wnioski płynące z opinii biegłych sądowych, Sąd uznał za uzasadnione koszty w wysokości 25.669,49 zł i taką kwotę tytułem odszkodowania za koszty leczenia zasądził w wyroku. Nadmienić należy, że Sąd objął tą częścią rozstrzygnięcia wyłącznie udokumentowane wydatki i koszty leczenia rehabilitacji potwierdzone przez biegłych sądowych, poniesione do dnia 31 października 2016 r. Od dnia 01 listopada 2016 r. koszty rehabilitacji zostały objęte w ramach renty na zwiększone potrzeby.

Brak jest podstaw do zasądzenia w ramach roszczenia od odszkodowanie, zwrotu wydatków poniesionych na uzyskanie oraz kserowanie przez powódkę dokumentacji medycznej, rachunków. Koszty te nie wchodzą w zakres normy prawnej art. 444 § 1 k.c. Mogą one wchodzić w skład kosztów procesu, jednakże powódka reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, nie zamieściła ich w tej kategorii żądań. Sąd nie może natomiast orzekać ponad żądanie strony (art. 187 k.p.c. w zw. z art. 321 k.p.c.).

O odsetkach ustawowych za opóźnienie rozstrzygnięto na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zasądzona kwota mieści się w granicach żądania objętego pozwem (26.000,00 zł). O odsetkach orzeczono od 23 czerwca 2017 r. tj. od 31 dnia po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu zawierającego to żądanie.

RENTA Z TYTUŁU ZWIĘKSZONYCH POTRZEB

Stosownie do art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Roszczenie o rentę przysługuje poszkodowanemu w razie:

1) całkowitej lub częściowej utraty przez niego zdolności do pracy zarobkowej;

2) zwiększenia się jego potrzeb;

3) zmniejszenia się jego widoków powodzenia na przyszłość.

Powódka w niniejszym postępowaniu dochodziła renty określonej w pkt 1 i 2. Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia wszelkich faktów związanych z odpowiedzialnością pozwanego co do zasady i wysokości spoczywał w niniejszym procesie na powódce, gdyż to powódka z faktów tych wywodzi skutki prawne w postaci prawa do renty. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego koniecznym było wykazanie wszystkich jej przesłanek, a zatem zdarzenia, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność w postaci wypłaty uprawnionemu renty, szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem, a szkodą. Nie ulega wątpliwości, że w niniejszym postępowaniu kwestia zaistnienia wypadku nie była sporna. Należało zatem przejść do oceny pozostałych przesłanek odpowiedzialności pozwanego.

Konieczność przyznania na rzecz poszkodowanego renty z tytułu zwiększonych potrzeb aktualizuje się w sytuacji, gdy w związku z wypadkiem istnieje potrzeba pokrywania stałych, powtarzających się wydatków obejmujących między innymi konieczną opiekę, rehabilitację, pielęgnację. W orzecznictwie wskazuje się, że w takim przypadku wystarczające jest wykazanie przez poszkodowanego istnienia zwiększonych potrzeb stanowiących następstwo czynu niedozwolonego, nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki (vide: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2005 r. III CK 392/04).

Jak zostało ustalone powódka regularnie uczestniczy w zajęciach rehabilitacyjnych, w tym także w zakresie kinezyterapii, nadto wyjeżdża na kilkutygodniowe turnusy rehabilitacyjne. Cytując biegłego w zakresu rehabilitacji medycznej wszystkie formy terapii powódki muszą ze sobą współpracować w celu prowadzenia efektywnej rehabilitacji, a jeśli któregoś by zabrakło sprawność powódki nie miałaby szans na uleganie poprawie. Biegły także wprost podał, że schemat rehabilitacji powódki powinien obejmować:

-: trzy sesje rehabilitacji w tygodniu w zakresie kinezyterapii w wymiarze czasowym około 90 minut (200 zł za pojedynczą sesję) – koszt sesji jaki ponosi obecnie powódka to 170 zł za sesję a sesji wykonuje w miesiącu około 5, co wynika z przedłożonych faktur (5 x 170 zł = 850 zł miesięcznie);
-: masaż suchy częściowy w wymiarze czasowym około 60 minut wykonywany w miejscu zamieszkania powódki trzy razy w tygodniu (80 zł za godzinę masażu, z dojazdem),
-: terapię usprawniającą wykonywaną dwa razy w tygodniu w zakładzie rehabilitacji w wymiarze czasowym jednej sesji około 2 h (250-300 zł za sesję) – koszt rehabilitacji powódki to kwota 160 zł za sesję a sesji wykonuje w miesiącu około 5, co wynika z przedłożonych faktur (5 x 160 zł = 800 zł miesięcznie);
-: ćwiczenia w wodzie z fizjoterapeutą w wymiarze około godziny raz w tygodniu (180-200 zł za godzinę) (powódka przedłożyła cennik z którego wynika godzina użytkowania basenu w kwocie 35 zł) (140 zł miesięcznie),
-: samorehabilitację w wymiarze około 2 godzin,
-: turnusy rehabilitacji stacjonarnej 21 dniowe dwa razy w roku – przy czym koszt jednego turnusu to kwota około 7.000 zł (powódka dotychczas poniosła średni koszt czterech takich turnusów w kwocie 3.378,60 zł [(7000+400+650+5464,40 zł)/4], przy czym należy uwzględnić, że z racji uzyskiwania coraz większej sprawności i samodzielności powódka nie będzie musiała jeździć na te turnusy z opiekunem, a zatem koszt będzie wówczas niższy (563 zł miesięcznie).

Uzasadnione miesięczne koszty powódki związane z jej zwiększonymi potrzebami wskutek przedmiotowego wypadku wynoszą łącznie około 2.353 zł. Sąd w głównej mierze oparł się tutaj na ustaleniach poczynionych w sprawie, jak również miał na uwadze, że rozważania dokonane na potrzeby wydania postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia o tę rentę pozostają w przeważającym zakresie nadal aktualne (postanowienie z 19 lutego 2018 r. k. 538-541, postanowienie z 29 sierpnia 2018 r.
k. 703-706).

Zasądzić zatem należało dla powódki rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w wysokości 2.353 zł płatną do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z tytułu zwłoki w płatności każdorazowej raty renty – począwszy od 01 listopada 2016 r.

O odsetkach za opóźnienie w zakresie świadczeń z tytułu renty na zwiększone potrzeby za okres od 01 listopada 2016 r. do 10 czerwca 2017 r. orzeczono od 31 dnia po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu w którym sformułowano roszczenie zapłaty tj. od 23 czerwca 2017 r. (art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych). Skapitalizowana kwota renty na zwiększone potrzeby w powyższym okresie, od której przyznano odsetki od 23 czerwca 2017 r. opiewa na 18.824,00 zł.

Począwszy natomiast od lipca 2017 r. do dnia wydania wyroku o odsetkach ustawowych za opóźnienie w spełnieniu comiesięcznych świadczeń z tytułu renty na zwiększone potrzeby orzeczono od 10 dnia każdego miesiąca.

Zasadność dalej idących roszczeń w zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb w okresie objętym powództwem, nie zostały wykazane. Brak jest podstaw do objęcia rentą na zwiększone potrzeby kosztów pomocy powódki przez osoby trzecie. Powódka wymagała takiej pomocy wyłącznie przez ograniczony czas do końca lipca 2013 r. (według opinii biegłego ortopedy). W ocenie Sądu nie jest zasadne także wliczenie do omawianej kategorii kosztów indywidualnego transportu sanitarnego, ponad zakres objęty odszkodowaniem. Powódka może dojeżdżać na leczenie transportem publicznym.

RENTA WYRÓWNAWCZA Z TYTUŁU UTRATY ZDOLNOŚCI DO PRACY

Powódka żądała zasądzenia renty w wysokości:

⚫: po 1.900 zł miesięcznie za okres od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.,
⚫: po 1.600 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2014 r. do 29 lutego 2016 r.,
⚫: po 1.655 zł miesięcznie za okres od 1 marca 2016 r. do dnia wyroku,

płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 8 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,

⚫: po 1.655 zł miesięcznie za okres od dnia wyroku na przyszłość,

płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu zwłoki w płatności każdorazowej raty renty.

W zakresie roszczenia renty wyrównawczej należy wskazać, że szkoda ta w rozumieniu art. 444 § 2 k.c. wyraża się różnicą między zarobkami jakie poszkodowany osiągałby w okresie objętym rentą, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (zarobki hipotetyczne), a zarobkami jakie mógłby realnie osiągnąć gdyby nie uszkodzenia ciała, uniemożliwiające mu wykonywanie pracy zawodowej. Funkcją renty wyrównawczej, jako jednego z roszczeń przewidzianych w wypadku powstania szkody na osobie, jest zrekompensowanie faktycznej utraty możliwości zarobkowych poszkodowanego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 sierpnia 2014 r. I ACa 362/14, Lex nr 1498923, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2014 r. I ACa 32/14, Lex nr 1496119, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2014 r. I ACa 1159/13, Lex nr 1439208). Zadaniem tego świadczenia jest zrekompensowanie osobie poszkodowanej tego, że nie może pracować, a zatem nie może też zarobkować. Kwestia tego czy osoba poszkodowana przed wypadkiem pracowała, nie ma znaczenia dla oceny tego roszczenia. Istotne jest to, że poszkodowany miał obiektywną możliwość podjęcia zatrudnienia, a na skutek zdarzenia ubezpieczeniowego, ta możliwość została utracona.

Powódka przed wypadkiem nie była nigdzie zatrudniona. Posiadała niepełne wykształcenie psychologiczne. Nie zmagała się z żadnymi dolegliwościami zdrowotnymi, ograniczającymi zdolność do podjęcia zatrudnienia. Jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych powódka pozostawała na zwolnieniu chorobowym pourazowym do 17 lipca 2013 r. Do końca lipca 2013 r. powódka potrzebowała pomocy osób trzecich. Powódka od dnia wypadku, tj. od 14 marca 2013 r. do 31 lipca 2015 r. miała orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności ze wskazaniem konieczności opieki, zaś w okresie od 1 sierpnia 2015 r. do 31 sierpnia 2018 r. miała orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnego poruszania się. Zalecono wówczas powódce podjęcie zatrudnienia na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności. Orzeczeniami z 18 lutego 2014 r., 6 marca 2015 r. i 10 kwietnia 2017 r. uznano powódkę za całkowicie niezdolną do pracy wskutek naruszenia sprawności organizmu dużego stopnia do 30 kwietnia 2020 r. Decyzją z 6 marca 2014 r. przyznano powódce rentę socjalną w wysokości 619,50 zł miesięcznie z wyrównaniem od 1 stycznia 2014 r., zaś decyzją z 23 marca 2015 r. podwyższono świadczenie rentowe do kwoty 643,02 zł miesięcznie. Orzeczeniem z dnia 29 kwietnia 2020 r. lekarz orzecznik ZUS uznał powódkę za całkowicie niezdolną do pracy do 30 kwietnia 2023 r. i na tej podstawie przyznano powódce rentę socjalną w kwocie 1.040 zł. Od dnia 1 marca 2019 r. rentę socjalną powódki podwyższono do kwoty do wypłaty wynoszącej 935 zł, od dnia 1 marca 2021 r. do kwoty 1.066,30 zł, zaś od 1 marca 2022 r. do kwoty 1.217,98 zł.

Faktem jest, że powódka w związku z doznanymi w wypadku obrażeniami ciała, nie mogła z przyczyn obiektywnych podjąć zatrudnienia. W okresie od dnia wypadku tj. od 14 marca 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. (do pierwszego orzeczenia ZUS o całkowitej niezdolności do pracy), niezdolność do pracy miała charakter obiektywny, wynikała z doznanych obrażeń ciała oraz intensywnego procesu leczenia i rehabilitacji. Od 01 lutego 2014 r. do 30 kwietnia 2023 r. niezdolność do pracy stwierdzona została stosownymi decyzjami ZUS.

Z uwagi na to, że powódka nie wykazała w jakiej wysokości mogłaby osiągnąć we wskazywanym okresie wynagrodzenie pracując jako psycholog bez dyplomu, Sądowi nie są znane średnie stawki wynagrodzeń w takiej sytuacji, do ustalenia wysokości omawianego roszczenia należało posłużyć się minimalnym wynagrodzeniem za pracę, pomniejszonym o świadczenia wypłacane powódce przez ZUS.

1) w okresie od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszym roku pracy zawodowej wynosiło 1.280,00 zł brutto miesięcznie – 958,10 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa więc na kwotę 5.748,60 zł (958,10 zł netto x 6 miesięcy);

2) w okresie od 01 stycznia 2014 r. do 31 lipca 2014 r. minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszym roku pracy zawodowej wynosiło 1.344,00 zł brutto miesięcznie – 1.003,36 zł netto; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 2.687,02 zł ([1.003,36 zł netto x 7 miesięcy] – [619,50 zł x 7 miesięcy] = 7.023,52 zł – 4.336,50 zł);

3) w okresie od 01 sierpnia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.600,00 zł brutto miesięcznie – 1.181.38 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 2.809,40 zł ([1.181,38 zł x 5 miesięcy] - [619,50 zł x 5 miesięcy] = 5.906,90 zł – 3.097,50 zł);

4) w okresie od 01 stycznia 2015 r. do 28 lutego 2015 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.750,00 zł brutto miesięcznie – 1.286,16 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 1.333,32 zł ([1.286,16 zł x 2 miesiące] – [619,50 zł x 2 miesiące] = 2.572,32 zł – 1.239,00 zł);

5) w okresie od 01 marca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.750,00 zł brutto miesięcznie – 1.286,16 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 6.431,40 zł ([1.286,16 zł x 10 miesięcy] – [643,02 zł x 10 miesięcy] = 12.861,60 zł – 6.430,20 zł);

6) w okresie od 01 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1.850,00 zł brutto miesięcznie – 1.355,68 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 8.551,92 zł ([1.355,68 zł x 12 miesięcy] – [643,02 zł x 12 miesięcy] = 16.268,16 zł – 7.716,24 zł);

7) w okresie od 01 stycznia 2017 r. do 30 czerwca 2017 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.000,00 zł brutto miesięcznie – 1.459,47 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za okres od stycznia do czerwca 2017 r. opiewa na kwotę 4.898,70 zł ([1.459,47 zł x 6 miesięcy] – [643,02 zł x 6 miesięcy] = 8.756,82 zł – 3.858,12 zł).

Suma powyższych skapitalizowanych świadczeń opiewa na kwotę 32.460,36 zł. Sąd dokonał kapitalizacji powyższych należności, gdyż powódka wezwała pozwanego do zapłaty świadczeń z tytułu renty wyrównawczej dopiero w pozwie, doręczonym pozwanemu 22 maja 2017 r. Na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Sąd orzekł o odsetkach za opóźnienie w jej spełnieniu od 23 czerwca 2017 r. (31 dzień od doręczenia odpisu pozwu). Dalej idące roszczenie odsetkowe w omawianym zakresie podlegało oddaleniu.

W przypadku świadczeń pieniężnych z tytułu renty wyrównawczej za okres od lipca 2017 r. do kwietnia 2023 r. Sąd orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od 10 dnia każdego miesiąca, zgodnie z poniższymi wyliczeniami:

1. w okresie od 01 lipca 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.000,00 zł brutto miesięcznie – 1.459,47 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za okres od czerwca do grudnia 2017 r. opiewa na kwotę 4.898,70 zł ([1.459,47 zł x 6 miesięcy] – [643,02 zł x 6 miesięcy] = 8.756,82 zł – 3.858,12 zł), czyli 816,45 zł miesięcznie;

2. w okresie od 01 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.100,00 zł brutto miesięcznie – 1.530,00 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 10.643,76 zł ([1.530 zł x 12 miesięcy] – [643,02 zł x 12 miesięcy] = 18.360,00 zł – 7.716,24 zł), czyli 886,98 zł miesięcznie;

3. w okresie od 01 stycznia 2019 r. do 28 lutego 2019 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.250,00 zł brutto miesięcznie – 1.633,78 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 1.981,52 zł ([1.633,78 zł x 2 miesiące] – [643,02 zł x 2 miesiące] = 3.267,56 zł – 1.286,04 zł), czyli 990,76 zł miesięcznie;

4. w okresie od 01 marca 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.250,00 zł brutto miesięcznie – 1.633,78 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 6.987,80 zł ([1.633,78 zł x 10 miesięcy] – [935 zł x 10 miesięcy] = 16.337,80 zł – 9.350,00 zł), czyli 698,78 zł miesięcznie ;

5. w okresie od 01 stycznia 2020 r. do 28 lutego 2020 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.600,00 zł brutto miesięcznie – 1.920,00 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 1.970,00 zł ([1920,00 zł x 2 miesiące] – [935 zł x 2 miesiące] = 3.840 zł – 1.870 zł), czyli 985,00 zł miesięcznie

6. w okresie od 01 marca 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.600,00 zł brutto miesięcznie – 1.920,00 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 8.800,00 zł ([1.920,00 zł x 10 miesięcy] – [1.040 zł x 10 miesięcy] = 19.200 zł – 10.400 zł), czyli 880,00 zł miesięcznie;

7. w okresie od 01 stycznia 2021 r. do 28 lutego 2021 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.800,00 zł brutto miesięcznie – 2.061,66 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 2.043,32 zł ([2.061,66 zł x 2 miesiące] – [1.040 zł x 2 miesiące] = 4.123,32 zł – 2.080 zł), czyli 1.021,66 zł miesięcznie;

8. w okresie od 01 marca 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.800,00 zł brutto miesięcznie – 2.061,66 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 9.953,60 zł ([2.061,66 zł x 10 miesięcy] – [1.066,30 zł x 10 miesięcy] = 20.616,60 zł – 10.663,00 zł), czyli 995,36 zł miesięcznie;

9. w okresie od 01 stycznia 2022 r. do 28 lutego 2022 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 3.010,00 zł brutto miesięcznie – 2.273,24 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 2.413,88 zł ([2.273,24 zł x 2 miesiące] – [1.066,30 zł x 2 miesiące] = 4.546,48 zł – 2.132,60 zł), czyli 1.206,94 zł miesięcznie;

10. w okresie od 01 marca 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 3.010,00 zł brutto miesięcznie – 2.273,24 zł netto miesięcznie; skapitalizowana renta wyrównawcza za ten okres opiewa na kwotę 10.552,60 zł ([2.273,24 zł x 10 miesięcy] – [1.217,98 zł x 10 miesięcy] = 22.732,40 zł – 12.179,80 zł), czyli 1.055,26 zł miesięcznie;

11. w okresie od 01 stycznia 2023 r. minimalne wynagrodzenie za pracę opiewa na kwotę 3.490,00 zł brutto miesięcznie – 2.695,48 zł netto; skapitalizowana renta wyrównawcza w styczniu 2023 r. opiewa na kwotę 1.477,50 zł (2.695,48 zł netto – 1.217,98 zł).

Suma powyższych świadczeń cząstkowych opiewa na kwotę 61.722,68 zł.

Według ostatniej z przedłożonych decyzji ZUS, powódka jest niezdolna do pracy do 30 kwietnia 2023 r. Renta wyrównawcza w miesiącach luty-kwiecień 2023 r. opiewać będzie na kwotę po 1.477,50 zł miesięcznie, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku nieterminowego spełnienia świadczenia przez pozwanego.

Dalej idące roszczenie o rentę wyrównawczą (za okres po 30 kwietnia 2023 r.) podlegało oddaleniu. Powódka nie wykazała aby niezdolność do pracy była stanem permanentnym, nie rokującym możliwości wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie lub pracy nie wymagającej pełnej sprawności ruchowej. Z tego względu Sąd ograniczył roszczenie o zapłatę renty wyrównawczej do końca obowiązywania decyzji ZUS orzekającej o niezdolności powódki do pracy.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., pozostawiając ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

Wartość przedmiotu sporu w niniejszym postępowaniu opiewała na kwotę 317.194,00 zł (123.000 zł w zakresie zadośćuczynienia + 110.794 zł w zakresie odszkodowania + 62.400 zł w zakresie renty na zwiększone potrzeby [5.200 zł x 12] + 21.000 zł w zakresie renty wyrównawczej [1.900 x 6 + 1.600 x 6]).

Powódka utrzymała się ze swoimi żądaniami do kwoty 141.157,00 zł w tym: w zakresie zadośćuczynienia do kwoty 73.000 zł, odszkodowania 29.700,19 zł (4.030,70 + 25.669,49 zł), renty na zwiększone potrzeby 28.236,00 zł (2.353 x 12), renty wyrównawczej 10.220,58 zł ([816,45 x 6] + [886,98 x 6]).

Powódka wygrała tym samym proces w 44,50% a pozwany w pozostałych 55,50%.

Z wyłożonych przyczyn orzeczono jak w sentencji wyroku.

XXV C 1849/16

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE