Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 kwietnia 2021 roku powódka K. G. wniosła
o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą
w W. kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2.415,46 zł tytułem odszkodowania, na które składają się: koszty rehabilitacji w wysokości 400,00 zł, zwrot kosztów dwukrotnego dojazdu samochodem osobowym marki V. (...) do W. (230 km x 4) oraz jednego przejazdu do K. (140 km x 2) w związku z egzaminami w ramach studiów poszkodowanej w wysokości 1.002,96 zł oraz kwota utraconego wynagrodzenia za okres od 16 stycznia do 30 maja 2019 roku w wysokości 1.012,50 zł. Domagała się również zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 13 stycznia 2019 roku około godziny 1:30 w nocy przewróciła się na oblodzonym dojściu do dworca kolejowego
w C. od strony ulicy (...) na działce oznaczonej Nr (...) obręb 185 ustalonej na podstawie mapy, względem drzewa umiejscowionego na tej działce. Na skutek upadku powódka doznała złamania części dalszej kości piszczelowej strzałkowej prawej, co wymagało leczenia operacyjnego – nastawienia i zespolenia złamania kości piszczelowej płytą (...)+9 śrub. Kończyna została unieruchomiona w szynie gipsowej
i wymagała rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu w trybie pilnym. Po przebytej rehabilitacji powódka mogła wrócić do pracy. W okresie od 16 stycznia do 30 kwietnia 2019 roku pozostawała na zwolnieniu lekarskim, otrzymywała wynagrodzenie chorobowe, a następnie zasiłek chorobowy z ZUS.

Wyjaśniła kolejno, że nieruchomość, na której doszło do zdarzenia jest własnością (...) S.A. i według jej wiedzy pozostaje w jego zarządzie. Tym samym w jej ocenie pozwany odpowiada za skutki braku należytej dbałości o stan nawierzchni na tej nieruchomości, zwłaszcza, że leży ona w bezpośrednim sąsiedztwie dworca kolejowego w C. i przylegającego do niego parkingu.

Powódka dwukrotnie skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty lub podjęcia negocjacji zmierzających do polubownego zakończenia sporu, ale pozwany nie uznał zgłoszonych roszczeń.

W dacie zdarzenia powódka była studentką, zaistniały wypadek sprawił, że zmuszona była poddać się długotrwałemu leczeniu – od 13 do 16 stycznia 2019 roku przebywała na Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej Miejskiego Szpitala (...) w C., gdzie w dniu 14 stycznia przeszła zabieg operacyjny
w znieczuleniu podpajęczynówkowym. Po powrocie do domu przez około dwa miesiące musiała leżeć, po czym przez około jeden miesiąc poruszała się o balkoniku, a następnie przy pomocy kul łokciowych. Po wyjściu ze szpitala pozostawała w leczeniu
w przyszpitalnej Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej do dnia 30 maja 2019 roku. W dniu 26 kwietnia 2019 roku otrzymała orzeczenie ZUS w sprawie potrzeby rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu.

Następnie powódka odbyła 10-dniową odpłatną rehabilitację w przychodni (...) w C., jej koszt wyniósł 400,00 zł. W trakcie trwania zwolnienia lekarskiego w związku z trwającymi studiami zmuszona była stawić się na zaliczenia dwukrotnie w W. i jeden raz w K., gdzie dowieźli ją rodzice. Wskazała, że obecnie wnosi o wypłatę odszkodowania za te przejazdy w wysokości 1.002,96 zł odpowiadającej iloczynowi ilości kilometrów i stawki przyjętej do rozliczania podróży służbowych (0,8358 zł/km).

Jednocześnie w okresie trwania zwolnienia lekarskiego powódka otrzymywała ograniczone świadczenia w związku ze swoim zatrudnieniem. Wskazała, że w złożonym pozwie domaga się zwrotu różnicy pomiędzy wynagrodzeniem zasadniczym a wartością kwot wypłaconych jej tytułem wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego
w łącznej wysokości 1.012,50 zł za okres od 16 stycznia do 30 maja 2019 roku odpowiadający 20% wartości wynagrodzenia za pracę powódki, które wynosiło 1.125,00 zł miesięcznie.

Postanowieniem z dnia 12 maja 2021 roku Sąd Rejonowy w Częstochowie Wydział I Cywilny zwolnił powódkę od kosztów sądowych w części, to jest ponad kwotę 500,00 zł opłaty od pozwu i ponad kwotę 500,00 zł od każdego z wydatków,
w pozostałym zakresie wniosek oddalając.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A.
z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o przypozwanie w trybie art. 84 k.p.c., ewentualnie zastosowanie procedury dopozwania lub interwencji ubocznej: (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz M. S. (...) Handel (...) w (...). Domagał się również zasądzenia od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany zarzucił nieudowodnienie poniesienia przez powódkę szkody, nieudowodnienia bezprawności rzekomego działania pozwanego, również braku możliwości realnego zapobieżenia powstaniu szkody, przeszkodę
w uwzględnieniu powództwa w postaci powierzenia wykonania czynności osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności, niewykazanie przez stronę powodową, iż zdarzenie mające być źródłem szkody powódki zaszło na nieruchomości pozwanego (...) S.A., nieudowodnienie odpowiedzialności pozwanego za powstanie rzekomej szkody powódki, ewentualnie związku przyczynowego pomiędzy deklarowanym zaniechaniem a szkodą powódki, niewykazania wysokości ewentualnej szkody na osobie powódki, jej wysokości, rozmiaru jej rzekomych krzywd. Wskazał, że pozwanemu nie przysługują prawa względem wszystkich działek otaczających dworzec w C.. Zaprzeczył, by powoływane przez powódkę zdarzenie mogło nastąpić na działce będącej własnością lub w użytkowaniu wieczystym pozwanego. Niezależnie od powyższego zaprzeczył roszczeniu powódki tak co do zasady, jak i wysokości. Zarzucił, że
z przedłożonej dokumentacji medycznej nie wynika, aby powódka doznała istotnych ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, nadto brak jest podstaw do uznania, by
w przyszłości ujawniły się jakiekolwiek dalsze następstwa przebytego urazu. W ocenie pozwanego powódka nie przedstawiła dotąd wiarygodnych dowodów na istnienie
i rozmiar krzywd przez siebie poniesionych.

W dniu 27 czerwca 2022 roku powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od pozwanego tytułem odszkodowania kwoty 7.665,46 zł, na które składają się: koszty rehabilitacji w wysokości 400,00 zł, zwrot kosztów dwukrotnego dojazdu samochodem osobowym marki V. (...) do W. (230 km x 4) oraz jednego przejazdu do K. (140 km x 2) w związku z egzaminami w ramach studiów poszkodowanej w wysokości 1.002,96 zł, kwota utraconego wynagrodzenia za okres od 16 stycznia do 30 maja 2019 roku w wysokości 1.012,50 zł oraz koszty leczenia w postaci opieki sprawowanej nad nią nieodpłatnie przez bliskich powódki w wymiarze 210 godzin o wartości 5.250,00 zł. Wskazała, że data wymagalności roszczenia o zapłatę kwoty 5.250,00 zł to dzień złożenia do Sądu pisma zawierającego wniosek
o rozszerzenie powództwa. Precyzując roszczenie pozwu powódka oświadczyła, że wnosi o zasądzenie na jej rzecz: kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 marca 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 7.665,46 zł tytułem odszkodowania odsetkami ustawowymi za opóźnienie, przy czym od kwoty 2.415,46 zł od dnia złożenia pozwu, a od kwoty 5.250,00 zł od dnia złożenia przedmiotowego pisma procesowego. Domagała się również zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Pozwany nie zajął stanowiska wobec rozszerzonego żądania pozwu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 13 stycznia 2019 roku w C., około godziny 1:30 w nocy powódka przewróciła się na trasie prowadzącej do dworca kolejowego w C. od strony ulicy (...), na działce oznaczonej numerem (...), obręb (...). Do upadku doszło przed głównym wejściem na halę dworca z kasami biletowymi od ul. (...).

W dacie zdarzenia powódka wracała z matką z W., po opuszczeniu pociągu kierowały się wspólnie do czekającego na nie w samochodzie na parkingu ojca powódki.

Podjazd samochodem pod samo wejście na dworzec nie był możliwy, ewentualność taką wyłączał zlokalizowany we wskazanym miejscu znak zakazu.

W dacie zdarzenia przedmiotowa nawierzchnia chodnikowa przed wejściem do hali dworca była oblodzona, nie było wytyczonych ścieżek dla pieszych, a pokrywająca chodnik warstwa lodu nie została posypana piaskiem. Powódka zauważyła oblodzoną nawierzchnię, szła powoli, miała buty na płaskiej podeszwie, jednak nie uchroniło jej to przed poślizgnięciem.

Bezpośrednio po upadku powódka odczuwała bardzo silny ból nogi. Na miejsce zdarzenia wezwany został Zespół (...), który bezpośrednio po wypadku przetransportował powódkę karetką pogotowia do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Miejskiego Szpitala (...) w C., gdzie po wykonaniu badań radiologicznych rozpoznano u powódki złamanie części dalszej kości piszczelowej i strzałkowej prawej. Złamanie unieruchomiono w opatrunku gipsowym podudziowym.

Następnie w okresie od 13 do 16 stycznia 2019 roku powódka przebywała na Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej Miejskiego Szpitala (...)
w C., gdzie również rozpoznano u niej złamanie części dalszej kości piszczelowej i strzałkowej prawej. Zastosowano leczenie operacyjne – nastawienie
i zespolenie złamania kości piszczelowej płytą (...) i 9 śrubami. Operowaną kończynę unieruchomiono w szynie gipsowej. Przy wypisie zalecono ostrożne chodzenie o kulach, bez obciążania operowanej kończyny, profilaktykę przeciwzakrzepową oraz kontrolę
w przyszpitalnej (...) za około 10 dni.

W okresie od 13 do 25 stycznia 2019 roku powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego.

Po opuszczeniu placówki medycznej powódka nie była w stanie samodzielnie funkcjonować, w wykonywaniu podstawowych, codziennych czynności korzystała ze wsparcia rodziców.

Dalsze leczenie powódka prowadziła w przyszpitalnej Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej w Miejskim Szpitalu (...) w C.. Podczas kontrolnej wizyty klinicznej w dniu 24 stycznia 2019 roku zmieniono powódce opatrunek i usunięto szwy. Unieruchomienie gipsowe zmieniono na ortezę ortopedyczną, wydano również zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy na okres od 24 stycznia do 28 lutego 2019 roku.

W dniu 28 lutego 2019 roku przeprowadzono kontrolę kliniczną i radiologiczną, wydano skierowanie do (...) oraz zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy na dalszy okres (1 marca-11 kwietnia 2019 roku).

Kolejną kontrolę wykonano w dniu 11 kwietnia 2019 roku, zalecano częściowe obciążanie chorej kończyny oraz ćwiczenia stawu skokowego. Wydano również skierowanie na rehabilitację w ramach prewencji rentowej ZUS oraz zaświadczenie
o czasowej niezdolności do pracy na kolejny okres.

Leczenie zakończono z dniem 20 maja 2019 roku.

W dniu 24 czerwca 2021 roku powódka zgłosiła się do Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej z powodu nasilenia dolegliwości bólowych prawego podudzia. U powódki wykonano badanie fizykalne i radiologiczne, wydano zaświadczenie
o czasowej niezdolności do pracy.

W dniu 15 lipca 2021 roku powódka ponownie zgłosiła się do Poradni, skarżyła się na dolegliwości bólowe prawego podudzia. Lekarz wystawił zaświadczenie
o czasowej niezdolności do pracy.

W okresie od 26 lipca do 9 sierpnia 2021 roku powódka uczestniczyła
w zabiegach fizykoterapii w Centrum Medycznym (...) przy (...)
w C..

Kolejno powódka jeszcze dwukrotnie zgłaszała się na wizyty w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej, to jest w dniach 19 sierpnia oraz 16 września 2021 roku.
W okresie od 20 sierpnia 30 września 2021 roku była czasowo niezdolna do pracy.

(okoliczności częściowo bezsporne, a ponadto dowód: dokumentacja medyczna powódki – k. 8v-9v; historia choroby w poradni urazowej, w tym karta obecności na zabiegach – k. 10-12; zaświadczenie (...) k. 13; orzeczenie w sprawie potrzeby rehabilitacji leczniczej – k. 13v; dokumentacja fotograficzna – k. 85-86, k. 136-139; opinia biegłego sądowego D. K. – k. 108-112; zeznania świadka J. G. – elektroniczny protokół rozprawy
z dnia 7 października 2021 roku: od 00:41:41 do 00:57:11; wyjaśnienia powódki – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 października 2021 roku: od 01:01:16 do 01:14:33)

W dacie zdarzenia powódka była na piątym roku studiów w W., przy czym jedno zaliczenie odbywało się w K.. Na uczelni trwał wówczas okres egzaminowy, jednak powódka nie mogła uczestniczyć w zajęciach, na same egzaminy była dowożona przez rodziców i poruszała się o balkoniku. Powódka powróciła na uczelnię pod koniec marca 2019 roku, na zajęcia zawozili ją rodzice. Nadal poruszała się o kulach, bowiem uszkodzona kończyna była unieruchomiona w ortezie. Noga puchła, powódka odczuwała silny ból.

Opatrunek gipsowy został nałożony na całą kończynę, aż do pachwiny, stąd też na co dzień powódka była całkowicie unieruchomiona. Na skutek urazu powódka wymagała pomocy przy wykonywaniu podstawowych codziennych czynności (kąpiel, przygotowywanie posiłków), korzystała w tym zakresie ze wsparcia rodziców. Ze względu na czasową niezdolność do pracy przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim i nie mogła uczęszczać do nowo podjętej pracy.

Powódka do chwili obecnej ma bliznę na nodze, rana ta źle się goiła z powodu długotrwałego unieruchomienia nogi w gipsie. Blizna znajduje się na odcinku od kostki do kolana, ma około 25 cm długości i jest widoczna. Operowana kończyna różni się od nogi nieuszkodzonej – jest od niej znacznie grubsza.

Na skutek urazu powódka do chwili obecnej odczuwa silny ból w nodze, nie może chodzić w obuwiu na obcasach ani nosić obuwia z paskiem zawiązywanym (zapinanym) dookoła kostki. Po kilku godzinach chodzenia noga jest spuchnięta i obolała, powódka nie może wtedy dłużej siedzieć ani chodzić.

Powódka oczekuje obecnie na zaplanowany zabieg operacyjny usunięcia płytki zespalającej. Obecność płytki w kończynie jest dla powódki bardzo uciążliwa, a mięśnie nogi nie pracują prawidłowo.

Przebyty wypadek był dla powódki przejściem znacznie stresogennym, powódka obawiała się o studia oraz o utratę pracy. Na skutek wypadku codzienne życie powódki uległo przeorganizowaniu, powódka nie może uprawiać sportów, w tym jeździć na rowerze, pływać, bowiem po wysiłku ból w nodze powraca.

(dowód: zeznania świadka J. G. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia
7 października 2021 roku: od 00:41:41 do 00:57:11; wyjaśnienia powódki – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 7 października 2021 roku: od 01:01:16 do 01:14:33)

W okresie od 17 grudnia 2018 roku do 30 listopada 2019 roku powódka zatrudniona była na podstawie umowy o pracę na czas określony w Kancelarii Notarialnej Notariusz M. J. w C.. Pracodawca wypłacił powódce wynagrodzenie chorobowe: w okresie od 16 do 25 stycznia 2019 roku w kwocie 258,90 zł brutto, w okresie od 26 do 31 stycznia 2019 roku w kwocie 155,34 zł brutto oraz
w okresie od 1 do 17 lutego 2019 roku w kwocie 440,13 zł brutto.

W okresie od 18 lutego do 30 kwietnia 2019 roku (...) Oddział w C. wypłacił powódce zasiłek chorobowy za okresy ubezpieczenia: od 18 do 28 lutego 2019 roku w kwocie 284,79 zł, od 1 do 31 marca 2019 roku w kwocie 802,59 zł oraz od 1 do 30 kwietnia 2019 roku w kwocie 776,70 zł. Zasiłek chorobowy był wypłacany
w wysokości 80% z ubezpieczenia chorobowego.

(dowód: umowa o pracę z dnia 17 grudnia 2018 roku – k. 14; zaświadczenie o dochodach
z dnia 18 listopada 2019 roku – k. 14v; korespondencja (...) Oddziału w P. z dnia 12 stycznia 2022 roku – k. 95; zeznania świadka J. G. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia
7 października 2021 roku: od 00:41:41 do 00:57:11)

W dniu 29 stycznia 2020 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty
w zakreślonym terminie kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz odszkodowania za koszty rehabilitacji w wysokości 400,00 zł oraz zwrot kosztów dwukrotnego dojazdu samochodem osobowym marki V. (...) do W.,
a także jednego przejazdu do K. w związku z egzaminami w ramach studiów poszkodowanej za doznaną krzywdę i szkodę powódki powstałą na skutek upadku
w dniu 13 stycznia 2019 roku.

Pozwany nie uznał zgłoszonych roszczeń.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 29 stycznia 2020 roku – k. 15-15v; korespondencja
z dnia 14 lutego 2020 roku – k. 16; korespondencja z dnia 20 lutego 2020 roku wraz
z potwierdzeniem nadania przesyłek – k. 17-19)

Na podstawie umowy Nr (...).022.US. (...).2018 z dnia 29 czerwca 2018 roku w okresie od 1 lipca 2018 roku do 30 czerwca 2020 roku konsorcjum: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz (...) M. S. prowadzący indywidualną działalność gospodarczą pod firmą (...), Handel (...) z siedzibą w G., K. świadczy usługi utrzymania czystości w obiektach zarządzanych przez (...) S.A. na warunkach określonych w umowie, opisie przedmiotu zamówienia (Załącznik Nr 2 do umowy) oraz w Tabeli zadania Nr 3 (Załącznik Nr 3 do umowy).

Na co dzień wykonawcy zajmują się utrzymaniem budynku dworca PKP
w C. i terenów doń przyległych w czystości, w tym odśnieżaniem
i posypywaniem chodników piaskiem. Umową objęte było również usuwanie oblodzenia. (...) czystości wykonywany był najczęściej przez menadżera dworca, J. W., zazwyczaj w godzinach porannych. Po stwierdzeniu usterek menadżer sporządzał wezwanie do ich usunięcia, które wykonywano w okresie do dwóch godzin od wezwania.

Audytu nie wykonywano w soboty i niedziele.

W ramach tzw. dyżuru nocnego na terenie dworca przebywają 1-2 osoby sprzątające.

W dni robocze na dworcu pracuje około 5 osób zajmujących się uprzątaniem terenu dworca i obszarów do niego przyległych.

(dowód: umowa Nr (...).022.US. (...).2018 z dnia 29 czerwca 2018 roku wraz
z załącznikami – k. 35-52; zeznania świadka J. W. – elektroniczny protokół rozprawy
z dnia 7 października 2021 roku: od 00:20:00 do 00:39:48)

W okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 roku (...) S.A. udzielał pozwanemu ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej w związku z posiadanym mieniem lub prowadzoną działalnością.

(dowód: polisa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ogólnej wraz z załącznikami –
k. 53-63v)

Działka Nr (...) obręb (...) powstała w wyniku podziału działki Nr (...) stanowiącej własność Skarbu Państwa, a będącej w użytkowaniu wieczystym (...) Państwowych S.A. i opisana była w księdze wieczystej KW Nr (...).

(dowód: decyzja Nr GK. (...).251.2018 z dnia 6 marca 2019 roku – k. 95-95v; mapa
z projektem podziału nieruchomości – k. 96)

Zgodnie z uchwałą Nr 313.XXIV.2020 Rady Miasta C. z dnia 30 stycznia 2020 roku koszt jednej godziny świadczonych usług opiekuńczych
z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi wynosi 25,00 zł.

(dowód: uchwała Nr 313.XXIV.2020 Rady Miasta C. z dnia 30 stycznia 2020 roku wraz z załącznikami – k. 123-124)

W wyniku upadku z dnia 13 stycznia 2019 roku powódka doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości piszczelowej prawej i strzałkowej prawej.
W związku z przebytym urazem powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu
w wymiarze 10% ustalonego zgodnie z oceną procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Trwały uszczerbek na zdrowiu przejawia się ograniczeniem pełnej sprawności prawego stawu skokowego, poszerzeniem obrysów stawu skokowego, blizną pooperacyjną oraz osłabieniem wytrzymałości stopy na przeciążenia, obrzmiewaniem stopy i okolicy stawu skokowego po przeciążeniu i na zmianę pogody.

Obrażenia prawego podudzia leczono operacyjnie. W trakcie leczenia szpitalnego powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu krwawego nastawienia złamania ze stabilizacją kości piszczelowej płytą (...) i śrubami. D. prowadzono
w opatrunku gipsowym, a następnie w ortezie ortopedycznej przez okres 12 tygodni
z zaleceniem chodzenia na początku z asekuracją balkonika do nauki chodzenia, a potem z asekuracją kul łokciowych bez obciążenia operowanej kończyny. Rehabilitację powódka prowadziła w warunkach domowych oraz ambulatoryjnie, w leczeniu stosowała leki przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, heparynę drobnocząsteczkową, środki do opatrunków.

Leczenie skutków wypadku zaistniałego w dniu 13 stycznia 2019 roku trwało przez okres około 6 miesięcy, zostało na tym etapie zakończone. Powódka ma jednak planowany zabieg usunięcia płyty z podudzia prawego. Leczenie takie może trwać przez okres 6-8 tygodni.

Dolegliwości bólowe związane były z samym urazem, a także z zabiegiem operacyjnym. Uciążliwość mogło sprawiać chodzenie z odciążaniem operowanej kończyny przy pomocy balkonika do nauki chodzenia oraz przy asekuracji kul łokciowych. Chodzenie przy asekuracji balkonika do nauki chodzenia trwało przez okres około 2 miesięcy, chodzenie z asekuracją kul łokciowych mogło trwać przez okres kolejnych 2 miesięcy.

Dolegliwości bólowe i ich odczuwanie przez osobę poszkodowaną zależą od rodzaju obrażeń i są indywidualną cechą każdego człowieka. Ich natężenie i czas trwania można określić jedynie orientacyjnie przy wykorzystaniu wywiadu chorobowego, wiedzy medycznej i doświadczenia zawodowego. W przypadku powódki dolegliwości bólowe o dużym natężeniu mogły występować przez okres 4-5 dni. Dolegliwości bólowe o średnim natężeniu mogły trwać przez okres około 4-6 tygodni. Przez kolejne około 10-12 tygodni dolegliwości bólowe prawego stawu skokowego mogły mieć lekkie natężenie. Po tym okresie dolegliwości bólowe mogą występować jedynie okazjonalnie – przy zmianie warunków atmosferycznych, po przeciążeniu stawu skokowego prawego
i mogą mieć lekkie natężenie. Obecnie dolegliwości bólowe mogą być okazjonalne.

Obrażenia prawego podudzia wpłynęły na ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu powódki. W okresie leczenia i chodzenia z asekuracją balkonika i kul powódka wymagała pomocy osób trzecich przy codziennym funkcjonowaniu. Pomoc była konieczna przez okres 3 miesięcy po opuszczeniu szpitala. Pomoc mogła być potrzebna przy czynnościach dnia codziennego: przy robieniu opatrunków, przy kąpieli, codziennej toalecie, przygotowywaniu posiłków, utrzymaniu porządku, dowożeniu do lekarza. Pomoc ta była konieczna w wymiarze 4 godzin dziennie przez pierwszy miesiąc, następnie w wymiarze 2 godzin przez kolejny miesiąc oraz 1 godziny przez ostatni miesiąc. W chwili obecnej powódka nie wymaga pomocy przy czynnościach dnia codziennego. Nie jest wykluczone, że powódka miała zapewnioną dłuższą opiekę, co wynika z troski osób bliskich o chorego. Należy jednak stwierdzić, że przedstawiony zakres pomocy był niezbędny.

Rokowania na przyszłość są korzystne. Obecny stan zdrowia powódki z jej małymi ograniczeniami sprawności ruchowej jest dobry. Leczenie skutków zostało zakończone, a wynik leczenia należy uznać za dobry. Powódka nie ma już ograniczeń
w wykonywaniu czynności dnia codziennego. Może mieć obecnie problemy z dłuższym chodzeniem i staniem.

Orzeczony trwały uszczerbek na zdrowiu wskazuje na fakt, że powódka nie uzyska pełnego powrotu do zdrowia sprzed wypadku.

Do oceny skutków wypadku u powódki nie ma konieczności, aby wypowiadał się biegły innej specjalności.

(dowód: opinia biegłego sądowego lek. med. D. K. – k. 108-112)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu (art. 444 § 1 k.c.).

W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.). Krzywda, której zadośćuczynienia może domagać się poszkodowany stanowi niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, wywołany uszkodzeniem ciała, rozstrojem zdrowia, naruszeniem integralności cielesnej, pozbawieniem wolności. Uszczerbki te mogą polegać na fizycznych dolegliwościach (ból) i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też
z jego dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w swobodnym poruszaniu się bez pomocy kuli, braku możliwości dotychczas uprawianego sportu, mobilności, poczuciu osamotnienia, nieprzydatności społecznej bądź nawet wykluczenia. Istotą zadośćuczynienia jest naprawienie krzywdy w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i ujemnych przeżyć psychicznych, zarówno istniejącej w chwili orzekania, jak i takiej, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno lub
z dającym się przewidzieć z dużym stopniem prawdopodobieństwa odczuwać. Celem, jakiemu ma służyć zadośćuczynienie, jest nie tyle przywrócenie stanu przed wyrządzeniem krzywdy, ile załagodzenie negatywnego przeżycia poszkodowanego (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2021 roku, sygn. akt V CSKP 236/21, Legalis Nr 2631415; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2020 roku, sygn. akt III CSK 149/18, Legalis Nr 2522405).

Możliwość dochodzenia roszczeń bezpośrednio od ubezpieczyciela wynika
z przepisu art. 822 § 4 k.c.

Stan faktyczny był zasadniczo w całości sporny w niniejszym postępowaniu. Pozwany zakwestionował roszczenie powódki tak co do zasady, jak i wysokości. Zaprzeczył, by powódka poniosła jakąkolwiek szkodę, w tym także, aby wskazywane przez powódkę zdarzenie miało miejsce na nieruchomości pozwanego (...) S.A. Podniósł zarzut braku związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zdarzeniem a szkodą powódki, a nadto niewykazania wysokości szkody i rozmiaru ewentualnie poniesionych przez powódkę krzywd.

Po wszechstronnym przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd jedynie częściowo podzielił stanowisko strony pozwanej,
w konsekwencji czego stwierdził, że roszczenie powódki jest uzasadnione, choć
w nieznacznie ograniczonym zakresie.

W ocenie Sądu powódka wykazała, że do zdarzenia będącego źródłem powstałej przez powódkę szkody doszło we wskazanym przez nią miejscu i czasie. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób jednoznaczny, iż
w dniu 13 stycznia 2019 roku w godzinach nocnych powódka poślizgnęła się na oblodzonej nawierzchni chodnikowej znajdującej się na trasie stanowiącej dojście do dworca PKP w C. od strony ulicy (...). Przedmiotowa działka oznaczona jest numerem 14/47, obręb (...) i powstała w wyniku podziału działki Nr (...) (KW Nr (...)) stanowiącej własność Skarbu Państwa, a będącej
w użytkowaniu wieczystym (...) S.A. Nawierzchnia w miejscu zdarzenia nie była posypana piaskiem, a powódka poślizgnęła się pomimo zachowania należytej w danej sytuacji ostrożności.

Sąd uznał kolejno – opierając się o ocenę dokonaną przez biegłego lek. med. D. K. – że istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wypadkiem z dnia 13 stycznia 2019 roku a urazami doznanymi przez powódkę oraz poniesioną w związku ze zdarzeniem krzywdą. Sąd uznał opinię biegłego za miarodajną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem została ona sporządzona przez biegłego sądowego posiadającego wiadomości specjalne oraz wieloletnie doświadczenie zawodowe i orzecznicze, o specjalizacji właściwej ze względu na przedmiot sprawy. Biegły wydał opinię po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej powódki zgromadzonej w aktach sprawy, a także po osobistym przeprowadzeniu w dniu 10 stycznia 2022 roku badania podmiotowego powódki. Sporządzona opinia jest kategoryczna, konkretna, rzeczowa, rzetelna i szczegółowo odnosi się do okoliczności istotnych w niniejszym postępowaniu.

Biegły jednoznacznie wskazał, że w wyniku upadku z dnia 13 stycznia 2019 roku powódka doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości piszczelowej prawej i strzałkowej prawej. Biegły ocenił, że w związku z przebytym urazem powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wymiarze 10%, który to biegły ustalił zgodnie z oceną procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu
z załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Wyjaśnił, że trwały uszczerbek na zdrowiu przejawia się ograniczeniem pełnej sprawności prawego stawu skokowego, poszerzeniem obrysów stawu skokowego, blizną pooperacyjną oraz osłabieniem wytrzymałości stopy na przeciążenia, obrzmiewaniem stopy i okolicy stawu skokowego po przeciążeniu i na zmianę pogody. Wskazał, że obrażenia prawego podudzia leczono operacyjnie, w trakcie leczenia szpitalnego powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu krwawego nastawienia złamania ze stabilizacją kości piszczelowej płytą (...) i śrubami. D. prowadzono w opatrunku gipsowym, a następnie w ortezie ortopedycznej przez okres 12 tygodni
z zaleceniem chodzenia na początku z asekuracją balkonika do nauki chodzenia,
a następnie z asekuracją kul łokciowych bez obciążenia operowanej kończyny. Powódka prowadziła rehabilitację w warunkach domowych oraz ambulatoryjnie, w leczeniu stosowała leki przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, heparynę drobnocząsteczkową, środki do opatrunków. Biegły zaznaczył, że leczenie skutków wypadku zaistniałego
w dniu 13 stycznia 2019 roku trwało przez okres około 6 miesięcy i zostało na tym etapie zakończone, przy czym obecnie powódka oczekuje jeszcze na zaplanowany zabieg usunięcia płyty z podudzia prawego. Leczenie takie może trwać przez okres 6-8 tygodni. Biegły ocenił, że dolegliwości bólowe powódki związane były z samym urazem oraz
z zabiegiem operacyjnym. Uciążliwość mogło sprawiać powódce chodzenie
z odciążaniem operowanej kończyny przy pomocy balkonika do nauki chodzenia oraz przy asekuracji kul łokciowych. Chodzenie przy asekuracji balkonika do nauki chodzenia trwało przez okres około 2 miesięcy, natomiast chodzenie z asekuracją kul łokciowych mogło trwać przez okres kolejnych 2 miesięcy. Biegły podkreślił, że dolegliwości bólowe i ich odczuwanie przez osobę poszkodowaną zależą od rodzaju obrażeń i są indywidualną cechą każdego człowieka, zaś ich natężenie i czas trwania można określić jedynie orientacyjnie przy wykorzystaniu wywiadu chorobowego, wiedzy medycznej
i doświadczenia zawodowego. Niemniej ocenił, że w przypadku powódki dolegliwości bólowe o dużym natężeniu mogły występować przez okres 4-5 dni, a dolegliwości bólowe o średnim natężeniu – przez okres około 4-6 tygodni. Przez kolejne około 10-12 tygodni dolegliwości bólowe prawego stawu skokowego mogły mieć lekkie natężenie. Po tym okresie dolegliwości bólowe mogą występować jedynie okazjonalnie, to jest przy zmianie warunków atmosferycznych oraz po przeciążeniu stawu skokowego prawego
i mogą mieć lekkie natężenie. Obecnie natomiast dolegliwości bólowe mogą być okazjonalne. Biegły wskazał kolejno, że obrażenia prawego podudzia wpłynęły na ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu powódki. W okresie leczenia i chodzenia
z asekuracją balkonika i kul powódka wymagała pomocy osób trzecich przy codziennym funkcjonowaniu, pomoc była konieczna przez okres 3 miesięcy po opuszczeniu szpitala. Takowa pomoc mogła być potrzebna przy czynnościach dnia codziennego: przy robieniu opatrunków, przy kąpieli, codziennej toalecie, przygotowywaniu posiłków, utrzymaniu porządku, dowożeniu do lekarza. Była konieczna w wymiarze 4 godzin dziennie przez pierwszy miesiąc, następnie w wymiarze 2 godzin przez kolejny miesiąc oraz 1 godziny przez ostatni miesiąc. W chwili obecnej powódka nie wymaga pomocy przy czynnościach dnia codziennego. Nie jest wykluczone, że powódka miała zapewnioną dłuższą opiekę, co wynika z troski osób bliskich o chorego, jednak biegły stwierdził, że przedstawiony przez niego zakres pomocy był niezbędny. Biegły ocenił rokowania powódki na przyszłość jako korzystne, wskazał, że obecny stan zdrowia powódki z jej małymi ograniczeniami sprawności ruchowej jest dobry. Leczenie skutków zostało zakończone, a wynik leczenia również należy uznać za dobry. Powódka nie ma już ograniczeń w wykonywaniu czynności dnia codziennego, może jednak mieć obecnie problemy z dłuższym chodzeniem i staniem. Biegły podkreślił w tym zakresie, że orzeczony trwały uszczerbek na zdrowiu wskazuje na fakt, iż powódka nie uzyska już pełnego powrotu do zdrowia sprzed wypadku. Zaznaczył, że do oceny skutków wypadku u powódki nie ma konieczności, aby wypowiadał się biegły innej specjalności.

Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności, może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego czy zamiast nich wprowadzać własnych stwierdzeń, chyba że dysponuje opinią lub opiniami, z których wypływają przeciwne wnioski. Opinia sporządzona przez biegłego lek. med. D. K. jest kompletna, kategoryczna i jednoznaczna w swych wnioskach. Co przy tym istotne, żadna ze stron nie wniosła do przedmiotowej opinii jakichkolwiek uwag czy zastrzeżeń.

W rozpoznawanej sprawie Sąd uznał kolejno, że pozwany (...) Państwowe S.A. ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę i krzywdę powódki poniesioną w związku ze spornym zdarzeniem z dnia 13 stycznia 2019 roku. Sąd zważył, że odpowiedzialność pozwanego ukształtowana jest na zasadzie winy
i znajduje oparcie w przepisie art. 415 k.c. Przesłankami odpowiedzialności ex delicto, co do zasady, są wystąpienie czynu niedozwolonego, powstanie szkody oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy czynem niedozwolonym a szkodą. W ocenie Sądu wszystkie powyższe warunki odpowiedzialności deliktowej zostały w toku procesu wykazane przez powódkę. Zaznaczenia wymaga, że roszczenie odszkodowawcze po stronie uprawnionego może powstać wyłącznie w razie kumulatywnego spełnienia wskazanych wyżej przesłanek, w tym jednoznacznego stwierdzenia, że między określonym zdarzeniem a powstałą szkodą istnieje związek przyczynowy.

Sąd nie miał przy tym żadnych wątpliwości, że pozwany (...) S.A. jest legitymowany biernie do występowania w procesie, to jest ponosi odpowiedzialność za szkodę i krzywdę powódki. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że do spornego zdarzenia doszło na działce Nr (...) powstałej w wyniku podziału działki Nr (...) stanowiącej własność Skarbu Państwa, a będącej
w użytkowaniu wieczystym pozwanego. Zważając na powyższe Sąd stwierdził, że to pozwany jako faktyczny użytkownik przedmiotowej nieruchomości odpowiada za jej utrzymanie w należytym stanie, a kolejno – za szkodę i krzywdę poniesione przez powódkę. Użytkownik wieczysty korzysta bowiem z nieruchomości w zakresie zbliżonym do prawa własności. W granicach wyznaczonych przez ustawy , zasady współżycia społecznego oraz przez umowę, użytkownik wieczysty może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób i swoim prawem rozporządzać (art. 233 k.c.).

Zgodnie z art. 5 i art. 2 ust 1 pkt4) ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu w czystości i porządku w gminach użytkownicy wieczyści zapewniają utrzymania czystości i porządku poprzez m.in. uprzątanie błota, śniegu lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położnych wzdłuż nieruchomości.

Należy w tym miejscu na marginesie wskazać, że pozwanemu służą ewentualne roszczeń regresowych do odpowiednich podmiotów na podstawie umów zawartych przez pozwanego.

Sąd nie znalazł podstaw do uznania przyczynienia się powódki do powstania szkody. Należy mieć na uwadze, że do zdarzenia doszło zimą, w godzinach nocnych,
a nawierzchnia chodnika w miejscu wypadku pokryta była grubą warstwą lodu. Do upadku doszło pomimo zachowania przez powódkę należytej dla zaistniałej sytuacji ostrożności.

Wskazane przez pozwanego podmioty nie przystąpiły do sprawy. Zawarta przez pozwanego umowa o utrzymanie czystości z(...) Sp z o.o. jak i z (...) S.A. nie zwalnia pozwanego z odpowiedzialności względem osób trzecich z tytułu utrzymania nieruchomości w należytym stanie. Nie zachodziły w sprawie żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające odpowiedzialność pozwanego.

W związku z powyższym zasada odpowiedzialności pozwanego nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, dlatego w dalszej kolejności należało rozważyć, jaka kwota należna jest powódce tytułem żądanego pozwem zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie „uszkodzenie ciała” obejmuje naruszenie integralności cielesnej, natomiast wywołanie rozstroju zdrowia, obejmuje wszelkie, chociażby przemijające, zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu. Czas trwania cierpień, ich intensywność, długotrwałość ujemnych doznań psychicznych oraz nieodwracalność ujemnych skutków zdrowotnych mają natomiast istotne znaczenie dla określenia wysokości pieniężnego zadośćuczynienia. Istotą zadośćuczynienia jest naprawienie krzywdy w postaci cierpień fizycznych
i psychicznych. Chociaż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, to nie jest ono uzależnione od sytuacji materialnej poszkodowanego i sprawcy krzywdy. Przesłanką decydującą o wysokości zadośćuczynienia jest jego odpowiedniość rozumiana jako dostosowanie sumy pieniężnej do rozmiaru doznanej krzywdy. Rozmiar ten wyraża się w różnych aspektach, np. stopniu natężenia cierpień, ich intensywności, długotrwałości, wpływie na funkcjonowanie społeczne pokrzywdzonego, nieodwracalności skutków wyrządzonej krzywdy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2021 roku, sygn. akt V CSKP 236/21, Legalis Nr 2631415; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2020 roku, sygn. akt III CSK 149/18, Legalis Nr 2522405). Przepis art. 445 k.c. odnosi się do krzywdy ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a jednocześnie nie może być źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia. Przepisy Kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Kryteriami, jakimi należy się kierować przy określaniu wysokości zadośćuczynienia są przykładowo wiek poszkodowanego, rodzaj i rozmiar doznanych uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia, stopień i rodzaj cierpień fizycznych
i psychicznych, intensywność i czas trwania tych cierpień, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (trwałe kalectwo, oszpecenie)
i konsekwencje z tym związane w dziedzinie życia osobistego i społecznego, skutki uszczerbku zdrowia na przyszłość, a także konieczność korzystania ze wsparcia innych przy prostych czynnościach życia codziennego (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2020 roku, sygn. akt II PK 183/19, Legalis Nr 2601904). W konkretnych sytuacjach musi to zatem prowadzić do uogólnień wyrażających zakres doznanego przez poszkodowanego uszczerbku niemajątkowego. Co istotne, ocena wysokości zadośćuczynienia (jego „odpowiedniości”), jakie należne jest poszkodowanemu została pozostawiona do uznania Sądu w każdej konkretnej sprawie. Niemożność dokładnego zmierzenia krzywdy, a zwłaszcza przeliczenia jej na konkretną kwotę pieniężną powoduje, że wysokość zadośćuczynienia zasądzanego na podstawie przepisu art. 445 § 1 i 2 k.c. należy do sfery uznania sędziowskiego i – o ile jego wysokość nie jest rażąco wysoka albo rażąco niska – co do zasady podlega ochronie wynikającej z zasady swobody sędziowskiej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2020 roku, sygn. akt I NSNk 3/19, Legalis Nr 2506277).

W niniejszym postępowaniu Sąd uznał – mając na względzie całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – że kwota zadośćuczynienia
w wysokości 25.000,00 zł jest adekwatna do stopnia krzywdy powódki poniesionej
w związku ze zdarzeniem z dnia 13 stycznia 2019 roku. Kwota ta uwzględnia wszelkie okoliczności i następstwa przedmiotowego zdarzenia, w tym rozmiar i czasokres doznanych przez poszkodowaną cierpień, czas trwania leczenia i jego przebieg, jak również odczuwany ból i dyskomfort w życiu codziennym oraz doznany trwały uszczerbek na zdrowiu (10%). Sąd miał również na względzie młody wiek powódki oraz rozmiar i stopień doznanych przez powódkę obrażeń ciała. Przebyte urazy skutkowały koniecznością korzystania przez powódkę z pomocy innych osób w zwykłych, podstawowych czynnościach dnia codziennego. Na skutek wypadku powódka była długotrwale czasowo niezdolna do pracy, doświadczyła trudności w okresie egzaminowym na uczelni, a do końca marca 2019 roku nie mogła uczestniczyć
w zajęciach. Do chwili obecnej powódka nie powróciła w pełni do dawnej aktywności życiowej, uprawianie sportu, a także dłuższe stanie czy siedzenie skutkuje nawrotem dolegliwości bólowych.

Jednocześnie jednak w ocenie Sądu kwota żądana przez powódkę tytułem zadośćuczynienia (40.000,00 zł) jest wygórowana i nie można jej uznać za adekwatną do stopnia krzywdy powódki poniesionej w związku ze zdarzeniem szkodowym. Należy mieć na uwadze, że po wypadku powódka była hospitalizowana tylko przez okres czterech dni, a leczenie skutków urazu przebiegało bez powikłań i zostało zakończone
z wynikiem dobrym po około sześciu miesiącach. Sąd miał również na uwadze stopień dolegliwości bólowych odczuwanych przez powódkę oraz ich stosunkowo krótki okres występowania (4-5 dni dolegliwości silnych). Podkreślenia wymaga także, że ogólny stan zdrowia powódki (z małymi ograniczeniami) jest obecnie dobry, a rokowania na przyszłość korzystne. Istotnie, w polu widzenia Sądu pozostaje okoliczność, że orzeczony trwały uszczerbek na zdrowiu wskazuje na fakt, że powódka nie uzyska pełnego powrotu do zdrowia sprzed wypadku. Oceniając zasadność roszczenia powódki co do wysokości w omawianej części Sąd miał jednak na względzie wymiar tego uszczerbku. Co również istotne, powódka nie ma już ograniczeń w wykonywaniu zwykłych czynności dnia codziennego, a dolegliwości bólowe mogą już występować jedynie okazjonalnie i mieć lekkie natężenie.

Należy zaznaczyć, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i musi być zrównoważone – nie może być jedynie symboliczne, ale też nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. Wysokość zadośćuczynienia powinna być z jednej strony rozumiana szeroko, gdyż obejmuje cierpienia fizyczne, jak i psychiczne, a tym samym powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne, ale z drugiej strony powinna być utrzymana
w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 września 2021 roku, sygn. akt II AKa 65/21, Legalis Nr 2640354).

Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, że sumą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. będzie kwota zadośćuczynienia w wysokości 25.000,00 zł.

Roszczenia powódki w części odszkodowawczej również zasługiwały na częściowe uwzględnienie. Sąd w całości przyznał powódce odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów opieki (5.250,00 zł) oraz w części jeśli chodzi o zwrot utraconego zarobku (787,50 zł), bowiem zostały one udowodnione w sposób niebudzący wątpliwości . W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego wynika jednoznacznie, że po zdarzeniu szkodowym powódka wymagała wsparcia i pomocy osób trzecich
w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych. W okresie leczenia oraz poruszania się z asekuracją balkonika i kul łokciowych powódka wymagała pomocy osób trzecich przy codziennym funkcjonowaniu. Pomoc ta była konieczna przez okres trzech miesięcy po opuszczeniu szpitala w wymiarze czterech godzin dziennie przez pierwszy miesiąc, następnie w wymiarze dwóch godzin przez kolejny miesiąc oraz jednej godziny przez ostatni miesiąc. Mogła być i była potrzebna przy czynnościach takich jak robienie opatrunków, kąpiel, codzienna toaleta, przygotowywanie posiłków, utrzymanie porządku, dowożenie do lekarza. Przedstawiony zakres pomocy był niezbędny. Sąd w całości podziela i przyjmuje za własne stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 22 lipca 2020 roku, sygn. akt III CZP 31/19 (Legalis Nr 2401225), zgodnie z którym poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia może domagać się na podstawie art. 444 § 1 k.c. odszkodowania
z tytułu kosztów opieki sprawowanej nad nim nieodpłatnie przez osoby bliskie. Opierając się o wnioski biegłego Sąd przyjął zakres opieki w łącznym wymiarze 210 godzin (30 x 4, 30 x 2 oraz 30 x 1) w stawce po 25,00 zł/godzina, co dało należność
w kwocie 5.250,00 zł. Stawka przyjęta przez powódkę nie jest rażąco wygórowana, nadto pozostaje zgodna z kosztem jednej roboczogodziny usługi opiekuńczej
w C., co potwierdza przedłożona przez powódkę uchwała Rady Miasta C. Nr 313.XXIV.2020.

Odnośnie natomiast do roszczenia w części utraconego zarobku (wynagrodzenia) Sąd zważył, że na skutek przebywania po zdarzeniu na długotrwałym zwolnieniu lekarskim powódka utraciła zarobek w kwocie łącznej 787,50 zł. We wskazanym okresie powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę za wynagrodzeniem 1.125,00 zł brutto miesięcznie. Za okres czasowej niezdolności do pracy pracodawca wypłacił powódce wynagrodzenie chorobowe: w okresie od 16 do 25 stycznia 2019 roku
w kwocie 258,90 zł brutto, w okresie od 26 do 31 stycznia 2019 roku w kwocie 155,34 zł brutto oraz w okresie od 1 do 17 lutego 2019 roku w kwocie 440,13 zł brutto. Następnie w okresie od 18 lutego do 30 kwietnia 2019 roku (...) Oddział
w C. wypłacił powódce zasiłek chorobowy za okresy ubezpieczenia: od 18 do 28 lutego 2019 roku w kwocie 284,79 zł, od 1 do 31 marca 2019 roku w kwocie 802,59 zł oraz od 1 do 30 kwietnia 2019 roku w kwocie 776,70 zł. Przedmiotowe wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłek chorobowy wypłacane były w wysokości 80%,
a zatem szkoda powódki zawiera się w niewypłaconym jej w wymiarze 20% wynagrodzenia. Uwzględniając powyższe Sąd zważył, że powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim przez okres trzech i pół miesiąca, a zatem wysokość utraconego przez nią zarobku wynosiła: przez trzy miesiące 675,00 zł (1.125,00 zł x 20% x 3) oraz przez pozostałe pół miesiąca – 112,50 zł (1.125,00 zł x 20% : 2). W pozostałym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu powódka nie wykazała natomiast swojego roszczenia w zakresie żądania odszkodowawczego w części zwrotu kosztów rehabilitacji (400,00 zł) oraz zwrotu kosztów dojazdu do W. i K. (1.002,96 zł). Istotnie, powódka przedłożyła kartę obecności na zabiegach potwierdzającą uczestnictwo w zabiegach
w (...) Sp. z o.o. w C., jednakże ze wskazanego dokumentu nie wynika koszt rzeczonej rehabilitacji, który to miałaby ponieść powódka. Odnośnie do zwrotu kosztów dojazdu Sąd zaś uznał, że w istocie koszt ten nie był kosztem powódki, lecz jej rodziców, a zatem nie stanowił uszczerbku majątkowego powódki i nie mieścił się w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego rozumianej zgodni z art. 361 § 1 k.c.

W tak ustalonym stanie faktycznym i prawnym Sąd uwzględnił powództwo częściowo, to jest zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwoty: 25.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, 5.250,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki oraz 787,50 zł tytułem zwrotu utraconego wynagrodzenia.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone.

Czyniąc ustalenia faktyczne w części dotyczącej okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia z dnia 13 stycznia 2019 roku, a także w zakresie wpływu doznanych schorzeń organizmu na zdrowie i życie powódki, w tym odczuwanych dolegliwości bólowych, dyskomfortu w codziennym funkcjonowaniu, skutków zdarzenia w kontekście zdrowia powódki oraz obecnego stanu organizmu i samopoczucia powódki Sąd oparł się na opinii biegłego oraz na wyjaśnieniach powódki i zeznaniach świadka J. G., którym Sąd w całości przyznał walor wiarygodności. Przedmiotowe wyjaśnienia oraz zeznania okazały się spójne, logiczne, konkretne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W zakresie ustalenia skutków przedmiotowego zdarzenia Sąd oparł się – poza opinią biegłego – na dokumentacji medycznej powódki zgromadzonej w aktach sprawy. Poszczególne dokumenty nie były kwestionowane przez stronę pozwaną, a w ocenie Sądu były wiarygodnym źródłem dowodowym i mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka J. W., zwłaszcza dla potrzeb ustalenia sposobu utrzymania dworca i przyległego do niego terenu w należytym stanie, zasad nadzoru nad ogólnym stanem technicznym dworca, zakresu obszaru znajdującego się wokół budynku dworca, a podległego władztwu (...) S.A.

Podstawę prawną orzeczenia stanowiły przepisy art. 361 k.c., art. 415 k.c., art. i art. 444 § 1 w związku z art. 445 § 1 k.c. oraz art. 5 i art. 2 ust 1 pkt4) ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Podstawę prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od należności głównej stanowiły przepisy art. 481 § 1 i 2 k.c. Odsetki te były należne: od kwoty zadośćuczynienia od dnia 1 marca 2020 roku, to jest po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów opieki od dnia 27 czerwca 2022 roku, to jest od daty rozszerzenia powództwa o to roszczenie oraz od kwoty orzeczonej tytułem zwrotu utraconego wynagrodzenia – od dnia 26 kwietnia 2021 roku, to jest od daty wniesienia pozwu.

Oddalenie powództwa w punkcie 2. orzeczenia obejmuje również częściowe oddalenie żądania odsetkowego, to jest za okresy wcześniejsze aniżeli zasądzone od poszczególnych kwot.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., to jest rozdzielono je stosunkowo pomiędzy stronami w zależności od wyniku postępowania.

Powódka poniosła w toku procesu koszty w postaci opłaty od pozwu (500,00 zł), wynagrodzenia pełnomocnika (3.600,00 zł) oraz zaliczki na koszt wynagrodzenia biegłego (300,00 zł), które wyniosły łącznie 4.400,00 zł.

Na koszty pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika – 3.600,00 zł.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocników stron wynika z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265, ze zm.).

Roszczenie powódki zostało uwzględnione w 65%, a zatem pozwany winien jest ponieść równowartość 65% sumy wszystkich kosztów procesu (8.000,00 zł), to jest kwotę 5.200,00 zł. Skoro dotychczas poniósł koszty w wysokości 3.600,00 zł, to pozostałą ich część (1.600,00 zł) winien jest zwrócić powódce.

O odsetkach od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Na podstawie art. 83 w związku z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 1125, ze zm., dalej: u.k.s.c.) oraz w związku z art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Częstochowie kwotę 1.003,53 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa, na które to w pełnej wysokości składały się nieuiszczona przez powódkę część opłaty od pozwu (1.500,00 zł) oraz koszt opinii biegłego wykraczający poza wpłaconą zaliczkę (43,90 zł).

Sąd obciążył pozwanego równowartością 65% wskazanych kosztów.

Nieuiszczonymi kosztami sądowymi w pozostałym zakresie, od których ponoszenia powódka została zwolniona Sąd obciążył Skarb Państwa (art. 83 w związku z art. 113 ust. 1 a contrario u.k.s.c.), albowiem z uwagi na wynik procesu brak było podstaw do obciążenia nimi strony pozwanej.