Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka – Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 września 2021 r. w G.

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Gminie M. G.

o ustalenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego

1. ustala, że opłata za użytkowanie wieczyste w związku z własnością nieruchomości lokalowej położonej w G. przy Al. (...), wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego działki nr (...) o pow. 847 m ², dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) - od dnia 1 stycznia 2019r – stanowi kwotę 2 215,70 zł. (dwa tysiące dwieście piętnaście złotych siedemdziesiąt groszy);

2. obciąża powódkę kosztami procesu w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt: I C 752/19

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 4 lipca 2018r. skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. (SKO) powódka A. S. domagała się ustalenia, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu współużytkowania wieczystego gruntu Gminy M. G., położonego w G. przy Al. (...), obręb K. (...) oznaczonego jako działka nr (...), dla którego Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...) w zakresie udziału powódki w wysokości 1.356/10.000 części jest nieuzasadniona.

W uzasadnieniu powódka zakwestionowała wartość nieruchomości przyjętą przez Prezydenta Miasta G., wskazując, że w odniesieniu do tego samego gruntu dla celów sprzedaży w trybie przetargu wartość wynosiła nie więcej niż 581.400 zł. Zdaniem powódki nie zaistniały żadne nadzwyczajne warunki na rynku nieruchomości uzasadniające blisko trzykrotne w ciągu kilku miesięcy podniesienie wartości nieruchomości.

(pozew k. 2-5 akt administracyjnych)

Pozwana wniosła o ustalenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu w wysokości wynikającej z wypowiedzenia z dnia 4 czerwca 2018r. tj. w kwocie 2.403,42 zł. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że okoliczności podnoszone przez powódkę były badane w postępowaniu przed SKO, które nie potwierdziło zarzutów powódki. Skoro SKO stwierdziło, że operat szacunkowy jest wiarygodny i czytelny co do przyjętych danych porównawczych to brak jest podstaw do akceptacji stanowiska powódki co do naruszenia jej praw w drodze wypowiedzenia, które kwestionuje.

(odpowiedź na pozew k. 91-92)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana Gmina M. G. jest właścicielem nieruchomości położonej przy Al. (...), obręb K. (...) oznaczonego jako działka nr (...), dla którego Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...). Współużytkownikami wieczystymi tej nieruchomości są właściciele lokali stanowiących odrębne nieruchomości (prawo współużytkowania wieczystego stanowi prawo związane z własnością tych lokali mieszkalnych), w tym m.in. powódka A. S., będąca właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...), której przysługuje udział we współużytkowaniu wieczystym gruntu w wysokości 1.356/10.000 części.

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 25 maja 2018r. Prezydent Miasta G., działając w imieniu Gminy M. G., wypowiedział powódce dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu współużytkowania wieczystego wyżej opisanego gruntu w wysokości 271,81 zł i zaproponował ustalenie nowej wysokości opłaty rocznej w kwocie 2.403,42 zł. Zgodnie z treścią wypowiedzenia nowa wysokość opłaty rocznej miała obowiązywać od 1 stycznia 2019r., przy czym w 2019r. płatna miała być w kwocie 543,62 zł, w 2020r. w kwocie 1.473,52 zł, zaś w 2021r. w pełnej wysokości. Aktualizacja wysokości opłaty rocznej została dokonana w oparciu o operat szacunkowy, wedle którego wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości miała wynosić 1.772.432 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: wypowiedzenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego z dnia 25 maja 2018r., operat szacunkowy rzeczoznawcy majątkowego K. Werner [w:] akta administracyjne Gminy Miasta Gdyni)

Nie zgadzając się z wysokością nowej opłaty rocznej, we wniosku z dnia 4 lipca 2018r. skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. powódka domagała się ustalenia, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości. Orzeczeniem z dnia 12 czerwca 2019r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. oddaliło wniosek powódki. W dniu 18 lipca 2019r. powódka wniosła sprzeciw od orzeczenia SKO.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wniosek powódki z dnia 4 lipca 2018r. k. 2-5 akt administracyjnych SKO, orzeczenie SKO z dnia 12 czerwca 2019r. k. 10-11 tamże, sprzeciw z dnia 18 lipca 2019r. k. 4-6)

Na dzień wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tj. na dzień 25 maja 2018r. wartość rynkowa wyżej opisanej nieruchomości wynosiła 1.634.000 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości J. Ś. k. 115-163 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi k. 267-270)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości J. Ś..

W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do podważania wiarygodności i mocy dowodowej powołanych wyżej dokumentów. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności wymienionych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Sąd także nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzać wątpliwości co do wiarygodności wyżej wskazanych dokumentów, w szczególności śladów przerobienia, podrobienia, bądź innej ingerencji. Z tego względu, w ramach swobodnej oceny dowodów, Sąd uznał, że przedłożone do akt niniejszej sprawy dokumenty przedstawiają rzeczywisty przebieg postępowania związanego z wypowiedzeniem wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego spornego gruntu.

Ostatecznie, po złożeniu opinii uzupełniającej, za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał opinię biegłego sądowego do spraw szacowania nieruchomości J. Ś.. Zdaniem Sądu opinia została sporządzona w sposób rzetelny i profesjonalny, zaś wnioski końcowe są jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu. Zważyć należy, iż biegły w sposób logiczny i rzeczowy odniósł się do wszystkich zarzutów zgłoszonych przez strony, a ostatecznie sformułowane wnioski nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej oraz zasad doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia w formie operatu szacunkowego została sporządzona zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz przepisami wykonawczymi do tej ustawy. Sąd miał także na uwadze, że opinia została przygotowana przez osobę posiadającą doświadczenie zawodowe, w tym również procesowe. J. Ś. wielokrotnie występował w charakterze biegłego w podobnych sprawach. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby kwestionować wskazaną przez biegłego wartość gruntu objętego wypowiedzeniem wysokości opłaty rocznej z dnia 25 maja 2018r.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 kpc Sąd pominął natomiast wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego. W ocenie Sądu dotąd biegły dostatecznie wyjaśnił wszelkie wątpliwości dotyczące wyceny spornego gruntu dla potrzeb aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego i nie ma potrzeby dalszego uzupełniania opinii. Nadto, dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego doprowadziłoby do istotnej zwłoki w rozpoznaniu i rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, co stoi w sprzeczności z zasadą szybkości postępowania (art. 6 kpc).

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 77 ust. 1 i 3, art. 78 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 1990). W myśl art. 78 ust. 2 przytoczonej ustawy użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, zwanego dalej ,,kolegium'', wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wedle art. 80 ust. 2 i 3 w razie wniesienia sprzeciwu orzeczenie traci moc, a kolegium przekazuje właściwemu sądowi akta sprawy wraz ze sprzeciwem. Wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2, zastępuje pozew. Z kolei zgodnie z treścią art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Jak stanowi natomiast art. 77 ust. 3 aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu lub na wniosek, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż kwestią sporną pomiędzy stronami była wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości. Prezydent Miasta G. jako organ wykonawczy Gminy M. G. z urzędu dokonał aktualizacji opłaty rocznej w oparciu o operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, zgodnie z którym wartość rynkowa spornej nieruchomości wynosiła 1.772.432 zł. Przedmiotowy operat został jednak w całości zakwestionowany przez powódkę, która podnosiła, iż wartość nieruchomości została znacznie zawyżona. Wobec powyższego Sąd przeprowadził na wniosek strony pozwanej dowód z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego w celu ustalenia wartości rynkowej spornej nieruchomości dla potrzeb aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, a w konsekwencji ustalenia czy wypowiedzenia dokonane przez pozwanego w dniu 25 maja 2018r. były uzasadnione i ewentualnie w jakiej wysokości.

Z opinii sporządzonej przez biegłego J. Ś. wynika, że na dzień wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości wynosiła 1.634.000 zł. Jak wskazano powyżej, przy okazji oceny dowodów, nie ma żadnych podstaw do kwestionowania wykonanej przez biegłego wyceny, albowiem w opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił wszelkie zgłaszane przez stronę powodową wątpliwości co do doboru nieruchomości podobnych, a także sposobu wyceny, w tym opisu nieruchomości porównawczych etc. Wyjaśnienia biegłego nie budzą żadnych wątpliwości Sądu. Odnośnie, zarzutu dotyczącego konieczności przyjęcia cen netto, biegły wyjaśnił, że definicja ceny zawarta w ustawie z dnia 9 maja 2014r. o informowaniu o cenach towarów i usług uwzględnia podatek od towarów i usług. Jak wskazał biegły Ś. powoływane przez powódkę stanowisko zespołu ekspertów (...) Federacji Stowarzyszeń (...) nie jest wiążące dla rzeczoznawców majątkowych, nie stanowi standardów zawodowych w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami, ani tym bardziej podstawy prawnej wykonania operatu szacunkowego. W orzecznictwie spotykany jest natomiast pogląd prawny, zaprezentowany choćby w wyroku z dnia 5 października 2005r., (...) SA/Wa (...) WSA w Warszawie, że wszelkie opłaty za ustanowienie użytkowania wieczystego oraz jego przeniesienie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako kwoty należne z tytułu dostawy usług. Opłaty roczne jako wynagrodzenie za ustanowienie użytkowania wieczystego również podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Część zarzutów powódki dotyczyła braku podobieństwa pomiędzy zbiorem nieruchomości przyjętych przez biegłego a nieruchomością będącą przedmiotem wyceny. Na wstępie wyjaśnić należy, iż podobieństwo nieruchomości, o którym mowa w art. 4 pkt 16 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 121) nie oznacza ich identyczności (por. wyrok NSA (N) z dnia 22 lutego 2018r., I OSK 762/16, L.). Z treści art. 153 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że w podejściu porównawczym ceny koryguje się ze względu na cechy różniące nieruchomości podobne od nieruchomości wycenianej (por. wyrok NSA (N) z dnia 16 kwietnia 2019r., II OSK (...), L.). Porównywalność w rozumieniu przepisu art. 4 pkt 16 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie oznacza identyczności powyższych parametrów. Oznacza natomiast wspólność istotnych cech rynkowych, mających zasadniczy wpływ na wartość nieruchomości. Jest to zatem więź polegająca na podobieństwie, a nie na tożsamości. Ustalenie zaś, które z cech nieruchomości mają najistotniejsze znaczenie w konkretnym przypadku zależy od oceny rzeczoznawcy wyposażonego nie tylko w szczególne kompetencje ustawowe, ale także posiadającego profesjonalną wiedzę na temat czynników oddziaływujących na wartość nieruchomości (por. wyrok NSA (N) z dnia 28 maja 2013r., I OSK (...), L.). Wobec wyjaśnień zawartych w opinii uzupełniającej należało przyjąć, że przyjęte przez biegłego nieruchomości spełniają kryteria o jakich mowa w cytowanych powyżej judykatach. Przede wszystkim zważyć należy, iż wszystkie nieruchomości uwzględnione przez biegłego położone były na terenie tego samego miasta (G.), wszystkie transakcje dotyczyły tego samego prawa (prawo własności), wszystkie były przeznaczone planistycznie na podobny cel (zabudowa mieszkalna wielorodzinna i jednorodzinna). Biegły wyjaśnił, że sporna nieruchomość w planie miejscowym została oznaczona symbolem 40 MN1 (zabudowa jednorodzinna, wolnostojąca, funkcje adaptowane: istniejąca zabudowa jednorodzinna bliźniacza, istniejąca zabudowa wielorodzinna). Wobec ograniczonej liczby transakcji rynkowych niemożliwe było dobranie nieruchomości porównawczych o identycznym przeznaczeniu. Jednak występujące różnice biegły skorygował przy cesze „potencjał inwestycyjny”. Bez znaczenia pozostawała także kwestia objęcia przedmiotowej nieruchomości ochroną konserwatorską. Jak wyjaśnił biegły ochrona dotyczy zabudowy zlokalizowanej na nieruchomości, tymczasem w ramach postępowania aktualizacyjnego dokonuje się jedynie wyceny prawa własności gruntu, tak jakby był niezabudowany. Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut dotyczący nieuwzględnienia istniejącego ukształtowania terenu. Biegły Ś. podkreślił, że dla nieruchomości wycenianej przyjął najniższą możliwą wartość cechy „hipsometria”, uwzględniając w ten sposób to, że deniwelacja terenu znacznie przekracza deniwelacje występujące na działkach budowlanych. Wobec wyjaśnień biegłego żadnego wpływu na wycenę nie miało uwzględnienie cechy uzbrojenie terenu (najwyższa wysokość z uwagi na występujące pełne wyposażenie infrastrukturalne). Niesłuszne są także zarzuty powódki odnośnie niewystarczającego opisu nieruchomości przyjętych do porównania. W judykaturze wskazuje się bowiem, że w kwestiach porównawczych nieruchomości wystarczy ich należyty opis, czyli powierzchnia, przeznaczenie, stan prawny oraz inne cechy. Nie są jednak potrzebne dane identyfikacyjne, których ujawnienie wkraczałoby już w sferę zastrzeżoną tajemnicą zawodową rzeczoznawcy, o której mowa w art. 175 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2012r., II CSK 369/11, L.). Podkreślić należy, iż nieopisanie przez biegłego w sposób szczegółowy charakterystyki nieruchomości o cenie minimalnej i cenie maksymalnej nie miało żadnego wpływu na prawidłowość wyceny, gdyż istotnym było ustalenie przez biegłego ceny minimalnej i ceny maksymalnej niezbędnej dla obliczenia ceny średniej. Powódka zgłosiła również szereg zarzutów dotyczących poszczególnych transakcji, zarzucając biegłemu wielokrotne uwzględnienie tej samej transakcji dotyczącej działką nr (...), podczas gdy biegły uwzględnił trzy różne transakcje tą samą działką przeprowadzone w różnych datach. Kwestionując dobór nieruchomości podobnych powódka zarzucała również biegłemu, że część transakcji została przeprowadzona pomiędzy podmiotami powiązanymi. Powyższy zarzut należało jednak uznać za nieudowodniony. Po złożeniu pisemnych wyjaśnień, przyjęta przez biegłego metoda i sposób wyceny nieruchomości nie budzą żadnych wątpliwości. Zważyć bowiem należy, iż biegły zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego zastosował podejście porównawcze, które w myśl art. 153 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami polega na określeniu wartości nieruchomości przy założeniu, że wartość ta odpowiada cenom, jakie uzyskano za nieruchomości podobne, które były przedmiotem obrotu rynkowego. Ceny te koryguje się ze względu na cechy różniące nieruchomości podobne od nieruchomości wycenianej oraz uwzględnia się zmiany poziomu cen wskutek upływu czasu. Podejście porównawcze stosuje się, jeżeli są znane ceny i cechy nieruchomości podobnych do nieruchomości wycenianej. Nadto, biegły prawidłowo wybrał metodę korygowania ceny średniej, która – jak wskazuje § 4 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego – polega na tym, że do porównań przyjmuje się co najmniej kilkanaście nieruchomości podobnych, które były przedmiotem obrotu rynkowego i dla których znane są ceny transakcyjne, warunki zawarcia transakcji oraz cechy tych nieruchomości. W ocenie Sądu sporządzając przedmiotową opinię w formie operatu szacunkowego biegły dochował szczegółowej procedury określonej w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami, w szczególności dokonał prawidłowego doboru nieruchomości podobnych, wystarczająco precyzyjnie opisał cechy nieruchomości i dokonał prawidłowej ich oceny, nadto różnice występujące pomiędzy wycenianą nieruchomością a nieruchomościami podobnymi zostały skorygowane za pomocą właściwych współczynników korygujących.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności Sąd uznał opinię sporządzoną przez biegłego za w pełni wiarygodny dowód w niniejszej sprawie i na jego podstawie ustalił, że wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości wynosi 1.634.000 zł. Odnosząc tę wartość do udziału powódki we współużytkowaniu wieczystym wynoszącego 1.356/10.000 części oraz uwzględniając stawkę procentową w wysokości 1 % należna w stosunku do powódki opłata roczna z tytułu współużytkowania wieczystego powinna zostać ustalona na kwotę 2.215,70 zł.

Zważyć należy, iż Sąd ustalił wysokość opłaty obowiązującej od dnia 1 stycznia 2019r. według jednej stawki. Sąd bowiem w pełni podziela pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 7 lutego 2014r. w sprawie III CZP 111/13 (OSNC 2014 nr 11, poz. 113, str. 51, Biuletyn SN 2014 nr 2, (...) Biuletyn SN - IC 2014 nr 3), iż w sprawie wszczętej na podstawie wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), sąd rozpoznaje kwestię aktualizacji opłaty rocznej na skutek wypowiedzenia jej dotychczasowej wysokości przez właściciela nieruchomości i określa wysokość należnej opłaty obowiązującą od dnia 1 stycznia roku następującego po dokonaniu wypowiedzenia. Jak wyjaśnił bowiem w uzasadnieniu Sąd Najwyższy „za takim oznaczeniem zakresu kognicji sądu - obok dyrektyw językowych - przemawiają także dyrektywy systemowe. Właściwy organ wypowiadając wysokość dotychczasowej opłaty przesyła ofertę przyjęcia jej nowej wysokości, której użytkownik wieczysty może nie zakwestionować. Jeżeli nie złoży wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 GospNierU, obowiązuje - począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty - nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu (art. 78 ust. 4 GospNierU). Natomiast złożenie wniosku, równoznaczne z odrzuceniem oferty, powoduje wszczęcie postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym. W takiej sytuacji nie dochodzi do zmiany wysokości opłaty rocznej aż do chwili, w której prawomocne orzeczenie kolegium albo - w razie wniesienia sprzeciwu od orzeczenia kolegium - prawomocny wyrok sądu zastąpi oświadczenie woli użytkownika wieczystego. O skuteczności wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty, któremu towarzyszy oferta jej nowej wysokości, można bowiem mówić dopiero z chwilą przyjęcia oferty albo zastąpienia go orzeczeniem. Ustalona w prawomocnym orzeczeniu kolegium wysokość zaktualizowanej opłaty rocznej obowiązuje również począwszy od dnia 1 stycznia roku następnego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty (art. 79 ust. 5 GospNierU). Skoro więc wyrok sądu wydany w sprawie wszczętej na podstawie wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 GospNierU, ma - w związku z dokonanym wypowiedzeniem - zastąpić oświadczenie woli użytkownika wieczystego, to nie powinno budzić wątpliwości, że sąd rozpoznaje kwestię aktualizacji opłaty rocznej na skutek wypowiedzenia jej dotychczasowej wysokości i określa jedynie wysokość należnej opłaty obowiązującą od dnia 1 stycznia roku następującego po dokonaniu wypowiedzenia.”.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy w całości obciążył nimi powódkę, która uległa w niniejszym sporze. Szczegółowe wyliczenie kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu po zakończeniu postępowania, na mocy art. 108 § 1 kpc.