Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 399/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 87/20 z dnia 29.06.2021 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

NIE DOTYCZY

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Pełnomocnicy oskarżyciela posiłkowego: pkt. 1-6.

1.  ,5a. Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz sprzeczne z zasadami logiki przyjęcie przez Sąd, że oskarżony w dniu zdarzenia nie był obecny na bazarze (...), w sytuacji gdy nie wynika to przeprowadzonych dowodów, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia albowiem zdecydowało o uniewinnieniu oskarżonego przez Sąd.

2.  , 5b. Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez jednoczesne danie przez Sąd wiary w kwestii obecności oskarżonego w dniu zdarzenia na bazarze (...) świadkowi T. H. oraz oskarżonemu w sytuacji gdy zeznania świadka i wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne w tym przedmiocie, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia albowiem zdecydowało o uniewinnieniu oskarżonego przez Sąd.

3.  5c. Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez bezzasadne nie danie wiary przez Sąd zeznaniom świadka O. K. w zakresie, w jakim wskazała ona oskarżonego jako sprawcę zdarzenia w sytuacji gdy świadek widziała zdarzenie oraz sprawcę na własne oczy które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia albowiem miało wpływ na uniewinnienie oskarżonego przez Sąd.

4.  5d, e. Naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz sprzeczne z zasadami logiki przyjęcie przez Sąd, iż „nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym są twierdzenia pokrzywdzonego, że będąc atakowanym przez sprawcę, zaczął uciekać z bazaru w stronę bloków, nie próbował przy tym zawołać ani żony ani nikogo innego, w celu udzielenia pomocy" w sytuacji reakcja pokrzywdzonego na zaistniałe zdarzenie - ataki ze strony sprawcy wydaje się zupełnie naturalną reakcją człowieka w sytuacji zagrożenia, które to naruszenie mogło mieć wypływ na treść orzeczenia albowiem podważyło wiarygodność pokrzywdzonego w oczach Sądu a w konsekwencji do uniewinnienia oskarżonego.

5. f) sprzeczne z zasadami logiki przyjęcie przez Sąd, iż świadkowie są wiarygodni w zakresie swoich zeznań podczas gdy R. K. i M. K. zeznały że pokrzywdzony przy innych osobach dokonywał Hadlu papierosami, oraz że znał oskarżonego, a także wskazywały że pokrzywdzony miał nieruchome oko podczas gdy już po uderzeniu i na rozprawie sądowej oko pokrzywdzonego było ruchome, a dowody w szczególności z opinii biegłego z zakresu informatyki w ogóle nie potwierdziły kontaktów oskarżonego z pokrzywdzonym;

6. Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz sprzeczne z zasadami logiki przyjęcie przez Sąd. iż wiarygodne są zeznania oskarżonego (podczas gdy to oskarżony swoje zeznania zmieniał, pierwotnie wskazywał, że nie zna pokrzywdzonego, następnie zeznał, że go zna), nadto wskazywał także, że dzwonił do pokrzywdzonego i miał go zanotowanego w telefonie jako „ślepy” ( (...)) jednak poddany opinii biegłych telefon oskarżonego nie potwierdził tych twierdzeń co znalazło odzwierciedlenie w opinii biegłego, w której żaden z telefonów opisanych jako (...) nie odpowiadał numerowi pokrzywdzonego i naruszenie to doprowadziło ostatecznie do uniewinnienia oskarżonego;

7. Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę dowodów, a także dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego i pominięcie w całości w rozstrzygnięciu sądu opinii z zakresu informatyki dotyczącej połączeń telefonicznych wykonywanych z telefonu oskarżonego chociaż w zakresie logowania sad w całości tej opinii dał wiarę, podczas gdy z połączeń tych wbrew wyjaśnieniom oskarżonego a także powołanych przez niego świadków wynika, że nie dzwonił on do pokrzywdzonego, a nadto wedle tej opinii oskarżony dzwonił do osób które miał zapisane z dopiskiem bazar np. „Nad Bazar” co może sugerować że znał osoby z bazaru i nie był to pokrzywdzony wbrew swoim oświadczeniom, które to naruszenie w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego.

Prokuratora: pkt 1 i 2,

1. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie mylnego poglądu, że oskarżony A. P. swoim zachowaniem nie popełnił zarzuconego mu czynu, co w konsekwencji doprowadziło do jego uniewinnienia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

2. Obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie przez Sąd dowolnej, a nie swobodną oceny materiału dowodowego polegającej na uwzględnieniu przez Sąd orzekający zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego, a skutkującej błędem w ustaleniach faktycznych, jak w pkt 1.

☐ zasadny

x niezasadny pełnomocników i prokuratora

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższe zarzuty, dotyczące tożsamych kwestii dowodowych w zakresie rozstrzygnięcia Sądu I instancji, zostaną rozważone łącznie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż zarzut z pkt 1 apelacji prokuratora dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych w sprawie jest nieprawidłowo sformułowany, gdyż w rzeczywistości chodzi tu o zarzut wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, który jest pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego tak rozumiany zarzut apelacji prokuratora należało rozważyć łącznie z zarzutem z pkt 2 apelacji oskarżyciela posiłkowego oraz zarzutami pełnomocników oskarżyciela posiłkowego dotyczącymi obrazy przepisów postępowania.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego A. P.’a a nadto wynikają one z właściwie ocenionego materiału dowodowego, która to ocena wypełnia wszystkie dyrektywy art. 7 kpk i art. 410 kpk, o czym niżej. Zatem przedstawiona ocena dowodów została przeprowadzona prawidłowo i jako kompletna, nie wymagała korekty i uzupełnienia.

Kontrola odwoławcza przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny pozwala na stwierdzenie, że zarzuty sformułowane przez pełnomocników oskarżyciela posiłkowego V. K. w apelacjach nie zasługują na uwzględnienie. W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k., art. 410 kpk ani innych przepisów, gdyż Sąd I instancji oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego, uzupełnił go w możliwym zakresie oraz słusznie uargumentował i uznał, że nie występują żadne, niewzruszalne dowody pozwalające na stwierdzenie, iż oskarżony A. P. w dniu 6 października 2019 r., w przedziale czasowym pomiędzy godzina 12.00, a godziną 12.30 przebywał na bazarze (...) przy ul. (...), a zatem swoim zachowaniem nie popełnił zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu, co w konsekwencji doprowadziło do jego uniewinnienia. Uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Artykuł 4 kpk zawiera ogólną dyrektywę nakazującą uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a więc jego naruszenie nie może stanowić samodzielnie podstawy zarzutu apelacyjnego i należy go wiązać z uchybieniem konkretnym regulacjom.

Dla zasadności zarzutu art. 7 kpk i art. 4 kpk nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości, co do stanu dowodów /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r. lex nr 2488989/. W oczywisty sposób nie zostały naruszone przepisy art. 7 kpk i art. 4 kpk - tj. ogólne dyrektywy nakazujące uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a nadto nakaz oparcia rozstrzygnięć na prawdziwych ustaleniach faktycznych.

W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7, art. 410 czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę, co do oceny zachowania oskarżonego A. P. poprzez przyjęcie, że dokonał on zarzucanego mu w akcie oskarżenia przestępstwa. Skarżący pełnomocnicy, jak i prokurator nie wykazali uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku. Zatem ich wnioski o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania są w oczywisty sposób bezzasadne.

Powyższe rozważania należy również odnieść do apelacji prokuratora, gdyż w istocie opiera się ona na podobnym sposobie prezentowania ewentualnych błędów w orzekaniu Sądu Okręgowego.

Odnosząc się zwięźle do uchybień Sądu I instancji wskazywanych w apelacjach należy stwierdzić, iż niezasadne jest stwierdzenie, iż w sprawie nie występują dowody, które przeczyłyby obecności oskarżonego A. P. w chwili uderzenia pokrzywdzonego na bazarze (...) przy ul. (...) w przedziale czasowym pomiędzy godziną 12. 00, a godziną 12. 30, czyli w chwili wskazywanej przez V. K., jako moment kiedy otrzymał cios w lewe oko. Przeprowadzona w sprawie, z inicjatywy Sądu, opinia /k. 433 i następne/, uzupełniona o dodatkowe pytania Sądu /k. 561 i następne/, potwierdzona następnie przez biegłego K. B. na rozprawie /k. 587 - 590/ pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż w oparciu o bezwpływową, obiektywną analizę danych logowania aparatu telefonicznego używanego przez oskarżonego nie jest możliwe aby A. P. był obecny w miejscu wskazywanym przez pokrzywdzonego jako miejsce napaści na niego i jego uderzenia w oko w czasie przez niego wskazywanym. Mapa skonstruowana przez biegłego B. /k. 18 opinii uzupełniającej - k. 579 akt postępowania/ wskazuje, iż nie jest możliwe aby oskarżony w chwili wskazywanej jako krytyczny moment zdarzenia znajdował się przy ul. (...), a co za tym idzie dokonał ataku na pokrzywdzonego. Prezentowana przez autorów apelacji analiza uchybień Sądu meriti w zakresie ustalana miejsca przebywania oskarżonego w chwili czynu /k. 3 v i k. 4 obydwu apelacji/ jest oczywiście błędna i oparta jest na założeniu, którego Sąd Okręgowy w sposób bardzo prawidłowy uniknął, mianowicie na zakazanym w postępowaniu karnym domniemaniu winy oskarżonego. Autorzy apelacji wskazują na okoliczność, jakoby fakt, iż oskarżonego nie było na ul. (...), w rejonie bazaru (...) o godzinie 11.53, nie świadczy o tym, iż nie znajdował się on tam już o godzinie 12.30, albowiem zdaniem pełnomocników, mógł on tam się przemieścić. Pomijając fakt, iż poza niewiarygodnymi w tym zakresie zeznaniami pokrzywdzonego i jego żony o sprawstwie oskarżonego, nie występują żadne inne dowody obiektywne /zapis monitoringu, zeznania innych, naocznych świadków/ potwierdzające fakt uderzenia pokrzywdzonego przez oskarżonego, to stwierdzić należy, iż analiza mapy sporządzonej przez biegłego B. pozwala na stwierdzenie, iż nie jest możliwe aby oskarżony był w stanie przemieścić się z punktu geograficznego oznaczonego o współrzędnych szerokość geograficzna: 52,187500, długość: 20,944700 do bazaru (...) w przedziale czasowym około 0,30 h, przy założeniu, że poruszał się samochodem, musiał pokonać trasę ze światłami, musiał zaparkować auto i udać się na bazar, następnie znaleźć pokrzywdzonego, przeprowadzić z nim rozmowę i dokonać czynu wskazanego w akcie oskarżenia.

Zarówno pełnomocnicy pokrzywdzonego V. K., jak i prokurator w swojej apelacji wskazują na zeznania świadka T. H. /k.642/ w których świadek wskazuje na dane, które świadczyły, iż A. P. był na bazarze (...) w chwili zdarzenia. Sąd Okręgowy istotnie w uzasadnieniu wskazuje, iż: „ daje wiarę zeznaniom świadka, albowiem są one jasne, logiczne i spójne”./k.677v/ Stwierdzenie Sądu meriti jest o tyle niefortunne, iż istotnie może sugerować, iż jego stanowisko stanowi sprzeczność pomiędzy akceptacją wniosków wynikających z opinii biegłego B., a stanowiskiem świadka T. H., co do miejsca pobytu oskarżonego w chwili czynu. W tym miejscu stwierdzić należy, iż kluczowe dla interpretacji zebranego w sprawie materiału dowodowego są te dowody, które w sprawie zostały zebrane i zabezpieczone. Świadek T. H., w swoich zeznaniach na rozprawie, odnosi się do 3 notatek służbowych z k. 20, 21 i 22 akt sprawy, które następnie wskazują na dane dotyczące logowania się telefonu oskarżonego w chwili zdarzenia. Notatki powyższe wskazują na działania i ustalenia dokonywane „ w wykonywaniu czynności służbowych”. Świadek na rozprawie zeznał, w jaki sposób te informacje zostały ustalone. W tych zeznaniach istotnie nie występuje nieścisłość lub konfabulacja, zatem należy uznać, iż Sąd Okręgowy, w tym kontekście dokonał ich pozytywnej oceny. Jednakże treść tych zeznań, w kontekście baraku innych dowodów w postaci danych operatora, na podstawie których ustalenia operacyjne zostały poczynione, nie może stanowić podstawy do ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego, w obliczu innego, konkurencyjnego i bezwpływowego dowodu, którego oceny dokonano powyżej w postaci opinii biegłego K. B.. Zeznania świadka T. H. mają niejako charakter pośredni, wtórny w relacji do pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Dowodem niejako „ wspierającym” zeznania świadka nie mogą być wyżej przywołane notatki służbowe albowiem nie mogą one pełnić roli dowodu źródłowego świadczącego o winie i sprawstwie oskarżonego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 maja 2018 r. II AKa 145/18 stwierdzono, iż w świetle art. 174 k.p.k. notatka urzędowa sporządzona z czynności rozpytania nie może zastąpić dowodu z wyjaśnień oskarżonego, czy z zeznań świadka. Na podstawie treści notatki urzędowej nie wolno także dokonywać ustaleń faktycznych sprzecznych z wyjaśnieniami oskarżonego, czy z zeznaniami świadka, gdyż byłoby to zastąpieniem tego rodzaju dowodów treścią notatki. Mając świadomość, iż orzeczenie to w sposób bezpośredni wiąże się zastępowaniem dowodu z wyjaśnień podejrzanego, a następnie oskarżonego dokumentami w postaci notatek służbowych w procesie karnym to w oparciu o jego treść stwierdzić należy, iż notatka służbowa nie może także stanowić zastępczego źródła dowodowego dla innych dowodów, które mają wspierać zarzut aktu oskarżenia. W niniejszej sprawie, dowodami ewentualnie wspierającymi tezę o sprawstwie i winie oskarżonego, byłyby dokumenty lub dane pochodzące od operatorów lub firm zawiadujących stacjami BTS, ale te dane zostały zniszczone, pomimo tego, iż Sąd Okręgowy podjął próbę ich pozyskania.

Apelacje pełnomocników oskarżyciela posiłkowego wskazują na uchybienia Sądu Okręgowego w zakresie oceny zeznań świadka O. K. w zakresie, w jakim nie uznaje on za wiarygodnego tego fragmentu zeznań świadka, w których deklaruje ona, iż osobiście rozpoznała osobę oskarżonego A. P. jako osoby, która dokonała uderzenia jej męża w oko i spowodowała uszkodzenia ciała wskazane w zarzucie aktu oskarżenia. Na karcie 677 uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazuje jakie fragmenty zeznań świadka uznaje za wiarygodne i jakie ich elementy decydują o przyznaniu im tego waloru we wskazanym zakresie. Z tą oceną należy się zgodzić w pełni podzielając argumentację Sądu orzekającego w I instancji w tym zakresie, a zatem ponowne przytaczanie tych argumentów należy uznać za zbędne. Na k. 679 uzasadnienia znajdują się te elementy zeznań świadka, którym Sąd meriti nie dał wiary i w tym zakresie należy również zgodzić się z argumentacją Sądu Okręgowego. Zasadnie Sąd meriti zwraca uwagę na okoliczność, iż bez wątpienia pokrzywdzony V. K. znał oskarżonego A. P. przed zdarzeniem albowiem dokonywali oni wspólnych „interesów” w zakresie nielegalnego obrotu papierosami bez znaków akcyzy.

Kluczową kwestią dla oceny zeznań świadka O. K., podobnie jak dla oceny zeznań V.’a K.’a, jest termin, kiedy oskarżony zostaje wskazany jako sprawca napaści na pokrzywdzonego. Pierwsze zeznania O. K. z dnia 18 października 2019 r. z godziny 14.10 /bezpośrednio po zdarzeniu - k. 8 verte/ opisują całe zdarzenie, jego przebieg, a także osobę sprawcy: „ taki mulat, włosy czarne, okrągła twarz, ubrany w czarna kurtkę, czarne spodnie, mógł mieć 37-45 lat”. Pierwsze zeznania V.’a K.’a z dnia 11 października 2019 r. z godziny 14.30 /bezpośrednio po zdarzeniu - k. 1 verte/ opisują również całe zdarzenie, jego przebieg, a także pokrzywdzony wskazuje osobę sprawcy: „ mężczyzna w wieku około 40 lat …. wyższy ode mnie, włosy czarne krótkie zaczesane na bok ….”. „…. Nigdy wcześniej z nim nie rozmawiałem…” . Te elementy zeznań, kluczowych dla sprawy świadków, świadczą o tym, że mieli oni czas, sposobność i pełne warunki aby sprawcy się przyjrzeć i go rozpoznać, przyjmując nawet fakt, iż byłaby to dla nich osoba zupełnie obca, znana jedynie tylko z okazjonalnego spotkania, czy widywania na bazarze (...). Tym czasem w toku postępowania bezspornie ustalono na podstawie zeznań świadka M. K. /k.132 v/, iż pokrzywdzony V. K. bywał w domu oskarżonego i znał miejsce jego zamieszkania. Ponadto, kilkuletnią znajomość oskarżonego i pokrzywdzonego potwierdził również inny świadek - R. K., która w swoich zeznaniach /k. 135v./ opisała charakter znajomości oskarżonego i pokrzywdzonego i prowadzenie wspólnych interesów. Mając na uwadze te okoliczności nie sposób wyjaśnić z jakiego powodu, w przypadku rzeczywistego sprawstwa czynu zarzucanego w akcie oskarżenia oskarżonemu, pokrzywdzony i jego żona nie wskazaliby osoby A. P. w trakcie pierwszych swoich zeznań, gdyby faktycznie on dokonał uderzenia pokrzywdzonego powodującego obrażenia wskazane w opinii sadowo lekarskiej /k.13/ w dniu 06 października 2019 r. Mając na uwadze powyższe, rozumowanie i decyzje w zakresie oceny tych świadków podjętą przez Sąd Okręgowy należy uznać za zasadną.

Niezasadny jest także argument wskazywany w uzasadnieniu apelacji prokuratora, iż powodem zatajenia znajomości pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym w chwili składania pierwszych zeznań przez V.’a K.’a był strach przed odpowiedzialnością karną za prowadzenie działalności niezgodnej z prawem w postaci nielegalnego obrotu towarami akcyzowymi. Podobny argument pojawia się w uzasadnieniu apelacji pełnomocników pokrzywdzonego. Z tym argumentem, jako nielogicznym i pozbawionym podstawy faktycznej nie można się zgodzić. Ewentualny strach przed odpowiedzialnością, jeżeli istotnie byłby powodem zatajenia personaliów osoby oskarżonego, winien występować w toku całego postępowania albowiem ewentualne narażenie na odpowiedzialność za naruszenie przepisów Kodeksu Karnego Skarbowego istniało przez cały tok postępowania. Należy stwierdzić, że pokrzywdzony wskazuje oskarżonego jako sprawcę zdarzenia w dniu 27 stycznia 2020 r. /k. 34v-35/ w trakcie przeprowadzanego okazania, a zatem niespełna w 3 miesiące od złożenia swoich pierwszych zeznań dokonanych w formie doniesienia o popełnionym przestępstwie. Zatem, nielogiczna jest argumentacja wskazana w apelacjach, iż powodem zatajenia personaliów sprawcy był strach przed ewentualną odpowiedzialnością karno-skarbową albowiem mogła być ona aktualna zarówno w październiku 2019 r., jak i w styczniu 2020 r.

Jako prawidłową należy ocenić krytyczną ocenę opisywanego zachowania V.’a K.’a, dokonaną przez Sąd Okręgowy, w obliczu zagrożenia jakie miał stanowić rzekomo dla niego A. P.. Doświadczenie życiowe uczy, iż osoba, która boi się ataku lub użycia siły ze strony drugiej osoby, chcąc uniknąć ataku lub zminimalizować zagrożenie kieruje się w miejsce ruchliwe, pełne ludzi, choćby po to, że w przypadku zaistniałej napaści, ktoś takiej osobie może przyjść z pomocą lub może powiadomić odpowiednie służby o zaistniałym zamachu. Należy zgodzić się z argumentacją Sądu meriti , iż osoba zagrożona nie kieruje się w miejsce odosobnienia, gdzie szansa spotkania innych ludzi jest znikoma oraz gdzie nie występują ewentualni świadkowie takiego zdarzenia. Mając na uwadze powyższą argumentację, w tym aspekcie decyzja Sądu a quo jest prawidłowa.

Lp.

Zarzut

2/

Pełnomocnicy oskarżyciela posiłkowego: pkt. 5 i 4.

1. Naruszenie art. 170 § 1 pkt 2 i 3 K.p.k. poprzez oddalenie przez Sąd wniosku o dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej z 1997 r. obrazującej stan oka pokrzywdzonego, w sytuacji gdy dowód miał istotne znaczenie dla sprawy albowiem obrazował stan wzroku pokrzywdzonego które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia albowiem warunkowało dokonanie prawidłowej kwalifikacji prawnej przestępstwa popełnionego na szkodę pokrzywdzonego.

Prokuratora: pkt 3.

Naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 167 k.p.k. polegające na braku inicjatywy dowodowej w przesłuchaniu funkcjonariuszy Policji, którzy sporządzili informacje o miejscach logowania się telefonu oskarżonego i metody jaka się posługiwali.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do tożsamych zarzutów pełnomocników oskarżyciela posiłkowego należy stwierdzić, iż zarzuty te są niezasadne w obliczu kompleksowych dowodów, co stanu zdrowia pokrzywdzonego V.’a K.’a, w zakresie stanu jego wzroku przed zdarzeniem i po uderzeniu, jakiego doznał w dniu 06 października 2019 r. Na karcie 13 akt sprawy znajduje się pierwsza opinia sądowo - lekarska, co do obrażeń, jakich doznał pokrzywdzony w dniu zdarzenia. Mając jednakże wątpliwości, co do treści tej opinii oraz w obliczu nowych dowodów, jakie zostały przeprowadzone na rozprawie, w niniejszej sprawie została przeprowadzona nowa, kompleksowa opinia wydana przez Zakład Medycyny Sądowej (...), która w oparciu o zebraną dokumentację medyczną oraz historię dotychczasowych urazów pokrzywdzonego wskazała na kwalifikację prawną czynu oraz obrażenia, które on spowodował, na art. 157 § 1 k.k. Opinia jest kompletna, zawiera wszystkie elementy wskazane w art. 200 § 1 k.p.k., a zatem stanowi wiarygodny dowód w niniejszej sprawie. Biorąc pod uwagę prawidłową treść rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, którego istotą jest przyjęcie, na podstawie art. 414 § 1 k.p.k., iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa przez A. P., czynienie dodatkowych ustaleń, co do stanu wzroku pokrzywdzonego przed datą 06 października 2019 r., co postulowane jest w zarzutach apelacyjnych uznać należy za zbędne w toku niniejszego postępowania.

Apelacja prokuratora w zakresie naruszenia art. 167 k.p.k. nie zawiera żadnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie podejmowanych decyzji procesowych. Artykuł 167 k.p.k. nakłada na Sąd meriti obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu, ale tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy - innymi słowy - w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Sąd orzekający ma zatem obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy i tym samym wymaga uzupełnienia./Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2021 r. syg. akt III KK 182/21/. Przenosząc powyższe stanowisko na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy podjął wszelkie działania mające na celu pozyskanie danych, niezbędnych dla ewentualnego ustalenia położenia oskarżonego w chwili zdarzenia. Szeroko o tych działaniach Sąd Apelacyjny rozważał w pkt 1 uzasadnienia. Dane, o których wspominał świadek T. H. zostały skasowane, a zatem bezpowrotnie stracone i przesłuchiwanie kolejnych świadków na okoliczność miejsc logowania się telefonu oskarżonego i metody jaką funkcjonariusze Policji się posługiwali należy uznać za zbędne i nie wnoszące nic do toczącego się postępowania z uwagi na brak materiału źródłowego do czynienia dalszych ustaleń dowodowych. Mając na uwadze powyższe, decyzja Sądu Okręgowego w zakresie tych dowodów jest zasadna a zarzut apelacyjny prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

Pełnomocnicy oskarżyciela posiłkowego V.’a K.’a wnosili o: uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator: wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługują na uwzględnienie wnioski pełnomocników oskarżyciela posiłkowego oraz prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Decyzja Sądu Okręgowego o uniewinnieniu oskarżonego A. P., w świetle zebranego i prawidłowo ocenionego w sprawie materiału dowodowego jest zasadna i zasługuje na utrzymanie w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinniający Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 87/20 z dnia 29.06.2021 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy szczegółowo omówione w pkt 1 i 2 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Nie dotyczy.

III.

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Z uwagi na treść rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny koszty postępowania za instancje odwoławczą przejął na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

Adam Wrzosek

Piotr Bojarczuk Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnicy oskarżyciela posiłkowego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

Uchylenie

☐

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

☐ w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

Uchylenie

☐

Zmiana