Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 7/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 28/17 z dnia 21.10.2020 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

x w części

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońca oskarżonego: pkt. 1 a-d.

a) mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art.7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności: wydruków z profili społecznościowych i stron internetowych, protokołów oględzin wraz z linkami do materiałów, informacji z Wydziału do walki z Cyberprzestępczością Komendy Stołecznej Policji, zeznań świadków K. W., C. K., P. P., wydruków z publikacji, treści publikacji internetowych zgranych z sieci na płyty CD, poprzez nadanie tym dowodom waloru wiarygodności w zakresie, w jakim wskazują one na fakt upublicznienia przez oskarżonego poprzez zamieszczenie w sieci Internet materiałów, w których dopuszcza się on zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów, przy jednoczesnym, bezpodstawnym odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie w jakim oskarżony kwestionuje fakt upublicznienia przez niego tych materiałów poprzez ich zamieszczenie w sieci Internet, wskazuje, że adresy internetowe stron wskazane w akcie oskarżenia nie były i nie są przez niego administrowane i oskarżony nie podejmował żadnych starań, aby zniewagi do pokrzywdzonych w jakikolwiek sposób dotarły, a nadto wskazuje, że wiele osób podszywa się pod niego i publikuje w sieci.;

b) mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 KPK poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości w postaci danych administratorów stron internetowych i kont na portalach społecznościowych, na jakich były zamieszczane materiały, w treści których oskarżony miał dopuścić się zniewagi bądź zniesławienia pokrzywdzonych, przy jednoczesnym braku stanowczych dowodów świadczonych o winie oskarżonego.;

c) mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 167 w zw. z art. 2 § 2 KPK, poprzez niepodjęcie z urzędu inicjatywy dowodowej w postaci wystąpienia do portali internetowych F., (...), a także do G. L. z zapytaniem, celem ustalenia danych administratorów stron internetowych i kont na portalach społecznościowych, na jakich materiały, w treści których oskarżony miał dopuścić się zniewagi bądź zniesławienia pokrzywdzonych były zamieszczane, jak również inicjatywy dowodowej zmierzającej do ustalenia adresów IP komputerów, z jakich publikowane były ww. materiały, mimo iż powyższe okoliczności mają kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia

sprawy, jako że warunkują byt przypisywanych oskarżonemu przestępstw, a ponadto podjęcie inicjatywy dowodowej nie doprowadziłoby do przedłużenia postępowania.;

d) mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 366 KPK, poprzez zaniechanie przez Sąd wyjaśnienia istotnej okoliczności sprawy w postaci danych dotyczących adresów IP komputerów, z jakich publikowane były materiały, w treści których oskarżony miał dopuścić się zniewagi bądź zniesławienia pokrzywdzonych oraz ustalenie administratorów stron internetowych i kont na portalach społecznościowych, na których materiały te były podawane do publicznej wiadomości, podczas, gdy obowiązkiem Sądu orzekającego jest baczyć, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, w szczególności jeżeli od ustalenia tych okoliczności, zależy, jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie, byt zarzucanych oskarżonemu przestępstw.;

Obrońca oskarżonego: pkt. 1 e.

e) naruszenia ww. wymienionych przepisów postępowania zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony zamieszczał zgromadzone w sprawie materiały tekstowe i audiowizualne w sieci Internet, tym samym dopuszczając się czynów opisanych w akcie oskarżenia, podczas gdy brak jest jednoznacznych dowodów na to, iż to właśnie oskarżony zamieszczał bądź upubliczniał ww. materiały, a tym samym brak jest podstaw do uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

x niezasadne obrońcy oskarżonego

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższe zarzuty, dotyczące tożsamych kwestii dowodowych w zakresie rozstrzygnięcia Sądu I instancji, zostaną rozważone łącznie.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego Z. S. w zakresie zarzucanych mu czynów, a nadto wynikają one z właściwie ocenionego, wszechstronnego materiału dowodowego, która to ocena wypełnia wszystkie dyrektywy art. 7 k.p.k., jak również art. 410 k.p.k., o czym niżej. Zatem przedstawiona ocena dowodów została przeprowadzona prawidłowo i jako kompletna, nie wymagała korekty i uzupełnienia.

Kontrola odwoławcza przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny pozwala na stwierdzenie, że zarzuty sformułowane przez obrońcę oskarżonego w apelacji nie zasługują na uwzględnienie. W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k. ani innych przepisów, gdyż Sąd I instancji oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego, uzupełnił go w możliwym zakresie oraz słusznie uargumentował i uznał, że nie występują żadne, niewzruszalne dowody pozwalające na uznanie, iż oskarżony Z. S. nie dokonał znieważenia Pana Prezydenta Andrzeja Dudy, Pana Premiera Jarosława Kaczyńskiego oraz Pana Ministra Mariusza Kamińskiego, a także znieważenia Narodu Polskiego. Uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. /na którą wskazuje również treść apelacji, choć nie jest on bezpośrednio wskazany w jej podstawach/ może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii.

Dla zasadności zarzutu art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości, co do stanu dowodów /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r./. W oczywisty sposób nie zostały naruszone przepisy art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. - tj. ogólne dyrektywy nakazujące uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a nadto nakaz oparcia rozstrzygnięć na prawdziwych ustaleniach faktycznych.

W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. czy innych przepisów, w aspekcie błędu, który uniemożliwiłby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywał jego zmianę, co do oceny zachowań oskarżonego Z. S. poprzez przyjęcie, że nie dokonał on zarzucanych mu w aktach oskarżenia przestępstw z uwagi na niepotwierdzenie okoliczności, iż to nie on był administratorem stron internetowych, na których publikacje się pojawiły. Skarżący obrońca oskarżonego nie wykazał istotnych uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku. Zatem jego wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów jest w oczywisty sposób bezzasadny.

Odnosząc się zwięźle do uchybień Sądu I instancji wskazywanych w apelacji, w jej pkt 1 a należy stwierdzić, iż niezasadne jest stwierdzenie, jakoby Sąd Okręgowy dokonał dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności: wydruków z profili społecznościowych i stron internetowych, protokołów oględzin wraz z linkami do materiałów, informacji z Wydziału do Walki z Cyberprzestępczością Komendy Stołecznej Policji, zeznań świadków K. W., C. K., P. P., wydruków z publikacji, treści publikacji internetowych zgranych z sieci na płyty CD. Zauważyć należy, iż autor apelacji nie wskazuje i nie wyjaśnia na czym owa „dowolność” w ocenie tych dowodów miała podlegać oraz na czym poległy naruszenia art. 438 pkt 2 k.p.k. w tym zakresie, a przede wszystkim obrona nie wykazała jaki był ewentualny wpływ tego błędu na treść zapadłego orzeczenia, co jest warunkiem niezbędnym dla ewentualnego uwzględnienia takiego zarzutu o charakterze względnej przyczyny odwoławczej. Brak wskazania konkretnych uchybień w ocenie poszczególnych dowodów wymienionych i wskazywanych jako całkowity zbiór, uniemożliwia Sądowi Apelacyjnemu odniesienie się do ich szczegółowej kontroli instancyjnej i skutkuje koniecznością całkowitej oceny pod względem kolejności ich wskazywania przez autora apelacji.

Ocena wydruków z profili społecznościowych i stron internetowych została dokonana przez Sąd Okręgowy na stronie 7 uzasadnienia w pkt 1.1. Nie powielając prawidłowej i zasadnej argumentacji powołanej w uzasadnieniu Sądu meriti wskazać jedynie należy na te elementy dowodowe, które znajdują oparcie w materiale dowodowym zebranym w aktach sprawy, a zatem potwierdzony wizerunek osoby oskarżonego Z. S. występujący na wskazanych portalach, jego głos, co do barwy i charakterystyki zawieranych stwierdzeń. Sąd orzekający wskazał zasadnie, iż materiały, które utrwalono nie zostały w żaden sposób zmodyfikowane lub zniekształcone, jak również nie ma żadnych dowodów aby ktoś je fabrykował. Słusznie Sąd orzekający zwraca także uwagę na potwierdzenie autentyczności tych materiałów przez samego oskarżonego, który miał je stosować w ramach deklarowanej autoterapii.

Nie budzi zastrzeżeń Sądu odwoławczego ocena informacji z Wydziału do Walki z Cyberprzestępczością Komendy Stołecznej Policji. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż materiały te zostały poddane wszechstronnej analizie /k. 6 i k. 8 uzasadnienia/, czego skutkiem była zmiana kwalifikacji prawnej i liczby zarzutów wskazanych w aktach oskarżenia z dnia 12 lipca 2017 r. i 27 stycznia 2017 r., przyjmując, iż część z nich stanowi tożsame przestępstwa, zaś część winna być połączona w ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Decyzje podjęte przez Sąd Okręgowy w tym zakresie są prawidłowe i znajdują się od ochroną w ramach swobody orzekania.

Nie budzi zastrzeżeń także ocena zeznań świadków: K. W., C. K., i P. P., które stały się podstawą ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego.

K. W. odnalazł i zabezpieczył materiały w portalu (...). Świadek w swoich zeznaniach /k. 10-13 akt sprawy/ wskazał okoliczności, w jakich doszło do zabezpieczenia dowodów. Ocena zeznań świadka dokonana przez Sąd Okręgowy jest prawidłowa. Podobnie zeznania świadków C. K. i P. P. zostały ocenione prawidłowo i nie zawierają żadnych elementów, które te osobowe źródła dowodowe czyniłyby niewiarygodnymi.

Prawidłowo dokonano analizy dowodów w postaci wydruków z publikacji, treści publikacji internetowych zgranych z sieci na płyty CD.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, iż prezentowana przez autora apelacji analiza uchybień Sądu meriti w powyższym zakresie jest oczywiście błędna.

Odnosząc się zwięźle do uchybień Sądu I instancji wskazywanych w apelacji, w jej pkt 1 b należy stwierdzić, iż niezasadne jest stwierdzenie, jakoby Sąd Okręgowy dokonał obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości w postaci danych administratorów stron internetowych i kont na portalach społecznościowych, na jakich były zamieszczane materiały, w treści których Z. S. miał dopuścić się zniewagi bądź zniesławienia pokrzywdzonych, przy jednoczesnym braku stanowczych dowodów świadczonych o winie oskarżonego. Sąd Okręgowy nie uchybił regułom prawa procesowego ujętym w art. 5 k.p.k. Obrońca przywołując wskazany przepis prawa procesowego nie precyzuje, w czym konkretnie dostrzega naruszenie zasady w nim ujętej. Podnieść należy, że Sąd ma obowiązek przeprowadzić te dowody, które mają znaczenie dla rozstrzygania i temu obowiązkowi Sąd I instancji nie uchybił. Obrońca nie wykazał, jakie dowody przeprowadzone w ramach postępowania przygotowawczego miały istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, a przed Sądem zostały pominięte lub zinterpretowana na niekorzyść oskarżonego. Zauważyć należy, iż Z. S. nie składał zastrzeżeń, co do niepełności materiału dowodowego. W aktach sprawy, choć obrońca twierdzi odmiennie, znajduje się kompletny materiał publikacji dokonywanych na portalu społecznościowym (...) z dnia 31 sierpnia i 1 września 2015 r. materiały te korespondują z materiałami w postaci zeznań świadków w spawie przesłuchanych oraz zeznaniami funkcjonariuszy ABW /k. 1, k. 47 - 58, k. 8/. Uwzględniając jednocześnie charakter zarzutów stawianych Z. S., jego rolę w tych przestępstwach, jak też sposób ich realizacji, brak jest jakichkolwiek podstaw do oceny, by materiał dowodowy sprawy był niekompletny. Samo przekonanie, że oskarżony oraz jego obrońca uważa inaczej, nie wskazując jakichkolwiek argumentów ocenę taką uprawniających, bądź chociaż uprawdopodabniających, w pełni uprawniało Sąd Okręgowy do oddalenia wniosku dowodowego w tym zakresie, co również uczynił Sąd Apelacyjny w trakcie rozprawy odwoławczej. Skoro zatem ustalenia Sądu w zakresie identyfikacji oskarżonego, jako sprawcy przestępstw na szkodę pokrzywdzonych wynikają z innych, obiektywnych i niepodważonych procesowo dowodów, chybione jest wykazywanie, by brak źródłowych materiałów z portalu (...) lub (...) lub (...) naruszał prawo oskarżonego do obrony. W takich warunkach, uwzględniając jednocześnie okoliczność, że w spawie przeprowadzonych zostało szereg innych dowodów potwierdzających zasadność zarzutów aktów oskarżenia, uznać należy, że nie naruszono zasady wskazanej w tj. art. 5 § 2 k.p.k. Dodatkowo zauważyć należy, że Sąd Okręgowy nie uznał jako udowodniony, całego materiału dowodowego. Sąd wskazał jakim dowodom i w jakim zakresie nie daje wiary /k. 6 uzasadnienia/ i w sposób prawidłowy wyjaśnił swoje rozumowanie.

Jako błędne uznać należy zarzuty obrońcy wskazane w pkt. 1 c i d, dotyczące postępowania dowodowego oraz braku podejmowania inicjatywy dowodowej przez sąd z urzędu, czyli obrazy przepisów prawa procesowego, a to art. 2 § 2 w zw. z art. 167 i w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. Dokonując analizy tych zarzutów, a przede wszystkim ich uzasadnienia należy przyjąć, iż jego istota stanowi naruszenie art. 170 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrony w zakresie wskazywanym w apelacji. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż Sąd orzekający ma prawo i obowiązek przeprowadzania dowodów z urzędu i na wniosek stron, ale tylko niezbędnych i celowych do rozpoznania sprawy, na co wskazywano już wcześniej. Sąd Okręgowy był w pełni uprawniony do oddalenia na rozprawie wniosków obrońcy i oskarżonego o przeprowadzenie dowodu w postaci adresów IP komputerów, z jakich publikowane były materiały, w treści których oskarżony miał dopuścić się zniewagi bądź zniesławienia pokrzywdzonych oraz ustalenie administratorów stron internetowych i kont na portalach społecznościowych, na których materiały te były podawane do publicznej wiadomości. Wnioskowane informacje mogły być uznane za konieczne gdyby ten zbiór dokumentów, zabezpieczone pliki oraz inne dowody wskazane powyżej przez Sąd Apelacyjny, a który został przedstawiony Sądowi był niekompletny lub jego autentyczność budziłaby wątpliwości. W realiach sprawy ich przeprowadzenie nie było celowe na etapie jurysdykcyjnym, skoro Z. S. znał już zebrany dokumentarny materiał dowodowy. W tym miejscu należy stwierdzić, iż podstawą części stawianych zarzutów są rozmowy, jakie toczył oskarżony Z. S. z funkcjonariuszami dyżurnymi ABW, których treść następnie została opublikowana na wskazywany powyżej portalach internetowych. Nie jest możliwym aby te treści, w sposób oczywisty nie upubliczniane przez Organy Państwowe następnie znalazły się w obrocie publicznym bez intencji innej osoby aniżeli autor tych rozmów, co ewidentnie wskazuje, iż autorem wypowiadanych stwierdzeń, które później stały się podstawą zarzutów aktów oskarżenia pochodziły od oskarżonego Z. S..

Apelacja obrońcy w zakresie naruszenia art. 167 k.p.k. nie zawiera żadnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie podejmowanych decyzji procesowych. Artykuł 167 k.p.k. nakłada na Sąd meriti obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu, ale tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy - innymi słowy - w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Sąd I instancji ma zatem obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy i tym samym wymaga uzupełnienia./postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2021 r. syg. akt III KK 182/21/. Przenosząc powyższe stanowisko na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy podjął wszelkie działania mające na celu pozyskanie danych, niezbędnych dla ewentualnego ustalenia umieszczenia przez Z. S. materiałów znieważających pokrzywdzonych na portalach internetowych. Szeroko o tych działaniach Sąd Apelacyjny rozważał w pkt 1 uzasadnienia. Dane, o których wspominał sam oskarżony Z. S. i jego obrońca w apelacji w chwili obecnej zostały skasowane, a zatem bezpowrotnie stracone i występowanie o ich pozyskanie do operatorów portali, których miejscem rezydowania są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej słusznie uznano za zbędne i niewnoszące nic do toczącego się postępowania z uwagi na brak materiału źródłowego do czynienia dalszych ustaleń dowodowych. Mając na uwadze powyższe, decyzja Sądu Okręgowego, potwierdzona przez Sąd Apelacyjny na rozprawie odwoławczej w zakresie tych dowodów jest zasadna, a zarzut apelacyjny obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do ostatniego zarzutu apelacji obrońcy należy zaznaczyć, iż zarzut z pkt 1 e dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych w sprawie jest nieprawidłowo sformułowany, gdyż w rzeczywistości chodzi tu o zarzut wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, który jest pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego tak rozumiany zarzut apelacji obrońcy oskarżonego Z. S. należało rozważyć łącznie z zarzutami z pkt 1 a - d apelacji.

Zarzut ten jest niezasadny w stopniu oczywistym i nie może zostać uwzględniony. Sąd Okręgowy, na k. 11 - 15 uzasadnienia, wskazuje wszystkie okoliczności, które wskazują i na winę i sprawstwo Z. S. w zakresie zarzucanych mu czynów. Sąd wskazuje wszystkie elementy materiału dowodowego potwierdzające popełnienie przez oskarżonego czynów z art. 212 § 2 k.k., 133 k.k., 216 § 2 k.k. i 135 § 2 k.k. Mając na uwadze powyższą argumentację, w tym aspekcie decyzja Sądu a quo jest prawidłowa. Ustalenia faktyczne oparte zostały na wiarygodnych dowodach, ocenionych obiektywnie, logicznie i racjonalnie. Są to ustalenia prawidłowe.

Lp.

Zarzut

2/

Prokuratora:

rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego Z. S. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, jako kary rażąco łagodnej w stosunku do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów', stopnia zawinienia, postawy oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego, który nie wykazał jakiejkolwiek skruchy, braku pozytywnej prognozy kryminologicznej oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd, dokonujący kontroli instancyjnej orzeczenia, zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i 58 k.k. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /zobacz: wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice, co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

Zarzut rażąco łagodnej kary, który zawiera apelacja oskarżyciela publicznego, nie odniósł żadnego skutku z powodu argumentów tam przedstawionych (okoliczności popełnionego przestępstwa, osobowości oskarżonego). Sąd Apelacyjny potwierdza prawidłowość wymiaru kar jednostkowych i wysokość wymierzonej kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności względem oskarżonego Z. S.. Wprawdzie zachowania oskarżonego nie były jednostkowym błędem popełnionym z powodu np.: niedojrzałości, młodego wieku lub uzasadnionej frustracji zirytowanego człowieka to pamiętać należy, iż popełnianie one były w warunkach art. 31 § 2 k.k., czyli poczytalności ograniczonej.

Ponadto, większość przestępstw zarzucanych oskarżonemu to czyny ścigane z oskarżenia prywatnego, których społeczna szkodliwość jest niższa, niż czynów ściganych z oskarżenia publicznego. Zwrócić uwagę należy również na fakt, iż osoby pokrzywdzone działaniami oskarżonego Z. S. to osoby biorące czynny udział w życiu publicznym RP. Potwierdzając pełne prawo do oczekiwania poszanowania godności tych osób - Prezydent RP, były Premier RP, Minister RP pamiętać należy, iż rola i udział tych osób w debacie publicznej rodzi różne emocje, a osoby te, o czym świadczą zeznania przez nie złożone w prowadzonym postępowaniu sądowym, mają świadomość, iż mogą być przedmiotem niestety nawet tak karygodnych postaw, jak postawa oskarżonego zaprezentowana względem nich. Kara łączna 2 lat pozbawienia wolności ( ultima ratio) nie jest w tych warunkach zbyt łagodna, gdyż jej minimalną granicę stanowią odpowiednio wartości: art. 133 k.k. - 1 miesiąc pozbawienia wolności, art. 135 § 2 k.k. - 1 miesiąc pozbawienia wolności, art. 212 § 2 k.k. - kara grzywny, art. 216 § 2 k.k. - kara grzywny. Kara bezwzględna 2 lat pozbawienia wolności uwzględnia zatem, w maksymalnym stopniu, wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające, które podnosił obrońca oskarżonego i prokurator.

Apelacja prokuratora nie zawiera żadnych istotnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru orzeczonej kary łącznej lat 2 pozbawienia wolności. Kara jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej przypisanych czynów, znaczącego stopnia winy sprawcy, jego dotychczasowego trybu życia i rodzaju działań skierowanych wobec pokrzywdzonych. Uwzględnia rodzaj ujemnych następstw czynu, niewątpliwie dolegliwych dla pokrzywdzonych, ale takich z którymi osoby te muszą się liczyć, o czym wspomniano powyżej, jak też właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który był już wielokrotnie karany. Zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa nie świadczy o potrzebie zaostrzenia wymierzonej kary.

W tej sprawie zasadne jest zastosowanie zasady asperacji kar, którą zastosował Sąd Okręgowy. Przemawia za tym stopień społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste oraz zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa - gdyż okoliczności te dotyczą wymiaru kar jednostkowych, a nie kary łącznej. Przyjęcie zasady asperacji kar wynika z łączności podmiotowo-przedmiotowej czynów, ich bliskości czasowej oraz ewidentnej dominacji szkodliwości społecznej czynów art. 133 k.k. i art. 135 § 2 k.k. Oskarżyciel publiczny nie wskazał okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie łagodne, a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tak ukształtowana kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Brak jest jakichkolwiek podstaw do zaostrzenia wymiaru łącznej sankcji karnej.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wnosił o: zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Prokurator: wniósł o zmianę wyroku i orzeczenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługują na uwzględnienie wnioski obrońcy oskarżonego oraz prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku i odpowiednio, uniewinnienie oskarżonego i podwyższenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do lat pięciu.

Decyzja Sądu Okręgowego o skazaniu oskarżonego Z. S., w świetle zebranego i prawidłowo ocenionego w sprawie materiału dowodowego jest zasadna i zasługuje na utrzymanie w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazujący Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 28/17 z dnia 21.10.2020 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy szczegółowo omówione w pkt 1 i 2 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Nie dotyczy.

III.

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, z uwagi na niezasadność apelacji, zasądzono od oskarżonego Z. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak

Piotr Bojarczuk Przemysław W. Radzik

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I – X wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty X wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

☐ w całości

x w części

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

x

Zmiana