Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 161/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 28 grudnia 2021 r. sygn. akt V Ko 396/21.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy

☒ inny – pełnomocnik Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

I/ Pełnomocnika wnioskodawcy K. O. (1) obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 558 k.p.k. poprzez błędną ich wykładnię polegającą na nieuwzględnieniu przesłanki stanowiącej, że zadośćuczynienie ma być „odpowiednie”.

II/ Pełnomocnika reprezentanta Skarbu Państwa - Komendanta Stołecznego Policji:

1/ obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 552 § 4 w zw. z art. 554 § 2a w zw. z art. 554 § 2b pkt 3 k.p.k. poprzez nieprawidłową wykładnię, prowadzącą do uznania organu, który dokonał zatrzymania, za organ obowiązany do zapłaty zadośćuczynienia jako statio fisci Skarbu Państwa, podczas gdy z przepisu wynika, że odpowiedzialnym za zapłatę jest wprost Skarb Państwa, a udział organu Policji, który dokonał zatrzymania, ma jedynie charakter udziału reprezentanta procesowego Skarbu Państwa w postępowaniu sądowym, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego zasądzenia zadośćuczynienia od Skarbu Państwa - Komendanta Stołecznego Policji;

2/ obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 554 § 4 k.p.k. w zw. z art. art. 554 § 2a w zw. z art. 554 § 2b pkt 3 k.p.k. poprzez nieprawidłową wykładnię, prowadzącą do uznania organu, który dokonał zatrzymania, za organ obowiązany do zapłaty kwot z tytułu zwrotu kosztów ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika z wyboru jako statio fisci Skarbu Państwa, podczas gdy z przepisu wynika, że udział organu Policji, który dokonał zatrzymania, ma jedynie charakter udziału reprezentanta procesowego w postępowaniu sądowym, a zwrot uzasadnionych wydatków przysługuje wnioskodawcy jedynie bezpośrednio od Skarbu Państwa, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego zasądzenia zwrotu kosztów od Skarbu Państwa - Komendanta Stołecznego Policji;

3/ ewentualnie obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 558 k.p.k. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że wnioskodawca wykazał, że w wyniku zatrzymania doznał krzywdy w rozmiarze uzasadniającym przyznanie kwoty w wysokości 3.000 zł, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie uzasadniał przyznania mu zadośćuczynienia w ww. wysokości.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

a/ Zarzuty skarżących dotyczą częściowo zbliżonych kwestii, a zatem celowe jest ich łączne rozpoznanie.

b/ Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie było stwierdzenie niewątpliwej niesłuszności zatrzymania K. O. (1), do którego doszło w dniu 24 października 2020 r. w czasie demonstracji osób protestujących przeciwko wprowadzonym przez rząd obostrzeniom i restrykcjom w związku z pandemią koronowirusa w Polsce i które zakończyło się 25 października 2020 r.

c/ Na wstępie wskazać należy, że niezrozumiałe i oczywiście błędne okazały się zarzuty z pkt 1 i 2 pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji odnośnie wskazania w zaskarżonym wyroku Komendanta Stołecznego Policji jako statio fisci Skarbu Państwa tj. podmiotu zobowiązanego do wypłaty zasądzonych kwot tytułem zadośćuczynienia i zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika. Treść wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 28.12.2021 r. jest w tej kwestii jasna i odmienna - zasądzono na rzecz K. O. (1) zadośćuczynienie za doznaną krzywdę oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego od Skarbu Państwa nie wskazując, że wypłata tych sum ma nastąpić od Komendanta Stołecznego Policji. Tak więc zarzuty te są bezprzedmiotowe. Zawodowy pełnomocnik reprezentujący Komendanta Stołecznego Policji, jak się wydaje, skopiował w/w zarzuty z apelacji wywiedzionej w innej sprawie, nie zadając sobie trudu ich weryfikacji w odniesieniu do zaskarżonego wyroku wydanego w niniejszej sprawie.

d/ Zarzut z pkt 3 pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji nie jest precyzyjny i nie może być skuteczny. W powiązaniu z treścią uzasadnienia apelacji i wnioskiem o oddalenie roszczeń wnioskodawcy zarzut ten należy rozumieć jako kwestionowanie, aby K. O. wykazał jakąkolwiek krzywdę wynikłą wskutek przedmiotowego zatrzymania. W tym zakresie podzielić należy przekonujące stanowisko Sądu Okręgowego, że zatrzymanie w dniach 24-25.10.2020 r. było niewątpliwie niesłuszne, co wynika z postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 10.03.2021 r. sygn. II KP 3158/20 uznającego je za niezasadne i nieprawidłowe oraz z oceny zeznań wnioskodawcy i świadków K. O. (3) i R. L.. Skarżący nawet nie próbuje wykazać, aby zachodziło rzeczywiste podejrzenie popełnienia przestępstwa przez K. O., który biorąc udział w demonstracji korzystał z konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich oraz, aby jego zatrzymanie było uzasadnione i konieczne. W tej sytuacji wnioskodawca był uprawniony do dochodzenia roszczenia o zadośćuczynienie za przedmiotowe zatrzymanie i trudno przyjąć, aby już na skutek samego pozbawienia wolności nie doznał żadnej krzywdy. O ile skarżący ma rację, że niniejsza sprawa ma charakter cywilny i stosownie do art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc ciężar udowodnienia zasadności i wysokości roszczenia spoczywa na wnioskodawcy, to pełnomocnik pomija zakres postępowania dowodowego przed Sądem I instancji, podczas którego przesłuchano świadków i uznano za materiał dowodowy akta sprawy II Kp 3158/20. Zatem skarżący, aby osiągnąć zamierzony efekt, powinien kwestionować dokonaną przez Sąd ocenę materiału dowodowego lub jego niepełność, czego nie uczynił - a nie brak czy niewłaściwą inicjatywę dowodową ze strony wnioskodawcy. Zauważyć trzeba, że Sąd I instancji nie mógł naruszyć art. 558 k.p.k. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., skoro dotyczą działań strony wnioskującej a nie organu procesowego. Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że Sąd Apelacyjny dokonuje kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia /w którym przyjęto za udowodnioną krzywdę w określonym rozmiarze/, a nie zachowania wnioskodawcy i jego pełnomocnika w procesie.

e/ Odnosząc się natomiast do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, to wskazać należy, że argumenty zawarte zarówno w apelacji pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji jak i apelacji pełnomocnika wnioskodawcy, nie zasługiwały na uwzględnienie.

f/ Sąd Okręgowy zasądzając na rzecz K. O. (1) kwotę 3000 zł wziął pod uwagę całokształt istotnych okoliczności - długość trwania zatrzymania /22 godz. 45 minut/, a także uniemożliwienie wnioskodawcy skorzystania z toalety i otrzymania wody pitnej, podanie posiłku dopiero następnego dnia około godz. 12.00, niepewność o dalszy przebieg wydarzeń z jego udziałem, stosowanie kajdanek podczas transportu z O. do G., obawę o żonę, która również została zatrzymana, a także o małoletnie dzieci, które zostały w domu bez opieki. Nie można tu mówić o „znikomości ujemnych następstw”, jak twierdzi pełnomocnik Komendanta Stołecznego Policji. Wnioskodawca domagał się w piśmie inicjującym sprawę przyznania zadośćuczynienia w kwocie 36.000 zł. Kwota zasądzona w zaskarżonym wyroku jest niższa, ale zdaniem Sądu odwoławczego jest odpowiednia w stosunku do stopnia krzywdy, jakiej doznał K. O. w wyniku niewątpliwie niesłusznego zatrzymania. Słusznie Sąd I instancji podał, że względem wnioskodawcy nie stosowano innej przemocy, nie przeprowadzono jego rewizji ani nie odebrano telefonu. Natomiast w chwili zatrzymania znajdował się on pod wpływem alkoholu. Uwzględniono też jego wiek, który nie wpływał na zwiększenie doznanych dolegliwości. Zatrzymanie nie spowodowało innych negatywnych następstw dla wnioskodawcy, który wówczas nie pracował.

g/ Zarzut apelacji pełnomocnika wnioskodawcy dotyczący naruszenia art. 445 § 1 k.c. poprzez nieuwzględnienie przesłanki stanowiącej, że zadośćuczynienie ma być „odpowiednie” - uznać trzeba za chybiony. Kryteria oceny wysokości zadośćuczynienia powinny być rozważane w związku z konkretną osobą poszkodowanego, zaś przydatność kierowania się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia sumami zasądzonymi z tego tytułu w innych przypadkach jest ograniczona, ponieważ porównanie takie może stanowić tylko orientacyjną wskazówkę i nie może naruszać zasady indywidualizacji okoliczności wyznaczających rozmiar krzywdy. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko, że pojęcie sumy odpowiedniej dotyczącej zadośćuczynienia ma charakter nieokreślony. Niewątpliwie zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomiczną wartość. Jednocześnie wartość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być stosownie do art. 445 § 1 k.c. „odpowiednia” w tym sensie, że powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom społeczeństwa, nie może prowadzić do nadmiernego bogacenia się. Natomiast kryterium przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa ma znaczenie pomocnicze /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z 22.01.2015 r. III KK 252/14, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 16.03.2023 r. II AKa 393/21/.

h/ W niniejszej sprawie wnioskodawca na skutek przedmiotowego zatrzymania poza pozbawieniem go wolności, dyskomfortem fizycznym i psychicznym, nie był w stanie wykazać innych negatywnych dla niego konsekwencji zatrzymania, które wiązałyby się z doznaniem krzywdy w stopniu umożliwiającym przyznanie mu zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż 3000 zł. Natomiast korygowanie przez Sąd odwoławczy wysokości zasądzonego zadośćuczynienia uzasadnione jest tylko wówczas, gdy Sąd I instancji przy ustalaniu tejże sumy nie uwzględnił wszystkich istotnych okoliczności, mających wpływ na rozmiar krzywdy, ewentualnie przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności jest ono niewspółmierne jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie (por. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18.07.2019 r. sygn. V ACa 499/18).

i/ Podzielić należy stanowisko apelującego, że poziom życia poszkodowanego nie determinuje wysokości zadośćuczynienia, gdyż decyduje o tym rozmiar doznanej krzywdy. Jednakże skarżący pełnomocnik wnioskodawcy w ogóle nie wykazał, aby przyznane zadośćuczynienie było zaniżone – w toku postępowania nie przedłożył dowodów świadczących o doznaniu przez K. O. krzywdy uzasadniającej zasądzenie żądanej kwoty aż 36.000 zł. Przyznana kwota nie może być oparta jedynie na subiektywnych odczuciach wnioskodawcy, bez odniesienia do jakichkolwiek obiektywnych kryteriów. Ponadto ustalenie kwoty należnego zadośćuczynienia pozostaje w dyskrecjonalnej władzy sędziego i nie może być ono przyznane wyłącznie na podstawie innych spraw o podobnej materii, gdyż każda sprawa jest indywidualnie rozpatrywana i cechują ją indywidualne okoliczności. Pisemne uzasadnienie wyroku przekonuje, że Sąd I instancji nie pominął w swych rozważaniach istotnych okoliczności mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie jest adekwatne i jednocześnie czyni zadość poczuciu sprawiedliwości społecznej. Kwota zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, stosownych do zasobów majątkowych społeczeństwa, siły nabywczej pieniądza i nie powinna kontrastować z przeciętnymi zdolnościami finansowymi obywatela. Nie powinna być uznawana za niewspółmierną do doznanej krzywdy. Uwzględniając czas i stopień natężenia cierpień psychicznych i fizycznych wynikających z krótkotrwałego pozbawienia wolności wnioskodawcy, brak dalszych negatywnych następstw oraz brak wpływu zatrzymania na sposób jego funkcjonowania w społeczeństwie, za odpowiednie należy uznać zadośćuczynienie w kwocie 3000 zł, które jednocześnie nie będzie stanowić źródła wzbogacenia. Kwota ta jest zbliżona do wysokości minimalnego wynagrodzenia za miesiąc pracy na początku 2023 r. wynoszącego 3490 zł brutto.

j/ Nie jest wystarczające odwołanie się przez skarżącego do innej bliżej nieokreślonej sprawy dotyczącej zadośćuczynienia za zatrzymanie w związku z zarzutem dopuszczenia się wykroczenia, skoro w każdej sprawie należy badać indywidualne okoliczności wpływające na rozmiar krzywdy. Przyjąć należy, że w tym wypadku Sąd Okręgowy ubocznie wskazał na wiek i brak zajęcia K. O. jako dodatkowe elementy, które miał na względzie, ale nie jako podstawę określenia wysokości zasądzonej kwoty, tylko jako okoliczności, które nie spowodowały dodatkowych następstw niematerialnych czy materialnych. Zatem nie chodzi tu o różnicowanie wysokości zadośćuczynienia z uwagi na wiek czy zajęcie poszkodowanego, ale o brak dalszych negatywnych skutków dla wnioskodawcy i uznanie, że zasądzona suma stanowi odczuwalną dla niego wartość ekonomiczną. Nie można uznać, aby zaskarżone rozstrzygnięcie było niesprawiedliwe, przy czym w istocie pełnomocnik wnioskodawcy zaskarżył wyrok w części oddalającej tj. pkt II, a nie w części zasądzającej pkt I.

Wnioski

I/ Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku w części I i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz K. O. (1) kwoty 36.000 zł,

2/ zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów postępowania wg norm przepisanych.

II/ Pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji wniósł o:

1/ o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i 3 poprzez oddalenie wniosku także co do zasądzonej kwoty 3.000 zł oraz oddalenie żądania w przedmiocie zasądzenia obowiązku zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika,

2/ w razie, gdyby Sąd nie przychylił się do powyższego wniosku lub uwzględnił go jedynie w sposób częściowy - o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i 3 poprzez zasądzenie kwot bezpośrednio od Skarbu Państwa, bez dalszego oznaczania statio fisci w postaci Komendanta Stołecznego Policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

W świetle rozważenia zarzutów podniesionych przez obu pełnomocników brak było jakichkolwiek podstaw do zmiany wyroku poprzez oddalenie żądania wnioskodawcy w całości i co do zasądzenia zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika czy poprzez podwyższenie wysokości przyznanego zadośćuczynienia – co wynika z powyższych rozważań.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkty I, II, III zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Z przyczyn, jak wyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1. 

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie dotyczy

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Nie dotyczy

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

Nie dotyczy

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III.

Wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k.

7.  PODPISY

Przemysław Filipkowski

Anna Nowakowska Sławomir Machnio

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt II wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik Komendanta Stołecznego Policji

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I i III wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana