Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 października 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi -Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa Miasta Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł. przeciwko J. K. o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego:

1.  nakazał pozwanemu J. K. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w Ł. wraz z rzeczami do niego należącymi;

2.  orzekł, że pozwanemu J. K. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  zasądził od pozwanego J. K. na rzecz powoda Miasta Ł. – Zarząd Lokali Miejskich w Ł. kwotę 1.150 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 2.500 zł tytułem tymczasowo poniesionych kosztów sądowych w postaci wynagrodzenia biegłego, a w pozostałej części nie obciążył pozwanego tymczasowo poniesionymi kosztami sądowymi.

Apelację od opisanego rozstrzygnięcia wywiódł pozwany, zaskarżając orzeczenie w całości. Skarżący zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwą ocenę dowodu z opinii biegłego i niedokonanie wszechstronnej jego oceny w świetle całego materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego, bezkrytycznego uznania wniosków płynących z opinii biegłego za słuszne, podczas gdy wnioski te stały w oczywistej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez jego zastosowanie i stwierdzenie, że wypowiedzenie umowy najmu w piśmie z dnia 20 lipca 2015 roku było skuteczne, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że nie zostały spełnione przesłanki do dokonania skutecznego wypowiedzenia pozwanemu umowy najmu na podstawie powołanego przepisu.

W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz J. K. kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, w części, w której nie pozostają one w sprzeczności z poczynionymi ustaleniami Sądu Odwoławczego, przyjmując je jako własne, nie podziela jednak oceny prawnej dokonanej przez Sąd I instancji.

Sąd Rejonowy stwierdził, że wydana w przedmiotowej sprawie opinia jest wystarczają do ustalenia wysokości należności pozwanego. Jednakże stanowisko biegłego nie jest kompletne, zawiera dużo nieścisłości i nie pokrywa się z pozostałym materiałem dowodowym. Tabele z danymi przedstawione przez biegłego nie mają pokrycia z kwotami uwidocznionymi na wezwaniu do zapłaty z dnia 8 czerwca 20219 roku. Nadto opinia z dnia 12 września 2018 roku zawiera sprzeczne twierdzenia z wydaną opinią uzupełniająca. Bowiem w pierwszej opinii biegły wskazał, że pozwany spłacił dług podstawowy wynikający z nakazu zapłaty VIII Nc 359/04 w wysokości 9.146,86, natomiast w opinii uzupełniającej biegły podkreślił, że ten dług nie został spłacony.

Z akt sprawy nie wynika, aby powyższe ustalenia można wyprowadzić z przedstawionego materiału dowodowego bowiem powódka nie załączyła do akt dokumentów, które wskazałyby kwotę zaległości związanych z umową najmu. Załączone przez nią zestawienia nie wykazują w jaki sposób powódka rozliczyła wpłaty dokonane przez pozwanego oraz jaka była wysokość zaległości. Dlatego też opinia biegłego zawiera ustalenia, które nie mogą być uznane za wystarczające do uznania powództwa za udowodnione. W przedmiotowej sprawie jest dużo wątpliwości co do wysokości kwoty spłaconej przez pozwanego oraz kwoty, która pozostała mu do spłacenia.

Należy odnotować, że wykazanie przesłanek uzasadniających roszczenie obciąża właściciela rzeczy (art. 6 kc). Udowodnieniu przez powoda podlegają takie okoliczności, jak wysokość należności. W przedmiotowej sprawie powódka nie potrafi wykazać jaką kwotę pozwany spłacił, inna kwotę wskazuje w sądzie, inna wynika z załączonych dokumentów, a jeszcze inną wymaga od pozwanego w wezwaniu do zapłaty. Powyższe wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść pozwanego. Tym samym powyższe powództwo nie może zostać uznane za udowodnione co do wysokości należności.

Opinia biegłego podlega ocenie sądu stosownie do reguł określonych w art. 233 § 1 k.p.c. i w ramach tej oceny sąd ustosunkowuje się do mocy przekonywującej rozumowania biegłego i logicznej poprawności wyciągniętych przez niego wniosków. Co istotne, Dowód z opinii biegłego jest prawidłowo przeprowadzony wówczas, gdy opinia zawiera uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych. Ocena dowodu z opinii biegłego sądowego wymaga ustosunkowania się do mocy przekonywającej rozumowania biegłego i logicznej poprawności wyciągniętych przez niego wniosków. Nie można oprzeć ustaleń wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, lecz koniecznym jest sprawdzenie poprawności poszczególnych elementów składających się na trafność wniosków końcowych. Wnioski biegłego powinny być w zasadzie stanowcze i jednoznaczne (wyr. Sądu Apelacyjnego Łodzi z 3 kwietnia 2013 r., I ACA 148/13, Legalis 1024479). Wnioski końcowe powinny być sformułowane jasno i wypływać logicznie z części opisowej. Ostateczne konkluzje biegłego powinny być uzasadnione w sposób pozwalający sądowi na sprawdzenie logicznego toku jego rozumowania. Odpowiedzi biegłego powinny być udzielone w formie kategorycznej jednoznacznej i stanowczej (por. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 21 kwietnia 1951 r., C 25/51, OSN 1952, Nr 2, poz. 43; z dnia 2 lutego 2010 r., II UK 172/09, S. R., Dowód z opinii biegłego, s. 16 i nast.; K. P., (...) dowodów, s. 242 i nast.).

Podsumowując, Sąd Okręgowy uznał, że opinia biegłego nie może stanowić jedynego źródła dowodu podstawy ustalenia wysokości należności, bowiem wyjaśnienia biegłego nie są precyzyjne. Tym samym nie sposób uznać, iż przedmiotowa opinia w wyżej wymienionym zakresie jest miarodajna dla rozstrzygnięcia. W konsekwencji zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c. trzeba uznać za zasadny.

Po drugie, w kontekście zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, należy przyznać rację skarżącemu, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki dokonania skutecznego wypowiedzenia pozwanemu umowy najmu przedmiotowego lokalu, bowiem wezwanie do zapłaty nie wskazywało rzeczywistej kwoty zaległości.

W tym stanie rzeczy uzasadniona apelacja skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie powództwa. O kosztach postępowania przed Sądem I instancji orzeczono w odwołaniu do zasady wyrażonej w art. 98 k.p.c. Na koszty zasądzone na rzecz pozwanego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 240 złotych, ustalone na podstawie § 10 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1348 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych oraz koszty zasądzonej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 300 zł. Mając zaś na uwadze wynik postępowania oraz treść art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nieuiszczonymi kosztami sądowymi należało obciążyć powoda. Dlatego też od powoda należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5245,70 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono także na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty zasądzone na rzecz pozwanego złożyły się: koszty zastępstwa procesowego ustalone w kwocie 120 złotych na podstawie § 7 pkt 1 w zw. z 10 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia oraz 200 złotych opłaty sądowej od apelacji.