Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2023 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia (...) r. sygn.: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od wnioskodawcy M. J. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

Sygn. akt VU 434/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał ubezpieczonemu M. J. prawo do emerytury od (...) tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego oraz odmówił prawa do rekompensaty, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach. ZUS wskazał, że stanowisko wskazane w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z 31 października 2020r. – ślusarz, nie jest wymienione w Zarządzeniu nr 187 Ministra Górnictwa Energetyki z 12 sierpnia 1983r.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 28 czerwca 2022r. M. J. wniósł o przyznanie prawa do rekompensaty. Wskazał, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomo-wodorowym. Upalał, szlifował i składał części maszyn na co potwierdzeniem jest wystawione mu świadectwo pracy w szczególnych warunkach. Na rozprawie w dniu 4 stycznia 2023r. pełnomocnik skarżącego wniosła o zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresów wskazanych w świadectwie pracy wnioskodawcy z dnia 31 października 2020r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powielając argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji. Nadto organ wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył okresów zatrudnienia skarżącego w (...) Spółka Akcyjna (...): od 1 maja 1976r. do 28 czerwca 1976r., od 12 grudnia 1978r. do 30 czerwca 1990r. i od 1 lutego 1998r. do 31 grudnia 2008r. ZUS wskazał, że w okresach tych zgodnie ze świadectwem pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku ślusarza, a stanowisko to nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 198r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. J., urodzony w dniu (...), złożył w dniu (...). wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1 - akt ZUS)

M. J. od dnia 4 czerwca 1975r. do 31 października 2020r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) S.A. (...) Oddział w P. na stanowisku ślusarza. Przy czym z dniem 1 października 2014r. na podstawie art. 23 ¹ k.p. nastąpiło przejęcie przez pracodawcę części zakładu i tym samym części pracowników zatrudnionych dotychczas w Fabryce (...) S.A. P..

(dowód: świadectwo pracy z 31 października 2020r. k. 11 – akt ZUS)

W okresie od 29 czerwca 1976 roku do 12 kwietnia 1978 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Do pracy po wojsku wrócił po wojsku

(dowód: pismo z 18 kwietnia 1978 roku – k. 7 akt osobowych)

W dniu 18 listopada 1980 roku ukończył kurs wycinacza acetylenotlenowego. Kurs spawania elektrycznego wnioskodawca ukończył 12 grudnia 1983 roku, a spawania elektrodą23 lutego 1984 roku.

(dowód: zaświadczenie o ukończeniu kursu – k. 26 akt, protokół rozprawy z 4 stycznia 2023 roku – k. 22 akt)

W spornych okresach skarżący wykonywał w swoje obowiązki na stanowisku:

- od 1 maja 1976r. do 28 czerwca 1976r. – ucznia ślusarza w wydziale (...)

- od 12 maja 1978r. do 31 grudnia 1980r. – ślusarza na wydziale (...)

- od 1 stycznia 1981r. do 30 czerwca 1990r. – ślusarza na wydziale (...)

- od 1 lutego 1998r. do 31 grudnia 2008r. – ślusarz na wydziale (...).

(dowód: angaż k. 3, umowa o pracę z 11 maja 1978r. k. 9, angaż k. 18, angaż k. 40, angaż k. 63, informacja z 2 kwietnia 2009r. k. 83 - akt osobowych, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 października 2020r. k. 8 - akt ZUS)

Wydziały na których pracował wnioskodawca ((...), (...), (...)) zajmowały się seryjną produkcją podzespołów do przenośników G., służących do odstawy urobku w kopalniach tj. wsporniki, kozły, belki, szyny oraz montażem przenośników.

Do produkcji podzespołów do tych przenośników służyły metalowe elementy o długości od 1,3 metra do 3 metrów tj. teowniki o wymiarach 300 milimetrów- 200 milimetrów i średnicy 20 milimetrów, ceowniki o wymiarach 60cm-70cm, rury o długości120 cm). Wnioskodawca wykonywał, zgodnie z rysunkiem technicznym elementy do tych przenośników tj. wsporniki, kozły, belki a także szyny jezdne. Wnioskodawca otrzymywał elementy służące do produkcji podzespołów z działu przygotowawczego wraz z rysunkiem technicznym. Wnioskodawca dopasowywał elementy do siebie przy pomocy szlifierki lub palnika acetylenotlenowyego, a następnie łączył te części przy pomocy wstępnego spawania spawarką CO2 i elektrodą, czyli sczepiał. Tak przygotowane elementy przekazywane były do malowania.

Produkcja kozłów i wsporników polegała na ułożeniu metalowych elementów w specjalnej formie, zgodnie z rysunkiem technicznym, a następnie wstępnym sczepianiu ich ze sobą przy użyciu spawarki. Bez użycia formy były składane belki oraz szyny jezdne. Odbywało się to jednak zawsze na podstawie rysunku technicznego.

Wnioskodawca zajmował się też montażem przenośników segmentowych, co polegało na skręceniu przy użyciu śrub belek oraz osłon.

Do wykonywania sczepiania należało mieć uprawnienia spawalnicze.

Prace związane ze sczepianiem, szlifowaniem i montowaniem były naprzemienne. W brygadzie nie było stałego podziału obowiązków na pracowników wykonujących tylko sczepianie, lub szlifowanie, czy montowanie. Jeżeli jednego dnia wnioskodawca sczepiał to kolejnego szlifował lub montował. Było też tak, że w ciągu dniówki wnioskodawca wykonywał wszystkie te czynności naprzemiennie.

(dowód: zeznania świadka A. Z. nagranie od minuty 6:40 do minuty 21:46, zeznania świadka S. S. nagranie od minuty 21:46 do minuty 29:55, zeznania wnioskodawcy M. J. nagranie od minuty 31:42 do minuty 40:29 – protokołu rozprawy z dnia 18 stycznia 2023r.)

(...) Spółka Akcyjna (...) Oddział w P. będąca następcą prawnym (...) wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych. Pracodawca w świadectwie zaświadczył, że w okresach:

- od 1 lipca 1976 roku do 28 czerwca 1976r.

-od 12 grudnia 1978r. do 30 czerwca 1990r.

- od 1 lutego 1998r. do 31 grudnia 2008r.

ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarza, które jest tożsame ze stanowiskiem pracownika zatrudnionego w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – stała praca w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy, wymienionych w dziale XIV, poz. 12 pkt 18 wykazu stanowiącego Załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych k. 8 - akt ZUS)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy z 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2022 roku poz. 1340) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 21 ust. 2). Przy czym rozchodzi się tu wyłącznie o emeryturę wcześniejszą, a nie w powszechnym wieku emerytalnym.

Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 23 ust. 2).

Rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do ustalenia, czy skarżący legitymuje się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

M. J. w przedmiotowym postepowaniu domagał się zaliczenia okresów wskazanych w świadectwie pracy w warunkach szczególnych, a kwestionowanych przez ZUS, twierdząc, że spełnia warunek posiadania co najmniej 15 pracy w szczególnych warunkach ponieważ wykonywał pracę zgodnie z przedstawionym świadectwem. Wnioskodawca legitymował się świadectwem wykonywania prac w warunkach szczególnych, w którym zakład pracy wskazał, że w okresach od 1 lipca 1976 roku do 28 czerwca 1976r., od 12 grudnia 1978r. do 30 czerwca 1990r. i od 1 lutego 1998r. do 31 grudnia 2008r. zajmował stanowisko ślusarza, które jest tożsame ze stanowiskiem pracownika zatrudnionego w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – stała praca w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy, wymienionych w dziale XIV, poz. 12 pkt 18 wykazu stanowiącego Załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Należy podnieść, że świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie zostało sporządzone prawidłowo, gdyż pracodawca odwołuje się w nim do zarządzenia resortowego tj. Zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, które nie jest już obowiązującym aktem prawnym. Prace w warunkach szczególnych to tylko takie prace, które zostały wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a nie w zarządzeniu resortowym. Zarządzenie resortowe może służyć li tylko pomocą przy kwalifikowaniu prac na konkretnych stanowiskach jako prac w warunkach szczególnych. Nie można natomiast zmieniać czy rozszerzać treści prac wymienionych w zał. do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Zarządzenie resortowe w zakresie w jakim zalicza do prac w warunkach szczególnych prace ślusarza wykonywane w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych jest sprzeczne z treścią obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów. Do prac w warunkach szczególnych ustawodawca w rozporządzeniu Rady Ministrów zalicza tylko prace przy spawaniu a nie prace ślusarskie wykonywane w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Prace ślusarskie nie są pracami przy spawaniu, o których mowa w wykazie A Dziale XIV, poz. 12 zał. do rozporządzenia Rady Ministrów, nawet jeżeli wykonywane są w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych.

Dodatkowo pracodawca nie zawarł w ww. świadectwie informacji o konkretnych pracach faktycznie wykonywanych przez wnioskodawcę. Stwierdził jedynie, że pracował on w warunkach szczególnych, ponieważ jego stanowisko pracy znajdowało się w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Tymczasem jeśli pracodawca stał na stanowisku, że wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych, to powinien je wymienić z odniesieniem do rodzaju prac uznanych za szczególne określonych w Wykazie A, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów.

Praca wykonywana przez wnioskodawcę na stanowisku ślusarza mogłaby być uznana za pracę w warunkach szczególnych jedynie wówczas, gdyby będąc zatrudniony formalnie jako ślusarz, wykonywał on rzeczywistości stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy spawaniu, wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym albo innego rodzaju prace wymienione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Przy czym przypomnieć trzeba, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Także w wyroku z dnia z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie I UK 393/10 Sąd Najwyższy stwierdził, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. A przy tym nie jest możliwe uznanie za pracę w warunkach szczególnych pracy na jednym stanowisku, podczas której wykonywane są różne czynności odpowiadające pracom wymienionym w różnych działach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2014 roku, II UK 294/13).

W sprawie brak jest podstaw dla dokonania ustaleń, iż wnioskodawca na stanowisku ślusarza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym.

Przede wszystkim należy podkreślić, że skarżący kurs spawania elektrycznego ukończył dopiero 12 grudnia 1983r. a spawanie elektrodą 23 lutego 1984r. Wcześniej bo w listopadzie 1980 roku ukończył jedynie kurs wycinacza acetylenotlenowego. Już tylko brak formalnych uprawnień przed listopadem, 1980 roku wyklucza możliwość zaliczenia wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu od czerwca 1975 roku do listopada 1980 roku. Nawet gdyby skarżący takie uprawnienia miał, to z dokumentów (angaże, z których wynika że pracował na stanowisku ślusarza, świadectwo pracy potwierdzające prace na stanowisku ślusarza) oraz przeprowadzonego postępowania dowodowego w postaci zeznań świadków: A. Z. i S. S. wynika, że wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy we wszystkich spornych okresach prac w warunkach szczególnych przy spawaniu wymienionych w Wykazie A, dział XIV poz. 12 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku..

Wydziały na których pracował wnioskodawca – jak wynika z zeznań świadków - zajmowały się seryjną produkcją podzespołów do przenośników G. służących do odstawy urobku w kopalniach tj. wsporniki, kozły, belki, szyny. Do produkcji podzespołów do tych przenośników służyły metalowe elementy o długości od 1,3 metra do 3 metrów tj. teowniki o wymiarach 300 milimetrów- 200 milimetrów i średnicy 20 milimetrów, ceowniki o wymiarach 60cm-70cm, rury o długości120 cm). Wnioskodawca otrzymywał elementy służące do produkcji podzespołów z działu przygotowawczego wraz z rysunkiem technicznym. Wnioskodawca dopasowywał elementy do siebie przy pomocy szlifierki lub palnika acetylenotlenowyego. Produkcja kozłów i wsporników polegała na ułożeniu metalowych elementów w specjalnej formie, zgodnie z rysunkiem technicznym, a następnie wstępnym sczepianiu ich ze sobą przy użyciu spawarki. Bez użycia formy odbywało się jedynie składanie szyn oraz belek, ale zawsze na podstawie rysunku technicznego. Wnioskodawca zajmował się też montażem przenośników segmentowych, co polegało na skręceniu przy użyciu śrub belek oraz osłon. Wszystkie te czynności wnioskodawca wykonywał naprzemiennie.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca w spornych okresach wykonywał nie tylko prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym oraz szlifowaniu wyrobów metalowych, które ustawodawca zalicza do prac w warunkach szczególnych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (wykaz A, dział XIV poz. 12 -prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym oraz wykaz A, dział III, poz. 78- prace polegające na szlifowaniu wyrobów metalowych), ale także inne prace nie mające takiego charakteru tj. układanie oraz dopasowywanie metalowych elementów w specjalnej formie zgodnie z rysunkiem technicznym metalowych oraz skręcanie części przenośników przy pomocy śrub. Wszystkie te prace wykonywał naprzemiennie.

Tymczasem pracą w warunkach szczególnych jest wyłącznie praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, IIUKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Skoro zatem skarżący w ramach obowiązującego go czasu pracy oprócz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych, wykonywał także inne prace nie mające takiego charakteru, to nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych jak tego wymaga ustawodawca. Wyklucza to zaliczenie mu spornych okresów do pracy w warunkach szczególnych.

Sytuacji tej nie zmienia fakt, że wnioskodawca pracował w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych i że w związku z tym był narażony na takie same szkodliwe warunki w pracy jak spawacze. Do uznania danej pracy za pracę w szczególnych warunkach nie wystarcza wykazanie szkodliwych i uciążliwych dla zdrowia warunków pracy. Niezbędnym warunkiem uznania pracy za pracę w szczególnych warunkach oprócz szkodliwych czynników jest wykazanie, że była to praca wymieniona w wykazie A bądź B załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów.

Wykonywanie pracy przez pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie mieści się w pojęciu ,,prac przy spawaniu" wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) i nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008 roku (I UK 192/07).

Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 21 lipca 2016 roku w sprawie I UK 311/15 oraz z dnia 21 lipca 2016 roku w sprawie I UK 278/15 wyraźnie stwierdził, iż do czynności związanych ze spawaniem (poz. 12 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) nie należą prace ślusarskie i montażowe, jeżeli nie są one objęte procesem spawania, a co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu lub obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z uwagi na to, że M. J. jest stroną przegrywającą, Sąd Okręgowy w zakresie kosztów zastępstwa procesowego orzekł jak w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę 180 złotych w myśl § 9 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).