Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2023 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ewa Buczek - Fidyka

Protokolant: starszy protokolant Antonina Hendzel

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2023 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa S. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego w Jastrzębiu -Zdroju, A. M.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  przyznaje adwokatowi J. P. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 1.800,00 zł ( tysiąc osiemset złotych 00/100) tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji pełnomocnika z urzędu dla powoda,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego A. M. kwotę 1.911,60 zł (tysiąc dziewięćset jedenaście złotych 60/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku.

Sygn. akt I C 935/21

UZASADNIENIE

Powód S. K. domagał się zasądzenia od pozwanego A. M. kwoty 19.376,37 zł, w tym kwoty 4.376,37 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami - kapitałowymi, kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 10.000 zł z tytułu zwrotu kosztów wysyłki pism.

Na poparcie swojego żądania powód podał, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu Zdroju A. M. zajął jego emeryturę i potrącił z niej łącznie kwotę 4.376,37 zł. W związku z zajęciem banki, do których się zwracał, odmówiły mu udzielenia kredytu, co skutkowało tym, że nie mógł zakupić ciągnika rolniczego. Powód nie mógł samodzielnie wykonywać prac polowych, zmuszony był wynajmować sprzęt od sąsiadów. Wskazał także, że z powodu braku środków na zakup nawozów miał mniejsze plony. Nadto wskazał, że orzeczeniem z dnia 1 września 2017 r. sygn. XVIII Nc 17376/16 wstrzymano wykonanie nakazu zapłaty z dnia 13 marca 2017 r., a następnie postanowieniem z dnia 5 grudnia 2017 r. uchylono postanowienie z dnia 17 maja 2017 r. o nadaniu klauzuli wykonalności temu nakazowi. Pomimo tego Komornik nadal dokonywał potrąceń z jego emerytury (k. 6, 9).

W piśmie z dnia 26 października 2018 r. sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że wskazał, iż nie domaga się zwrotu kosztów wysyłki pism w wysokości 10.000 zł oraz zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł, domagając się jedynie zwrotu kwoty 4.376,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 lipca 2017 r. do dnia ogłoszenia wyroku oraz kwoty 1.000 zł tytułem odszkodowania. Podniósł, że odszkodowania dochodzi w związku ze stratami poniesionymi przez zajęcia komornicze dokonane przez pozwanego (k. 18).

W odpowiedzi na pozew pozwany A. M. wniósł o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany zaprzeczył wszystkim okolicznościom podanym przez powoda, kwestionując roszczenie co do zasady, jak i wysokości. Pozwany podniósł również zarzut niewłaściwości miejscowej. Przyznał, że jako Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu Zdroju prowadził pod sygn. akt Km 1542/17 postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi S. K., a egzekucja prowadzona była na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 13 marca 2017 r. wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w sprawie sygn. XVIII Nc 17376/16 opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 6 czerwca 2017 r. Postanowieniem z dnia 24 listopada 2017 r. postępowanie egzekucyjne zostało umorzone wobec zaspokojenia w całości należności wierzyciela objętej tytułem wykonawczym. Pozwany wskazał również, że w toku postępowania dłużnik (powód) składał skargi, które następnie zostały oddalone przez Sąd. Podniósł także, że w toku prowadzenia postępowania egzekucyjnego nie zostały mu ujawnione przesłanki uprawniające do zawieszenia lub umorzenia postępowania, a o wstrzymaniu wykonania ww. tytułu wykonawczego dowiedział się dopiero po zakończeniu postępowania egzekucyjnego (k. 50-53).

Postanowieniem z dnia 6 września 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jastrzębiu Zdroju (k. 78).

W piśmie z dnia 9 października 2019 r. powód wniósł o wypłacenie odszkodowania także przez Skarb Państwa (k. 81-82).

Pozwany Skarb-państwa- Prezes Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju nie zajął stanowiska w sprawie.

Postanowieniem z dnia 22 marca 2021 r., na skutek przedstawienia przez Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju żądania wyłączenia od rozpoznania sprawy sędziów tego Sądu na podstawie art. 51 k.p.c. w zw. z art. 49 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy w Rybniku wyznaczył do rozpoznania niniejszej sprawy Sąd Rejonowy w Rybniku (k. 122).

Na rozprawie w dniu 10 listopada 2021 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów stawiennictwa na rozprawie w kwocie 94,62 zł. Sąd zobowiązał także powoda do sprecyzowania, czy pozwanym w sprawie jest również Skarb Państwa reprezentowany przez Prezesa Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju (k. 141). W piśmie z dnia 13 grudnia 2021 r. pozwany wskazał, że w powyższej sprawie pozew został wniesiony także przeciwko Skarbowi Państwa (k. 152).

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2021 r. dla powoda ustanowiono pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata J. P. (k. 154, 192, 196).

Pismem z dnia 23 maja 2022 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyrażone w treści pozwu i wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu (k. 208-209).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W sprawie o sygn. akt Km 1542/17 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu Zdroju prowadził postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzyciela M. R. przeciwko dłużnikowi S. K.. Egzekucja prowadzona była na podstawie tytułu wykonawczego stanowiącego nakaz zapłaty z dnia 13 marca 2017 r., wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt XVIII Nc 17376/16, który został opatrzony klauzulą wykonalności w dniu 6 czerwca 2017 r. W toku postępowania Komornik zajął świadczenia emerytalno-rentowe powoda.

(okoliczność bezsporna, a nadto akta Km 1542/17, przesłuchanie pozwanego k. 228, zeznania świadka M. R. na piśmie k. 281-282)

Skargą z dnia 26 lipca 2017 r. powód zaskarżył czynność Komornika i wniósł o wstrzymanie egzekucji i zwrot wyegzekwowanych środków. Do skargi dłużnik dołączył załącznik w postaci zaświadczenia o zameldowaniu. Skarga została oddalona postanowieniem z dnia 28 września 2017 r. przez Sąd Rejonowy w Pułtusku w sprawie o sygn. akt I Co 489/17, za wyjątkiem uchylenia czynności Komornika polegających na dokonanych w sprawie zajęciach w części dotyczącej doliczona podatku VAT do naliczonej opłaty egzekucyjnej. Od powyższego postanowienia powód jako dłużnik wniósł zażalenie, którego odpis został przesłany Komornikowi prowadzącemu egzekucję. W uzasadnieniu zażalenia powód powołał się na brak wiedzy co do prowadzonego przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego. Zażalenie to zostało odrzucone przez Sąd Rejonowy w Pułtusku w dniu 29 grudnia 2017 r. jako niedopuszczalne.

(dowód: kopia skargi k. 8, 11-12, 57, kopia postanowienia z dn. 28.09.2017 r. k. 58, pismo przewodnie wraz z zażaleniem k. 59-61, pismo przewodnie wraz z postanowieniem z dn. 29.12.2017 r. k. 62, akta Km 1542/17)

Postanowieniem z dnia 1 września 2017 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. XVIII Nc 17376/16 wstrzymał wykonanie nakazu zapłaty z dnia 13 marca 2017 r. do czasu rozstrzygnięcia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty.

(dowód: kopia postanowienia z dn. 01.09.2017 r. k. 61v, 64)

Postanowieniem z dnia 24 listopada 2017 r. umorzono postępowanie egzekucyjne wobec zaspokojenia w całości należności wierzyciela M. R. objętej tytułem wykonawczym. Powoda obciążono również kosztami postępowania egzekucyjnego w wysokości 399,93 zł oraz przyznano na rzecz wierzyciela kwotę 225 zł.

(dowód: postanowienie k. 56, akta Km 1542/17)

W trakcie postępowania egzekucyjnego powód nie przedłożył pozwanemu A. M. żadnego dokumentu stanowiącego podstawę do wstrzymania tego postępowania. Wierzyciel nie informował także pozwanego o wstrzymaniu wykonalności nakazu zapłaty z dnia 13 marca 2017 r. Powód nie zawiadomił również wierzyciela o uchyleniu nakazu zapłaty będącego podstawą egzekucji. Pozwany dowiedział się o postanowieniu wstrzymaniu wykonania nakazu zapłaty tuż po zakończeniu postępowania egzekucyjnego.

(dowód: przesłuchanie powoda k. 227-228, przesłuchanie pozwanego k. 228, zeznania świadka M. R. na piśmie k. 281-282, akta Km 1542/17)

W dniu 13 grudnia 2017 r. powód wniósł skargę w przedmiocie umorzenia postępowania i obciążenia go kosztami postępowania egzekucyjnego, powołując się na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi sygn. XVIII Nc 17376/16 w przedmiocie wstrzymania wykonania nakazu zapłaty z dnia 13 marca 2017 r. Postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 r. wydanym w sprawie sygn. akt I Co 4/18 Sąd Rejonowy w Pułtusku oddalił skargę dłużnika. Na wskazane postanowienie powód złożył zażalenie, które następnie sprecyzował pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. Postanowieniem z dnia 6 listopada 2018 r. wydanym w sprawie o sygn. I Cz 411/18 Sąd Okręgowy w Ostrołęce oddalił zażalenie dłużnika.

(dowód: kopia skargi wraz z załącznikami k. 7, 63-64, pismo komornika k. 65, kopia postanowienia z dn. 12.07.2018 r. k. 66-68, zażalenie wraz z załącznikami k. 69-71, pismo z dn. 16.08.2018 r. k. 72, pismo komornika z dn. 30.08.2018 r. k. 73, kopia postanowienia SO w Ostrołęce wraz z uzasadnieniem z dn. 6.11.2018 r. k. 74-76, akta Km 1542/17)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, przedłożonych przez strony jak i znajdujących się w aktach sprawy egzekucyjnej Km 1542/17, których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony. Podstawą ustaleń stały się także zeznania stron – powoda S. K. oraz pozwanego A. M., brak było jakichkolwiek podstaw, aby odmówić wiarygodności złożonym przez nich depozycjom. Przy czym należy zauważyć, iż wyrażane przez powoda przeświadczenie o możliwości zaciągnięcia kredytu na zakup ciągnika rolniczego w okazyjnej cenie nie stanowi wykazania tego faktu, a w szczególności tego, iż powód poniósł szkodę. Nadto Sąd oparł swoje ustalenia na pisemnych zeznaniach świadka M. R., których treść nie była kwestionowana przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez władzę publiczną określona została w art. 417 i 417 ¹ k.c. Stosownie do tych przepisów za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli zaś szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

Przepis art. 421 k.c. wyłącza natomiast stosowanie przepisów art. 417 k.c. i art. 417 ¹ k.c. na rzecz uregulowań znajdujących się w przepisach szczególnych.

Zasady odpowiedzialności komorników sądowych regulują natomiast przepisy ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych. Przepis art. 36 ust. 1 tej ustawy statuuje solidarną odpowiedzialność komornika i Skarbu Państwa za wyrządzoną szkodę wraz z komornikiem. Solidarna odpowiedzialność Skarbu Państwa pozostaje w związku z pozycją ustrojową komornika sądowego, który jest funkcjonariuszem publicznym działającym w imieniu państwa, a nie wierzyciela. Solidarna odpowiedzialność komornika i Skarbu Państwa pozwala poszkodowanemu - według własnego wyboru - żądać całości lub części odszkodowania łącznie od komornika i Skarbu Państwa albo od każdego z nich z osobna, przy czym w razie wytoczenia powództwa łącznie przeciwko komornikowi i Skarbowi Państwa po stronie pozwanej występuje zwykłe współuczestnictwo materialne, niebędące współuczestnictwem koniecznym (por. wyrok SA w Białymstoku z 15.01.2018 r., I ACa 520/17, LEX nr 2449720).

Art. 36 reguluje kwestie odpowiedzialności komornika i Skarbu Państwa za wszelkie niezgodne z prawem działania lub zaniechania komornika przy wykonywaniu czynności - zarówno czynności przewidzianych w Kodeksie postępowania cywilnego, jak i realizowanych na podstawie innych ustaw (por. wyrok SN z 24.06.2015 r., II CSK 544/14, OSNC 2016/6, poz. 76). Odpowiedzialność odszkodowawcza komornika ma charakter deliktowy, co oznacza, że o jej zaistnieniu można mówić dopiero wtedy, gdy zostaną spełnione ogólne przesłanki odpowiedzialności deliktowej wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego, tj. szkoda, zdarzenie ją wywołujące i związek przyczynowy. Stosownie bowiem do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Poszkodowany, wywodząc roszczenie na tej podstawie prawnej, musi zatem wykazać zaistnienie szkody - na czym szkoda polega i jej wysokość, niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie komornika, adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem komornika, a także – dla zachowania terminu do dochodzenia jej naprawienia – kiedy szkoda powstała (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 20.11.2014 r., I ACa 467/14, LEX nr 1659129, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 15.07.2015 r., I ACa 604/15, L.). Jednocześnie należy podkreślić, że nie jest to odpowiedzialność oparta na zasadzie winy, nie jest to również odpowiedzialność zasadzająca się na ryzyku, gdyż przyjęcie i zastosowanie takiej odpowiedzialności jest możliwe tylko w wypadkach przewidzianych przez ustawę.

W niniejszej sprawie spór koncentrował się wobec kwestii tego, czy działanie Komornika było obiektywnie bezprawne oraz tego czy powód faktycznie wykazał szkodę.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki odpowiedzialności pozwanego na podstawie powołanego przepisu. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że działania pozwanego w sprawie Km 1542/17 nie nosiły cech niezgodności z prawem. Postępowanie egzekucyjne, co do zasady, wszczynane jest przez komornika sądowego na wniosek wierzyciela. Zgodnie z art. 797 § 1 k.p.c. we wniosku o wszczęcie egzekucji należy wskazać świadczenie, które ma być spełnione. Do wniosku należy dołączyć także tytuł wykonawczy. Tytuł wykonawczy stanowi bowiem podstawę do prowadzenia egzekucji o całe objęte nim roszczenie i ze wszystkich części majątku dłużnika, chyba że z treści tytułu wynika co innego (art. 803 k.p.c.). Komornik chociaż związany jest wnioskiem o wszczęcie egzekucji, nie jest jednak uprawniony do badania zasadności tytułu wykonawczego, co wprost wynika z treści art. 804 k.p.c.

W świetle ustalonych przez Sąd okoliczności, wszystkie podjęte w sprawie czynności zostały dokonane przez pozwanego zgodnie z wnioskiem wierzyciela oraz przepisami prawa w stosownym czasie i z zachowaniem wymaganych terminów. Powód został prawidłowo zawiadamiany o podjętych przez Komornika czynnościach, a także wzywany do podjęcia konkretnych czynności wraz z odpowiednim pouczeniem o przysługującym mu prawie do zaskarżenia czynności komorniczych, co zresztą potwierdził sam powód w treści swoich zeznań.

Postanowienie wstrzymujące wykonanie zaskarżonego orzeczenia jest podstawą do obligatoryjnego zawieszenia postępowania egzekucyjnego na wniosek dłużnika na podstawie art. 820 k.p.c. W trakcie postępowania egzekucyjnego dłużnik (powód w sprawie niniejszej) nie złożył jednak wniosku o wstrzymanie, zawieszenie bądź umorzenie postępowania w całości lub części, co mogłoby prowadzić do uwzględnienia pisma powoda w tym przedmiocie. Podkreślić także należy, że na dzień wydania postanowienia o umorzeniu egzekucji z dnia 24 listopada 2017 r., Komornikowi nie były znane zarówno okoliczności wstrzymania wykonania nakazu zapłaty, jak i okoliczności mogące ewentualnie niweczyć zasadę odpowiedzialności dłużnika za koszty postępowania (zgodnie z art. 770 k.p.c.). Wbrew twierdzeniom powoda, z treści przedłożonych do sprawy akt komorniczych Km 1542/17 wynika, że w toku postępowania egzekucyjnego ani powód jako dłużnik ani wierzyciel nie przedłożyli Komornikowi, jako organowi egzekucyjnemu, prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 1 września 2017 r. sygn. XVIII Nc 17376/16, wobec czego pozwany A. M. zobligowany był do prowadzenia postępowania zgodnie z wnioskiem wierzyciela. Pozwany nie został także poinformowany o treści wydanego postanowienia przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi. Do dnia złożenia skargi na czynność komornika tj. do dnia 13 grudnia 2017 r. pozwany nie posiadał zatem wiedzy o powyższym orzeczeniu. Dopiero wraz ze złożoną skargą dłużnika, do której dołączony został załącznik w postaci postanowienia o wstrzymaniu wykonania nakazu zapłaty, pozwany mógł zaznajomić się z jego treścią. W tym stanie rzeczy Komornik, w związku z zaspokojeniem w całości należności wierzyciela objętej tytułem wykonawczym, uprawniony był do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania.

Sąd miał także na uwadze to, iż powód, poza orzeczeniami zapadłymi w powołanych przez siebie postępowaniach, nie powołał się na żadne konkretne dokumenty, w tym te zawarte w aktach komorniczych czy wynikające z nich okoliczności, które miałyby udowodnić stawiane przez niego tezy. Wręcz przeciwnie, z zapadłych orzeczeń w żaden sposób nie wynika, by prowadzone przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne było prowadzone w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, wbrew twierdzeniom powoda, należało zatem uznać, że działania Komornika przy wykonywaniu czynności nie były niezgodne z prawem.W tym miejscu należy również wskazać, iż to na powodzie, jako dochodzącym zapłaty odszkodowania, zgodnie z art. 6 k.c., ciążył obowiązek wykazania jakie konkretne niezgodne z prawem działania lub zaniechania pozwanego przy wykonywaniu czynności doprowadziły do powstania w jego majątku szkody.

Przez szkodę w rozumieniu ww. przepisów należy rozumieć szkodę majątkową, jak i niemajątkową, a zatem również krzywdę. Powód podnosił, że dochodzi odszkodowania w związku ze stratami poniesionymi przez bezprawne zajęcie komornicze dokonane przez pozwanego. Aby jednak uzyskać odszkodowanie, powód jako poszkodowany musiał przede wszystkim wykazać istnienie szkody, a następnie jej rozmiary. Powód wprawdzie podnosił, że zajęcia komornicze spowodowały utratę możliwości zaciągnięcia przez niego kredytu w celu zakupu ciągnika rolniczego w okazyjnej cenie, lecz w żaden sposób nie wykazał, by faktycznie starał się o jego udzielenie czy też faktycznie taki zakup był konieczny i poniósł w ten sposób szkodę. Podkreślenia wymaga także to, iż zajęcie komornicze obejmowało zgodnie z przepisami jedynie część emerytury powoda (ok. 1000 zł), przez co powód nie został w zupełności pozbawiony środków do życia, jak twierdził. W szczególności zaś powód nie wykazał jaki jest związek kwoty żądanej przez niego tytułem odszkodowania z wielkością ewentualnej doznanej szkody. Sąd natomiast nie może opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach powoda.

Mając powyższe na uwadze, z powodu niewykazania przez powoda, iż działanie lub zaniechanie Komornika było niezgodne z prawem, a także niewykazania szkody powództwo należało oddalić.

Powód korzystał w przedmiotowej sprawie z pomocy (...) świadczącego mu tę pomoc z urzędu. Wynagrodzenie jego pełnomocnika w kwocie 1.800 zł ustalone zostało stosownie do treści § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z art. 29 ust. 1 Prawa o adwokaturze. Wobec tego w pkt 2 Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Rybniku na rzecz adwokata J. P. kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionej dla powoda z urzędu.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W związku z powyższym Sąd obciążył powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego w kwocie 1.911,60 zł, na którą składają się koszty zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w kwocie 1.800 zł., opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz zwrot kosztów stawiennictwa pełnomocnika na rozprawie – 94,60 zł. W związku z tym, iż zaszła konieczność pokonania przez pełnomocnika powoda znacznej odległości do siedziby Sądu - blisko 114 km, koszty te objęły również wydatki związane z jego stawiennictwem na rozprawę.

Sędzia Ewa Buczek-Fidyka