Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 641/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. I.

Czyny przypisane oskarżonemu w wyroku:

1.w okresie od dnia 14 września 2017r. do dnia 21 lutego 2018r. w miejscowości L. S., przy ul. (...), rejon O., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził podmiot o nazwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 122.408,31 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczone i odebrane części oraz inny osprzęt do samochodów ciężarowych do siedziby (...) Handel (...) z siedzibą ul. (...), (...)-(...) O. wynikające z wystawionych faktur VAT:

nr (...) z dnia 27 września 2017r. na kwotę 20.069,78 zł;

nr (...) z dnia 30 września 2017r. na kwotę 7.510,17 zł;

nr (...) z dnia 24 października 2017r. na kwotę 54.498,65 zł;

nr (...) z dnia 30 października 2017r. na kwotę 27.423,57 zł;

nr (...) z dnia 27 listopada 2017r. na kwotę 14.274,89 zł;

nr (...) z dnia 22 stycznia 2018r. na kwotę 8.631,25 zł,

tj. czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 §1 kk

2. w okresie od dnia 14 listopada 2017r. do dnia 02 lipca 2018r. w L. Starym przy ul. (...) i O., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) Handel (...) z siedzibą w O., ul. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych:

- nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 07.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 54.498,65 zł, sygn. akt V GNc 766/18 zmienionego wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu wydanym w sprawie sygn. V GC 2147/18,

- nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 09.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 55.003,52 zł, sygn. akt V GNc 770/18,

- nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 23.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 14.274,89 zł sygn. akt V GNc 767/18,

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 20.08.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 8631,25 zł, sygn. akt. V GNc 1848/18,

udaremnił i uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbywał składniki swojego majątku zagrożone zajęciem, w tym zbył co najmniej 83 ruchomości w postaci ciągników siodłowych i samochodów ciężarowych działając na szkodę wierzyciela (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.,

tj. czyn z art. 300 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

3. w okresie od dnia 04 marca 2020r . do dnia 18 czerwca 2020r. w miejscu prowadzonej działalności gospodarczej (...) Handel (...) z siedzibą w O., ul. (...), przywłaszczył dla siebie mienie w postaci powierzonej mu naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), o wartości 26.214,00 Euro brutto, tj. 119.024,66 zł brutto, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowanego przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ,

tj . czyn z art. 284 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.M. I. w okresie od dnia 14 września 2017r. do dnia 21 lutego 2018r. w miejscowości L. S., przy ul. (...), rejon O., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził podmiot o nazwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 122.408,31 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczone i odebrane części oraz inny osprzęt do samochodów ciężarowych do siedziby (...) Handel (...) z siedzibą ul. (...), (...)-(...) O. wynikające z wystawionych faktur VAT:

nr (...) z dnia 27 września 2017r. na kwotę 20.069,78 zł;

nr (...) z dnia 30 września 2017r. na kwotę 7.510,17 zł;

nr (...) z dnia 24 października 2017r. na kwotę 54.498,65 zł;

nr (...) z dnia 30 października 2017r. na kwotę 27.423,57 zł;

nr (...) z dnia 27 listopada 2017r. na kwotę 14.274,89 zł;

nr (...) z dnia 22 stycznia 2018r. na kwotę 8.631,25 zł,

2. M. I. w okresie od dnia 14 listopada 2017r. do dnia 02 lipca 2018r. w L. Starym przy ul. (...) i O., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) Handel (...) z siedzibą w O., ul. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych:

- nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 07.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 54.498,65 zł, sygn. akt V GNc 766/18 zmienionego wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu wydanym w sprawie sygn. V GC 2147/18,

- nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 09.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 55.003,52 zł, sygn. akt V GNc 770/18,

- nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 23.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 14.274,89 zł sygn. akt V GNc 767/18,

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 20.08.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 8631,25 zł, sygn. akt. V GNc 1848/18,

udaremnił i uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbywał składniki swojego majątku zagrożone zajęciem, w tym zbył co najmniej 83 ruchomości w postaci ciągników siodłowych i samochodów ciężarowych działając na szkodę wierzyciela (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.,

3. M. I. w okresie od dnia 04 marca 2020r. do dnia 18 czerwca 2020r. w miejscu prowadzonej działalności gospodarczej (...) Handel (...) z siedzibą w O., ul. (...), przywłaszczył dla siebie mienie w postaci powierzonej mu naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), o wartości 26.214,00 Euro brutto, tj. 119.024,66 zł brutto, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowanego przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

- częściowe wyjaśnienia oskarżonego,

- zeznania świadków: P. W., W. B., P. S., G. S., R. P., T. R. (1), J. M., J. T., J. W., R. M., P. C. (2), D. S., M. O., W. G., A. S. (k.2537), Z. S., S. I., T. R. (2), M. B. (1), W. Ś., A. T., K. D., Ł. M., K. B., I. K., T. P. (1), M. B. (2), T. P. (2), K. W.

- wstępna opinia sądowo-psychiatryczna wraz z dokumentacją medyczną i kopią opinii sądowo- psychiatrycznej

- dokumentacja dotycząca pokrzywdzonych firm (...) Sp. z o.o. w O., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pisma, faktury, kopia umów, orzeczenia sądów, notatki, kopia aktu oskarżenia sygn. PO I Ds. 57.2018, kopie akt postępowania egzekucyjnego, odpisy z KW)

- wydruk z (...)

- informacje z Powiatowego Urzędu Pracy w O. M..

- informacje z Ministerstwa Cyfryzacji ,

-dokumenty uzupełnione w toku postępowań sądowego przez oskarżyciela publicznego dotyczące sytuacji finansowej firmy oskarżonego oraz oskarżonego , w tym z akt sprawy sygn. PO I Ds. 57.2018- za wyjątkiem zeznań świadków,

k. 700 -702,880

k. 420-424, 515-523, 585-586, 595-596, 598-599, 602-687, 880-884, 938-940, 2107-2121, 2125-2198, 2202-2398, 2401-2404, 2410-2421, 2458-2461, 2482-2483, 2515-2516,

k.846-849, 2495, 2501, 2502-2505

k 1-159, 163, 174-318, 324-329, 335-389, 868-873, 390-419,438-484, 493, 494-513, 533-579, 584, 699, 690, 691, 693, 695, 706, 708-709, 720, 721, 730-733,

897-920, 946-947,

949-969, 982-1000,

k. 531-532,

k.694,

k. 735-736, 738-759, 761-841

k.1001-1397, 1399-1400, 1401-1403, 1406- 1407, 1414,, (...), 1420- (...), (...)- (...), (...)-1440, (...), 1450, (...)- (...), (...)-1600, (...)-1800, (...)-2018, 2021-2057, (...)- (...),

4.M. I. był karany sądownie.

- karta karna,

- wywiad środowiskowy,

k. 716-717, 2471, 2475, 2473

k. 922

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

M. I.

Czyny przypisane oskarżonemu w wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

nie przyznanie się przez oskarżonego M. I. do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów

- częściowe wyjaśnienia oskarżonych

jak wyżej

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-4

- częściowe wyjaśnienia oskarżonego,

- zeznania świadków: P. W., W. B., P. S., G. S., R. P., T. R. (1), J. M., J. T., J. W., R. M., P. C. (2), D. S., M. O., W. G., A. S. (k.2537), Z. S., S. I., T. R. (2), M. B. (1), W. Ś., A. T., K. D., Ł. M., K. B., I. K., T. P. (1), M. B. (2), T. P. (2), K. W.

Oskarżony w toku postępowania przyznał się do popełnienia jedynie pierwszego z zarzucanych mu czynów. Skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił złożenia wyjaśnień.

Mając na względzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd nie miał podstaw odmówić wiary przyznaniu się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego w punkcie pierwszym aktu oskarżenia czynu. W pozostałym zakresie Sąd uznał, że postawa i twierdzenia oskarżonego stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony, dlatego nie dał im wiary. Oskarżony zdając sobie sprawę z powagi sytuacji i konsekwencji jakie będzie musiał ponieść podjął próbę uwolnienia się od odpowiedzialności karnej.

Co więcej wyjaśnieniom tym przeczył zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, któremu Sąd dał wiarę.

Kluczowe w danej sprawie były zeznania świadków: P. W., W. B., P. S., G. S., R. P., T. R. (1).

Ww. świadkowie słuchani bezpośrednio przed Sądem mówili spokojnie, precyzyjnie odpowiadali na zadawane pytania, a co najważniejsze szczegółowo opowiadali o relacjach jakie łączyły ich z oskarżonym. Mówili o współpracy jaką prowadzili z M. I. w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w tym problemach finansowych oraz trudnościach w regulowaniu przez ww. należności za wystawione faktury. P. W. zeznał między innymi, że oskarżony już od września 2017r. nie uiszczał płatności w terminie, a kontakt z nim stawał się coraz bardziej utrudniony. Ostatecznie przestał reagować na pisemne monity i ponaglenia, całkowicie zerwał współpracę z (...) Sp. z o.o. w O.. Świadek zeznał również, że z informacji jakie pozyskał w późniejszym okresie wynikało, iż sytuacja finansowa oskarżonego w 2017r. była bardzo zła, do tego stopnia, że ww. wyzbywał się swego majątku, w tym samochodów ciężarowych, które posiadał na własność lub w leasingu. P. W. wprost podał, że był pewny, iż I. wiedział już w 2017r., że zamawiając towar w firmie (...) Sp. z o.o. w O. nie dysponuje środkami na urgowanie należności. Wprowadził tym samym w błąd ww. firmę. Świadek zeznał, że oskarżony działał celowo i świadomie. Świadek P. S. w pełni potwierdził twierdzenia P. W.. Z kolei G. S. pracownik oskarżonego, zeznał, że M. I. borykał się z problemami finansowymi, „brakowało środków na funkcjonowanie warsztatu”, w którym pracował. Potwierdził także fakt wyzbycia się przez oskarżonego znacznej liczby samochodów ciężarowych po 2016r. G. S. opowiedział również o przekształceniu firmy oskarżonego w innego rodzaju działalność gospodarczą, której właścicielem stał się członek rodziny ww. Świadek R. P. były pracownik oskarżonego, podał że M. I. w 2016r lub 2017r. na zebraniu z osobami zatrudnionymi w jego firmie przyznał, że znajduje się w trudnej sytuacji i , „ że kto może niech zacznie szukać pracy”. Wskazał, że oskarżony wyzbywał się samochodów ciężarowych, zwracał je także leasingodawcom. Część z samochodów przejęła nowa firma, na czele której stanął syn oskarżonego. Świadek wiedział również o nieuregulowanych fakturach wystawionych przez firmę (...) Sp. z o.o. w O.. Także T. R. (1) zeznał, że oskarżony zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ stracił płynność finansową, a o swych trudnościach powiadomił pracowników na zebraniu. Świadek powziął wiedzą na ten temat przed pracownikami, a pozyskał ją z rozmowy z oskarżymy, który powiedział mu o swych trudnościach jak już znajdował się w poważnych kłopotach. T. R. (1) podał, że w firmie tylko oskarżony miał dostęp do dokumentacji finansowej oraz księgowej. Nikt oprócz niego nie kontrolował przepływu środków, wydatków i zysków. Świadek mimo zajmowania wysokiego stanowiska i wieloletniej współpracy z oskarżonym nie miał dostępu do faktur, płatności itp, „częścią finansową firmy zajmował się M. I.”. T. R. (1) opowiedział w jaki sposób powstała nowa rodzinna firma (...), jak został zwerbowany na jej członka oraz w jaki sposób zakończył z nią współpracę. Natomiast świadek W. B. szczegółowo opowiedział o działalności jaką prowadził z ramienia firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., która w imieniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. właściciela naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), dochodziła jej zwrotu od oskarżonego. Ww. mówił o zachowaniu oskarżonego, który wielokrotnie zmieniał prezentowaną przez siebie wersję wydarzeń dotyczącą miejsca przechowywania naczepy, co znacznie utrudniało jej odzyskanie. Opowiadał o przebiegu współpracy z M. I. oraz treści rozmów jakie prowadził z oskarżonym. W swych zeznaniach mówiło umowach jakie łączyły oskarżonego z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., sposobie ich rozwiązania, czynnościach jakie w związku z tym były przez niego podejmowanie oraz dacie z jaką po stronie oskarżonego powstał obowiązek zwrotu naczepy. Nadto wskazał na podjęte przez firmę działania prawne, w tym postępowania cywilne zmierzające do odzyskania należności pieniężnej stanowiącej równowartość utraconej naczepy.

W sprawie na polecenie Sądu zostały również przesłuchane w charakterze świadków osoby, które nabywały od oskarżonego należące do niego mienie, w tym samochody ciężarowe. Ww. w trakcie przeprowadzanych z ich udziałem czynności okazywali dokumenty potwierdzające nabycie pojazdów, mówili o sposobie nawiązania kontaktu z oskarżonym, przebiegu transakcji i płatnościach jakich dokonali na jego rzecz.

Sąd uznał zeznania wskazanych powyżej świadków za wiarygodne. Ww. nie podejmowali prób konfabulacji czy też przedstawiania oskarżonego w pozytywnym bądź negatywnym świetle. Przeciwnie relacjonowali wyłącznie okoliczności, których byli świadkami, przy czym starali się zachować w swych zeznaniach pełny obiektywizm. Świadkowie odpowiadali precyzyjnie na zadawane pytania. Większość z tych osób nie łączyła z oskarżonym żadna bliska relacja, która mogłaby mieć wpływ na treść składanych przez nich zeznań. Co więcej zeznania ww. świadków znajdowały potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, uznanej przez sąd za zasługująca na wiarę. Okoliczność ta dodatkowo utwierdziła Sąd w przekonaniu o prawdziwości zeznań świadków.

1-4

- wstępna opinia sądowo-psychiatryczna wraz z dokumentacją medyczną i kopią opinii sądowo- psychiatrycznej

- dokumentacja dotycząca pokrzywdzonych firm (...) Sp. z o.o. w O., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pisma, faktury, kopia umów, orzeczenia sądów, notatki, kopia aktu oskarżenia sygn. PO I Ds. 57.2018, kopie akt postępowania egzekucyjnego, odpisy z KW),

- wydruk z (...)

- informacje z Powiatowego Urzędu Pracy w O. M..

- informacje z Ministerstwa Cyfryzacji ,

-dokumenty uzupełnione w toku postępowań sądowego przez oskarżyciela publicznego dotyczące sytuacji finansowej firmy oskarżonego oraz oskarżonego , w tym z akt sprawy sygn. PO I Ds. 57.2018- za wyjątkiem zeznań świadków,

Dokumenty zgromadzone w toku postępowania stanowiły pozaosobowe źródło informacji, żadna ze stron nie miała zastrzeżeń co do treści zawartych ww. materiale. Protokoły dokonanych czynności zostały sporządzone profesjonalnie, zgodnie z przewidziana procedurą, przez osoby do tego uprawnione, zaś ich treść nie pozostawia wątpliwości co do prawidłowości dokonanych czynności i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Pozostałe dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Wymieniony materiał był jasne, nie budził zastrzeżeń Sądu, stanowił obiektywny dowód, w oparciu o który został ustalony stan faktyczny w sprawie. Treść dokumentów potwierdzała, że M. I. w okresie wskazanym w wyroku znajdował się w bardzo trudnej sytuacji finansowej, o z czego w pełni zdawał sobie sprawę. Sąd doszedł do powyższej konkluzji po poddaniu koncypowaniu danych dotyczących firmy oskarżonego uzupełnionych w toku postępowania sadowego przez oskarżyciela publicznego, w szczególności istniejących zobowiązań firmy, ilości prowadzonych wobec oskarżonego egzekucji, wartości jego majątku, zdolności do zaciągania dalszych zobowiązań kredytowych, jak również ogólnego stanu jego interesów, w tym obciążeń hipotecznych i leasingowych. Ze zgormadzonych w postępowaniu dokumentów wynikało, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 122.408,31 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczone i odebrane części oraz inny osprzęt do samochodów ciężarowych. Nadto udaremnił i uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. przez to, że zbywał składniki swojego majątku zagrożone zajęciem i działał w ten sposób w celu udaremnienia wykonania istniejących orzeczeń sądowych. M. I. także przywłaszczył dla siebie mienie w postaci powierzonej mu naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), o wartości 26.214,00 Euro brutto, tj. 119.024,66 zł brutto, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowanego przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Strony nie zgłaszały również zastrzeżeń co do wstępnej opinii sądowo -psychiatrycznych dotyczącej oskarżonego sporządzonej na potrzeby danego postępowania przez biegłą sądową. Zdaniem Sądu opinia ta była zupełna (kompletna i dokładna) oraz bez wątpienia komunikatywna (zrozumiała i jasna). Sporządzona została przez osobę posiadającą wymaganą, specjalistyczną wiedzę, a jej ustalenia i konkluzje były logiczne oraz zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Co istotne zostały sporządzone przez biegłych po zapoznaniu się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym dokumentacją medyczną oskarżonego.

Z tego względu Sąd uznał ww. dowody za wiarygodne i istotne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

- karta karna,

- wywiad środowiskowy,

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

-wyjaśnienia oskarżonego dotyczące nie przyznania się przez nich ww. do winy

Twierdzeniom oskarżonego w tej części przeczył materiał dowodowy, który Sąd uznał za wiarygodny- szczegółowo w pkt 1.1 dowody będące podstawą ustalenia faktów.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1-4

M. I.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Dokonana analiza materiału dowodowego oraz jego ocena pozwoliła Sądowi na przyjęcie następującej konkluzji, że M. I. dopuścił się popełnienia czynów przypisanych mu w wyroku:

1.w okresie od dnia 14 września 2017r. do dnia 21 lutego 2018r. w miejscowości L. S., przy ul. (...), rejon O., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził podmiot o nazwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 122.408,31 złotych, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczone i odebrane części oraz inny osprzęt do samochodów ciężarowych do siedziby (...) Handel (...) z siedzibą ul. (...), (...)-(...) O. wynikające z wystawionych faktur VAT:

nr (...) z dnia 27 września 2017r. na kwotę 20.069,78 zł;

nr (...) z dnia 30 września 2017r. na kwotę 7.510,17 zł;

nr (...) z dnia 24 października 2017r. na kwotę 54.498,65 zł;

nr (...) z dnia 30 października 2017r. na kwotę 27.423,57 zł;

nr (...) z dnia 27 listopada 2017r. na kwotę 14.274,89 zł;

nr (...) z dnia 22 stycznia 2018r. na kwotę 8.631,25 zł,

tj. czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 §1 kk,

2. w okresie od dnia 14 listopada 2017r. do dnia 02 lipca 2018r. w L. Starym przy ul. (...) i O., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) Handel (...) z siedzibą w O., ul. (...), w celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych:

- nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 07.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 54.498,65 zł, sygn. akt V GNc 766/18 zmienionego wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu wydanym w sprawie sygn. V GC 2147/18,

- nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 09.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 55.003,52 zł, sygn. akt V GNc 770/18,

- nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 23.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 14.274,89 zł sygn. akt V GNc 767/18,

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 20.08.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 8631,25 zł, sygn. akt. V GNc 1848/18,

udaremnił i uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbywał składniki swojego majątku zagrożone zajęciem, w tym zbył co najmniej 83 ruchomości w postaci ciągników siodłowych i samochodów ciężarowych działając na szkodę wierzyciela (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.,

tj. czynu z art. 300 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

3. w okresie od dnia 04 marca 2020r. do dnia 18 czerwca 2020r. w miejscu prowadzonej działalności gospodarczej (...) Handel (...) z siedzibą w O., ul. (...), przywłaszczył dla siebie mienie w postaci powierzonej mu naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), o wartości 26.214,00 Euro brutto, tj. 119.024,66 zł brutto, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowanego przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

tj. czyn z art. 284 § 2 kk

Sąd zmienił kwalifikację prawdą dwóch pierwszych czynów przypisanych oskarżonemu poprzez dopisanie art. 12 § 1 kk, w miejsce art. 12 kk, z uwagi na treść przepisów obowiązujących w chwili złożenia aktu oskarżenia przez oskarżyciela publicznego.

Sąd dokonał niewielkiej zmiany opisu pierwszego z czynów zarzucanych oskarżonemu poprzez przeredagowanie jego treści i usunięcie z niej danych nieistotnych jak adres pokrzywdzonego. Wskazał także prawidłowe dane pokrzywdzonego zgodne z treścią wystawionych przez (...) Sp. z o.o. w O. faktur będących przedmiotem niniejszego postępowania karnego. Zastosowana przez Sąd zmiana uwzględniała nie tylko wszystkie okoliczności zdarzenia przypisanego oskarżonemu, ale również przesłanki ustawowe wskazane w art. 286§ 1 kk i czyniła opis czynu bardziej transparentnym.

Analiza zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego uzupełnionego w postępowaniu sądowym obligowała Sąd do zmiany także dwóch pozostałych czynów wskazanych w akcie oskarżenia. W drugim z czynów Sąd zmienił okres w jakim przestępstwo zostało popełnione z „w okresie od dnia 22 lutego 2018r. do dnia 10 grudnia 2019r.” na „w okresie od dnia 14 listopada 2017r. do dnia 02 lipca 2018r.”, właściwie określił orzeczenia sądów, do których udaremnienia wykonania oskarżony dążył dopisując prawidłowy dzień ich wydania, sygnaturę akt i kwotę roszczenia głównego z pominięciem należności ubocznych jak koszty zastępstwa procesowego oraz usuwając sformułowanie „darował synowi A. I. w dniu 30.08.2017r. nieruchomości w postaci działek o nr ewidencyjnych 584/4, 536/2, 536/4 w m. S., dla których Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste o nr (...)”.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny warunkiem koniecznym do zaistnienia występku z art. 300 § 2 kk jest oprócz istnienia roszczenia wierzyciela także świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar przystąpić w ten czy inny sposób ujawniony, do egzekucji danego roszczenia (komentarz do art. 330 kk LEX, pod. red. A. Zoll.). W okolicznościach danej sprawy pierwsze roszczenie należne (...) Sp. z o.o. w O. od oskarżonego objęte aktem oskarżenia powstało w dniu 14 listopada 2017r . Tego dnia po stronie M. I. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) Handel (...) z siedzibą w O. powstało zobowiązanie do uiszczenia należności wynikającej z faktury nr (...) z dnia 27 września 2017r. na kwotę 20.069,78 zł, ponieważ termin płatności wskazanej faktury mijał ostatecznie w dniu 13 listopada 2017r. W konsekwencji dopiero z chwilą powstania ww. roszczenia ziszczał się warunek karalności oskarżonego określony w dyspozycji art. 300 § 2 kk. Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd był także zobowiązany do usunięcia z treści zarzutu sformułowania „darował synowi A. I. w dniu 30.08.2017r. nieruchomości w postaci działek o nr ewidencyjnych 584/4, 536/2, 536/4 w m. S., dla których Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste o nr (...)”, gdyż jak z niego wynikało darowizna na rzecz A. I. nastąpiła w dniu 30.08.2017r. tj. za nim powstało pierwsze roszczenie wierzyciela uzasadniające karalność oskarżonego.

Nadto Sąd ustalił, że okres w jakim M. I. zbył co najmniej 83 ruchomości w postaci ciągników siodłowych i samochodów ciężarowych celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych wskazanych w punkcie drugim wyroku trwał od 29 grudnia 2017r. do 02 lipca 2018r. i był tożsamy z okresem ustalonym przez Prokuraturę Okręgową w Ostrołęce w sprawie PO I Ds. 57.2018, gdzie został skierowany akt oskarżenia do Sądu Okręgowego w Ostrołęce przeciwko M. I. o czyn z art. 300 § 2 kk co do innych pokrzywdzonych.

Z kolei w trzecim z zarzucanych oskarżonemu czynów Sąd zmodyfikował okres w jakim oskarżony dopuścił się jego popełnienia i w miejsce „w okresie od dnia 20 lutego 2020r. do dnia 18 czerwca 2020 r.” ustalił, że nastąpił on „w okresie od dnia 04 marca 2020r . do dnia 18 czerwca 2020r.” Przedmiotowa zmiana wynikała z faktu, iż dopiero w dniu 04 marca 2020r. oskarżonemu skutecznie doręczono wypowiedzenie umowy leasingu naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), a co za tym idzie dopiero danego dnia po stronie M. I. powstał w rzeczywistości obowiązek jej zwrotu. Sąd przeredagował także zarzut pod kątem prawidłowego określenia podmiotu będącego pokrzywdzonym w sprawie. Z dokumentów znajdujących się w aktach wynikało bowiem, iż właścicielem naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), a co za tym idzie stroną umowy leasingu była firma (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., która powierzyła ww. naczepę oskarżonemu. Z kolei firma (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. stanowiła jedynie podmiot umocowany przez właściciela naczepy do dokonania czynności zmierzających do jej odzyskania od oskarżonego bądź wyegzekwowania równowartości jej wartości. Natomiast W. B. był wyłącznie pracownikiem firmy windykacyjnej, który posiadał pełnomocnictwo do jej reprezentowania między innymi w toku danego postępowania.

Koncypowanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wykazała, że M. I. dopuścił się popełnienia wszystkich czynów opisanych w wyroku. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Posiadał pełną świadomość ciążącego na nim obowiązku zapłaty należności wynikających z faktur wymienionych w punkcie pierwszym wyroku. Co więcej działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a jego celem było osiągnięcie korzyści majątkowej, swym zachowaniem doprowadził (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 122.408,31 złotych, wprowadzając pokrzywdzoną firmę w błąd, co do zamiaru i możliwości zapłaty za dostarczone i odebrane części oraz inny osprzęt do samochodów ciężarowych. W efekcie czynem swym wypełnił dyspozycję art. 286 §1 kk w zw. z art. 12§1 kk i jednocześnie naruszył dobro prawnie chronione, jakim są prawa majątkowe. Czynność sprawcza oskarżonego polegała na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem. Wprowadzenie w błąd co do zasady poległo na podjęciu przez sprawcę podstępnych zabiegów prowadzących do wywołania u pokrzywdzonego mylnego wyobrażenia o rzeczywistości, co w tym wypadku sprowadzało się do zapewnienia pokrzywdzonej firmy o istnieniu po stronie oskarżonego możliwości faktycznego wywiązania się z zawartych umów poprzez dokonanie płatności za zamówiony towar.

Nadto przeprowadzone postępowanie wykazało, że oskarżony działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych enumeratywnie wskazanych w punkcie drugim wyroku udaremnił i uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. przez to, że zbywał składniki swojego majątku zagrożone zajęciem, w tym zbył co najmniej 83 ruchomości w postaci ciągników siodłowych i samochodów ciężarowych. Oskarżony nie tylko wiedział o istnieniu roszczeń firmy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. w postaci nieopłaconych faktur wymienionych w punkcie pierwszym wyroku, ale także miał świadomość, iż ww. podmiot dysponuje orzeczeniami sądu wydanymi w toku postępowania cywilnego, które zamierza egzekwować z majątku dłużnika. M. I. zdawał sobie sprawę także z istnienia tytułów egzekucyjnych wystawionych przeciwko niemu, ponieważ aktywnie uczestniczył w prowadzonych postępowaniach cywilnych (z punktu drugiego wyroku). Mimo tego podjął działania zmierzające do udaremnienia ich wykonania. Postępowanie w sprawie wykazało, że między zachowaniem oskarżonego polegającym na zbyciu ww. przedmiotów, a udaremnieniem przez nią wykonania orzeczeń sądowych wymienionych w punkcie drugim wyroku istniała więź, zaś czynności rozporządzające majątkiem dokonane przez oskarżonego miały realny wpływ na niemożność zaspokojenia pokrzywdzonego wierzyciela. Analiza uzupełnionego w toku postępowania sądowego materiału dowodowego pozwoliła Sądowi również na stwierdzenie, że M. I. w okresie wskazanym w wyroku znajdował się w bardzo trudnej sytuacji finansowej, wręcz stracił płynność finansową, o czym jak wykazało postępowanie wiedział już na początku 2017r. Sąd doszedł do powyższej konkluzji po poddaniu koncypowaniu wszystkich okoliczności danej sprawy, w szczególności istniejących zobowiązań firmy prowadzonej przez oskarżonego, ilości toczących się przeciwko M. I. egzekucji, wartości majątku jakim dysponował, braku po jego stronie zdolności do zaciągania dalszych zobowiązań kredytowych, jak również ogólnego stanu jego interesów.

W literaturze przedmiotu wskakuje się, że zachowanie sprawcy nie musi zmierzać do całkowitego udaremnienia egzekucji, wystarczy by zmierzało do jej udaremnienia w odniesieniu do niektórych składników majątku dłużnika (por. komentarz z 2019r. do art. 300 kk, M. Kulik), tak jak w realiach niniejszej sprawy. Z kolei przez mienie zagrożone zajęciem należy rozumieć nie tylko mienie, które może zostać zajęte na podstawie już wydanego tytułu wykonawczego, ale także mienie, którego zajęcie w przyszłości jest rzeczywiste i realne, a co za tym idzie należy się z nim liczyć (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie sygn. akt II AKa 286/17 z dnia 31.01.2018r.). Warunkiem karalności na podstawie art. 300 § 2 kk. jest istnienie roszczenia wierzyciela oraz świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar, w ten czy inny sposób ujawniony, przystąpić do egzekucji tego roszczenia. Nie jest natomiast takim warunkiem istnienie samego orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, którego wykonanie dłużnik zamierza udaremnić. Koniecznym jest jednak powstanie roszczenia. Przedmiotem przestępnych zabiegów dłużnika może być zarówno orzeczenie już zapadłe, jak i orzeczenie, które ma dopiero zapaść wobec istnienia po stronie wierzyciela konkretnego roszczenia (por. orzeczenia Sądu Najwyższego: wydany pod rządem art. 282 k.k. z 1932 r. wyrok z dnia 14 marca 1935 r., III K 43/35, OSN(K) 1935, nr 11, poz. 456; wydana pod rządem art. 258 k.k. z 1969 r. uchwała z dnia 22 czerwca 1998 r., I KZP 9/98, OSNKW 1998, nr 7-8, poz. 31; L. Peiper, Komentarz do kodeksu karnego..., s. 785; J. Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem..., Lwów 1938, s. 640-641; aprobująco Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 17 listopada 2011 r., V KK 226/11, OSNKW 2012, nr 2, poz. 21, oraz z dnia 4 marca 2015 r., III KK 371/14, OSNKW 2015, nr 7, poz. 63).

Oskarżony zdawał sobie sprawę także z konieczności zwrotu naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...), o wartości 26.214,00 Euro brutto, tj. 119.024,66 zł brutto stanowiącej własność (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowanego przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Oskarżony znał treść umowy leasingu jaka łączyła go z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Wiedział, że z chwilą powzięcia informacji o rozwiązaniu umowy zobligowany był do zwrotu przedmioty leasingu. Prowadził z przedstawicielem firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. rozmowy dotyczące zwrotu naczepy, otrzymywał od danej firmy także monity związane z koniecznością wywiązania się z ciążącego na nim obowiązku. Wiedział o wypowiedzeniu umowy leasingu, informację na ten temat otrzymał osobiście, a co za tym idzie zdawał sobie sprawę z konieczności dokonania natychmiastowego zwrotu ww. naczepy. Mimo tego odwlekał moment wydania przedmiotu leasingu, zwodził przedstawiciela firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wskazując różne miejsca w jakich rzekomo miała znajdować się naczepa. Jego zachowanie świadczyło o świadomym działaniu i faktycznym przejęciem na własny użytek naczepy firmy (...), rok produkcji 2016, nr VIN (...), nr rej. (...).

Zgodnie z treścią art. 284 § 2 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą.

W doktrynie przyjmuje się, że „przywłaszczeniem w rozumieniu języka potocznego jest bezprawne zabranie sobie czegoś cudzego na własność. Chodzi zatem o rozporządzenie się jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub prawem majątkowym znajdującym się w posiadaniu sprawcy przy jednoczesnym wykluczeniu osoby uprawnionej. (…). Zewnętrzne oznaki przywłaszczenia mogą przybierać rozmaite formy. Może to być używanie rzeczy (prawa majątkowego), jej przetworzenie, przekazanie innemu podmiotowi, sprzedaż czy inna postać przeniesienia własności, oddanie na przechowanie itd. Wszystkie te zachowania dowodzą woli traktowania przez sprawcę rzeczy czy prawa majątkowego jak swojego. W każdym przypadku zachowanie sprawcy musi posiadać kwalifikację bezprawnego”. (komentarz do art. 284 Kodeksu karnego Grzegorz Łabuda, LEX). Ponadto „zachowanie sprawcy polega na przywłaszczeniu cudzej rzeczy lub prawa majątkowego, a więc rozporządzeniu nimi przez włączenie do majątku swego lub innej osoby i powiększenie w ten sposób stanu posiadania swojego lub innej osoby. (komentarz do art. 284 Kodeksu karnego Ewa Monika Guzik-Makaruk, Emil Pływaczewski, LEX).

„Przestępstwo określone w art. 284 § 2 kk należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel; tym celem jest włączenie cudzej rzeczy ruchomej lub cudzego prawa majątkowego do majątku sprawcy lub postępowanie z tą rzeczą albo prawem majątkowym jak z własnym w inny sposób, na przykład darowanie go innej osobie itp. Wyklucza to możliwość popełnienia przestępstwa przywłaszczenia z zamiarem wynikowym (…). Do przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą, jego działaniu towarzyszył zamiar tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania tej rzeczy, bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu (…). Przestępny zamiar działania specjalizowanego w art. 284 § 2 k.k., określany jako animus rem sibi habendi, sprowadza się do istnienia po stronie sprawcy zamiaru powiększenia swego majątku kosztem majątku osoby pokrzywdzonej”. (kom. do art. 284 k.k. M. K., P. K., LEX).

Z całą pewnością zachowanie oskarżonego M. I. wypełniło znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 kk. Ww. rozporządzał w sposób zgodny ze swą wolą naczepą stanowiącą własność (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., a jego działaniu towarzyszył zamiar zatrzymania danej rzeczy w celu powiększenia swego majątku kosztem majątku pokrzywdzonego.

Reasumując, oskarżony M. I. swym zachowaniem wypełnił znamiona występków z art. z 286 § 1 kk w zw. z art. 12 §1 kk , 300 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, art. 284 § 2 kk a jego wina nie budziła wątpliwości.

W realiach niniejszej sprawy Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że sytuacje jakie miały miejsce w okresie 2017r. do 18 czerwca 2020r przebiegły zgodny z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Taki wniosek należy wysnuć w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dowodów z dokumentów oraz zeznań przesłuchiwanych w sprawie świadków. Oskarżony działał świadomie, co potwierdziła sporządzona na potrzeby danego postępowania wstępna opinia sądowo – psychiatryczne ww., która nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał M. I. za winnego czynów przypisanych mu w wyroku i wymierzył mu za ich popełnienie adekwatne kary.

Nie należy zapominać, że czyny zostały popełnione przez oskarżonego w okresie od 2017r. do 18.06.2020r. , a orzekanie miało miejsce w roku 2021r. W chwili popełnienia czynów obowiązywały inne przepisy Kodeksu karnego niż w chwili orzekania. Zgodnie z art. 4 § 1kk obowiązkiem sądu było rozważenie, którą ustawę zastosować jako względniejszą dla sprawcy. Art. 4§ 1kk stanowi bowiem, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W doktrynie podnosi się, że za względniejszą dla sprawcy należy uznać tę ustawę, której wybór opiera się na ocenie całokształtu in concreto konsekwencji wynikających dla oskarżonego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Najczęściej zagrożenie określone sankcją normy typizującej czyn sprawcy będzie mieć znaczenie decydujące dla rozstrzygnięcia o wyborze ustawy. Jednakże jedynie rozszerzenie przedmiotu oceny pozwoli uniknąć uznania za względniejszą ustawę, która jest nią jedynie in abstracto, lecz nie jest in concreto. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, dominuje pogląd, iż oceny "ustawy względniejszej", w rozumieniu tego przepisu, powinno dokonywać się nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekający w danej sprawie uznał, że z uwagi na treść art. 85 kk i art. 86 kk zdecydowanie korzystniejsza dla oskarżonych była ustawa obowiązująca w chwili popełnienia przestępstwa.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. I.

1-4

1-4

Sąd kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. wymierzył oskarżonemu M. I.:

- za czyn z punktu 1 wyroku na podstawie art. 286 § 1 kk i art. 4 § 1 kk karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z punktu 2 wyroku na podstawie art. 300 § 2 kk i art. 4 § 1 kk karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn z punktu 3 wyroku na podstawie art. 284 § 2 kk i art. 4 § 1 kk karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na mocy art. 85 §1 kk i art. 86 §1 i 2 kk. i art. 4 § 1 kk wymierzone w punktach 1, 2 i 3 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu M. I. karę łączną 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu najbardziej adekwatną do stopnia winy oskarżonego i okoliczności popełnionego przez niego czynów jest kara pozbawienia wolności. Sąd wymierzając daną karę pilnował, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynów, była przy tym wystarczająca do osiągnięcia wobec niego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a nadto spełniła swe funkcje w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę rozmiar ujemnych następstw działania oskarżonego oraz charakter popełnionych przez niego przestępstw, których społeczna szkodliwość była znaczna i uderzała w istotne dobro prawnie chronione. Nie bez znaczenia pozostawał także motyw i cel jakim kierował się oskarżony. Istotny był również znaczny okres przez jaki oskarżony łamał prawo, a także wielkość działań jakie podejmował. Nie należało także zapominać, że oskarżony postępował w sposób przemyślany i dobrze zorganizowany.

Zdaniem Sadu orzeczona kar uwzględnia również warunki i właściwości osobiste ww. Oskarżony nie dysponuje wolnymi środkami, które mógłby przeznaczyć na pokrycie grzywny. Sytuacja majątkowa oskarżonego nie kształtuje się zbyt dobrze, ww. nie dysponuje majątkiem, który mógłby przeznaczyć na pokrycie grzywny. Co więcej na oskarżonym ciążą zobowiązania pieniężne wynikające z wyroków orzeczonych w innych sprawach, których nie uregulował. Wobec ww. prowadzone są liczne postępowania egzekucyjne opiewające na znaczne kwoty. Na jego utrzymaniu pozostaje także małoletnia córka. Wprawdzie z wywiadu środowiskowego wynika, że ww. pracuje zarobkowo i z tego tytułu pozyskuje środki rzędu 2800 zł miesięcznie, jednak mając na względzie wysokość obciążającego go zadłużenia ww. kwota z całą pewnością nie pozwoliłaby mu na pokrycie ewentualnej kary grzywny. Nadto orzeczenie wobec niego kary grzywny lub kary ograniczenia wolności stanowiłoby zbyt łagodne rozwiązanie. Biorąc pod uwagę jego lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, wielość prowadzonych przeciwko ww. spraw karnych oraz dotychczasowe skazania (wywiad środowiskowy, karta karna), orzeczenie kary grzywny czy też kary ograniczenia wolności nie przyniosłoby oczekiwanego rezultatu, zaś w odczuciu społecznym byłoby uznane za pobłażliwe. Nonszalancki stosunek oskarżonego do wymiaru sprawiedliwości utwierdził Sąd w przekonaniu o konieczności zastosowania najsurowszej z kar i nawet pozytywna opinia w lokalnym środowisku nie uzasadniała przyjęcia innego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu zgodnie z art. 85a kk orzeczona w ten sposób kara łączna 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności uwzględni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem Sądu orzeczona w ten sposób kara jest też adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy i okoliczności czynów, w szczególności uwzględnia przemyślany sposób działania oskarżonego oraz motyw jakim się kierował. Nie jest też nazbyt dolegliwa i z całą pewnością nie będzie dla ww. niemożliwa do wykonania. Okolicznością niewątpliwie wpływającą na wymiar kary był fakt jej wcześniejszej karalności oskarżonego oraz liczne postępowania karne jakie były prowadzone wobec ww.

Konkludując zdaniem Sądu wymierzona kara pozbawienia wolności wyrobi w oskarżonym krytyczny stosunek do popełnionego czynu i wykształci u niego pożądaną postawę na przyszłość, a jednocześnie nie będzie nadmierna.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. I.

5

5

Sąd na podstawie art. 230 §2 kpk uznał za zbędne i nakazał zwrot pokrzywdzonemu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dowody rzeczowe wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr I/271/20/P poz. 1 pkt 1-5, k. 844 akt sprawy.

M. I.

6

6

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego M. I. ustanowionego z urzędu adw. M. M. (2) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 619,92 zł. złotych brutto, w tym 23 % VAT. Z uwagi na złożenie przez obrońcę wniosku o zasadzenie kosztów udzielonej pomocy prawnej z urzędu, które nie zostały pokryte w toku postępowania Sąd na podstawie § 17 ust 1 pkt 1 i ust 2. pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu orzekł o ich przyznaniu.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W toku prowadzonego postępowania pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. złożył wniosek w trybie art. 46 §1 kk o naprawienie przez oskarżonego szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zasądzenie na jego rzecz kwoty 122.408,31 zł. Ww. podmiot wskazywał, że należność ta wynika z nieuiszczonych przez oskarżonego faktur będących przedmiotem niniejszego postępowania.

Zgodnie z art. 46 §1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. Z kolei w myśl art. 415§1 kpk w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, obowiązek naprawienia, w całości lub w części, szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.

Kierując się dyspozycją ww. przepisów należy stwierdzić, że na Sądzie spoczywa obowiązek zasądzenia obowiązku naprawienia szkody wyłącznie w sytuacji, gdy pokrzywdzony złoży wniosek w tym zakresie oraz jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa nie jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.

W okolicznościach danej sprawy należność w kwocie 122.408,31 zł. wynikała z nieuiszczonych faktur będących przedmiotem danego postępowania tj. nr (...) z dnia 27 września 2017r. na kwotę 20.069,78 zł; nr (...) z dnia 30 września 2017r. na kwotę 7.510,17 zł; nr (...) z dnia 24 października 2017r. na kwotę 54.498,65 zł; nr (...) z dnia 30 października 2017r. na kwotę 27.423,57 zł; nr (...) z dnia 27 listopada 2017r. na kwotę 14.274,89 zł; nr (...) z dnia 22 stycznia 2018r. na kwotę 8.631,25 zł. Przy czym każda z ww. faktur była przedmiotem innego postępowania sądowego prowadzonego między M. I., a (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., co znajduje potwierdzenie w treści prawomocnych orzeczeń sądowych: nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 07.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 54.498,65 zł, sygn. akt V GNc 766/18 zmienionego wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu wydanym w sprawie sygn. V GC 2147/18, nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Opolu V Wydziału Gospodarczego z dnia 09.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 55.003,52 zł, sygn. akt V GNc 770/18, nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 23.03.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 14.274,89 zł sygn. akt V GNc 767/18, nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Opolu V Wydział Gospodarczy z dnia 20.08.2018r. na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. w wysokości 8631,25 zł, sygn. akt. V GNc 1848/18. Co więcej na każdy z wymienionych tytułów egzekucyjnych została nadana klauzula wykonalności, zatem (...) Sp. z o.o. w O. dysponował de facto tytułami wykonawczymi opiewającymi na kwotę zgłoszonego w toku postępowania karnego roszczenia. W konsekwencji w obrocie prawnym pozostawały tytuły wykonawcze wystawione w toku przeprowadzonych wcześniej postępowań cywilnych obligujące oskarżonego M. I. do uiszczenia na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. należności pieniężnych w związku z nieopłaconymi fakturami wymienionymi w punkcie pierwszym wyroku. W konsekwencji w świetle art. 415 kpk okoliczność ta skutecznie wyłączała możliwości zasądzenia w wyroku przez Sąd żądanej kwoty od oskarżonego.

W orzecznictwie podkreśla się, że zakaz z art. 415 kpk tzw. klauzula antykumulacyjna, wymaga dla swojego zastosowania tożsamości podmiotowej i przedmiotowej roszczenia do którego się odnosi. Przywołany przepis nie mówi bowiem o tej samej szkodzie lecz o tym samym roszczeniu. Dla przyjęcia tożsamości roszczenia niezbędna jest zatem nie tylko tożsamość powinnego zachowania (tj. np. obowiązku zapłaty określonej kwoty pieniędzy) ale i tożsamość osoby zobowiązanej do określonego świadczenia. Wniosek taki znajduje potwierdzenie m.in. w treści art. 366 k.p.c. z którego wynika, że wyrok ma powagę rzeczy osądzonej tylko między tymi samymi stronami. Nie ma zatem normatywnej przeszkody w równoległym (lub następczym) prowadzeniu dwóch postępowań dotyczących roszczeń wynikłych z tego samego zdarzenia faktycznego, ale pomiędzy różnymi stronami. Taki sposób wykładni klauzuli określonej w art. 415 k.p.k., zapewnia właściwy stopień ochronny uzasadnionych interesów pokrzywdzonego, który ma prawo do dochodzenia roszczenia w postępowaniu karnym na podstawie odpowiedzialności deliktowej, niezależnie od tego, iż równolegle dochodzi swoich roszczeń wynikłych z tego samego zdarzenia faktycznego w oparciu o odpowiedzialność kontraktową, o ile dotyczy ona różnych podmiotów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie sygn. akt II AKa 491/18 z dnia 17.06.2019r., wyrok Sądu Najwyższego w sprawie sygn. akt III KK 157/19 z dnia 05.06.2019r.).

Sąd orzekający w danej sprawie podziela ww. pogląd. Zatem skoro oskarżyciel posiłkowy wcześniej dysponował tytułami wykonawczymi dotyczącymi roszczeń wynikłych z tego samego zdarzenia faktycznego będącego podstawą niniejszego postępowania, które odnosiły się do tych samych stron tj. M. I. i (...) Sp. z o.o. w O., nie mógł dochodzić ponownego zasądzenia tych należności w postępowaniu karnym. Taką możliwość skutecznie wykluczała tzw. klauzula antykumulacyjna wskazana w art. 415 kpk.

Z tych względów Sąd nie uwzględnił żądania oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. w O..

Z tożsamych powodów Sad nie zasądził obowiązku naprawienia szkody na rzecz drugiego pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowanego przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., ponieważ w toku przeprowadzonego postępowania ustalono, że ww. podmiot również wcześniej dysponował tytułem wykonawczym związanym z roszczeniem będącym przedmiotem danego postępowania.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

Sąd zasądził od oskarżonego M. I. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części dotyczącej opłaty sądowej w kwocie 120,00 zł. i na podstawie art. 624 § 1kpk zwolnił oskarżanego z kosztów sądowych w części dotyczącej wydatków, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Mając na uwadze liczne zobowiązania oskarżonego względem osób trzecich Sąd doszedł do przekonania, iż obciążanie ww. kosztami spowoduje, iż nie będzie on w stanie ich ponieść. Biorąc pod uwagę sytuację finansową oskarżonego, w tym względy słuszności należało stwierdzić, że istnieją podstawy do uznania, iż uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby dla ww. zbyt uciążliwe.

1.Podpis