Pełny tekst orzeczenia

1na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych i prokuratora

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 451/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 7 września 2022 roku w sprawie III K 104/22 dotyczący P. Ł. (1) i O. P. (1):

P. Ł. (1) oskarżono o to, że:

I. w dniu 11 lipca 2021 r. na (...) we W., działając wspólnie i w porozumieniu z O. P. (1), bezpośrednio po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia plecaka z zawartością słuchawek wartości 200 zł., na szkodę S. S. (1), w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia, wziął udział w pobiciu P. K., udzielającego pomocy pokrzywdzonemu kradzieżą, przewracając go na podłoże oraz bijąc go pięściami i kopiąc po głowie, powodując obrażenia ciała w postaci:

- hiperdensyjnego krwiaka przymózgowego grubości do około 1 cm. lewej strony nad lewym płatem ciemieniowym i związane z tym przemieszczenie struktur mózgowia w linii dwubocznej o około 1,2 cm. na stronę prawą,

- obrzmienia półkuli lewej mózgu,

- ogniska krwotocznego wielkości około 1,5-2 cm. w lewym płacie ciemieniowym,

- obecności krwi o grubości 1,5-2 cm. w tylnej części szczeliny międzypółkulowej,

- krwiaka podpajęczynówkowego w płacie potylicznym prawym i w mniejszym stopniu w płacie ciemieniowym prawym,

- ogniska krwotocznego ok. 0,5 cm. obwodowe u podstawy prawego płata czołowego,

- rozległego krwiaka podskórnego w okolicy skroniowej lewej i w obrębie lewego policzka (uniemożliwiającego przeprowadzenie badania okulistycznego),

- wieloodłamowego złamania kości jarzmowej lewej - trzonu i wyrostka skroniowego,

- krwiaków małżowin usznych,

- rozległego krwiaka w ciele modzelowatym w obrębie pnia i płata,

- krwiaka w przyśrodkowej części lewego wzgórza o wymiarach około 18x16x9 mm — z progresją,

- zaciśnięcia bruzd międzyzakrętowych lewej półkuli mózgu,

- śladu krwi w rogu potylicznym komory bocznej prawej,

- szczeliny złamania kości skroniowej lewej,

a nadto otarcia naskórka i rany czoła oraz otarć naskórka kolana prawego i kolana lewego, które to obrażenia stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, a w ich następstwie w dniu 27 lipca 2021 r. doszło do zgonu wymienionego pokrzywdzonego w wyniku rozległych i rozsianych pourazowych zmian krwotocznych śródmózgowych z następowym obrzękiem mózgu i wklinowaniem migdałków móżdżku do otworu wielkiego, przy czym działał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio karany za przestępstwa podobne przeciwko życiu i zdrowiu, z użyciem przemocy i groźby bezprawnej, określone w art. 157 § 2 k.k., art. 245 k.k., wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 8 listopada 2019 r., sygn. II K 624/19, na karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy, którą odbył w okresie przekraczającym 10 miesięcy, od dnia 11 lipca 2019 r. do 20 maja 2020 r., kiedy to został warunkowo zwolniony z odbycia reszty kary,

- tj. o czyn z art. 281 k.k. w zw. art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk,

II. w dniu 11 lipca 2021 r. na (...) we W. użył przemocy wobec funkcjonariusza Policji sierż. sztab. R. Ś. poprzez kopnięcie go nogą, powodując jego upadek na chodnik i doznanie obrażeń w postaci stłuczenia kolana lewego, otarcia naskórka kolana lewego, naruszających czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni, czym naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych, zmierzających do zaniechania prawnej czynności służbowej, przy czym działał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio karany za przestępstwa podobne przeciwko życiu i zdrowiu, z użyciem przemocy i groźby bezprawnej, określone w art. 157 § 2 k.k., art. 245 k.k., wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 8 listopada 2019 r., sygn. II K 624/19, na karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy, którą odbył w okresie przekraczającym 10 miesięcy, od dnia 11 lipca 2019 r. do 20 maja 2020 r., kiedy to został warunkowo zwolniony z odbycia reszty kary,

- tj. o czyn z art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk,

III. w dniu 11 lipca 2021 r. na (...) we W. użył przemocy wobec funkcjonariusza Policji sierż. sztab. W. S. poprzez kopnięcie go nogą, powodując jego upadek na chodnik i doznanie obrażeń w postaci stłuczenia uda prawego, otarcia naskórka uda prawego, naruszających czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni, czym naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych, zmierzających do zaniechania prawnej czynności służbowej, przy czym działał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio karany za przestępstwa podobne przeciwko życiu i zdrowiu, z użyciem przemocy i groźby bezprawnej, określone w art. 157 § 2 k.k., art. 245 k.k., wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 8 listopada 2019 r., sygn. II K 624/19, na karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy, którą odbył w okresie przekraczającym 10 miesięcy, od dnia 11 lipca 2019 r. do 20 maja 2020 r., kiedy to został warunkowo zwolniony z odbycia reszty kary,

- tj. o czyn z art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk,

O. P. (1) oskarżono o to, że:

IV. w dniu 11 lipca 2021 r. na (...) we W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. Ł. (1), bezpośrednio po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia plecaka z zawartością słuchawek wartości 200 zł. oraz pałki policyjnej, na szkodę S. S. (1), w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia, wziął udział w pobiciu P. K., udzielającego pomocy pokrzywdzonemu kradzieżą, bijąc go pałką policyjną po głowie, w którym wskutek jego działania pokrzywdzony był bezpośrednio narażony na utratę życia lub doznania skutku określonego w art. 156 § 1 k.k., a w następstwie działania P. Ł. (1) pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci:

- hiperdensyjnego krwiaka przymózgowego grubości do około 1 cm. lewej strony nad lewym płatem ciemieniowym i związane z tym przemieszczenie struktur mózgowia w linii dwubocznej o około 1,2 cm. na stronę prawą,

- obrzmienia półkuli lewej mózgu,

- ogniska krwotocznego wielkości około 1,5-2 cm. w lewym płacie ciemieniowym,

- obecności krwi o grubości 1,5-2 cm. w tylnej części szczeliny międzypółkulowej,

- krwiaka podpajęczynówkowego w płacie potylicznym prawym i w mniejszym stopniu w płacie ciemieniowym prawym,

- ogniska krwotocznego ok. 0,5 cm. obwodowe u podstawy prawego płata czołowego,

- rozległego krwiaka podskórnego w okolicy skroniowej lewej i w obrębie lewego policzka (uniemożliwiającego przeprowadzenie badania okulistycznego),

- wieloodłamowego złamania kości jarzmowej lewej - trzonu i wyrostka skroniowego,

- krwiaków małżowin usznych,

- rozległego krwiaka w ciele modzelowatym w obrębie pnia i płata,

- krwiaka w przyśrodkowej części lewego wzgórza o wymiarach około 18x16x9 mm — z progresją,

- zaciśnięcia bruzd międzyzakrętowych lewej półkuli mózgu,

- śladu krwi w rogu potylicznym komory bocznej prawej,

- szczeliny złamania kości skroniowej lewej,

a nadto otarcia naskórka i rany czoła oraz otarć naskórka kolana prawego i kolana lewego, które to obrażenia stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, a w ich następstwie w dniu 27 lipca 2021 r. doszło do zgonu wymienionego pokrzywdzonego w wyniku rozległych i rozsianych pourazowych zmian krwotocznych śródmózgowych z następowym obrzękiem mózgu i wklinowaniem migdałków móżdżku do otworu wielkiego,

- tj. o czyn z art. 281 k.k. w zw. art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Sąd Okręgowy orzekł, że:

I) uznaje oskarżonego P. Ł. (1) za winnego tego, że 11 lipca 2021 roku na (...) we W., działając wspólnie i w porozumieniu z O. P. (1), bezpośrednio po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia plecaka z zawartością słuchawek o wartości 200 zł, na szkodę S. S. (1), w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia, wziął udział w pobiciu P. K., przewracając go na podłoże, a następnie bijąc go leżącego na twardym podłożu uderzeniami pięści i kopiąc uderzeniami miażdżącymi po głowie, narażając i w zamiarze bezpośrednim powodując ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu poprzez spowodowanie:

⚫

hiperdensyjnego krwiaka przymózgowego grubości do około 1 cm lewej strony nad lewym płatem ciemieniowym i związanego z tym przemieszczenie struktur mózgowia w linii dwubocznej o około 1,2 cm na stronę prawą,

⚫

obrzmienia półkuli lewej mózgu,

⚫

ogniska krwotocznego wielkości około 1,5-2 cm w lewym płacie ciemieniowym,

⚫

obecności krwi o grubości 1,5-2 cm w tylnej części szczeliny międzypółkulowej,

⚫

krwiaka podpajęczynówkowego w płacie potylicznym prawym i w mniejszym stopniu w płacie ciemieniowym prawym,

⚫

ogniska krwotocznego ok. 0,5 cm. obwodowe u podstawy prawego płata czołowego,

⚫

rozległego krwiaka podskórnego w okolicy skroniowej lewej i w obrębie lewego policzka,

⚫

wieloodłamowego złamania kości jarzmowej lewej - trzonu i wyrostka skroniowego,

⚫

krwiaków małżowin usznych,

⚫

rozległego krwiaka w ciele modzelowatym w obrębie pnia i płata,

⚫

krwiaka w przyśrodkowej części lewego wzgórza o wymiarach około 18x16x9 mm — z progresją,

⚫

zaciśnięcia bruzd międzyzakrętowych lewej półkuli mózgu,

⚫

śladu krwi w rogu potylicznym komory bocznej prawej,

⚫

szczeliny złamania kości skroniowej lewej,

czego przewidywanym przez oskarżonego następstwem była śmierć pokrzywdzonego 27 lipca 2021 r. w wyniku rozległych i rozsianych pourazowych zmian krwotocznych śródmózgowych z następowym obrzękiem mózgu i wklinowaniem migdałków móżdżku do otworu wielkiego,

przy czym działał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwa podobne przeciwko życiu i zdrowiu, z użyciem przemocy i groźby bezprawnej, określone w art. 157 § 2 k.k., art. 245 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 8 listopada 2019 r., sygn. II K 624/19, na karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy, którą odbył w okresie od dnia 11 lipca 2019 r. do 20 maja 2020 r.,

tj. zbrodni z art. 156 § 3 k.k. i art. 158 § 3 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

II) uznaje oskarżonego P. Ł. (1) za winnego tego, że 11 lipca 2021 r. na (...) we W. w celu zmuszenia funkcjonariuszy Policji do zaniechania prawnej czynności zatrzymania, podczas i w związku pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, naruszył ich nietykalność cielesną i użył wobec:

a) sierżanta sztabowego R. Ś. przemocy poprzez kopnięcie go nogą, powodując jego upadek na chodnik i doznanie obrażeń w postaci stłuczenia kolana lewego, otarcia naskórka kolana lewego, naruszających czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni,

b) sierżanta sztabowego W. S. przemocy poprzez kopnięcie go nogą, powodując jego upadek na chodnik i doznanie obrażeń w postaci stłuczenia uda prawego, otarcia naskórka uda prawego, naruszających czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni,

przy czym działał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym za przestępstwa podobne przeciwko życiu i zdrowiu, z użyciem przemocy i groźby bezprawnej, określone w art. 157 § 2 k.k., art. 245 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 8 listopada 2019 r., sygn. II K 624/19, na karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy, którą odbył w okresie od dnia 11 lipca 2019 r. do 20 maja 2020 r., tj. występku z art. 224 § 2 k.k. i art. 222 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności ;

III) na podstawie art. 88 k.k. łączy oskarżonemu P. Ł. (1) wymierzone w pkt od I do II kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności ;

IV) uznaje oskarżonego O. P. (1) za winnego tego, że 11 lipca 2021 roku na (...) we W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. Ł. (1), bezpośrednio po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia plecaka z zawartością słuchawek o wartości 200 zł, na szkodę S. S. (1), w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia, wziął udział w pobiciu P. K., narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. występku z art. 158 § 1 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności ;

V) na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka od oskarżonego P. Ł. (1) nawiązkę w kwocie 60.000 (sześćdziesięciu tysięcy) zł na rzecz matki pokrzywdzonego J. G.;

VI) na podstawie art. 47 § 1 k.k. orzeka od oskarżonego O. P. (1) nawiązkę w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

VII) na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonym:

a) P. Ł. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 12 lipca 2021 roku, godz. 18:25 do 7 września 2022 roku,

b) O. P. (1), na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 11 lipca 2021 roku, godz. 21:40 do 1 lutego 2022 roku,

VIII) na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz :

a) adwokat A. L. kwotę 1402,20 zł (brutto) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu ;

b) adwokata P. M. kwotę 1402,20 zł (brutto) tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu ;

IX) na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. Ł. (1) adwokat A. L. i obrońca O. P. (1) adwokat P. M.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości co do O. P. (1)

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary – obrońca P. Ł. (1)

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia – prokurator

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

. 

Obrońcy oskarżonego O. P. (1) – P. M. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną – a nie swobodną – ocenę dowodów z:

a)  nagrania z monitoringu obejmującego miejsce zdarzenia;

b)  zeznań świadka W. M. złożonych w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu głównym;

c)  zeznań świadka W. D. złożonych w postępowaniu przygotowawczym i w postepowaniu głównym;

d)  zeznań świadka A. Z. złożonych w postępowaniu głównym;

e)  wyjaśnień oskarżonego P. Ł. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu głównym;

f)  wyjaśnień oskarżonego O. P. (1) złożonych w postępowaniu głównym;

polegającą na uznaniu, że: dowody te pozwalają na poczynienie ustalenia, iż oskarżony O. P. (1) w momencie zdarzenia był w posiadaniu plecaka będącego własnością S. S. (1), a jego działania ukierunkowane były na utrzymanie się w posiadaniu tejże rzeczy, w sytuacji gdy zarówno wskazani świadkowie jak i oskarżeni zgodnie podawali, że nie widzieli, by O. P. (1) posiadał wspomniany plecak, a z treści zapisów monitoringu z miejsca zdarzenia jednoznacznie wynika, że oskarżony go nie posiadał, co ocenione prawidłowo prowadził powinno do ustalenia, że O. P. (1) nie mógł działać w celu utrzymania się w posiadaniu tej rzeczy, jako że – zgodnie ze swoimi wyjaśnieniami – uprzednio się jej wyzbył.

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, że oskarżony O. P. (1) dopuścił się czynu stypizowanego w art. 281 k.k., podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego, a w szczególności ww. dowodów, prowadzą do wniosku, że O. P. (1) nie użył przemocy w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, a tym samym nie wypełnił znamion podmiotowych przestępstwa kradzieży rozbójniczej, albowiem oskarżony w momencie zdarzenia nie był w posiadaniu plecaka S. S. (1).

Obrończyni oskarżonego P. Ł. (1) – adw. A. L. – zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła: rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 25 lat pozbawienia wolności, a to na skutek nieuwzględnienia przez Sąd Okręgowy w wystarczającej mierze i stopniu okoliczności łagodzących, a w szczególności wyrażone przez oskarżonego skruchy i przeproszenie matki pokrzywdzonego.

Prokurator – zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonych -w zakresie rozstrzygnięcia wobec nich o środkach kompensacyjnych, zarzucając:

1)  pominięcie przy orzekaniu wśród osób uprawnionych do kompensaty od oskarżonego P. Ł. (1) małoletniej córki pokrzywdzonego P. K. – L. K. (ur. (...)), a w konsekwencji niesłuszne niezastosowanie na jej rzecz środka kompensacyjnego – nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k. w kwocie 50.000 zł;

2)  pominięcie przy orzekaniu wśród osób uprawnionych do kompensaty od O. P. (1) pokrzywdzonego S. S. (1), a w konsekwencji niesłuszne niezastosowanie na jego rzecz środka kompensacyjnego w postaci naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. w kwocie 200 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kwestionowanie w skardze obrońcy ustalenia o udziale oskarżonego w ataku O. P. (1) na pokrzywdzonego uznać należy za nieuzasadnione i niepodważone wywodami apelacji.

Podnosi się w niej naruszenie reguł oceny dowodów, które eksponuje się w apelacji. Rzecz jednak w tym, że nie jest wystarczającym zacytowanie fragmentów wypowiedzi poszczególnych osób i wyprowadzenie na tej podstawie wniosku, że świadkowie zaprzeczyli, aby w momencie zdarzenia O. P. (1) był w posiadaniu plecaka pokrzywdzonego. Teza o błędnej ocenie dowodów oraz jej następstwie w postaci nieprawidłowych ustaleń faktycznych nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinna wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności. ( postanowienie Sądu Najwyższego z 9.03.2022 r., V KK 680/21, LEX nr 3410070). Zarzut może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy lub postąpił wbrew doświadczeniu życiowemu, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Natomiast ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. i brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych oraz końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k.

W żadnym razie nie dowiódł tego w apelacji skarżący, co czyni jego zarzut oczywiście niecelnym.

Odwoływanie się w apelacji do twierdzeń W. M. z postępowania przygotowawczego oraz z rozprawy nie dowodzi jak twierdzi skarżący, że świadek zaprzeczyła by oskarżony miał w momencie zdarzenia plecak. Z cytatów jej wypowiedzi wynika tylko, że ona nie widziała plecaka w posiadaniu O. P. (1), a nie że on go nie miał. Przy czym, jeśli pamięta się także inne wypowiedzi tego świadka, o tym, że napiła się trochę piwa, a potem urwał jej się film i ma tylko przebłyski (k. 932, 933, t. V) to budowanie tezy o tym dowodzie na potwierdzenie, że oskarżony nie był w posiadaniu plecaka jest wysoce niewystarczająco przekonujące. Podobnie odnieść się należy do kolejnego argumentu, w którym skarżący odwołuje się do zeznań W. D.. Z przywołanych w apelacji jej słów wynika jedynie, że jakiś mężczyzna zaczął krzyczeć, aby oddać mu plecak oraz że ona mówiła, że nie mają żadnego plecaka, a nie że nie miał go oskarżony. Dowolność wniosku obrońcy o tym, że świadek zaprzeczyła, aby oskarżonym był w posiadaniu plecaka w momencie zdarzenia jest rzucającą się w oczy.

Żadnej wartości poznawczej dla omawianej kwestii nie mają przywołane fragmenty zeznań A. Z.. Już z cytatów zawartych w apelacji wynika wprost, że świadek nie był na miejscu, gdzie doszło do fizycznego ataku na pokrzywdzonego. Ergo treść jego wypowiedzi przez pryzmat tezy apelującego nie ma żadnego znaczenia. Jednak znaczenie ma okoliczność wynikająca z jego zeznań, w tym cytowanych w skardze, że S. S. (2) „(…) uświadomił sobie po chwili, że zostawił plecak ze swoimi rzeczami na ławce.” oraz że świadek był bity właśnie przez O. P. (1).

Dla poparcia swego stanowiska skarżący przywołuje również wyjaśnienia oskarżonych, w tym także O. P. (1). Należy zatem zauważyć, że argumentacja apelującego odwołująca się do zeznań świadków W. M. i W. D. pozostaje w oczywistej kolizji z motywującymi stanowisko obrońcy wyjaśnieniami tego ostatniego oskarżonego. Obie kobiety stwierdzały, że: W. M. nie widziała plecaka u O. P. (1), a W. D. mówiła, że nie mają żadnego plecaka, ale przecież O. P. (1) nie zaprzeczał, że plecak posiadał, co więcej on to wprost potwierdzał.

W tych okolicznościach także wyjaśnienia oskarżonego P. Ł. (2) do których odwołuję się skarżący nie podważają ustaleń Sądu Okręgowego, bo i on podał, po pierwsze, że on nie ma żadnego plecaka (co było prawdą), po drugie, podał, że nie wiedział, żeby O. P. (1) wziął jakiś plecak, po trzecie, ten ostatni potwierdził, że taki plecak zabrał, i po czwarte przyznał, że z niego zabrał słuchawki i pałkę milicyjną.

Nie sposób uznać, iż błędnie ustalił Sąd Okręgowy rolę i znaczenie udziału w tym czynie oskarżonego, bowiem nie potwierdza posiadania plecaka przez oskarżonego nagranie z monitoringu stanowiące dowód w tej sprawie. To, że na nagraniu nie dopatrzono się, aby oskarżony był w posiadaniu plecaka należy skwitować stwierdzeniem, że dowodzi ono, że na tym właśnie nagraniu (w czasie zarejestrowanym przez monitoring) oskarżony plecaka nie posiadał. Nie znaczy to, że brak jest dowodu na poparcie ustalenia poczynionego przez Sąd Okręgowy. Jak już wyżej stwierdzono wynika to z jego własnych wyjaśnień przywołanych przez skarżącego. Co więcej z nagrań monitoringu (płyta CD plik 096) jednoznacznie wynika, że to właśnie oskarżony miał pałkę i się nią posługiwał zadając nią ciosy. Mógł ją mieć tylko poprzez wejście w posiadanie plecaka i zabranie jej z niego. To więc, że nie ma plecaka na nagraniu nie potwierdza, że nie miał tego plecaka, bo podsiadanie rzeczy z niego, w kontekście jego własnych wyjaśnień, w których przyznał zabór tego przedmiotu uprawniało Sąd Okręgowy do ustaleń, które poczynił.

Skarżący zdaje się zapominać, że przecież Sąd meriti dysponował dowodem w postaci zeznań S. S. (1) jednoznacznie pozwalającym ustalić, że po pierwsze, S. S. (1) miał przed zdarzeniem plecak, po wtóre, na skutek zachowania oskarżonych oddalił się z ławki, na której pozostawił plecak, po trzecie, prosił m.in. P. K. o pomoc w jego odzyskaniu, po czwarte, razem z pokrzywdzonym poszli do miejsca, gdzie plecak został przez S. S. (1) pozostawiony, po piąte i najważniejsze, że to właśnie S. S. (1) domagał się zwrotu plecaka, który w tym czasie jeden z mężczyzn trzymał w rękach i był to właśnie O. P. (1) (k. 932, t. V) i po szóste, sam ten oskarżony okoliczność tę potwierdził (k. 912, 913, t. V), co więcej nie ukrywał on tego, że zamachnął się pałką, ale nie trafił i jeden z mężczyzn zaczął uciekać, a wtedy on go kopnął.

Wniosek

Obrońca oskarżonego O. P. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku:

1)  w jego pkt IV poprzez wyeliminowanie z kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu art. 281 k.k. i obniżenie kary zasadniczej do roku pozbawienia wolności oraz warunkowe zwieszenie je wykonania na okres lat 3.

2)  w jego pkt VI poprzez obniżenie kwoty nawiązki na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej do 5.000 złotych.

Obrończyni oskarżonego P. Ł. (1) wniosła o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt I przez wymierzenie oskarżonemu P. Ł. (1) kary 15 lat pozbawienia wolności;

- w pkt II – zmianę orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności.

Prokurator – wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej środków kompensacyjnych orzeczonych od oskarżonego P. Ł. (1) i od oskarżonego O. P. (1) i zasądzenie :

1)  od oskarżonego P. Ł. (1) na podstawie art. 46 § 2 k.k. – nawiązki w kwocie 50.000 zł na rzecz małoletniej córki pokrzywdzonego – L. K.;

2)  od oskarżonego O. P. (1) na podstawie art. 46 § 1 k.k. – środka w postaci naprawienia szkody w kwocie 200 zł na rzecz pokrzywdzonego S. S. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyższe wywody utwierdzają w przekonaniu o nietrafności wywodu apelującego, w pierwszej kolejności, o błędach w ocenie dowodów, a po wtóre, nieprawidłowych ustaleniach faktycznych o udziale oskarżonego w przypisanym mu czynie, w postaci jaką nadał mu Sąd Okręgowy. W żadnym razie apelacja nie przekonała, że dopuszczono się naruszeń proceduralnych i popełniono błędy ustalając stan faktyczny w tej sprawie.

Lp.2

Co do apelacji obrońcy oskarżonego P. Ł. (1).

Uznano ją za zasadną w zakresie, w którym kwestionowano rozstrzygnięcie o karze jednostkowej za przypisany oskarżonemu w pkt. I) części rozstrzygającej czyn.

Na wstępie należy zauważyć, że twierdzenia Sądu Okręgowego mające wpływ na wymiar kary nie w pełni mogą być potraktowane jako trafne. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd ten przyjął jako mającą wpływ na wymiar kary za to zachowanie postać bezpośredniego zamiaru towarzyszącego oskarżonemu. Zarówno jednak przepis art. 156 § 3 k.k. jak i 158 § 3 k.k. przyjęte przez ten Sąd jako odzwierciedlające prawnokarną ocenę postąpienia oskarżonego to przestępstwa umyślne jednak kwalifikowane nieumyślnymi skutkami. Następstwa w postaci śmierci pokrzywdzonego spowodowane są nieumyślnie. ( zob. J. Giezek [w:] D. Gruszecka, K. Lipiński, G. Łabuda, A. Muszyńska, T. Razowski, J. Giezek, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa 2021, art. 156, teza 28; podobnie A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. W. Wróbel, Warszawa 2017, art. 156, teza 41; wyrok SA w Poznaniu z 20.09.2019 r., II AKa 59/19, LEX nr 3057930, wyrok SA w Białymstoku z 24.01.2019 r., II AKa 201/18, LEX nr 2669380, postanowienie SN z 23.11.2011 r., V KK 220/11, LEX nr 1095967). Ergo należało uznać, że zasadniczy element wpływający na wymiar kary w postaci przyjęcia całości działania oskarżonego jako popełnionego z zamiarem bezpośrednim nie mógł być uznany za jednoznacznie obciążająco wpływający na wymiar kary. Skoro oskarżony dopuścił się przestępstwa, którego strona podmiotowa ma charakter mieszany, a skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie był objęty umyślnością to także stopień społecznego niebezpieczeństwa tego czynu był niższy niż to przyjął Sąd Okręgowy, choćby z tego powodu.

Po wtóre, tenże Sąd jako wpływający na bardzo wysoki stopień szkodliwości społecznej tego zachowania przyjął m.in. godzenie w najwyższe dobra jakim jest zdrowie i życie człowieka. Rzecz jednak w tym, że nie jest okolicznością obciążającą godzenie w życie pokrzywdzonego, skoro przepis art. 156 § 3 k.k. chroni to właśnie dobro, z podobnego powodu nie przemawia na niekorzyść obejmowanie nieumyślnością śmiertelnego skutku. ( wyrok SA we Wrocławiu z 20.01.2022 r., II AKa 392/21, LEX nr 3337889). Wszak przedmiotem ochrony rozdziału XIX Kodeksu karnego jest życie i zdrowie człowieka, tym samym istotą przestępstw kwalifikowanych z tego rozdziału jest atakowanie takich dóbr jak życie czy zdrowie i powodowanie skutków w przepisach tych opisanych. Należało zatem odrzucić jako okoliczność wpływającą na wymiar kary w sposób obostrzający ją tę, która przywołał Sąd Okręgowy.

Jeśli zatem obie te okoliczności obciążające należało wyeliminować jako mające wpływ na wymiar kary to jasnym się stawało, że orzeczona przez Sąd I instancji kara za czyn I. nie mogła w takim wymiarze zostać zaakceptowana.

Nie jest także codziennością sądową postawa oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i nie utrudniał w żaden sposób czynienia ustaleń w tej sprawie wprost przeciwnie, współpracował z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości w toku tego postępowania. I choć Sąd Okręgowy miał na uwadze te okoliczności w tym także i fakt okazanej skruchy oraz żalu z powodu tego co zrobił ( nota bene także w toku postępowania apelacyjnego) to zdaniem Sądu odwoławczego niezasadnie uznał ją za koniunkturalną i ocenioną z rezerwą. Choć przeciwko oskarżonemu przemawia jego przeszłość, w tym zwłaszcza uprzednia karalność, a pośród niej także karalność za dopuszczenie się czynów przeciwko życiu i zdrowiu, co więcej popełnienie obecnie ocenianego przestępstwa w niespełna dwa miesiące po tym jak opuścił on zakład karny, gdzie przebywał skazany za takie właśnie przestępstwo to jednak obecna sytuacja jest zdecydowanie inna. Uprzednio był skazany za popełnienie przestępstw, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonych na czas poniżej i powyżej 7 dni. Wszak obecnie skutek jego działania jest nieodwracalny, zatem uświadomienie sobie tego faktu i obszaru zła, które wyrządził sowim działaniem winno wpłynąć na oskarżonego i skłonić go do refleksji nad własnym życiem i postawą i spowodować zachowania zgodne ze społecznym oczekiwaniem. Jego oświadczenia przed obu sądami pozwalają na stwierdzenie, że takie są właśnie przemyślenia oskarżonego, a zatem wymierzenie mu kary o charakterze eliminacyjnym uznano za rażąco surowe, przekraczające stopień winy i potrzeby społecznego oddziaływania kary.

Z tego powodu, mając przy tym na uwadze, że także w toku rozprawy głównej oskarżyciel publiczny domagał się za ten czyn kary 15 lat pozbawienia wolności uznano za konieczne obniżenie wymiaru kary orzeczonej do tego właśnie poziomu uwzględniając w konsekwencji postulat apelującej obrończyni oskarżonego.

Następstwem tej zmiany musiała być także zmiana wysokości kary łącznej wymierzonej oskarżonemu. Należało przy tym pamiętać, że art. 86 § 1 zmieniony został przez art. 38 pkt 4 lit. a ustawy z 19 czerwca 2020 roku (Dz.U.2020.1086) zmieniającej nin. ustawę z dniem 24 czerwca 2020 roku. Treść tego przepisu uzyskała brzmienie Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności (…). (podkreślenie SA).

Z tego względu zachowując zasadę absorpcji wyrażoną w zaskarżonym wyroku także i Sąd Apelacyjny uwzględnił ją w swym rozstrzygnięciu o karze łącznej limitowany przy tym treścią normy cytowanej wyżej i orzekł karę 15 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny uznał także zasadność jednego z argumentów apelującej. Podniosła ona bowiem fakt rażącej niesprawiedliwości w wymierzonych obu oskarżonym karach. Sąd uznaje racje skarżącej, iż wymierzona O. P. (1) kara pozbawienia wolności powoduje, że orzeczona wobec drugiego z oskarżonych kara eliminacyjna razi surowością. Z tym, że choć rację ma skarżąca, że rażąco surowa była kara wobec P. Ł. (1) to zdaniem Sądu odwoławczego rażąco niesprawiedliwa, bo za łagodna jest kara wymierzona i utrzymana w mocy wobec O. P. (1). Ma rację skarżąca, że to on był inicjatorem zatargu z pokrzywdzonym S. S. (1), aktywnie atakował pokrzywdzonego i nie oddał plecaka, który ukradł pokrzywdzonemu, gdy ten o to prosił. Gdyby to uczynił istniała bardzo duża szansa, aby do ataku na S. S. (1) i P. K. nie doszło i nie utraciłby życia ten ostatni. Mimo więc żądania przez prokuratora kary w wysokości 4 lat pozbawienia wolności przed sądem I instancji, brak skargi ze strony oskarżyciela publicznego nie mógł spowodować wymierzenia mu kary na poziomie, który odpowiadałby stopniowi jego winy i szkodliwości społecznej jego zachowania.

Skoro Sąd Apelacyjny wyraził powyżej ocenę rozstrzygnięcia o karze wobec O. P. (1) i jest ona oczywista w tej sytuacji, równie niebudzące wątpliwości jest stwierdzenie o niezasadności wniosku obrońcy tego oskarżonego o obniżenie wysokości kary oraz jej warunkowe zawieszenie. Skala zła jakie było udziałem tego oskarżonego sprzeciwia się także obniżeniu nawiązki do poziomu, który postulował w apelacji obrońca tego oskarżonego.

Co do apelacji prokuratora.

Zasadny był zarzut i wniosek prokuratora wskazujący na pominięcie L. K., córki zmarłego pokrzywdzonego P. K., jako osoby uprawnionej do zasądzenia na jej rzecz środka kompensacyjnego. Sąd takie orzeczenie wydał na rzecz matki zmarłego J. G.. Jak się wydaje przez przeoczenie pominął fakt, że J. G. przesłuchiwana jako świadek w tej sprawie, której Sąd Okręgowy nadał status pokrzywdzonej złożyła oświadczenie, Chciałabym wystąpić o zadośćuczynienie dla mojej 14-letniej wnuczki. (protokół rozprawy z 12 lipca 2022 roku). Nie może być wątpliwości co do tego, że takie oświadczenie odpowiada wnioskowi, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k. Jeśli zatem matka zmarłego, w imieniu jego niepełnoletniej córki, wnosi o zasądzenie zadośćuczynienia, obowiązkiem Sądu było wydać takie orzeczenie. Skoro uznał, że nawiązkę należy zasądzić na rzecz matki zmarłego to, abstrahując od tego, czy rzeczywiście znacznie utrudnione było orzeczenie obowiązku, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., jasnym jest, że powinien orzec o nawiązce także na rzecz osoby najbliższej zmarłego pokrzywdzonego, czyli jego córki (art. 115 § 11 k.k.). Wobec braku tego zobowiązania uzupełnił o nie powinności oskarżonego Sąd Apelacyjny.

Natomiast nie mógł zostać uwzględniony wniosek o orzeczenie obowiązku naprawnienia szkody postawiony przez prokuratora zarzucającego pominięcie przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody przez O. P. (1) na rzecz S. S. (1).

Po pierwsze, z takim wnioskiem nie wystąpił pokrzywdzony, choć o uprawnieniu takim został pouczony. Nie odszukano w aktach sprawy takiego jego oświadczenia, w którym domagałby się naprawienia szkody. Nie złożył go nie tylko w toku śledztwa, ale nie uczynił tego także podczas rozprawy, gdy był przesłuchiwany jako świadek (protokół rozprawy z 26 lipca 2022 roku). Po wtóre, z takim żądaniem może wystąpić pokrzywdzony oraz prokurator. Po trzecie, z wnioskiem o zasądzenie świadczenia kompensacyjnego należy wystąpić w określonych granicach czasowy, a to do czasu zamknięcia przewodu sądowego, co jednoznacznie reguluje przepis art. 49a k.p.k. Termin ten ma charakter prekluzyjny, a więc jest nieprzekraczalny i nieprzywracalny. Jego przekroczenie zatem nie daje pokrzywdzonemu legitymacji do ubiegania się o zasądzenie odszkodowania z przepisu art. 46 § 1 k.k., mimo że zostaną spełnione przesłanki materialnoprawne (zob. wyrok SN z 28.07.2010 r., II KK 291/09, OSNwSK 2010, poz. 1493; wyrok SA w Krakowie z 28.12.2012 r., II AKa 240/12, LEX nr 1246703; wyrok SA w Lublinie z 20.09.2011 r., II AKa 175/11, OSA 2012/5, poz. 19). ( K. Eichstaedt [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, red. D. Świecki, LEX/el. 2023, art. 49(a)). Skoro pokrzywdzony został przesłuchany w toku śledztwa i na rozprawie i z wnioskiem takim nie wystąpił, choć mógł to zrobić, to uczynienie tego przez prokuratora już po zamknięciu przewodu sądowego (k. ………) było także wyjściem tego uprawnionego poza ramy czasowe wyznaczone przepisem art. 49a k.p.k. Termin tam ustanowiony dotyczy także prokuratora i złożenie stosownego wniosku w granicach wyznaczonych tą normą zobowiązuje Sąd do wydania stosownego, opartego na przepisie art. 46 § 1 lub 2 k.p.k., orzeczenia o środkach kompensacyjnych. Wystąpienie z takim wnioskiem, także przez prokuratora, po przekroczeniu tego terminu otwierało zatem Sądowi a quo możliwość orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody, lecz nie zobowiązywało go do takiego postąpienia. Ergo, jeśli Sąd ten miał możliwość wydania takiego orzeczenia, a tego nie uczynił to nie naruszył normy art. 46 § 1 k.k., zaś Sąd Apelacyjny postulatu prokuratora uwzględnić nie mógł bowiem skoro złożył wniosek spóźniony to orzeczenie o takiej powinności byłoby postąpieniem z przekroczeniem terminu, do którego z wnioskiem takim oskarżyciel publiczny mógł wystąpić.

Z tego powodu zarówno zarzut 2/ jak i wniosek z niego wynikający nie mogły zostać uwzględnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Przedmiot i zakres zamiany został omówiony w części, w której rozważano o apelacjach prokuratora oraz obrońcy oskarżonego P. Ł. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V. i VI.

Orzeczenie o kosztach pomocy prawnej świadczonej P. Ł. (1) i O. P. (1) znajduje swoje oparcie w art. 29 ustawy z 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze (tekst jednolity z 2009 roku Dz. U. Nr 146, poz. 1188 z p. zm.) i w zw. z § 2 i § 4 ust. 2 pkt. 1 i 4 i ust. 3 oraz § 17 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2016, poz. 1714), lecz uwzględniono stanowisko Trybunału Konstytucyjnego z 20 grudnia 2022 roku w sprawie sygn. akt SK 78/21, który stwierdził, że § 17 ust. 1 pkt 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18, ze zm.) są niezgodne z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 2 i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że wskazane w nich stawki dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z wyboru. Skoro pkt. 5 ust. 2 § 17 rozporządzenia jest podobnie nieprzystającym do opłat ustalonych dla obrońców z wyboru za obronę przed Sądem Apelacyjnym, także i w tym zakresie konieczne było ustalenie wynagrodzenia obrońców z urzędu na poziomie zbieżnym do opłaty, którą otrzymaliby obrońcy z wyboru.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.). Należy bowiem mieć na uwadze sytuację materialną oskarżonych nie mających stałych dochodów, a przy tym P. Ł. (1) skazano na długoterminową karę pozbawienia wolności. W tych okolicznościach nie będzie on w stanie unieść zobowiązań finansowych wynikających z powinności uregulowania wydatków sądowych i opłat.

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Maciej Skórniak

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca O. P. (1), adwokat P. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. IV i VI w części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrończyni P. Ł. (1) adwokat A. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I, II części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I, II, III, IV i V w części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

P. Ł. (1) i O. P. (1)

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę