Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. Ż.

M. Ż. (1) został oskarżony o to, że w dniu 12 sierpnia 2021 roku w miejscowości G., rejonu (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) powodując tym szkodę w wysokości 7000 złotych na rzecz K. Ż. tj. popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.

M. Ż. (1) że w okresie od 17 października 2021 roku do 21 października 2021 roku działając w krótkich okresach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności dopuścił się następujących przestępstw:a)w dniu 17 października 2021 roku w N. dokonał sfałszowania dokumentu w postaci umowy sprzedaży samochodu marki S. (...) nr rej. (...) poprzez podrobienie podpisu K. Ż. w miejscu sprzedającego, a następnie w dniu 21 października 2021 roku przedłożył w/w dokument jako autentyczny w Starostwie Powiatowym w N..b) w dniu 21 października 2021 roku w N. dokonał sfałszowania dokumentu w postaci upoważnienia do załatwienia wszelkich formalności związanych z wyrejestrowaniem samochodu marki S. (...) nr rej. (...) poprzez podrobienie podpisu K. Ż. w miejscu osoby udzielającej upoważnienia, a następnie tego samego dnia przedłożył w/w dokument jako autentyczny w Starostwie Powiatowym w N.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W lutym 2019 roku T. C. poszukiwał nowego samochodu, gdyż dotychczas był właścicielem pojazdu marki S. (...). Równocześnie w tym czasie zamiar sprzedaży swojego samochodu miał M. Ż. (1), który jest sąsiadem T. C.. Sąsiedzi ci umówili warunki transakcji. Jednym z jej elementów było zmniejszenie kwoty zakupy samochodu H. (...) poprzez wzięcie w tzw. rozliczenie pojazdy marki S.. M. Ż. (1) zdecydował się przystać na takie rozwiązanie mając na względzie swoją matkę i brata.

Częściowo zeznania świadka K. Ż. k. 10-11, k.18, k. 157-158

Zeznania świadka P. Ż. k. 52-53, k. 144-

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Zeznania świadka T. C. k. 159-160

Z uwagi na to M. Ż. (1) wraz z T. C. pojechali w miejsce, gdzie wówczas świętował imieniny kolegi K. Ż., aby pokazać mu samochód i zapytać o ową zgodę na nabycie tego pojazdu. K. Ż. spodobał się samochód. W związku z powyższym M. Ż. (1) postanowił przystać na propozycje sąsiada i obniżyć cenę sprzedawanego mu pojazdu. Natomiast K. Ż. obiecał bratu oddać umówioną cenę sprzedaży tego samochodu, w sytuacji gdy będzie posiadać stosowne środki finansowe. Kolejno T. C. sporządził umowę sprzedaży pojazdu, gdzie jako nabywca figurował K. Ż..

Historia samochodu marki S. (...) k. 2-3

Częściowo zeznania świadka K. Ż. k. 10-11, k.18, k. 157-158

Zeznania świadka A. G. (1) k. 34-35, k. 144

Zeznania świadka P. Ż. k. 52-53, k. 144-

Nagranie rozmowy telefonicznej k. 140

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Zeznania świadka T. C. k. 159-160

Kolejno K. Ż. wszedł w posiadanie owego pojazdu, który użytkował aż do sierpnia 2021 roku. W tym czasie M. Ż. (1) wielokrotnie upominał się o zaległe pieniądze. Niemniej jednak owe napomnienia pozostawały bezskuteczne, a między braćmi generował się coraz to większy konflikt na tym punkcie. Użytkowany przez K. Ż. samochód był zaniedbany i sukcesywnie tracił swoją wartość.

Zeznania świadka P. Ż. k. 52-53, k. 144-

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Dokumentacja zdjęciowa k. 150

12 sierpnia 2021 roku K. Ż. sprzedał część hodowanych przez niego zwierząt i w związku z powyższym uzyskał dużą ilość gotówki. Wobec tego zadzwonił on do M. Ż. (1) informując go o tym fakcie i wskazując aby przyjechał się rozliczyć. Gdy M. Ż. (1) usłyszał tę wiadomość zabrał ze sobą syna P. i przyjechał do gospodarstwa brata. Gdy M. Ż. (1) wszedł na teren tej posiadłości dostrzegł spożywających alkohol K. Ż. i S. B.. Wówczas to M. Ż. (1) zwrócił się do brata, aby ten oddał mu pieniądze. K. Ż. odmówił wskazując, iż pieniądze za zwierzęta zostały przez niego utracone. Na tym tle doszło między mężczyznami do awantury. W trakcie tej awantury K. Ż. oznajmił M. Ż. (1) aby wziął ten samochód – określając go mianem złomu.

Zeznania świadka P. Ż. k. 52-53, k. 144-

Nagranie rozmowy telefonicznej k. 140

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Zeznania świadka S. B. k. 158-159

Zdenerwowany M. Ż. (1) przystał na te słowa brata i wszedł do domu pokrzywdzonego, skąd zabrał kluczyki od rzeczonego pojazdu. Po zabraniu tych kluczyków wręczył je swojemu P., który odjechał tym samochodem z gospodarstwa wujka. Oskarżony natomiast wrócił do domu swoim pojazdem.

Zeznania świadka P. Ż. k. 52-53, k. 144-

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Kolejno rzeczony pojazd przez kilka miesięcy stał pod domem M. Ż. (1), który zlecił synowi renowacje tego samochodu. W związku z powyższym dzięki staraniom P. Ż. przedmiotowy samochód odzyskał na wartości. Następnie M. Ż. (1) chcąc spieniężyć ów przedmiot, podjął decyzje o jego sprzedaży. W tym czasie K. Ż. nie kontaktował się z bratem i nie podjął żadnych starań o odzyskanie posiadania tego samochodu

Częściowo zeznania świadka K. Ż. k. 10-11, k.18, k. 157-158

Zeznania świadka P. Ż. k. 52-53, k. 144-

Nagranie rozmowy telefonicznej k. 140

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Z uwagi na fakt, iż dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu jako jego właściciel figurował K. Ż. M. Ż. (1) podjął starania w celu sprzedaży tego pojazdu. W tym celu M. Ż. (1) próbował nakłonić brata do podpisu umowy sprzedaży tego pojazdu. Niemniej jednak finalnie 17 października 2019 roku M. Ż. (1) sam podrobił podpis K. Ż. na umowie sprzedaży tego pojazdu, która początkowo została sporządzona w formie in blanco.

Dokumentacja przekazana przez Starostwo Powiatowe w Z. k. 4-9

Zeznania świadka K. Ż. k. 10-11, k.18, k. 157-158

Umowa sprzedaży samochodu k. 59

Opinia biegłego T. K. k. 81-91,k.169-181

Nabywcą tego pojazdu na podstawie tak sfałszowanej umowy okazał się być prowadzący komis samochody o nazwisku G.. Kontrahenci ustalili cenę sprzedaży na kwotę 2400 złotych. Następnie M. Ż. (1) chcąc wyrejestrować ów pojazd 21 października 2019 roku podrobił podpis K. Ż. na pisemnym upoważnieniu do dokonania czynności administracyjnych, które to następnie upoważnienia M. Ż. (1) przedłożył jako autentyczne w Starostwie Powiatowym w N. wraz z umową sprzedaży tego pojazdu, gdzie w miejscu sprzedający figurował podrobiony podpis K. Ż..

Historia samochodu marki S. (...) k. 2-3

Dokumentacja przekazana przez Starostwo Powiatowe w Z. k. 4-9

Opinia biegłego T. K. k. 81-91,k.169-181

Częściowo wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142

Podrobione upoważnienie k. 154

Z. G. kolejno sprzedał uzyskany od M. Ż. (1) samochód A. G. (2), który zapłacił za ten pojazd kwotę 5500 złotych. Od tej chwili samochód marki S. znajduje się w posiadaniu A. G. (2).

Historia samochodu marki S. (...) k. 2-3

Dokumentacja przekazana przez Starostwo Powiatowe w Z. k. 4-9

Zeznania świadka A. G. (1) k. 34-35, k. 144

M. Ż. (1) ma 50 lat. M. Ż. (1) posiada wykształcenie zawodowe – kierowca. M. Ż. (1) jest osobą żonatą, z którego to związku posiada trójkę dzieci. M. Ż. (1) prowadzi działalność gospodarczą, z której to utrzymuje swoją rodzinę. Oskarżony posiada dwie nieruchomości na terenie Ł. i J.. Oskarżony jest również właścicielem samochodu osobowego. M. Ż. (1) nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. M. Ż. (1) jest osobą niekaraną.

Karta karna k. 121

Wyjaśnienia M. Ż. (1) k. 141-142 w zakresie danych osobo poznawczych

Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 122-123

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia M. Ż. (1)

Oskarżony M. Ż. (1) nie przyznał się do winy w kontekście dwóch pierwszych stawianych mu zarzutów. Równocześnie oskarżony przyznał, iż faktycznie w dniu 21 października 2021 roku podrobił podpis swojego brata na pisemnym upoważnieniu, którego to upoważnienia użył następnie jako autentyczne w Starostwie Powiatowym w N.. Odnosząc się do pierwszego ze stawianych zarzutów tj. rzekomej kradzieży M. Ż. (1) dokładnie opisał historie posiadania pojazdu przez K. Ż.. Mianowicie auto to według oskarżonego zostało K. Ż. oddane w posiadanie, a pokrzywdzony zobowiązał się w przyszłości zwrócić owe pieniądze M. Ż. (1). Oskarżony tłumaczył, iż przez wiele lat K. Ż. nie zwrócił mu tych pieniędzy. Oskarżony zarzucał też bratu rażące zaniedbanie tego pojazdu. Kolejno M. Ż. (1) opisał zdarzenie z 12 sierpnia 2021 roku, kiedy to sam K. Ż. miał zadzwonić do oskarżonego, aby zwrócić mu te pieniądze. Następnie pijany oskarżyciel posiłkowy miał się tego faktu wyprzeć i pokłócić z oskarżony. M. Ż. (1) twierdził, iż w czasie tej kłótni oskarżyciel posiłkowy nakazał mu wzięcie tego pojazdu. Świadkiem tych zachowań miał być S. B. i syn oskarżonego P. Ż.. Kolejno M. Ż. (1) przyznał, iż wziął ten samochód i trzymał go niepokojony przed domem przez okres kilku miesięcy, kiedy to jego syn zajmował się naprawą pojazdu. Następnie oskarżony opisał sytuacje, kiedy to przypadkowo spotkany przez niego brat miał podpisać mu in blanco umowę sprzedaży pojazdu. Oskarżony wskazywał, iż brat podpisał tę umowę w ciemno, w stanie upojenia alkoholowego, na niestabilnym podłożu. Świadkiem tego czynu miał być ponownie jego syn oraz W. O.. Następnie w świetle relacji M. Ż. (1) rzeczonego dokumentu użył on w trakcie finalizacji umowy sprzedaży tego pojazdu z Z. G.. Kolejno ten dokument miał zostać przez niego użyty wraz z podrobionym upoważnieniem do czynności administracyjnych w sądeckim starostwie powiatowym w trakcie czynności wyrejestrowania owego pojazdu. Wyjaśnienia oskarżonego należy ocenić za jedynie częściowo wiarygodne. Na samym wstępie należy zaznaczyć, iż bezsporne w niniejszym postępowaniu było popełnienie przez oskarżonego ostatniego zarzucanego mu występku. W tym zakresie wyjaśnienia M. Ż. (1) są równocześnie lakoniczne i stanowią prymarny dowód sprawstwa tego czynu. Niemniej spór faktyczny w realiach niniejszej sprawy odnosił się do potwierdzenia tezy oskarżenia w odniesieniu do stanu faktycznym leżącemu u podstaw dwóch pierwszych zarzutów. Sąd Rejonowy ocenił, iż M. Ż. (1) wyjaśniał prawdziwie w odniesieniu do zarzutu kradzieży, a kłamliwie, bądź fragmentarycznie w odniesieniu do zarzutu podrobienia umowy sprzedaży. W pierwszym miejscu należy odnieść się do pierwszych z chronologicznie usystematyzowanych czynów. W tym zakresie należy zestawić ze sobą dwie sprzeczne wersje tego zdarzenia. Pierwsza forowana poprzez zeznania K. Ż. i pomocniczo B. Ż., a druga artykułowana w zeznaniach P. Ż. oraz wyjaśnieniach oskarżonego. Tutaj należy zaznaczyć, iż Sąd Rejonowy zdaje sobie sprawę z głębokiego konfliktu pomiędzy cżłonkami rodziny Ż., który to konflikt miał przełożenie na treść składanych przez świadków oskarżenia depozycji. W tym zakresie po pierwsze należy zwrócić uwagę na jednoznaczną opinie biegłej psycholog, która wskazuje, iż zeznania oskarżyciela posiłkowego nie są wiarygodne w kontekście nauki psychologii. Dalej należy zwrócić uwagę, iż zeznania B. Ż. mają niski stopień przydatności do tej sprawy. Mianowicie świadek ta nie była przecież uczestnikiem dyskusji pomiędzy K. i M. Ż. (1). Owa kłótnia miała miejsce na zewnątrz domu. Natomiast B. Ż. widziała jedynie jak M. Ż. (1) wszedł do domu po kluczyki, co jest między stronami bezsporne. Dalej należy zwrócić uwagę, iż K. Ż. opisując ów fakt zeznaje bardzo chaotycznie. W tym miejscu warto mieć na względzie niski poziom inteligencji oskarżonego i możliwość występowania zaburzeń w (...). Jednocześnie co ma duże znaczenie zeznania K. Ż. są oczywiście sprzeczne z danymi przekazanymi w relacji S. B.. Osoba ta jest niewątpliwie obca dla stron i nie mająca interesu w składaniu fałszywych zeznań. Natomiast ich zeznania są sprzeczne, gdyż K. Ż. kategorycznie oświadczył, iż S. B. nie był obecny przy kłótni i przybył do gospodarstwa dopiero w momencie gdy M. Ż. (1) odjeżdżał samochodem. Podczas gdy S. B. zeznał w tym zakresie odmiennie, zgodnie z twierdzeniami oskarżonego. Równocześnie S. B. podzielił relacje oskarżonego odnośnie kłótni poprzedzającej rzekomy zabór w celu przywłaszczenia. Kolejno należy zwrócić uwagę, iż po 12 sierpniu 2021 roku rzeczony samochód przez ponad 2 miesiące znajduje się na posesji oskarżonego. Gdyby oskarżyciel faktycznie czuł się pokrzywdzony ową kradzieżą, podjąłby z pewnością kroki zmierzające do odzyskania tego pojazdu. Do tego wersja przedstawiona przez P. Ż. jawi się jako spójna z wyjaśnieniami jego ojca, a tego samego nie sposób powiedzieć o relacji zeznań oskarżyciela i jego matki. Równocześnie podkreślić należy, iż owe zeznania należy ocenić jako relacje o charakterze ksobnym upatrujące w oskarżonym głównego wroga rodziny, którego celem miałoby być zajęcie niewielkiej renty swojej matki, podczas gdy oskarżony prowadzi prężnie funkcjonującą działalność gospodarczą. Do tego pomocniczo należy zwrócić uwagę, iż na przedłożonym przez oskarżonego nagraniu rozmowy z oskarżony wyraźnie widać, iż K. Ż. nie neguje przebiegu zdarzenia z dnia 12 sierpnia 2021 roku. Oczywiście dowód ten należy oceniać ostrożnie biorąc pod uwagę sposób prowadzenia rozmowy przez M. Ż. (1), jednakże całość rozmowy daje podstawy do stwierdzenia, iż prawdziwym jest wersja przedstawiona przez oskarżonego. Nawet w tej rozmowie widać inny stosunek K. Ż. do samego zaboru pojazdu, a inny do podrobienia podpisu na umowie sprzedaży. Te argumenty skłoniły Sąd aby w odniesieniu do zdarzenia z dnia 12 sierpnia 2021 roku walorem wiarygodności obdarzyć wyjaśnienia M. Ż. (1). Natomiast tego przymiotu nie mają wyjaśnienia odnoszące się do podrobienia umowy sprzedaży. Tutaj należy wskazać, iż w postępowaniu P. Ż. i W. O. widzieli jak K. Ż. miał będąc pijanym sygnować jakieś umowy in blanco. Niemniej jednak dowód ten w żaden sposób nie pozwala wykazać, iż K. Ż. złożył wówczas podpis na umowie sprzedaży podpisanej następnie przez Z. G.. Koronnym dowodem w tym przedmiocie jest przede wszystkim opinia biegłego T. K.. Biegły ten preryjnie wykazał już w opinii pierwotnej, iż podpis w miejscu sprzedawcy nie został nakreślony ani przez syna oskarżonego ani też przez jego brata. Równocześnie na tym etapie biegły podał, iż z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością podpis ten został nakreślony przez oskarżonego. Wymowa owej opinii stała się tym większa po zasięgnięciu opinii uzupełniającej kiedy to biegły z całym przekonaniem stwierdził, iż podpis złożony na pisemnym upoważnieniu (czego nie negował oskarżony) został złożony przez tę samą osobę, która podrobiła podpis oskarżyciela posiłkowego. Co więcej biegły wykluczył aby ów podpis został złożony na nierównym, niestabilnym podłożu, do czego przekonywali oskarżony i jego obrońca. Wskazać należy na opisaną w szczegółach charakterystykę owego podpisu, która wskazuje jednoznacznie na chęć naśladownictwa optycznego podpisu oskarżyciela posiłkowego. Kolejno raz jeszcze należy podkreślić, że świadkowie obrony nie mogli mieć pewności, iż oskarżyciel posiłkowy złożył podpis na rzeczywiście użytym egzemplarzu umowy. Mogło być przecież tak, iż nawet podzielając ich wersje zdarzenia rzeczona umowa z jakiś powodów nie mogła zostać użyta przy transakcji w N., przez co M. Ż. (1) był zmuszony podrobić podpis swojego brata na faktycznie użytej umowie, co jest zgodne z twierdzeniami biegłego. Do tego należy zwrócić uwagę, iż na nagraniu przedstawionym przez oskarżonego K. Ż. inaczej odnosi się do tego zdarzenia, aniżeli do samego zabrania samochodu. Tutaj należy zwrócić zarazem uwagę, iż przedmiotowa rozmowa jest umiejętnie kierowana przez oskarżonego. Stąd też dowód ten jedynie pomocniczo może przysłużyć się w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie. Biorąc pod uwagę wyżej wyłożony tok rozumowania Sąd Rejonowy jedynie częściowo obdarzył wiarygodnością wyjaśnienia złożone przez oskarżonego M. Ż. (1).

zeznania świadka K. Ż.

Sąd Rejonowy jedynie częściowo uznał za wiarygodne zeznania świadka K. Ż.. W tym zakresie należy wskazać, iż K. Ż. jest osobą bardzo negatywnie nastawioną do oskarżonego. Świadek w trakcie rozprawy głównej artykułował liczne pretensje do zachowania brata odnoszące się do zdarzeń nie mających nic wspólnego z zarzutami wskazanymi w akcie oskarżenia. Owe oskarżenia oskarżyciel formułował w sposób natarczywy, nachalny nawet pomimo udzielanych mu pouczeń/upomnień. Do tego należy zwrócić uwagę na opinie psychologiczną ujawnioną w tym postępowaniu. W świetle rzeczonego dokumentu oskarżyciel posiłkowy jest osobą z niskim stopniem inteligencji, co ma swoje przełożenie na proces relacjonowania swoich spostrzeżeń. Do tego należy zwrócić uwagę na sygnalizowane przez biegłą możliwe zaburzenia w (...), co również może mieć wpływ na proces zapamiętywania przez świadka. Do tego koniecznym jest zwrócenie uwagi, iż wiele z oświadczeń K. Ż. ma charakter ksobny, co w połączeniu z powyższymi czynnikami może wpływać na treść relacji procesowej świadka. Dalej trzeba zwrócić uwagę, iż oskarżyciel zeznawał w sposób chaotyczny. K. Ż. nie opisał szczegółowo zdarzenia z 12 sierpnia 2021 roku. W dużej mierze jego zeznania w tym zakresie należy ocenić jako ogólnikowe. Tym bardziej znamienna jest wobec tego istotna sprzeczność w odniesieniu do obecności S. B. w trakcie tej dyskusji poprzedzającej rzekomą kradzieży. Raz jeszcze przypomnieć należy, iż K. Ż. negował obecność tego świadka w chwili rozmowy z oskarżonym. Oczywiście sprzeczna z tymi twierdzeniami jest natomiast wersja podana przez samego S. B., który to świadek nie jest w żaden sposób związany z oskarżonym i nie miał interesu w składaniu fałszywych oświadczeń wiedzy. Kolejno nie sposób nie odnieść się do przedstawionego przez oskarżonego nagrania z rozmowy prowadzonej z K. Ż.. Oświadczenia składane wówczas przez oskarżyciela nie pokrywają się w całości z treścią jego relacji procesowej. Do tego jednoznacznie wynika z tych nagrań, iż traktuje on przedmiotowy proces instrumentalnie jako chęć wpływu na oskarżonego. Kolejno nie wolno przeceniać doniosłości zeznań B. Ż., która nie była świadkiem inkryminowanego czynu. Nadto o zdarzeniu dowiedziała się przecież z relacji samego oskarżyciela. Do tego należy zaznaczyć, iż jest to osoba starsza, zależna od oskarżyciela posiłkowego. Tym samym biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd Rejonowy nie mógł uznać za prawdziwych twierdzeń K. Ż. jakoby wyraził on sprzeciw wobec zabrania auta przez jego brata. Kolejno świadek nie odnosił się wprost do słów, które miał wypowiedzieć on w trakcie owej kłótni – tj „zabieraj tego złoma”. Okoliczność tę precyzyjnie opisywał w swoich zeznaniach P. Z. w sposób spójny z wyjaśnieniami jego ojca. Do tego trzeba mieć na względzie zasady doświadczenia życiowego, stan nietrzeźwości K. Ż.. M. Ż. (1) nie miał żadnego interesu w przyjeździe do swojego brata 12 sierpnia 2021 roku w innym celu niż na jego wyraźną prośbę, motywowaną chęcią rozliczania finansowego. Fakt ten wynika niezbicie z nagrania przedłożonego w toku postępowania jurysdykcyjnego. Podobnie sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest postawa oskarżonego, który to prowadząc dobrze prosperującą działalność miałby oczekiwać części zysków z gospodarstwa brata czy być nastawionym na przejęcie jej świadczeń emerytalnych. Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest też zachowanie oskarżyciela po 12 sierpnia 2021 roku kiedy to pomimo rzekomej kradzieży jest spokojny (zeznania S. B.) nie składa zawiadomienia o przestępstwie, pomimo wiedzy odnośnie posiadacza jego pojazdu. Stąd też Sąd Rejonowy w Nowym Sączu podważył częściowo zeznania złożone przez świadka K. Ż.. Równocześnie owe zeznania służyły Sądowi pomocniczo w rekonstrukcji innych części ustaleń faktycznych tj. chociażby faktu wejścia w posiadanie tego pojazdu czy braku wiedzy o jego sprzedaży.

zeznania złożone przez B. Ż..

Nieprzydatne w kontekście kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy i rekonstrukcji stanu faktycznego były natomiast zeznania złożone przez B. Ż.. Świadek ta nie była bowiem bezpośrednim uczestnikiem zdarzenia z dnia 12 sierpnia 2021 roku. D. matka stron nie była uczestnikiem, ani świadkiem rozmowy pomiędzy braćmi poprzedzającej zabór mienia. B. Ż. wskazywała, iż widziała jedynie jak M. Ż. (1) wpadł w nerwach do domu i zabrał kluczyki do pojazdu marki S.. Fakt ten był bezsporny w tym procesie. Kolejno świadek składała szereg oświadczeń sprzecznych z zasadami doświadczenia życiowego. W świetle owych składanych na rozprawie relacji M. Ż. (1) miał dać jej ów samochód po to aby przejąć jej rentę. Owe oświadczenia w żaden sposób nie korespondują chociażby wykazaną w tym procesie sytuacją materialną oskarżonego. Zarazem B. Ż. w pewien sposób potwierdziła, iż oskarżony wcześniej wielokrotnie domagał się zwrotu tych pieniędzy. Świadek w tym zakresie broniła oskarżyciela posiłkowego wskazując na jego pracę czynioną na rzecz oskarżonego podczas jego nieobecności w kraju. Niemniej w sposób konkludentny B. Ż. potwierdziła ów spór cywilny pomiędzy braćmi. Dalej wskazać należy, iż zeznania B. Ż. z postępowania jurysdykcyjnego mają charakter chaotyczny. W dużej mierze świadek nie odnosiła się do przedmiotu niniejszego postępowania, a przytaczała szereg uwag dotyczących funkcjonowania M. Ż. (1). Równocześnie należy wskazać, iż B. Ż. przyjęła postawę obronną względem K. Ż., bagatelizując jego nadużywanie alkoholu czy prowadzenie samochodów po spożyciu piwa (piwo w ocenie świadka to nie alkohol). Pewne znaczenie miały natomiast uwagi świadka z postępowania przygotowawczego, gdzie świadek wskazała na chęć uzyskania podpisu/wzoru podpisu od oskarżyciela posiłkowego, co znajduje swoje odzwierciedlenie w treści szczegółowej opinii specjalisty ds. kryminalistycznego badania dokumentów. Podkreślić należy zarazem bardzo negatywne nastawienie świadka do oskarżonego, które miało przełożenie na treść jej depozycji, który to fakt każe ostrożnie oceniać owe zeznania. Toteż Sąd Rejonowy w procesie odtworzenia stanu faktycznego jedynie subsydiarnie korzystał z dowodu w postaci zeznań B. Ż..

zeznania złożone przez świadka S. B.

Pewne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały zeznania złożone przez świadka S. B.. Świadek ten jest osobą obcą formalnie dla stron tego procesu. E. nie miał on interesu w składaniu fałszywych oświadczeń wiedzy. Co więcej jest on znajomym K. Ż., co także każe uznać za doniosłe owe zeznania. Kolejno trzeba zważyć, iż owe depozycje były lakoniczne. Niemniej świadek w całości, dzięki zadawanym mu pytaniom odtworzył przebieg zdarzenia z dnia 12 sierpnia 2021 roku. Co ważne dla tej sprawy S. B. odmiennie aniżeli podawał to oskarżyciel posiłkowy wskazał, iż był świadkiem całego pobytu M. Ż. (1) w gospodarstwie oskarżyciela. Tutaj należy wskazać na sprzeczność z zeznaniami K. Ż., a spójność z wyjaśnieniami M. Ż. (1). Kolejno należy wskazać, iż S. B. potwierdził wersje oskarżonego, iż przed zaborem auta doszło między nimi do kłótni na temat rozliczeń finansowych i sprzedaży krów. S. B. oświadczył również, iż K. Ż. nie protestował przy odjeździe oskarżonego, był spokojny, nie zawiadamiał policji. Zeznania te jawią się jako zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Owa relacja jest również spójna z zeznaniami obecnego przy tej rozmowie P. Ż.. Brak jest w owych zeznaniach jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności. Podkreślić należy, iż świadek na rozprawie nie pamiętał dokładnie słów wypowiadanych w trakcie owej kłótni przez oskarżyciela, co jest przecież zrozumiałe biorąc pod uwagę na upływ znacznego okresu czasu i brak emocjonalnego przywiązania do tej sprawy. Toteż Sąd Rejonowy owe zeznania ocenił jako wiarygodne i w wyżej wskazanym zakresie przydatne do ustalenia stanu faktycznego w tym postępowaniu.

zeznania świadka A. G. (1)

Marginalne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały natomiast zeznania świadka A. G. (1). Świadek ten jest osobą obca dla stron, nie mającą żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań bądź zatajeniu prawdy. Zeznania A. G. (1) należy ocenić jako jasne, klarowne, spójne oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Depozycje te korespondowały w całości z uzyskaną dokumentacją od miejscowego wydziału komunikacji. Jednocześnie owe zeznania nie miały znaczenia dla ustalenia sprawstwa M. Ż. (1), a przysłużyły się jedynie odtworzeniu okoliczności w jakich A. G. (1) wszedł w posiadanie tego pojazdu, co miało znaczenia w kontekście normy zawartej w art. 169 k.c.

zeznania złożone przez świadka P. Ż.

Sąd Rejonowy za w dużej mierze wiarygodne ocenił zeznania złożone przez świadka P. Ż.. W tym zakresie należy wskazać, iż świadek ten zeznawał zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i na etapie rozprawy głównej. Kolejno spostrzec należy, iż zeznania świadka złożone w toku procesu jawią się jako spójne. Analiza owych relacji procesowych nie ujawniła jakichkolwiek sprzeczności o charakterze wewnętrznym. Podkreślić również należy spójność owych zeznań z relacją procesową złożoną przez jego ojca oskarżonego M. Ż. (1). Oczywiście zbieżność tak bliskich emocjonalnie osobowych źródeł dowodowych należy oceniać bardzo ostrożnie. Jednakże za wiarygodnością tych depozycji przemawia szereg innych okoliczności. W odniesieniu do zdarzenia z 12 sierpnia 2021 roku należy podkreślić spójność zeznań świadka z danymi przekazanymi przez S. B., które stoją w opozycji do danych przekazanych przez oskarżyciela posiłkowego. Dalej należy zwrócić uwagę, iż zeznania te znajdują swoje pośrednie przełożenie w treści nagrania dostarczonego przez oskarżonego. W nagraniu tym mimo stanowczych uwag M. Ż. (1) oskarżyciel posiłkowy w żaden sposób nie neguje, iż auto z jego posesji zostało zabrane na jego żądanie. Do tego należy wskazać, iż zeznania P. Ż. odnośnie wkładu jego pracy w remont tego pojazdu zostały wykazane poprzez przedłożoną przez oskarżonego dokumentacje fotograficzną. Dalej w odniesieniu do zdarzenia z okolic sklepu spożywczego należy zauważyć, iż owe relacje P. Ż. są potwierdzone poprzez zeznania W. O.. Niemniej także w tym wypadku należy podkreślić, iż zeznania te nie mogą stanowić dowodu niewinności M. Ż. (1). W tym miejscu należy odesłać do wywodów zawartych w poprzednim akapicie. Zeznania P. Ż. odnoszące się do przebiegu zdarzenia z 12 sierpnia 2021 roku są zgodne także z zasadami doświadczenia życiowego, biorąc pod uwagę nietrzeźwość K. Ż., gwałtowny przebieg rozmowy, danymi wynikający z opinii psychologicznej czy brakiem zawiadomienia o kradzieży funkcjonariuszy policji. Oczywiście Sąd Rejonowy dostrzega, iż świadek jest negatywnie nastawiony do oskarżyciela posiłkowego. Fakt ten jednak jest zrozumiały biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, a nadto nie znalazł on takiego odzwierciedlenia w złożonej przez niego relacji procesowej jak w przypadku K. Ż. i B. Ż.. To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy owe zeznania uznał za wiarygodne. Natomiast przedmiotowe depozycje odnoszące się do zarzutu podrobienia dokumentu nie mogły stanowić dowodu stanowiącego przeciwwagę dla jasne i kategorycznej opinii biegłego T. K..

opinia złożona przez biegłego ds. kryminalistycznej analizy dokumentów T. K.

Prymarnym dowodem w zakresie odpowiedzialności karnej M. Ż. (1) w odniesieniu do punktu II aktu oskarżenia była opinia złożona przez biegłego ds. kryminalistycznej analizy dokumentów T. K.. Biegły ten jest osobą całkowicie obcą dla stron tego postępowania. W toku dotychczasowego postępowania nie ujawniły się jakiekolwiek wątpliwości odnośnie bezstronności biegłego. Strony też nie składały żadnych uwag odnośnie merytorycznych kwalifikacji T. K.. Opinia biegłego spełnia też wszystkie wymogi konstruowane przez przepisy ustawy procesowej. Mianowicie T. K. odpowiedział na wszystkie pytania zadane przez organ procesowy. Co więcej rzeczona odpowiedź zawiera jej szczegółowe wyjaśnienia. Biegły w sposób metodyczny przedstawił na jakich podstawach faktycznych doszedł do takich, a nie innych wniosków końcowych. Zgodzić się trzeba z obrońcą oskarżonego, iż pierwotnie T. K. nie wskazał M. Ż. (1) jako sprawcę inkryminowanego podpisu w sposób bezalternatywny. Użył on wówczas sformułowania w sposób graniczący z pewnością. Niemniej jednak już w toku sporządzenia opinii uzupełniającej T. K. w sposób pewny wskazał, iż zachodzi tożsamość podmiotowa po stronie sprawcy inkryminowanych podpisów z punktu II i III aktu oskarżenia. E. świadek ten na podstawie dodatkowego materiału bezwpływowego zważył, iż to M. Ż. (1) podrobił podpis oskarżyciela posiłkowego na umowie sprzedaży S. (...). Dodatkowo biegły wprost wskazał na podstawie jakich okoliczności wykluczył on wersje oskarżonego jakoby rzeczony podpis został złożony na niestabilnym podłożu. Biegły w sposób wyraźny wskazał również cechy rzeczonego podpisu, które świadczą o chęci stworzenia przez jego autora pozorów autentyczności. Warto wskazać, iż poza prostą negacją owej opinii zarówno oskarżony jak i jego obrońca nie złożyli żadnych zarzutów do treści rzeczonego dokumentu. Opinia ta nie zawiera także jakichkolwiek sprzeczności. Nie można też twierdzić, iż jej treść jest nie do pogodzenia z zeznaniami W. O. i P. Ż.. Fakt ten wynika wprost ze stwierdzenia, iż brak jest dowodu wskazującego na tożsamość dokumentu podpisywanego przez K. Ż. z dokumentem użytym faktycznie następczo przez M. Ż. (1). To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy rekonstruując rzeczony stan faktyczny oparł się na opinii sporządzonej przez biegłego T. K..

Opinia sporządzona w tej sprawie przez biegłą psycholog K. Z. (1)

Sąd Rejonowy ocenił za wiarygodną opinie sporządzoną w tej sprawie przez biegłą psycholog K. Z. (1). Biegła ta w sposób kompletny odpowiedziałąna zadane im przez organ procesowy pytania dotyczące relacjonowania i zdolności czynienia spostrzeżeń przez świadka K. Ż.. Dopuszczenie tego dowodu było celowe z uwagi na wynikające z akt sprawy notoryczne nadużywanie alkoholu przez świadka, a także niecodzienne zachowanie tego świadka na sali rozpraw. Jednocześnie w toku tego procesu nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca kompetencje biegłej do sporządzania tego rodzaju dokumentów procesowych jak również brak było podstaw do powzięcia wątpliwości, co do jej bezstronności w tej sprawie. Sąd nie ma także zastrzeżeń odnośnie obranej przez biegłą metodologii badań oraz zgodności opracowanych przez nią wniosków końcowych z wynikami badania ambulatoryjnego. Co więcej żadna ze stron tego procesu w żaden sposób nie kwestionowała treści zawartych w powyższym dokumencie procesowym. Biegła w sposób dostateczny oddała w swojej opinii przebieg relacji procesowej świadka, a także wyszczególniła czynniki implikujące konieczność ostrożnej oceny owych wypowiedzi. Stąd też Sąd Rejonowy dokonując oceny dowodów w tej sprawie, a w szczególności zeznań oskarżyciela posiłkowego posłużył się opinią sporządzoną przez biegłą K. Z. (1).

zapis dźwiękowy nagrania przedłożonego przez oskarżonego

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zapis dźwiękowy nagrania przedłożonego przez oskarżonego. Rzeczony dowód ma charakter rzeczowy. Brak jest podstaw to twierdzenia, iż został on sfabrykowany. Zarazem podkreślić należy specyficzny charakter tej rozmowy, gdzie tylko jedna strona wiedziała o jej nagrywaniu i to ona tej rozmowie nadawała ton. Tym samym rzeczony dowód jedynie pomocniczo służył ocenie wiarygodności innych osobowych źródeł informacji.

Dokumentacja fotograficzna przedłożona przez oskarżonego

Brak było podstaw do zakwestionowania dowodów z dokumentacji fotograficznej przedłożonej przez oskarżonego. Rzeczone zdjęcia dotyczą inkryminowanego samochodu i potwierdzają przeprowadzenie przez P. Ż. generalnego remontu tego pojazdu.

notatke urzędową, dokumentacje związaną z postępowaniem administracyjnym, protokołu pobrania materiału porównawczego, oględzin pojazdu, zatrzymania rzeczy oraz inkryminowane umowy

Sad Rejonowy uznał za przydatne dla odtworzenia stanu faktycznego w tej sprawie również pozostałe dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie głównej w akcie oskarżenia tj. notatke urzędową, dokumentacje związaną z postępowaniem administracyjnym, protokołu pobrania materiału porównawczego, oględzin pojazdu, zatrzymania rzeczy oraz inkryminowane umowy. Odnosząc się do dokumentów sporządzonych przez podmioty publiczno prawne należało stwierdzić, iż zostały sporządzone przez właściwe osoby w przepisanej prawem formie. Co więcej ich treść nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony tego procesu.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy były zeznania W. O.. Świadek ten bowiem wskazał na rozprawie, iż widział że K. Ż. podpisuje in blanco jakieś dokumenty w samochodzie oskarżonego na podłożonej tekturze. W realiach niniejszej sprawy nie wykazano bezalternatywnie aby owe depozycje były kłamliwe. Tego rodzaju czynnikiem nie może być sama negacja tego faktu przez K. Ż., zwłaszcza biorąc pod uwagę opinie biegłej psycholog. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zeznania te korespondowały z treścią zeznań P. Ż.. Niemniej należy zwrócić uwagę na fakt, iż świadek jest osobą związaną z oskarżonym. Jednakowoż co istotne dla generalnej oceny tych zeznań brak jest jasnego dowodu wskazującego, że ów widziany przez świadka dokument stanowił umowę sprzedaży samochodu marki S., która to umowa została następnie przedłożona Z. G., a następnie Starostwu Powiatowemu w N.. Jak bowiem wynika z opinii uzupełniającej T. K. rzeczony dokument nie mógł być sporządzony w warunkach podanych przez W. O.. Do tego biegły ten kategorycznie stwierdził, iż umowa ta została podpisana przez tę samą osobę, co podrobiła podpis oskarżyciela posiłkowego na upoważnieniu z dnia 21 października 2021 roku. Nie trudno wyobrazić sobie też sytuacje, w której z jakiś to powodów M. Ż. (1) nie mógł w dniu sprzedaży użyć uzyskanego od oskarżyciela uprzednio podpisu., Tym samym nie negując wiarygodności zeznań świadka, iż K. Ż. faktycznie podpisywał jakiś dokument w pojeździe oskarżonego, nie można uznać, iż dowód ten jest przydatny dla rozstrzygnięcia sprawy tj. stwierdzenia, że podpis ten K. Ż. złożył pod faktycznie użytą umową sprzedaży. Tym samym rzeczony dowód nie mógł stanowić dowodu dezawuującego zarzut wymieniony w punkcie II aktu oskarżenia.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II

M. Ż.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W punktach II i III aktu oskarżenia M. Ż. (1) został oskarżony o to, że w dniu 17 października 2021 roku w N., rejonu (...), dokonał sfałszowania dokumentu w postaci umowy sprzedaży samochodu marki S. (...) nr rej. (...) poprzez podrobienie podpisu K. Ż., a następnie przedłożył w/w dokument jako autentyczny w Starostwie Powiatowym w N. tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. i to, ze w dniu 21 października 2021 roku w N., rejonu (...), dokonał sfałszowania dokumentu w postaci upoważnienia do załatwienia wszelkich formalności związanych z wyrejestrowaniem samochodu marki S. (...) nr rej. (...) poprzez podrobienie podpisu K. Ż., a następnie przedłożył w/w dokument jako autentyczny w Starostwie Powiatowym w N. tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 270 § 1 k.k. występku tego dopuszcza się ten kto przerabia, podrabia, albo tego rodzaju dokumentu używa jako autentyczny. Przestępstwo to jest typem formalnym, powszechnym, którego dopuścić się można tylko przez działanie. Pojęcie dokumentu ma w kodeksie karnym swoją definicje legalną zawartą w art. 115 § 14 k.k. W świetle tego przepisu dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Natomiast poprzez podrobienie dokumenty rozumie się wytworzenie przez sprawcę fałszywej treści, której to nadaje się pozory autentyczności. Z drugiej strony przerobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy sprawca zmienia treść pierwotnie naniesionych danych. Rzeczony występek jest typem umyślnym, zdatnym do popełnienia jedynie z zamiarem bezpośrednim w odniesieniu do znamion czasownikowych podrabia lub przerabia.

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny wypełnił znamiona zarzucanych M. Z. występków. Bezsporne jest, iż zarówno umowa sprzedaży S. (...) jak i pisemne upoważnienie do czynności administracyjnych stanowi desygnat pojęcia dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Równolegle bezsporne jest, iż w odniesieniu do każdego z tych dokumentów mieliśmy do czynienia z ich podrobieniem. Tak tylko należy zaklasyfikować sytuacje kiedy to pod określonym oświadczeniem woli M. Ż. (1) nakreślił podpis swojego brata przez co stworzył pozory autentyczności, iż to wola K. Ż. znajduje odzwierciedlenie w tych oświadczeniach. Równocześnie należało zwrócić uwagę, iż M. Ż. (1) nie tylko podrobił rzeczone podpisy, ale także przedmiotowych dokumentów użył następnie jako autentyczne. Okoliczność tę w ocenie Sądu należało oddać w opisie przypisanego przestępstwa. Oczywiście zachowanie to stanowiło odrębny ontologicznie czyn. Niemniej jednak czyn ten był niejako owocem pierwszej czynności wykonawczej oskarżonego. Stąd też brak jest potrzeby wyodrębniania tego zachowania w osobnym punkcie wyroku, a wszystkie cele kryminalno polityczne spełnia tutaj koncepcja czynu współukaranego. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że M. Ż. (1) działał w odniesieniu do każdego z tych dokumentów z zamiarem bezpośrednim. Tym samym w warunkach tego procesu potwierdziło się oskarżenie zawarte w treści aktu oskarżenia i M. Ż. (1) zrealizował wszystkie znamiona występków z art. 270 § 1 k.k.

Należało jednakowoż zwrócić uwagę, iż każde z zachowań przypisanych M. Ż. (1) zostało podjętych w krótkich odstępach czasu – okres 4 dni. Co więcej M. Ż. (1) działał w odniesieniu do każdego z tych występków w wykonaniu tej samej sposobności. Okoliczności te implikowały przyjęcie, iż przedmiotowe zachowania stanowiły łącznią ciąg przestępstw opisany w art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Okoliczność ta miała również znaczenie w kontekście kwalifikacji prawnej przypisanych M. Ż. (1) występków, gdyż ustawodawca w odniesieniu do tego typu czynu zabronionego przewidział typ uprzywilejowany – wypadek mniejszej wagi. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego należy określić jako średni, zdecydowanie przekraczający próg znikomości. W niniejszej sprawie należy wziąć pod uwagę fakt, iż oskarżony czynów T. dopuścił się aby przeprowadzić po pierwsze poważną transakcje cywilno prawną, po drugie wprowadził swoim działaniem w błąd organ administracji publicznej doprowadzając (aczkolwiek nie podstępnie w rozumieniu art. 272 k.k.) go do wydania stosownej decyzji administracyjnej. Następnie dostrzec należy, iż czyn ten odbywał się poza wiedzą osoby, której podpis został podrobiony. Co więcej owe czynności prawne były niekorzystne dla K. Ż., a brak wiedzy o ich podjęciu przez oskarżonego realnie narażał oskarżyciela posiłkowego na straty materialnej, chociażby w odniesieniu do konieczności opłaty za ubezpieczenie, co było zresztą spiritus movens zawiadomienia oskarżyciela posiłkowego. Z drugiej strony nieco łagodzi karygodność tych czynów fakt, iż oskarżony po prostu chciał bez zbędnych komplikacji spieniężyć swoją własność (którą nabył na mocy decyzji oskarżyciela w dniu 12 sierpnia 2021 roku), bądź też mając odmienne zapatrywanie na tę kwestie odzyskać przysługującą mu wierzytelność. To wszystko sprawiło, iż czyny te były karygodne w rozumieniu art. 1 § 2 k.k,, a w sprawie nie zachodził wypadek mniejszej wagi.

Czyny oskarżonego M. Ż. (1) były także zawinione. Oskarżony jest bowiem osobą dorosłą doskonale zdającą sobie sprawę z treści normy sankcjonowanej. M. Ż. (1) nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. W sprawie nie zachodziła żadna wątpliwość odnośnie jego poczytalności w chwili czynu. Oskarżony nie działał również w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. Przeciwnie spieniężenie tego samochodu nie było dla niego niezbędne aby uzyskać niezbędne utrzymanie. Oskarżony jest bowiem osobą dobrze sytuowaną. Tym samym należy zważyć, iż czyny M. Ż. (1) stanowiły rozmyślne – zaplanowane wcześniej naruszenie normy sankcjonowanej. W sprawie brak jest okoliczności limitujących poziom zawinienia oskarżonego poza wskazywaną wcześniej sytuacją odnoszącą się do chęci sprzedaży tego samochodu i okoliczności w jakich M. Ż. (1) wszedł w jego posiadanie. Dlatego też czyny te były zawinione w rozumieniu art. 1 § 3 k.k.

Kierując się powyższym tokiem rozumowania Sąd Rejonowy w punkcie II uzasadnianego wyroku w ramach czynów zarzucanych M. Ż. (1) w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia uznnał oskarżonego M. Ż. (1) za winnego tego, że w okresie od 17 października 2021 roku do 21 października 2021 roku działając w krótkich okresach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności dopuścił się następujących przestępstw:a)w dniu 17 października 2021 roku w N. dokonał sfałszowania dokumentu w postaci umowy sprzedaży samochodu marki S. (...) nr rej. (...) poprzez podrobienie podpisu K. Ż. w miejscu sprzedającego, a następnie w dniu 21 października 2021 roku przedłożył w/w dokument jako autentyczny w Starostwie Powiatowym w N. tj. czynu stanowiącego występek z art. 270 § 1 k.k.b) w dniu 21 października 2021 roku w N. dokonał sfałszowania dokumentu w postaci upoważnienia do załatwienia wszelkich formalności związanych z wyrejestrowaniem samochodu marki S. (...) nr rej. (...) poprzez podrobienie podpisu K. Ż. w miejscu osoby udzielającej upoważnienia, a następnie tego samego dnia przedłożył w/w dokument jako autentyczny w Starostwie Powiatowym w N. tj. czynu stanowiącego występek z art. 270 § 1 k.k. tj. czynów stanowiących łącznie ciąg przestępstw z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

W ocenie Sądu Rejonowego pomimo braku znacznego stopnia społecznej szkodliwości tych czynów brak było podstaw aby obdarzyć M. Ż. (1) dobrodziejstwem warunkowego umorzenia postępowania karnego. Mianowicie należy mieć na względzie, iż zachowanie oskarżonego nie było jednostkowe, lecz stanowiło konglomerat bezprawnych czynności. Co więcej swoim zachowaniem wprowadził on w błąd swoich kontrahentów, narażając na trudne do pogodzenia skutki cywilno prawne. Dalej oskarżony w tym procesie nie wyraził w żadnym miejscu skruchy za swoje postępowanie, co nie mogło być przecież jego linią obrony, gdyż przyznawał się do trzeciego ze stawianych mu zarzutów. Nie bez znaczenia pozostawał również fakt, iż M. Ż. (1) nie pojednał się ze swoim bratem, przez co z uwagi na wręcz nasilenie owego konfliktu istnieje ryzyko, iż oskarżony na tle tych nieporozumień w przyszłości ponownie naruszy normę sankcjonowaną. Następnie okoliczności niniejszej sprawy wskazują, iż pomimo braku uprzedniej karalności M. Ż. (1) warunkowe umorzenie postępowanie nie spełni wobec oskarżonego należycie funkcji resocjalizacyjnej. Toteż pomimo formalnej możliwości Sąd Rejonowy nie obdarzył oskarżonego dobrodziejstwem warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

I

M. Ż.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W punkcie I oskarżyciel publiczny zarzucił M. Ż. (1), iż dniu 12 sierpnia 2021 roku w miejscowości G., rejonu (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) powodując tym szkodę w wysokości 7000 złotych na rzecz K. Ż. tj. popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.

Na samym wstępie niniejszych rozważań należy przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej za ten typ czynu zabronionego podlega ten kto zabiera cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia. Przestępstwo to jest przestępstwem materialnym, gdzie skutkiem jest owo wyjęcie spod władztwa posiadacza rzeczy i objęcie władztwa przez sprawcę. Przestępstwo to jest także typem powszechnym. Kolejno wskazać należy, iż w odniesieniu do sprawców będącymi osobami najbliższymi przestępstwo to jest ścigane na wniosek (złożony przez K. Ż. w protokole zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa). Znamieniem czasownikowym tego przestępstwa jest zabór. Jako zabór w rozumieniu dorobku prawa karnego rozumie się wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa pokrzywdzonego i wbrew jego woli i objęcie władania nad tym przedmiotem przez osobę sprawcy. Dla dokonania zaboru koniecznym jest bowiem aby sprawca wykroczył poza wolę pokrzywdzonego, który zamierzał zachować władztwo nad danym przedmiotem. Warunkiem koniecznym dokonania przestępstwa kradzieży jest również spełnienie znamienia podmiotowego za jakie ustawodawca uważa działanie w celu przywłaszczenia tej rzeczy.

Wobec wyników przeprowadzonego przewodu sądowego nie sposób jest twierdzić, iż oskarżony M. Ż. (1) zrealizował zarówno znamiona przedmiotowe tego przestępstwa jak i znamię podmiotowe w postaci działania w celu przywłaszczenia.

W odniesieniu do braku realizacji znamienia przedmiotowego, a konkretnie znamienia czasownikowego zaboru należy wskazać, iż 12 sierpnia 2021 roku M. Ż. (1) wyjeżdżając przedmiotowym samochodem z gospodarstwa pokrzywdzonego nie działał wbrew jego woli. Przeciwnie realizował on podyktowaną przez niego dyspozycje zabrania pojazdu. Tutaj należy wskazać, iż to M. Ż. (1) poniósł koszty nabycia tego pojazdu i zobowiązał oskarżyciela posiłkowego do ich zwrotu. Mimo to K. Ż. przez ponad 2 lata nie zwrócił tych pieniędzy. Znamienna w tym zakresie jest przebieg zdarzenia, kiedy to w trakcie kłótni braci, oskarżyciel posiłkowy nie chcąc zwracać pieniędzy bratu, mówi mu aby wziął sobie tego złoma (rzeczony samochód) Tym samym działając jako właściciel tego pojazdu aktem swojej woli wyzbywa się tego władztwa i przenosi go na oskarżonego. Następnie M. Ż. (1) godzi się na taki stan rzeczy i zabiera samochód z tego gospodarstwa, morząc jednocześnie dług oskarżycielowi posiłkowemu. W realiach takiego stanu faktycznego nie można mówić o zaborze rzeczy w rozumieniu art. 278 § 1 k.k. Przeciwnie mieliśmy do czynienia z quasi nowacją stosunku cywilno prawnego. W tym miejscu trzeba zaznaczyć, iż oskarżyciel posiłkowy w żaden sposób nie sprzeciwiał się odjazdowi tym samochodem oskarżonego. Przeciwnie był spokojny, a potem kontynuował rozmowę ze S. B.. Równocześnie K. Ż. nie złożył wówczas zawiadomienia o przestępstwie. Fakt ten również świadczy o realizacji 12 sierpnia 2021 roku jego woli. Tym samym już na etapie znamion strony przedmiotowej doszło do dekompletacji znamion tego występku, co musiało skutkować uniewinnieniem oskarżonego.

Kolejno nawet nie podzielając ustaleń faktycznych lezących u podstaw powyższego akapitu w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego nie sposób jest sądzić, iż M. Ż. (1) działał w zamiarze przywłaszczenia tego samochodu. Przeciwnie działał on w celu zwrotu przysługującej mu względem K. Ż. wierzytelności, względnie w mniemaniu, iż rzeczony samochód stanowi jego własność - czyli nieumyślnie biorąc pod uwagę treść art. 28 k.k. W tym miejscu należy przytoczyć fragment rozważań odnoszący się do braku możliwości przyjęcia działania w celu przywłaszczenia w sytuacji gdy sprawca działa w celu zwrotu wierzytelności. Wprawdzie owe rozważania jak i orzeczenia sądowe zostały popełnione na gruncie występku rozboju, niemniej jednak z uwagi na to samo znamię podmiotowe – kierunkowe pozostają aktualne również w odniesieniu do występku kradzieży. Nie budzi zatem wątpliwości, że kontrolując proces subsumcji stanu faktycznego pod przepis ustawy karnej, Sąd odwoławczy winien mieć na uwadze, że kodeks karny różnicuje od strony normatywnej użycie przemocy w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ( art. 280 § 1 k.k.) od tego samego sposobu działania (tych samych czynności wykonawczych), ale skierowanego na wymuszenie zwrotu wierzytelności ( art. 191 § 2 k.k.). Obowiązkiem tego sądu było zatem odniesienie się do przyjętej kwalifikacji prawnej czynu obu oskarżonych, także przez pryzmat argumentu Sądu I instancji jakoby przepis art. 191 § 2 k.k. był przepisem pominiętym w myśl zasady "pochłaniania" przez przepis art. 280 § 1 k.k. Żadnej z reguł wyłączenia wielości ocen, której skutkiem miałaby być eliminacja przepisu art. 191 § 2 k.k. z kwalifikacji prawnej czynu nie można było w tej sprawie zastosować. Zastosowanie przepisu art. 280 § 1 k.k. obarczone zostało oczywistym błędem prawnym, albowiem nie zostało wyczerpane znamię strony podmiotowej, tj. zamiar przywłaszczenia rzeczy” Zatem w przypadku gdy sprawca nawet zabiera przedmioty będące w posiadaniu pokrzywdzonego używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem to i tak w sytuacji gdy jego motywem było odzyskanie wierzytelności należy przyjąć, że sprawca nie działał w celu przywłaszczenia, a zwrotu wierzytelności co implikuje przyjęcie jedynie kwalifikacji z art. 191 § 2 k.k. W tym miejscu także należy odwołać się do szeregu orzeczeń sądów powszechnych jak chociażby . wyr. SO w Gliwicach z 19.06.2015 r., VI Ka 345/15, LEX nr 1831044; wyr. SO w Poznaniu z 24.01.2014 r., XVII Ka 1362/13, LEX nr 1893184; wyr. SO w Piotrkowie Trybunalskim z 16.07.2013 r., IV Ka 274/13, LEX nr 1883015; wyr. SA we Wrocławiu z 13.06.2012 r., II AKa 167/12; wyr. SN z 13.07.2011 r., II KK 37/11, LEX nr 898595. Natomiast w odniesieniu do realiów tego postępowania należy stwierdzić, iż w przypadku braku działania sprawcy z użyciem przemocy czy groźby karalnej do tego rodzaju zabór mienia w celu zwrotu wierzytelności nie realizuje znamiona przestępstwa kradzieży, ani żadnego innego czynu zabronionego pod groźbą kary. Jednocześnie należy wskazać, iż M. Ż. (1) działał w przekonaniu, iż na skutek braku zapłaty obiecanych pieniędzy przez brata to on jest faktycznym właścicielem tego pojazdu, co tym bardziej uniemożliwia przypisanie mu tego występku. Raz jeszcze należy zaznaczyć, iż przeprowadzony przewód sądowy wykazał jednoznacznie, iż przybycie przez oskarżonego do gospodarstwa oskarżyciela posiłkowego było podyktowane chęcią zwrotu przysługującej mu wierzytelności. Przypomnieć należy, iż wystarczającym w orzecznictwie sądów powszechnych jest stwierdzenie, iż wierzytelność ta była motywem działania sprawcy i brak jest konieczności jej cywilnego dochodzenia.

Tym samym zarówno z uwagi na przebieg rozmowy z dnia 12 sierpnia 2021 roku jak również motywacje z jaką działał M. Ż. (1) brak było możliwości stwierdzenia w tym postępowaniu, iż swoim zachowaniem wypełnił on znamiona występku z art. 278 § 1 k.k.

Owo zachowanie mieszczące się w graniach skargi oskarżycielskiej, nie realizowało również znamion innych przestępstw. Nie można też powiedzieć, aby rzeczony proces pozwolił uznać, iż M. Ż. (1) przywłaszczył ów samochód w chwili jego sprzedaży. Po pierwsze tego rodzaju zachowanie wychodzi poza granice skargi, a co istotne merytorycznie M. Ż. (1) po słowach oskarżyciela posiłkowego z 12 sierpnia 2021 roku czuł się właścicielem tego pojazdu, a więc sprzedając go nie mógł go przywłaszczyć. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż nie wykazano aby w tym czasie M. Ż. (1) był w jakikolwiek sposób wzywany przez oskarżonego do zwrotu owego pojazdu.

Toteż mając na uwadze powyżej naszkicowany tok rozumowania Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku uniewinnił oskarżonego M. Ż. (1) od czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ż.

II

II

Występek stypizowany w art. 270 § 1 k.k. zagrożony jest grzywną, karą ograniczenia wolności oraz karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Z uwagi na fakt, iż w punkcie II wyroku przypisano M. Ż. (1) działanie w warunkach ciągu przestępstw, z uwagi na treść art. 91 § 1 k.k. orzeczona kara mogła być podwyższona o 50 % względem górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w przepisie stanowiącym podstawę wymierzonej kary. Jednocześnie z uwagi na powyższe zagrożenie karą, aktualizowała się dyrektywa wymierzenia kary pozbawienia wolności jako kary ultima ratio. E. zgodne z tą dyrektywą zawartą w art. 58 § 1 k.k. wymierzyć oskarżonemu M. Ż. (1) karę pozbawienia wolności można byłoby tylko wówczas, gdyby żadna z innych przewidzianych w kodeksie kar nie mogła spełnić celu związanego z funkcjami penalnymi prawa karnego. W tym miejscu należało przypomnieć, iż dyrektywy wymiaru kary zostały przez polskiego ustawodawcę wysłowione w art. art. 53 k.k. Zgodnie z tym przepisem sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. W ocenie Sądu Rejonowego brak jest podstaw do twierdzenia jakoby wymierzenie M. Ż. (1) kary pozbawienia wolności było koniecznym sposobem reakcji karnej na przypisany mu ciąg przestępstw. Owszem popełnione przez oskarżonego przestępstwa zawierały dość duże natężenie karygodności. Niemniej jednak owo natężenie nie było tak wielkie, aby nie patrząc na osobę sprawcy stwierdzić, iż konieczną reakcją za tego rodzaju czyny winno być pozbawienia wolności. Przeciwnie w niniejszym postępowaniu należało stwierdzić, iż wzgląd na właściwości osobiste oskarżonego przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary o charakterze nieizolacyjnym. Mianowicie M. Ż. (1) jest osobą w sile wieku. Oskarżony pracuje – prowadząc działalność gospodarczą, ma na swoim utrzymaniu żonę i trojkę dzieci. Do tego przedmiotowe przestępstwa zostały popełnione przez niego w wyniku skomplikowanych relacji rodzinnych, gdzie wcześniej przez ponad 2 lat M. Ż. (1) w swoisty sposób kredytował oskarżyciela posiłkowego. Nadto brak jest jakichkolwiek danych przemawiających przeciwko stwierdzeniu, iż owo przestępstwo stanowiło coś więcej aniżeli incydent w dotychczas poprawnym życiu M. Ż. (1). Wobec ujawnionych danych osobo poznawczych Sąd uznał, iż karą najbardziej adekwatną do zachowania oskarżonego będzie właśnie kara grzywny w wymiarze sięgającym niespełna połowy ustawowego zagrożenia. W tym miejscu trzeba podkreślić, iż w realiach tej sprawy z uwagi na fakt, iż oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, co jest związane z brakiem ścisłego harmonogramu wykonywanej pracy, co może czynić trudności w procesie wykonania kary, a także niemożności orzeczenia stosownego potrącenia na cel społeczny. 200 stawek dziennych grzywny będzie stanowiło dla oskarżonego dostateczną przestrogę przed ponownym wkroczeniem na drogę przestępstwa. Zarazem kara w takim wymiarze nie przekracza stopnia społecznej szkodliwości przypisanych M. Ż. (1) czynów. Podkreślić też należy, iż w niniejszej sprawie brak jest okoliczności chociażby w ograniczonym stopniu limitujących poziom zawinienia oskarżonego. Dodatkowo należy wskazać, iż kara ta będzie stanowić także należyte oddziaływanie na świadomość prawną społeczeństwo, wykazującą karygodność zachowań polegających na podrabianiu podpisu innych osób i to w sposób stanowiący dla nich potencjalną szkodę majątkową. Jednocześnie mając na względzie właściwości majątkowe oskarżonego tj. oskarżony jest osobą w sile wieku, prowadzącą od wielu lat dobrze prosperującą działalność gospodarczą, mającą zapewnione potrzeby mieszkaniowe należało stwierdzić, iż wzgląd na treść art. 33 § 3 k.k. obligował Sąd Rejonowy do określenia wysokośc stawki dziennej grzywny na poziomie 30 złotych. W tym miejscu wypada bowiem zwrócić uwagę, iż stawka 10 złotych jest stawką przeznaczoną dla osób o szczególnie niskich zdolnościach zarobkowych oraz możliwościach majątkowych. Zebrane w tym procesie dane osobopoznawcze wykluczyły aby tego rodzaju osobą był M. Ż. (1). Równocześnie należy przypomnieć, iż kara winna stanowić dla sprawcy odczuwalną dolegliwość i poza jednostkowymi wypadkami nie powinna przybrać wymiaru symbolicznego. Stąd też w punkcie II uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu działając na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu M. Ż. (1) 200 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ż.

III

II

Do dyspozycji Sądu prokurator przekazał także podrobione przez M. Ż. (1) dokumenty. W odniesieniu do tych przedmiotów Sąd Rejonowy był związany treścią art. 44 § 1 k.k. wedle których przedmioty pochodzące z przestępstwa podlegają przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa. Po przeprowadzeniu czynności dowodowych oczywistym było, iż aktualna w odniesieniu do tej sprawy pozostaje dyspozycja tego przepisu. Niewątpliwie obydwa sfałszowane dokumenty stanowiły przedmiot przestępstwa. Tym samym Sąd Rejonowy był zobligowany do orzeczenia ich przepadku na rzecz Skarbu Państwa. Jednocześnie kierując się względami praktycznymi i treścią art. 195 k.k.w. Sąd już w wyroku określił, iż stosownym sposobem wykonania tego przepadku będzie pozostawienie tych dokumentów w aktach niniejszej sprawy.

M. Ż.

IV

I

Wraz z aktem oskarżenia oskarżyciel publiczny przedstawił do dyspozycji Sądu dowód rzeczowy w postaci samochodu marki S. (...), dowodu rejestracyjnego, kluczyków i karty pojazdu. Rzeczy te zostały zabezpieczone u świadka A. G. (1). Równocześnie z uwagi na wydanie w tej sprawie nieprawomocnego wyroku należało stwierdzić, iż rzeczy te stały się zbędne dla celów procesu karnego. Równocześnie należało mieć wzgląd na treść art. 230 § 2 k.p.k., wedle którego należy również zwrócić osobie uprawnionej zatrzymane rzeczy niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Jeżeli wyniknie spór co do własności rzeczy, a nie ma dostatecznych danych do niezwłocznego rozstrzygnięcia, odsyła się osoby zainteresowane na drogę procesu cywilnego. Sąd Rejonowy ocenił, iż w świetle punktu I rzeczonego wyroku osobą uprawnioną do odbioru tej rzeczy jest A. G. (1). W tym miejscu wypada zwrócić uwagę na treść art. 169 k.c., zgodnie z którym jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze. E. nawet w przypadku uznania, iż umowa sprzedaży dokonana przez M. Ż. (1) była obciążona nieważnościa to i tak z uwagi na działania w dobrej wierze A. G. (1) nabył on własność tego pojazdu wraz z przeniesieniem na niego posiadania przez Z. G.. Tutaj należy podkreślić, iż w niniejszym postępowaniu nie wykazano, iż M. Ż. (1) ukradł ten samochód. E. nie materializuje się przesłanka negatywna, o której mowa w art. 169 § 2 k.c. Stąd też w punkcie III uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy zwrócił wymienione szczegółowo dowody rzeczowe A. G. (1). Przedmioty te znajdywały się w posiadaniu świadka. Stąd też brak było potrzeby wydawania w tej sprawie następczych zarządzeń.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Oskarżonemu M. Ż. (1) przypisano przestępstwa umyślne popełnione w zamiarze bezpośrednim, których celem było uzyskanie korzyści majątkowej. Do tego rzeczone przestępstwa zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw. Sytuacja materialna oskarżonego M. Ż. (1) jest stabilna. Oskarżony prowadzi dobrze prosperującą działalność gospodarczą, ma zapewnione potrzeby mieszkaniowe. E. w realiach niniejszego postępowania brak podstaw do zwolnienia go od poniesienia kosztów sadowych z uwagi na względy słuszności czy też sytuacje materialną. Godzi się zarazem spostrzec, iż znaczna większość kosztów poniesionych w tym procesie przez Skarb Państwa wynikała z konieczności opiniowania przez biegłego z zakresu kryminalistycznej analizy pisma. To także obrońca oskarżonego wnioskowała o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłej psycholog. Tym samym Sąd Rejonowy w Nowym Sączu kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyartykułowaną w art. 627 k.p.k. obciążył M. Ż. (1) kosztami sądowymi w całości. Na wysokość zasadzonych kosztów składała się opłata, wynosząc 10% wymierzonej w punkcie II wyroku grzywny, a także koszty doręczeń w obydwu fazach postępowania, koszty opinii T. K. i K. Z. (1), koszty dojazdy świadka A. G. (1). Biorąc to wszystko pod uwagę Sąd Rejonowy w punkcie V wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 2429,20 złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Podpis