Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2022r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2022r., na rozprawie w Szczecinie

sprawy z powództwa A. Z. i R. Z.

przeciwko Wspólnocie mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

z dnia 8 czerwca 2021r., sygn. akt I C 984/20

I. oddala apelację,

II.  zasądza solidarnie od powodów R. Z. i A. Z. na rzecz pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w G. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Artur Kowalewski

Sygn. akt I ACa 770/21

UZASADNIENIE

Powodowie R. Z. i A. Z. dnia 18.09.2020 r. wnieśli o ustalenie, że podjęta w dniu 16.12.2019 r. uchwała w sprawie wyrażenia zgody dla współwłaściciela lokali przy ul. (...) w G. na montaż instalacji klimatyzacyjnej w w/w lokalach jest niezgodna z prawem i narusza interesy lub nawet nie istnieje.

Pozwana Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w G. dnia 7.12.2020 r. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

Na rozprawie z dnia 4.06.2021 r. powód sprecyzował, iż formułując żądanie zawarte w pozwie strona powodowa miała na myśli żądanie uchylenia uchwały (...).

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2021 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim oddalił powództwo i zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 270 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich ocena prawna.

R. Z. i A. Z. są właścicielami mieszkania przy ul. (...) w G. na prawach wspólności majątkowej.

Dnia 16.12.2019 r. została podjęta uchwała nr (...). Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w G. w przedmiocie wyrażenia zgody dla właściciela lokali przy ul. (...) Pana D. Ł. na montaż instalacji klimatyzacyjnej w w/w lokalach zgodnie z załączoną dokumentacją. Zgodnie z par. 2 tej uchwały: Uzyskanie wszelkich pozwoleń związanych z realizacją powyższej inwestycji pozostaje po stronie właściciela lokali. Przeprowadzone prace muszą być zgodne z prawem budowlanym. Ponadto przed realizacją tej uchwały, zakres prac należy szczegółowo uzgodnić z Zarządcą budynku. Wszelkie koszty i szkody związane z realizacją tej inwestycji obciążają Wnioskodawcę.

Głosowanie w sprawie uchwały odbyło się w drodze indywidualnego zbierania głosów. Za przyjęciem uchwały głosowali właściciele posiadający 80,70 % udziałów.

Zgodnie z opisem montażu, instalacja klimatyzacji w lokalach użytkowych przy ul. (...) dotyczyła przewiertów w ścianie szczytowej działowej między w/w lokalami przestrzeni nadsufitowej i podsufitowej. Przewiert w ścianie szczytowej wykonany miał zostać na wysokości 330 cm nad istniejącym dociepleniem w odległości 420 cm od narożnika budynku od strony ul. (...). Agregat zewnętrzny miał zostać zawieszony na ścianie szczytowej w miejscu określonego przewiertu na wysokości 330 cm i w odległości od ściany umożliwiającej w przyszłości ocieplenie budynku 20 cm styropianem. Rura do odprowadzania skroplin miała zostać przeprowadzona pod dociepleniem i wyprowadzona do rynny odprowadzającej deszczówkę. Głośność urządzeń przy maksymalnej wydajności wynosić miała 44 dB. Ze względu na usytuowanie budynku przy ulicy oraz montaż agregatów na ścianie szczytowej nieposiadającej okien, praca urządzeń nie pogorszy komfortu zamieszkania lokatorom.

Za pismem z dnia 29.07.2020 r. doręczonym powodom dnia 3.08.2020 r. Zarządca Nieruchomości A. K. przesłał kopie protokołu z zebrania z dnia 13.12.2019 r., uchwałę nr (...) z dnia 16.12.2019 r. i protokół z zebrania z dnia 27.02.2020 r.

W tak ukształtowanym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał powództwo, oparte na treści art. 25 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (dalej: „u.w.l.”) za nieuzasadnione, a to zasadniczo dlatego, że zostało ono wytoczone po upływie 6 - tygodniowego zawitego terminu do jego wniesienia, liczonego od dnia zawiadomienia powodów o treści przedmiotowej uchwały, co nastąpiło w dniu 3 sierpnia 2020 r. Wniesienie pozwu w dniu 18 września 2020 r. nastąpiło w konsekwencji po wygaśnięciu prawa powodów do zaskarżenia tej uchwały.

Niezależnie od tego, w ocenie Sądu Okręgowego, nawet gdyby powództwo było wniesione w terminie, to i tak nie byłoby podstaw do jego uwzględnienia.

W świetle przepisu art. 22 ust. 2 i 3 pkt 4 u.w.l. nie może budzić wątpliwości, że kwestia zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej, a tak należy ocenić zamontowanie klimatyzatora na elewacji budynku, wymaga uchwały właścicieli lokali wyrażającej zgodę na dokonanie tej czynności. Sąd Okręgowy nie podzielił w tym kontekście twierdzenia powodów, że uchwała dotyczy wyodrębnionego lokalu właściciela, a nie nieruchomości wspólnej.

Uchwała może być zaskarżona z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy.

Odnosząc się do argumentów powodów, Sąd Okręgowy wskazał w pierwszej kolejności, że nie jest tak, iż w przyszłości uchwała nr (...) może posłużyć do ingerowania przez wspólnotę w urządzenia montowane przez właściciela lokalu w tym lokalu bez ingerencji w nieruchomość wspólną. Wbrew twierdzeniom powodów uchwałę nr (...) należy odczytywać łącznie z dokumentacją załączoną do tej uchwały, dotyczącą montażu klimatyzacji dla lokali(...). Dokumentacja ta w sposób oczywisty wskazuje zaś, iż chodzi o urządzenie, które zawiśnie na szczytowej ścianie. Słusznie wskazała strona pozwana, że uchwałę należy odczytywać w całym kontekście. Powodowie mogli zapoznać się z dokumentacją dołączoną do uchwały, czego nie zrobili.

Uchwała nie ma na celu pokrzywdzenia mieszkańców. Została podjęta, gdyż dotyczy ingerencji w część wspólną nieruchomości. W ocenie Sądu I instancji, brak podstaw do uznania, że w wyniku podjęcia skarżonej uchwały doszło do naruszenia interesów powodów. Spór w tym zakresie sprowadzał się do konfliktu pomiędzy dobrem Wspólnoty, a dobrem jej indywidualnego członka. Naruszenie interesu w rozumieniu art. 25 ust. 1 u.w.l. stanowi kategorię obiektywną, ocenianą na tle realiów faktycznych sprawy, w świetle zasad współżycia społecznego, przy czym musi istnieć co najmniej znaczna dysproporcja pomiędzy potrzebą ochrony interesu określonego właściciela, a ochroną interesu wyrażonego podjętą uchwałą. Brak podstaw do twierdzenia, że umieszczenie klimatyzatora w części wspólnej naruszy uprawnienia właścicielskie powodów lub innych członków wspólnoty.

Powodowie nie zostali całkowicie pozbawieni możliwości (w przyszłości) wywieszenia szyldu, reklam. Powieszenie ich będzie musiało uwzględniać lokalizację klimatyzatora. Stanowisko powodów nie przedstawia racji, dla których powieszenie reklam winno wyprzedzać interes właściciela, który chce zamontować klimatyzator. W aktualnie panujących warunkach atmosferycznych (gorące lata) używanie takich urządzeń jest w pełni zrozumiałe i uzasadnione.

Sąd Okręgowy uznał, że nie występuje naruszenie interesu właścicieli, prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób przedmiotowa uchwała jest niezgodna z zasadami współżycia społecznego. Brak jest zarówno podstaw faktycznych, jak i prawnych dla zaakceptowania tego rodzaju poglądów prezentowanych przez powodów. Dalej powodowie nie wykazali, aby budynek był wpisany do rejestru zabytków, a zatem wymagał zgody konserwatora zabytków na montaż urządzenia. Nie zostało udowodnione, że montaż klimatyzacji jest niedopuszczalny, czy też szkodliwy. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.).

Powództwo o ustalenie nieistnienia uchwały wspólnoty mieszkaniowej nr (...) ma swoje prawne oparcie w przepisie art. 189 k.p.c. i jest uzasadnione wtedy, gdy uchwała w ogóle nie została podjęta. Typowym przykładem są sytuacje, w których nie doszło do oddania za uchwałą wymaganej większości głosów . W niniejszym postępowaniu uchwała nr (...) w przedmiocie „montażu instalacji klimatyzacyjnej w w/w lokalach” poddana została głosowaniu w drodze indywidualnego zbierania głosów. Za przyjęciem uchwały głosowali właściciele posiadający 80,70 % udziałów. Powodowie nie wykazali żadnych okoliczności, które pozwalałyby zakwestionować tą większość, prawidłowość głosowania.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości zarówno w zakresie żądania uchylenia uchwały, jak i ustalenia jej nieistnienia.

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd I instancji uznał za wiarygodne wszystkie dokumenty znajdujące się w aktach, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości i wiarygodności, a i Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu. Sąd na podstawie art. 2352 § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadka R. J.. Zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wyrokowania. Przesłuchanie świadka przedłużyłoby tylko proces. Powód wskazał, iż zeznania świadka miałyby wykazać, iż inny był cel uchwały, że miała miejsce manipulacja, takie jej sformułowanie, że miała sugerować montaż urządzenia w środku lokalu, a faktycznie chodziło o zamontowanie urządzenia na zewnątrz. Mając na względzie główny powód oddalenia powództwa, związany z przekroczeniem terminu zawitego, należało uznać za mający wykazać fakt nieprzydatny do rozstrzygnięcia.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., mając na względzie wynik procesu.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyli apelacją powodowie R. Z. i A. Z., zarzucając:

1.  nieprawidłowe ustalenie, że powodowie zostali 03.08.2020 r. powiadomieni o treści uchwały nr (...) z 16.12.2019 r.;

2.  bezpodstawnie uznał, że „Powodowie mogli się zapoznać z dokumentacją dołączoną do uchwały, czego nie zrobili";

3.  błędne ustalenie, że doręczona powodom uchwała dotyczy zgody na ingerencję w nieruchomość wspólną i stanowi jednocześnie uchwałę w przedmiocie zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej;

4.  błędne wyliczenie 6-tygodniowego terminu do wniesienia pozwu i bezpodstawne wygaszenie prawa powodów do zaskarżenia uchwały;

5.  naruszenie prawa procesowego polegające na pominięciu przesłuchania świadka;

6.  błędne ustalenie woli właścicieli dotyczące treści zarządczej uchwały;

7. odrzucenie ewentualne powództwo o nieistnienie uchwały bez wnikliwego zbadania czy uchwała została podjęta na serio, czy jej treść jest zrozumiała, czy jest możliwe ustalenie jej sensu w drodze wykładni.

Na tej podstawie wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku, ustalenie, że uchwała jest niezgodna z prawem, narusza interesy powodów, ewentualnie nie istnieje oraz o zasądzenie od wspólnoty mieszkaniowej na ich rzecz kosztów procesu przed obu instancjami.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz solidarnie od powodów kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powodów nie zasługiwała na uwzględnienie.

Tytułem uwagi o charakterze formalnym należy wskazać, że zgodnie z obowiązującym od dnia 2 lipca 2021 r. art. 15zzs ¹ ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych,
w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 1090), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu (...)19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, w sprawach rozpoznawanych według przepisów k.p.c. w pierwszej i drugiej instancji sąd rozpoznaje sprawy w składzie jednego sędziego. Zasada ta, zgodnie z art. 6 powołanej ustawy z dnia 28 maja 2021 r. znajduje zastosowanie do wszystkich sprawa wszczętych i niezakończonych przed dniem jej wejścia w życie. Taki stan prawny, zważywszy na datę wydania niniejszego orzeczenia, uzasadniał rozpoznanie przedmiotowej sprawy w składzie jednego sędziego.

Podkreślenia na wstępie wymaga, że rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy sprowadzało się – z zastrzeżeniem przedstawionym niżej - do oceny zarzutów zgłoszonych w apelacji powodów. Obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji (art. 378 § 1 k.p.c.), oznacza związanie sądu odwoławczego zarzutami prawa procesowego, za wyjątkiem tego rodzaju naruszeń, które skutkują nieważnością postępowania (co w niniejszej sprawie nie miało miejsca) i konieczność ponownej weryfikacji roszczenia z punktu widzenia norm prawa materialnego, niezależnie od zgłoszonych w tym zakresie zarzutów (tak Sąd Najwyższy m.in. w uchwale z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07).

Wychodząc z tak syntetycznie zakreślonych granic kognicji Sądu II instancji wskazać należy na skuteczność tej grupy zarzutów powodów, w których zakwestionowali oni stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie uchybienia przez nich terminowi do wniesienia powództwa o uchylenie uchwały, o którym mowa w art. 25 u.w.l. Trafnie bowiem wskazali powodowie, że doręczenie dokonane do ich rąk w dniu 3 sierpnia 2020 r. nie obejmowało pełnej treści zaskarżonej przez nich uchwały, skoro bezspornie w doręczonej im wówczas korespondencji brakowało dokumentacji, która zgodnie z treścią § 1 tej uchwały stanowiła jej integralną część. Nie sposób w tym kontekście uznać, że to od tej daty liczony mógł być 6- tygodniowy termin do jej zaskarżenia. Niezależnie zatem od tego, czy pełną treść uchwały powodowie otrzymali w dniu 3 marca 2021 r., kiedy to doręczono im odpis odpowiedzi na pozew z załącznikami, do którego ta dokumentacja została dołączona, czy też - jak twierdzą - jej znaczenie zostało im w pełni objaśnione dopiero na rozprawie w dniu 4 czerwca 2021 r., nie sposób jest uznać, że przedmiotowe powództwo zostało wniesione z przekroczeniem ustawowego terminu do dokonania tej czynności. Wprawdzie, w takich uwarunkowaniach powództwo wytoczone w dniu 18 września 2021 r., mogłoby być uznane za przedwczesne, skoro czynność ta miała miejsce przed formalnym doręczeniem skarżonej uchwały, tym niemniej oczywistym jest, że w zawisłej już przed Sądem sprawie - po ujawnieniu pełnej treści uchwały - powodowie podtrzymali swoje żądanie wyeliminowania jej z obiegu, co skutkować winno jego merytorycznym rozpoznaniem. Członkowie wspólnoty mieszkaniowej nie mogą bowiem ponosić negatywnych skutków zaniedbań tej wspólnoty, których konsekwencje polegałyby na pozbawieniu ich prawa do poddania jej uchwał kontroli sądowej. Wymaganie z kolei od powodów, aby po ujawnieniu pełnej treści uchwały wytaczali odrębne powództwo, razi oczywiście nadmiernym formalizmem.

Przechodząc zatem do merytorycznych uwarunkowań poddanej pod osąd sprawy wyjaśnić na wstępie należy powodom, co dla jej rozstrzygnięcia ma znaczenie fundamentalne, że kontroli sądowej podlegać mogła uchwała w całym jej brzmieniu, a nie jej część. Skoro zatem uchwała ta, dekodowana z uwzględnieniem stanowiących jej integralną część załączników, dotyczyła udzielenia zgody na ingerencję w część nieruchomości poprzez montaż instalacji klimatyzacyjnej, to nie mogą oni racjonalnie twierdzić, że jej istotą była - oczywiście niedozwolona - ingerencja wspólnoty w sposób korzystania przez jej członka z lokalu stanowiącego odrębny przedmiot własności. Tego rodzaju teza, w kontekście pełnej treści uchwały (wraz z załącznikami) nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia, podobnie jak pogląd, jakoby złożona przez pozwaną dokumentacja nie istniała w dacie jej podjęcia, czemu wprost przeczy jej treść, w której dokumentacja ta została wprost powołana. Podobnie oczywiście wadliwe są sugestie skarżących, jakoby zaskarżona uchwała stanowiła w istocie rzeczy oświadczenie członka zarządy wspólnoty, a jednocześnie jej beneficjenta. Powodowie nie przedstawili jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu, podważającego wynikający z dokumentów złożonych przez pozwaną wniosek, że uchwała nr 4/19 została rzeczywiście podjęta w trybie indywidualnego zbierania głosów (k. 30 - 32). Całkowicie odmienna kwestią jest natomiast to, kto z tej uchwały mógłby skorzystać. Ta okoliczność podlegać mogła wszakże rozważeniu wyłącznie na płaszczyźnie przesłanek określonych w art. 25 ust. 1 u.w.l.

Sąd Apelacyjny w całości, bez potrzeby powtarzania, podziela stanowisko Sądu I instancji o braku jakichkolwiek faktycznych i prawnych podstaw do uznania przedmiotowej uchwały za nieistniejącą. Tezy skarżących, że uchwała nie została podjęta na serio, bądź też, że członkowie wspólnoty nie wiedzieli za czym głosują, stanowią wyłącznie ich gołosłowne twierdzenia. Powodowie, skoro nie uczestniczyli w podejmowaniu tej uchwały, to nie posiadają jakiejkolwiek własnej wiedzy w tym przedmiocie, a co więcej - jak wynika z ich stanowiska procesowego - jakiekolwiek informacje w tym zakresie nie były im również przekazywane przez osoby trzecie, w tym innych członków wspólnoty. Nie sposób zatem stwierdzić w oparciu o jakie rzeczywiście istniejące, a nie mające wyłącznie charakter postulatywny podstawy, formułują oni tego rodzaj zarzuty. Żaden wiarygodny dowód, łącznie z treścią samej uchwały (czytanej łącznie ze stanowiącą jej integralną część dokumentacją), nie potwierdza bowiem tego, że wedle ówczesnej wiedzy głosujących osób uchwała ta miała dotyczyć wyłącznie zgody na montaż instalacji klimatyzacyjnej w obrębie lokali należących do D. Ł., bez ingerencji w części wspólne nieruchomości.

Korzystne w tym zakresie dla powodów wnioski nie wynikają również z przesłuchania R. J. na rozprawie apelacyjnej w dniu 7 lipca 2022 r., który to dowód Sąd II instancji przeprowadził, uznając za skuteczny zarzut ich pominięcia przez Sąd Okręgowy. Stwierdził on bowiem, że jakkolwiek nie był on inicjatorem jej podjęcia, to miał pełną świadomość tego, że dotyczy ona ingerencji w części wspólne nieruchomości. Pełną wiedzę o jej rzeczywistej treści miała również osoba, która głosowała za jej podjęciem w imieniu członka wspólnoty, posiadającego większość udziałów.

W myśl art. 25 ust. 1 u.w.l., właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Poddana zatem pod osąd Sądu materia ściśle sprowadza się do materialnoprawnej weryfikacji treści uchwały w kontekście przesłanek uzasadniających jej uchylenie, wpisujących się w treść art. 25 ust. 1 u.w.l. Kognicja obejmuje zatem badanie celowości czynności, jakiej treść została uchwałą zatwierdzona. W tym zaś znaczeniu przedmiotowy zakres zaskarżonej uchwały obejmował zgodę na montaż klimatyzacji z ingerencją instalacji w ścianę szczytową budynku Tymczasem zasadnicza część twierdzeń apelacji (i w konsekwencji ich wadliwość) abstrahuje od treści uchwały i jej zakresu, pozostając obojętną dla wiedzionego sporu. W szczególności apelujący podnoszą zarzuty odnoszące się do braku zgody konserwatora budynków na prace objęte uchwałą, Tego rodzaju argumenty, ze swej istoty nie mogą doprowadzić do jej uchylenia, bowiem dotyczą one prawidłowości samych prac, a nie zgody na ich wykonanie. Czym innym są okoliczności podjęci uchwały, a czym innym jej prawidłowe zgodne z prawem wykonanie.

Nie wydaje się wymagać pogłębionego uzasadnienia teza, że z samego faktu, iż określona uchwała narusza interesy właściciela uchwały nie wynika, że podlega ona uchyleniu. W szczególności podkreślić należy, iż Ratio legis przesłanki „naruszenia interesu właściciela” z art. 25 ust. 1 u.w.l. stanowi realizację tzw. prawa mniejszości i przeciwdziałać ma działaniom (formalnie zgodnym z prawem), uszczuplającym prawa właściciela, a którym to działaniom nie sposób przypisać cechy racjonalności. Odmienny pogląd prowadziłby do oczywistego paraliżu działania wspólnot mieszkaniowych, skoro w istocie każda uchwała, w szczególności o charakterze majątkowych, dotyczy interesów właścicieli. Konieczną jest zatem w ramach badania tej przesłanki porównanie, czy interesowi skarżących można – w kontekście uwarunkowań, w jakich zaskarżona uchwała została podjęta – nadać charakter wyprzedzający w stosunku do interesów pozostałych członków pozwanej wspólnoty. Naruszenie interesów właściciela jest kategorię obiektywną, ocenianą m.in. w świetle zasad współżycia społecznego. W przypadku interesu właściciela musi istnieć, co najmniej znaczna dysproporcja pomiędzy potrzebą ochrony interesu określonego właściciela, a ochroną interesu wspólnoty. Naruszenie zatem subiektywnego interesu właściciela i subiektywnie postrzeganego interesu wspólnoty poprzez podjęcie uchwały, nie uzasadnia jej uchylenia na podstawie art. 25 ust. 1 u.w.l. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 8 maja 2014 r. I ACa 778/13).

W takich uwarunkowaniach prawnych nie sposób przyjąć, aby zaskarżona uchwała naruszała tak zdefiniowany interes powodów. Analiza całokształtu prezentowanego przez nich w tym aspekcie stanowiska przed Sądami obu instancji wskazuje, że powołali się oni wyłącznie na wyłączenie możliwości wywieszenia na zajętej przez urządzenia klimatyzacyjne ścianie nośnika reklamowego, czy szyldu informacyjnego. Niezależnie od prawdziwości tego twierdzenia wyjaśnić należy powodom, że tak definiowany ich interes prawny, nie posiada jakikolwiek charakteru wyprzedzającego w stosunku do praw przysługujących innemu członkowi wspólnoty. Powodowie nie wykazali, że wcześniej zwracali się do wspólnoty o takie wykorzystanie części wspólnej nieruchomości, a tylko wtedy - w razie odmowy - mogliby racjonalnie twierdzić, że ich interes został poprzez nierówne traktowanie naruszony. Z kolei twierdzenie, że wspólnota nie zadbała o uzyskanie rekompensaty finansowej od D. Ł. kwalifikowane być może - w świetle treści art. 25 ust. 1 u.w.l. - wyłącznie na płaszczyźnie przesłanki naruszenia zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną. Godzi się wszakże w tym aspekcie wskazać, że nie narusza tych zasad zachowanie, którego istotą - jak to ma miejsce w analizowanym przypadku - jest poprawa komfortu użytkowania lokalu stanowiącego przedmiot odrębnej własności. Pobieranie od członka wspólnoty opłat z tego tytułu nie jest przyjętą powszechnie praktyką. Dotyczą one zwykle działań o charakterze komercyjnym, z których członek wspólnoty bezpośrednio odnosi korzyść finansową, czego reprezentatywnym przykładem są wskazywane przez samych skarżących nośniki reklamowe.

Konkludując przedstawione wyżej rozważania Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że zaskarżony wyrok - pomimo opisanych wyżej uchybień - w ostateczności w całości odpowiadał prawu i dlatego orzekł jak w punkcie I sentencji, na podstawie art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło w oparciu o art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Powodowie przegrali postępowanie apelacyjne w całości, a zatem zobowiązani są do zwrotu pozwanej kosztów tego postępowania. Składają się na nie koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustalone w kwocie 270 zł, na podstawie § 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1801 ze zm.).

Artur Kowalewski