Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku R. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania R. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 lipca 2013r. sygn. (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje H. O. prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzeń uzyskanych w okresie zatrudnienia w Fabryce (...) w R. w następujących kwotach :

od 6.05.1966r. do 31.12.1966r. - 5.283,- zł, 1967r. – 7.949, - zł, 1968r. – 7.970,- zł, 1969r. – 7.949,- zł, 1970r. – 7.976,- zł, 1971r. – 7.983,- zł, 1972r. – 13.044,- zł, 1973r. – 31.524,- zł, 1974r. – 35.040,- zł, 1975r. – 35.070,- zł,1976r. – 38.872,- zł, 1977r. – 39.848,- zł, 1978r. – 39.610,- zł, 1979r. – 39,644,- zł,

oraz przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru -100,79%.,

2 oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

Sygn. akt VU 1261/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał wnioskodawcy R. O. od dnia 18 lipca 2013 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, emeryturę. Podstawę wymiaru świadczenia obliczono poprzez pomnożenie wwpw 92,88% (ustalony z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu tj. 1966-1967, 1971-1996 z uwzględnieniem w latach, w których nie udowodnił zarobków najniższego wynagrodzenia w jednostkach gospodarki uspołecznionej) poprzez kwotę bazową – 3.080,84 złotych i wyniosła 2.861,48 złotych. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 30 lat, 5 miesięcy i 26 dni (365 miesięcy) i nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 1 miesiąc i 24 dni (13 miesięcy) i emerytura wyniosła 1892,58 złote.

W odwołaniu z dnia 23 sierpnia 2013 roku R. O. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie przy obliczaniu wysokości emerytury wynagrodzenia rzeczywistego jakie uzyskiwał w latach 1971-1979 .

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 18 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 18 lipca 2013 roku.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. od 1966 do 1996. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 92,88%%.

Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 92,88% przez kwotę bazową 3080,84 złotych wynosi 2861,48 złotych.

Do ustalenia wysokości emerytury ZUS uwzględnił 30 lat, 5 miesięcy i 26 dni okresów składkowych tj. 365 miesięcy oraz 1 rok, 1 miesiąc i 24 dni okresów nieskładkowych tj. 13 miesięcy.

(dowód: decyzja z dnia 18.07.2013 r. k. 12 akt ZUS)

W dniu 3 września 2013 roku wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie stażu pracy i podstawy wymiaru emerytury do którego dołączył Rp-7 z dnia 19 sierpnia 2013 roku wystawione przez Fabrykę (...) S.A. w likwidacji w R. z wykazanymi zarobkami z lat: 1980-1982 oraz wykazanym okresem urlopu bezpłatnego od 15 października 1982 roku do 16 października 1982 roku.

Zgodnie z wystawionym Rp-7 wnioskodawca w 1980 roku otrzymał wynagrodzenie w łącznej kwocie 62342 złote (56326 złotych - składniki stałe + 4641 złotych – premia + 1375 złotych – ekwiwalent za węgiel), w 1981 roku w łącznej kwocie 71763 złotych (63590 złotych – składniki stałe + 8173 złote – premia ) a w 1982 roku w łącznej kwocie 97367 złotych (85948 złotych – składniki stałe + 6721 złotych premia + 4698 złotych ekwiwalent za węgiel).

(dowód: wniosek k. 14 akt ZUS, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 15 -16 akt ZUS )

W uwzględnieniu powyższego wniosku organ rentowy decyzją z dnia 11 września 2013 roku ustalił ponownie wysokość świadczenia wnioskodawcy od 1 września 2013 roku a decyzją z dnia 19 września 2013 roku ustalił ponownie wysokość świadczenia wnioskodawcy od 18 lipca 2013 roku. Podstawę wymiaru świadczenia obliczono wskazanymi decyzjami poprzez pomnożenie wwpw – 93,72% (ustalony z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, tj. 1966-1967, 1971-1996 – z uwzględnieniem w latach, w których nie udowodnił zarobków najniższego wynagrodzenia w jednostkach gospodarki uspołecznionej) poprzez kwotę bazową – 3.080,84 złotych i wyniosła 2.887,36 złotych. Emerytura obliczona przy przyjęciu 30 lat, 5 miesięcy i 25 dni okresów składkowych oraz 1 roku, 1 miesiąca i 24 dni okresów nieskładkowych wyniosła 1903,00 złotych. Do stażu pracy nie zaliczono okresu urlopu bezpłatnego od 15 października 1982 roku do 16 października 1982 roku.

(dowód: obliczenie wskaźnika k. 21 kat ZUS, decyzja z dnia 11 września 2013 roku k. 22-23 akt ZUS, decyzja z dnia 19 września 2013 roku k. 24-25 akt ZUS)

Organ rentowy uznał, iż wnioskodawca nie udowodnił wysokości zarobków z okresów :

- od 6 września 1965 roku do 30 maja 1966 roku,

- od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 1979 roku i

- od 1 stycznia 1997 roku do 24 kwietnia 1997 roku, a zatem w ww. okresach organ rentowy przyjął kwotę obowiązującego w danym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników.

(dowód: odpowiedź na odwołanie k. 5-7 akt sprawy)

Wnioskodawca w okresie od 6 maja 1966 roku do 13 grudnia 1982 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Fabryce (...) w R. na stanowisku tokarz i ustawiacz. W umowie na odbycie wstępnego stażu pracy na stanowisku tokarza ustalono, że wynagrodzenie wynosić będzie w 1 roku pracy 3,40 złotych za godzinę (grupa II D). Natomiast po 1 roku pracy wynagrodzenie miało być ustalone na podstawie obowiązujących w tym przedmiocie przepisów.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 13 grudnia 1982 roku w aktach osobowych, umowa na odbycie stażu wstępnego w aktach osobowych, karta przyjęcia w aktach osobowych)

Z dniem 1 kwietnia 1967 roku wnioskodawca otrzymał angaż na stanowisko tokarz oraz przyznano mu wynagrodzenie według grupy IV A (bez określenia wysokości stawki godzinowej).

(dowód: angaż z dnia 21 kwietnia 1967 roku w aktach osobowych)

Z dniem 10 listopada 1969 roku wnioskodawca został ponownie- po wojsku przyjęty do pracy ww. fabryce na stanowisko tokarza w wynagrodzeniem według piątej grupy akordowej osobistego zaszeregowania. W umowie nie została wskazana stawka godzinowa.

(dowód: karta obiegowa przyjęcia do pracy po wojsku w aktach osobowych, umowa o pracę po wojsku w aktach osobowych)

Z dniem 10 marca 1971 roku wnioskodawca otrzymał angaż ( w następstwie złożonego wniosku o zmianę grupy zaszeregowania) na stanowisko szlifierza z wynagrodzeniem wg grupy VII A (siódmej akordowej) osobistego zaszeregowania. W angażu nie określono wysokości stawki godzinowej.

(dowód: wniosek o zmianę zaszeregowania w aktach osobowych, angaż z dnia 10 marca 1971 roku w aktach osobowych)

Z dniem 27 marca 1971 roku wnioskodawca został przydzielony do obsługi trzech obrabiarek ze wskaźnikiem płatności 38% z jednej obrabiarki, przy obsłudze trzech obrabiarek pełny wskaźnik płatności wynieść miał 114%. W przypadku awarii lub chwilowego postoju maszyny wynagrodzenie miało być wypłacane według dotychczasowych zasad.

(dowód: pismo o wypowiedzeniu warunków pracy i płacy z dnia 13 marca 1971 roku w aktach osobowych)

Z dniem 18 września 1971 roku wnioskodawcy została wypowiedziana umowa o prace w części dotyczącej stanowiska pracy tj. został zatrudniony ponownie na stanowisku tokarza z dotychczasowym wynagrodzeniem, a więc według grupy VII A zaszeregowania osobistego (piśmie nie określono wysokości stawki godzinowej).

(dowód: pismo z dnia 4 września 1971 roku o wypowiedzeniu w części dotyczącej stanowiska pracy w aktach osobowych)

Z dniem 1 września 1972 roku wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku tokarza z wynagrodzeniem 10 złotych na godzinę według grupy IV w systemie akordowym zgodnie z uchwałą RM 222 z dnia 11 sierpnia 1972 roku.

(dowód: pismo o wypowiedzeniu warunków pracy i płacy z dnia 29 listopada 1972 roku w aktach osobowych)

Z dniem 1 lutego 1973 roku wnioskodawca otrzymał angaż na stanowisko szlifierza kół zębatych z wynagrodzeniem 13 złotych za godzinę pracy w systemie akordowym – według VI grupy A zaszeregowania osobistego.

(dowód: angaż z dnia 9 lutego 1973 roku w aktach osobowych)

Z dniem 24 sierpnia 1973 roku wnioskodawca otrzymał angaż na stanowisko ustawiacza maszyn na Wydziale Mechanicznym Zakładu A i przyznano mu wynagrodzenie w wysokości 15 złotych za godzinę (według grupy VIII D zaszeregowania osobistego) plus premia regulaminowa według premiowania pracowników fizycznych.

(dowód: angaż z dnia 23 sierpnia 1973 roku w aktach osobowych, karta obiegowa zmiany w aktach osobowych)

Z dniem 1 kwietnia 1976 roku wnioskodawcy zostało przyznane wynagrodzenie według grupy IX D – 17 złotych za godzinę plus premia regulaminowa.

(dowód: angaż z dnia 28 kwietnia 1976 roku w aktach osobowych)

Z dniem 1 listopada 1980 roku wnioskodawcy zostało przyznane wynagrodzenie dniówkowe wg tabeli 4 grupa IX w wysokości 22,50 złote plus premia regulaminowa.

(dowód: angaż z dnia 10 listopada 1980 roku w aktach osobowych)

Od dnia 1 marca 1981 roku stawka godzinowa wnioskodawcy wynosiła 24,60 złote, a od dnia 1 października 1982 roku 34 złote (grupa IX D) plus premia.

(dowód: angaż z dnia 24 marca 1981 roku w aktach osobowych, angaż z dnia 1 października 1982 roku w aktach osobowych)

W roku 1980 wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w łącznej kwocie 62342 złote (56326 złotych - składniki stałe + 4641 złotych – premia + 1375 złotych – ekwiwalent za węgiel), w 1981 roku w łącznej kwocie 71763 złotych (63590 złotych – składniki stałe + 8173 złote – premia ) a w 1982 roku w łącznej kwocie 97367 złotych (85948 złotych – składniki stałe + 6721 złotych premia + 4698 złotych ekwiwalent za węgiel).

(dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp 7 z dnia 19 sierpnia 2013 roku k. 15-16 akt ZUS)

Wszystkie dokumenty płacowe sprzed 1980 roku Fabryki (...)
w R. uległy likwidacji archiwalnej za zgodą Archiwum Państwowego.

(dowód: pismo Fabryki (...) S.A. w likwidacji w R. k. 18 akt ZUS)

Wysokość hipotetycznie wyliczonego wynagrodzenia przy założeniu, że wynagrodzenie w okresie od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 1979 roku wynosiło:

- od 6 maja 1966 roku – 3,40 złotych/godzinę,

- od 1 września 1972 roku – 10 złotych/godzinę,

- od 1 lutego 1973 roku – 13 złotych/godzinę,

- od 24 sierpnia 1973 roku – 15 złotych/godzinę,

- od 1 kwietnia 1976 roku – 17 złotych/godzinę

jest następująca:

- od 6 maja 196 roku do 31 grudnia 1966 roku – 5283 złote,

- od 1 stycznia 1967 roku do 31 grudnia 1967 roku – 7949 złotych,

- od 1 stycznia 1968 roku do 31 grudnia 1968 roku – 7970 złotych,

- od 1 stycznia 1969 roku do 31 grudnia 1969 roku – 7949 złotych,

- od 1 stycznia 1970 roku do 31 grudnia 1970 roku – 7976 złotych,

- od 1 stycznia 1971 roku do 31 grudnia 1971 roku – 7983 złote,

- od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1972 roku – 13044 złote,

- od 1 stycznia 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku – 31524 złote,

- od 1 stycznia 1974 roku do 31 grudnia 1974 roku – 35040 złotych,

- od 1 stycznia 1975 roku do 31 grudnia 1975 roku – 35070 złotych,

- od 1 stycznia 1976 roku do 31 grudnia 1976 roku – 38872 złote,

- od 1 stycznia 1977 roku do 31 grudnia 1977 roku – 39848 złotych,

- od 1 stycznia 1978 roku do 31 grudnia 1978 roku – 39610 złotych,

- od 1 stycznia 1979 roku do 31 grudnia 1979 roku – 39644 złote.

(dowód: wyliczenie ZUS k. 26 akt ZUS)

Po hipotetycznym przeliczeniu podstawy wymiaru z uwzględnieniem wyżej wskazanych stawek, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 najkorzystniejszych lat 1973-1977, 1980-1981, 1983-1996 wynosi 100,79% , a emerytura 1990,79 złotych.

(dowód: hipotetyczne wyliczenie ZUS k. 26 akt spawy)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca R. O. zarzucał organowi rentowemu, iż w zaskarżonej decyzji nie uwzględnił w obliczeniu emerytury faktycznie uzyskiwanego wynagrodzenia za okres zatrudnienia w Fabryce (...) w R. w latach 1971-1979. Podnosił, iż w tych latach uzyskiwał znaczne dochody, bowiem pracował w systemie akordowym i pracował dłużej niż tylko na jedną zmianę, jego zarobki przekraczały kwoty 4500, 5500 i 7500 złotych.

Organ rentowy stanął natomiast na stanowisku, że wnioskodawca nie udowodnił wysokości otrzymywanego wynagrodzenie w spornym okresie tj. w latach 1971-1979. Wnioskodawca przedstawił bowiem druk Rp 7 wystawiony przez pracodawcę ( Fabrykę (...) S.A. w likwidacji w R.- następcę prawnego Fabryki (...)) w dniu 19 sierpnia 2013 roku z którego wynika wysokość wynagrodzenia jakie otrzymywał jedynie w latach 1980-1982. Wskazana w tym dokumencie wysokość wynagrodzenia została uwzględniona przez organ rentowy, który dokonał ponownego przeliczenia przyznanej R. O. decyzją z dnia 18 lipca 2013 roku emerytury. Ponownie obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 93,72% a ponownie obliczona emerytura wyniosła 1903,00 złote. Organ rentowy wskazał, że skoro wnioskodawca nie uwodnił wysokości zarobków z okresu zatrudnienia w Fabryce (...) w R. od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 1979 roku, to w tym okresie Oddział przyjął kwotę obowiązującą w danym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników.

Oceniając zasadność argumentacji zarówno organu rentowego jak i wnioskodawcy przypomnieć należy, iż zgodnie z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń ( Dz.U. z 1983r., nr 10, poz. 49 ze zm. ) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych lub legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpis dotyczący okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych dochodów.

W myśl zaś art. 15 ust. 2a powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Wnioskodawca co niesporne nie przedłożył wymaganych przez powołany przepis dokumentów. Należy jednakże zwrócić uwagę na fakt, iż organ rentowy stosując w ramach własnego postępowania przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, ma ograniczoną swobodę prowadzenia postępowania dowodowego. Z przepisów proceduralnych wynika bowiem jakie środki dowodowe stanowią podstawę dla ustalenia konkretnych okoliczności.

Na etapie postępowania odwoławczego sprawa staje się sprawą cywilną, a więc do jej rozpoznania stosuje się kodeks postępowania cywilnego. Według art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych, a więc każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które są uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Przypomnieć również należy, iż obowiązek udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne (art. 232 k.p.c.), stąd też na odwołującym ciąży obowiązek przedstawienia dowodów dla udowodnienia spornych okoliczności. Muszą to być jednak środki dowodowe, które pozwolą na wiarygodne ustalenie okoliczności faktycznych. Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalenie wynagrodzenia w sposób przybliżony lub prawdopodobny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 r., III AUa 482/07, Apel. Warszawa 2008/10154, OSA 2009/1/1). W przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdująca się w aktach osobowych, takich jak umowy o pracę, angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia, wówczas można uwzględniać tylko takie składniki, które są pewne, wypłacane były w danym okresie stale i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 stycznia 2012 r., III AUa 1414/11, Lex nr 1124829).

W ocenie Sądu Okręgowego możliwe jest dokonanie wyliczenia zarobków wnioskodawcy R. O. w okresie od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 1979 roku przy wykorzystaniu informacji na temat wysokości jego wynagrodzeń jakie dostarczały dokumenty zawarte w aktach osobowych wnioskodawcy, w tym przede wszystkim umowy o pracę oraz z niektórych angaży, a dokładnie z tych angaży, w których wskazana jest stawka godzinowa wynagrodzenia. Część angaży zawiera bowiem jedynie ogólnie informacje dotyczące np. rodzaju powierzonego stanowiska pracy albo przyznania wysokości wynagrodzenia według wskazanej grupy zaszeregowania – jednak bez wskazania stawki godzinowej. Natomiast w aktach osobowych wnioskodawcy zachowały się angaże, z których wynika wysokość stawki godzinowej wynagrodzenia R. O.. Zgodnie z umową na odbycie stażu wstępnego, a więc od 6 maja 1966 roku wynagrodzenie wnioskodawcy wynosiło 3,40 złotych na godzinę. Zgodnie z pismem wypowiadający umowę o pracę w części dotyczącej warunków pracy i płacy z dnia 29 listopada 1972 roku, z dniem 1 września 1972 roku wynagrodzenie wynosiło 10 złotych na godzinę. Zgodnie z angażem z dnia 9 lutego 1973 roku, z dniem 1 lutego 1973 roku wynagrodzenie wynosiło 13 złotych na godzinę. Zgodnie z angażem z dnia 23 sierpnia 1973 roku, z dniem 24 sierpnia 1973 roku wynagrodzenie wnioskodawcy wynosiło 15 złotych na godzinę. Zgodnie z angażem z dnia 28 kwietnia 1976 roku, z dniem 1 kwietnia 1976 roku wynagrodzenie wnioskodawcy wynosiło 17 złotych na godzinę.

Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego możliwe jest dokonanie wyliczenia zarobków wnioskodawcy w okresie od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 1979 roku przy wykorzystaniu dostępnych informacji na temat wysokości jego miesięcznego wynagrodzenia, zawartych tylko w wymienionych w umowie na odbycie stażu wstępnego, wypowiedzenia zmieniającego umowę o pracy oraz angaży, a które dotyczą stawki za godzinę pracy.

Autentyczność tych dokumentów i danych w nich zawartych nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego. Ponadto ich treść nie była kwestionowana przez organ rentowy. W ocenie Sądu są to jedyne dokumenty pewne w oparciu o które możliwe jest ustalenie wysokości wynagrodzenia w spornym okresie przy przyjęciu 8 godzinnego dnia pracy oraz wolnych sobót.

Nie mogły natomiast być przyjęte do podstawy wymiaru emerytury inne kwoty otrzymywanego wynagrodzenia, np. wskazane w odwołaniu kwoty 4500, 5500 czy 7500 złotych. R. O., pomimo pouczenia go przez Sąd o obowiązku udowodnienia wysokości otrzymywanego wynagrodzenia w latach 1966-1979, zgodnie z ogólną regułą z art. 6 k.c. nie przedłożył żadnego dokumentu potwierdzającego fakt wypłaty wynagrodzeń w takiej lub innej wysokości.

Reasumując stwierdzić należy, że R. O. żądając ponownego przeliczenia wysokości emerytury, z uwzględnieniem rzeczywiście uzyskiwanych zarobków w latach 1966-1979, praktycznie ograniczył się do gołosłownych twierdzeń, iż pracował w wymiarze znacznie przekraczającym 8 godzinny dzień pracy w systemie akordowym i uzyskiwał wskazane w odwołaniu zarobki. Na poparcie swych twierdzeń odwołujący nie przedstawił jednak żadnych miarodajnych dowodów.

Tak więc przy znanej wysokości stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego w okresie od 6 maja 1966 roku – 3,40 złotych/godzinę, od 1 września 1972 roku – 10 złotych/godzinę, od 1 lutego 1973 roku – 13 złotych/godzinę, od 24 sierpnia 1973 roku – 15 złotych/godzinę i od 1 kwietnia 1976 roku – 17 złotych/godzinę, istniały zdaniem Sądu Okręgowego wystarczające podstawy, aby przeliczyć świadczenie emerytalne wnioskodawcy przy uwzględnieniu tego wynagrodzenia w okresie od 6 maja 1966 roku do 31 grudnia 1976 roku.

Jak wynika z wyliczenia dokonanego przez ZUS (k. 26) wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony na podstawie wynagrodzeń z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych z lat 1973-1977, 1980-1981, 1983-1996 wynosi 100,79% , a emerytura 1990,79 złotych.

Z powyższego wyliczenia wynika, iż wskaźnik podstawy wymiaru emerytury (100,79%) jest wyższy od wskaźnika poprzednio wyliczonego przez ZUS w decyzji z dnia 18 lipca 2013 roku (92,88%) i z dnia 11 września 2013 roku (93,72%). Spełnione są więc w ocenie Sądu Okręgowego przesłanki do przeliczenia emerytury zgodnie z art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS.

Dlatego też z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.