Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Protokolant: Sekretarz sądowy Karolina Stańczuk

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2024 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 29 września 2010 r. przez Sąd Okręgowy w Warszawie, sygn. akt I Nc 227/10, w całości;

II.  oddala powództwo;

III.  odstępuje od obciążania powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego.

Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Sygn. akt I C 1124/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 września 2010 r. G. (...) w W. (obecnie (...)w W.) wniósł o zasądzenie od J. S. kwoty 95.981,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 77.931,23 zł od 4 lipca 2009 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 17.757,62 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, i kosztami procesu. Powód powołał się na wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego z 19 listopada 2009 r. załączony do pozwu, z którego wynika, że wynikająca z umowy nr (...) zawartej przez pozwanego z (...) Bankiem S.A. w W. w dniu 18 października 2006 r. należność główna opiewa na kwotę 77.931,23 zł, skapitalizowane odsetki to 17.757,62 zł, a koszty to 292,72 zł. Powód zaznaczył, że kredyt nie został spłacony w terminie, a powód nabył na podstawie umowy przelewu z 14 lipca 2009 r. wierzytelność wynikającą z ww. umowy kredytu, o czym zawiadomił pozwanego i wezwał go do zapłaty.

(pozew – k. 4-5)

W dniu 29 września 2010 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. akt I Nc 227/10 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, nakazując pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda 95.981,57 zł wraz z ustawowymi od kwoty 77.931,23 zł od 4 lipca 2009 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 17.757,62 zł od dnia 7 września 2010 r. do dnia zapłaty, i kosztami procesu.

(nakaz zapłaty – k. 22)

Odpis pozwu wraz z odpisem nakazu zapłaty zostały uznane za doręczone na podstawie art. 139 § 1 k.p.c. z dniem 22 października 2010 r.

(zarządzenie z 28.10.2010 r. – k. 24)

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2011 r. nadano ww. nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności wobec jego prawomocności.

(postanowienie z 20.12.2011 r. – k. 30)

W dniu 7 czerwca 2022 r. pozwany złożył zażalenie na postanowienie z dnia 20 grudnia 2011 r. o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności, wskazując, że odpis pozwu ani odpis nakazu zapłaty nie zostały mu nigdy skutecznie doręczone, a także wniósł o doręczenie mu nakazu zapłaty i o przywrócenie terminu do wniesienia zarzutów od tego nakazu. Pozwany wniósł jednocześnie zarzuty od ww. nakazu zapłaty, domagają się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że nigdy nie zawierał jakiejkolwiek umowy z powodem bądź z jego poprzednikiem prawnym, w tym nie zawierał umowy kredytowej z dnia 18 października 2006 r. Niezależnie od powyższego, pozwany podniósł zarzut przedawnienia.

(zażalenie pozwanego – k. 38-44, pismo pozwanego z 06.06.2022 r. – k. 69-76)

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, w uwzględnieniu zażalenia pozwanego, uchylił postanowienie z dnia 20 grudnia 2011 r. o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności.

(postanowienie z 13.02.2023 r. – k. 104)

W dniu 18 maja 2023 r. wydane zostało zarządzenie o ponownym doręczeniu pozwanemu odpisu nakazu zapłaty na wskazany przez pozwanego adres zamieszkania.

(zarządzenie z 18.05.2023 r. – k. 107)

Zarządzeniem z dnia 12 lipca 2023 r. uznano zarzuty od nakazu zapłaty ujęte w piśmie pozwanego z 06.06.2022 r. za wniesione w terminie.

(zarządzenie z 12.07.2023 r. – k. 114)

Zarządzeniem z dnia 31 lipca 2023 r. uznano przesyłkę zawierającą odpis nakazu zapłaty za doręczoną pozwanemu z dniem 9 czerwca 2023 r. Zarządzeniem z dnia 16 lutego 2024 r. uchylono powyższe zarządzenie i zarządzono ponowne doręczenie odpisu nakazu zapłaty, a także odpisu pozwu, na adres pełnomocnika pozwanego.

(zarządzenie z 31.07.2023 r. – k. 117, zarządzenie z 16.02.2024 r. – k. 147)

W odpowiedzi na zarzuty pozwanego powód w piśmie z dnia 13 marca 2024 r. podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie. Wskazał, że w dniu 6 sierpnia 2007 r. wydany został przez (...) Bank S.A. w W. bankowy tytuł egzekucyjny (BTE), z którego wynika zobowiązanie pozwanego wobec ww. banku wynikające z umowy kredytu z dnia 18 października 2006 r.: należność główna wymagalna na dzień 6 lutego 2007 r. – 69.251,33 zł, odsetki umowne w wysokości 22% naliczone od dnia 17 listopada 2006 r. do dnia 6 sierpnia 2007 r. – 8.679,90 zł. Od roszczenia w wysokości 77.931,23 zł pierwotnemu wierzycielowi przysługiwały odsetki ustawowe od dnia 7 sierpnia 2007 r. do dnia spłaty długu. Opisany wyżej BTE opatrzony został klauzulą wykonalności na rzecz pierwotnego wierzyciela na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 30 listopada 2007 r., sygn. akt I Co 2345/07. Na wniosek banku prowadzone było następnie postępowanie egzekucyjne, sygn. akt Km (...). Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z 14 sierpnia 2010 r. Na wniosek powoda z 5 stycznia 2016 r. wszczęte zostało nowe postępowanie egzekucyjne, sygn. akt Km(...), które umorzono postanowieniem z 8 czerwca 2016 r. Na skutek wniosku powoda z 23 maja 2018 r. toczyło się kolejne postępowanie egzekucyjne, sygn. akt Km (...) umorzone postanowieniem z 27 listopada 2018 r. Na skutek kolejnego wniosku powoda toczyło się postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Km (...), umorzone postanowieniem z 23 lutego 2023 r. Trzy ostatnie postępowania zostały umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji. Zdaniem powoda, dochodzona w sprawie wierzytelność nie jest przedawniona, ponieważ bieg terminu przedawnienia został przerwany na skutek czynności podejmowanych przez pierwotnego wierzyciela, a następnie przez powoda. W ocenie powoda, nie jest uzasadniony reprezentowany w orzecznictwie pogląd co do tego, że złożenie przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie wywołuje skutku w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia w stosunku do nabywcy wierzytelności stwierdzonej takim tytułem w sytuacji, gdy nabywca taki nie jest bankiem.

(pismo powoda z 13.03.2024 r. – k. 155-161)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na wniosek J. S. z dnia 12 października 2006 r. zawarta została pomiędzy J. S. jako kredytobiorcą a (...) Bank S.A. z siedzibą w W. w dniu 18 października 2006 r. umowa „kredytu ratalnego” nr (...), na podstawie której bank udzielił pozwanemu kredytu z przeznaczeniem na dowolny cel konsumpcyjny w kwocie 65.797 zł na okres 60 miesięcy. Z tytułu zawarcia umowy kredytobiorca zobowiązany był zapłacić na rzecz banku prowizję w wysokości 3.463 zł. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej wynoszącej w dniu zawarcia umowy 17,05% (§ 5 ust. 1), a ulegającej zmianie w przypadkach przewidzianych w Regulaminie (§ 5 ust. 2). Zgodnie z § 11 ust. 6 w przypadku niespłacenia kredytu w umówionym terminie bank miał pobierać od kwoty niespłaconego kapitału odsetki dla należności przeterminowanych, które na dzień zawarcia umowy wynosiły 22% w stosunku rocznym. § 11 ust. 7 stanowił, że zmiana wysokości oprocentowania przeterminowanego może nastąpić w przypadku zmiany któregoś z następujących parametrów finansowych rynku pieniężnego i kapitałowego: 1) oprocentowania lokat między bankowych (stawek WIBID/WIBOR), 2) rentowności bonów skarbowych i obligacji Skarbu Państwa, 3) stóp procentowych NBP, oraz w zakresie wynikającym ze zmiany tych parametrów.

(wniosek kredytowy – k. 172-174, umowa kredytu wraz z umowami powiązanymi – k. 175-178, k. 179-183)

W dniu 6 sierpnia 2007 r. (...) Bank S.A. wystawił BTE przeciwko J. S., gdzie stwierdzono, że pozwany posiada zobowiązania pieniężne wobec banku z tytułu opisanej wyżej umowy kredytu, w tym należność główna wymagalna na dzień 6 lutego 2007 r. – 69.251,33 zł, odsetki umowne w wysokości 22% naliczone od 17 listopada 2006 r. do 6 sierpnia 2007 r. – 8.679,90 zł. Zaznaczono, że od kwoty 77.931,23 zł wierzycielowi przysługują odsetki ustawowe od dnia 7 sierpnia 2007 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach postanowieniem z dnia 30 listopada 2007 r. nadał powyższemu BTE klauzulę wykonalności na rzecz (...) Banku S.A. w W..

(BTE – k. 188, postanowienie z 30.11.2007 r. – k. 188v-190)

Powód nabył od (...) Banku S.A. w W. wierzytelność wynikającą z umowy kredytu zawartej przez ten bank z pozwanym w dniu 18 października 2006 r.

(odpis wyciągu z umowy przelewu zawartej pomiędzy powodowym funduszem a (...) Bank S.A. w dniu 14 lipca 2009 r. – k. 163-169)

Z wniosku (...) Banku S.A. w W., na podstawie opisanego wyżej tytułu wykonawczego (BTE zaopatrzonego w klauzulę wykonalności) toczyło się przeciwko J. S. postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Woli w W. R. W. pod sygn. akt Km (...).

Powodowy fundusz wniósł o kontynuowanie powyższego postępowania egzekucyjnego, przedstawiając tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty wydanego w niniejszym postępowaniu zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.

Postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2012 r. Komornik Sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

(pismo Komornika Sądowego z 10.06.2010 r. – k. 185, wniosek (...) z 02.01.2012 r. – k. 186, postanowienie Komornika Sądowego z 14.08.2012 r. – k. 187-187v)

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na dowodach z odpisów dokumentów złożonych do akt sprawy przez powoda.

Twierdzenia powoda co do tego, że pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. umowę kredytu, będącą źródłem dochodzonych w sprawie roszczeń, zostały wykazane. Pozwany wprawdzie negował fakt zawarcia owej umowy kredytu, jednak z przedstawionych wraz z odpowiedzią na zarzuty odpisów dokumentów w postaci wniosku kredytowego i umowy kredytu wynika, że do zawarcia umowy doszło. Pozwany po doręczeniu odpisu odpowiedzi na zarzuty nie ponowił zresztą twierdzenia co do tego, że przedmiotowej umowy kredytu nie zawarł, nie wnosił też o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw badania pisma ręcznego. Na marginesie wypada zauważyć, że porównanie podpisów kredytobiorcy złożonych na wniosku kredytowym i umowie kredytowej z podpisem widniejącym na odpisie pełnomocnictwa procesowego wskazuje, że zostały one wszystkie nakreślone przez tę samą osobę.

Treść umowy kredytu Sąd ustalił w oparciu o ww. odpis tej umowy. Sąd poczynił także ustalenia co do daty wystawienia przez (...) Bank S.A. BTE i jego treści, co do nadania temu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności oraz co nabycia wierzytelności w stosunku do pozwanego przez powodowy fundusz, jak też co do wszczęcia na wniosek banku postępowania egzekucyjnego, jego kontynuowania na wniosek powodowego funduszu, w końcu umorzenia z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na upływ terminu przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia.

Zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu sprzed 9 lipca 2018 r.: Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Stosownie do przepisu przejściowego - art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104): Do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

A contrario z powyższego przepisu wynika, że w odniesieniu do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ww. ustawy i w tym dniu już przedawnionych stosuje się przepisy dotychczasowe.

W odniesieniu do wierzytelności dochodzonych przez powoda zastosowanie znajdował termin przedawnienia wynoszący 3 lata z uwagi na to, że wierzytelność związana jest z prowadzeniem działalności gospodarczej wierzyciela.

W świetle treści BTE z 6 sierpnia 2017 r. wierzytelność z tytułu „należności głównej” wynikająca z umowy kredytu z dnia 18 października 2006 r. stała się wymagalna 6 lutego 2007 r., co oznacza, że termin przedawnienia, w razie braku jego przerwania lub zawieszenia, upływałby z dniem 18 października 2009 r. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu z dnia 14 lipca 2009 r. W dacie przelewu wierzytelność była zatem jeszcze nieprzedawniona. Natomiast powód wystąpił z pozwem dopiero w dniu 7 września 2010 r., zatem prawie rok po upływie trzyletniego terminu przedawnienia.

Powód podnosił, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia na skutek wystawienia przez (...) Bank S.A. BTE w dniu 6 sierpnia 2007 r. i złożenia wniosku o nadanie temu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, a następnie na skutek złożenia wniosku o wszczęcie na podstawie tytułu wykonawczego w postaci BTE zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postępowania egzekucyjnego. W treści odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty powód dał wyraz temu, że znane są mu poglądy orzecznictwa, w świetle których w opisanym wyżej stanie faktycznym przerwanie biegu terminu przedawnienia nie odnosi skutku w stosunku do nabywcy wierzytelności banku. Jednocześnie powód stanął na stanowisku, że poglądy te są niezasadne, a nabywca wierzytelności powinien znaleźć się w takiej samej sytuacji prawnej jak zbywca, zatem skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia powinien także mieć do niego zastosowanie.

Wypada zauważyć, że począwszy od wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r. w sprawie II CSK 196/14 (Legalis) jednolicie przyjmowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność osób, na rzecz których/przeciwko którym dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywoła zatem skutek w postaci przerwy biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym, jednak o tyle, o ile będzie pochodził od wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł egzekucyjny i na rzecz którego temu tytułowi została nadana klauzula wykonalności. Pogląd ten potwierdzany był na przestrzeni ostatnich 10 lat w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego, w szczególności: uchwały z 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14, z 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16 i z 9 czerwca 2017 r., III CZP 17/17, a także wyroki z 25 kwietnia 2017 r., V CSK 493/16, z 21 lipca 2017 r., I CSK 6/17, z 13 grudnia 2018, V CSK 533/17, postanowienia z 21 grudnia 2017 r., III CZP 84/17, z 4 września 2023 r., I CSK 1906/23 (Legalis).

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy przerwanie biegu terminu przedawnienia na skutek złożenia przez (...) Bank S.A. wniosku o nadanie BTE klauzuli wykonalności oraz na skutek prowadzenia z wniosku tego banku postępowania egzekucyjnego na podstawie ww. BTE, nie wywołało skutku w odniesieniu do nabywcy wierzytelności, to jest powodowego funduszu.

Na marginesie wypada zauważyć, że fundusz ten, jako profesjonalista, powinien zdawać sobie sprawę z tego, że prowadzenie postępowania egzekucyjnego na jego rzecz nie będzie możliwe w oparciu o BTE, skoro powód nie jest bankiem. Powód powinien był zatem niezwłocznie po nabyciu wierzytelności od (...) Banku S.A. wystąpić z powództwem, aby uzyskać tytuł egzekucyjny, a następnie tytuł wykonawczy na swoją rzecz. Tymczasem powód usiłował początkowo doprowadzić do kontynuowania przez Komornika Sądowego postępowania egzekucyjnego wszczętego na wniosek (...) Bank S.A. w oparciu o BTE. Z pozwem fundusz wystąpił dopiero we wrześniu 2010 r., prawie rok po upływie terminu przedawnienia wierzytelności.

W świetle powyższego, należało przyznać rację pozwanemu co do tego, że wierzytelność dochodzona w tej sprawie jest przedawniona, co przesądzało o oddaleniu powództwa.

Wobec uznania wierzytelności za przedawnioną, przeprowadzanie szczegółowej oceny co do wykazania przez powoda jej wysokości jest w zasadzie niecelowe. Dla porządku jedynie wypada zasygnalizować, że wysokość ta budzi wątpliwości. Po pierwsze, powód w ramach kwoty głównej 95.981,57 zł domaga się zapłaty kwoty 292,72 zł tytułem „kosztów”, nie precyzując jednak, co to są za koszty, przez kogo i kiedy poniesione, na jakiej podstawie obciążają pozwanego. Wypada zauważyć w tym miejscu, że BTE wystawiony przez (...) Bank S.A. nie obejmował tego rodzaju należności. Dalej, powód dochodzi zapłaty kwoty 17.757,62 zł tytułem umownych odsetek skapitalizowanych na dzień 3 lipca 2009 r., jednak nie podaje stopy procentowej tych odsetek, ani też od jakiej kwoty i za jaki okres (od jakiej daty) zostały naliczone. Wypada też zauważyć, że w świetle treści BTE wierzycielowi pierwotnemu miały należeć się od kwoty 77.931,23 zł odsetki ustawowe, a nie odsetki umowne. Nie jest też jasne, z jakich przyczyn w BTE jako należność główną wskazano kwotę przewyższającą wysokość udzielonego kredytu. Nawet gdyby pozwany nie uiścił żadnej należności tytułem spłaty kredytu, wydaje się, że należność główna mogła opiewać co najwyżej na kwotę kredytu, to jest 65.797 zł.

W świetle powyższego ponad kwotę 65.797 zł należności głównej (niespłaconego kapitału kredytu) i wskazaną w BTE kwotę 8.679,90 zł tytułem odsetek umownych naliczonych w wysokości 22% za okres od 17 listopada 2006 r. do 6 sierpnia 2007 r. wysokość roszczenia nie została zdaniem Sądu wykazana.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. (w brzmieniu sprzed 7 listopada 2019 r.) uchylił wydany w tej sprawie nakaz zapłaty i powództwo oddalił – pkty I i II wyroku.

W pkt. III Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd miał na względzie fakt, że nakaz zapłaty z dnia 29 września 2010 r. został przez pozwanego zaskarżony po prawie 12 latach od jego wydania, a zarzuty pozwanego zostały uznane za złożone w terminie z uwagi na doręczenie pozwanemu nakazu zapłaty pozwanemu na nieprawidłowy adres. Linia orzecznicza Sądu Najwyższego, w świetle której przerwa biegu terminu przedawnienia, która wystąpiła na skutek podjęcia przez bank czynności zmierzających do dochodzenia wierzytelności stwierdzonej BTE, jak w szczególności wniosek o nadanie BTE klauzuli wykonalności i wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie BTE, nie ma wpływu na bieg przedawnienia w stosunku do nabywcy takiej wierzytelności, nie będącego bankiem, zapoczątkowana została wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r. w sprawie II CSK 196/14 (Legalis). We wcześniejszym orzecznictwie przyjmowano zaś, że nabywca wierzytelności może powoływać się na dokonaną uprzednio w ww. opisanych warunkach przerwę biegu terminu przedawnienia. W dacie złożenia pozwu powód mógł mieć zatem uzasadnione okolicznościami przekonanie, że dochodzona przez niego wierzytelność nie jest przedawniona z uwagi na dokonane czynnościami pierwotnego wierzyciela przerwanie biegu terminu przedawnienia.

Niezależnie od powyższego, wątpliwości budzi dochowanie przez pozwanego zasady lojalności procesowej. Argumentacja podniesiona w zarzutach od nakazu zapłaty, negująca fakt zawarcia umowy kredytu z (...) Bank S.A., wydaje się być jedynie wyrazem przyjętej przez pozwanego strategii procesowej, nie zaś wynikiem braku odnotowania w pamięci pozwanego faktu zawarcia ww. umowy. Z uwagi na znaczny upływ czasu od momentu zawarcia umowy przelewu, a także od daty wszczęcia niniejszego postępowania, było wysoce prawdopodobne, że powodowy fundusz nie dysponuje już dokumentami źródłowymi, w tym samą umową kredytu, i że w efekcie nie będzie w stanie ich złożyć w tej sprawie po zanegowaniu przez pozwanego faktu zawarcia umowy kredytu. Gdy okazało się jednak, że powód przedstawił wraz z odpowiedzią na zarzuty zarówno umowę kredytu, jak i wniosek kredytowy, na których widnieją podpisy kredytobiorcy przypominające na pierwszy rzut oka podpis pozwanego, pozwany żadnego stanowiska w sprawie już nie zajął. Nadto, fakt, że kolejne postępowania egzekucyjne wszczynane w stosunku do pozwanego okazują się bezskuteczne, sugeruje, że pozwany nie jest rzetelnym dłużnikiem.

Wierzytelność dochodzona przez powoda została uznana za przedawnioną, nadto nie została zdaniem Sądu wykazana przez powoda w pełnej wysokości. Natomiast przywołane wyżej okoliczności przemawiały za tym, że włożenie na powoda obowiązku zwrotu kosztów procesu na rzecz jego dłużnika kłóciłoby się z zasadami słuszności.

sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska