Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu (...) marca 2024 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...) z siedzibą w W.

przeciwko: M. G. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.000,00 zł (osiem tysięcy złotych
i 00/100);

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.161,80 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt jeden złotych i 80/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 12/23

UZASADNIENIE

Powód E. (...) z siedzibą w W. (wcześniej: E. (...) z siedzibą w W.) działając przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie skierowanym przeciwko M. G. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 29.757,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesieniu pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozew zawiera uzasadnienie (k. 5-7).

W odwiedzi na pozew (k. 202-202v.) pozwany, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Odpowiedź na pozew zawiera uzasadnienie (k. 202v.-203v.).

Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Toruniu – Wydziałowi V Gospodarczemu (k. 269). Wskutek zażalenia postanowienie zostało uchylone, zaś sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego
w G. (k. 298).

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu „zwykłym”.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 stycznia 2014 roku wierzyciel pierwotny (...) S.A.
z siedzibą w W. zwarł z E. (...) z siedzibą w G. umowę ramową przelewu wierzytelności, w którym ustalono zasady dokonywania przyszłych przeniesień wierzytelności na podstawie art. 509 k.c.

Dowód: umowa ramowa przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. (k. 12-26)

Pozwany był wieloletnim klientem (...) S.A. z siedzibą w W.. Zawarł z (...) S.A. co najmniej cztery umowy.

Dowód: fakt przyznany;

umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych – k. 206 – 207,

umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 17 stycznia 2019 r. – k. 214 – 216,

Aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
– k. 220-224,

Aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
– k. 225-229,

Aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych – k. 230 -234,

Aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych – k. 163 – 165,

Na mocy Porozumienia o numerze 115 z dnia 17 marca 2021 r. do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2014 r. (...) z siedzibą w W. dokonała na rzecz (...) (...) z siedzibą w W. przelewu wierzytelności klientów indywidualnych i biznesowych. Zgodnie z załącznikiem o numerze (...), który stanowił integralną część w/w porozumienia, wierzyciel pierwotny (...) z siedzibą w W. przeniósł wierzytelności przysługujące mu względem pozwanego M. G. (2), ID klienta (...), liczba porządkowa (...)- (...).

Dowód: Porozumienie z dnia 17 marca 2021 r. k. 33 – 35;

Załącznik nr (...) do porozumienia z dnia 17 marca 2021 r. – k. 131 - 132

W wyciągu ksiąg rachunkowych z dnia 12 października 2022 r. powód wskazał, że zadłużenie pozwanego na dzień wystawienia wyciągu wynosi 27 531, 66 zł tytułem kapitałów dokumentów finansowych oraz 2 226,05 zł tytułem niezaspokojonych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanych przez powoda od dnia następnego po dniu wymagalności dokumentów księgowych do dnia wystawienia niniejszego wyciągu.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych oraz ewidencji analitycznej funduszu – k. 8-9

Pozwany miał niespłacony dług w wysokości 8 tysięcy złotych względem wierzyciela pierwotnego, tj. (...) S.A. z siedzibą w W..

Dowód: fakt przyznany przez pozwanego – k. 328v., przesłuchanie pozwanego - e-protokół rozprawy z 5 lutego 2024 roku oraz protokół skrócony

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a także: przesłuchanie świadka i pozwanego.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania, o tyle, o ile wynika z nich, że pozwanego i wierzyciela pierwotnego łączył szereg umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz że z tego tytułu ciąży na pozwanym pewne zadłużenie.

W tym też zakresie Sąd - co do zasady - dał wiarę zeznaniom świadka A. G. oraz przesłuchaniu strony pozwanej, gdyż były one spójne i nie pozostawały w sprzeczności ze zgromadzoną dokumentacją.

Z dokumentów oraz osobowych źródeł dowodowych w żaden jednak sposób nie wynika, iż pozwany jest winien powodowi kwotę dochodzoną pozwem.

Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi skutki prawne, zatem to na powodzie ciąży obowiązek wykazania zasadności swojego żądania i udowodnienia jego istnienia. Powód na poparcie swojego roszczenia w pierwszej kolejności przedstawił środek dowodowy w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego oraz ewidencji analitycznej wierzytelności Funduszu Sekurytyzacyjnego z dnia 12 października 2022 roku (k. 8-9). Sąd podziela stanowisko strony pozwanej, że dowód w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych nie stanowi dostatecznego dowodu na istnienie i wysokość zobowiązania pozwanego. Powód załączył później szereg dokumentów, które jednak w ocenie Sądu nie mogą być logicznie, wyczerpująco i niewątpliwe powiązane z konkretnymi kwotami widniejącymi na ww. wyciągu.

Należy wskazać, że wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 22 października 2022 r. nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego, zatem nie stanowi on dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych co do jego mocy dowodowej w sprawie przeciwko konsumentowi. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 lipca 2011 roku, sygn. akt P 1/10, art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. z 2004 r. nr 146m poz. 1546) w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32v ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz niezgodny z art. 20 Konstytucji.

Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 czerwca 2013 r. V CSK 392/12 dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, np. cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności. Nie stanowią one jednak dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Okoliczności te, w razie ich kwestionowania przez stronę przeciwną, powinien wykazać fundusz odpowiednimi dowodowymi, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c.

W niniejszej sprawie, powód nie zdołał udowodnić, że cesja z dnia 17 marca 2021 roku obejmowała wszystkie wierzytelności wskazane w księgach rachunkowych powoda. Mimo przedłożonych umów, nie sposób jednoznacznie stwierdzić, jakie dokumenty stanowiły źródło wskazanych wierzytelności w księgach rachunkowych, zatem powództwo w tym zakresie należało oddalić, gdyż Sąd nie miał sposobności dokładnej i nie budzącej żadnych wątpliwości weryfikacji całości wierzytelności dochodzonym pozwem.

Już chociażby twierdzenia powoda o tym, że pozwanemu został przypisany indywidualny numer konta (...) (k. 5, 160) budzą wątpliwości, co słusznie podnosi strona pozwana (k. 202v.) Na szeregu faktur (np. k. 166-169) widnieje bowiem nr inny tj. 1. (...). Na kolejnych fakturach (np. k. 173-175), jako nr ewidencyjny klienta, jeszcze inny: (...).

Nie da się konkretnych faktur powiązać z konkretną umową łączącą wierzyciela pierwotnego z pozwanym. Uzasadnienie faktyczne pozwu oraz pozostałe twierdzenia powoda w tym przedmiocie pozostają bardzo ogólnikowe.

Powód zarówno w odpowiedzi na pozew oraz podczas przesłuchania przyznał że miał dług w wysokości 8 tysięcy złotych względem (...) S.A. w W.. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. W ocenie Sądu oświadczenie pozwanego nie pozostawało w sprzeczności z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy, zatem stanowiło to okoliczność zwalniającą od postępowania dowodowego w tym zakresie, dlatego też powództwo w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Wedle art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Moc dowodowa to przekonanie Sądu, jakie uzyskał po przeprowadzeniu dowodu o istnieniu lub nieistnieniu określonego faktu, którego dowód dotyczył (zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 5 maja 2009 r., I ACa 111/09).

Wnioskowania Sądu w postępowaniu rzadko mają charakter ściśle dedukcyjny. Rzeczywistość jest złożona, złożone są też tworzące ją fakty układające się w ciągi przyczynowo–skutkowe. Zasada swobodnej oceny dowodów zakłada pewną swobodę Sądu w ocenie jakie dowody są konieczne do przyjęcia danego faktu za udowodniony.

Ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por.: wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Lex nr (...)).

Biorąc po uwagę całość zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż strona powodowa nie udowodniła istnienia swojego roszczenia ponad to, co przyznał sam pozwany. Skala, czas oraz całościowy przebieg współpracy wierzyciela pierwotnego z pozwanym wymagały precyzyjnego wykazania. Wielość zgromadzonych dokumentów nie świadczy, sama w sobie, o ich dużej mocy dowodowej. Powinny się one odnosić - w sposób konkretny i wiarygodny - do wskazanej przez powoda (zresztą w sposób niezwykle lakoniczny) podstawy faktycznej powództwa. Tym bardziej z uwagi na fakt, że sprawa niemniejsza ma charakter gospodarczy. Tego zabrakło, dlatego orzeczono jak w pkt 1. i 2. wyroku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia wyrażoną w art. 100 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.000 zł z żądanej 29.757,71 zł, co oznacza że powód wygrał sprawę w około 26 %, zaś pozwany w 74 %.

Ustalone przez Sąd poniesione przez powoda koszty procesu wyniosły 5.105 zł. Składały się na nie: koszty zastępstwa procesowego ((...).600,00 zł), opłata sądowa od pozwu (1.488,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł).

Koszty poniesione przez pozwanego koszty wyniosły zaś (...).715 zł. Składały się na nie: koszty zastępstwa procesowego w wysokości ((...).600,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł), opłata od zażalenia (198,00 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym (900,00 zł).

Powodowi należał się zatem od pozwanego zwrot kwoty (...).489,10 zł, stanowiącej 74 % poniesionych kosztów procesu.

Pozwanemu należał się natomiast od powoda zwrot kwoty 1.327,30 zł, stanowiącej 26 % poniesionych kosztów procesu.

Po stosunkowym rozliczeniu tych kosztów ((...).489,10 – 1.327,30 = 2.161,80), Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w wysokości 2 161,80 zł ze stosownymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Przez przeoczenie Sąd nie uwzględnił w poniesionych przez pozwanego kosztach procesu 100 zł tytułem opłaty od wniosku o uzasadnienie postanowienia z dnia 7 kwietnia 2023 roku. Powyższe miało na rozdzielenie kosztów niewielki wpływ, zgodnie zaś z ugruntowanym stanowiskiem judykatury stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu nie musi być arytmetycznie ścisłe (por.: orzeczenie SN z dnia 30 kwietnia 1952 r., C 290/52, OSNCK 1953, nr (...), poz. 99; postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2011 r., II PZ 10/11, LEX nr (...)).