Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: asesor sądowy Aleksandra Molga

Protokolant: Agnieszka Wójcicka

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa I. P. i W. P.

przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w R.

o ustalenie

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powodów kosztami postępowania.

asesor sądowy Aleksandra Molga

Sygn. akt I C 1307/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 grudnia 2023 roku skierowanym przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w R. I. P. i W. P. wnieśli o ustalenie, że J. P. przysługiwało do dnia jego zgonu tj. do dnia 3 kwietnia 1990 roku spółdzielcze własnościowe prawo do garażu numer (...) położonego w R. przy ulicy (...) oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że ich ojciec do dnia zgonu posiadał spółdzielcze własnościowe prawo do garażu numer (...) położonego w R. przy ulicy (...) o powierzchni użytkowej 16,5 m ². Garaż ten znajdował się w zasobach pozwanej spółdzielni. Obecnie użytkują go powodowie uiszczając należne opłaty z tego tytułu, przy czym w dokumentacji spółdzielni garaż figuruje jako przedmiot użytkowania na podstawie umowy użytkowania z dnia 9 listopada 1964 roku zawartej z ojcem powodów J. P., który dokonał wpłat pełnych kosztów budowy garażu.

Powodowie wskazali, że pozwana nie znalazła podstaw do uwzględnienia żądania pomimo znajdującej się u niej dokumentacji, a nadto ustaleń Sądu zapadłych w sprawie I C 1134/21, w której to I. P. wystąpiła z powództwem o ustalenie, że nabyła przedmiotowy garaż łącznie z lokalem mieszkalnym, który posiada w zasobach pozwanej spółdzielni (pozew wraz z załącznikami k. 3-29).

W odpowiedzi na pozew z dnia 1 marca 2024 roku (data nadania pocztowego – k. 58) pozwana Spółdzielnia wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Zdaniem pozwanej, na gruncie ustawy z 16 września 1982 roku – Prawo spółdzielcze, aby uzyskać spółdzielcze prawo do garażu należało uzyskać przydział zgodnie z obowiązującym na dzień 1 stycznia 1983 roku art. 238 § 1 Prawa spółdzielczego. Nie można zatem w niniejszym postępowaniu ustalić, że powodom w drodze dziedziczenia po J. P. przysługuje spółdzielcze prawo do lokalu, bowiem jego ustalenie musiałoby się odbyć w oparciu o niezgodny z przepisami ówcześnie obowiązującymi § 76 Statutu (...), a powodowie nie przedstawili dokumentu przydziału. Podstawą ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego powinna być ustawa, a nie przepis wewnątrzorganizacyjny. Pozwana wskazała także, że zawarta z J. P. w dniu 9 listopada 1964 roku umowa, nie jest umową najmu, o której mowa w § 76 Statutu (...) i nie należy jej tak traktować (odpowiedź na pozew k. 35-57).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. P. był członkiem (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w R.. W dniu 8 lutego 1961 roku otrzymał przydział lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w R. przy ul. (...). W przydziale jako osoby mające prawo do zamieszkiwania zostały wskazane: żona Z. P. (1) oraz syn W. P. (dowód: przydział lokalu mieszkalnego, deklaracja przystąpienia do spółdzielni w aktach członkowskich spółdzielni k. 54).

W dniu 9 listopada 1964 roku J. P. zawarł z (...) Spółdzielnią Mieszkaniową w R. umowę użytkowania garażu. J. P. otrzymał w użytkowanie od spółdzielni garaż numer (...) położony w R. przy ul. (...) na warunkach określonych w umowie. W umowie strony oświadczyły, że J. P. uiścił kwotę 5.000 zł w dniu 7 listopada 1964 roku tytułem części równowartości garażu. Orientacyjny koszt budowy garażu wynosił około 10.000 zł, różnicę J. P. miał zapłacić w 50 ratach miesięcznych począwszy od listopada 1964 roku. W §3 umowy zapisano, że po zapłaceniu całej należności garaż zostaje własnością (...). Po rozwiązaniu umowy użytkownik miał otrzymać tytułem zwrotu nakładów poniesionych na budowę różnicę między rzeczywiście wpłaconą kwotą, a kwotą umorzenia po potrąceniu ewentualnych kwot na usunięcie zawinionych przez użytkownika szkód. Umowa użytkowania mogła być rozwiązana przez każdą ze stron przez wypowiedzenie na piśmie co najmniej na 3 miesiące naprzód. Podnajmowanie garażu innym osobom lub użytkownikom w innych celach było niedopuszczalne i powodowało automatycznie prawo rozwiązania umowy przez spółdzielnię. Z tytułu eksploatacji garażu użytkownik płacił czynsz z góry do 5-go dnia miesiąca łącznie z podatkiem wynoszący 70 zł miesięcznie dla pracowników gospodarki uspołecznionej. Zwłoka w płatności czynszu była podstawą do wypowiedzenia umowy (dowód: umowa k. 10-11).

J. P. dokonał wpłaty obowiązującego wkładu na garaż w wysokości 12.274,70 zł starych złotych według stanu na dzień 31 grudnia 1980 roku (dowód: pismo (...) k. 12, karta rozliczeń k. 51 znajdująca się w aktach I C 1134/21).

W dniu 11 listopada 1981 roku wpłynęło do pozwanej spółdzielni pismo J. P. informujące, że stawia do dyspozycji spółdzielni lokal nr (...) przy ul. (...), którego był głównym lokatorem ze względu na sprawy osobiste. Oświadczył, że pragnie nadal pozostać członkiem spółdzielni, w której społecznie pracował ponad 20 lat (dowód: pismo w aktach członkowskich k. 54). Spółdzielnia pismem z dnia 2 marca 1982 roku poinformowała J. P., że po rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu w dniu 24 lutego 1982 roku zarząd spółdzielni wyraził zgodę na przekazanie mieszkania nr (...) przy ul. (...) do dyspozycji spółdzielni utrzymując nadal członkostwo J. P. w (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (dowód: pismo spółdzielni w aktach członkowskich).

Pismem, które wpłynęło do Spółdzielni w dniu 5 kwietnia 1982 roku I. P. zwróciła się o rozważenie możliwości przydziału jej mieszkania numer (...) przy ul. (...) pozostawionego do dyspozycji spółdzielni przez jej ojca J. P.. I. P. oświadczyła, że chce nadal mieszkać w tym mieszkaniu z bratem, rodzice wyprowadzili się poza R. (dowód: pismo w aktach członkowskich). Decyzją zarządu spółdzielni z dnia 14 kwietnia 1982 roku I. P. została przyjęta w poczet członków spółdzielni i uzyskała przydział mieszkania nr (...) przy ul. (...) zwolnionego przez jej ojca J. P.. W dniu 19 maja 1982 roku spółdzielnia dokonała przydziału tego mieszkania I. P. wskazując ją jako głównego lokatora, a osobą uprawnioną do zamieszkiwania był jej brat W. P. (dowód: pismo spółdzielni, przydział lokalu mieszkalnego w aktach członkowskich). I. P. w dniu 23 lipca 1982 roku złożyła deklarację przystąpienia do spółdzielni. Pismem z datą 31 sierpnia 1989 roku skierowanym do zarządu spółdzielni, I. P. złożyła wniosek o przekształcenie prawa lokatorskiego na własnościowe do zajmowanego mieszkania, które zostało przekształcone (dowód: pismo, deklaracja w aktach członkowskich).

J. P. zmarł w dniu 3 kwietnia 1990 roku. Spadek po nim na podstawie ustawy nabyli: żona Z. P. (2) oraz dzieci: I. P. i W. P. po 1/3 części każde z nich (dowód: akt poświadczenia dziedziczenia Rep. A nr 1119/2021 z dnia 8 maja 2021 roku sporządzony przez notariusza J. F. – k. 17-18). Z. P. (2) zmarła w dniu 27 sierpnia 2019 roku, spadek po niej na podstawie ustawy nabyły dzieci: I. P. i W. P. po ½ części każde z nich (dowód: akt poświadczenia dziedziczenia Rep. A nr 1112/2021 z dnia 8 maja 2021 roku – k. 22-23).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej oraz dokumentów znajdujących się w aktach członkowskich nadesłanych przez powodową spółdzielnię do sprawy I C 1134/21. Sąd uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Okoliczności faktyczne w sprawie niniejszej były w zasadzie bezsporne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powodowie wnieśli o ustalenie, że ich zmarłemu ojcu na datę jego śmierci przysługiwało własnościowe spółdzielcze prawo do garażu numer (...) położonego w R. przy ulicy (...). Swoje roszczenie wywodzili z brzmienia statutu pozwanej uchwalonego przez Zebranie Przedstawicieli Członków (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w dniu 27 czerwca 1983 r. Statut został zgłoszony i wpisany do Rejestru Spółdzielni Sądu Rejonowego w Radomiu pod nr (...) 31 na podstawie postanowienia z dnia 18 października 1983 r. (dowód: statut Spółdzielni k. 37-52, postanowienie k. 69 akt I C 917/19).

Podstawą prawną żądania ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest art. 189 k.p.c. Merytorycznymi przesłankami powództwa z art. 189 k.p.c. są istnienie interesu prawnego powoda w żądaniu ustalenia oraz istnienie lub nieistnienie danego stosunku prawnego lub prawa, zgodnie z twierdzeniem powoda. W tym celu konieczne było określenie charakteru prawa, którego ustalenia powodowie się domagali.

Dla ustalenia, że powód posiada interes prawny istotne jest to, aby rozstrzygnięcie wydane w oparciu o art. 189 k.p.c. gwarantowało powodowi skuteczną ochronę jego interesów. Wyrok ustalający musi więc być zdatny do tego, aby definitywnie zakończyć spór stron co do prawa czy stosunku prawnego. Jeśli zaś powodowi przysługuje możliwość uzyskania ochrony swych praw w drodze innego postępowania sądowego, przykładowo w sprawie o świadczenie, interes prawny nie zachodzi. Decydujące pozostają przy tym okoliczności faktyczne, na których powód opiera swoje żądanie, przy czym w orzecznictwie dominuje pogląd, że interes prawny należy rozumieć szeroko, z uwzględnieniem także ogólnej sytuacji prawnej powoda ocenianej w płaszczyźnie zarówno obecnych jak i przyszłych (możliwych), ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych z jego udziałem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2009, sygn. akt II CSK 33/09, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 2006, sygn. akt IICK 395/05, wyrok Sądu Najwyższego z 6 czerwca 1997, sygn. akt II CKN 201/97, wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2011, sygn. akt II CSK 104/11).

Zdaniem Sądu powodowie wykazali istnienie po ich stronie interesu prawnego w żądaniu ustalenia, że przysługuje im spółdzielcze własnościowe prawo do garażu numer (...) położonego w R. przy ulicy (...), gdyż przedmiotowy garaż nie ma uregulowanego stanu prawnego.

Zgodnie z § 69 statutu (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. Spółdzielnia może budować garaże i oddawać je członkom w używanie na zasadzie: 1) spółdzielczego prawa do garażu bądź 2) na zasadzie najmu. W myśl § 70 ust. 1 statutu członek, któremu przysługuje w Spółdzielni spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego lub użytkowego, może otrzymać przydział garażu na zasadzie spółdzielczego prawa do garażu, jeżeli on sam lub wspólnie z nim zamieszkałe osoby są właścicielami pojazdu mechanicznego lub pojazd taki został im oddany do stałej dyspozycji. Według § 74 Członek odpowiadający wymaganiom określonym w 70 ust. 1 statutu może także otrzymać używanie garażu na zasadzie najmu. Z punktu widzenia sprawy niniejszej - w ocenie Sądu rozpoznającego sprawę niniejszą - przesłankami otrzymania od spółdzielni do używania garażu na zasadzie najmu były następujące przesłanki: przysługiwanie w Spółdzielni spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego oraz bycie właścicielem pojazdu mechanicznego lub posiadanie takiego pojazdu do stałej dyspozycji.

Brzmienie powołanym przepisów wynika z faktu, że w dacie uchwalania statutu prawo do spółdzielczego garażu stanowiło swoiste „przedłużenie” mieszkań i tym samym było nierozerwalnie związane z prawem do mieszkania spółdzielczego. Garaż był niejako prawem akcesoryjnym. Konsekwencją powyższego było to, że tylko członek spółdzielni, któremu przysługiwało prawo do spółdzielczego lokalu mieszkalnego mógł otrzymać garaż na warunkach tego prawa. Prawo do garażu stało się samodzielnym prawem do lokalu użytkowego dopiero po wejściu w życie przepisów ustawy z 7 lipca 1994 roku o zmianie ustawy prawo spółdzielcze, a nie, jak poprzednio, prawem akcesoryjnym. Możliwe stało się zatem ustanawianie w szerokim zakresie spółdzielczych praw do lokali użytkowych (w tym garaży). Zmiana ustawy nie pociągnęła natomiast za sobą przekształcenia prawa najmu do garażu (por. wyrok SN z 25 lutego 1999 roku, sygn. akt I CKN 1125/98, LEX nr 1214363, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 listopada 1994 roku, sygn. akt I ACr 621/94, Lex nr 23699, wyrok SN z 15 marca 2002 roku, sygn. akt II CKN 679/00, LEX nr 55116).

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej wynikało, że J. P. przydział lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w R. przy ulicy (...) otrzymał 8 lutego 1961 roku, a w dniu 9 listopada 1964 roku zawarł ze spółdzielnią umowę użytkowania garażu. Jednak 11 listopada 1981 roku wpłynęło do (...) pismo J. P. informujące, że stawia do dyspozycji spółdzielni lokal nr (...) . Spółdzielnia pismem z 2 marca 1982 roku poinformowała go, że wyraża zgodę na przekazanie mieszkania do dyspozycji spółdzielni, utrzymując członkostwo J. P. w spółdzielni. Decyzją zarządu spółdzielni z 14 kwietnia 1982 roku I. P. została przyjęta w poczet członków spółdzielni i uzyskała przydział mieszkania zwolnionego przez jej ojca. Co więc istotne, o jcu powodów w momencie wejścia w życie statutu nie przysługiwało spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego. Wobec treści statutu nawet ustalenie, że powód wpłacił kwotę odpowiadającą kosztom budowy nie oznacza, że powstało dla niego roszczenie o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do garażu. Z tych względów powództwo podlegało oddaleniu.

Sądowi z urzędu wiadome jest, że w tut. Sądzie toczyło się kilka spraw o ustalenie spółdzielczego własnościowego prawa do garaży znajdujących się w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (por. I C 917/19, I C 1124/09, VII C 2098/13). Sprawy te inicjowała sama pozwana. Niemniej jednak stan faktyczny w rzeczonych sprawach był odmienny o tyle, że osobom, na rzecz których Sąd stwierdzał istnienie spornego prawa, na datę wejścia w życie statutu, przysługiwało spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego.
W stanie faktycznym sprawy niniejszej elementu tego brak, stąd też w sprawie niniejszej zapadło orzeczenie odmienne od poprzednich.

Ubocznie jedynie wskazać należy, że nie była trafna argumentacja strony pozwanej zawarta w odpowiedzi na pozew. Statut spółdzielni jest prawem umownym, obowiązującym spółdzielców i spółdzielnię, związanym z systemem cywilnych czynności prawnych (art. 56, 58 k.c.), którego postanowienia powinny być interpretowane przy uwzględnieniu dyrektyw przewidzianych w art. 65 k.c. Ustawa z 16 września 1982 roku – Prawo spółdzielcze, która weszła w życie 1 stycznia 1983 roku nie regulowała stosunków między członkami a spółdzielniami w sposób wyczerpujący i w stosunkach wewnątrzspółdzielczych w kwestiach nieuregulowanych wprost prawem spółdzielczym lub opartym na nim statutem miały zastosowanie przepisy prawa cywilnego.

J. P. zawarł umowę w sprawie użytkowania garażu w dniu 9 listopada 1964 r., zatem w dacie obowiązywania ustawy z dnia 17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach. Zgodnie z art. 143 tej ustawy w sprawach nie uregulowanych niniejszą ustawą prawa i obowiązki członka, a zwłaszcza szczegółowe zasady dotyczące obowiązku wniesienia wkładu mieszkaniowego lub budowlanego i jego wysokości oraz prawa do lokalu i przydziału tego lokalu, określają postanowienia statutu. We wskazanej powyżej ustawie brak było przepisów szczegółowych dotyczących przydziału garaży, zasad korzystania przez członków spółdzielni z garaży czy finansowania ich budowy. W związku z czym zgodnie z art. 143 ustawy z dnia 17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach sprawy te powinny być uregulowane w statucie spółdzielni.

Z kolei w dacie zarejestrowania statutu obowiązywały przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze, która obowiązywała od dnia 1 stycznia 1983 roku. Zgodnie z art. 238 § 1 i 2 tej ustawy spółdzielnia mieszkaniowa mogła lokale użytkowe przydzielać członkom (osobom fizycznym i prawnym) lub wynajmować innym osobom, jeśli członkowie lub osoby te posiadali uprawnienia do prowadzenia działalności zgodnej z przeznaczeniem tych lokali. Z chwilą przydziału powstawało spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, do którego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące własnościowego prawa do lokalu, z zachowaniem przepisów poniższych. Zgodnie z art. 239 Prawo spółdzielcze w brzmieniu pierwotnym - zasady korzystania przez członków spółdzielni z garaży, finansowania ich budowy oraz rozliczeń z tego tytułu określają postanowienia statutu (§ 1).

Wobec braku uregulowania ustawowego o warunkach, na jakich takie pomieszczenie - podobnie jak i inne pomieszczenia przeznaczone do zaspokajania ubocznych, obok mieszkaniowych, potrzeb członków (garaże, pracownie artystyczne, komórki, wydzielone części strychów) - zostaje członkowi oddane, rozstrzyga wewnętrzna regulacja spółdzielni, wynikająca z uchwały walnego zgromadzenia, a w razie jej braku - indywidualne porozumienie. Na podstawie przydziału członek może uzyskać do wymienionego pomieszczenia albo prawo związane ze spółdzielczym prawem do lokalu (i dzielące los prawny tego ostatniego prawa) albo prawo swoistego najmu; jednakże warunkiem uzyskania przez członka pierwszego z tych praw jest istnienie w spółdzielni wewnętrznej regulacji, pozwalającej na przyznawanie takich silniejszych praw do dodatkowych pomieszczeń (OSNC 1985/2-3/38, LEX nr 3033). Nie sposób się więc zgodzić z twierdzeniem, że § 76 Statutu (...) był niezgodny z przepisami obowiązującej w dacie jego uchwalenia ustawy – Prawo spółdzielcze. Istotny w przedmiotowej sprawie był statut Spółdzielni i uregulowania dotyczące garażu zapisane w tym statucie.

Zgodnie z § 75 statutu o garaż mogli się ubiegać członkowie, którzy złożyli pisemny wniosek i zostali wpisani do rejestru zgłoszeń prowadzonego przez Spółdzielnię. Przydział garaży/oddanie w najem dokonywał Zarząd Spółdzielni na rzecz osób wpisanych do rejestru zgłoszeń według kolejności wpisu w tym rejestrze. Zgodnie z § 76 statutu członkowie Spółdzielni, którzy korzystają z garaży na zasadzie umów najmu, a którzy wnieśli wkłady garażowe odpowiadające całości kosztów przypadających na przydzielony im garaż, z dniem zarejestrowania w sądzie niniejszego statutu uzyskują spółdzielcze prawa do zajmowanych garaży w rozumieniu tego statutu, zaś członkowie Spółdzielni, którzy wniesione dotychczas środki na pokrycie części kosztów budowy garaży uzupełnią do wysokości wkładu garażowego odpowiadającego całości kosztów budowy przypadających na przydzielony im garaż, mogą uzyskać na swój wniosek spółdzielcze prawa do zajmowanych garaży w rozumieniu postanowień niniejszego statutu z dniem dokonania wpłaty uzupełniającej. Statut ten został uchwalony przez Zebranie Przedstawicieli Członków (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w dniu 27 czerwca 1983 r. Statut został zgłoszony i wpisany do Rejestru Spółdzielni Sądu Rejonowego w Radomiu pod nr (...) 31 na podstawie postanowienia z dnia 18 października 1983 r. Z kolei z umowy z dnia 9 listopada 1964 roku zawartej pomiędzy spółdzielnią, a J. P. wynika, że orientacyjny koszt budowy garażu miał wynieść około 10000 zł, natomiast z dokumentu złożonego przez spółdzielnię (k. 51) wynika, że na dzień 31 grudnia 1980 roku obowiązujący wkład za garaż został uiszczony przez J. P. w wysokości 12.274,70 zł. J. P. wpłacił więc do spółdzielni cały wkład stanowiący koszt budowy garażu. W celu ustalenia, czy J. P. przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do garażu brzmienie § 75 i 76 należało powiązać z brzmieniem § 69 i 70 ust. 1 i 74, które z przyczyn wskazanych powyżej stały na przeszkodzie w uwzględnieniu żądania powodów.

Ponadto, w ocenie Sądu wbrew stanowisku strony pozwanej, umowa zawarta między stronami w dniu 9 listopada 1964 r. była umową najmu, którą każda za stron mogła wypowiedzieć w każdym czasie. Umowa ta nie była umową użytkowania w rozumieniu art. 244 § 1 k.c., gdyż do wygaśnięcia takiego ograniczonego prawa rzeczowego koniecznym byłoby zrzeczenie się tego prawa przez uprawnionego, a oświadczenie o zrzeczeniu się prawa powinno być złożone właścicielowi rzeczy obciążonej (art. 246 § 1 k.c.). Tymczasem umowa z dnia 9 listopada 1964 roku nie ustanawiała dla J. P. żadnego innego prawa poza prawem do korzystania z garażu stanowiącego własność spółdzielni zgodnie z § 3 umowy za zapłatą czynszu na rzecz spółdzielni. Okolicznością bezsporną było to, że J. P. sfinansował w całości koszt budowy garażu.

Orzeczenie o kosztach zostało wydane na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. W ocenie Sądu z uwagi na okoliczności sprawy niniejszej, w tym toczącą się poprzednio sprawę I C 1134/21 nie było zasadne obciążanie powodów kosztami procesu.

asesor sądowy Aleksandra Molga

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powodów.

2.  Zwrócić dołączone akta.

dnia 9 września 2024 r. asesor sądowy Aleksandra Molga