Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: asesor sądowy Magdalena Mital

Protokolant: Dorota Szymczak

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą
w W. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 1.584,02 zł (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt cztery złote dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 2 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą
w W. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. 1.084,84 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1428/22 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 września 2022 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 37v) BeCARed.pl spółka akcyjna z siedzibą we W. (poprzednio: (...) spółka akcyjna z siedzibą we W.) reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 11), wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 492 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 maja 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1.584,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 13 lipca 2019 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której został uszkodzony pojazd marki O. o nr rej. (...), przez kierującego pojazdem ubezpieczonym w pozwanym towarzystwie.
W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność, wypłacając kwotę 1.921,38 zł. Podała, że w wyniku umowy cesji nabyła wierzytelność przysługującą zbywcy wobec pozwanego w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Wobec zaniżenia wysokości szkody przez pozwanego, powódka celem ustalenia rzeczywistego kosztu naprawy pojazdu zleciła sporządzenie prywatnej kalkulacji,
w związku z czym poniosła koszt w wysokości 492 zł. Podkreśliła, że wystosowała do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty o dopłatę odszkodowania do rzeczywistej wartości szkody wraz z kosztami prywatnej opinii rzeczoznawcy. Podała, że pozwany do dnia wniesienia pozwu nie dokonał należnej powódce dopłaty odszkodowania (pozew – k. 4-10).

Dnia 2 grudnia 2022 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 71v) Towarzystwo (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 58), złożył odpowiedź na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia oraz zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia w zakresie kosztów naprawy pojazdu, wskazując, że wypłacona kwota zapewnia możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Zdaniem pozwanego, dochodzona pozwem kwota jest wygórowana i zawyżona,
a ponadto niewykazana. Wskazał, iż dokonał indywidualnej analizy cech uszkodzonego pojazdu, zaś kalkulację kosztów naprawy pojazdu wykonano z wykorzystaniem nowych części oryginalnych (O) oraz części o jakości porównywalnej (P) i (PJ), które pochodzą od dostawców funkcjonujących poza siecią oficjalnego importera pojazdu marki O.
z uwzględnieniem 5% rabatu na zakup części i materiałów lakierniczych. Pozwany, obliczając koszt przywrócenia pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed powstania szkody, wziął pod uwagę pełen zakres koniecznych do przeprowadzenia prac naprawczych oraz koszt wszystkich części. Zakwestionował również konieczność poniesienia wydatku na prywatną kalkulację kosztów naprawy, a także żądanie odsetek (odpowiedź na pozew – k. 48-57).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lipca 2019 roku w R. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki O. o nr rej. (...), należący do P. Ś.. Sprawca wypadku poruszał się pojazdem posiadającym ważne ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z Towarzystwo (...)
z siedzibą w W. (okoliczności bezsporne, a ponadto wydruk raportu z Centralnej Ewidencji Pojazdów – k.68-70; dokumentacja fotograficzna – k. 95).

W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel, uznając swoją odpowiedzialność co do zasady, decyzją z dnia 1 sierpnia 2019 roku zakwalifikował szkodę
w pojeździe poszkodowanego jako częściową oraz przyznał i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 1.921,38 zł (decyzja z dnia 1 sierpnia 2019 roku – k. 16-17, 60-61; kosztorys naprawy pojazdu – k. 62-64; protokół oględzin pojazdu – k.65-67).

Umową przelewu wierzytelności z dnia 15 kwietnia 2020 roku P. Ś., dokonał cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe marki O. o nr rej. (...) z dnia 13 lipca 2019 roku na rzecz M. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. G. z siedzibą w R. (umowa przelewu wierzytelności nr (...) z załącznikami – k. 18-20).

Pismem z dnia 15 kwietnia 2020 roku P. Ś. zawiadomił Towarzystwo (...) z siedzibą w W. o zawarciu powyższej umowy przelewu wierzytelności (zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 19).

Na podstawie umowy cesji z dnia 17 kwietnia 2020 roku M. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. G. z siedzibą w R. zbył
na rzecz K. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą C. K. D. z siedzibą w K. wszelkie prawa do odszkodowania, jakie przysługują mu od Towarzystwo (...) z siedzibą w W. oraz sprawcy szkody w związku ze szkodą z dnia 13 lipca 2019 roku w pojeździe marki O. o nr rej. (...) (umowa przelewu wierzytelności nr (...) z załącznikami – k. 22-23).

Pismem z dnia 17 kwietnia 2020 roku M. G. zawiadomił Towarzystwo (...) z siedzibą w W. o zawarciu powyższej umowy przelewu wierzytelności (zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 23).

Umową przelewu wierzytelności z dnia 20 kwietnia 2020 roku K. D. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą C. K. D. z siedzibą
w K., dokonał cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe marki O. o nr rej. (...) z dnia 13 lipca 2019 roku na rzecz (...) spółki akcyjnej z siedzibą we W. (umowa przelewu wierzytelności z dnia 20 kwietnia 2020 roku – k. 24-25; pełnomocnictwo – k. 27).

Pismem z dnia 20 kwietnia 2020 roku K. D. zawiadomił Towarzystwo (...) z siedzibą w W. o zawarciu powyższej umowy przelewu wierzytelności (zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 26).

W dniu 21 kwietnia 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 3.590,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 3.098,79 zł stanowiącej odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy od dnia następującego po dniu wydania decyzji płatniczej do dnia zapłaty oraz od kwoty 492 zł od dnia wskazanego w wezwaniu do dnia zapłaty w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania (przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 33-34).

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, Towarzystwo (...) z siedzibą w W. odmówiło wypłaty dalszej kwoty tytułem odszkodowania (pismo z dnia 11 sierpnia 2022 roku – k. 16-17, 52-54).

Koszt naprawy ustalony przy uwzględnieniu cen nowych części oryginalnych (klasy O) z daty szkody, stawki równej 105,00 zł netto za rbg oraz 100% kosztu materiałów lakierniczych wynosi 5.020,17 zł netto, tj. 6.174,81 zł brutto (opinia biegłego z zakresu motoryzacji i techniki samochodowej W. T. – k. 114-122v; kalkulacja naprawy – k.123-124v).

Koszty naprawy przy uwzględnieniu rabatów 5% na części zamienne i 5%
na materiały lakiernicze wynosi 4.067,69 zł netto, tj. 5.003,26 zł brutto (opinia uzupełniająca biegłego z zakresu motoryzacji i techniki samochodowej W. T. – 143-145; kalkulacja naprawy – k. 146-148v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej. Sąd uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwa żadnych wątpliwości.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego W. T.. Opinia w ocenie Sądu wykonana została w sposób rzetelny z uwzględnieniem wiedzy specjalistycznej
i zgodnie ze zleceniem Sądu. Ponadto wskazać należy, że biegły ustosunkował się do zarzutów pozwanego w swojej opinii uzupełniającej.

Nic istotnego do sprawy nie wniosły zeznania świadka P. Ś., który potwierdził jedynie, że był właścicielem przedmiotowego pojazdu. Świadek nie miał wiedzy na temat spornych okoliczności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 822 §1 kc – przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 tego artykułu umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana została również
w przepisach szczególnych, tj. obowiązującej od dnia 1 stycznia 2004 roku ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Określając zakres odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela, należy mieć na uwadze art. 34 ust. 1, art. 36 i 38 tej ustawy. Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy – z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 36 tej ustawy – odszkodowanie ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Oznacza to, że o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od zakładu ubezpieczeń decydują przepisy kodeksu cywilnego, zatem wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 kc.

Zgodnie z art. 436 § 2 kc – w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy szkody jest zobowiązany do naprawienia szkody. Natomiast zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 §2 kc).

W pierwszej kolejności należy omówić zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczeń powódki.

Roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowania z umowy ubezpieczenia OC pojazdu przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie
i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (art. 442 ¹ § 1 w zw. z art. 819 § 2 kc).

Terminy na wypłacenie odszkodowania z umowy OC pojazdu mechanicznego reguluje art. 14 ust. 1 – 3 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Poza przypadkami z art. 123 § 1 kc bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się
na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia (art. 819 § 4 kc).

Termin przedawnienia roszczenia powódki przeciwko pozwanemu rozpoczął się 13 lipca 2019 roku. Tego dnia poszkodowany wiedział o szkodzie w pojeździe i o tym, że do jego naprawienia zobowiązany jest pozwany. Pozwany dokonał wypłaty poszkodowanemu odszkodowania w dniu 1 sierpnia 2019 roku i od tej daty na nowo rozpoczął bieg trzyletni termin przedawnienia. Z powyższego wynika, że trzyletni termin przedawnienia z art. 819 § 1 kc upłynąłby z dniem 1 sierpnia 2022 roku, ale z uwagi na treści art. 118 zd. 2 kc – upłynął 31 grudnia 2022 roku, a pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 9 września 2022 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k.37v). W następstwie tego Sąd uznał zarzut przedawnienia roszczenia powódki w zakresie żądanego odszkodowania za bezzasadny.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w pojeździe marki O.
o nr rej. (...) była bezsporna, podobnie jak zakres uszkodzeń powstałych w tym pojeździe na skutek zdarzenia z 13 lipca 2019 roku.

Spór koncentrował się na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu
i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powódce odszkodowania

Celem ustalenia wysokości szkody poniesionej przez powódkę, Sąd dopuścił dowód
z opinii biegłego sądowego z zakresu mechaniki pojazdowej na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu w związku z uszkodzeniem pojazdu marki O. o nr rej. (...).

Zgodnie z art. 361 § 2 kc i 363 § 1 kc naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł i powinno ono nastąpić według wyboru poszkodowanego przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.
W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje zasadność rozliczenia szkody przez wypłatę świadczenia odpowiadającego wysokości kosztów celowych, koniecznych i niezbędnych do przywrócenia pojazdu powoda do stanu, jaki istniał przed kolizją. Koszty niezbędne do wykonania naprawy to takie, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego używalności technicznej istniejącej przed wypadkiem przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu. Z kolei koszty ekonomiczne i celowe to koszty ustalone według cen części i innych materiałów koniecznych do wykonania naprawy i stawek rbg obowiązujących na rynku lokalnym.

Zgodnie z art. 361 § 2 kc szkodą jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jak zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje
z chwilą obowiązku naprawy szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu. Poszkodowanemu należy się zatem odszkodowanie nawet wtedy, gdy nie podejmuje naprawy uszkodzonego pojazdu. Wysokość tego odszkodowania równa się hipotetycznie określonym kosztom przywrócenia pojazdu do stanu, jaki istniał przed kolizją. Podobnie, w tej wysokości odszkodowanie należy się również wówczas, gdy przed ustaleniem wysokości szkody pojazd zostanie naprawiony ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2018 roku
w sprawie III CZP 51/18, OSNC 2019/9/94). Innymi słowy dokonanie naprawy (z uwagi
na jej zakres i jakość) nie oznacza zawsze, że pojazd zostanie przywrócony do stanu pierwotnego. Dlatego należy przyjąć, że wyrównanie uszczerbku majątkowego zapewnia kalkulacja uzasadnionych kosztów naprawy.

Stwierdzić należy, że ubezpieczyciel sprawcy szkody zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu w ramach odszkodowania odpowiednią sumę pieniężną (art. 363 § 1 kc
w zw. z art. 822 § 1 kc), która powinna pokryć koszty naprawy samochodu. W przypadku szkody komunikacyjnej obowiązek jej naprawienia aktualizuje się już w momencie jej wyrządzenia. Ceny części i usług przyjmuje się na poziomie obowiązującym na rynku lokalnym, z uwzględnieniem części nowych i oryginalnych tj. pochodzących od producenta pojazdu, o ile ich użycie jest niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy albo gdy ich zastosowanie nie prowadzi do zwiększania wartości pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed powstania szkody ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 20 listopada 1970 roku w sprawie II CR 425/72 i uchwała Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 roku w sprawie III CZP 80/11). Dopóki wykorzystanie części oryginalnych przy naprawie samochodu nie prowadzi do zwiększenia się jego wartości w stosunku do wartości, jaką posiadał przed wypadkiem, to nie ma żadnych przeszkód do uwzględnienia ich cen w kosztach naprawy. Jeżeli wykorzystanie przy naprawie części oryginalnych zniweluje w całości albo chociaż w części wynikającą z wypadku utratę wartości auta, to ich użycie jest zasadne. W tych zaś przypadkach, gdy wykorzystanie części oryginalnych skutkuje przyrostem wartości auta, ubezpieczycielowi przysługuje żądanie obniżenia odszkodowania tj. ograniczenia go do sumy stanowiącej różnicę pomiędzy pełnym kosztem naprawy a kwotą odpowiadającą przyrostowi wartości auta. Uwzględnieniu przy ustaleniu tej relacji podlegają ceny części oryginalnych (tak Sąd Najwyższy w uchwale z 12 kwietnia 2012 roku w sprawie III CZP 80/11). Zgodnie
z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku wydanej w sprawie III CZP 32/03 – odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (LEX 78592). Sąd Najwyższy wskazał, że efekt w postaci naprawienia osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Zwiększenie wartości samochodu po naprawie można by uwzględniać tylko wówczas, gdyby chodziło o wykonanie napraw takich uszkodzeń, które istniały przed wypadkiem, albo ulepszeń w stosunku do stanu przed wypadkiem. Biegły w opinii stwierdził, że naprawa pojazdu zgodnie z naprawą według kalkulacji biegłego nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia w ramach określenia wysokości szkody rabatów na części oraz na materiały lakiernicze, jakimi posłużył się pozwany w sporządzonej przez siebie kalkulacji. Celem wykazania zasadności wyliczenia odszkodowania
z zastosowania przedmiotowych rabatów pozwany powinien był udowodnić, że części potrzebne do naprawy poszkodowany faktycznie mógł nabyć z rabatami oraz że nie wiązałoby się to dla niego z jakimikolwiek niedogodnościami, zaspokajając interes poszkodowanego w tożsamym stopniu, co wypłata odszkodowania ustalonego według przedstawionych wyżej zasad mających zastosowanie w niniejszym postępowania. Tymczasem twierdzenia pozwanego wynikały jedynie „z obserwacji rynku”. W decyzji
o przyznaniu odszkodowania ubezpieczyciel nie zawarł informacji, u jakich podmiotów możliwe jest nabycie części bądź materiałów lakierniczych z rabatami. W konsekwencji nie można skutecznie postawić poszkodowanemu zarzutu, że żąda naprawy bez uwzględnienia wysokości hipotetycznych rabatów.

Kierując się więc wnioskami biegłego W. T. zawartymi w sporządzonej przez niego opinii i poczynionymi przez niego ustaleniami Sąd uznał,
iż wymiar rzeczywistej szkody w postaci kosztów naprawienia pojazdu wynosi 6.174,81 zł brutto. Ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 1.921,38 zł brutto, a więc do dopłaty pozostaje kwota 4.253,43 zł, stanowiąca różnicę pomiędzy kosztami naprawy wyliczonymi przez biegłego a już wypłaconym odszkodowaniem w tym zakresie. Mając jednak na względzie treść art. 321 §1 kpc, zgodnie z którym Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę żądaną przez powódkę, tj. 1.584,02 zł tytułem brakującego odszkodowania, o czym orzekł
w punkcie 1. (pierwszym) wyroku.
Jako niezasadne Sąd uznał żądanie zapłaty kwoty 492 zł tytułem kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu. Co do zasady odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004r., III CZP 24/04, Lex 62911). W uchwale tej Sąd Najwyższy wskazał, że o tym, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody
i normalnego związku przyczynowego winna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. Zważywszy na ustaloną przez pozwanego wysokość odszkodowania, zlecenie przez powoda zweryfikowania tej wartości przez rzeczoznawcę niezależnego od ubezpieczyciela, należy uznać za uzasadnione i konieczne dla ustalenia czy w ogóle i w jakim zakresie powód może domagać się uzupełnienia wypłaconego odszkodowana. Powódka nie wykazała jednak, aby faktycznie koszt ten poniosła. Faktura znajdująca się na karcie 32 akt sprawy jest nieopłacona. Na moment orzekania zatem szkoda w tym zakresie nie powstała i uwzględnienie kwoty 492 zł było niemożliwe. Podkreślenia również wymaga, że powódka zajmuje się profesjonalnie dochodzeniem odszkodowań
i oczywistym jest, że jest w stanie dokonać, chociażby w przybliżeniu wyliczeń dotyczących wysokości szkody, bez konieczności zasięgania dodatkowych płatnych ekspertyz.
W powyższych okolicznościach podmiotowych jak i przedmiotowych należało uznać,
że zlecenie przedmiotowej opinii nie było niezbędne dla dochodzenia przez powódki odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd orzekł jak w punkcie 2. (drugim) wyroku.

Sąd uwzględnił żądanie odsetkowe powódki wyrażone w pozwie. W myśl bowiem zasady wyrażonej w art. 481 § 1 i 2 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na mocy zaś art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia
o wypadku. Powyższe znajduje swoje poparcie w treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Początkowy termin zasądzenia odsetek to dzień 2 sierpnia 2019 roku, bowiem pozwane towarzystwo ubezpieczeń wydało decyzję w kwestii przyznania odszkodowania już w dniu 1 sierpnia 2019 roku, więc jako profesjonalista ubezpieczyciel powinien dokonać prawidłowej oceny i prawidłowo ustalić odszkodowanie w niniejszej sprawie. Należy przyjąć więc, że już od dnia następnego pozwany pozostawał w opóźnieniu. O przyznanych odsetkach Sąd orzekł również w punkcie 1. (pierwszym) wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie 3. (trzecim) wyroku Sąd oparł
na treści art. 100 kpc oraz 108 kpc. Stosownie do treści art. 100 kpc, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Strona powodowa wygrała niniejszy proces w 76%, zaś strona pozwana w 24%.

Na koszty poniesione przez stronę powodową złożyły się – 200 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 600 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego, tj. łącznie 1.717 zł. Należne koszty stronie powodowej wynoszą zatem 1.304,92 zł (76% z 1.717 zł).

Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 zł tytułem opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, tj. łącznie 917 zł. Należne koszty stronie pozwanej wynoszą zatem 220,08 zł (24% z 917 zł).

Sąd dokonał wzajemnej kompensacji kosztów i w związku z tym zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.084,84 zł (1.304,92 zł – 220,08 zł), o czym orzekł
w punkcie 3. (trzecim) wyroku.

Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1 ¹ kpc orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

asesor sądowy Magdalena Mital

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pozwanej przez pełnomocnika.

29.08.2024 r. asesor sądowy Magdalena Mital