Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2024 r. w Kętrzynie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A z siedzibą we W.

przeciwko M. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. M. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A z siedzibą we W. kwotę 3 517,05 zł (słownie: trzy tysiące pięćset siedemnaście złotych i pięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2 999,67 od dnia 05.08.2022 roku do dnia zapłaty;

II.  przyznaje adwokatowi R. A. kwotę 442,80 złotych (słownie: czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za czynności kuratora pozwanego, której miejsce pobytu nie jest znane, w tym kwotę 82,80 złotych (osiemdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem podatku VAT;

III.  zasądza od pozwanej M. M. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A z siedzibą we W. kwotę 868,66 zł (słownie: osiemset sześćdziesiąt osiem złotych i sześćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania; wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. M. kwoty 3.517,05 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.999,67 zł za okres od dnia 05.08.2022 r. do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 07.02.2019 r. zawarł z pozwaną umowę tj. Umowa o przyznanie limitu kredytowego oraz wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Zawarta umowa miała charakter odnawialny. W ramach umowy powód przyznał pozwanej limit kredytowy w wysokości 3.000,00 zł. Pozwana mogła wykonywać transakcje gotówkowe i bezgotówkowe w celach konsumpcyjnych do wysokości przyznanego limitu kredytowego. Pozwana zobowiązała się do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego w terminach i kwotach wskazanych w wyciągach. Wyciągi były udostępniane w okresach miesięcznych. Pozwana spłacała z opóźnieniem, a od dnia 17.09.2021 r. całkowicie zaprzestała spłat. W związku z opóźnieniami w spłacie rat powód wzywał pozwaną do zapłaty zaległości pisemnie oraz podczas kontaktów telefonicznych i osobistych. W związku z dalszymi opóźnieniami pozwanej w spłacie powód wezwał ją pismem z dnia 31.03.2022 r. do spłaty zaległości w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Powód w wezwaniu poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W związku z brakiem reakcji pozwanej powód wypowiedział w dniu 16.05.2022 r. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Okres wypowiedzenia zakończył się z upływem 61 dni od dnia doręczenia pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Dochodzone pozwem roszczenie stało się wymagalne w dniu 24.07.2022 r. Na dochodzone pozwem roszczenie składają się: kapitał w kwocie 2.999,67 zł, odsetki w kwocie 387,88 na dzień 04.08.2022 r., koszty, opłaty i prowizje w kwocie 129,50 zł.

Kurator działający w imieniu pozwanej M. M., której miejsce pobytu nie jest znane, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i nieobciążanie pozwanej kosztami postępowania. W uzasadnieniu podniósł zarzut przedawnienia roszczenia oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości z uwagi na jego nieudowodnienie co do zasad, jak i wysokości, braku sposobu wyliczenia dochodzonych należności. Zakwestionował skuteczność i zasadność wypowiedzenia umowy oraz, że pozwana zaprzestała dokonywania regularnych wpłat i popadła w zwłokę, a także, że kwota dochodzona przez powoda jest wymagalna i pozwana jest zobowiązana do zapłaty jakiejkolwiek sumy na rzecz powoda, tym bardziej w wysokości wskazanej w pozwie. W ocenie kuratora powód podnosi twierdzenia, które są zbyt ogólne, tj. że powód dokonał wypowiedzenia umowy, nie wskazując na jakiej podstawie prawnej i faktycznej (czyli z podaniem konkretnego postanowienia umowy i przepisu prawa bankowego oraz ile rat miesięcznych zaległa pozwana i czy to już uprawniało do dokonania wypowiedzenia). Wypowiedzenie umowy kredytu nie zawiera przyczyn, co powinno mieć miejsce, mając na uwadze, iż to powód jest profesjonalistą. Wskazał, na brak umocowania przedmiotowego wypowiedzenia. Niejasnym i nieudowodnionym pozostaje kwota podnoszonej zaległości, bowiem z dokumentu opatrzonego datą 31 marca 2022 r. wynika, że zaległość pozwanej wynosi 720 zł plus odsetki, na dzień 16 maja 2022 r. zaległość pozwanej miała wrosnąć do 3.313,42 zł. Zakwestionował również jakoby pozwana miała zostać skutecznie wezwana do zapłaty. Powód nie wykonał próby polubownego rozstrzygnięcia sporu, albowiem nie wystosował do pozwanej żadnego wezwania do zapłaty. Wobec czego powództwo jest co najmniej przedwczesne.

W piśmie procesowym z dnia 26.03.2024 r. powód podtrzymał żądanie pozwu w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 07.02.2019 r. M. M. zawarła z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę nr (...) o przyznanie limitu kredytowego oraz wydanie karty kredytowej. Umowa została zawarta na okres jednego roku, po upływie którego ulegała przedłużeniu na kolejne roczne okresy. W ramach umowy przyznano M. M. limit kredytowy w wysokości 3.000 zł, który podlegał oprocentowaniu wynikającemu z punktu 2 umowy. Klient zobowiązał się dodatkowo do ponoszenia opłat z tytułu obsługi rachunku karty, wypłaty gotówki w kraju lub za granicą, za wydanie kopii wyciągu. Opłaty i terminy ich ponoszenia zostały określonego w Tabeli Opłat i Prowizji, pozostałe zapisy mogące mieć zastosowanie do umowy znajdowały się w regulaminie. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 10% w stosunku rocznym.

W myśl punktu 2 klient zobowiązał się do spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystania limitu kredytowego w miesięcznych okresach rozliczeniowych zgodnie z przedkładanym wyciągiem. W umowie zastrzeżono jednak, że klient był zobowiązany do spłaty minimalnej kwoty wskazywanej w wciągu, stanowiącej 4% kwoty zadłużenia, co najmniej 30 zł. Na dzień spłaty wskazano każdy 13 dzień miesiąca. W przypadku spóźniania się przez klienta ze spłatą bank miał prawo naliczyć odsetki karne od kwoty wykorzystanego limitu kredytowego. Warunki wypowiedzenia umowy, w tym w związku z brakiem spłaty wymagalnego zadłużenia, zostały określone w punkcie 70 umowy: bank może rozwiązać umowę pisemnie z zachowaniem 2-miesięcznego okresu wypowiedzenia gdy klient nie spłacił co najmniej dwóch wymaganych spłat minimalnych.

(dowód: umowa wraz z załącznikami – k. 11-28)

W okresie od 22 lutego 2019 r. do 4 sierpnia 2022 r. pozwana dokonywała licznych transakcji gotówkowych i bezgotówkowych przy użyciu karty wydanej wraz z zawarciem umowy z 07.02.2019 r. Jednocześnie w tym samym okresie pobierane były opłaty z tytułu używania karty oraz naliczane odsetki od kapitału przeterminowanego. Na rachunku bankowym prowadzonym w związku wydaniem karty odnotowano również wpływ spłat dokonywanych przez pozwaną, ostatnia z dnia 17 września 2021 r.

(dowód: wykaz transakcji i operacji na rachunku karty - k. 18 – 22)

W związku z brakiem spłat pismem z dnia 31.03.2022 r. bank wezwał M. M. do spłaty zaległości w kwocie 720,00 zł wraz z odsetkami, pod rygorem wypowiedzenia umowy i obowiązku spłaty całego zadłużenia. Poinformował również o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Pozwana odebrała wezwanie w dniu 11.04.2022 r.

(dowód: wezwanie do uregulowania zaległości – k. 30, potwierdzenie odbioru – k. 32)

W związku z brakiem reakcji bank pismem z dnia 16.05.2022 r. wypowiedział umowę kredytu nr (...) z dnia 07.02.2019 r. i wezwał M. M. do całego zadłużenia w kwocie 3.313,42 zł, w tym z tytułu kapitału 2.999,67 zł, w terminie 61 dni. Wezwanie zostało odebrane przez J. M. w dniu 23.05.2022 r.

(dowód: wypowiedzenie – k. 29, potwierdzenie odbioru – k. 31)

W dniu 04.08.2022 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku stwierdzający zadłużenie pozwanej na kwotę 3.517,05 zł z czego 2.999,67 zł stanowiła należność główna, 387,88 zł odsetki za okres od 07.02.2019 r. do dnia wystawienia wyciągu, 129,50 zł koszty, opłaty i prowizje.

(dowód: wyciąg - k. 33)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty załączone przez powoda, których autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu i na podstawie których Sąd uznał, iż w rzeczywistości strony łączyła umowa o kartę kredytową.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że dochodzone roszczenie było w pełni uzasadnione. W ocenie Sądu przedłożone przez stronę powodową dokumenty w postaci umowy o limit kredytowy i kartę kredytową, historii operacji na rachunku, wyciągu z rachunku karty kredytowej oraz W. z Ksiąg Banku z dnia 4 sierpnia 2022 r. dają podstawę do uznania, że po stronie pozwanej powstało zadłużenie na karcie w wysokości wskazywanej przez stronę powodową.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej, a więc elektronicznego instrumentu płatniczego.

W niniejszej sprawie kwestię sporną stanowił obowiązek zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda łącznej kwoty 3 517,05 zł w związku z zawartą umową o kartę kredytową. Kurator strony pozwanej zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości, podnosząc przy tym zarzut przedawnienia.

W myśl art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zawierając umowę o wydanie karty kredytowej i udzielenie kredytu odnawialnego bank udostępnienia kredytobiorcy środki pieniężne, które przeznaczane są najczęściej na bieżące cele konsumpcyjne. Wydatkowanie przyznanych środków pieniężnych następuje przy użyciu karty kredytowej, która pełni funkcję płatniczą, tj. za jej pomocą kredytobiorca płaci bezgotówkowo, ale umożliwia ona również wypłatę środków pieniężnych z bankomatów.

Karta kredytowa wydana w związku z umową była zatem kartą płatniczą w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo bankowe.

Strony w sprawie niniejszej związane były umową o kredyt odnawialny, który charakteryzuje się tym, że kredytobiorca może korzystać z kredytu określonego przez limit w miarę swojego zapotrzebowania, jak również likwidować dotychczasowe zadłużenie, bez konieczności podpisywania dodatkowych umów.

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługiwało na pełne uwzględnienie, a zarzuty podniesione przez pozwaną nie znajdowały uzasadnienia w świetle twierdzeń i dowodów przestawionych przez powoda. Sąd w pełni podziela argumentację strony powodowej.

Bezsporne jest, że strony zawarły umowę, bank udostępnił pozwanej środki, które pozwana wykorzystała w ramach limitu. Początkowo pozwana dokonywała spłat na poczet zadłużenia. Powód przedstawił zestawienie transakcji na dowód wykorzystania przez pozwaną udzielonego limitu kredytowego. Wobec czego zasadność i wysokość roszczenia została udowodniona.

Kurator pozwanej podniósł zarzut przedwczesności wypowiedzenia umowy. Zgodnie z łączącą strony umową pozwana zobowiązana była raz w miesiącu do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego. Pozwana nie wywiązała się z umowy. Ostatniej spłaty dokonała w dniu 17.09.2021 r. W związku z tym powód wezwał pozwaną do spłaty zaległości lub złożenia wniosku o restrukturyzację. Wbrew twierdzeniom kuratora nie ma tu znaczenia użyta nomenklatura: „przedegzekucyjne wezwanie do zapłaty” czy „wezwanie do zapłaty”. Nie zmienia to faktu, że pozwana zalegała ze spłatą zadłużenia.

Przepisy prawa bankowego nakładają na bank udzielający kredytu obowiązek poinformowania kredytobiorcy o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia – stosownie do treści art. 75c ust. 1 i 2 w/w ustawy jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu tym bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej (art. 75 ust. 1 w/w ustawy). Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni (art. 75 ust.2 w/w ustawy).

Bank dopełnił wymaganych przepisami prawa formalności: poinformował pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia i wyznaczył termin do zapłaty. Po upływie tego terminu wypowiedział umowę wyznaczając 61 dni termin wypowiedzenia.

Z twierdzeń strony powodowej oraz złożonego materiału dowodowego wynika, że wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy zostały skierowane przez powoda na adres wskazany przez pozwaną w umowie kredytu.

W ocenie Sądu, w okolicznościach sprawy należy uznać, iż wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy były skuteczne. Powód wykazał bowiem, że korespondencja kierowana do pozwanej listem poleconym na adres przez nią wskazany, została odebrana i dawała jej możliwość zapoznania się z nią. Natomiast zgodnie z art. 61 § 1 k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Zgodnie ze wskazaniami doktryny i aktualnego orzecznictwa, dla prawidłowego stosowania art. 61 k.c. nie wymaga się badania, czy adresat rzeczywiście zapoznał się z oświadczeniem woli, ale weryfikuje się, czy istniała taka możliwość. Konsekwencje faktycznej niemożności odbioru obciążają natomiast co do zasady adresata (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia z dnia 19 grudnia 2018 r., I ACa 225/18, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r., II PK 295/09).

Korespondencja kierowana do pozwanej listem poleconym na adres przez nią wskazany, została przez nią i przez osobę jej bliską odebrana. Tym samym umowa zawarta pomiędzy stronami została skutecznie wypowiedziana, co uniemożliwia uwzględnienie zarzutu jakoby roszczenie było niewymagalne, a powództwo przedwczesne.

Kolejny zarzut, iż wypowiedzenie umowy kredytu oraz wezwanie do zapłaty zostało podpisane przez osoby do tego nieumocowane, jest również bezzasadny. Pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu oraz wezwanie do zapłaty zostały sporządzone i podpisane przez osobę uprawnioną do działania w imieniu powodowego banku z racji wykonywanych przez nią obowiązków służbowych tj. E. B. oraz potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika uprawnionego do reprezentowania powodowego banku przed sądami powszechnymi w zakresie składania oświadczeń woli w imieniu i na rzecz banku, w tym wystawiania wyciągów z ksiąg banku i wykonywania wszelkich czynności związanych z dochodzeniem przysługujących powodowemu bankowi wierzytelności. Co więcej – do pisma procesowego z dnia 26.03.2024 r. powód dołączył pełnomocnictwo udzielone w dniu 11 września 2014 r. pani E. B.. Kwestionując umocowanie tej osoby kurator pozwanej nie przedstawił żadnych argumentów i dowodów podważających uprawnienie do sygnowania kwestionowanych pism.

Podkreślić również należy, że wskazana w wezwaniu z dnia 31.03.2022 r. kwota 720 zł stanowiła nieuregulowaną przez pozwaną sumę miesięcznych spłat, do których była zobowiązana zgodnie z punktem 20 umowy. Natomiast kwota 2.999,67 zł stanowi cały, postawiony w stan wymagalności kapitał wynikający z wykorzystanego limitu kredytowego udzielonego pozwanej a podstawie punktu 2 łączącej strony umowy. Zatem zarzut nieudowodnienia kwoty zaległości jest bezzasadny.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez kuratora strony pozwanej, Sąd uznał go za niezasadny. Jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytowego. Należy jednak wskazać, iż ustawa wskazywana przez stronę pozwaną, zakładająca 2 – letni termin przedawnienia roszczeń z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy, została uchylona ustawą z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2013 poz. 1036), która weszła w życie w dniu 7 października 2013 r. Z 2-letnim terminem przedawnienia będziemy mieć więc do czynienia jedynie przy roszczeniach, które powstały i nie zdążyły się przedawnić do dnia wejścia w życie tej nowelizacji, a więc 7 października 2013 roku.

W niniejszej sprawie umowa o kartę kredytową została zawarta w 2019 r., a zatem w stanie prawnym, w którym nie obowiązywała już ustawa przewidująca 2-letni termin przedawnienia. W związku z powyższym do roszczenia powoda zastosowanie znajdzie 3-letni termin przedawnienia określony w art. 118 k.c. Wskazać należy, iż w związku z nieuregulowaniem zadłużenia przez pozwaną, powód wypowiedział pozwanej umowę o kartę kredytową z zachowaniem 61-dniowego okresu wypowiedzenia. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało skierowane w dniu 16 maja 2022 r. na ostatni adres korespondencyjny wskazany przez pozwaną. Przesyłka zaś została odebrana przez J. M. w dniu 23.05.2022 r. Zatem roszczenie strony powodowej stało się wymagalne po upływie 61 dniowego terminu wypowiedzenia. Powód złożył pozew w dniu 13 marca 2023 r., a zatem przed upływem 3-letniego terminu przedawnienia.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że Sąd doszedł do przekonania, iż z dowodów przedstawionych przez powoda wynikało, że pozwana zawarła umowę kredytu, korzystała i otrzymała przyznane środki. Kurator procesowy ustanowiony dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej nie podważył wiarygodności, ani rzetelności wyciągu z ksiąg bankowych oraz innych przedłożonych przez powoda dokumentów. Kurator nie podnosił również zarzutów odnoszących się do faktu zawarcia umowy lub bezprawnego posłużenia się jej danymi osobowymi celem zawarcia takie umowy.

Należało zatem uznać, że powód wykazał co do zasady istnienie zobowiązania i jego wysokość. W ocenie Sądu bowiem, powód w zakresie kwoty 2 999,67 zł tytułem kapitału w sposób należyty udowodnił istnienie swojej wierzytelności względem pozwanej. Przedłożył umowę o kartę kredytową, która w sposób precyzyjny określa świadczenia, do których zobowiązały się strony, a ponadto przedłożył wyciąg z rachunku karty kredytowej oraz zestawienie należności spłat kredytu z kalkulacją odsetek za zwłokę, które w szczegółowy sposób uwzględniały wszystkie operacje na rachunku karty kredytowej przeprowadzone przez pozwaną. Z przedłożonych dokumentów jednoznacznie wynika, iż niespłacony kapitał z umowy o kartę kredytową wynosił 2 999,67 zł. Wbrew twierdzeniom kuratora pozwanej, powyższe bezsprzecznie wynikało z przedłożonych przez powoda dokumentów.

Z kolei kwota 387,88 zł stanowiła skapitalizowane na dzień 04.08.2022 roku odsetki umowne . Zgodnie przy tym z treścią umowy łączącej strony, udzielony limit był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 10% w stosunku rocznym. Tym samym powód zasadnie naliczył odsetki umowne według 10% stopy procentowej.

Tym samym zasadne było, żądanie obciążenia pozwanej dalszymi odsetkami umownymi za opóźnienie po tejże dacie do dnia zapłaty. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Ponadto sposób naliczenia odsetek, okresy, od jakich zostały naliczone oraz podstawy naliczenia wynikają jednoznacznie z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, w tym zestawienia należności i zaległości kapitałowych z kalkulacją odsetek.

W tych okolicznościach Sąd uznał żądanie pozwu za zasadne co do niespłaconej części kapitału kredytu w kwocie 2.999,67 zł. Zważywszy na treść łączącej strony umowy kredytu zasadne jest także w świetle art. 359 §1 k.c. i art. 481 §1 i 2 kc żądanie pozwu co do zapłaty skapitalizowanych odsetek umownych w kwocie 387,88 zł i dalszych odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.999,67 zł od dnia 05.08.2022 r. do dnia zapłaty. Za uzasadnione Sąd uznał również żądanie kwoty 129,50 zł z tytułu kosztów prowizji i opłat. Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż przedłożone przez stronę powodową dokumenty były wystarczające dla rozstrzygnięcia, iż roszczenie w łącznej kwocie 3 517,05 zł. zł było uzasadnione w całości. /punkt I wyroku/.

O wynagrodzeniu kuratora Sąd orzekł na podstawie §1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018 r., poz. 536) w zw. § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Zgodnie z § 1 ust. 1 w/w rozporządzenia wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej "kuratorem", ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Dlatego też Sąd przyznał kuratorowi pozwanej M. M. - adwokatowi R. A. kwotę 442,80 złotych tytułem wynagrodzenia za sprawowanie kurateli. /punkt II wyroku/

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 kpc, uznając, iż pozwana jako strona przegrywająca jest zobowiązana zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Poszczególne składowe kosztów i ich wysokość została jasno wykazana przez stronę powodową i nie budziła wątpliwości Sądu. Wszystkie one stanowią składniki uzasadnionych, poniesionych przez powoda kosztów procesu. Tym samym Sąd w punkcie III wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda w kwotę 868,66 zł.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować;

2)  odpis doręczyć kuratorowi pozwanej;

3)  za 14 dni lub z apelacją.

K., 14 czerwca 2024 r.

Sędzia Izabela Maruchacz