Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Jabłońska

po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa M. P. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt: I C 1966/21

UZASADNIENIE WYROKU

Z 18 STYCZNIA 2024 R.

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie M. P. (1) domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim kwoty 900.000 zł z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdy które zostały wywołane u powoda oraz jego rodziców w związku z dziewięcioletnią bezczynnością Sądu Rejonowego (pozew k. 4 – 7, uzupełnienie pozwu k. 44, 60).

W ocenie powoda długotrwałość procesu toczącego się przed Sądem Rejonowym i brak wydania rozstrzygnięcia, wywołały czteroletni okres bezrobocia powoda i roczny urlop dla poratowania zdrowia. Zaniechania sądu związane z przebiegiem postępowania były formą znęcania się nad powodem i jego Matką oraz Ojcem, którzy nie mogli liczyć z tego względu na adekwatną pomoc powoda i jego opiekę. Efektem powyższego były nie tylko cierpienia powoda ale także przyczyniło się to do przedwczesnej śmierci jego rodziców.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Prezes Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej wraz z odsetkami za opóźnienie (odpowiedź na pozew k. 74 – 106).

W uzasadnieniu Skarb Państwa wskazał, że postępowanie karne w którym M. P. (1) został oskarżony było prowadzone przez Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Radomiu. M. P. (1) przedstawiono 30 czerwca 2000 r. – wobec zastosowania środków zapobiegawczych w postaci zakazu opuszczania kraju powód zwracał się o jego uchylenie co nastąpiło postanowieniem z 21.11.2001 r. Z kolei postanowieniem z 21.10.2002 r. uchylono zabezpieczenie majątkowe. Akt oskarżenia został złożony w Sądzie Rejonowym w Grodzisku Mazowieckim 03.07.2003 r. – sprawa dotyczyła 18 oskarżonych i była prowadzona pod sygn. II K 264/03. Na skutek dobrowolnego poddania się karze przez 4 oskarżonych sprawa powoda została wyłączona wraz z innymi oskarżonymi do odrębnego postępowania II K 221/07. Przewód sądowy został otwarty w 2012 r. Powód podał że jest bezdzietnym kawalerem który pracuje jako nauczyciel, uzyskując też dochód z najmu mieszkania. Powód nie uczestniczył praktycznie w postępowaniu dowodowym – wyrok po raz pierwszy został wydany 13.09.2013 r. Sąd Okręgowy wyrokiem z 11.04.2014 r. uchylił orzeczenie sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Pierwszy termin został wyznaczony na 17.09.2014 r. a przewód sądowy został otwarty 24.02.2015 r. Powód podał wówczas, że jest doktorem teologii, pracuje i osiąga dochody a nadto posiada mieszkanie w kredycie oraz dom z działką rolną. – w tym dniu powód został przesłuchany w charakterze oskarżonego zaś na kolejnych terminach nie stawiał się – aż do 28.10.2016 r. kiedy to złożył wniosek o pełnomocnika z urzędu twierdząc ze od 01.09.2015 r. jest bezrobotny i utrzymuje się z pieniędzy pożyczanych od rodziców. Po przyznaniu obrońcy nie stawiał się na kolejnych terminach rozpraw. W dniu 28.11.2016 r. powód złożył skargę na przewlekłość postępowania, która została rozpoznania postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie 27.03.2017 r. w sprawie II S 16/17. Sąd stwierdził przewlekłość postępowania w okresie 03.07.2003 do 04.06.2012 i przyznał powodowi kwotę 10.000 zł. W dniu 10.05.2018 r. w sprawie ogłoszono wyrok w którym ustalono, że powód dopuścił się występku kwalifikowanego z art. (...) i na podstawie art. 17 §1 pkt 6 kpk postępowanie umorzono z uwagi na przedawnienie karalności czynu. Wyrok uprawomocnił się wobec powoda z dniem 22.02.2019 r.

Fakt przewlekłości postępowania był niesporny – zarazem prezes Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim nie znalazł podstaw do uznania odpowiedzialności sędziów referentów za stwierdzony okres przewlekłości na podstawie PUSP.

Twierdzenia o zniszczeniu życia nie znajdują potwierdzenia w sytuacji, kiedy w toku trwającego procesu powód podniósł swoje kwalifikacje zawodowe oraz polepszył stan posiadania. Oznacza to że prowadził on zwykłą działalność życiową w tym czasie. Twierdzenia o procesie jako przyczynie pozostawania przez niego w stanie bezżennym czy też odnoszące się do zdrowia jego rodziców pozostają bez wykazanego związku z postępowaniem karnym. Pozwanemu nie są znane przyczyny utraty przez powoda pracy w 2015 r. ani czy korzystał on z urlopu dla poratowania zdrowia. Ze względu na wynik postępowania karnego pozwany odpierał zarzut, że akt oskarżenia był bezpodstawny. W ocenie pozwanego brak jest podstaw do przyjęcia że Sąd przez 9 lat dopuścił się bezczynności w sprawie – stwierdzono jedynie przewlekłość tego postępowania i w tym zakresie powód uzyskał odszkodowanie.

W konkluzji pozwany zakwestionował powództwo co do zasady i co do wysokości, zarzucając brak wykazania szkody ani adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zawinionymi działaniami i zaniechaniami pozwanego a hipotetyczną szkodą. Sam fakt powodzenia procesu o skomplikowanym stanie faktycznym i prawnym oraz dużej liczbie współoskarżonych nie skutkuje automatycznym naruszeniem dóbr osobistych powoda, wobec którego zakończyło się ono umorzeniem wyłącznie dlatego, że nastąpiło przedawnienie karalności a nie uniewinnieniem. Pozwany finalnie podniósł także zarzut nadużycia prawa przez powoda na gruncie art. 5 k.c. ze względu na rażące wygórowanie kwoty żądanej w pozwie.

W replice powód zarzucał że we wrześniu 2013 r. zapadł wyrok uniewinniający go, zaś po kolejnych 6 latach także nie udowodniono żadnej jego winy. Powód podnosił, że na późniejszym etapie był leczony psychiatrycznie (ze względu na zaburzenia adaptacji) w związku z czym otrzymał rentę w wysokości 1200 zł. Powód wskazał, iż dokonał wyliczenia swego żądania – za okresy bezrobocia 50 miesięcy po 5.000 zł = 250.000 zł, zadośćuczynienie krzywdom psychicznym, niewyobrażalnemu cierpieniu, brakowi możliwości założenia rodziny, skazanie na 19-letnie cierpienie rodziców powoda, pozbawienie ich godnej opieki poprzez pomoc chorego psychicznie syna, utracie dobrego imienia, naruszenia godności osobistej, skazanie na samotność w nieuleczalnej chorobie miastenii – 400.000 zł oraz za okresy powolnej utraty zdrowia – choroby psychicznej (zaburzenia adaptacyjne), nieuleczalna choroba miastenia i związana z nią nieuchronna niepełnosprawność fizyczna oraz diagnozowana choroba nowotworowa krwi – 250.000 zł (replika k. 112 – 116).

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Sąd Apelacyjny w Warszawie na skutek skargi powoda o stwierdzenie przewlekłości w sprawie II K 351/14 postanowieniem z 27 marca 2017 r. sygn. akt II S 16/17 stwierdził, że w sprawie toczącej się w Sądzie Rejonowym w Grodzisku Mazowieckim pod sygn. akt II K 351/14 nastąpiła przewlekłość postępowania w okresie od 03 lipca 2003 r. do 4 czerwca 2012 r. oraz przyznał na jego rzecz sumę pieniężną w wysokości 10.000 zł. (postanowienie z uzasadnieniem k. 104 – 106v).

Sąd Apelacyjny wskazał przy tym, że sprawa z udziałem powoda jako oskarżonego w postępowaniu karnym wpłynęła do Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim 03.07.2003 r. (sygn. akt II K 264/03) – oskarżonych było łącznie 18 osób. Przewód sądowy w sprawie z udziałem powoda – po wyłączeniu jej z postępowania pierwotnego oraz szeregu innych zdarzeniach procesowych – otwarto dopiero 04.06.2012 r. Sąd Apelacyjny uznał, że w tym okresie trwającym 9 lat od wpływu aktu oskarżenia do otwarcia przewodu sądowego nie podjęto żadnych czynności zmierzających do rozpoznania sprawy.

Na rozprawie 04 czerwca 2012 r. powód wskazał, iż posiada wykształcenie wyższe, jest nauczycielem religii uzyskując dochód w wysokości 4700 zł z tytułu pracy oraz za wynajem mieszkania – jego majątkiem było mieszkanie o powierzchni 70 mkw, kawaler bezdzietny, nikogo na utrzymaniu, nie leczony w PZP i PPA (protokół k. 88 – 101)

Na rozprawie 24 lutego 2015 r. powód wskazał, iż jest doktorem teologii, jego majątkiem jest mieszkanie o powierzchni 75 mkw oraz działka rolna we wsi B. w kredycie z 2010 r. z domem w stanie surowym, dochód z tytułu zatrudnienia ok. 3.000 zł netto, bezdzietny, niekarany, w PZP, PPA nie leczony, leczony psychologicznie w poprzednim roku (protokół k. 82 – 87).

Począwszy od 26 stycznia 2015 r. powód zaczął kierować szereg pism do instytucji państwowych, zarzucając przewlekłość rozpatrywania jego sprawy przed Sądem Rejonowym w Grodzisku Mazowieckim, domagając się interwencji wobec naruszenia jego praw jako praw człowieka a także odszkodowania względnie zadośćuczynienia. Wskazywał przy tym że tak opieszałe i wieloletnie rozpoznawanie jego sprawy wyniszcza go psychicznie i rujnuje jego życie (pisma powoda z okresu 26.01.2015 – 14.06.2017 r. k. 117 – 125, pismo z 16.04.2018 r. k. 129 – 130, skarga na przewlekłość k. 126 – 130, p pismo z 23.04.2018 r. k. 131).

W dniu 27.11.2017 r, zmarła matka powoda M. P. (2) zaś w dniu 23.03.2019 r. ojciec powoda J. P. (odpis aktu zgonu k. 140 – 141).

U powoda w czasie jego pobytu w SOR w Szpitalu (...) w G. w okresie 25.06.2021 do 25.06.2021 r. zdiagnozowano(...)(dokumentacja medyczna k. 133 – 135), zaś w 2022 r.(...) (dokumentacja medyczna k. 136 – 139).

W stosunku do powoda w dniu 22.05.2023 r. wydano orzeczenie o zaliczeniu do (...) (orzeczenie k. 147).

Wyrokiem w postępowaniu karnym z 13.09.2013 r. uniewinniono powoda od zarucanych mu czynów – orzeczenie to zostało na skutek apelacji uchylone wyrokiem Sądu Okręgowego z 11.04.2014 r. i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Po ponownym procesie wyrokiem z 10 maja 2018 r. ustalono że M. P. (1) w ramach zarzucanego mu czynu dopuścił się występku kwalifikowanego z art. (...) i na podstawie art. 17 §1 pkt 6 KPK postępowanie w sprawie umorzono z uwagi na przedawnienie karalności czynu (bezsporne, replika k. 113, odpowiedź na pozew k. 76).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, w szczególności załączonej do odpowiedzi na pozew i do repliki, której autentyczności i rzetelności nie kwestionowały strony a i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby odmówić jej mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Roszczenie podlegało oddaleniu w całości jako niewykazane.

W sprawie bezsporne było, iż w stosunku do powoda jako oskarżonego w postępowaniu karnym, toczącym się przed Sądem Rejonowym w Grodzisku Mazowieckim pod sygn. II K 351/14, doszło do przewlekłości w okresie od 03.07.2003 r. do 04.06.2012 r. co zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Apelacyjnego z 27 marca 2017 r. sygn. akt II S 16/17. W związku z tym powód wskazywał na naruszenie jego dóbr osobistych – w postaci zdrowia (zdrowia psychicznego) oraz prawa do życia w rodzinie – które miało wynikać z wieloletniego trwania procesu karnego, zakończonego w stosunku do powoda wyrokiem z 10 maja 2018 r. prawomocnego z dniem 22 lutego 2019 r.

W ocenie Sądu Okręgowego powód nie wykazał istnienia podstaw do przyznania mu zadośćuczynienia, w szczególności naruszenia dóbr osobistych, krzywdy i jej rozmiaru a także adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniami, które miały spowodować krzywdę powoda a zaniechaniem pozwanego z okresu 2003 – 2012. Twierdzenia powoda w tym zakresie pozostają w subiektywnej sferze jego przekonań, ale nie zostały wykazane w rozumieniu art. 6 k.c. na gruncie kontradyktoryjnego procesu cywilnego.

Powód powoływał w toku procesu, iż wina pozwanego za przewlekłość wynika wprost z postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie II S 16/17, który stwierdzając przewlekłość przyznał powodowi sumę pieniężną w kwocie 10.000 zł – po 1000 zł za każdy rok, co powód przyjął także częściowo jako podstawę dla swoich wyliczeń zadośćuczynienia należnego ze względu na rozmiar krzywdy.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przesłankami odpowiedzialności opartej na powołanym przepisie są: bezprawność działania przy wykonywaniu władzy publicznej, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a szkodą. Natomiast jak stanowi art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1725) strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa; postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia faktu przewlekłości postępowania.

Postanowieniem z dnia 27 marca 2017 r. sygn. akt II S 16/17 Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym w Grodzisku Mazowieckim pod sygn. II K 351/14, w okresie od 03.07.2003 r. do 04.06.2012 r. nastąpiło naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki i przyznał powodowi 10.000 zł. Powołując się na wydanie powyższego orzeczenia skarżący wykazał, iż nastąpiło niezgodne z prawem zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, za które odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa. Natomiast nie udowodnił, aby na skutek przewlekłego rozpoznawania tej sprawy doznał szkody majątkowej lub niemajątkowej.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. ciężar udowodnienia faktów istotnych dla sprawy spoczywa na stronie która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Co do zasady ciężar dowodu w procesie spoczywa na stronie powodowej, ewentualne wyjątki od tego wynikają z ustawy, o czym będzie także mowa poniżej. Powód został o tym pouczony na rozprawie, Przewodniczący zaproponował mu także odroczenie rozprawy, by mógł zgłosić wnioski dowodowe, z czego powód nie skorzystał.

Stosownie do art. 415 k.c. przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej (deliktowej) są szkoda, wina po stronie odpowiedzialnej oraz adekwatny związek przyczynowy miedzy szkodą a działaniem pozwanego. Niezależnie więc od przyjętej podstawy prawnej roszczenia dochodzonego przez powoda winien on wykazać związek przyczynowo–skutkowy. O adekwatności przyczynowo-skutkowej następstw przesądza zaś normalny przebieg zdarzeń, weryfikowany przez sąd jego wiedzą o tych zdarzeniach w chwili orzekania oraz zobiektywizowane kryteria wynikające z doświadczenia życiowego i zdobyczy nauki, ale także poczucie prawne sędziego, a stosowanie w tym zakresie jakiegokolwiek automatyzmu odpowiedzialności jest niedopuszczalne. Każdorazowo, dla stwierdzenia istnienia przesłanki normalnego związku przyczynowego pomiędzy wadliwym działaniem a dochodzoną szkodą, nieodzowne jest przeprowadzenie oceny, czy szkoda nastąpiłaby także wtedy, gdyby działanie pozwanego było prawidłowe. Na gruncie niniejszego procesu oznacza to konieczność przeprowadzenia swoistego testu (poprzez postępowanie dowodowe) czy gdyby przewlekłość w sprawie karnej nie nastąpiła to szkoda czy krzywda po stronie powodowej by powstały czy też nie. Jeśli powód by wykazał, że taka szkoda by nie powstała – istniałyby przesłanki do uwzględnienia jego powództwa. Jednakże temu wymogowi powód nie sprostał.

Zgodnie z brzmieniem art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 448 k.c. znajduje zastosowanie do naruszeń jakiegokolwiek dobra osobistego (zarówno tych wymienionych w art. 23 k.c., jak i dóbr osobistych w tym przepisie niewymienionych, jeśli korzystają one z ochrony prawa), chyba że w kodeksie cywilnym bądź w odrębnych ustawach określone zostały szczególne reguły, dotyczące określonych naruszeń. Takie szczególne unormowania zawarte są np. w przepisach art. 417 ², 445, 446 § 4 k.c. Kodeks cywilny nie wskazuje expressis verbis zasad odpowiedzialności za szkodę niemajątkową w przypadku naruszeń dóbr osobistych, o których stanowi art. 448 §1 k.c. W judykaturze i doktrynie dominuje pogląd, że pokrzywdzony może żądać naprawienia krzywdy od osób, które na zasadach określonych przez ustawodawcę dla poszczególnych deliktów ponoszą za nie odpowiedzialność, co oznacza, że pokrzywdzony może domagać się zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną władczym działaniem lub zaniechaniem funkcjonariusza publicznego od Skarbu Państwa na zasadzie bezprawności. Do zdarzeń szkodzących, wskazywanych w orzecznictwie sądowym jako przesłanki dochodzenia roszczeń na podstawie art. 448 k.c. od Skarbu Państwa, należą np. zachowania naruszające godność człowieka.

W postępowaniu cywilnym z zakresu naruszenia dóbr osobistych istnieje specyficzny rozkład ciężaru dowodu bowiem powód wykazuje istnienie szkody niemajątkowej (krzywdy) i jej rozmiar, adekwatny związek przyczynowy między krzywdą a działaniem lub zaniechaniem pozwanego zaś na podstawie domniemania ustawowego pozwany ma obowiązek wykazać, że jego działanie lub zaniechanie nie było bezprawne.

Powód przy tym powoływał się na postanowienie Sądu Apelacyjnego o stwierdzeniu przewlekłości, jako prejudykacie w niniejszym postępowaniu, stojąc na stanowisku że zwalnia go to niejako od prowadzenia postępowania dowodowego. Należy wskazać że przepis art. 15 ustawy z 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nie tworzy swoistego uprawnienia do domagania się odszkodowania lub zadośćuczynienia, gdyż ma charakter normy odsyłającej i określającej zakres prejudycjalnego związania. Nie zwalnia jednak strony od obowiązku wykazania pozostałych przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa, zezwalających na zastosowanie art. 417 § 1, art. 445 k.c. lub art. 448 k.c. w postaci szkody i związku przyczynowego pomiędzy jej powstaniem a przewlekłością (wyrok SA w Warszawie z 26.03.2013 r., I ACa 1094/12, LEX nr 1339405).

Powód wprawdzie wskazywał, że jego obecny zły stan zdrowia, w szczególności stan psychiczny, jest wynikiem wieloletniego procesu karnego, jednakże nie przedstawił dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Nie wykazał ani okresów bezrobocia, ani utraty pracy. Jak zasadnie wskazywał pozwany w protokołach z 2012 i 2015 nie ma śladów aby w istotny sposób pogorszyła się wówczas sytuacja finansowa powoda. Jedynie w protokole z 2015 r. jest wzmianka o leczeniu „psychologicznym”, brak natomiast dokumentacji medycznej wskazującej na charakter tego leczenia i jego ewentualny związek z procesem karnym. Co do zasady bowiem powód ma słuszność że wieloletni proces karny jest stresem i formą obciążenia psychicznego ale zwykle nie powoduje to takich skutków, jakie wskazywał powód – nawet jeśli jest to proces wieloletni i długotrwały.

Nie jest wystarczającym wskazanie przez powoda, że śmierć jego rodziców na skutek ciężkich przeżyć związanych z jego osobą nastąpiła szybciej niż powinna, że zostali oni pozbawieni należytej opieki powoda, który borykał się ze swoimi problemami w sferze psychicznej, a obecnie także zdrowotnej. Twierdzenie to powód powinien był poprzeć dowodami w postaci zeznań świadków, dowodu z opinii biegłych czy też dokumentów przedstawiających stan zdrowia rodziców powoda oraz jego samego, na podstawie których można by zrekonstruować, iż rzeczywiście istotny wpływ na ich kondycję psychofizyczną jak również stan psychiczny i zdrowotny powoda miała przewlekłość procesu w okresie 2003 -2012. Sam bowiem fakt, że ludzie chorują i umierają nie musi się wiązać z działaniami lub zaniechaniami pozwanego. Powód wykazał, że ma obecnie problemy zdrowotne, natomiast realnie nie dowiódł, aby pomiędzy tym stanem a zdarzeniami sprzed ponad dziesięciu lat istniał związek dający się logicznie połączyć przyczyn i skutków.

Co istotne w sprawie powód sumował czas trwania procesu jako takiego i czas za który orzeczono przewlekłość – było to niezasadne. Sam zaś fakt, że powód został oskarżony i prowadzony był proces karny, w którym ostatecznie nie skazano go wyłącznie ze względu na przedawnienie karalności, a nie ze względu na uniewinnienie nie świadczy o bezprawności działań Skarbu Państwa. Bezprawność można wiązać wyłącznie w zakresie stwierdzonej przewlekłości. Należy w tym miejscu zaznaczyć iż pierwotny wyrok uniewinniający powoda został w całości uchylony, zatem w punktu widzenia prawnego został on wyeliminowany z obrotu jakby w ogóle nie zapadł a postępowanie została przeprowadzone ponownie. Nie miał on wobec powyższego – wbrew stanowisku powoda – znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Z powyższych przyczyn powództwo jako niewykazane podlegało oddaleniu, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 1.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. biorąc od uwagę aktualną sytuację zdrowotną i majątkową powoda oraz uwzględniając, że takie sytuacje jak przewlekły proces nie powinny mieć miejsca co do zasady. W ocenie Sądu Okręgowego powód wytaczając powództwo w sprawie pozostawał w silnym przekonaniu o jego zasadności, które wynikało właśnie z długotrwałości postępowania i prejudykatu w postaci orzeczenia Sądu Apelacyjnego, w zakresie bezprawności działania pozwanego. Z tych względów należało dojść do przekonania, iż obciążenie go kosztami byłoby z gruntu niesłuszne i sprzeczne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, w związku z czym postanowiono jak w sentencji w punkcie 2.

Sędzia Piotr Królikowski