Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód M. R. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w K. kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wyroku. W uzasadnieniu podał, że w czasie odbywania przez niego kary pozbawienia wolności bezpodstawnie ukarano go karą dyscyplinarną za korzystanie z modułu (...) zamontowanego w należącej do niego konsoli go gier (...). Powód podniósł, że w toku postępowania wyjaśniającego, prowadzonego przez pracowników strony pozwanej, nie wykazano, że korzystał on w ww. modułu. Pozwany wskazał także, iż był zatrudniony u strony pozwanej jako ślusarz, a w miejscu jego pracy nie było odpowiednich maseczek ochronnych, stołówki, toalet oraz pryszniców. Powód zarzucił, że musiał pracować w warunkach rażąco naruszających przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy. Wskazał także, iż nie miał dostępu do telefonu i radiowęzła, a ponadto nie trzymał nagrody, pomimo iż zwyciężył zawody sportowej. Powód podał, że powyżej opisane okoliczności spowodowały u niego szkodę na zdrowiu ogólnym i psychicznym, a także doprowadziły do wystąpienia u niego stresu, zdenerwowania i bezsilności.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana Skarb Państwa – Zakład Karny w K., wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu potwierdziła, iż powód odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w K. oraz, że był zatrudniony jako ślusarz. Strona pozwana wskazała, iż ewentualne roszczenia powoda dotyczącego warunków pracy powinny być skierowane przez niego do zatrudniającego, tj. (...), a tym samym w stosunku do strony pozwanej są bezzasadne. Podała także, iż powód został ukarany karą dyscyplinarną, po tym jak w czasie kontroli jego celi mieszkalnej ujawniono, że w należącej do niego konsoli do gier zamontowany jest moduł (...). Strona pozwana podniosła, że wymierzenie tej kary nastąpiło po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, w czasie którego wysłuchano powoda. Strona powodowa podała, ze w czasie osadzenia w Zakładzie Karnym w K. powód miał dostęp do samoinkasującego aparatu telefonicznego. Natomiast odnośnie systemu przyzywowo-radiowęzłowego podała, że jest on sukcesywnie modernizowany, a całość systemu powinna zostać ukończona w drugiej połowie 2022 roku. Strona pozwana podała również, iż powód otrzymał dyplom pamiątkowy oraz wniosek nagrodowy za osiągnięty sukces sportowy. Wskazała, że nagroda nie została przyznana z powodu odbywania przez powoda kary w zamkniętym zakładzie karnym i posiadania przez niego statusu recydywisty penitencjarnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód przybywał w Zakładzie Karnym w K. od dnia 15 marca 2018 roku do dnia 11 lipca 2019 roku jako recydywista penitencjarny. W dniu 11 lipca 2019 roku powód został przetransportowany do innego zakładu karnego.

/bezsporne/

W okresie od 22 października 2018 roku do 18 marca 2019 roku powód był zatrudniony odpłatnie w Zakładzie Karnym w K. i świadczył pracę na rzecz (...). Powód został wycofany z zatrudnienia w związku z utratą zaufania do niego przez przełożonych, po ujawnieniu w należącej do niego konsoli do gier bezprzewodowego modułu (...).

Zgodnie z umową z 9 maja 2015 roku zawartą pomiędzy stroną pozwaną a poprzednikiem prawnym (...) (tj. (...) z siedzibą w W.) zatrudnianie osób pozbawionych wolności odbywa się w trybie i na zasadach określonych w przepisach kodeksu karnego wykonawczego (§ 1 ust. 1 cyt. umowy).

Powód pracował jako ślusarz. W miejscu pracy nie było właściwej wentylacji, wydzielonych miejsc do spożywania posiłków, odpowiednich sanitariatów i pryszniców. Powód nie otrzymywał też specjalistycznych maseczek ochronnych, a także specjalnej odzieży w okresie zimowym, jak również dodatkowych posiłków w sezonie zimowych.

/dowód : umowa o zatrudnienie odpłatne skazanych z 9 lutego 2015 roku wraz z aneksami i załącznikiem, k. 50-64; karta z rejestru zatrudnienia pozwanego, k. 65, zeznania świadka K. M., k. 232v, zeznania świadka T. D., k. 232v, 233; zeznania świadka S. M., k. 256, 257v; przesłuchanie stron – w części dotyczącej zeznań powoda, k. 257, 257v//

W dniu 18 stycznia 2019 roku Ł. G. zakup dla powoda konsolę do gier (...) i tego dnia przyniósł ją do Zakładu Karnego w K.. Ł. G. zakupił tą konsolę od osoby, do której numer telefonu otrzymał od powoda, a ponadto nie oglądał tego urządzenia.

Konsola ta została wpisana do książki przyjęć sprzętu w zakładzie karnym jako (...) o nr seryjnym (...).

Sprzęt dostarczany do zakładu karnego jest wstępnie kontrolowany prze funkcjonariusza strony pozwanej w obecności osoby dostarczającej urządzenie pod kątem zgodności z wymogami kreślonymi w zarządzeniu Dyrektora Zakładu Karnego w K. w sprawie porządku wewnętrznego oraz zgodności z uzyskaną zgodą na posiadanie sprzętu. Wstępna kontrola dotyczy przede wszystkim rodzaju i wielkości sprzętu oraz posiadania złączu USB lub łączności bezprzewodowej w posiadanym urządzeniu. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości sprzęt jest zwracany osobie, która go dostarczyła.

Następie przyjęty sprzęt przechodzi szczegółową kontrolę przez technika ds. łączności, która polega na rozkręceniu sprzętu i sprawdzeniu, czy wewnątrz urządzenia nie znajdują się przedmioty niedozwolone, niebezpieczne oraz ponownemu sprawdzeniu w zarządzeniu Dyrektora Zakładu Karnego w K. w sprawie porządku wewnętrznego oraz zgodności z uzyskaną zgodą na posiadanie sprzętu. Po przejściu pozytywnej weryfikacji sprzęt jest oznaczany specjalnymi plombami, które identyfikują sprzęt sprawdzony i pozwalają na kontrole nienaruszalności urządzenia w trakcie jego eksploatacji w zakładzie karnym. Tak sprawdzony i oznaczony sprzęt jest przekazywany do magazynu sprzętu RTV, a następnie jest on wydawany osadzonym.

/dowód: pisma powoda, k. 81, 82; notatka służbowa z 17 października 2022 roku, k. 215; zarządzenie nr 12 Dyrektora Zakładu Karnego w K. z 10 stycznia 2017 roku, k. 216-219; notatka służbowa z 27 marca 2019 roku, k. 88; zeznania świadka Ł. G., k. 256v, 257/

W dniu 14 marca 2019 roku funkcjonariusze strony pozwanej przeprowadzili wizytację i przegląd celi, w tym także tej, w której przebywał powód. W trakcie kontroli ustalono, że plomby w należącej do powoda konsoli do gier (...) zostały naruszone. Następnie funkcjonariusze służby informatyczno-łącznościowej dokonali ponownego sprawdzenia tego urządzenia i stwierdzili, ze we wnętrzu konsoli podłączony jest moduł do łączności bezprzewodowej (...). Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego powodowi została wymierzona kara dyscyplinarna w postaci braku możliwości otrzymywania paczek żywnościowych przez okres trzech miesięcy.

/dowód: zarządzenie Dyrektora Zakładu Karnego w K. nr 12 z 10 stycznia 017 roku w sprawie porządku wewnętrznego (…), k. 66-71; sprawozdanie z czynności wyjaśniających ujawnienia przedmiotu niedozwolonego z dnia 27 marca 2019 roku, k. 72-26; karta zdarzenia z 14 marca 2019 roku, k. 77 notatka służbowa z 14 marca 2019 roku, k. 78; notatka służbowa z 25 marca 2019 roku, k. 79; wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej, k. 80; pisma powoda, k. 81, 82; zdjęcia, k. 83-86; notatka służbowa z 27 marca 2019 r., k. 88/

Powód i inni osadzeni mają możliwość korzystania w Zakładzie Karnym w K. z samoinkasującego aparatu telefonicznego.

(...) przyzywowo-radiowęzłowy w Zakładzie Karnym w K. jest systematycznie modernizowany. Prace w tym zakresie rozpoczęto w 2019 roku, wstrzymano je ze względu na trwająca pandemię koronawirusa. Cały system powinien być gotowy w drugiej połowie 2022 roku.

Powód otrzymał dyplom pamiątkowy za zdobycie pierwszego miejsca w zawodach sportowych organizowanych przez Dyrektora Zakładu Karnego w K., tj. w Triathlonie Niepodległości. Za wygranie zawodów na ergometrze wioślarskim i rowerze spinningowym powód wydruki decyzji, k. 91, 92/otrzymał wniosek nagrodowy

/dowód: notatka służbowa z 6 lipca 2022 roku, k. 90/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnię co do kwoty 3000 zł.

Poza sporem było, że powód odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w K. od dnia 15 marca 2018 roku do dnia 11 lipca 2019 roku jako recydywista penitencjarny oraz, ze w dniu 11 lipca 2019 roku został on przetransportowany do innego zakładu karnego.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana kwestionowała swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady, jak i wysokości. Wobec tego, w świetle art. 6 k.c., to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktu doznania krzywdy pozostającej w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym ze złymi warunkami pracy, bezpodstawnym wymierzeniem kary dyscyplinarnej, brakiem dostępu do telefonu i brakiem otrzymania nagrody za udział w zawodach sportowych, a także wykazania wysokości szkody, gdyż powód z tychże faktów wywodził dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. W tym miejscu należy podzielić pogląd zakładający szerokie rozumienie pojęcia szkody, a więc uszczerbku zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym. Wykładnia systemowa odwołująca się do podstawowej zasady odpowiedzialności z czynu niedozwolonego, a mianowicie zasady winy (art. 415), przemawia za akceptacją stanowiska, że przesłanką zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego – innego niż wymienione w art. 445 – jest co do zasady wina sprawcy szkody niemajątkowej, chociażby występowała ona w najlżejszej jej postaci, tj. niedbalstwa rozumianego jako niedołożenie należytej staranności wymaganej w stosunkach danego rodzaju (art. 355 § 1; zob. komentarz do tego przepisu).

Przede wszystkim wskazać należy, iż strona pozwana ponosi co do zasady odpowiedzialność za warunki pracy wykonywaj przez osadzonych w zakładzie karnym.

Ustawa z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2151) w art. 1 ust. 1 stanowi, iż zatrudnianie osób pozbawionych wolności odbywa się w trybie i na zasadach określonych w przepisach Kodeksu karnego wykonawczego.

Zgodnie z art. 121 § 3 k.k.w. zatrudnienie skazanego następuje za zgodą i na warunkach określonych przez dyrektora zakładu karnego, zapewniających prawidłowy przebieg odbywania kary pozbawienia wolności. W rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 lutego 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad zatrudniania skazanych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1887) w § 3 ściśle wskazano, w oparciu o co należy kierować do pracy osoby pozbawione wolności, tj. wykaz stanowisk skazanych zatrudnionych odpłatnie przy pracach porządkowych oraz pomocniczych, sporządzany przez jednostki organizacyjne Służby Więziennej, umowę o zatrudnienie odpłatne skazanych oraz umowę o zatrudnienie odpłatne skazanych lub porozumienie dotyczące warunków zatrudnienia skazanych na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło lub umowy o pracę nakładczą w przypadkach.

W przedmiotowej sprawie powód wykonywał pracę zarobkową w okresie od 22 października 2018 roku do 18 marca 2019 roku w oparciu o umowę z 9 maja 2015 roku zawartą pomiędzy stroną pozwaną a poprzednikiem prawnym (...) (tj. (...) z siedzibą w W.), zgodnie z którą zatrudnianie osób pozbawionych wolności odbywa się w trybie i na zasadach określonych w przepisach kodeksu karnego wykonawczego (§ 1 ust. 1 cyt. umowy).

Z powyższego w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości wynika, że powód nie zawarł umowy o pracę z (...), a zatem może dochodzić swoich roszczeń związanych z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy o pracę wyłącznie od strony pozwanej. Zgodnie z art. 121 § 9 k.k.c. w stosunku do skazanych zatrudnionych na podstawie skierowania do pracy nie stosuje się przepisów prawa pracy, z wyjątkiem przepisów dotyczących czasu pracy oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.

W przedmiotowej sprawie powód pracował jako ślusarz, a w związku z tym strona pozwana zobowiązana była do zapewnienia mu odpowiednich warunków pracy, określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 sierpnia 2033 roku (ze zm.) w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Warunków tych strona pozwana nie spełniła.

Powód udowodnił (zgodnie z art. 6 k.c.), że strona pozwana nie zapewniła odpowiedniej wentylacji w pomieszczeniu stolarni, właściwych maseczek oraz odpowiedniej odzieży w porze zimowej, w miejscu pracy nie było też w nim wydzielonej części do spożywania posiłków, pryszniców i właściwych toalet. Okoliczności te Sąd ustalił w oparciu o zeznania powoda oraz świadków K. M., T. D. i S. M.. W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd pominął dowód z nagrań przedłożonych przez powoda na płycie dvd albowiem zostały one uzyskane w sposób sprzeczny z obowiązującym porządkiem pranym, a zatem nie mogą stanowić dowodu w niniejszej sprawie. Sąd pominął także dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP (wnioskowany przez pełnomocnika powoda) albowiem ustalenie, czy i w jakim stopniu zostały naruszone zasady BHP w miejscu pracy powoda nie wymagało posiadania wiadomości specjalnych.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (vide: wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522). Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, zasadą jest indywidualizacja okoliczności określających rozmiar krzywdy, przy uwzględnieniu konkretnego przypadku, w którym doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Wysokość zadośćuczynienia musi mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

W przedmiotowej sprawie powód wykazał, że poprzez sprzeczne z obowiązującymi przepisami warunki pracy poniósł szkodę na zdrowiu. Wobec powyższego zasadne było przyznaje mu zadośćuczynienia w kwocie 3000 zł, a w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. Wskazać w tym, miejscu należy, iż ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał zgodnie z art.6 kc i art. 232 kpc, na powodzie.

Zgodnie z art. 123 § 4 k.k.w. skazanemu przysługuje wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy jedynie w wypadku, gdy był gotów do jej wykonania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących podmiotu zatrudniającego. W niniejszej sprawie powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, okresu kiedy nie wykonywał pracy z przyczyn dotyczących podmiotu na rzecz, którego wykonywał prace. Zeznania powoda w tym zakresie są lakoniczne i nie znajdują uzasadnienia w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Bezpodstawny jest zarzut powoda dotyczący tego, że poniósł szkodę niematerialną z uwagi na to, że został dwukrotnie ukarany za zamontowany w jego konsoli do gier moduł bezprzewodowy (...), tj. karą dyscyplinarną oraz zwolnieniem z pracy. Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 121 § 5 k.k.w. dyrektor zakładu karnego może cofnąć zgodę na zatrudnienie skazanego lub wykonywanie przez niego pracy zarobkowej z przyczyn związanych z funkcjonowaniem zakładu karnego, a zwłaszcza z jego bezpieczeństwem. O cofnięciu zgody powiadamia się pisemnie skazanego oraz podmiot zatrudniający. W przedmiotowej sprawie stwierdzenie posiadania przez powoda modułu bezprzewodowy (...) niewątpliwie stanowiło podstawę do utraty zaufania do powoda przez jego przełożonych. Stąd też Dyrektor Zakładu Karnego w K. był uprawniony, w świetle cyt. powyżej przepisu, do cofnięcia zgody powodowi na zatrudnienie z przyczyn związanych z funkcjonowaniem zakładu karnego. Powód powinien się liczyć z tym, że naruszenie porządku wewnętrznego obowiązującego w zakładzie karnym wiąże się z szeregiem konsekwencji, w tym także z możliwością utraty pracy.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut powoda dotyczący bezpodstawnego ukarania go karą dyscyplinarną za korzystanie z modułu (...), zamontowanego w należącej do niego konsoli go gier (...), w sytuacji gdy ta okoliczność nie została wykazana.

Wskazać w tym miejscu należy, iż bezsporne jest to, iż w należącej do powoda konsoli do gier (...) wykryto w dniu 14 marca 2019 roku moduł (...), którego używanie w zakładzie karnym jest zakazane. Nie ulega także wątpliwości, że po przyjęciu do zakładu karnego ww. konsoli została ona sprawdzona między innymi pod kątem posiadania modułów służących do połączenia z internetem, a następnie oplombowana zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Zakładu Karnego w K. nr 12 z 10 stycznia 2017 roku w sprawie porządku wewnętrznego. Dopiero po dokonaniu tych czynności konsola został przekazana powodowi. Zatem twierdzenia powoda, że nic nie wiedział o module (...) zamontowanym w jego konsoli należy uznać za nieprawdziwe. Dodać także należy, iż powód nie odniósł się natomiast do kwestii uszkodzenia plomb. Za niewiarygodne Sąd uznał także zeznania powoda odnośnie tego, że odebrał z magazynu (...) niewłaściwą konsolę do gier. W tym miejscu wskazać należy, iż świadek Ł. G. nie wiedział jaką konsolę zakupił dla powoda. Także powód po odebraniu konsoli z magazynu (...) nie zgłaszał żadnych nieprawidłowości co do odebranego sprzętu.

W świetle powyższego uznać należy, iż wymierzenie powodowi kary dyscyplinarnej za ujawnienie modułu (...) w konsoli do gier było zasadne i znajdowało uzasadnienie w obowiązujących przepisach, w tym także zarządzeniach Dyrektora Zakładu Karnego.

Są pominął dowód z opinii biegłego sądowego informatyka na okoliczność ustalenia, czy powód korzystał z modułu (...) albowiem okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, a ponadto powód nie posiada już spornej konsoli.

Nie zasługują również na uwzględnienie zarzuty powoda odnośnie braku odstępu do radiowęzła oraz aparatu telefonicznego. Wskazać należy, iż już sam pobyt w zakładzie karnym jest ograniczeniem wolności i pewnych swobód, jak również ograniczeniem szeroko pojętej prywatności niezależnie od tego , czy powód to akceptuje czy też nie. Co więcej, zasadniczym elementem każdej kary jest jej dolegliwość, przekładająca się także na sfery dóbr osobistych. Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że warunki odbywania kary pozbawienia wolności przez powoda, nie naruszały zasad i norm jej odbywania, a w konsekwencji nie naruszały dóbr osobistych powoda.

Twierdzenia powoda o braku dostępu do radiowęzła, czy też dostępu do telefonu nie mogą w żaden sposób stanowić o zasadności roszczenia powoda, gdyż nie stanowią wystarczających przesłanek zakwalifikowanych jako roszczenie dóbr osobistych powoda w rozumienie art. 24 kc. Trudno też przyjąć , aby niedogodności z tym związane mogły stanowić podstawę do przyjęcia odpowiedzialności strony pozwanej. Wykazać też należy, że stopień uciążliwości przebywania przez powoda w celi bez dostępu do radiowęzła był niewielki i w żaden sposób nie mógł wywołać poczucia krzywdy u powoda. Jak wielokrotnie podnoszono w judykaturze, ocena czy przez osadzenie w określonych warunkach doszło do naruszenia godności powoda wymaga odniesienia się do kryteriów obiektywnych, a nie subiektywnych odczuć powoda. Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdził, że o naruszenie dobra osobistego w postaci uchybienia godności osadzonego w zakładzie karnym nie można mówić w przypadku pewnych uciążliwości lub niedogodności związanych z samym pobytem w takim zakładzie

Bezpodstawne okazały się także zarzuty powoda odnośnie tego, że nie otrzymał nagród za udział w zawodach sportowych. Z treści notatki służbowej Dyrektora Zakładu Karnego w K. wynika, że powód otrzymał dyplom pamiątkowy za zdobycie pierwszego miejsca w Triathlonie Niepodległości oraz wniosek nagrodowy za wygranie zawodów na ergometrze wioślarskim i rowerze spinningowym

Powód nie wykazał zatem, aby doznał jakiejkolwiek szkody w rozumieniu art. 361 § 2kc w zw. z art. 417 kc, poprzez wymierzenie kary dyscyplinarnej, brak dostępu do radiowęzła i telefonu, nie udowodnił także związku przyczynowego między działaniem, zaniechaniem strony pozwanej a hipotetyczną szkodą w tym zakresie.

W przedmiocie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, Sąd orzekł na podstawie § 8 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714), powiększając je o stawkę podatku VAT.

Na podstawie przepisu art. 102 kpc Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu na rzecz strony pozwanej uznając, że w sprawie zachodzi szczególny wypadek z uwagi na długoletni pobyt powoda w zakładzie karnym oraz jego ciężką sytuacją majątkową.

Orzekając o kosztach sądowych, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na art. 113 ust. 4 u.k.s.c..

ZU/ Zarządzeniem Prezesa tut. Sądu z 30 marca 2023 roku przedłużono termin do sporządzenia uzasadnienia do dnia 14 kwietnia 2023 roku

ZARZĄDZENIE

1. odnotować;

2. odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem, że termin do wniesienia apelacji wynosi trzy tygodnie (art. 369 § 1 ¹ kpc), doręczyć pełn. z urzędu powoda oraz pełn. strony pozwanej;

3. kal. 3 tygodnie.

14 kwietnia 2023 r.