Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Robert Pabin

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2023 roku w Sieradzu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz B. K. 83.102 zł (osiemdziesiąt trzy tysiące sto dwa złote) w tym 73.000 zł (siedemdziesiąt trzy tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia oraz 10.102 zł (dziesięć tysięcy sto dwa złote) tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od kwoty:

a)  79.298 zł (siedemdziesięciu dziewięciu tysięcy dwustu dziewięćdziesięciu ośmiu złotych) od dnia 17 lipca 2021 roku do dnia zapłaty;

b)  3.644 zł (trzech tysięcy sześciuset czterdziestu czterech złotych) od dnia 14 września 2021 roku do dnia zapłaty;

c)  160 zł (stu sześćdziesięciu złotych) od dnia 4 grudnia 2021r. do dnia zapłaty;

2.  ustala, że (...) S.A. z siedzibą w W. ponosi wobec B. K. odpowiedzialność za szkody mogące powstać w przyszłości, wynikające z wypadku komunikacyjnego z dnia 17 lutego 2021 roku;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz B. K. 11.635 zł (jedenaście tysięcy sześćset trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

5.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo pokrytych z sum budżetowych od (...) S.A. z siedzibą w W. 1.723,50 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia trzy złote pięćdziesiąt groszy).

Sygn. akt IC 278/21

UZASADNIENIE

W ostatecznie skonkretyzowanym żądaniu procesowym (k.94v) wynikającym z pozwu z dnia z dnia 17 sierpnia 2021 roku (k.51) powódka B. K. reprezentowana przez r.pr. I. N. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty:

- 73.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i rozstrój zdrowia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 lipca 2021 r. do dnia zapłaty;

- 3.804 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia, rehabilitacji i wizyt lekarskich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.644 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwu a od kwoty 160 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma z 20 października 2021r. do dnia zapłaty;

- 6.768 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty opieki ze strony osób trzecich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 lipca 2021r. do dnia zapłaty.

Strona powodowa wniosła także o ustalenie, że pozwany będzie ponosił odpowiedzialności za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 17 lutego 2021 roku, które mogą objawić się u powódki w przyszłości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje żądanie powódka wskazała, że dochodzone kwoty stanowią świadczenia jakie pozwany powinien wypłacić jej tytułem rekompensaty za krzywdę i szkodę na osobie wynikłe z uszkodzeń ciała doznanych w skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 17 lutego 2021r. w miejscowości U., którego sprawca kierujący samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), korzystał w dacie wypadku w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z ochrony ubezpieczeniowej pozwanej firmy. Powódka wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił jej 47.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 2.016 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich (k.6,62). Tym nie mniej, jej zdaniem wypłacone kwoty nie rekompensują w pełni doznanej przez nią w wyniku wypadku krzywdy i szkody majątkowej na osobie.

W odpowiedzi na pozew (k.58-66) (...) S.A. z siedzibą w W. reprezentowane przez r.pr. I. N. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od przeciwnika zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że prowadził postępowanie likwidacyjne w związku z otrzymanym zgłoszeniem szkody na osobie i co do zasady przyjął swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie drogowe. Na podstawie poczynionych przez siebie ustaleń przyznał powódce świadczenie w kwocie 47.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 2.016 zł tytułem odszkodowania. W ocenie pozwanego powództwo jest bezzasadne, nieudowodnione i winno zostać oddalone w całości z uwagi na fakt, że powódka otrzymała należne jej zadośćuczynienie i odszkodowanie, które w całości skompensowało doznaną przez nią krzywdę i szkodę. Zdaniem ubezpieczyciela, wypłacona B. K. kwota w całości zaspokaja jej roszczenia. Jego zdaniem subiektywne odczucia poszkodowanej nie mogą stanowić jedynego i miarodajnego źródła oceny rozmiaru krzywdy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 17 lutego 2021 roku około godziny 11.35 w miejscowości U., D. W. kierując pojazdem marki V. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności, nie dostosował prędkości do warunków w jakich ruch się odbywał, utracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pas ruchu przeznaczony do jazdy w przeciwnym kierunku i doprowadził do zderzenia z pojazdem T. (...) nr rej. (...) kierowanym przez B. K., który to pojazd uderzył następnie w stojący przy osi jezdni z zamiarem skrętu w lewo pojazd marki V. (...) nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Właściciel pojazdu V. (...) posiadał w (...) S.A. z siedzibą w W. wykupione ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych potwierdzone polisą nr (...). Nieprawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 9 lipca 2021r Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie IIW 201/21 uznał D. W. za winnego popełnienia w dniu 17 lutego 2021r wykroczenia drogowego z art. 86 § 1 kw.

Dowód: okoliczności bezsporne, wyrok SR w Łasku (k.12), zeznania H. K. (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:06:05 do 00:30:12); zeznania K. K. (1) (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:30:12 do 00:49:44);

Na miejsce wypadku przyjechała Policja oraz Straż Pożarna, która wydobyła poszkodowaną z pojazdu. Powódka uskarżała się na silny ból klatki piersiowej oraz prawej kończyny dolnej. Przybyły na miejsce zespół pogotowia ratunkowego rozpoznał u poszkodowanej uraz wielonarządowy oraz otwarte złamanie prawego kolana oraz kości udowej i zdecydował o przetransportowaniu jej do szpitala w P.. B. K. została przyjęta na Oddział (...) Sp. z o.o. gdzie wykonano jej szereg badań diagnostycznych w tym RTG prawej kończyny dolnej i klatki piersiowej oraz TK klatki piersiowej rozpoznając u poszkodowanej: wieloodłamowe otwarte złamanie rzepki prawej z pełnym rozerwaniem aparatu wyprostnego, złamanie przezkłykciowe uda prawego, ranę szarpaną okolicy przedrzepkowej prawej, wielomiejscowe złamania żeber II-VIII po stronie prawej oraz III-VII po stronie lewej, odmę opłucnową, pogłowowe złamanie kości strzałkowej lewej, złamanie rękojeści mostka, ranę nadgarstka prawego. Poszkodowana tego samego dnia w trybie pilnym została poddana zabiegowi operacyjnemu polegającemu na opracowaniu chirurgicznym otwartego złamania rzepki, wewnętrznym ustabilizowaniu drutami K. oraz założeniu stabilizatora zewnętrznego. Po zabiegu powódka została umieszczona do dalszej hospitalizacji na oddziale urazowo – ortopedycznym. Podczas pobytu w szpitalu jej stan zdrowia systematycznie ulegał poprawie, aczkolwiek hospitalizacja ujawniała niezwiązane z wypadkiem schorzenie w postaci owrzodzenia dwunastnicy, które zostało poddane leczeniu w związku z ujawnionym krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Po koniec pobytu w szpitalu B. K. znajdowała się w stanie ogólnym dobrym. Zgłaszała bóle klatki piersiowej i mostka przy głębszym oddechu i ruchach. Z placówki została wypisana w dniu 10 marca 2021r. z zaleceniem ponownego przyjęcia na oddział w dniu 7 kwietnia 2021r. oraz stosowania diety lekkostrawnej w związku z chorobą wrzodową przewodu pokarmowego. W związku z urazem prawej kończyny dolnej poszkodowanej zalecono wykonywanie toalety miejsca wprowadzenia metalowych grotów spajających złamanie oraz zabroniono obciążania uszkodzonej nogi.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 10 marca 2021r (k.14-17);

Ze względu na obrażenia mostka oraz prawej kończyny dolnej u powódki występowały znaczne dolegliwości związane z jakimkolwiek wysiłkiem fizycznym. Złamania żeber powodowały dolegliwości bólowe znacznego stopnia, które utrzymywały się przez okres 6-8 tygodni przy czym podczas pobytu w szpitalu były łagodzone farmakologicznie. Po opuszczeniu szpitala z uwagi na skutki urazu mostka i prawej nogi B. K. wymagała pomocy osób trzecich przy wykonywaniu czynności związanych z zaspokajaniem podstawowych potrzeb życiowych przez okres 2 miesięcy w wymiarze 5 godzin dziennie a następnie przez kolejnych 6 tygodni w wymiarze 3 godzin dziennie (łącznie 447 godzin). Pomoc tę zapewniali powódce najbliżsi członkowie rodziny tj. mąż i syn. Przez pierwsze trzy tygodnie po wypadku B. K. była osobą leżącą. Do dnia 23 marca 2021r poruszała się wyłącznie przy pomocy balkonika. Po 25 marca 2021r zaczęła chodzić o dwóch kulach. Ze względu na doznane obrażenia ciała poszkodowana po opuszczeniu szpitala korzystała ze specjalistycznej opieki ortopedycznej oraz rehabilitacji finansowanej bezpośrednio przez nią samą poza systemem nieodpłatnej publicznej służby zdrowia. W celu poprawy stanu zdrowia powódka poczyniła także wydatki na wynajem sprzętu medycznego, zakup ortezy, kul łokciowych oraz sprzętu rehabilitacyjnego a także leków i farmaceutyków. Łączne wydatki poniesione z tego tytułu przez powódkę zamknęły się kwotą 3804 zł w tym 3644 zł do dnia wytoczenia powództwa oraz 160 zł w dniu 30 września 2021r. Wydatki te były uzasadnione potrzebami leczenia i rehabilitacji powypadkowej. W okresie od 7 do 9 kwietnia 2021r. B. K. ponownie przebywała w szpitalu na Oddziale (...) (...) (...) Centrum Medycznego gdzie w dniu 8 kwietnia przeszła operację usunięcia stabilizatora wewnętrznego. Od dnia 22 marca do 24 kwietnia 2021r przeszła cykl zabiegów rehabilitacyjnych w gabinecie fizjoterapeutycznym A. L. gdzie odbyła 16 wizyt. W dniach od 28 kwietnia do 28 maja 2021r poszkodowana była rehabilitowana na Oddziale (...) Szpitala w Ł.. Zarówno na rehabilitację w prywatnym gabinecie jak i do szpitala była zawożona z domu samochodem dwa razy w tygodniu. Po serii zabiegów usprawniających zespół dysfunkcyjno – bólowy prawej kończyny dolnej, uzyskano poprawę lokomocji. Powódka zaczęła poruszać się przy pomocy jednej kuli którą używała mnie więcej przez około miesiąc czasu. Ponadto uzyskano zmniejszenie dolegliwości bólowych (...) z 6 do 3. W dniach 19 i 20 lipca 2021r B. K. ponownie skorzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w gabinecie A. L.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 9 kwietnia 2021r (k.22-22v); karta informacyjna leczenia na oddziale rehabilitacji (k.23-24); raport z fizjoterapii (k.26-30); rachunki i faktury (k.31-44, 100); opinia Z. P. z zakresu ortopedii (k.202-204,219); opinia A. K. za zakresu chirurgii (k.229-234, 254) opinia J. G. za zakresu pulmonologii (k.273-278);

Rekonwalescencja powypadkowa była dla powódki ciężkim okresem w życiu. Cierpiała fizycznie ale także psychicznie co skutkowało korzystaniem z pomocy psychologicznej. Przed wypadkiem była osobą w pełni sprawną fizycznie. Nie uskarżała się na dolegliwości ze strony narządów ruchu. Po wypadku sytuacja ta uległa zmianie. Niemożność samodzielnego funkcjonowania, zajmowania się domem i wykonywania ulubionych przez siebie prac ogrodowych wzmagało u poszkodowanej poczucie krzywdy. Miała obawy przed podróżowaniem samochodem zwłaszcza w sytuacji w której sama musiała go prowadzić. Od czasu wypadku robiła to zatem zawsze w asyście męża.

Dowód: zeznania H. K. (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:06:05 do 00:30:12); zeznania K. K. (1) (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:30:12 do 00:49:44); zeznania B. K. (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:49:44 do 01:11:00);

W wyniku wypadku z dnia 17 lutego 2021r. powódka doznała otwartego wieloodłamowego złamania rzepki prawej z rozerwaniem aparatu wyprostnego, złamania przezkłykciowego kości udowej prawej, ran szarpanych okolicy przedrzepkowej prawej, wielomiejscowego złamania żeber II i VIII po stronie prawej oraz III-VII po stronie lewej, odmy opłucnowej, podgłowowego złamania strzałki lewej, złamania rękojeści mostka, rany nadgarstka prawego. Z punktu widzenia ortopedycznego złamanie mostka z przemieszczeniem, które uległo wygojeniu z deformacją skutkuje trwałym 10% uszczerbkiem na zdrowiu zgodnie z poz. 59 tabeli oceny procentowej stałego i długotrwałego uszczerbku stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. Pomimo wykonanych zabiegów chirurgicznych oraz rehabilitacji prawy staw kolanowy powódki nie powrócił do stanu sprzed wypadku. Występuje u niej utrwalony deficyt czynnego wyprostu stawu kolanowego wynoszący 20 ^o . Powyższe skutkuje trwałym 10% uszczerbkiem na zdrowiu zgodnie z pkt 155 tabeli. Utrzymujące się u B. K. ograniczenie sprawności prawej kończyny dolnej nie zostanie nigdy zlikwidowane niezależnie od zastosowanej terapii. W efekcie sprawne wykonywanie przez powódkę wszystkich czynności związanych z dłuższym chodzeniem, pracą fizyczną, klękaniem jest w sposób uzasadniony utrudnione. Złamanie podgłowowe strzałki lewej spowodowało trwały 3% uszczerbek na zdrowiu zgodnie z pkt 159 tabeli.

Dowód: opinia Z. P. z zakresu ortopedii (k.202-204,219);

Z punktu widzenia pulmonologicznego w wyniku wypadku powódka doznała stłuczenia miąższu płucnego, odmy opłucnowej, mnogiego złamania żeber od II do VIII po stronie prawej (8 żeber) oraz od III do VII po stronie lewej (5 żeber). Dodatkowo doznała złamania rękojeści mostka. W przypadku kilku żeber złamanie było wieloodłamowe. Podczas pobytu w szpitalu powódka była wydolna oddechowo. Dalszym następstwem stłuczenia płuc były stwierdzone jeszcze w dniu 2 marca 2021r zmiany niedodymowo-zapalne w obrębie płuca prawego oraz płyn w prawej jamie opłucnowej. Powyższe zmiany po zastosowaniu antybiotykoterapii ustąpiły w okresie miesiąca od wypadku i ni spowodowały trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Złamanie 13 żeber spowodowało u powódki trwałe naruszenie ich budowy anatomicznej skutkujące 10% trwałym uszczerbkiem na zgodnie z poz. 58a tabeli oceny procentowej stałego i długotrwałego uszczerbku stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. Złamanie mostka spowodowało u powódki trwały 10% uszczerbek na zdrowiu zgodnie z poz. 59 tabeli. Aktualny stan pulmonologiczny B. K. jest dobry. Nie wymaga ona leczenia pulmonologicznego, natomiast okresowe bóle rusztowania kostnego związane ze złamaniem żeber może zwalczać przyjmując niesteroidowe leki o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Z punktu widzenia pulmonologicznego powódka jest trwale wyleczona z następstw doznanego w dniu 17 lutego 2021r urazu klatki piersiowej. Okresowe bóle kostne klatki piersiowej, chociaż uciążliwe, nie rzutują w istotny sposób na stan ogólny powódki.

Dowód: opinia J. G. za zakresu pulmonologii (k.273-278);

Złamanie mostka oraz żeber skutkowało trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki także z punktu widzenia lekarza chirurga. Złamanie mostka skutkuje 10 % uszczerbkiem zgodnie z poz. 59 tabeli a złamanie żeber 10% procentowym uszczerbkiem zgodnie z poz. 58a tabeli. Z punktu widzenia lekarza chirurga powódka została wyleczona z następstw powyższych urazów.

Dowód: opinia A. K. za zakresu chirurgii (k.229-234, 254)

W piśmie z dnia 18 maja 2021r. powódka zgłosiła pozwanemu szkodę żądając 250.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 9.882 zł tytułem odszkodowania za opiekę osób trzecich niezbędną powódce przez 90 dni w wymiarze 6 godzin dziennie przy przyjęciu stawki godzinowej w wysokości 18,30 zł odpowiadającej obowiązującej od 1 stycznia 2021r minimalnej stawce godzinowej wynikającej z Rozporządzenia Rady Ministrów z 15 września 2020r (Dz.U.2020.1596). Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany pismem z dnia 16 lipca 2021 r. co do zasady uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powódce 47.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 2016 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich (12 tygodni x 21godz/tyg. x 8 zł/h).

Dowód: zgłoszenie szkody (k.45-47); decyzja pozwanego (k.48-49); tekst rozporządzenia (k.50);

B. K. ma obecnie 65 lat. Pomimo ograniczeń ruchowych związanych z deficytem wyprostu prawego stawu kolanowego jest osobą w pełni samodzielną. Mieszka wraz z mężem w domu położonym w W.. Przed wypadkiem pracowała jako pomoc szwalni, przy czym od 55 roku życia korzysta ze świadczenia emerytalnego z KRUS którego wysokość w listopadzie 2021r wynosiła 1100 zł miesięcznie. Po zakończeniu procesu leczenia i rehabilitacji wróciła do prowadzenia domu i swoich codziennych obowiązków. Nadal, podczas chodzenia odczuwa jednak dolegliwości bólowe prawej nogi co ogranicza ją w możliwości wykonywania pracy zarobkowej oraz niektórych prac w ogrodzie. Ma poczucie zagrożenia i samodzielnie boi się jeździć samochodem.

Dowód: zeznania H. K. (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:06:05 do 00:30:12); zeznania K. K. (1) (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:30:12 do 00:49:44); zeznania B. K. (ReCourt z 23.11.2021r. od 00:49:44 do 01:11:00);

Powyższy stan faktyczny w większości – niesporny między stronami, został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy osobowy i nieosobowy materiał dowodowy. Sąd w całości uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe oraz prywatne w tym akta szkodowe pozwanego i dokumentację medyczną powódki. Jako wiarygodne sąd uznał zeznania świadków oraz powódki. Zeznania te są spójne i logiczne oraz znajdują potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Zdaniem sądu brak jest okoliczności podważających ich wiarygodność. Jako w pełni prawidłowe sąd uznał opinie zasadnicze i uzupełniające biegłych Z. P., J. G. i A. K.. Zdaniem Sądu opinie te są pełne, spójne, zrozumiałe i pozbawione sprzeczności. Biegli w sposób logiczny i dla sądu w pełni przekonujący wyjaśnili jakie skutki dla zdrowia B. K. spowodował wypadek drogowy w którym uczestniczyła. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega na tym, że Sąd nie może badać jej pod kątem wiarygodności a jedynie pod kątem prawidłowości oceniając logiczność wywodów biegłego, ich spójność oraz to czy odpowiada on na postawione tezy dowodowe (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 23 lipca 2014r w sprawie III Aua 462/13). Dopiero w sytuacji gdy według oceny sądu opinia biegłego opiera się na błędnych założeniach metodologicznych, sprzecznych z mającymi zastosowanie do jej wydania przepisami prawa, niekompletnych bądź wadliwych założeniach faktycznych, jest niespójna, bądź zawiera błędy logiczne, względnie zawiera niepoddające się ocenie wnioski, co prowadzi do konkluzji, że opinia ta jest nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd powinien dopuścić dowód z opinii innego biegłego (por. wyrok SN z dnia 16 stycznia 2014r wydany w sprawie IV CSK 219/13). Analizując wskazane opinie w tym kwestionowane przez pozwanego opinie biegłych J. G. i A. K. pod kątem przydatności dla rozstrzygnięcia sporu sąd tego rodzaju wadliwości nie zauważył, dlatego też oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika pozwanego o wydanie kolejnej opinii uzupełniającej uznając, że nie znajduje on uzasadnienia w świetle art. 286 k.p.c. Sformułowany w tym zakresie wniosek strony nie zawiera żadnych zasługujących na uwzględnienie zarzutów odnoszących się do poprawności zastosowanych przez biegłych metod badawczych, przyjętych parametrów, dokonanych wyliczeń lecz stanowi wyłącznie subiektywną ocenę faktów dokonaną przez stronę pozwaną i polemikę z końcowymi wnioskami opinii. Niezadowolenie strony z końcowych wniosków opinii nie uzasadnia dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej lub tego samego lub innego biegłego.

Pozwany, zarówno w odpowiedzi na pozew jak i w toku postępowania przed sądem nie kwestionował podstaw faktycznych i prawnych swojej odpowiedzialności gwarancyjnej. Nie zgłaszał na te okoliczność żadnych wniosków dowodowych. Co więcej, jej istnienie potwierdził wypłacając na rzecz powódki częściowe zadośćuczynienie oraz odszkodowanie. W tym stanie rzeczy sądu uznał te fakty za niesporne.

Sąd zważył co następuje

Powództwo jest zasadne i podlega częściowemu uwzględnieniu. Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się, do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Nie ulega wątpliwości, że właściciel samochodu osobowego, którym spowodował wypadek, zawarł z pozwaną firmą ubezpieczeniową obowiązkową umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zgodnie z wymogami ustawy z dnia 22 maja 2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2019.2214tj.). W czasie objętym ochroną ubezpieczeniową sprawca wypadku prowadząc pojazd doprowadził do potrącenia powódki- przechodzącej na zielonym świetle przejściem dla pieszych, w skutek czego doznała ona obrażeń ciała.

W tym stanie rzeczy po stronie prowadzącego pojazd mechaniczny powstał obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody zgodnie z treścią art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. Odpowiedzialność sprawcy wypadku opierała się na zasadzie winy i nie była przez pozwanego kwestionowana. W tym stanie rzeczy poszkodowana powódka na podstawie art. 822 § 4 k.c. może dochodzić swego roszczenia bezpośrednio od (...) S.A. z siedzibą w W.. Odpowiedzialność pozwanego wobec powódki za skutki potrącenia jej przez kierowcę samochodu osobowego V. nie budzi wątpliwości i nie była w toku procesu sporna.

Punktem wyjścia dla dalszych rozważań winno być stwierdzenie, iż w sprawie o naprawienie szkody, w sytuacji gdy ścisłe udowodnienie żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, sąd może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (art. 322 k.p.c.).

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego tytułu koszty. Bez wątpienia w rozpoznawanej sprawie na koszty związane z usuwaniem następstw uszkodzenia ciała powódki składają się wszelkie koszty poniesione przez nią w celu poprawy stanu zdrowia a także koszty opieki. Tutejszy Sąd popiera w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Lublinie w sprawie I ACa 537/21, który to wskazał, że nie jest konieczne, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty opieki, gdyż nawet opieka świadczona przez najbliższych członków rodziny nieodpłatnie, stanowi element należnego poszkodowanemu odszkodowania.

W niniejszym postępowaniu Sąd uznał za zasadne zasądzenie kwoty 3804 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków, środków medycznych służących do rehabilitacji oraz wydatków na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne (k.31-44, 100), a także kwoty 6.298 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich (tj. 60 dni po 5 godzin + 49 dni po 3 godz. razem 447 godz. x 18,60 zł = 8.314 zł minus wypłacone 2.016 zł). tj. łącznie kwoty 10.102 zł o czym orzekł jak w pkt 1 orzeczenia. Jako wysokość stawki godzinowej kosztów opieki osób trzecich sąd przyjął kwotę 18,30 zł odpowiadającą obowiązującej od 1 stycznia 2021r minimalnej stawce godzinowej wynikającej z Rozporządzenia Rady Ministrów z 15 września 2020r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2021r. (Dz.U.2020.1596). Wskazane wydatki zostały poniesione w związku z wypadkiem i doznanymi obrażeniami ciała i miały na celu poprawę stanu zdrowia poszkodowanej. W tym stanie rzeczy obowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za wszelkie ujemne następstwa jakie wypadek wywołał w sferze majątkowej poszkodowanej, w związku z doznanymi przez nią obrażeniami ciała. Na podstawie art. 481 § 1 k.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki ustawowe odsetki od kwoty 6.298 zł od dnia 17 lipca 2021 r. tj. od dnia następnego po dacie udzielenia powódce odpowiedzi na zgłoszone żądanie wypłaty odszkodowania z tytułu kosztów opieki osób trzecich uwzględnione jedynie częściowo (tj. do kwoty 2.016 zł). Od kwoty odszkodowania zasądzonego tytułem zwrotu wydatków poniesionych na koszty leczenia i rehabilitacji w zakresie zgłoszonym w pozwie tj. od kwoty 3.644 zł sąd zasądził odsetki od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pozwu albowiem żądanie zapłaty w/w tym zakresie nie było wcześniej zgłaszane pozwanemu. Natomiast od kwoty 160 zł zgłoszonej przez powódkę w piśmie z dnia 20 października 2021r. (k.94-95v) sąd zasądził odsetki od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu w/w pisma (k.122) co nastąpiło 3 grudnia 2021r. Powódka przed złożeniem w/w pisma w toku sprawy nie żądała bowiem od pozwanego zapłaty w/w kwoty. Zdaniem Sądu ubezpieczyciel we wskazanych datach był w posiadaniu wszystkich niezbędnych informacji wystarczających do podjęcia decyzji o wypłacie żądanej kwoty. Dlatego też od tamtego czasu pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednia sumę tytułem zadośćuczynienia. Jak ustalono trwały uszczerbek na zdrowiu powódki z tytułu następstw wypadku wynosi łącznie 33 procent w tym 10 procentowy uszczerbek dotyczący złamanego mostka (pkt. 59 rozporządzenia) oceniany zarówno w aspekcie ortopedycznym, chirurgicznymi i pulmonologicznym oraz 10 procentowy uszczerbek dotyczący połamanych żeber (pkt 58a rozporządzenia) oceniany zarówno w aspekcie chirurgicznymi jak i pulmonologicznym. Biorąc pod uwagę rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanej wynikający z odniesionych obrażeń ciała których następstwami stały się między innymi:



24 dniowa hospitalizacja (21 dni + 3 dni);



dwie operacje chirurgiczne;



długotrwałe dolegliwości bólowe utrzymujące się do dnia dzisiejszego w tym znacznego stopnia przez okres pierwszych 8 tygodni po wypadku;



utrzymujący się przez pierwszych kilka tygodni dyskomfort w zakresie samodzielnego poruszania się i konieczność korzystania z asysty przy załatwianiu potrzeb fizjologicznych;



unieruchomienie prawej kończyny dolnej w stabilizatorach wewnętrznym i zewnętrznym na okres 1 miesiąca i 19 dni oraz konieczność poruszania się przy pomocy balkonika (przez 1 miesiąc i 6 dni) a następnie kul ortopedycznych do końca maja 2021r.;



konieczność korzystania z pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego przez ponad trzy miesiące;



niemożność wykonywania pracy zarobkowej i sprawowania obowiązków domowych;



konieczność poddania się łącznie 18 zabiegom rehabilitacyjnym;



trwały deficyt ruchowy prawej kończyny dolnej w zakresie czynnego wyprostu stawu kolanowego wynoszący 20 ^o



zaburzenia lekowe,

Sąd przyjął, że z tytułu uszczerbku na zdrowiu powódce należy się zadośćuczynienie w łącznej kwocie 130.000 zł. Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd miał na względzie wiek powódki skutkujący dłuższym aniżeli u osób młodych procesem leczenia. Sąd miał na względzie fakt, że stwierdzony u B. K. uszczerbek na zdrowiu ma charakter trwały i żadne leczenie nie daje możliwości przywrócenia wcześniejszego stanu zdrowia. W konsekwencji na chwila obecną, pomimo leczenia i znacznego upływu czasu powódka nie odzyskała i nie odzyska stanu zdrowia tj. stanu narządu ruchu sprzed wypadku. Okoliczności te uzasadniają zdaniem sądu przyjęcie kwoty 130.000 zł tytułem zadośćuczynienia - jako w pełni zasadnej i mieszczącej się w granicach wyznaczonych treścią art. 445 § 1 k.c. Należy bowiem podkreślić, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa suma zadośćuczynienia powinna przedstawiać realną i odczuwalną dla poszkodowanego wartości ekonomiczną, przynoszącą mu równowagą emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpnie psychiczne. Kwota ta nie może stanowić jednak wartości nadmiernej w stosunku do doznanej krzywdy i winna być utrzymana w rozsądnych granicach, co wynika z kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia. Ponadto do wypadku doszło z wyłącznej winy kierowcy V., który najechał na prawidłowo poruszającą się po drodze, swoich samochodem powódkę. W toku niniejszego postępowania nie było zatem mowy o przyczynieniu się powódki do powstałej szkody. Na uwagę zasługuje także fakt, że dyskomfort odczuwany przez poszkodowaną w związku z posiadanym w następstwie wypadku ograniczeniami ruchowymi może wiązać się z poczuciem wstydu skrępowania, rezygnacji z niektórych form aktywności a w konsekwencji może wywoływać negatywne przeżycia psychiczne w przyszłości. Przy czym biorąc po uwagę podeszły wiek powódki należy zakładać, że z wraz z procesem starzenia się doznane w następstwie wypadku ograniczenia ruchowe będą dla niej coraz bardziej odczuwalne, co również należy uwzględnić ustalając wysokość zadośćuczynienia.

Mając powyższe na uwadze, aby wyliczyć należne powódce zadośćuczynienie należało odjąć od niego już wypłaconą sumę zadośćuczynienia tj. 47.000 zł. W efekcie należne powódce zadośćuczynienie wynosi 83.000 zł. Powódka w pozwie zażądała kwoty 73.000 zł a sąd pozostawał związany żądaniem. Dlatego też ostatecznie sąd zasądził kwotę zadośćuczynienia zgodnie z żądaniem pozwu orzekając jak w pkt 1. Na podstawie art. 481 § 1 k.c. sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki ustawowe odsetki od kwoty 73.000 zł od dnia 17 lipca 2021 r. tj. od dnia następnego po dacie udzielenia powódce odpowiedzi na zgłoszone żądanie wypłaty zadośćuczynienia uwzględnione jedynie częściowo. Zdaniem Sądu ubezpieczyciel we wskazanej dacie był w posiadaniu wszystkich niezbędnych informacji wystarczających do podjęcia decyzji o wypłacie żądanej kwoty. Dlatego też od tamtego czasu pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Zgodnie z Uchwała Sądu Najwyższego z 24.2.2009 r., III CZP 2/09 Sąd uznał, że art. 442 ¹ § 3 kc nie wyklucza istnienia interesu prawnego osoby dochodzącej naprawienia szkody wyrządzonej na osobie w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące ujawnić się w przyszłości o czym orzekł jak w pkt 2 wyroku i ustalił, że (...) S.A. z siedzibą w W. ponosi wobec powódki odpowiedzialność za szkody mogące powstać w przyszłości, wynikające z wypadku komunikacyjnego z dnia 17 lutego 2021 roku.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo o czym orzekł jak w pkt 3 niniejszego orzeczenia.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Pozwana przegrała spór niemal w całości dlatego sąd uznał, że powinna w całości pokryć koszty procesu poniesione przez powódkę w wysokości 11.635 zł stanowiącej suma opłat od pozwu i pisma rozszerzającego powództwo 4.171 zł (k.11), 30 zł (k.94) kosztów zastępstwa procesowego i substytucji 17 zł (k.10), 5400 zł, 17 zł (k.107) oraz zaliczki na opinię biegłych 2000 zł (k.114a).

O kosztach należnych Skarbowi Państwa Sąd orzekł stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i obciążył nimi w całości pozwanego. W konsekwencji na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu 1723,50 zł odpowiadające sumie tymczasowych wydatków poniesionych przez Skarb Państwa na koszty pozyskania dokumentacji medycznej (k.197) i opinii biegłych (k.236, 256, 280).