Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie, Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Potyraj

Protokolant: Kamila Grzybek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2023 roku w S.

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria)

przeciwko Ł. O.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Ł. O. na rzecz (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria) kwotę 2514,79 zł (dwa tysiące pięćset czternaście złotych i siedemdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 15 września 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego Ł. O. na rzecz (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria) kwotę 1202,67 zł (tysiąc dwieście dwa złote i sześćdziesiąt siedem groszy) z tytułu zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 291/23

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą w Szwajcarii wniósł o zasądzenie od pozwanego Ł. O.:

1.  kwoty 2.500 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 15 września 2021 r. do dnia zapłaty,

2.  kwoty 610,21 zł bez dalszych odsetek,

3.  kwoty 14,79 bez dalszych odsetek

4.  zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów wpisu sądowego, kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kosztów zastępstwa procesowego poniesionych w toku niniejszego postępowania jak i w elektronicznym postępowaniu upominawczym według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. w W. umowę pożyczki. Strona pozwana zobowiązała się do zwrotu udzielonej pożyczki wraz z prowizją oraz odsetkami na zasadach określonych w umowie. Na podstawie umowy pierwotny wierzyciel dokonał przelewu kwoty pożyczki w wysokości 2.500 zł na rachunek bankowy pozwanego. Prowizja za udzielenie pożyczki została ustalona w umowie na kwotę 610,21 zł, a odsetki zostały określone na kwotę łączną 14,79 zł. Strona pozwana nie skorzystała z prawa do odstąpienia od umowy pożyczki ani nie dokonała całkowitej spłaty pożyczki w terminie określonym w umowie. Na mocy umowy z dnia 26.03.2021 r. oraz aktu cesji z dnia 03.11.2021 r. powód nabył od pierwotnego wierzyciela wierzytelność dochodzoną w niniejszym postępowaniu od pozwanego.

(pozew – k. 4-5)

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności norm prawem przepisanych.

Pozwany podniósł następujące zarzuty: brak legitymacji czynnej po stronie powoda, nieudowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości oraz stosowanie przez pożyczkodawcę w treści umowy klauzul niedozwolonych. W uzasadnieniu wskazano, że strona powodowa nie wykazała umocowania dla podmiotu, który miał zawrzeć umowę pożyczki w imieniu pożyczkodawcy. Powód nie przedstawił wiarygodnych dowodów potwierdzających, aby pozwany złożył oświadczenie woli o związaniu się umową pożyczki stanowiących źródło roszczeń powoda. Strona powodowa nie wykazała, że zostały spełnione wymagania proceduralne dotyczące zawarcia umowy pożyczki, a więc, że pozwany zarejestrował się na stronie internetowej należącej do pożyczkodawcy, założył profil klienta, aby składał wniosek o pożyczkę czy żeby nastąpiła weryfikacja jego danych osobowych. Pozwany zanegował, by wskazany przez stronę powodową mail oraz numer telefonu należały do strony pozwanej, a także aby numer rachunku bankowego, z którego mogła zostać dokonała opłata 0,01 zł oraz, na który miał nastąpić przelew środków z tytułu rzekomo zawartej umowy pożyczki należały do strony pozwanej. Pozwany podniósł także, że w treści umowy powód zastosował klauzule niedozwolone w zakresie w jakim postanowienia umowy przewidują obowiązek uiszczenia przez pozwanego prowizji w wysokości 610,21 zł.

(odpowiedź na pozew – k. 44-50v)

W dniu 12 września 2023 r. zobowiązano pozwanego do przedstawienia w terminie 7 dni oświadczenia pozwanego w przedmiocie wyrażenia zgody na zwolnienie (...) S.A. z tajemnicy bankowej w celu ustalenia czy pozwany był lub pozostaje właścicielem rachunku bankowego o nr (...) pod rygorem ujemnych skutków procesowym z art. 233 § 2 k.p.c.

W odpowiedzi na ww. zobowiązanie pełnomocnik pozwanego nie przedłożył zgody pozwanego na zwolnienie (...) S.A. z tajemnicy bankowej wskazując, że wezwanie Sądu do dostarczenia przez pozwanego dowodu na powołany przez powoda konkretny fakt jest nieuprawnionym i wysoce niesprawiedliwym przerzucaniem przez Sąd zasady ciężaru dowodzenia.

(zobowiązanie – k. 73, pismo procesowe pozwanego z dnia 29.09.2023 r. – k. 80-80v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2021 r. pozwany Ł. O. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...) przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość.

Całkowita kwota pożyczki została określona na 3125,00 zł. Na kwotę tę składały się: 2.500 zł tytułem kwoty całkowitego limitu pożyczki, 14,79 zł tytułem odsetek, 610,21 zł tytułem prowizji. Całkowita kwota pożyczki miała zostać zwrócona w terminie 30 dni tj. do dnia 15 sierpnia 2021 r.

Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy, warunkiem zawarcia Umowy P. było uprzednie utworzenie przez Pożyczkobiorcę Profilu Klienta na S. Internetowej i posiadanie przez Pożyczkobiorcę aktywnego Profilu Klienta.

Zgodnie z § 4 ust. 2, dane podane przez Pożyczkobiorcę podczas procesu rejestracji muszą być prawdziwe. Podanie nieprawdziwych danych, w szczególności wprowadzających Pożyczkodawcę lub P. w błąd oraz skutkujących doprowadzeniem do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Pożyczkodawcy, może rodzić odpowiedzialność cywilną lub karną Pożyczkobiorcy.

Zgodnie z § 4 ust. 8, pożyczkobiorca po podaniu danych osobowych wymaganych w procesie rejestracji otrzymuje wiadomość SMS na podany przez niego numer telefonu komórkowego z kodem weryfikacyjnym. Wymagane jest poprawne wprowadzenie kodu weryfikacyjnego z wiadomości SMS na (...) Klienta na S. Internetowej.

Zgodnie z § 4 ust. 9, w celu zakończenia procesu rejestracji Pożyczkobiorca dokonuje jednorazowego przelewu Opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 (...) (słownie: jeden grosz) z Rachunku Bankowego Pożyczkobiorcy na Rachunek Bankowy Pożyczkodawcy albo korzysta z dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego.

Zgodnie z § 4 ust. 10, pożyczkobiorca jako tytuł Opłaty rejestracyjnej podaje tytuł wskazany w wiadomości e-mail przesianej na adres e-mail Pożyczkobiorcy podany w procesie rejestracji, jak również wskazany na Profilu Klienta na S. Internetowej. Jeżeli tytuł przelewu Opłaty rejestracyjnej jest niepoprawny lub dane właściciela rachunku bankowego, z którego opłata została dokonana są niezgodne z danymi podanymi w procesie rejestracji, to Pożyczkodawca lub P. mają prawo odrzucić bądź wstrzymać proces rejestracyjny.

Zgodnie z § 4 ust. 12, po otrzymaniu od Pożyczkobiorcy Opłaty rejestracyjnej lub po skorzystaniu z dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego, a także po zweryfikowaniu danych podanych przez Pożyczkobiorcę podczas utworzenia Profilu Klienta na S. Internetowej, Pożyczkodawca lub P. informuje Pożyczkobiorcę o wyniku dokonanej weryfikacji, poprzez wystanie wiadomości SMS lub poprzez wysłanie wiadomości na adres e-mail podany przez Pożyczkobiorcę podczas tworzenia Profilu Klienta.

Zgodnie z § 5 ust. 5, w przypadku podjęcia przez Pożyczkodawcę pozytywnej decyzji o zawarciu Umowy P. Pożyczkodawca za pomocą P. niezwłocznie przesyła na wskazany przez Pożyczkobiorcę adres e-mail następujące dokumenty:

a) Umowę P. wraz z załącznikami, w tym w szczególności wzorem oświadczenia o odstąpieniu od Umowy P.,

b) Formularz Informacyjny dotyczący P..

Zgodnie z § 5 ust. 7, pożyczkodawca przekazuje przelewem bankowym Całkowitą Kwotę P. Wypłaconej na Rachunek Bankowy Pożyczkobiorcy po zawarciu Umowy P. nie później niż w ciągu 2 dni roboczych.

Zgodnie z § 6 ust. 1, w wyniku zawarcia Umowy P. Pożyczkobiorca zobowiązuje się do zapłaty w Terminie Spłaty P. na Rachunek Bankowy Pożyczkodawcy Całkowitej Kwoty do Zapłaty, na którą składają się:

a) kwota pożyczki,

b) odsetki kapitałowe,

c) prowizja.

Zgodnie z § 8 ust. 1, w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki Pożyczkodawca zastrzega sobie możliwość naliczenia odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5.5 punktów procentowych w stosunku rocznym (odsetki maksymalne za opóźnienie). W przypadku zmiany wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie prowadzące do pobierania przez Pożyczkodawcę odsetek w wysokości przekraczającej zmienioną wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, Pożyczkodawca samoistnie, obniży oprocentowanie do wartości odpowiadającej nowej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. W przypadku zmiany odsetek maksymalnych za opóźnienie polegającej na ich podwyższeniu, Pożyczkodawca jest uprawniony do naliczenia zaktualizowanej wysokości odsetek za opóźnienie, zawiadamiając o tym Pożyczkobiorcę, na trwałym nośniku pozwalającym na jego zapisanie lub wydrukowanie.

W dniu 16 lipca 2021 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej strona pozwana otrzymała od pożyczkodawcy na wskazany przez siebie podczas rejestracji adres mailowy lucas.eagle@wp.pl komplet dokumentacji w postaci potwierdzenia złożenia wniosku, potwierdzenia przyznania pożyczki wraz z formularzem informacyjnym oraz umową pożyczki nr (...).

W dniu zawarcia ww. umowy pożyczki pożyczkodawca (...) Sp. z o.o. w W. przelał na rachunek bankowy o numerze (...) kwotę 2.500 złotych tytułem pożyczki o numerze (...) udzielonej Ł. O..

W przewidzianym umową terminie tj. do dnia 15 sierpnia 2021 r. pozwany nie dokonał zwrotu pożyczonej kwoty.

(dowód: umowa pożyczki – k. 9-10v, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej – k. 11-11v, korespondencja e-mail – k. 63-64, umowa pośrednictwa kredytowego – k. 65-65v)

Na mocy umowy ramowej z dnia 26 marca 2021 roku oraz aktu cesji z dnia 03 listopada 2021 roku (...) sp. z o.o. dokonała przelewu wierzytelności przysługującej jej od strony pozwanej na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria).

W przedłożonym przez powoda załączniku nr 2 do aktu cesji z dnia 03 listopada 2021 r. („wykaz wierzytelności”) wierzytelność wobec pozwanego została zindywidualizowana w następujący sposób: Imię i Nazwisko: Ł. O., PESEL: (...), Numer umowy: (...), Kapitał: 2.500 zł, Odsetki: 14,79 zł, Prowizje: 610,21 zł, Odsetki karne za/za opóźnienie: 34,63 zł, Ł. kwota do zapłaty: 3159,63 zł.

W dniu 08 listopada 2021 r. skierowano do pozwanego Ł. O. zawiadomienie o przelewie wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty kwoty 3 167,13 zł z tytułu umowy pożyczki nr (...).

(dowód: zawiadomienie – k. 13, akt cesji z 03.11.2021 r. – k. 13, załącznik nr 2 – k. 13v-14, oświadczenie – k. 15, ramowa umowa przelewu wierzytelności z 26.03.2021 r. – k. 16-17v, aneks nr (...) z 27.06.2022 r. – k. 16, pełnomocnictwo – k. 19)

W dniu 28 lipca 2022 r. powód wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę na jego rzecz od pozwanego kwoty łącznej (...),00 z tytułu zawartej w dniu 16 lipca 2021 r. umowy pożyczki nr (...).

W dniu 07 września 2022 r. Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniósł pozwany. Postanowieniem z dnia 24 lutego 2023 r. Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty, umorzył postępowanie w całości i orzekł o kosztach postępowania.

(dowód: pozew – k. 23-23v, nakaz – k. 23v, sprzeciw – k. 30v, postanowienie – 31)

Sąd zważył co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów w postaci umowy pożyczki z dnia 16 lipca 2021 r., potwierdzenia wykonania transakcji płatniczych, ramowej umowy przelewu wierzytelności z dnia 26 marca 2021 r. oraz aktu cesji z dnia 03 listopada 2021 r. wraz z załącznikiem nr 2 stanowiącym wykaz wierzytelności. Prawdziwość dokumentów nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności z urzędu.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającym zakresie.

Powód wywodził roszczenie z umowy pożyczki nr (...) z dnia 16 lipca 2021 roku zawartej przez pozwanego Ł. O. z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, na podstawie której pożyczono pozwanemu kwotę 2.500 złotych. Powód dochodził od pozwanego zwrotu pożyczonego kapitału wraz z prowizją i odsetkami za opóźnienie w spłacie pożyczki. Wierzytelność z tego tytułu powód nabył na podstawie umowy ramowej z dnia 26 marca 2021 roku oraz aktu cesji z dnia 03 listopada 2021 roku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym na datę zawarcia umowy pożyczki, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Powyższa ustawa dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to umowa która spełnia wymagania przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Ponadto przepisy dopuszczają zawarcie takiej umowy na odległość zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną stanowiącym, iż świadczenie usług drogą elektroniczną w rozumieniu ustawy oznacza wykonanie usługi świadczonej bez jednoczesnej obecności stron (na odległość), poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba, że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. W żadnym z tych przepisów ww. ustawy nie określono skutków prawnych niedochowania formy pisemnej, a więc można przyjąć, że została ona zastrzeżona pod rygorem utrudnień dowodowych. Okoliczność zaś, że nie została zawarta w wymaganej przez ustawę o kredycie konsumenckim formie pisemnej powoduje jedynie ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności, ustawa nie przewiduje bowiem rygoru nieważności. Przy czym zgodnie z treścią art. 74 § 2 k.c., pomimo niezachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo, jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma.

W ocenie Sądu uznać należy, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. W konsekwencji sam brak podpisu pozwanego pod umową pożyczki nie stanowi o uznaniu, że między stronami nie doszło do zawarcia umowy pożyczki.

W toku niniejszego postępowania pozwany podnosił, że strona powodowa nie wykazała faktu skutecznego nabycia przedmiotowej wierzytelności, a także faktu zawarcia umowy i jej wykonania przez pożyczkodawcę.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Obowiązek natomiast przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, stosownie do treści przepisu art. 6 k.c., że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę natomiast winien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.).

Z uwagi na podniesione przez pozwanego zarzuty, na powodzie – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał zatem obowiązek wykazania, że pomiędzy jego poprzednikiem prawnym a pozwanym doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki i że na jej podstawie na własność pozwanego została przeniesiona wskazana w umowie kwota pożyczki, tj. 2.500 złotych, a także że pozwany nie wywiązał się z obowiązku zwrotu pożyczki i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie. Nadto powód winien udowodnić, że nabył przedmiotową wierzytelność.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powodowej. Powód powoływał się na fakt nabycia wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanego na podstawie umowy cesji (art. 509 §§ 1 i 2 k.c.). Na potwierdzenie faktu nabycia wierzytelności powód przedstawił poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym dokumenty w postaci umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 26 marca 2021 r., aktu cesji z dnia 03 listopada 2021 r. wraz z ograniczonym o dane innych dłużników załącznikiem nr 2, z którego wynika objęcie przedmiotem umowy także wierzytelności dochodzonej przeciwko pozwanemu w niniejszym postępowaniu. W wykazie wierzytelności, stanowiącym załącznik do aktu cesji z 03.11.2021 r. zawarte zostały dane stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika przenoszona wierzytelność oraz wskazano osobę dłużnika. Wierzytelność została więc sprecyzowana poprzez wskazania osoby dłużnika oraz źródła zobowiązania i jego wysokości. Wraz z pozwem powód przedłożył także oświadczenie potwierdzające dokonanie zapłaty ceny zakupu określonej w umowie cesji. Także kwestia umocowania osób zawierających umowę cesji wierzytelności nie budziła wątpliwości – do pozwu dołączono pełnomocnictwo do zawarcia umowy cesji w imieniu powoda dla r.pr. G. B.. Upoważnienie do reprezentacji (...) Sp. z o.o. podlega weryfikacji na podstawie jawnych danych w KRS. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, strona powodowa udowodniła, że nabyła od (...) Sp. z o.o. w W. wierzytelność wobec Ł. O. wynikającą z umowy pożyczki numer (...).

Wskazać nadto należy, że w judykaturze akceptowany jest pogląd, że wykazanie określonego faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy może nastąpić nie tylko na podstawie treści całego dokumentu ale również i na podstawie wyciągu z niego, zwłaszcza w sytuacji, gdy dokument obejmuje znaczną ilość pozycji ( por. uzasadnienie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 czerwca 2014 roku, V ACz 577/14). Dlatego przedstawienie przez powoda jedynie wyciągu z listy wierzytelności ujawniającego wyłącznie dane pozwanego i przysługującej wobec niego wierzytelności nie pozbawia tego wyciągu mocy dowodowej.

Z tych względów zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej okazał się niezasadny.

Strona powodowa w ocenie Sądu wykazała również, że pomiędzy pozwanym a jej poprzednikiem prawnym doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki i jej wykonania – przeniesienia na własność pozwanego będącej przedmiotem umowy kwoty 2.500 złotych. Do skutecznego zawarcia umowy pożyczki konieczne jest ustalenie, że doszło do złożenia skutecznych oświadczeń woli dwóch stron: pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy. Zgodnie z treścią przepisu art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Sąd zważył, że powód przedstawił wydruk umowy pożyczki zawartej na odległość, korespondencję e-mail pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą, potwierdzenie uiszczenia opłaty 0,01 zł potwierdzającej rejestrację (bankowe potwierdzenie przelewu) oraz potwierdzenie wypłaty na wskazany w umowie i zweryfikowany numer konta bankowego kwoty pożyczki w wysokości 2.500 zł (potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej przez operatora (...) S.A.). W ocenie Sądu z przedstawionych przez stronę powodową dowodów wynika domniemanie faktyczne złożenia przez pozwanego oświadczenia woli dotyczącego umowy pożyczki z dnia 16 lipca 2021 roku. Domniemanie to należy wyprowadzić z zestawienia treści samej umowy pożyczki (k.9-10), potwierdzenia uiszczenia opłaty weryfikacyjnej w kwocie 0,01 zł (k.11v), wydruku z systemu strony powodowej w zakresie wysłanych do pozwanego wiadomości e-mail (k. 63-64) oraz z potwierdzenia wypłaty przedmiotu umowy pożyczki (k. 11). Data umowy pożyczki, oznaczenie tej umowy, wysokość przedmiotu umowy odpowiada treści potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej. Umowa pożyczki dotyczyła 2.500 złotych i taka sama kwota została wypłacona Ł. O. przez powoda w dniu zawarcia umowy, to jest 16 lipca 2021 roku. Dodatkowo z wydruku z systemu strony powodowej wynika, że zgodnie z postanowieniami ramowej umowy pożyczki, pożyczkodawca przesłał w dniu 16 lipca 2021 r. umowę pożyczki na adres e-mail pozwanego. Wszystkie te czynności są skorelowane w czasie i niewątpliwie tworzą jedną spójną całość. W tym miejscu należy zauważyć, iż dowód wydania przedmiotu pożyczki obciąża niewątpliwie pożyczkodawcę. Może on posługiwać się wszelkimi środkami dowodowymi. Wśród nich, jako najbardziej skuteczne należy wymienić dowody na piśmie, np. pokwitowanie, rewers, recepis, skrypt dłużny, oblig itp. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2002 roku, I CKN 1086/99, LexPolonica nr 2253346). Strona powodowa złożyła na tę okoliczność dowód przelewu na kwotę 2.500 złotych, dokonany 16 lipca 2021 roku na rachunek bankowy pożyczkobiorcy, z którego w tym samym dniu pozwany uiścił opłatę rejestracyjną niezbędną do zakończenia procesu rejestracji na portalu pożyczkowym poprzednika prawnego strony powodowej. W tytule płatności została nadto wskazana umowa pożyczki zawarta przez pozwanego w dniu 16 lipca 2021 r.

Sąd zważył, że z uwagi na zakres obowiązywania tajemnicy bankowej powód nie miał możliwości przedstawić bezpośredniego dowodu, iż rachunek bankowy, na który została przelana pożyczka, należał do pozwanego. Powód wniósł o zobowiązanie strony pozwanej do przedstawienia w terminie 7 dni oświadczenia pozwanego w przedmiocie wyrażenia zgody na zwolnienie (...) S.A. z tajemnicy bankowej w celu ustalenia czy pozwany był lub pozostaje właścicielem rachunku bankowego o nr (...) pod rygorem zastosowania skutków określonych w art 233 § 2 k.p.c. Zważywszy, że bez takiego współdziałania pozwanego strona powodowa nie miała możliwości prawnej przeprowadzić wnioskowanego dowodu, Sąd uwzględnił wniosek powoda i zobowiązał pozwanego do wyrażenia takiej zgody w zakreślonym terminie pod rygorem ujemnych skutków procesowych z art. 233 § 2 k.p.c. Strona pozwana nie wykonała powyższego zobowiązania, wskazując, że wezwanie Sądu do dostarczenia przez pozwanego dowodu na powołany przez powoda konkretny fakt jest nieuprawnionym i wysoce niesprawiedliwym przerzucaniem przez Sąd zasady ciężaru dowodzenia.

Przepis art. 231 k.p.c. stanowi, że sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne). Domniemanie faktyczne przewidziane w art. 231 k.p.c. jest środkiem pozwalającym ustalić określony element stanu faktycznego, konstruowany z uwzględnieniem reguł art. 233 § 1 k.p.c., a tym samym należy do kręgu czynności dotyczących ustaleń faktycznych i oceny dowodów. Może mieć więc zastosowanie, gdy faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy nie można udowodnić wprost za pomocą dostępnych środków dowodowych lub przeprowadzenie dowodów na taką okoliczność byłoby istotnie utrudnione - w takiej sytuacji, na podstawie całokształtu materiału dowodowego, opierając się na innych, udowodnionych faktach, sąd może wyprowadzić logiczny wniosek co do zaistnienia tego innego faktu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 grudnia 2020 roku, I CSK 34/19).

Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 233 § 1 k.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Stosownie do treści art. 233 § 2 k.p.c. sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Stanowisko, że „nikt nie może być zobowiązany do dowodzenia przeciwko sobie” jest sprzeczne z zasadą prawdy materialnej, wysłowionej w art. 3 k.p.c. , ale i pomija obowiązek procesowy stron wynikający z art. 248 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem każdy zobowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód istotny dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne. Strona nie może ponadto odmówić przedstawienia dokumentu, jeżeli szkoda, na którą byłaby przez to narażona, polega na przegraniu sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 2015 roku, III CSK 483/16). Konsekwencją prawną wobec sytuacji niedostarczenia dowodu do sądu przez powoda czy pozwanego, czy też wobec wszelkich przeszkód stawianych przez stronę podczas przeprowadzania postępowania dowodowego, jest ocena takich zachowań przez sąd na podstawie zasady swobodnej oceny, czyli według doświadczenia życiowego sądu oraz reguł logiki. To sąd zatem ma ocenić, jakie znaczenie nadać zachowaniu strony polegającym na niedostarczeniu dowodu do sądu, czy też innym przeszkodom stawianym przez stronę podczas przeprowadzania dowodów. Biorąc pod uwagę ogólną regułę, na podstawie której strony obowiązane są przedstawiać sądowi dowody potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy oraz dawać wyjaśnienia zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek (art. 3 k.p.c. i 232 k.p.c.), należy stwierdzić, że nieuzasadniona odmowa strony, stanowiąca przeszkodę w przeprowadzeniu dopuszczalnego dowodu, może być przez sąd oceniona negatywnie dla strony odmawiającej, przy analizie ostatecznego wyniku postępowania dowodowego w sprawie - art. 233 § 2 (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 1996 roku, II CRN 197/95). Sąd, kierując się doświadczeniem życiowym oraz logiką, może przyjąć twierdzenia strony za udowodnione, mimo że nie przeprowadzono dowodów, które miały wykazać, że twierdzenia tej strony są prawdziwe. Jednakże nieprzeprowadzenie tych dowodów wynikało z faktu, że dowody nie zostały dostarczone do sądu przez przeciwnika procesowego, który był w ich posiadaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 1975 roku, III CR 844/74).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że w świetle materiału dowodowego zaoferowanego przez stronę powodową niezłożenie przez pozwanego oświadczenia o wyrażeniu zgody na zwolnienie z tajemnicy bankowej (...) S.A. należało uznać za uniemożliwienie przeprowadzenia dowodu, podważającego twierdzenie pozwanego, iż nie zawarł spornej umowy pożyczki. Uzyskanie informacji o posiadaczu tego rachunku oraz o wpływie środków na rachunek bankowy wymagało współdziałania strony pozwanej, ponieważ informacje te objęte są tajemnicą bankową. Pozwany przekonany o prawdziwości zgłoszonych przez siebie twierdzeń, że nie otrzymał dochodzonej pożyczki, nie miał żadnych podstaw, by odmówić zgody na potwierdzenie tej okoliczności przez bank. Odmowa udzielenia takiej zgody w ocenie Sądu stanowiła przyznanie faktu, że przedmiotowy rachunek należał jednak do pozwanego oraz że na ten rachunek wpłynęła kwota spornej pożyczki. Fakt rzeczywistego wykonania pożyczki potwierdza z kolei fakt uprzedniego zawarcia umowy pożyczki przez strony.

W tej sytuacji Sąd uznał za udowodniony fakt zawarcia umowy pożyczki kwoty 2500 zł przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem i fakt wykonania umowy przez pożyczkodawcę oraz brak wywiązania się przez pozwanego z obowiązku zwrotu pożyczki.

Niezależnie od powyższych ustaleń, zdaniem Sądu, należało jednak podzielić zarzuty pozwanego o stosowaniu przez poprzednika prawnego powoda niedozwolonych postanowień umownych w zakresie w jakim postanowienia te przewidują obowiązek uiszczenia przez pozwanego prowizji w wysokości 610,21 zł.

Sąd zważył, iż umowa stron miała charakter umowy konsumenckiej. Poprzednik prawny powoda jest przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek. Pozwany zawarł umowę pożyczki gotówkowej jako osoba fizyczna, w celu niezwiązanym z działalnością gospodarczą, a więc jako konsument. W takiej sprawie Sąd z urzędu bada, czy umowa wiążąca strony zawiera niedozwolone klauzule umowne.

Zgodnie z art. 385 ¹§ 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W niniejszej sprawie postanowienia umowy pożyczki były uprzednio sformułowane wg wzorca stosowanego przez poprzednika prawnego powoda i nie zostały z pozwanym indywidualnie uzgodnione. I nawet akceptacja warunków umowy przez pozwanego nie zmienia faktu, iż pozwany nie miał wpływu na ich treść, nie były one z nim bowiem uzgadniane. Brak jest w tej sprawie jakichkolwiek dowodów wskazujących na prowadzenie negocjacji przez strony. Przeciwnie z załączonych dokumentów wynika, że cały proces ubiegania się o pożyczkę i zawarcia umowy odbywał się na warunkach sformułowanych wyłącznie przez poprzednika prawnego powoda.

Nadto, w ocenie Sądu postanowienia umowne dotyczące ustalenia prowizji nie określają głównych świadczeń stron. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej warunki umowy wchodzące w zakres pojęcia „głównego przedmiotu umowy” to takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę (tak wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-621/17). Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 czerwca 2004 roku w sprawie I CK 635/03, że „pojęcie głównego świadczenia stron należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy”.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. umowa pożyczki może mieć charter zarówno odpłatny, jak i nie przewidywać wynagrodzenia za jej udzielnie. Zatem postanowienia dotyczące opłat, prowizji w umowie pożyczki nie definiują charakterystycznego dla tej umowy świadczenia, a więc nie dotyczą świadczenia głównego w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 października 2021 roku w sprawie III CZP 43/20, wskazując dodatkowo, że „okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.)”. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni to zapatrywanie podziela, jak i wskazania Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawarte w wyroku z dnia 3 września 2020 r. w sprawie C-84/19, że „artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, zmienionej dyrektywą (...) należy interpretować w ten sposób, że warunek umowny dotyczący pozaodsetkowych kosztów kredytu, który określa ten koszt poniżej ustawowego pułapu i który przenosi na konsumenta koszty działalności gospodarczej kredytodawcy, może powodować znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, gdy obciąża konsumenta kosztami nieproporcjonalnymi w stosunku do świadczeń i do kwoty otrzymanego kredytu, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego”.

Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 26 marca 2020 r., sygn. C-779/18 „naczelną zasadą Dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich było zapewnienie, aby umowy zawierane z konsumentami nie zawierały nieuczciwych warunków i aby konsument był chroniony przed takimi warunkami w możliwie wysokim stopniu. Tak określona reguła ogólna nie pozwala zatem na przyjęcie, że spod jakiejkolwiek kontroli sądu wyłączone są zapisy umów zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami, jeśli budzą uzasadnione wątpliwości co do ich zgodności z dobrymi obyczajami”. W w/w orzeczeniu podkreślono, że w polskim systemie prawnym pozaodsetkowe koszty kredytu obliczane są na podstawie wzoru niezależnego od rzeczywiście świadczonych usług i zasobów wykorzystywanych przez przedsiębiorcę. Oznacza to, że konsument nie ma możliwości zapoznania się z prawdziwymi kosztami kredytu i pozbawiony zostaje informacji o swej sytuacji prawnej w dacie zawarcia umowy. Nie jest bowiem w stanie zweryfikować czy ich wysokość została ustalona w sposób odpowiadający kosztom poniesionym przez przedsiębiorcę.

W niniejszej sprawie pozwany w umowie zobowiązał się do zwrotu pożyczki z odsetkami oraz do zapłaty pozaodsetkowych kosztów pożyczki, w tym prowizji. Koszt ten został określony kwotowo, natomiast w treści umowy ani w żadnych innych dokumentach przedłożonych pozwanemu przy zawieraniu umowy nie wyjaśniono podstaw naliczenia tej prowizji i jej wysokości. Zgodnie zaś z art. 385 ² k.c. oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. nie wiążą konsumenta te postanowienia umowne, które kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Działanie niezgodne z ww. klauzulą to takie, które jest „nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania” (K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, t. I, Legalis 2020, uwagi do art. 385 ¹ § 1 k.c.). Z kolei przez pojęcie rażącego naruszenia interesów konsumenta rozumie się „nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków wynikających z umowy na jego niekorzyść, skutkującą niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelnym traktowaniem” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18).

W tej sprawie, ustalone w umowie pożyczki koszty w postaci prowizji nie zostały w żaden sposób wyjaśnione. W związku z tym na podstawie treści umowy konsument nie był w stanie określić, jakich kosztów one dotyczą i czy ich wysokość jest adekwatna do charakteru świadczonej usługi, z którą są związane. Postanowienia umowne, zwłaszcza w umowach konsumenckich, winny być przejrzyste, to znaczy zrozumiałe z językowego, gramatycznego punktu widzenia, ale także sformułowane w taki sposób, by konsument mógł na ich podstawie ocenić konsekwencje ekonomiczne tych postanowień dla niego (tak m.in. (...) w wyroku z dnia 3 marca 2020 r., G. del M. G., C-125/18, EU:C:2020:138, pkt 50). W zakresie prowizji nie przedstawiono żadnych kryteriów ustalenia tych kosztów, ani nie wskazano, jakich usług one dotyczą. Użyte sformułowania „prowizja” są niejednoznaczne, bowiem „prowizja” w obrocie prawnym używana jest na określenie wynagrodzenia pośrednika, jak i pewnej opłaty pobieranej przez pożyczkodawcę za sam fakt udzielenia kredytu, pożyczki czy rozpatrzenia wniosku pożyczkowego jako procent od wnioskowanej/udzielonej sumy pożyczki. Zatem powstaje wątpliwość, jaki jest charakter prowizji w tym wypadku.

Nadto, Sąd zważył, iż wysokość prowizji została w umowie ustalona na kwotę 610,21 zł przy wypłaconej kwocie pożyczki 2.500 zł. Z treści umowy pożyczki ani okoliczności towarzyszących nie wynikało, by opłata prowizyjna w kwocie 610,21 zł pozostawała w jakimkolwiek związku z konkretnymi wydatkami poniesionymi w związku z realizacją tej umowy. Powód nie przedstawił sposobu naliczenia takiej kwoty prowizji ani kosztów poniesionych w związku z realizacją tej konkretnej umowy. Dlatego w ocenie Sądu postanowienia umowne dotyczące naliczenia prowizji są nieprzejrzyste, nieprecyzyjne. Przez to, że nie precyzują konkretnych kosztów czy usług, których dotyczą, stanowią przejaw nielojalności kontraktowej i są sprzeczne z dobrymi obyczajami. W ocenie Sądu wysokość prowizji została ustalona w sposób wygórowany, naruszając interesy pozwanego. Wysokość prowizji nie miała żadnego jasnego powiązania z kosztami faktycznie poniesionymi przez powoda przy realizacji tej konkretnej umowy. Zatem, mimo że wysokość tej prowizji została ustalona w taki sposób, który pozwalał na nieprzekroczenie maksymalnych kosztów pozaodsetkowych określonych w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, to ustalenie jej stanowiło nadużycie przewagi kontraktowej poprzednika prawnego powoda jako pożyczkodawcy. Prowizja ustalona w oderwaniu od faktycznych kosztów pożyczkodawcy jest dodatkowym wynagrodzeniem za korzystanie przez pozwanego z pożyczonego kapitału, poza pobieranymi przez powoda odsetkami umownymi. Dlatego w ocenie Sądu można uznać, iż jej ustalenie ma na celu obejście przepisów regulujących instytucję odsetek maksymalnych. Prowadzi to do naruszenia interesów pozwanego jako konsumenta. Na pozwanym spoczywały bowiem nadmierne dodatkowe obciążenia poza obowiązkiem zapłaty odsetek, w oderwaniu od ponoszonych przez powoda kosztów, a więc w sposób, który zachwiał ekwiwalentnością świadczeń stron na niekorzyść pozwanego jako konsumenta. Dlatego postanowienie umowne dotyczące naliczenia prowizji w kwocie 610,21 zł Sąd uznał za niewiążące na podstawie art. 385 ¹ § 1 k.c.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, na mocy art. 720 k.p.c. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w zw. z art. 385 ¹ § 1 k.c. oraz art. 6 k.c. Sąd w pkt. I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę łączną 2 514,79 zł (2,500 zł tytułem należności głównej oraz 14,79 zł tytułem odsetek) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2 514,79 zł od dnia 15 września 2021 r. do dnia zapłaty. Powód był uprawniony do naliczania odsetek w wysokości wskazanej w umowie. Zgodnie z art. 359 § 2 ² k.c. powodowi należne są odsetki maksymalne za opóźnienie, zgodnie z jego żądaniem, od całości kwoty kapitału.

Dalej idące powództwo (a więc co do kwoty prowizji 610,21 zł) Sąd oddalił na podstawie przywołanych wyżej przepisów prawa stosowanych a contrario, o czym orzeczono w pkt. II sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., art. 100 zdanie 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Z uwagi na to, iż powództwo zostało uwzględnione w 80,47 % (2 514,79 zł/3125 zł), kosztami procesu w tym zakresie należało obciążyć pozwanego, a w pozostałej części powoda.

Na koszty procesu w niniejszej sprawie składały się:

a) koszty poniesione przez powoda w postaci: opłaty od pozwu w wysokości 200 zł, kosztów zastępstwa procesowego powoda w toku niniejszego postępowania w wysokości 917 zł (wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 900 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i opłata skarbowa w kwocie 17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego powoda poniesione w elektronicznym postępowaniu upominawczym w kwocie 900 zł (ustalone na podstawie § 3 ust. 1 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych)

b) koszty poniesione przez pozwanego w postaci kosztów zastępstwa procesowego pozwanego w wysokości 917 zł (wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 900 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia

Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i opłata skarbowa w kwocie 17 zł).

Łącznie suma kosztów procesu wyniosła 2 634 zł. Pozwany winien był ponieść 80,47 % tych kosztów, a więc 2 119,67 zł, a poniósł 917 zł. Dlatego należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 202,67 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu w sprawie ( (...),67 - 917 zł), o czym orzeczono w pkt. III sentencji wyroku. Sąd na zasadzie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądził od ww. kwoty także odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.