Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2022 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie, Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Potyraj

Protokolant: Kamila Grzybek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2022 roku

sprawy z powództwa G. K.

przeciwko Gminie M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda G. K. kwotę 49 900 zł (czterdzieści dziewięć tysięcy i dziewięćset złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a)  250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) od dnia 02 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 lipca 2017 roku do dnia zapłaty,

c)  525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 01 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty,

d)  525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 01 września 2017 roku do dnia zapłaty,

e)  525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 02 października 2017 roku do dnia zapłaty,

f)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 listopada 2017 roku do dnia zapłaty,

g)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

h)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 03 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty,

i)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,

j)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 marca 2018 roku do dnia zapłaty,

k)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 02 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,

l)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 maja 2018 roku do dnia zapłaty,

m)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty,

n)  1500 zł (tysiąc pięćset złotych) od dnia 02 lipca 2018 roku do dnia zapłaty,

o)  525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 01 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty,

p)  525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 01 września 2018 roku do dnia zapłaty,

q)  525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 02 października 2018 roku do dnia zapłaty,

r)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 listopada 2018 roku do dnia zapłaty,

s)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty,

t)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

u)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

v)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 marca 2019 roku do dnia zapłaty,

w)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 02 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty,

x)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 02 maja 2019 roku do dnia zapłaty,

y)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 01 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

z)  2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) od dnia 02 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda G. K. kwotę 5141,75 zł (pięć tysięcy sto czterdzieści jeden złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) z tytułu zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 389/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 maja 2020 roku powód G. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy M. S. na jego rzecz kwoty 36.300 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

a)  300 zł od dnia 29 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

b)  3000 zł od dnia 01 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

c)  3000 zł od dnia 01 lipca 2017 roku do dnia zapłaty;

d)  3000 zł od dnia 01 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty;

e)  3000 zł od dnia 01 września 2017 roku do dnia zapłaty;

f)  3000 zł od dnia 01 października 2017 roku do dnia zapłaty;

g)  3000 zł od dnia 01 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

h)  3000 zł od dnia 01 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

i)  3000 zł od dnia 01 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

j)  3000 zł od dnia 01 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

k)  3000 zł od dnia 01 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

l)  3000 zł od dnia 01 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

m)  3000 zł od dnia 01 maja 2018 roku do dnia zapłaty;

n)  3000 zł od dnia 01 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że żądana kwota obejmuje odszkodowanie za niedostarczenie przez Gminę M. S. lokalu socjalnego na rzecz M. K. z dziećmi, mimo uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 31 grudnia 2014 r. stwierdzającego obowiązek Gminy do złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Z tego względu powód był pozbawiony możliwości swobodnego korzystania z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ul. (...), którego jest właścicielem. Powód wyjaśnił, że dochodzi w sprawie kwoty odszkodowania za jeden rok, wraz z odsetkami ustawowymi, za okres, w którym Gmina nie zapewniła lokalu socjalnego tj. od dnia 29 maja 2017 r. Powód dodał, że lokatorzy zajmują nadal przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego, nie opłacają kosztów eksploatacji w związku z czym powód ponosi z tego tytułu szkodę, dodatkowo nie może wynająć przedmiotowego lokalu. Dochodzona pozwem kwota pochodzi natomiast z wyliczenia 12 miesięcy x 3.000 zł plus kwota 300 zł za maj 2017 roku.

(k. 2-4 – pozew, k. 10 – pismo powoda z dnia 15 czerwca 2020 r.)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 06 sierpnia 2020 r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 467/20 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Sopocie uwzględnił żądanie pozwu w całości.

(k. 12 - nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 06 sierpnia 2020 roku w sprawie I Nc 467/20)

Pozwem z dnia 19 czerwca 2021 roku powód G. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy M. S. na jego rzecz kwoty 37.500 złotych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

a)  1500 zł od dnia 19 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

b)  3000 zł od dnia 01 lipca 2018 roku do dnia zapłaty;

c)  3000 zł od dnia 01 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

d)  3000 zł od dnia 01 września 2018 roku do dnia zapłaty;

e)  3000 zł od dnia 01 października 2018 roku do dnia zapłaty;

f)  3000 zł od dnia 01 listopada 2018 roku do dnia zapłaty;

g)  3000 zł od dnia 01 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

h)  3000 zł od dnia 01 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty;

i)  3000 zł od dnia 01 lutego 2019 roku do dnia zapłaty;

j)  3000 zł od dnia 01 marca 2019 roku do dnia zapłaty;

k)  3000 zł od dnia 01 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

l)  3000 zł od dnia 01 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

m)  3000 zł od dnia 01 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty;

tytułem odszkodowania za niedostarczenie przez Gminę M. S. lokalu socjalnego na rzecz M. K., N. K. i S. K. orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 31 grudnia 2014 r. oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód przytoczył tożsame argumenty jak w pozwie z dnia 29 maja 2020 r.

Pozew zarejestrowano w sprawie I Nc 438/21 w Sądzie Rejonowym w Sopocie.

(k. 193-196 – pozew, pismo k. 202-207 – pismo powoda z dnia 28 lipca 2021 r. k. 203-210)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 18 sierpnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 438/21 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Sopocie uwzględnił żądanie pozwu w całości.

(k. 214 - nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 sierpnia 2021 roku w sprawie I Nc 438/21)

Od powyższych nakazów zapłaty sprzeciw wniosła pozwana Gmina M. S., zaskarżając nakazy zapłaty w całości, kwestionując zasadność powództw w całości i wnosząc o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego od powoda na rzecz pozwanej według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska w obu sprawach pozwana zarzuciła, że powód przez cały okres tj. co najmniej od wydania wyroku eksmisyjnego do chwili obecnej, wynajmował większość lokalu o metrażu 128 m ², pozostawiając M. K. i jej dzieciom do dyspozycji jeden pokój (15 m ²) z używalnością kuchni i łazienki. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że z pism M. K. wynika, że pozostałe pomieszczenia były stale wynajmowane, a w okresach wakacyjnych niejednokrotnie w lokalu mieszkało 15 osób. Nadto M. K. była zmuszona ponosić koszty energii elektrycznej dla całego lokalu, bowiem powód nie zainstalował osobnego licznika obejmującego pomieszczenia, z których korzystali jego najemcy. Do chwili obecnej lokal figuruje w głównych portalach oferujących kwatery do wynajęcia pod nazwą: (...). Pozwana wskazała, że lokal od lat przynosi dochód powodowi. Pomimo tych okoliczności powód skierował do Gminy M. S. pismo, w którym wskazywał, że lokal zajmuje wyłącznie M. K. wraz z córką N., a także że możliwe dochody z wynajmowanego lokalu kształtują się nawet na poziomie 5.000 zł miesięcznie. W ocenie pozwanej jednak biorąc pod uwagę wskazane powyżej dowody, nie ma podstaw do stwierdzenia, że właściciel nie uzyskiwał dochodów z lokalu, natomiast za jego niewielką część zajmowaną przez p. K. nie uzyskałby żądanej kwoty czynszu komercyjnego w wysokości 3.000 zł miesięcznie. Tym bardziej, że stan techniczny lokalu jest bardzo zły. W roku 2017 w części lokalu zajmowanej przez M. K. z dziećmi stan instalacji elektrycznej groził pożarem, czego dowodem jest negatywna ekspertyza elektryka. Pozwana zakwestionowała także okres, za który zostały ustalone odsetki ustawowe za opóźnienie wskazując, że korekty okresu, za które powód żąda przyznania odsetek wymagają następujące dni: 29 maja 2017 r. (sobota); 01 lipca 2017 r. (sobota), 01 października 2018 r. (niedziela), 01 kwietnia 2018 r. (niedziela). Powyższe daty żądania odsetek stoją bowiem w sprzeczności z treścią art. 115 k.c.

(k. 14-16 - sprzeciw pozwanej z dnia 12 sierpnia 2020 roku, k. 221-222 sprzeciw pozwanej z dnia 24 sierpnia 2021 r.)

W odpowiedziach na oba sprzeciwy powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko co do kwoty żądanego odszkodowania.

W uzasadnieniach odpowiedzi na sprzeciwy powód wyjaśnił, że nieruchomość mieszcząca się w S. przy ul. (...) nie jest przez niego wynajmowana co najmniej od września 2019 r. do chwili obecnej. Przyznał, że pani M. K. miała do swojej dyspozycji jeden pokój a także ogólnie dostępną kuchnię i łazienkę. Niemniej z powodu niewłaściwego korzystania przez M. K. z wyżej wskazanych pomieszczeń wynajmowanie reszty nieruchomości było utrudnione do tego stopnia, że powód musiał ostatecznie zrezygnować nawet z najmu okazjonalnego. Powód potwierdził, że po przejęciu nieruchomości próbował ją wynająć, jednak często chętni po obejrzeniu nieruchomości rezygnowali z najmu z powodu warunków w panujących w lokalu. W nieruchomości panował nieprzyjemny odór wydobywający się z pokoju p. K.. Jak później okazało się p. K. trzymała tam pełno rzeczy – ubrań, papierów, przedmiotów, które wypełniały cały pokój. Na lince rozciągniętej przez całe pomieszczenie często suszyły się ubrania, co przy słabej wentylacji, spowodowało pojawienie się przy oknach, na ścianach i zgromadzonych w pomieszczeniach rzeczach dużej ilości wilgoci oraz pleśni. Pomieszczenie prawdopodobnie było rzadko sprzątane. Często pod drzwiami do pokoju pani K. leżały pełne worki ze śmieciami. Powód przed przyjazdem najemców zmuszony był zawsze do gruntownego sprzątania kuchni i łazienki, które zawsze były bardzo zabrudzone przez M. K.. Ponadto jakiekolwiek próby remontu kończyły się tym, że pani K. dewastowała wszystko co zostało zrobione. Tym samym powód nie był w stanie wynajmować przedmiotowego lokalu, działania M. K. skutecznie odstraszały potencjalnych najemców, sam lokal miał przez to na portalach internetowych negatywne opinie. Powód wskazał, że samo wystawienie lokalu na portalach internetowych nie jest równoznaczne z uzyskaniem z tego tytułu dochodów, jednak niezależnie od powyższego dodał, że powodowi należy się co najmniej wynagrodzenie za korzystanie przez M. K. z pokoju oraz części wspólnej łazienki, kuchni i korytarza. Okoliczność ta pozostaje bezsporna. Gdyby pozwana wywiązała się z nałożonego na nią obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego niezwłocznie, to po pierwsze, powód mógłby również uzyskiwać dochody z pokoju, który zajmowała pani K., a po drugie nie doszłoby do zdewastowania lokalu.

(k. 50-52 - odpowiedź na sprzeciw z dnia 13 listopada 2020 roku, k. 266-270- odpowiedź na sprzeciw z dnia 30 października 2021 r.)

Na rozprawie w dniu 07 grudnia 2021 r. Sąd połączył sprawę I C 369/21 ( w której wydano nakaz zapłaty o sygn. akt I Nc 438/21) do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą I C 389/20 tut. Sądu (w której wydano nakaz zapłaty o sygn. akt I Nc 467/20) i postanowił prowadzić obie sprawy pod sygn. akt I C 389/20.

(k. 289 – postanowienie na rozprawie z dnia 07 grudnia 2021 r.)

W dalszym toku postępowania strony nie zmieniły swoich stanowisk procesowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód G. K. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ulicy (...), o powierzchni 127 m ². Lokal ten składa się z czterech pokoi, tzw. służbówki opisanej w księdze wieczystej jako pomieszczenie gospodarcze, kuchni, łazienki i korytarza (dwóch przedpokoi).

(okoliczność bezsporna)

Jeden z pokoi o powierzchni 15m ² zajmowany był przez M. K. oraz jej córki N. K. i S. K.. S. K. posiadała orzeczenie o niepełnosprawności.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: orzeczenie o niepełnosprawności S. K. z dnia 12 marca 2015 r. k. 35, k. 237, zeznania świadka S. K. k. 98-98v , k. 276-277, płyta CD k. 280 )

Sąd Rejonowy w Sopocie prawomocnym wyrokiem z dnia 31 grudnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I C 296/14, nakazał M. K., N. K. i S. K. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w S. przy ul. (...), ustalając, że wyżej wymienionym osobom przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego oraz nakazując wstrzymanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia im przez Gminę M. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wyrok Sądu Rejonowego w Sopocie uprawomocnił się w dniu 28 sierpnia 2015 roku.

Gmina M. S. przedstawiła M. K. ofertę najmu lokalu socjalnego w dniu 06 lipca 2020 roku.

(okoliczność bezsporna)

Do czasu zaoferowania przez Gminę najmu lokalu socjalnego M. K. mieszkała w lokalu powoda, wraz z córkami S. K. i N. K.. Zajmowały one jeden pokój w nieruchomości przy ul. (...) w S. o powierzchni ok. 15 m ² i korzystały z części wspólnych lokalu, tj. korytarza, kuchni i łazienki. W 2017 r. S. K. wyprowadziła się z mieszkania z uwagi na trudność porozumienia się z matką.

(dowód: zeznania świadka S. K. - k. 98-98v, k. 276-277, k. 280; zeznania świadka P. K. - k. 98v-99v, k. 273-276, k. 280, zeznania powoda słuchanego w charakterze strony - k. 99v-100v, k. 277-279, k. 280 )

M. K. nie utrzymywała porządku w zajmowanym pokoju w przedmiotowym lokalu, ani w częściach wspólnych lokalu. Notorycznie zostawiała w zlewie niepozmywane naczynia, nie myła kuchenki, nawet jeśli ją zachlapała, nie sprzątała łazienki, zostawiała worki ze śmieciami w korytarzu przed zajmowanym pokojem przez wiele dni. Gromadziła w zajmowanym pokoju wiele przedmiotów. Z zajmowanego przez nią pokoju wydobywał nieprzyjemny zapach, wyczuwalny w pozostałej części mieszkania. W zajmowanym przez nią pokoju była wilgoć, rozwijał się grzyb.

M. K. pozostawiała w łazience brudne ubrania na podłodze, nie dbała o czystość zlewu i kabiny prysznicowej. Odpływ do kabiny prysznicowej był notorycznie zapychany włosami. Pani K. nie usuwała ich. Zostawiała na wierzchu w łazience środki higieniczne, puste opakowania po kosmetykach.

(dowód: zeznania świadka S. K. k. 98-98v, k. 276-277, k. 280; zeznania świadka P. K. k. 98v-99v k. 273-276, k. 280; zeznania powoda słuchanego w charakterze strony - k. 99v-100v, k. 277-279, k. 280; zeznania świadka K. J. k. 122v, k. 272, k. 280)

W 2017 r. w części lokalu zajmowanej przez M. K. z dziećmi stan instalacji elektrycznej groził pożarem. Taka sytuacja była wynikiem działania M. K. i przeciążenia instalacji poprzez podłączanie zbyt dużej liczby urządzeń elektrycznych.

(dowód: ekspertyza elektryka k. 28-29, k. 230-232 zeznania powoda słuchanego w charakterze strony k. 99v-100v, k. 2770179, płyta CD k. 280)

Powód starał się odświeżać przedmiotowy lokal mieszkalny, naprawiając okna, ściany, instalację elektryczną i dokonując sukcesywnych remontów. Jednak działanie M. K. powodowały, że wykonane prace remontowe szybko były niszczone. Kafle zamontowane w łazience zostały zniszczone po pół roku. Panele wodoodporne zostały wypaczone z uwagi na zalewanie wodą. Tapety w korytarzu były zdrapywane i zrywane przez N. K., która także rysowała po ścianach. M. K. tolerowała takie zachowanie córki, mimo uwag zwracanych jej przez powoda.

(dowód: zeznania świadka S. K. k. 98-98v, k. 276-277, k. 280; zeznania powoda słuchanego w charakterze strony - k. 99v-100v, k. 277-279, k. 280; zeznania świadka K. J. - k. 122v, k. 280; zeznania świadka P. K. - k. 98v-99v, k. 273-276, k. 280)

Powód podejmował próby wynajmu krótkoterminowego pozostałych pomieszczeń w lokalu przy ul. (...) w S., niezajmowanych przez M. K., w tym także w okresie po 29 maja 2017 r. Korzystał z usług operatora portalu booking.com. Powód zajmuje się działalnością z zakresu najmu lokalu, wynajmuje także lokal w G.. Z reguły powód wynajmował tę część lokalu w wysokim sezonie, tj. w miesiącach letnich. Natomiast w pozostałych okresach najem części lokalu by sporadyczny. Nawet jeśli udało się znaleźć najemców, to z reguły szybko rezygnowali oni z najmu z uwagi na panujące w lokalu warunki, wywołane zachowaniem M. K.. Powód sprzątał części wspólne lokalu i pokoje przed przyjazdem najemców, ale były one ponownie brudzone przez M. K.. M. K. wystawiała również przed przyjazdem najemców worki ze śmieciami na korytarz. Utrudniała możliwość korzystania z kuchni i łazienki. Zdarzały się przypadki, że najemcy rezygnowali z pobytu w lokalu, żądali zwrotu środków. Wystawiali wówczas negatywne opinie na portalach ofertowych, co utrudniało powodowi dalszy najem lokalu. Powodowi nie udało się również znaleźć najemcy długoterminowego części lokalu niezajmowanej przez M. K..

(dowód: wydruk oferty wynajmu lokalu powoda ze stron internetowych wraz z opiniami k. 18-24, k. 242-246; zeznania świadka S. K. k. 98-98v, k. 276-277, k. 280; zeznania świadka P. K. k. 98v-99v, k. 273-276, k. 280; zeznania powoda słuchanego w charakterze strony - k. 99v-100v, k. 2770179, k. 280)

W 2020 r. K. J. chciał wynająć część pokoi mieszkalnych w lokalu powoda na okres jednego miesiąca. Jednak wyprowadził się z lokalu po 2-3 dniach z uwagi na panujące w lokalu warunki.

(dowód: zeznania powoda słuchanego w charakterze strony k. 99v-100v, k. 277-279, k. 280, zeznania świadka K. J. k. 122v)

M. K. zwracała się do pozwanej o przyspieszenie przydziału na jej rzecz lokalu socjalnego. Jednakże w toku prowadzonej korespondencji pozwana wskazywała, że w chwili obecnej brak jest wolnych lokali socjalnych.

(dowód: pismo M. K. z dnia 04 maja 2016 r. k. 31 -32, pismo M. K. do Rady Miasta S. z dnia 04 maja 2016 r. k. 33-34, k. 233-234pismo M. K. z dnia 05 stycznia 2017 r. k. 26-27, k. 228-229pismo pozwanej do M. K. z dnia 19 listopada 2015 r. k. 36, k. 238 pismo pozwanej do M. K. z dnia 21 stycznia 2016 r. k. 37, k. 239 pismo M. K. z dnia 21 grudnia 2015 r. k. 38-39 k. 240-241)

Pismem z dnia 29 listopada 2019 roku powód zwrócił się do Gminy M. S. o wykonanie wyroku Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 31 grudnia 2014 roku w sprawie I C 296/14 poprzez wskazanie M. K. lokalu socjalnego. Ponadto wobec tak długiego czasu bezczynności ze strony Gminy M. S. i braku wykonania wyroku Sądu powód wniósł o przyznanie i wypłaceniu mu stosownego odszkodowania za pozbawienie mu możliwości uzyskiwania pożytków z wynajmu lokalu mieszkalnego. Powód w piśmie tym wskazał, że możliwe do osiągnięcia dochody z najmu tego mieszkania wynoszą ponad 5.000 zł miesięcznie.

W odpowiedzi na to pismo pozwana wskazała, że w chwili obecnej brak jest możliwości wskazania konkretnego lokalu lokatorom uprawnionym do najmu socjalnego zamieszkującym przy ul. (...) w S., z uwagi na aktualny brak lokali. Ponadto pozwana zobowiązała powoda do uzupełnienia materiału dowodowego, w oparciu o który będzie możliwe ustalenie przysługującego mu odszkodowania za brak wskazania lokatorom lokalu socjalnego.

(dowód: wniosek o wykonanie wyroku Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 31 grudnia 2014 roku w sprawie I C 296/14 – k. 5, 25-25v, k. 227-227v pismo pozwanej z dnia 23 grudnia 2019 r. – k. 6)

Możliwa do uzyskania rynkowa wysokość czynszu z tytułu najmu całego lokalu nr (...) położonego w S. przy ul. (...) w okresie od maja 2017 roku do lipca 2019 roku wynosiła 2500 zł miesięcznie. Natomiast możliwa do uzyskania wysokość czynszu z tytułu najmu części lokalu niezajmowanej przez M. K. z używalnością części wspólnych w postaci korytarza, kuchni i łazienki w w/w okresie wynosiła 1975 zł miesięcznie.

(dowód: opinia biegłego z zakresu szacowania czynszu najmu D. K. k. 147-172, uzupełniająca opinia biegłego z zakresu szacowania czynszu najmu D. K. k. 302-305, ustna opinia uzupełniająca biegłego D. K. k. 349-352, płyta CD k. 353)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się na dowodach w postaci zeznań powoda oraz świadków: S. K., P. K., K. J., a także dokumentów zaoferowanych przez strony.

Sąd zważył, że dokumenty zaoferowane przez strony obejmowały korespondencję przedprocesową stron, pisma M. K. skierowane do pozwanej oraz wydruki z portalu booking.com dot. oferty wynajmu przedmiotowego lokalu przez powoda. Prawdziwość powyższych dokumentów nie była przez żadną ze stron kwestionowana ani nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd zważył jednak, że strona pozwana przedstawiła dowody z dokumentów w postaci pism M. K. oraz wydruków z portalu booking.com na okoliczność, iż powód wynajmował w spornym okresie część lokalu niezajmowaną przez M. K. z jej córkami. Natomiast należy podkreślić, że pisma M. K. pochodzą z 2015 i 2016 roku, a więc nie mogą odnosić się do sytuacji w przedmiotowym lokalu w okresie objętym pozwem. Nadto, są to pisma osoby ubiegającej się o jak najszybsze przyznanie lokalu socjalnego i mogą zawierać przerysowany obraz sytuacji panującej w lokalu, tak by uzasadniał on wniosek zawarty w piśmie. Z kolei wydruki z portalu booking.com nie stanowią dowodu, iż lokal jest aktualnie możliwy do wynajmu i że na portalu booking.com oferta jego wynajmu jest aktywna. Z kolei wydruki opinii zamieszczonych na portalu są datowane na poszczególne terminy we wrześniu 2019 r., lipcu 2019 r., czerwcu 2019 r., styczniu 2019 r., październiku 2018 r., maju 2019 r., sierpniu 2018 r., wrześniu 2018 r. stanowią potwierdzenie faktu wynajmowania lokalu przez powoda, natomiast nie dowodzą, iż lokal był wynajmowany przez powoda permanentnie przez cały okres objęty pozwem ani tego, jaki dochód z tego tytułu powód osiągał. Przeciwnie – wskazane opinie potwierdzają zeznania powoda, iż część lokalu niezajmowana przez M. K. bywała wynajmowana, ale sporadycznie, a ze względu na utrudnianie korzystania z lokalu, utrzymywanie nieporządku w częściach wspólnych przez M. K., najemcy umieszczali negatywne komentarze i opinie i w związku z tym wynajem części lokalu był utrudniony. Sąd zwrócił uwagę, iż opinie dotyczą generalnie tzw. wysokiego sezonu tj. okresu wakacyjnego (lipiec – wrzesień), pojedyncze opinii są z okresu S. i maja. Potwierdza to zeznania powoda, S. K. i P. K., iż lokal był wynajmowany regularnie w sezonie letnim, wakacyjnym, a w pozostałym okresie odbywało się to w ograniczonym zakresie, sporadycznie. Zaliczając więc powyższe dokumenty w poczet materiału dowodowego, Sąd uznał, że nie potwierdziły one twierdzeń pozwanej, iż powód przez cały okres objęty pozwem wynajmował część lokalu niezajmowaną przez M. K..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania S. K., córki M. K., która przez pewien okres czasu mieszkała wraz z matka w przedmiotowym mieszkaniu i była naocznym świadkiem tego, jaki był stan lokalu w tym okresie i jak wyglądała możliwość wynajmowania lokalu przez powoda. Zeznania świadka były spontaniczne, szczere, bezpośrednie, konkretne. Jej relacja dotycząca zachowania M. K. w lokalu powoda, trudności w zamieszkiwaniu lokalu jawiła się jako wiarygodna w świetle informacji, iż świadek od 2017 roku wyprowadziła się z lokalu do ojca. Świadek mimo relacji rodzinnej łączącej ją z powodem nie była zainteresowana wynikiem niniejszego postępowania. Zeznania świadka co do stanu lokalu, wynajmowania go przez powoda w okresie wakacyjnym, znalazły potwierdzenie w zeznaniach powoda i P. K..

Sąd oparł się również na zeznaniach świadka P. K., które pozostawały w zgodzie zarówno z zeznaniami powoda, jak również świadków S. K. a także K. J.. Sąd zważył jednak, że świadek w spornym okresie przebywał w lokalu jedynie sporadycznie, zatem jego zeznania miały w znacznej części charakter pośredni, znał sytuację w lokalu z relacji córki S. lub powoda. Dlatego Sąd uwzględnił te zeznania jako dowód posiłkowo potwierdzający dowody w postaci zeznań świadków bezpośrednich – S. K. i K. J..

Sąd nie miał podstaw, by kwestionować wiarygodność zeznań świadka K. J., który potwierdził fakt wynajmu części lokalu powoda i rezygnacji z najmu z uwagi na stan lokalu i zachowanie M. K.. Sąd zważył jednak, że zeznania świadka J. dotyczyły sytuacji w lokalu z 2020 roku, tj. z okresu, który nie jest objęty pozwem w niniejszej sprawie. Wprawdzie zeznania świadka J. potwierdzały twierdzenia powoda, iż zamieszkiwanie w lokalu M. K. uniemożliwiało wynajem pozostałej części lokalu, to jednak nie odnosiły się one wprost do okresu objętego pozwem, więc nie pozwalały na poczynienie przez Sąd ustaleń w tym zakresie.

Świadek M. K. wezwana na rozprawę w dniu 07 grudnia 2021 r. skorzystała z przysługującego jej na mocy art. 261 k.p.c. prawa do odmowy składania zeznań.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda G. K. słuchanego w charakterze strony. Zeznania te były wyczerpujące, konkretne, wewnętrznie spójne. W części odnoszącej się do stanu lokalu, nienależytego korzystania z części wspólnych lokalu przez M. K., które uniemożliwiało lub utrudniało korzystanie z lokalu przez najemców – zeznania powoda znalazły potwierdzenie w zeznaniach S. K., P. K. i K. J.. Co do sporadycznej możliwości wynajmu lokalu w spornym okresie – zeznania powoda znalazły potwierdzenie częściowo w wydrukach opinii o lokalu z booking.com. Sąd zważył, że powód konkretnie wymieniał liczne przykłady zachowań M. K., które skutkowały niemożliwością najmu należącego do niego lokalu mieszkalnego. Szczegółowość, rzeczowość tych zeznań przemawiała za ich wiarygodnością.

Z uwagi na istniejący pomiędzy stronami spór odnośnie wysokości należnego powodowi odszkodowania Sąd w celu uzyskania wiadomości specjalnych dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania czynszów D. K. na okoliczność wartości rynkowej możliwego do osiągnięcia czynszu najmu lokalu położonego w S. przy ul. (...) w okresie od maja 2017 r. do czerwca 2018 r. w dwóch wariantach I obejmującym czynsz najmu całego lokalu, II obejmującym czynsz najmu części lokalu, obejmującej 4 pokoje (za wyjątkiem pokoju zajmowanego przez M. K.) z możliwością korzystania z części wspólnych – korytarza, kuchni, łazienki. Sąd opinię biegłego D. K. uznał za wiarygodną w pełnym zakresie. Opinia ta została sporządzona przez osobą dysponującą doświadczeniem jako biegły sądowy i wiedzą z zakresu przedmiotu opinii. Opinia ta była spójna i pozbawiona luk, biegły w pełni odpowiedział na zadane przez Sąd pytania. Biegły zgodnie z tezą sporządził opinię w dwóch wariantach, przy czym dodatkowo określił wysokość czynszu w ujęciu nominalnym tj. wg poziomu czynszów z dnia sporządzenia opinii oraz w ujęciu realnym tj. wg poziomu czynszów z dnia sporządzenia opinii.

Sąd zważył, iż zastrzeżenia do opinii w piśmie z dnia 04 grudnia 2021 r. zgłosiła strona powodowa, która wskazała w pierwszej kolejności, iż z opinii biegłego nie wynika czy w swojej kalkulacji możliwego do uzyskania przez powoda czynszu najmu biegły uwzględnił również najem okazjonalny czy jedynie najem krótkoterminowy. Ponadto strona powodowa zaznaczyła, że biegły w swojej opinii nie wyjaśnił również czy wskazane przez niego kwoty odszkodowania tytułem bezumownego korzystania z lokalu dotyczą tylko najmu długoterminowego czy ceny uśrednionej wynikającej z wypadkowej czynszu najmu okazjonalnego czy długoterminowego. Powód zwrócił również uwagę, że w opinii brakuje także szczegółowego wyliczenia dla czynszu najmu okazjonalnego, który byłby możliwy do osiągnięcia w obu wariantach wskazanych przez Sąd.

Z uwagi na powyższe zarzuty a także wniesienie drugiego z powództwa obejmującego żądanie odszkodowania za okres od lipca 2018 r. do czerwca 2019 r. Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego D. K.. W swojej opinii uzupełniającej biegły odniósł się do zarzutów strony powodowej wyjaśniając, że nie uwzględniał on najmu okazjonalnego, gdyż z doświadczenia biegłego opiniującego w innych tego typu sprawach, wynika, że odszkodowanie o którym mowa w art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego odpowiada wysokości czynszu jaki właściciel mógłby uzyskać z tytułu najmu długoterminowego. W takim wypadku czynsz rynkowy w całości stanowi dochód generowany tylko przez lokalu, utracony przez właściciela lokalu na skutek pozbawienia go władztwa nad lokalem. Biegły ponadto podobnie jak w opinii podstawowej przedstawił wartość czynszu najmu za okres od lipca 2018 r. do czerwca 2019 r.

Zarzuty do opinii uzupełniającej podniósł powód w piśmie z dnia 03 sierpnia 2022 r. wskazując, iż w jego ocenie biegły w swojej pisemnej opinii uzupełniającej nie odniósł się do stawianych zarzutów, w tym zarzucił biegłemu, że ten nie wskazał na jakiej podstawie przyjął taką interpretację wynikającą z art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego. Ponadto powód zarzucił biegłemu, że ten nie wyjaśnił skąd pochodzą ustalone przez niego kwoty, na jakiej podstawie i korzystając z jakich źródeł wyliczył należne miesięczne odszkodowanie. Zarzucono również, że biegły nie wyjaśnił przy tym czy została przez niego uwzględniona powierzchnia lokalu oraz ilość pomieszczeń.

Do zarzutów powoda biegły odniósł się jednak w swojej ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie w dniu 06 września 2022 r. Biegły wyjaśnił w sposób przekonywający, że nie uwzględnił w opinii ofert najmu krótkoterminowego, ponieważ w przypadku tego rodzaju najmu przychód obejmuje nie tylko to, co generuje sam lokal, ale także to, co generuje działalność operatora lokalu. Najem krótkoterminowy stanowi więc pewnego rodzaju działalność, a przychód uzyskany z tej działalności nie oddaje wyłącznie tego, co generuje sam lokal. Dodatkowo w takim przypadku w cenę najmu wliczone są media, zmiana pościeli, sprzątanie lokalu. Biegły powołał się nadto na swoje doświadczenie zawodowe jako biegłego sądowego, wskazując, iż kilkakrotnie sporządzał w podobnych sprawach opinie, w której szacował możliwy do uzyskania czynszu z tytułu najmu krótkoterminowego i najmu tradycyjnego (długoterminowego) i dodał, że każdorazowo wyrok opierał się na najmie tradycyjnym. Biegły w sposób przekonywający wyjaśnił powody, dla których ocenił stan lokalu jako przeciętny, a lokalizację jako niekorzystną z uwagi na położenie w bezpośrednim sąsiedztwie linii kolejowej i głównej arterii drogowej (Al. (...)). Biegły przedstawił również dokładnie oferty najmu, które wziął pod uwagę przy szacowaniu wysokości czynszu najmu możliwego do osiągnięcia w spornym okresie. Wszystkie wyjaśnienia biegłego były rzeczowe, wyczerpujące i przekonywające. Strona powodowa kwestionowała ustalenia biegłego, pozostając na stanowisku, że wysokość świadczenia należnego powodowi winna obejmować możliwy do uzyskania czynsz z najmu krótkoterminowego lokalu ze względu na to, iż od początku takie było przeznaczenie tego lokalu przez powoda i taki był jego zamiar. Sąd zważył, iż nie była to uwaga do błędu w rozumowaniu biegłego, ale twierdzenia powoda co do jego sytuacji prawnej i wykładni przepisów stanowiących podstawę żądania. Zarzut ten nie podważał zatem prawidłowości rozumowania biegłego i przedstawionych przez niego w opinii wniosków.

W ocenie Sądu opinia biegłego uzupełniona opiniami uzupełniającymi w pełni odpowiadała na wszelkie wątpliwości powoda. Była również kompletna i dlatego Sąd przyjął ją za podstawę swych ustaleń faktycznych.

Na rozprawie w dniu 20 września 2022 r. Sąd na podstawie art. 286 k.p.c. w zw. z art. 235 ² § 1 pkt 1 k.p.c. oddalił wniosek pełnomocnika powoda o uzupełnienie opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania czynszów na okoliczność ustalenia wysokości czynszu najmu możliwego do uzyskania z najmu krótkoterminowego nastawionego na turystów. Sąd zważył bowiem, że strona powodowa nie wykazała błędów w rozumowaniu biegłego w opinii głównej i opiniach uzupełniających ani niespójności. Nie było zatem podstaw do dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego. Sąd uznał również, że ustalenie wysokości możliwego do uzyskania w spornym okresie czynszu z najmu krótkoterminowego lokalu powoda nie służyłoby ustaleniu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych. Ustalenia w tym zakresie dotyczyłyby bowiem przychodów uzyskanych z lokalu oraz działalności operacyjnej powoda (związanej z oferowaniem lokalu, udostępnianiem go, sprzątaniem, wydawaniem pościeli, itp.). Zatem nie prowadziłyby do ustalenia wysokości szkody powoda wywołanej wyłącznie tym, że pozbawiony jest możliwości korzystania w całości z lokalu będącego jego własnością.

Ponadto na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej o przeprowadzenie dowodu z akt lokalowych na okoliczność możliwości przeprowadzenia remontu przez powoda w przedmiotowym lokalu z uwagi na istnienie instalacji wodno-kanalizacyjnej w każdym pokoju jako dotyczący okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej o zakreślenie terminu na złożenie dowodów z opinii portalów internetowych dotyczących przedmiotowego lokalu jako spóźniony.

W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy dał pełny i spójny obraz rzeczywistego stanu niniejszej sprawy, zaś całościowa jego analiza uzasadnia przyjęcie, iż roszczenie powoda zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2014 roku, Nr 150, zw. dalej: „u.o.p.l.”), jeżeli osobie uprawnionej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu na mocy wyroku gmina nie dostarczyła lokalu, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Treść przepisu art. 18 ust. 5 u.o.p.l., odwołująca się - w kwestii roszczenia odszkodowawczego, przysługującego właścicielowi do gminy, jeżeli ta nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku - do regulacji, zawartych w art. 417 k.c., jest wynikiem zakwestionowania przez Trybunał Konstytucyjny mechanizmu ograniczającego zakres odpowiedzialności gminy z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego, orzekającego eksmisję w poprzednio obowiązującym art. 18 ust. 4 u.o.p.l. (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 maja 2006 r. w sprawie o sygn. akt 51/05, opubl. w Dz.U. z 2006 r., Nr 94, poz. 657; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2006 r. w sprawie o sygn. akt P14/06, opubl. w Dz.U. z 2006 r., Nr 167, poz. 1193). W konsekwencji, w świetle aktualnie obowiązujących przepisów art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 k.c. zakres odpowiedzialności gminy za szkodę z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku ustalany jest na zasadach ogólnych, a wiec z uwzględnieniem treści art. 361 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez Gminę obejmuje zatem straty, które poszkodowany właściciel poniósł wskutek zaniechania Gminy oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Warunkiem odpowiedzialności pozwanej Gminy jest stwierdzenie, że powód poniósł szkodę w wyniku niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej. Wszystkie wymienione okoliczności winny być wykazane przez powoda, zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym określoną w przepisach art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 14 ust. 1, 2 i 6 u.o.p.l., obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Jeżeli w wyroku orzeczono o uprawnieniu, o którym mowa w ust. 1, dwóch lub więcej osób, gmina jest obowiązana zapewnić im co najmniej jeden lokal socjalny. Orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Z powyższej regulacji wynika, iż spełnienie przez gminę obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego polega na złożeniu oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego osobom do tego lokalu uprawnionym. Z chwilą złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego osobom do niego uprawnionym wierzyciel ma bowiem prawo ubiegać się o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi eksmisyjnemu w zakresie nakazania opuszczenia i opróżnienia lokalu, a następnie może obowiązek ten egzekwować. Niemożność korzystania z lokalu na skutek zaniechania tych czynności przez wierzyciela nie może obciążać gminy, która swój obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego spełniła z chwilą przedstawienia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

W niniejszej sprawie Gmina M. S. w spornym okresie objętym pozwem nie przedstawiła M. K. i jej córkom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Z tego powodu M. K. wraz z 2 córkami (a od 2017 roku z jedną córką N.) zajmowała część lokalu powoda, tj. jeden pokój o powierzchni ok. 15 m2 i korzystała z pomieszczeń wspólnych – kuchni, łazienki i przedpokoi. Bezsporne miedzy stronami było, że powód był pozbawiony władztwa nad częścią lokalu zajmowaną przez M. K. i jej córki i w związku z tym był pozbawiony możliwości wynajmu tej części lokalu z czynszem wynoszącym 525 zł miesięcznie.

Spór między stronami dotyczył tego, czy na skutek zajmowania przez M. K. części lokalu, niedbania przez nią o części wspólne lokalu, zanieczyszczania ich, dokonywania zniszczeń substancji lokalu, niedbania o czystość i higienę w zajmowanym pokoju, wynajmowanie pozostałej części lokalu przez powoda było utrudnione lub niemożliwe. Sąd ustalił na podstawie zeznań powoda, świadka S. K. i P. K., jak również częściowo na podstawie wydruków z opinii na portalu booking.com, że zachowanie M. K. w sposób istotny, radykalny obniżało standard lokalu i możliwość korzystania z niego. Przede wszystkim z uwagi na to, iż M. K. korzystała z części wspólnych lokalu w sposób utrudniający prawidłowe, niezakłócone korzystanie z nich przez ewentualnych innych najemców. M. K. zostawiała te wspólne przestrzenie w stanie brudnym, zaśmieconym. W spornym okresie w lokalu była tylko jedna kuchnia i jedna łazienka, zatem ich zanieczyszczenie, czy zniszczenie było istotnym ograniczeniem dla potencjalnych najemców i realnie mogło ich zniechęcać do zawarcia umowy najmu lub skłaniać do jego przedwczesnego zakończenia jak wskazywał powód. Sąd zważył, iż w toku procesu nie przedstawiono dowodów na okoliczność, iż powód przez cały sporny okres wynajmował pokoje niezajmowane przez M. K.. Z zeznań powoda i S. K. wynika, że w okresie wakacji, tj. w sezonie wysokim, udawało się znaleźć najemców, którzy za odpowiednią cenę potrafili znieść niedogodności związane z pobytem w lokalu M. K. (w piśmie procesowym strony powodowej k. 53 wskazano, że co najmniej od września 2019 roku lokal nie jest wynajmowany, a na k. 99v powód przyznał, że w okresie od 29 maja 2017 roku wynajmował w okresie letnim pokoje, których nie zajmowała M. K. choć nie w pełnym wymiarze). Natomiast w pozostałym okresie roku było to utrudnione lub niemożliwe i do wynajmu dochodziło sporadycznie, na krótkie okresy. Dlatego Sąd uznał, że w okresie objętym pozwem w miesiącach wakacyjnych – lipiec, sierpień, wrzesień, powód miał możliwość wynajmować lokal w części niezajmowanej przez M. K. i z tej możliwości korzystał. Zatem w tych miesiącach jego szkoda związana przyczynowo-skutkowo z niezaoferowaniem M. K. lokalu socjalnego ograniczała się do straty czynszu najmu możliwości do uzyskania z wynajmu pokoju zajmowanego przez M. K.. Wysokość tej straty wynosząca 525 zł miesięcznie była w zasadzie niesporna, nadto wynikała z oszacowania biegłego w opinii jako różnica między możliwym do osiągnięcia czynszem najmu całego lokalu a możliwym do osiągnięcia czynszem najmu powierzchni niezajmowanej przez M. K.. W pozostałym miesiącach objętych pozwem Sąd uznał, że powód był pozbawiony możliwości wynajmu całego lokalu na skutek tego, że zachowanie M. K. odstraszało potencjalnych najemców, którzy poza sezonem wysokim nie byli skłonni akceptować dowolnych standardów zamieszkiwania w lokalu. Zatem co do tych miesięcy Sąd ustalił, że w związku z niezaoferowaniem lokalu socjalnego M. K. w tym okresie, powód ponosił miesięczną stratę w wysokości 2500 zł.

W niniejszej sprawie powód domagał się od Gminy odszkodowania z tytułu utraconych korzyści w postaci czynszu najmu możliwego do uzyskania w okresie objętym pozwami w obu połączonych sprawach, tj. od dnia 29 maja 2017 roku do czerwca 2019 roku.

Sąd uwzględnił zatem żądanie pozwu za okres:

a)  29-31 maj 2017 roku – za 3 dni, tj. 1/10 miesiąca w kwocie 250 zł (tj. 1/10 z miesięcznego czynszu możliwości do osiągnięcia w wysokości 2500 zł = 1/10 * 2500 zł = 250 zł)

b)  za okres sezonu letniego wakacyjnego od 01 lipca 2017 roku do 30 września 2017 roku – 3 miesiące po 525 zł, tj. kwotę 1575 zł,

c)  za okres czerwca 2017 roku oraz okres od 01 października 2017 roku do 31 maja 2018 roku - 9 miesięcy po 2500 zł = 22500 zł,

d)  za czerwiec 2018 roku – 1500 zł (bo takie było żądanie pozwu za ten miesiąc wyraźnie zgłoszone w sprawie pierwotnie zarejestrowanej pod sygnaturą akt I Nc 438/21)

e)  za okres sezonu wysokiego od 1 lipca 2018 roku do 30 września 2018 roku – 3 miesiące po 525 zł, tj. kwotę 1575 zł,

f)  za okres od 1 października do 30 czerwca 2019 roku – 9 miesięcy po 2500 zł, tj. łącznie 22500 zł.

Łącznie suma utraconego czynszu najmu lokalu przy ul. (...) w S. przez powoda w okresie od 29 maja 2017 roku do końca czerwca 2019 roku związanego z brakiem oferty najmu lokalu socjalnego przez Gminę M. S. dla M. K. i jej córek wynosiła 49 900 zł.

W konsekwencji Sąd uwzględnił żądanie powoda co do kwoty 49900 zł na zasadzie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., a w pozostałym zakresie powództwo oddalił jako niewykazane co do wysokości.

Odnośnie roszczenia odsetkowego, Sąd zważył, że zgodnie z art. 481 §§ 1 i 2 k.c. za okres opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego należą się odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, o ile strony nie umówiły się inaczej. Sąd zważył, iż świadczenie odszkodowawcze za niedostarczenie lokalu socjalnego jest obliczane jako suma miesięcznych czynszów najmu lokalu możliwych do osiągnięcia w warunkach rynkowych. Powód domagał się zasądzenia kwot należnych za poszczególne miesiące z góry w taki sam sposób, w jaki byłby egzekwowany czynsz najmu, gdyby lokal był przedmiotem najmu. Wymagalność świadczenia za poszczególne miesięczne okresy nie była przez Gminę kwestionowana. Jednak Sąd uwzględnił żądanie odsetkowe co do kwot za poszczególne miesiące, w których Gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego M. K. z dołu, bowiem dopiero po upływie każdego miesiąca możliwe było ustalenie, że są spełnione warunki do żądania odszkodowania od pozwanej. Z góry nie było to każdorazowo możliwe. Dlatego Sąd przyjął, że płatność świadczenia odszkodowawczego za poszczególne miesiące przypadała na koniec danego miesiąca, w którym Gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego M. K., co do którego byłą zobowiązana prawomocnym wyrokiem Sądu. A od pierwszego dnia następnego miesiąca popadała w opóźnienie z zapłatą tego świadczenia (stąd zasądził od świadczeń za poszczególne miesiące odsetki ustawowe za okres od świadczenia za miesiąc maj 2017 roku, Sąd uwzględnił żądanie odsetkowe od dnia 02 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty, od świadczenia za czerwiec 2017 roku – od dnia 01 lipca 2017 roku do dnia zapłaty, itd. wg tej samej zasady). Ponieważ 30 września 2017 roku, 31 grudnia 2017 roku, 31 marca 2018 roku, 30 czerwca 2018 roku, 30 września 2018 roku, 31 marca 2019 roku, 30 kwietnia 2019 roku, 30 czerwca 2019 roku przypadały na dzień wolny od pracy, Sąd zasądził roszczenia odsetkowe od dnia następnego po dniu roboczym przypadającym po tych dniach. Każdorazowo zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo co do odsetek zostało oddalone na zasadzie art. 481 §§ 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powód wygrał proces w 67% (powództwo uwzględniono co do kwoty 49900 zł z żądanych 73800 zł). Koszty procesu winny więc zostać poniesione w 33% przez powoda, a w 67% przez pozwaną.

Na koszty procesu poniesione przez powoda w obu połączonych sprawach składały się:

a)  opłaty od pozwów w kwotach 1815 zł oraz 1875 zł,

b)  opłaty skarbowe od pełnomocnictw – 2 razy po 17 zł

c)  koszty zastępstwa procesowego w wysokości po 3600 zł w każdej z połączonej spraw (ustalone na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie)

d)  zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 2000 zł (k. 144).

Na koszty procesu poniesione przez pozwaną w obu połączonych sprawach wyniosły 7200 zł i obejmowały koszty zastępstwa procesowego pozwanej (2 razy po 3600 zł – ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku o opłatach za czynności radców prawnych).

Na koszty procesu wyłożone tymczasowo ze Skarbu Państwa składały się wydatki na poczet opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania czynszów oraz na poczet zwrotu kosztów podróży świadków, w zakresie w jakim nie znalazły one pokrycia w zaliczce uiszczonej przez powoda. Na poczet wynagrodzenia biegłego wypłacono kwoty 1952,84 zł (k. 173 wynagrodzenie za opinię główną), 323,90 zł (k. 306 wynagrodzenie za opinię uzupełniającą) oraz kwotę 259,12 zł za wydanie opinii ustnej na rozprawie. Na rzecz świadka P. K. wypłacono z tytułu zwrotu kosztów podróży kwotę 468,04 zł. Na rzecz świadka K. J. wypłacono z tytułu zwrotu kosztów podróży kwotę 454,68 zł. Wydatki wyniosły zatem 3458,58 zł i zostały pokryte z zaliczki powoda do kwoty 2000 zł.

Łącznie suma kosztów procesu wyniosła 23 582,58 zł. Powód powinien ponieść 33%, tj. 7 782,25 zł, a poniósł 12 924 zł. Stąd zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 141,75 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu. Jednocześnie na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od powyższej kwoty kosztów procesu zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.