Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 listopada 2023 r. /koperta – k. 27/ powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. (Estonia) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 655,50 zł tytułem zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 października 2020 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wywodził, iż w dniu 3 lipca 2020 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o numerze rej. (...), stanowiący własność M. W. (1). Sprawca przedmiotowego zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Szkoda w pojeździe została zakwalifikowana jako całkowita. W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego poszkodowany skorzystał z przysługującego mu prawa najmu pojazdu zastępczego, wynajmując go od (...) P Spółki jawnej z siedzibą w W. przez okres 38 dni (od 3 lipca 2020 r. do 10 sierpnia 2020 r.), dokonując równocześnie cesji wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego na rzecz wynajmującego. Następnie umową cesji z dnia 12 czerwca 2020 r. wierzytelność z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego została scedowana przez (...) P Spółkę jawną z siedzibą w W. na powoda. Argumentując wskazał, iż tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, (...) P Spółka jawna z siedzibą w W. wystawiła fakturę VAT Nr (...) r. na kwotę 6840 zł/brutto za okres 38 dni najmu przy stawce 180 zł/brutto za dobę. Decyzją z dnia 22 września 2020 r. pozwany uznał kwotę 2850 zł wynikającą z w/w faktury, nie kwestionując długości okresu najmu uzasadnionego procesem likwidacji szkody, weryfikując wysokość stawki dobowej najmu ze 180 zł/brutto do 75 zł/netto. Na wysokość dochodzonego pozwem roszczenia składa się brakująca różnica VAT pomiędzy stawką netto przyjętą przez pozwanego w decyzji – 75 zł/netto, a stawką pozwanego w wysokości brutto tj. 3505,50 zł (38 x 92,25 zł/brutto), mając na względzie iż wystawiając fakturę VAT Nr (...) powód wskazał, że korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy o VAT i wystawia faktury brutto / pozew – k. 3-6/.

Pozwany nie uznał powództwa, wnosząc o jego oddalenie w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż w dniu 17 lipca 2020 r. bezpośrednio poszkodowany w wyniku przedmiotowego zdarzenia M. W. (1), złożył oświadczenie dotyczące możliwości odliczenia podatku VAT, w którym wskazał iż prowadzi działalność gospodarczą, która uprawnia go do odliczenia podatku VAT w związku z uszkodzeniem pojazdu marki F. (...) o numerze rej. (...) w 100 %, a nadto dokonał odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie pojazdu w całości. Z powyższych względów pozwany dokonał wypłaty odszkodowania w kwocie netto. W dniu 5 sierpnia 2020 r. w oświadczeniu dyspozycji wypłaty odszkodowania wskazał, iż nie ma możliwości odliczenia podatku VAT, a uszkodzony pojazd nie jest przez niego wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej /odpowiedź na pozew – k. 33-34/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lipca 2020 r. miało miejsce zdarzenie drogowe w wyniku którego, uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o numerze rej. (...), stanowiący własność M. W. (1) /okoliczność bezsporna/.

W chwili zaistnienia przedmiotowego zdarzenia jego sprawca, ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. /okoliczność bezsporna/.

Zgłoszenie szkody w pojeździe nastąpiło w dniu 7 lipca 2020 r. Przedmiotowa szkoda została zarejestrowana pod numerem (...) i zakwalifikowana jako całkowita. /w aktach szkody - zgłoszenie szkody - k. 40 /.

W dniu 3 lipca 2020 r. R. W. działający w imieniu M. W. (1) zawarł z (...) P Spółką jawną z siedzibą w W., umowę bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego. Na jej podstawie w okresie od 3 lipca 2020r. do 10 sierpnia 2020 r. tj. łącznie przez 38 dni, M. W. (1) korzystał z pojazdu zastępczego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego przyjęta w umowie wynosiła 180 zł/brutto za każdą rozpoczętą dobę najmu. Zwrot pojazdu nastąpił w dniu 10 sierpnia 2020 r. /umowa bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego – k. 10, szczegółowe warunki najmu pojazdu zastępczego – k. 11, potwierdzenie zwrotu z tytułu umowy najmu – k. 12, oświadczenie – k. 16, upoważnienie – k. 15 /.

Umową cesji wierzytelności z dnia 3 lipca 2020 r. R. W. działający w imieniu M. W. (1) przelał na rzecz (...) P Spółki jawnej z siedzibą w W. przysługującą mu wobec (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wierzytelność względem sprawcy szkody oraz jego ubezpieczyciela z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, wynikającą z likwidacji szkody komunikacyjnej samochodu marki F. (...) o numerze rej. (...), Nr szkody: (...) w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 3 lipca 2020 r. / umowa cesji wierzytelności z dnia 03.07.2020 r. – k. 13, upoważnienie – k. 15/.

W dniu 17 lipca 2020 r. M. W. (1) złożył oświadczenie dotyczące możliwości odliczenia podatku VAT, w którym wskazał iż prowadzi działalność gospodarczą, która uprawnia go do odliczenia podatku VAT, a nadto dokonał odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie pojazdu w całości /oświadczenie dotyczące VAT z dn. 17.07.2020 r. – k. 38, zeznania świadka M. W. – k. 52-53/

Następnie w dniu 5 sierpnia 2020 r. P. S. podpisujący się jako pełnomocnik złożył oświadczenie w imieniu M. W. (1) dyspozycji wypłaty odszkodowania tytułem szkody z dnia 3.07.2020 r., Nr szkody: (...), wskazując równocześnie i nie ma możliwości odliczenia podatku VAT, a uszkodzony w wyniku zdarzenia z dnia 3 lipca 2020 r. samochód marki F., nie jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej /oświadczenie- k. 39/.

W dniu 24 sierpnia 2020 r. (...) P Spółka jawna z siedzibą w W. wystawił M. W. (1) fakturę VAT Nr (...) za najem pojazdu zastępczego przez okres 38 dni, w kwocie łącznej 6840 zł brutto. /faktura VAT Nr (...) – k. 20/.

W dniu 18 września 2020 r. (...) P Spółka jawna z siedzibą w W. wystosowała do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wezwanie do zapłaty kwoty 6840 zł brutto, wynikającej z faktury VAT Nr (...), w terminie 14 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania / korespondencja e-mailowa z dnia 18.09.2020 r. – k. 17, załącznik do faktury -k.18-19/.

Decyzją z dnia 22 września 2020 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał i wypłacił (...) P Spółce jawnej z siedzibą w W. kwotę 2850 zł/brutto, uznając za uzasadniony najem pojazdu zastępczego przez okres 38 dni, weryfikując wysokość stawki dobowej najmu do kwoty 75 zł/netto za dobę. / decyzja z dn. 22.09.2020 r. – k. 21/.

Umową cesji wierzytelności z dnia 12 czerwca 2023 r. (...) P Spółka jawna z siedzibą w W. scedowała na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wierzytelność przysługującą mu z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną Nr (...) za wyjątkiem dotychczas wypłaconej kwoty 2850 zł względem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. /umowa cesji wierzytelności z dn. 12.06.2023 r. – k. 14 /.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów z dokumentów, albowiem nie budziły one wątpliwości Sądu co do swej autentyczności, nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, jak również nie zostały w ocenie Sądu przytoczone w celu obejścia prawa. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka M. W. (1) – bezpośrednio poszkodowanego, jako logicznym i konsekwentnym w zakresie w jakim korespondowały one z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Stosownie zaś do brzmienia art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2019.2214 t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Cechą charakterystyczną ubezpieczeń OC jest akcesoryjny charakter odpowiedzialności ubezpieczyciela. Akcesoryjność ta polega na tym, że ubezpieczyciel odpowiada tylko wtedy i tylko w takim zakresie w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony sprawca.

W przedmiotowej sprawie sama zasada odpowiedzialności pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. za skutki zdarzenia z dnia 3 lipca 2020 r., jak również okoliczność objęcia ochroną ubezpieczeniową sprawcy kolizji oraz wysokość wypłaconego w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie netto, nie były sporne pomiędzy stronami, zatem zbędne są szersze rozważania w tym zakresie. Spór sprowadzał się zaś do oceny zasadności powództwa wobec podniesionego przez pozwanego zarzutu, iż poniesione przez poszkodowanego koszty najmu pojazdu zastępczego zostały zwrócone w kwocie netto, tj. bez podatku od towarów i usług, zawartego w cenie najmu pojazdu, wobec faktu iż bezpośrednio poszkodowany - M. W. (1), złożył oświadczenie dotyczące możliwości odliczenia podatku VAT, w którym wskazał iż prowadzi działalność gospodarczą, która uprawnia go do odliczenia podatku VAT w związku z uszkodzeniem pojazdu marki F. (...) o numerze rej. (...) w 100 %, co tym samym skutkowało dokonaniem wypłaty odszkodowania przez pozwanego w kwocie netto, a w konsekwencji czyni żądanie pozwu całkowicie bezzasadnym.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, na szkodę majątkową, do której naprawienia zobowiązany jest ubezpieczyciel, nie składa się jedynie koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, ale również koszt wynajmu pojazdu zastępczego w zakresie, w jakim pozostaje on w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 1916/00, uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Konieczność wynajęcia samochodu zastępczego na okres likwidacji szkody pozostaje w zakresie adekwatnego związku przyczynowego z wypadkiem, który uniemożliwił poszkodowanemu korzystanie z dotychczasowego środka transportu. Brak możliwości użytkowania samochodu własnego ze względu na jego uszkodzenie w wypadku, implikuje konieczność wynajęcia innego pojazdu. Najem taki jest ewidentnie powiązany ze zdarzeniem, które leży u podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej i jako zwykłe jego następstwo, winien zostać zwrócony poszkodowanemu w postaci równowartości czynszu, który musiał on zapłacić za najem pojazdu zastępczego.

Stosownie do brzmienia art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania. Podstawą ustalenia wysokości odszkodowania jest cena poniesiona przez poszkodowanego w związku z wynajęciem samochodu zastępczego, w której uwzględniony został podatek VAT. W uchwale z 22.04.1997r., III CZP 14/97 Sąd Najwyższy stwierdził, że odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika VAT na skutek zniszczenia rzeczy, nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się w tej cenie, w zakresie w jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu rzeczy. Stan faktyczny niniejszej sprawy był o tyle inny, że poszkodowany nie poniósł kosztów związanych z nabyciem uszkodzonej rzeczy, ale związanych z wynajęciem pojazdu, który następnie użytkował również na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak wskazał SN w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 17 maja 2007r., III CZP 150/06 odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nie budzi wątpliwości, że jeśli poszkodowany z tytułu uszkodzenia rzeczy ma status podatnika podatku VAT i mógłby należny od niego podatek obniżyć o podatek jaki zapłaciłby w cenie części zamiennych i usług niezbędnych do naprawienia szkody (przywrócenia tej rzeczy właściwości, które utraciła na skutek zdarzenia szkodzącego), to należne mu odszkodowanie nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się (podlegającego zapłacie) w tej cenie (zob. m.in. uzasadnienia uchwał Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997, nr 8, poz. 103 i 7 sędziów SN z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144, a także wyroku tego Sądu z dnia 14 grudnia 2018 r., I CSK 695/17, OSNC-ZD 2020, nr 1, poz. 8). W orzeczeniach tych wskazano, że podatnik od towarów i usług ma przewidziane w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2020.106 t.j.) kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu: a) nabycia towarów i usług, b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W tym miejscu wskazać należy, iż włączenie mechanizmu podatkowego VAT w stosunek prawny odszkodowawczy jest usprawiedliwione kompensacyjną funkcją szkody, wiążącą również ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej. Zostałaby ona naruszona w przypadku wypłacenia odszkodowania w kwocie brutto przedsiębiorcy spełniającemu w danych okolicznościach warunki do obniżenia podatku należnego. Należy dodać, że posiadanie statusu podatnika VAT uprawnia do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 od podatku od towarów i usług; tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.). Skorzystanie przez podatnika z tego uprawnienia powoduje, że poniesiony przez niego wydatek na nabycie towaru lub usługi w rzeczywistości odpowiada zapłaconej przez niego cenie takiego nabycia, pomniejszonej o podatek VAT mieszczący się w tej cenie. Ten wydatek określa zatem rzeczywisty rozmiar szkody doznanej przez podatnika na skutek uszkodzenia rzeczy. Wysokość odszkodowania mającego na celu jej naprawienie powinna zatem odpowiadać cenie nabycia usług i materiałów, pomniejszonej o mieszczący się w niej podatek VAT. Tylko tak ustalone odszkodowanie spełnia postulat odszkodowania odpowiadającego wysokości szkody. Jeżeli zaś podatnik VAT nie mógłby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, to na nim spoczywa ciężar udowodnienia tej okoliczności (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2001 r., V CKN 193/00, LEX nr 53113).

Nie budzi przy tym wątpliwości, że chodzi tutaj tylko o prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego, a nie o rzeczywiste skorzystanie z tego uprawnienia (por. m.in. uzasadnienie uchwały 7 sędziów SN z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144). Obowiązek naprawienia szkody nie jest bowiem uzależniony od tego, czy poszkodowany rzeczywiście podjął działania zmierzające do zlikwidowania szkody i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący już od chwili jej powstania. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego istotne jest natomiast, że odszkodowanie ma odpowiadać hipotetycznym kosztom usunięcia opisanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (zob. m.in. uchwałę Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, Nr 6, poz. 74; wyroki tego Sądu z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, LEX nr 8894 i z dnia 3 kwietnia 2019 r., II CSK 100/18, LEX nr 2648598, a także uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 grudnia 2018 r., III CZP 51/18, OSNC 2019, nr 9, poz. 94).

Skorzystanie z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego powoduje, że poniesiony przez podatnika wydatek na nabycie towaru lub usługi w rzeczywistości odpowiada zapłaconej przez niego cenie nabycia towaru lub usługi, pomniejszonej o podatek VAT mieszczący się w cenie. W sytuacji, w której podatnik, spełniając warunki do obniżenia kwoty należnego podatku, z przysługującego mu prawa obniżenia podatku nie skorzysta, nie powinno to mieć wpływu na ustalenie należnego mu odszkodowania za szkodę poniesioną przez niego. Zgodnie z art. 826 § 1 k.c. na ubezpieczającym spoczywa obowiązek działania w celu zmniejszenia rozmiarów szkody, co oznacza że nie można przenosić na zakład ubezpieczeń skutków finansowych zaniechania poszkodowanego w zakresie skorzystania z prawa odliczenia podatku VAT naliczonego od należnego, w związku z korzystaniem z pojazdu zastępczego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając zatem na względzie, iż bezpośrednio poszkodowany M. W. (1) jako podatnik podatku VAT, miał możliwość odliczenia od podatku należnego zawartego w cenie za wynajem pojazdu zastępczego, w oparciu o wyżej cytowane przepisy, co sam przyznał w złożonych przez niego w toku niniejszego postępowania zeznaniach /k. 52-53/, w których wyraźnie przyznał, iż przedmiotowy samochód był wykorzystywany przez niego do prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej, prowadzonej na zasadzie ryczałtowej, tym samym odszkodowanie przysługujące powodowi w związku ze szkodą polegającą na poniesieniu przez M. W. (1) wydatków na korzystanie z pojazdu zastępczego, nie obejmuje kwoty podatku VAT. Z akt postępowania likwidacyjnego wynika, że P. S. reprezentował (...) P Spółce jawnej z siedzibą w W., nie był zaś pełnomocnikiem M. W. (1).

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, to powód miał obowiązek (art. 6 k.c.) wykazać okoliczności uzasadniające stwierdzenie istnienia roszczenia względem pozwanego w wysokości dochodzonej pozwem, któremu to ciężarowi dowodowemu nie sprostał.

Stosownie do brzmienia art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Należy przyjąć, że strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. W tym miejscu wskazać należy, iż ciężar udowodnienia faktu, o którym mowa w treści powołanego przepisu art. 6 k.c., należy w tym przypadku rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu stosownymi dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. W orzeczeniu z dnia 17 grudnia 1996 r. (I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6–7, poz. 76) Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego zmienionych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 189) rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też przeprowadzenie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie ( art. 227 ) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). W tym miejscu zaznaczyć należy, iż zasady wyrażone w art. 6 k.p.c. i art. 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale muszą być rozumiane przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć należy, że reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli bowiem powód udowodnił fakty uzasadniające powództwo – to na stronie pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416). W świetle powyższego ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: (...) "Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia, Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 r., III CRN 26/75, LEX nr 7692). Jeśli zatem strona nie przedstawia dowodów na poparcie swych twierdzeń kwestionowanych przez drugą stronę, uznać należy, że dany fakt nie został wykazany (udowodniony).

Z tych względów powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art 98 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 287 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu, na która to kwotę składają się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł ustalone w stawce minimalnej zgodnie z § 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, o czym orzeczono jak w punkcie II wyroku.

sędzia Anna Miłosz

Z. 1. odnotować,

2. odpis uzasadnienia z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikowi powoda.

18.03.24r. sędzia Anna Miłosz