Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w O.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. kwotę 3.756,89 złotych (słownie: trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt sześć złotych i osiemdziesiąt dziewięć gorszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. kwotę 4.092,42 złotych (słownie: cztery tysiące dziewięćdziesiąt dwa złote i czterdzieści dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 87/24

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanego – (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 3.756,89 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 listopada 2023 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenie do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 28 października 2023 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki V. (...) należący do poszkodowanego P. M.. Pokrycie kosztów naprawy nastąpiło z ubezpieczenia AC poszkodowanego albowiem na skutek uszkodzenia pojazdu w przedmiotowym zdarzeniu, poszkodowany zmuszony został ponieść koszty naprawy, które zgodnie z załączonym do pozwu kosztorysem i fakturą VAT wyniosły 22.074,67 złotych.

Powód podkreślił, że w wyniku umowy cesji strona powodowa nabyła wierzytelność przysługująca zbywcy wobec strony pozwanej w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Strona pozwana została poinformowana o dokonanych cesjach wierzytelności i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń w tym zakresie. Wobec powyższego brak jest sporu między stronami co do faktu dokonania skutecznego przeniesienia na stronę powodową wierzytelności objętej pozwem. Tym samym strona powodowa stała się legitymowana czynnie do występowania z niniejszym powództwem.

Powód zauważył, że przed wniesieniem pozwu dokonał przekształcenia na podstawie art. 551 ksh na spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością – (...) sp. z o.o.

Powód podniósł również, że strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego dokonała weryfikacji kosztorysu i faktury VAT wypłacając bezsporną kwotę odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu uszkodzonego w łącznej wysokości 18.317,78 złotych, albowiem pozwany uznał kwotę 18.617,78 złotych, którą pomniejszył o 300,00 złotych tytułem G. P..

Powód podkreślił nadto, że poszkodowany miał zawartą umowę ubezpieczenia Autocasco z pozwanym w wariancie SERWIS, w związku z tym rozliczenie szkody nastąpiło na podstawie faktury dokumentującej naprawę pojazdu wystawionej przez zakład dokonujący tej naprawy, zgodnie z postanowieniami ogólnych warunków ubezpieczenia Autocasco. Niezasadnie zatem pozwana zakwestionowała koszty naprawy. Dlatego też stronie pozwanej pozostała do zapłaty niedopłata z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu w wysokości 3.756,89 złotych.

Powód wskazał, że wymagalność roszczenia ustalił na dzień następujący po wypłacie przez pozwanego kwoty odszkodowania (22 listopada 2023 roku), w którym to dniu pozwany dysponował już wszelkimi informacjami niezbędnymi do zajęcia merytorycznego stanowiska w sprawie.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 22 stycznia 2024 roku, wydanym w sprawie I Nc 24/24, Referendarz sądowy uwzględnił roszczenie strony powodowej w całości i orzekł o kosztach procesu.

W przepisanym terminie pozwany – (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że otrzymał zgłoszenie szkody określonej w pozwie i wypłacił kwotę 18.317,78 złotych tytułem odszkodowania za naprawę przedmiotowego pojazdu. Jednocześnie podtrzymał swoje stanowisko zajęte w toku postępowania likwidacji szkody oraz wskazał, że brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa i wypłaty odszkodowania w wyższej kwocie.

Pozwany zaznaczył również, że żądanie odsetek za opóźnienie w wypłacie odszkodowania jest bezpodstawne, albowiem wypłacił bezsporną kwotę, stosownie do treści OWU. Ponadto o skonkretyzowanych roszczeniach powoda z tytułu naprawy pojazdu dowiedział się dopiero z treści pozwu.

Pozwany zauważył nadto, że powód nie wykazał aby rozmiar faktycznie poniesionej przez poszkodowanego szkody był wyższy od wypłaconego na jego rzecz odszkodowania w postępowaniu likwidacyjnym. Faktura VAT oraz kalkulacja naprawy, dołączone do pozwu, stanowią jedynie dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 kpc, a zatem są niewystarczające do wykazania istnienia roszczenia i jego wysokości. Podkreślił, że przedmiotowa szkoda była likwidowana na podstawie zawartej z poszkodowanym umowy ubezpieczenia AC. Zgodnie z treścią §17 ust. 3 i 4 OWU w przypadku udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, pozwany dokonuje weryfikacji wskazanych tam kosztów naprawy pod kątem ich zgodności z OWU. Dlatego też pozwany dokonał takiej weryfikacji i ustalił, że zasadnym jest przyznanie odszkodowania w kwocie wypłaconej poszkodowanemu, o czym powód był informowany na etapie likwidacji szkody.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że podejmował z powodem rozmowy ugodowe, jednakże bezskutecznie. Podkreślił nadto, że powód nie wykazał zasadności wysokości dochodzonego roszczenia. Zaznaczył także, że podstawą do zawarcia umowy cesji wierzytelności były postanowienia Ogólnych Warunków Ubezpieczeń Komunikacyjnych i postanowień polisy nr (...), na które poszkodowani wyrazili zgodę. Umowa została zawarta w wariancie A. – warsztat z udziałem własnym wypadkowym w wysokości 1.000,00 złotych.

Pozwany podniósł, że na etapie postępowania likwidacyjnego ustalił wysokość należnego odszkodowania w łącznej wysokości 19.186,27 złotych i kwotę tę pomniejszył o udział własny (1.000,00 złotych) wynikający z warunków zawartej umowy, co powód całkowicie pomija.

Pozwany wskazał nadto, że żądanie powoda zasądzenia odsetek jest bezpodstawne, a jedynym terminem może być chwila wyrokowania.

Powód, w odpowiedzi, złożył pismo procesowe z dnia 4 sierpnia 2022 roku – replikę na odpowiedź na pozew.

Zarządzeniem z dnia 18 sierpnia 2022 roku zarządzono zwrot powyższego pisma.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2023 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został samochód osobowy marki V., o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 2016, stanowiący własność P. M..

Powstała w wyniku zdarzenia szkoda miała charakter częściowy i jego naprawa odbywała się u powoda.

Przedmiotowe auto objęte było ubezpieczeniem AC albowiem ubezpieczający – P. M. zawarł umowę ubezpieczenia z (...), na okres ochrony od dnia 18 grudnia 2022 roku do dnia 17 grudnia 2023 roku. Została ona potwierdzona polisą ubezpieczeniową numer (...). Ubezpieczający wybrał wariant ubezpieczenia AC – od wszystkich ryzyk (pełna ochrona) i wariant ustalania kosztów naprawy – serwisowy. W tym wariancie koszty naprawy pojazdu ustalane powinny być na podstawie następujących cen części zamiennych zakwalifikowanych do wymiany – cen części oryginalnych. Wysokość odszkodowania pozwany ustalał uwzględniając części o najniższej cenie, natomiast w przypadku udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, pozwany weryfikował koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności z zasadami obowiązującymi w odpowiednim wariancie, a mianowicie w wariancie serwisowym – stawki za roboczogodzinę ustaloną w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty, porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie miejsca naprawy pojazdu. W przypadku nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, pozwany wypłacał bezsporną cześć odszkodowania ustaloną na podstawie własnej wyceny sporządzonej w oparciu o zasady zawarte w systemie A., E. lub DAT z zastosowaniem norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu, stawki za roboczogodzinę ustalonej przez pozwanego w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty działające na terenie miejsca zamieszkania lub osoby uprawnionej do korzystania z pojazdu, cen części zamiennych zawartych w systemie A., E. lub DAT, ustalonych w wariancie optymalnym oraz cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach A., E. D..

Wartość pojazdu w dacie zawierania umowy ubezpieczenia wynosiła kwotę 97.718,00 złotych, zaś suma ubezpieczenia gwarancyjnego 1050 000 euro.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 11 - 12, kserokopia polisy numer (...) k. 16v, wydruk OWU (...) k. 17 – 34v.

W dacie zdarzenia w pojeździe zamontowane były części oryginalne, również w zakresie części uszkodzonych.

dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego K. R. z dnia 17 czerwca 2024 roku k. 130 – 132.

W dniu 21 listopada 2023 roku pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie w sprawie nr (...), kwotę 3.900,00 złotych.

bezsporne

W dniu 8 grudnia 2023 roku powód, na podstawie systemu (...), sporządził kalkulację naprawy pojazdu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Koszt naprawy z podatkiem VAT ustalono na kwotę 25.808,52 złotych przy przyjęciu stawki roboczogodziny w wysokości 248,00 złotych netto, która mieściła się w zakresie stawek występujących na terenie C. i C..

Koszt naprawy pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) opiewała na kwotę 23.065,37 złotych z podatkiem VAT 23%.

dowód: kalkulacja naprawy z dnia 8 grudnia 2023 roku k. 40 – 43v, opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego K. R. z dnia 17 czerwca 2024 roku k. 120 – 121, 133 - 134.

W dniu 22 grudnia 2023 roku powód zawarł z właścicielem pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) umowę przelewu wierzytelności. W umowie tej cedent – P. M. oświadczył, iż posiada wierzytelność wobec (...) z tytułu szkody powstałej w jego pojeździe w zakresie naprawy auta uszkodzonego po weryfikacji, w wysokości 3.756,89 złotych.

W dniu 28 grudnia 2023 roku powód wystawił fakturę za naprawę pojazdu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na kwotę 22.074,67 złotych z terminem płatności na dzień 11 stycznia 2024 roku.

Pismem z dnia 3 stycznia 2024 roku pozwany poinformował powoda, że tytułem naprawienia szkody została przyznana kwota w wysokości 14.417,78 złotych, która zostanie wypłacona na konto podane w dyspozycji. Pozwany wskazał nadto, że tytułem naprawienia szkody została przyznana kwota 18.617,78 złotych, która została pomniejszona o kwotę 300,00 złotych tytułem G. P. oraz o wypłaconą już wcześniej kwotę 3.900,00 złotych.

Pozwany dokonując weryfikacji kalkulacji powoda ustalił zasadną stawkę dla prac warsztatowych w wysokości 85,00 złotych (bez podatku VAT).

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia przelewu wierzytelności k. 10, wydruk faktury VAT nr (...) k. 13, dowód: akta szkody – pismo z dnia 3 stycznia 2024 roku k. 31 akt szkody – k. 60, opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego K. R. z dnia 17 czerwca 2024 roku k. 125.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 k.c.).

Pojęcie szkody rozumianej jako uszczerbek majątkowy może mieć dwojaką postać – szkody rzeczywistej oraz utraty korzyści. W doktrynie i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że koszty i wydatki poniesione w związku ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę wchodzą w skład takiej szkody. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, iż pojęcie szkody ubezpieczeniowej, gdy podstawą odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń jest umowa odpowiedzialności cywilnej, jest tożsame z pojęciem szkody zawartym w art. 361 k.c. Przepis ten stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Zgodnie zaś z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody winno nastąpić - według wyboru poszkodowanego - bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Istotnym jest, że przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z treści art. 363 § 1 k.c. jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. W istocie jednak naprawienie szkody przez ubezpieczyciela polega na zapłaceniu kwoty pieniężnej koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Pod względem ekonomicznym (wartości świadczenia) występuje w takiej sytuacji ekwiwalentność obu postaci świadczeń odszkodowawczych przewidzianych w art. 363 § 1 k.c. Można zatem przyjąć, że poszkodowanemu przysługuje roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego także wobec ubezpieczyciela, ale ze względu na charakter świadczenia ubezpieczeniowego roszczenie to przybiera postać żądania restytucji pieniężnej umożliwiającej definitywne przywrócenie stanu poprzedniego.

Na gruncie prawa cywilnego reprezentatywne jest stanowisko w przedmiocie ustalania szkody zgodnie z zasadą, że szkodę stanowi różnica między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia sprawczego, a stanem, który by istniał bez tego zdarzenia.

W niniejszej sprawie powód wywodził swoje roszczenia z umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 grudnia 2023 roku, zawartej z poszkodowanym P. M. – właścicielem samochodu osobowego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Przedmiotem umowy była wierzytelność w wysokości 3.756,89 złotych z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu, która nie została uwzględniona przez powoda podczas weryfikacji kalkulacji i faktury za naprawę auta.

Podkreślić przy tym należy, że przelew wierzytelności z tytułu szkody komunikacyjnej – dokonany w niniejszej sprawie – spowodował nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz obejmuje również inne elementy składające się na sytuację wierzyciela. Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest bowiem przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W konsekwencji stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, zmienia się natomiast osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2006 roku, IV CSK 232/06, Lex nr 369189). Zgodnie bowiem z treścią art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, czyli przedmiotem przelewu wierzytelności nie jest jedynie sama możność żądania od dłużnika, by ten spełnił świadczenie. Ponadto przelew powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2006 roku, IV CSK 224/06, Lex nr 462931). Nie budzi również wątpliwości, że dopuszczalna jest cesja wierzytelności przyszłej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2011 roku, IV CSK 422/10, „Monitor Prawa Bankowego” (...)-37). Należy nadto podzielić stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 28 listopada 2006 roku, IV CSK 224/06, zgodnie z którym „z braku odmiennego zastrzeżenia stron, na podstawie art. 509 § 2 k.c., przechodzą z cedenta na cesjonariusza np. roszczenie o zaległe odsetki, roszczenie o odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania, roszczenie o zapłatę kar umownych, roszczenie o uzyskanie surogatów przedmiotu świadczenia (art. 477 § 2 k.c.), roszczenie o udzielenie przez dłużnika informacji o przedmiocie świadczenia (art. 546 i art. 354 § 1 k.c.), uprawnienie wierzyciela do wyboru świadczenia w zobowiązaniu przemiennym, uprawnienie wierzyciela do wezwania dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.) lub możność zaskarżenia czynności zdziałanych z pokrzywdzeniem wierzyciela, roszczenie z tytułu poręczenia i inne.” Przelew wierzytelności powoduje zatem nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela.

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego w dniu 28 października 2023 roku, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność P. M.. Bezsporne było również to, że w dacie szkody właściciela pojazdu łączyła z pozwanym umowa dobrowolnego ubezpieczenia AC w wariancie Serwisowym oraz, że pozwany uznał szkodę do kwoty 18.617,78 złotych, jednakże tytułem odszkodowania wypłacił kwotę 18.317,78 złotych, albowiem 300,00 złotych potrącił tytułem G. P..

Zatem osią sporu w niniejszej sprawie była wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania, a konkretnie wartość stawki za roboczogodziny z tytułu prac blacharsko – lakierniczych oraz kosztów i zakresu czynności przeprowadzonych w związku z naprawą pojazdu, albowiem pozwany zakwestionował te elementy w toku postępowania likwidacyjnego.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że poszkodowany naprawił przedmiotowy pojazd, z tytułu czego wystawił fakturę VAT nr (...), w której wysokość stawki za rbg ustalił na poziomie 248,00 złotych netto oraz wartość części zamiennych na kwotę 12.203,57 złotych netto.

Zatem, skoro pozwany zakwestionował zakres i wartość naprawy przedmiotowego pojazdu oraz wysokość stawki rbg przyjmując, że wynosi ona kwotę 85,00 złotych netto, to koniecznym było ustalenie w toku niniejszego procesu, czy części i zakres naprawy odbył się z zasadami określonymi w ust. 3 § 17 OWU, który stanowi, że wysokość odszkodowania ustala się według cen części oryginalnych w wariancie serwisowym praz czy wskazana przez powoda stawka rbg spełnia kryteria średniej ceny usług stosowanych przez warsztaty działające na terenie miejsca zamieszkania ubezpieczonego lub osoby uprawnionej do korzystania z pojazdu (§ 17 ust. 5 OWU). Nie budzi bowiem wątpliwości, że w przypadku ubezpieczenia AC nie znajduje zastosowania reguła pełnego odszkodowania, a wartość szkody obliczana jest w oparciu o postanowienia OWU stanowiące załącznik do zawartej przez strony stosunku ubezpieczeniowego umowy.

W przedmiotowej sprawie kluczowym dowodem była opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego inż. K. R. z dnia 17 czerwca 2024 roku, z której to w sposób jednoznaczny wynikało, że w dniu zdarzenia na pojeździe uszkodzonym zamontowane były oryginalne części. Dlatego też zasadnym było zastosowanie podczas naprawy auta oryginalnych części w tzw. klasie jakości O. Ponadto biegły sądowy szczegółowo określił zakres i sposób naprawy pojazdu zgodnie z technologią naprawy producenta oraz wskazał, że zastosowana przez powoda stawka rbg w wysokości 248,00 złotych netto, mieści się w zakresie wykazanych stawek występujących na terenie C. i C.. Powyższe prowadzi zatem do wniosku, że stawka przyjęta przez powoda w wysokości 248,00 złotych netto spełnia kryterium z § 17 ust. 5 OWU.

Biegły sądowy ustalił również, po skalkulowaniu kosztów naprawy, że wynoszą one kwotę 23.065,37 złotych.

Sąd uznał powyższą opinię za wiarygodną albowiem została ona sporządzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Ponadto biegły sądowy szczegółowo przeanalizował zarówno zakres naprawy auta, rodzaj części oraz ich koszty, a także wysokość stawki roboczogodziny na terenie miejsca zamieszkania ubezpieczonego lub osoby uprawnionej do korzystania z pojazdu. Istotnym jest również, że pozwany nie kwestionował opinii biegłego sądowego, ja również nie przedstawił żadnego przeciwdowodu.

Należy również zauważyć, że wprawdzie poszkodowany w zdarzeniu drogowym powinien wprawdzie współpracować z zakładem ubezpieczeń i dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, to jednak zasada ta nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień. Dlatego też narzucanie poszkodowanemu gdzie i za ile ma naprawić pojazd niespornie niweczyłoby jego uprawnienie odnośnie wyboru sposobu, czy miejsca likwidacji szkody. Poszkodowany ma bowiem prawo do tego, aby na zasadach przewidzianych w OWU móc naprawić pojazd w wybranym warsztacie naprawczym. Z zapisów OWU nie wynika, aby uprawnienie ubezpieczonego w tym zakresie podlegało ograniczeniom, w tym aby był on zobligowany do naprawy pojazdu w konkretnych warsztatach współpracujących z pozwanym.

Sąd nie znalazł również podstaw do pomniejszenia przyznanego odszkodowania o kwotę 300,00 złotych z tytułu G. P.. Pozwany nie wykazał bowiem, w toku niniejszego procesu, w jaki sposób ustalił wysokość tej kwoty, mimo że zgodnie z treścią art. 6 kc, to na nim spoczywał ciężar wykazania tej okoliczności, skoro z faktu tego wywodził określone dla siebie skutki prawne.

Wobec powyższego, skoro pozwany tytułem naprawienia szkody wypłacił kwotę 18.317,78 złotych, natomiast powód wskazał, że koszt naprawy auta wyniósł kwotę 22.074,67 złotych, zaś biegły sądowy określił ją na kwotę 23.065,37 złotych, oraz Sąd nie znalazł podstaw do pomniejszenia kwoty odszkodowania o kwotę 300,00 złotych, to Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.756,89 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 listopada 2023 roku do dnia zapłaty.

Przypomnienia wymaga, że niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). Ponadto zgodnie z treścią art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

W przedmiotowej sprawie, w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, pozwany w dniu 21 listopada 2023 roku wypłacił powodowi tytułem naprawienia szkody w sprawie nr (...), kwotę 3.900,00 złotych. Zatem, skoro pozwany jest profesjonalistą w zakresie likwidacji szkody, to winien on rzetelnie przeprowadzić postępowanie w celu ustalenia rzeczywistych kosztów naprawy szkody.

O kosztach procesu Sad orzekł na mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana jest stroną przegrywająca proces, zatem powinna ona zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W przedmiotowej sprawie powód reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata. Zatem koszty procesu obejmują opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 900,00 złotych, zgodnie z treścią § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800) tj. z dnia 24 sierpnia 2023 r. (Dz.U. z 2023 r. poz. 1964). Ponadto powód w chwili inicjowania postępowania uiścił opłatę stałą od pozwu w wysokości 200,00 złotych oraz zaliczkę na poczet opinii biegłego sądowego w wysokości 3.000,00 złotych, z której została wykorzystana kwota 2.975,42 złotych.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.