Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Strzelcach Kraj. w I Wydziale Cywilnym

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Robert Słabuszewski

Ławnicy:

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Augustyniak

po rozpoznaniu dnia 12 lipca 2023 r. na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) sp. z o.o. w P.

przeciwko: A. E. (1)

o zapłatę 4.744,80 zł

I.  zasądza od pozwanego A. E. (1) na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w P. kwotę 3.610,94 zł (trzy tysiące sześćset dziesięć złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13.12.2020 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.616,84 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty,

IV.  nakazuje ściągnąć:

- od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Strzelcach Kraj. kwotę 3.199,90 zł,

- od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Strzelcach Kraj. kwotę 1.010,50 zł

z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu wydatków sądowych.

Robert Słabuszewski

Sygn. akt: I C 88/21

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. – złożył w dniu 18.12.2020 r. (k. 44) pozew przeciwko A. E. (1) o zapłatę kwoty 4.744,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13.12.2020 r.

W uzasadnieniu wskazał, że powód i pozwana zawarli umowę o świadczenie usługi kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej i usługi dystrybucji. W dniu 20.11.2019 r. upoważnieni pracownicy powoda udali się do nieruchomości pozwanej w O. nr 4/2 celem sprawdzenia prawidłowości i legalności poboru energii. Na miejscu stwierdzili nielegalny pobór energii przez licznik zawieszony na przewodach elektrycznych obrócony góra do dołu o 180 stopniu. Wyczerpuje to znamiona nielegalnego poboru energii w związku z czym powód obciążył pozwaną opłata w wysokości dochodzonej pozwem. Pozwana w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty odmówiła spełnienia roszczenia wskazując, że licznik został przekręcony przez wykonawcę prac polegających na wylaniu wylewki (k. 2- 5).

Sąd Rejonowy w Strzelcach Kraj., Wydział I Cywilny wydał w dniu 29.12.2020 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazując pozwanej zapłatę dochodzonej kwoty w terminie dwóch tygodni wraz z odsetkami i kosztami procesu (k. 45).

Pozwana A. E. (1) złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym zaskarżyła go w całości wnosząc o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazała, że nie doszło do nielegalnego poboru energii zaś powód nie wykazał, że doszło do zafałszowania pomiarów. Poza tym powód zawyżył dochodzone roszczenie. Ewentualny nielegalny pobór trwał 16 dni. Nielegalne pobieranie energii nastąpiło na jednej fazie, zaś naliczono opłatę za układ 3-fazowy. Możliwe jest ustalenie czasokresu, w którym doszło do nielegalnego poboru energii (od 4 listopada do 20 listopada 2019 r.). Brak jest winy pozwanej, zaś wyłączną winę ponosi wykonawca robót A. C. (1), który prowadzi działalność gospodarcza w zakresie usług budowlanych i wykonywał u pozwanej prace remontowe – wylanie posadzek (k. 52-53).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska (k. 72, 87, 92, 204, 247).

Sąd zważył, co następuje:

16 czerwca 2017 r. powód (...) sp. z o.o. w P. zawarł z pozwaną A. E. (1) umowę o świadczenie usługi kompleksowej. Powód zobowiązał się do sprzedaży energii elektrycznej oraz zapewnienia świadczenia usługi dystrybucji do miejsca odbioru, którym był dom w O. nr 4.

Z istotnych postanowień umowy usługa była świadczona w układzie 3 fazowym przy zabezpieczeniu przedlicznikowym 25 amperów, nr licznika (...), umówiona moc 11kW, planowany roczny zakup energii 120 kWh w grupie taryfowej G11.

Pozwana oświadczyła, że przed podpisaniem umowy zapoznała się z taryfą i ogólnymi warunkami umowy z dnia 10.01.2017 r.

Dowód: umowa – k. 6-8, 144-146.

E. N. i J. T. dokonali w dniu 20.11.2019 r. kontroli prawidłowości eksploatacji i działania układów pomiarowo – rozliczeniowych oraz rozliczeń energii elektrycznej, ustalenia czy miało miejsce pobieranie energii elektrycznej bez zawarcia umowy albo z częściowym lub całkowitym pominięciem układu pomiarowo – rozliczeniowego, sprawdzenie dotrzymywania warunków zawartej umowy, a w szczególności zgodności sposobu wykorzystania energii elektrycznej z warunkami określonymi w umowie.

Kontrolujący dokonali – pod nieobecność A. E. (1) – m. in. oględzin licznika, instalacji, sprawdzenia prawidłowości wskazań licznika.

W wyniku czynności ustalili nielegalny pobór energii elektrycznej z całkowitym pominięciem układu pomiarowego – licznik odwrócony wisi na przewodach górą do dołu (180 ^o).

Odbiorca w czasie kontroli twierdził, że wielokrotnie informował (...) o tym, że licznik wisi na przewodach odwrócony o 180 ^o i nikt nie reagował. Licznik tak został powieszony podczas wylewania posadzek podłóg.

Nielegalny pobór energii następował w układzie 1 faz.

Licznik wskazywał zużycie 709,5 kWh.

Na terenie nieruchomości znajdowały się następujące urządzenia:

- 2 betoniarki,

- urządzenie do cięcia płytek,

- wiertarki,

- młot udarowy,

- oświetlenie halogenowe,

- czajnik elektryczny,

- 2 nagrzewnice gazowe z wentylatorem elektrycznym,

o łącznej mocy 7,5 kW.

Dowód: protokół kontroli – k. 9-10,

upoważnienie k. 11,

fotografie – k. 42-43,

regulamin przeprowadzania kontroli – k. 205-215.

Powód naliczył w związku z tym pozwanej opłatę w kwocie 4.744,80 zł, na która składały się kwoty:

1.  Opłata za energię elektryczną 6000 kWh x 0,19430 zł/kWh x 2 = 2.331,60 zł,

2.  Składnik zmienny stawki sieciowej 6000 kWh x 0, (...) = 1.954,80 zł,

3.  Składnik stały stawki sieciowej 5,65 zł x 2 x 24 m-ce = 271,20 zł,

4.  Opłata jakościowa 6000 kWh x 0,0130 x 2 = 156,00 zł,

5.  Składnik opłaty przejściowej 0,33 x 2 x 24 m-ce = 15,84 zł,

6.  Opłata abonamentowa 0,32 x 2 x 24 m-ce = 15,36 zł.

Dowód: wyliczenie opłaty – k. 12,

nota obciążeniowa – k. 13,

decyzja – k. 14-15,

taryfa – k. 16-20,

informacja – k. 21.

23.12.2019 r. pozwana A. E. (1) w odpowiedzi na notę zakwestionowała ją co do zasady twierdząc, że nie doszło do nielegalnego poboru energii, ponieważ nawet jeśli doszło do ingerencji w układ pomiarowy to nie wykazano, aby miało to wpływ na zafałszowanie pomiarów, nie wykazano okresu, w którym doszło do rzekomego nielegalnego poboru energii, a nawet jeśli takowy miałby miejsce, to z wyłącznej winy osoby trzeciej, tj. A. C. (1).

Dowód: odpowiedź na notę – k. 22.

Powód podtrzymał swoje stanowisko i wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 4.744,80 zł pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Dowód: pismo z dnia 07.01.2020 r. – k. 23,

wezwanie do zapłaty – k. 24.

A. C. (1) jest przedsiębiorca prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych – posadzkarstwo, tapetowanie i oblicowywanie ścian – na podstawie wpisu do (...).

Nie prowadzi działalności w zakresie usług elektrycznych.

Dowód: wpis w (...) k. 57.

A. C. (1) wykonywał w domu pozwanej usługę wylania posadzki. Przeszkadzał mu w tym licznik wobec czego odsunął go i ten zawisł na kablach do góry nogami. Było to 24 października 2019 r.

Dowód: zeznania świadków:

D. C. – k. 81-82,

A. C. – k. 82,

Przesłuchanie powódki A. E. – k. 82-83.

Zawieszenie licznika do góry nogami powoduje, że nie wskazuje on prawidłowo zużycia energii elektrycznej.

Dowód: opinia biegłego – k. 97-99, 132-133, 172-179, 220-227.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie częściowo.

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie dokumenty zebrane w sprawie.

Zgodnie z art. 243 ² zdanie 1 k.p.c. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy lub do nich dołączone stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia.

Podkreślenia wymaga, że oceniając wiarygodność dokumentów Sąd wiązał z nimi moc dowodową zależną od tego czy mamy do czynienia z dokumentem urzędowym czy prywatnym. W szczególności zaś dokumentami prywatnymi są dokumenty załączone do pozwu w postaci umowy, protokołu i korespondencji stron. Zgodnie zaś z art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument prywatny stanowi oczywiście pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania, ale – co trzeba podkreślić - moc dowodowa dokumentu prywatnego jest słabsza niż moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, iż ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą). Charakter dokumentu urzędowego ma decyzja Prezesa URE.

Mimo dostrzeżenia drobnych nieścisłości Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków i wyniki przesłuchania pozwanej. Są co do zasady zgodne, spójne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

W szczególności – wbrew twierdzeniu powoda i zapisom protokołu – można ustalić w jakim okresie miał miejsce nielegalny pobór energii. Skoro nielegalny pobór energii polegał na korzystaniu z licznika powieszonego na kablach „do góry nogami” (obróconego o 180 ^o), zaś:

- zawieszenie licznika „do góry nogami” miało miejsce 24.10.2019 r.,

- kontrola ENEI miała miejsce 20.11.2019 r.,

to nielegalny pobór energii mógł trwać najwyżej 27 dób i taki okres Sąd przyjął do dalszych wyliczeń. Okres ten potwierdziły zgodne w tym zakresie zeznania dwóch świadków i pozwanej.

A. C. zeznał, że licznik wcześniej stał oparty o ścianę, lezał na jakiejś desce, zaś D. C., że wisiał na kablu, ale nie odwrotnie, tylko normalnie. Wg pozwanej wisiał na wysokości parapetu (co mogło być tą deską, o której zeznał A. C.). Zafałszowanie pomiaru wynikało zaś z odwrócenia go, co miało miejsce – wg zgodnych twierdzeń – 24.10.2019 r.

Niewiarygodne – jako sprzeczne z opinią biegłego (i to akurat na niekorzyść strony powodowej) okazało się oszacowanie łącznej mocy urządzeń w domu pozwanej. Sąd uznał w tym zakresie za wiarygodną opinię biegłego A. S..

Spośród opinii biegłych – częściowo sprzecznych – Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego A. S.. Częściowo słuszne okazały się zarzuty co do opinii biegłego W. K.. Sama opinia zaś zawierała twierdzenia dowolne biegłego, niewynikające z pozostałego materiału dowodowego i nieobjęte zleceniem Sądu. Część twierdzeń nie została w wystarczający i przekonujący sposób wyjaśniona i udokumentowała (co rodzi wrażenie dowolności). Część wniosków przyjęto na podstawie odmowy przekazania materiałów biegłemu w sposób niekorzystny dla jednej ze stron.

Co do opinii biegłego A. S. biegły opisał i uzasadnił wnioski. Wynikają one w sposób logiczny z treści opinii. Twierdzenia znajdują uzasadnienie w pozostałym zebranym materiale dowodowym. Opis sposobu rozumowania biegłego pozwala na kontrolę słuszności wniosków. Zawiera też wersje alternatywne wniosków w zależności od przyjętej przez Sąd wersji. Biegły przeprowadził i opisał sposób badania licznika oraz wnioski. Pozwala to na merytoryczną kontrolę opinii. Co do pomiaru energii elektrycznej przez odwrócony licznik biegły wykonał i opisał oraz dokumentował eksperyment, który wykazał nieprawidłowy pomiar energii. Wyjaśnił mechanizm działania takiego licznika i przyczyny niewłaściwego pomiaru w przypadku odwrócenia licznika.

Sąd nie prowadził postępowania dowodowego z urzędu, gdyż przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96 - OSNC 1997/6-7, poz. 76; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2000 r., III CKN 237/00 - OSNC 2000/10. poz. 190).

Zgodnie z art. 57 ustawy Prawo energetyczne razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może:

1) pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności albo

2) dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.

Nielegalne pobieranie paliw lub energii to – zgodnie z ustawą Prawo energetyczne – art. 3 pkt 18 - pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy.

Sformułowanie przepisu art. 57 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne wskazuje, że pobierający nielegalnie energię odpowiada na zasadzie ryzyka, niezależnie od swego zawinienia, a uwolnić się od zapłaty zryczałtowanej opłaty może tylko w przypadku wykazania, że pobór ten wynikał z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Ustalenie nielegalnego poboru energii nie wymaga badania winy sprawcy w znaczeniu subiektywnym (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2003 r., I CKN 252/2001, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 110, z 27 marca 2008 r., II CSK 489/2007, LEX nr 515728; uzasadnienie uchwały z 10 grudnia 2009 r., III CZP 107/2009, OSNC 2010, Nr 5, poz. 77).

Osobą trzecią w rozumieniu powołanego przepisu może być zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 26 kwietnia 2016 r., I PK 145/15, LEX nr 2056856).

Na wstępie należy wyjaśnić, że powód błędne przyjął w protokole i w pozwie, że nielegalny pobór energii nastąpił „z całkowitym ominięciem układu pomiarowego” (k. 9), ponieważ żadnego „obejścia” tam nie było i energia była pobierana z użyciem układu pomiarowego, tylko że ingerowano w ten układ w sposób, który powodował zafałszowanie prawidłowości wyników pomiaru (licznik był i pobierany prąd był z użyciem licznika, tylko że z uwagi na jego zawieszenie do góry nogami nie wskazywał prawidłowo poboru energii).

Pozwana powoływała się na wyłączną winę wykonawczy robót budowlanych – wylewania posadzki – A. C. (1), który przyznał zresztą, że to on „odwiesił” licznik.

W ocenie Sądu pozwana posługując się wykonawcą robót budowlanych ponosi odpowiedzialność za jego zachowanie.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z 10 grudnia 2009 r. w sprawie III CZP 107/09 (OSNC 2010/5, poz. 77), że określone w art. 3 pkt 18 prawa energetycznego przypadki nielegalnego poboru energii stanowią delikt, a przewidziana w art. 57 ust. 1 pkt 1 tej ustawy opłata za nielegalnie pobraną energię ma charakter cywilnoprawny i odszkodowawczy.

Sformułowanie przepisu art. 57 ust. 1 wskazuje, że pobierający nielegalnie energię odpowiada na zasadzie ryzyka, niezależnie od swego zawinienia, a uwolnić się od zapłaty zryczałtowanej opłaty może tylko w przypadku wykazania, że pobór ten wynikał z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Zwolnienie od odpowiedzialności z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą sprawca nie ponosi odpowiedzialności następuje także w przypadkach uregulowanych w przepisach art. 435 k.c. (odpowiedzialności prowadzącego przedsiębiorstwo wprowadzane w ruch za pomocą sił przyrody) i art. 436 k.c. (odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody). Możliwe jest więc skorzystanie z bogatego dorobku doktryny i judykatury na tle tych przepisów.

Jak trafnie wskazuje A. O. (A. Olejniczak [w:] Kidyba A. (red.): Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna. LEX/el. 2014, komentarz do art. 435 k.c.) dominuje pogląd, że prowadzący przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność w rozumieniu art. 435 k.c. za wszystkie osoby, które zostały włączone w ruch przedsiębiorstwa (tak też m.in. W. Czachórski, System prawa cywilnego, t. III, cz. 1 pod red. Z. Radwańskiego, Ossolineum 1981, s. 621; M. Safjan, K. Pietrzykowski: Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. K. Pietrzykowskiego, t. I, Warszawa 2011, art. 435, nb 26, podobnie też J. Gudowski (red.), G. Bieniek: Komentarz do art. 435 Kodeksu cywilnego w: Gudowski J. (red.): Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania. LexisNexis, 2013). Chodzi tu o osoby, za które odpowiada ex delicto (np. na podstawie art. 427, 429, 430 k.c.) lub ex contractu (np. art. 471, 474 k.c.). Nie ma przy tym znaczenia, czy zachodzą wszystkie przesłanki tej odpowiedzialności. Powierzenie czynności profesjonaliście, choć zwalnia od odpowiedzialności na podstawie art. 429 k.c. (na co powoływała się pozwana, a co nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w tej sprawie), to jednak nie ma znaczenia dla wyznaczenia kręgu podmiotów „osób trzecich” na użytek art. 435 k.c. Nie ma powodów, aby art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego wykładać odmiennie. Pozwana błędnie zatem uznała, że A. C., dokonujący wylania posadzek na zlecenie pozwanej, mógł być traktowany jako osoba trzecia w rozumieniu tego przepisu. Jest wręcz odwrotnie – działał za wiedzą i zgodą pozwanej – na jej zlecenie – wykonując dzieło w postaci wylewki pod posadzki – i przy tej okazji dokonał odwrócenia licznika.

Dodać trzeba, że takie samo stanowisko jak tutejszy Sąd i powołani przedstawiciele doktryny przyjmuje też orzecznictwo (por. w szczególności uzasadnienie wyroku SA w Poznaniu z dnia 13 października 2016 r., I ACa 349/16).

Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że miał miejsce nielegalny pobór energii poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy i nie ma miejsca okoliczność egzoneracyjna w postaci wyłącznej winy osoby trzeciej.

Pozostała więc kwestia ustalenia wysokości należności na rzecz powoda i w tym zakresie Sad nie podziela sposobu wyliczenia dokonanego przez (...).

W pierwszym rzędzie należy się odwołać do zatwierdzonej decyzją Prezesa URE Taryfy.

Po pierwsze, taryfa odróżnia pobieranie energii bez zawarcia umowy, z całkowitym lub częściowym pominięciem układu pomiarowo – rozliczeniowego i poprzez ingerencję w ten układ. W tym zakresie Sąd przyjął, że do nielegalnego poboru energii doszło przez ingerencję w układ pomiarowo – rozliczeniowy.

Po drugie, taryfa odróżnia sytuację, gdy nie można ustalić ilości nielegalnej pobranej energii i gdy można ustalić tą ilość. W tej sprawie należało przyjąć, że ilości nielegalnej pobranej energii nie można ustalić. Wiadomo, że energia była pobierana (konkretnie w okresie tuż przed kontrolą na potrzeby kładzenia płytek w piwnicy).

Zgodnie z punktem 7.5 taryfy w przypadku nielegalnego pobierania energii poprzez ingerencję w układ pomiarowo – rozliczeniowy, gdy nie można ustalić ilości nielegalnie pobranej energii elektrycznej, Operator może obciążyć odbiorcę opłatami w wysokości dwukrotności stawek opłat określonych w taryfie dla grupy taryfowej, do której jest zakwalifikowany odbiorca (przypomnijmy, że pozwana należy do grupy G11) oraz w wysokości dwukrotności ceny energii elektrycznej, o której mowa w art. 23 ust. 2 pkt 18 lit b) ustawy Prawo energetycznej przyjmując:

1.  wielkość mocy umownej określonej w umowie (umowa z pozwaną przewiduje moc 11kW – k. 6v),

2.  ilości energii elektrycznej uwzględniające rzeczywista możliwość pobierania energii przez danego odbiorcę wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników, lecz nie wyższe niż 6000 kWh dla układu trójfazowego z zainstalowanym licznikiem o prądzie znamionowym nie wyższym niż 20A (pomiar bezpośredni) bez względu na przeciążalność licznika.

Opłaty oblicza się dla całego nieobjętego przedawnieniem okresu udowodnionego nielegalnego pobierania energii elektrycznej (k. 17-17v).

Stawka opłaty za 1 kWh energii wynosiła 0,19430 zł (k. 21,

Składnik stały stawki sieciowej dla grupy taryfowej G11 przy układzie 3-fazowym wynosił 5,65 zł (k. 19).

Opłata jakościowa dla grupy taryfowej G11 przy układzie 3-fazowym wynosiła 0,0130 zł/kWh (k. 19).

Stawka opłaty przejściowej dla grupy taryfowej G11 przy rocznym zużyciu ponad 1200 kWh wynosiła 0,33 zł/m-c (k. 20).

Opłata abonamentowa dla grupy taryfowej G11 przy 12-miesięcznym okresie rozliczeniowym wynosiła 0,32 zł/m-c (k. 20v). Pozwana zawarła umowę z (...) sp. z o.o. z 12-miesiecznym okresem rozliczeniowym (k. 6v).

Wbrew opinii biegłego z umowy i taryfy wynika, że powodowi przysługują wszystkie rodzaje opłat wskazanych powyżej.

Dysponując powyższymi danymi Sąd dokonał wyliczenia należnej (...) sp. z o.o. opłaty.

Najpierw Sąd ustalił – jak stanowi taryfa (k. 17v) – „rzeczywistą możliwość pobierania energii przez danego odbiorcę” wynikającą z mocy i rodzaju odbiorników lecz nie więcej niż 6000 kWh.

Jeśli odbiorniki w domu pozwanej mają moc 75 kW, to „rzeczywista możliwość” (a nie realnie pobrana ilość) wynosi:

75 kW x 1 godz. x 24 godziny/dobę x 27 dób = 4860 kWh.

Jako że jest to mniej niż maksymalne możliwe do przyjęcia 6000 kWh należało do dalszych wyliczeń przyjąć „rzeczywistą możliwość” wynikającą z mocy i rodzaju urządzeń czyli 4860 kWh.

1.  Opłata za energię elektryczną wynosi więc 4860 kWh x 0,19430 zł/kWh x 2 = 1.888,60 zł,

2.  Składnik zmienny stawki sieciowej wynosi 4860 kWh x 0,1629 zł/kWh x 2 = 1.583,39 zł,

3.  Składnik stały stawki sieciowej wynosi 5,65 zł, ale za 1 m-c a nie za 24 m-ce, tj. 5,65 zł/m-c x 1 m-c x 2 = 11,30 zł,

4.  Opłata jakościowa 4860 kWh x 0,0130 zł/kWh x 2 = 126,36 zł,

5.  Składnik opłaty przejściowej za 1 m-c wynosi 0,33 zł/m-c x 1 m-c x 2 = 0,66 zł,

6.  Opłata abonamentowa wynosi 0,32 zł/m-c x 1 m-c x 2 = 0,64 zł,

co daje łącznie 3610,94 zł i taką kwotę Sad zasądził w punkcie I wyroku, zaś w pozostałej części powództwo oddalił (punkt II).

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że powód dochodził opłaty za nielegalny pobór energii elektrycznej bez podatku VAT (k. 12, 13), wobec czego Sąd nie zasądzał wyliczonej prawidłowo opłaty z VAT-em, ponieważ gdyby to zrobił (nawet mieszcząc się w dochodzonej kwocie 4.744,80 zł) wyszedłby ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z tymi przepisami jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wierzytelność jest płatna do 13.12.2019 r., wobec czego powodowi przysługują odsetki od 14.12.2019 r. (pierwszy dzień pozostawania w opóźnieniu przez pozwaną). Powód dochodził odsetek od 13.12.2020 r. (k. 2), a więc w zakresie okresu dochodzenia odsetek roszczenie jest w całości zasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹, 2 i 3 k.p.c., 110 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Powód wygrał w 75%, zaś pozwana w 24%.

Koszty powoda stanowią kwotę 2.417,00 zł (400,00 zł opłata od pozwu, 900,00 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17,00 zł opłata od pełnomocnictwa, 1.100,00 zł zaliczka na biegłego).

76% tej kwoty stanowi 1.836,92 zł.

Koszty pozwanej stanowią kwotę 917,00 zł (wynagrodzenie pełnomocnika 900,00 zł i opłata od pełnomocnictwa 17,00 zł).

24% tej kwoty stanowi kwotę 220,08 zł.

Różnica do zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda stanowi kwotę 1.616,84 zł (1.836,92 zł – 220,08 zł) – punkt III wyroku.

Wydatki Sądu stanowiły kwotę 5.310,40 zł (k. 101, 135, 181, 229), tj. 1.408,55 zł + 1.120,85 zł + 1.503,00 zł + 1.278,00 zł.

Z kwoty tej z zaliczki na biegłego uiszczonej przez powoda pokryto 1.100,00 zł.

Do rozliczenia pozostało więc 4.210,40 zł (5.310,40 – 1.100,00 zł).

24% tej kwoty obciąża powoda, tj. 1.010,50 zł.

76% tej kwoty obciąża pozwaną, tj. 3.199,90 zł (punkt IV wyroku).