Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 147/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z 30 stycznia 2023r sygn. akt III K 160/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. J. (1)

oskarżony był karany sądownie – wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie z 28.06.2023 r, sygn. akt II K 633/22 za występek z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 57a §1 k.k. na karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu stawki dziennej na 10 zł oraz 500 zł zadośćuczynienia.

dane z krajowego rejestru karnego

(...)

2.1.1.2.

G. B. (1)

oskarżony nie był karany sądownie

dane z krajowego rejestru karnego

(...)

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane z krajowego rejestru karnego

dokument obiektywny, niekwestionowany przez strony podchodzący z zasobów Krajowego rejestru karnego.

2.1.1.2

dane z krajowego rejestru karnego

dokument obiektywny, niekwestionowany przez strony podchodzący z zasobów Krajowego rejestru karnego.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego J. J. (1), adw. D. N. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk, art. 437 § 1 kpk i art. 438 pkt 1a, 2 i 3 kpk, wyrokowi zarzucił :

I. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na nietrafnym wywiedzeniu przez Sąd I instancji, iż niezgłoszenie przez oskarżonego J. J. (1) do Działu (...) firmy (...) okoliczności wykonania operacji korygującej STORNO w elektronicznym systemie magazynowym tego przedsiębiorstwa, stanowiło jedną z czynności wykonawczych oszustwa, podczas gdy takle zachowanie oskarżonego podyktowane było tym, że po stwierdzeniu wad jakościowych produktów przez samego ich producenta i dostawcę — (...), strony transakcji handlowej zdecydowały, że dostawca bezzwłocznie wady te usunie, dostarczając towary wolne od wad, a zważywszy na zbliżający się schyłek roku kalendarzowego i wynikające z tego obowiązki podatkowe, faktura VAT nie będzie korygowana o wartość towarów wycofanych, toteż oskarżony wprowadził wyłącznie korektę (STORNO) w systemie magazynowym, w oczekiwaniu na nową dostawę poprawionych produktów, co odzwierciedlało zgodnie obrany przez strony transakcji handlowej tryb reklamacyjny (żądanie usunięcia stwierdzonej wady, czego wyrazem była korekta magazynowa, zamiast żądania zwrotu ceny, czego wyrazem byłaby korekta faktury), a błędnie utożsamiony przez Sąd I instancji z rzekomym zamiarem przestępczym J. J. (1),

II. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, w postaci art. 7 KPK, polegającą na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i przeprowadzeniu tej oceny w sposób całkowicie dowolny, albowiem bez odwołania się do jakichkolwiek dowodów Sąd meriti błędnie przyjął, że oskarżony J. J. (1), który bezzwłocznie po przyjęciu do wiadomości informacji od producenta - (...), na temat wadliwości jakościowej dostarczonych przez to przedsiębiorstwo produktów, bez zbędnej zwłoki dokonał operacji magazynowej STORNO, polegającej na skorygowaniu stanu magazynowego o te przedmioty, które fizycznie wycofane zostały przez ww. producenta, celem usunięcia dostrzeżonych wadliwości, miał w zakresie obowiązków pracowniczych także zgłoszenie tego faktu do Działu (...), podczas gdy na oskarżonym J. J. (1) tego rodzaju obowiązek kwalifikowany Jako umowny, służbowy, prawno-pracowniczy, czy zwyczajowy, w ogóle nie spoczywał, a gdyby tego było mało, do elektronicznego systemu magazynowego (S.) przedsiębiorstwa (...), będącego pracodawcą oskarżonego, dostęp miało wielu pracowników tego przedsiębiorstwa, którzy dysponowali podglądem na wykonaną przez oskarżonego J. J. (1) operację STORNO, a którzy w oczywisty sposób także mogli przekazać Działowi (...) informację o powstałej korekcie stanu magazynowego, nadto w zakresie swoich kompetencji mogli uczynić to sami pracownicy ww. działu, bowiem niezsynchronizowanie automatyczne ww. systemów, tj. magazynowego (S.) i księgowo-rozliczeniowego, nie wykluczało wcale inicjatywy tych osób, zatem ta zadziwiająca bierność całej załogi (...) udowadnia prawdziwość faktu konsekwentnie eksponowanego w toku procesu przez obronę oskarżonego J. J. (1), iż o powodach, dla których przeprowadzono wyłącznie operację STORNO, bez jednoczesnego skorygowania faktur, wiedzieli wszyscy zainteresowani pracownicy firmy (...), mianowicie, że zgłoszenie do (...) miało charakter zgłoszenia reklamacyjnego w ramach uprawnień z rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (art. 560 i nast. KC), ponieważ po dostawie i odbiorze towaru przez (...), (...) zobowiązała się do usunięcia stwierdzonych wad produktów i dostarczenia produktów niewadliwych, natomiast korekta faktury świadczyłaby o skorzystaniu przez (...) z dalej idącego uprawnienia z rękojmi, w postaci odstąpienia od umowy w odniesieniu do tych zakwestionowanych produktów, co nie było wolą stron tej transakcji handlowej,

III. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, w postaci art. 7 KPK, polegającą na przekroczeniu przez Sąd i instancji granic swobodnej oceny dowodów i przeprowadzeniu tej oceny w sposób całkowicie dowolny, a to w wyniku nierozpoznania przez Sąd I Instancji cywilnoprawnego charakteru sprawy i nietrafnego zakwalifikowania Jej jako karnoprawnej, albowiem Sąd nie spostrzegł, że dostarczenie przez (...) do (...) tylko części zamówionych produktów, wskutek wycofania na etapie produkcyjnym towarów wadliwych, z jednoczesnym zobowiązaniem się do dostarczenia produktów wolnych od wad, stanowiło kwintesencję procedury w ramach odpowiedzialności sprzedającego za rzecz sprzedaną (rękojmi), w konsekwencji, rodziło po stronie pokrzywdzonego przedsiębiorstwa (...) szereg roszczeń z tytułu rękojmi (do usunięcia wad, do wymiany rzeczy na wolne od wad, do złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny, do odstąpienia od umowy), z których to uprawnień (...) skorzystał, ponieważ po operacji magazynowej STORNO, (...) przystąpiła do produkcji nowych towarów w miejsce wadliwych, niemniej po ich wykonaniu, a tuż przed realizacją dostawy, doszło do jej udaremnienia w wyniku zatrzymania oskarżonego G. B. (1) przez organy ścigania, który to oskarżony, aktualnie może legitymować się wymagalnym roszczeniem przeciwko (...) o odebranie zamówionych, prawidłowo wykonanych i opłaconych rzeczy, zgodnie z treścią art. 535 §1 KC w zw. z art. 643 KC,

IV. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na nietrafnym wywiedzeniu przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie doszło do osiągnięcia korzyści majątkowej z przestępstwa, gdy tymczasem kwota 1.189.024,00 zł, zidentyfikowana przez Sąd jako wartość szkody, która to wartość notabene określona została bez podstawy dowodowej, tj. bez odwołania się do liczby i wartości niedostarczonych towarów (cyt. uzasadnienia, s. 5: „J. J. (1) doprowadził firmę (...) do zapłaty (...)całej kwoty widniejącej na danej fakturze pomimo tego, że cześć lub całość towaru faktycznie nie została dostarczona") i bez zasięgnięcia opinii biegłego sądowego, jest w istocie spełnionym przez firmę (...) na rzecz (...) świadczeniem pieniężnym, mającym podstawę prawną w zawartej umowie handlowej, ekwiwalentnym do świadczenia niepieniężnego (...) w postaci wyprodukowania i dostarczenia towarów, wobec czego Sąd I instancji błędnie utożsamił świadczenie cywilnoprawne, z karnoprawną korzyścią majątkową, ponieważ zrealizowana przez (...) płatność (skonwertowana dalszymi okolicznościami faktycznymi w dopuszczalna i praktykowana w obrocie gospodarczym przedpłatę za towar), uprawnia pokrzywdzoną (...) albo do odebrania od (...) świadczenia niepieniężnego (towaru), które (...) wykonała i po dziś dzień deponuje w swoim magazynie, które to odebranie, w ocenie obrony oskarżonego J. J. (1) jest wciąż aktualnym handlowo-prawnym obowiązkiem przedsiębiorstwa (...), jako kupującego, albo do odstąpienia od umowy i żądania od (...) zwrotu zapłaconej ceny na drodze cywilnoprawnej, co jednakowo przesądza o indyferentnym - na gruncie karnoprawnym, charakterze ww. kwoty.

W zakresie punktu II części dyspozytywnej wyroku:

V. obrazę przepisów prawa materialnego, w innym wypadku niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, w postaci art. 46 § 1KK, a to w wyniku nieprawidłowej wykładni i błędnym zastosowaniu tego przepisu, który to przepis, na kanwie rozstrzygnięcia o naprawieniu szkody w procesie karnym, obliguje Sąd do stosowania wprost przepisów prawa cywilnego, a w świetle tych to przepisów prawa cywilnego, oskarżony J. J. (1) nie może zostać skutecznie zobowiązany do solidarnego naprawienia szkody, której to szkody nie wyrządził, bowiem nawet jeśliby przyjąć, że doszło do jakichkolwiek uchybień, czy nieprawidłowości na tle współpracy pokrzywdzonej firmy (...) z (...), to wszelka odpowiedzialność, w tym kontraktowa, dotyczy wyłącznie tych dwóch podmiotów, nie zaś oskarżonego, zwłaszcza że to między tymi podmiotami dochodziło do przepływów finansowo-rzeczowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego J. J. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż podniesione w punktach I − V zarzuty nie okazały się trafne. Skarżący sformułował zarzuty dotyczące błędu w zakresie ustaleń faktycznych, które były podstawą wydanego wyroku skazującego, zarzucił obrazę art. 7 k.p.k. w zakresie oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, a także zarzucił obrazę prawa materialnego to jest art. 46 § 1 k.k. w zakresie zasądzonego obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody. Charakterystyczną cechą wszystkich zarzutów podniesionych przez apelującego jest pewna tendencja do naprzemiennego powoływania się na wadliwość oceny dowodów przy zarzucie błędu w zakresie ustaleń faktycznych jak również odwrotnie tj. powoływanie się na błędne ustalenia będące wynikiem niewłaściwej oceny dowodów. Praktycznie we wszystkich podniesionych zarzutach skarżący odwołuje się do zasad k.c. regulujących zasady wykonania umów i zasad postępowania reklamacyjnego i do uprawnień nabywcy co do rzeczy sprzedanej z wadami. Skarżący konsekwentnie, podobnie jak w trakcie prowadzonego postępowania przed sądem I instancji, tak samo w zarzutach i uzasadnieniu apelacji podnosi, że zaistniałe zdarzenia faktyczno prawne miały wyłącznie charakter cywilnoprawny i dotyczyły nieprawidłowości w zakresie praw do rzeczy sprzedanych z wadami. Sąd Odwoławczy rozstrzygając przedmiotową sprawę oczywiście badał i ten zakres powiązania firmy pokrzywdzonej (...) sp. z o.o. z firmą (...) jednak podejmując merytoryczne rozstrzygnięcie aprobujące wyrok skazujący obu oskarżonych doszedł do przekonania, że oskarżeni dopuścili się przestępstwa oszustwa przy okazji realizacji umów dostawy i sprzedaży towaru pomiędzy tymi firmami związanymi z zamawianiem i dostarczaniem części z (...) do firmy (...) sp. z o.o. Jednak z uwagi na treść postawionych zarzutów i ich charakter Sąd Odwoławczy odniesie się do nich po kolei.

Ad. I. i IV.

Nie można zgodzić się z podniesionymi zarzutami dokonania przez sąd meriti błędnych ustaleń, które skarżący upatruje w tym, iż niezgłoszenie przez J. J. (1) do Działu (...) firmy (...) wykonanych operacji storno w systemie S. było jedną z czynności wykonawczych oszustwa, a wynikało stąd, że strony umowy zdecydowały się na niezwłoczne usunięcie stwierdzonych wad towaru. Otóż zarzut ten nie może być trafny skoro prawdą jest (co wykazał sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku), że oskarżony J. J. (1) dokonał operacji "storno" wobec towarów opisanych na fakturach i faktu tego nie zgłosił do Działu (...)w ramach reklamacji, natomiast na podstawie przyjęcia towaru dokonanego przez tego oskarżonego w systemie S. (operacja Migo) dział księgowości dokonał zapłaty za przyjęty towar - opisany na przyjętej fakturze. Natomiast teza zawarta w zarzucie, że taka operacja wycofania towaru z systemu S. była wynikiem poza reklamacyjnego sposobu wymiany towaru wadliwego na wolny od wad w następstwie porozumienia między dostawcą a nabywcą (czyli pomiędzy G. B. (1), a J. J. (1)) słusznie nie została ustalona przez sąd I instancji, bowiem poza wyjaśnieniami tych oskarżonych nie wynika to z żadnego innego obiektywnego i wiarygodnego dowodu. Okoliczność natomiast, iż sąd I instancji w opisie czynu przypisanego zawarł sformułowanie „nie informując o tym właściwych osób i nie wszczynając procedury reklamacji na dostarczony towar, co spowodowałoby wstrzymanie płatności ” jest w ocenie Sądu Odwoławczego bez znaczenia dla istoty wydanego rozstrzygnięcia. Rzeczywiście skarżący trafnie podnosi, iż ten element zachowania oskarżonego J. J. (1), który w istocie stanowi o naruszeniu obowiązków pracowniczych nie może być elementem przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., które ma charakter umyślny i jest popełnione w zamiarze bezpośrednim. Ten dodatkowy opis czynu zawarty w wyroku (podobnie jak opis czynu zarzucony aktem oskarżenia) pozostaje jednak irelewantny, bez istotnego znaczenia dla prawidłowych ustaleń Sądu I instancji o wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonego, co do informacji o przyjęciu towaru i doprowadzeniu pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zapłatę faktur za towar, który nie został dostarczony. Zresztą skarżący w sformułowanym zarzucie uparcie twierdzi, że wykonanie operacji storno w systemie S. było wyrazem obranego przez strony transakcji handlowej trybu reklamacyjnego wadliwego towaru. Z takim zapatrywaniem nie zgodził się sąd I instancji i również Sąd Odwoławczy tak sformułowaną hipotezę traktuje jako swoisty sposób obrony oskarżonych, bowiem jak już zaznaczono oprócz wyjaśnień oskarżonych nie wynika to z żadnego obiektywnego dowodu. Jak słusznie przyjął sąd I instancji (Sąd Odwoławczy w całości aprobuje taką ocenę tych wyjaśnień) wyjaśnienia oskarżonych nie zasługują w tym zakresie na wiarę. Należy bowiem zwrócić uwagę, że część wyjaśnień oskarżonych jest niezgodna z dokumentacją zawartą w aktach sprawy. I tak na karcie 5 akt wskazano i opisano faktury z towarem wystornowanym w całości przez J. J. (1), a które są przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia. Następnie analiza towaru z faktur na podstawie danych wynikających z systemu S. - karta 15 - 35 pozwala w powiązaniu z wykazem faktur wskazanych na kartach 65 - 80 na stwierdzenie faktu, iż towar opisany w fakturach będących przedmiotem zarzutów został przyjęty (operacja Migo ) i wycofany (operacja Storno ) zawsze tego samego dnia. I tak towar z faktury (...) z 4 stycznia 2021r (karta 65) przyjęto i wystornowano 7 stycznia 2021r – k. 19/2 ,

towar z faktury (...) z 1 października 2020 r. (karta 66) przyjęto i wystornowano 16 października 2020 r - k. 20/2,

towar z faktury (...) z 4 stycznia 2021r (karta 67) przyjęto i wystornowano 7 stycznia 2021 r. - karta 26,

towar z faktury (...) z 2 października 2020 r. (karta 68) przyjęto i wystornowano 20 października 2020 r.− k.17,

towar z faktury (...) z 2 listopada 2020 r. (karta 69) przyjęto i wystornowano 13 listopada 2020 r. − karta 17/2,

towar z faktury (...) z 1 grudnia 2020 r. (karta 70) przyjęto i wystornowano 14 grudnia 2020 r. (karta 17/2),

towar z faktury (...) z 3 listopada 2020 r ( k. 71) przyjęto i wystornowano 23 listopada 2020 r - k. 15/2,

towar z faktury (...) z 2 grudnia 2020 r. (karta 72) przyjęto i wystornowano 15 grudnia 2020 r. − karta 18,

towar z faktury (...) z 6 stycznia 2021 r. (karta 73) przyjęto i wystornowano 4 stycznia 2021 − karta 30,

towar z faktury (...) z 3 listopada 2020 r. (karta 74) przyjęto i wystornowano 25 listopada 2020 r. − karta 31,

towar z faktury (...) z 7 stycznia 2021 r ( k. 75) przyjęto i wystornowano 4 stycznia 2021 - k. 31,

towar z faktury (...) z 10 listopada 2020 r. (karta 76 ) przyjęto i wystornowano 3 grudnia 2020 r. − karta 32/2,

towar z faktury (...) z 15 października 2020 r. (karta 77) przyjęto i wystornowano 18 listopada 2020r. - karta 33/2,

towar z faktury (...) z 10 listopada 2020 r. (karta 78) przyjęto i wystornowano 1 grudnia 2020 r. − karta 34,

towar z faktury (...) z 16 września 2020 r. (karta 79) przyjęto i wystornowano 6 października 2020 r. − karta 17,

towar z faktury (...) z 23 września 2020 r. (karta 80) przyjęto i wystornowano 13 października 2020 r. − karta 17.

Powyższe dane, które pochodzą z systemu S. do którego dane te wprowadził J. J. (1) dowodzą, że jego wyjaśnienia nie odpowiadają tym zapisom. Wskazywał on bowiem, że dopiero po ujawnieniu się wad materiałowych (podczas wykorzystywania części w tłoczni) następowało wycofanie danego towaru. Natomiast zapisy w S. wskazują, iż wycofanie towaru następowało już w dniu przyjęcia. Jaskrawym przykładem niewiarygodności takich wyjaśnień oskarżonego J. J. (1) jest analiza czynności dokonywanych w systemie S., np. co do faktury (...) z 7 stycznia 2021 r., który to towar miał być rzekomo przyjęty, a wystornowany został wcześniej bowiem 4 stycznia 2021r. Wyjaśnienia oskarżonego J. J. (1) nie mogą być uznane za wiarygodne źródło dowodowe, bowiem w zakresie towaru opisanego na fakturach z roku 2021 sam współoskarżony G. B. (1) wyjaśnił, iż towar ten nie został dostarczony, gdyż wykryto wady na etapie produkcji, co przyznał także w trakcie wideokonferencji z przedstawicielami zakładu (...) sp. z o.o. W tej sytuacji zarzut błędnych ustaleń, co do przyjęcia i wycofania towaru oraz przyczyn dla których czynności tych w systemie S. dokonywał oskarżony J. J. (1) nie były skuteczne i nie mogły zostać uznane.

Skarżący podnosi także błąd, co do ustalenia wysokości powstałej szkody twierdząc, iż przypisana i ustalona w wyroku szkoda o wartości 1.189.0 24,00 zł została określona bez podstawy dowodowej i bez odwołania się do liczby i wartości nie dostarczonych towarów. Co do zasady to stwierdzić należy, że skarżący nie ma racji. Wartość szkody będąca wynikiem doprowadzenia (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wynikała z faktu przeprowadzenia przez pokrzywdzoną spółkę inwentaryzacji towarowej na wydziale tłoczni, gdzie dostarczane były części z (...) i porównania wyników tej inwentaryzacji z fakturami, które zostały przez tą firmę zapłacone.

W pisemnym uzasadnieniu sąd I instancji wyraźnie wskazał, że ustalona szkoda o wartości łącznej 1.189.024 zł wynika z zapłaty na rzecz (...)pieniędzy za niedostarczone, wystornowane części i na tą okoliczność faktyczną przywołał stosowne dowody (kserokopia faktur karta 65 − 80, zestawienie wartości części objętych stornem karta 276 - 278, wykaz stornowanych faktur karta 13 − 14, wykaz operacji migo i storno w S. karta 15 − 35, powołał także zeznania J. B. (1) - Kierownika (...), która dokonywała wyliczenia szkody poprzez porównanie towaru zakupionego i opisanego w fakturach przedstawionych przez firmę (...) z wykazem towaru pochodzącego z tej (...)znajdującego się fizycznie w zakładach (...) sp. z o.o.. To porównanie towaru zamówionego z tym który się znajduje w firmie było możliwe m.in. dlatego, że towar opisany w fakturach zawierał specyfikacje co do rodzaju części oraz ich numerów i ilości , gdyż było to konieczne do wprowadzenia takiego towaru do systemu S., gdzie również pod tymi samymi nazwami przyjęty towar funkcjonował. Możliwe było zatem zindywidualizowanie tego towaru, co do każdej części zakupionej (opisanej w fakturze) i istniejącej na magazynie tłoczni i w systemie S.. Nie ma żadnych powodów, by podważać skuteczność i prawidłowość dokonanej inwentaryzacji i wyliczenia szkody tym bardziej, że przedstawiciel (...) jak wyjaśnił nigdy nie pobierał dokumentów dostarczenia towaru. Skarżący podnosi także, że wobec ustalenia Sądu meriti, iż J. J. (1) doprowadził firmę (...) do zapłaty całej kwoty widniejącej na danej fakturze pomimo tego, że część lub całość towaru faktycznie nie została dostarczona, ustalenie szkody było wadliwe bez zasięgnięcia opinii biegłego sądowego. Rzeczywiście przyznać należy skarżącemu rację, że sąd I instancji nie ustalił, ani w czynie przypisanym oskarżonym, ani też w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, których to konkretnie części (...) nie dostarczyła i który towar wskazany na fakturze został opłacony. Jest to rzeczywiście pewnego rodzaju niejasność, przy czym w ocenie Sądu Odwoławczego nie może być to okoliczność uznana za istotny błąd w zakresie przypisania sprawstwa i winy oskarżonym. Otóż poza jakąkolwiek dyskusją jest okoliczność, iż część towaru nigdy do firmy (...) sp. z o.o. nie dotarła. Np. rzeczy wskazane w fakturach podchodzących z roku 2021, o czym wyjaśnił sam G. B. (1). Wobec postawy procesowej oskarżonych jest oczywistym, że niemożliwe jest wskazanie która faktura jest wyłącznie zapisem o rzekomo dostarczonych towarach, która faktura świadczy, że towar był dostarczany w niepełnej ilości sztuk, bowiem również zapisy w systemie S. sporządzane przecież przez oskarżonego J. J. (1) zawierają nieprawidłowości. Dlatego też słusznym posunięciem pokrzywdzonej spółki było przeprowadzenie inwentaryzacji towarowej i porównanie tego materialnego towaru ujawnionego w magazynie z tym towarem, który miał wynikać z zapisów faktur wystawionych przez (...). Tylko poprzez eliminację towaru, który został odnaleziony pomniejszono wartość towaru opisanego na fakturach. Wskazać bowiem należy, że suma całego towaru opisanego w przypisanych oskarżonym fakturach jest wyższa i wynosi 1266416 zł. Dlatego też opis czynu, a następnie ustalenia faktyczne Sądu, że oskarżony G. B. (1) dostarczył jedynie nieznaczną ilość towaru objętego wskazanymi fakturami jakkolwiek nie ostra to odpowiada prawdzie. Dlatego też Sąd Odwoławczy oba zarzuty, co do błędu w zakresie ustaleń faktycznych uznał za niezasadne.

Ad. II. i III.

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej, spełniającej wymagania wskazanej wyżej dyrektywy procesowej. Natomiast ocena dowodów z zachowaniem powyższych kryteriów, pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., a w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu meriti. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym. Przeprowadzona kontrola odwoławcza tego rodzaju mankamentów w dokonanej ocenie dowodów nie wykazała.

Jako całkowicie nietrafny należało uznać zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w tej części, w której skarżący zarzuca sądowi meriti, że błędnie przyjął, iż oskarżony J. J. (1) bezzwłocznie po pozyskaniu wiadomości producenta na temat wadliwości towaru bez zbędnej zwłoki dokonał operacji magazynowej storno oraz, że oskarżony miał w zakresie obowiązków pracowniczych także zgłoszenie tego faktu do Działu zakupów i księgowości, podczas gdy na oskarżonym tego rodzaju obowiązek umowny, służbowy czy pracowniczy nie spoczywał. Tak sformułowany zarzut jest oczywiście niezasadny, co do pierwszej części zarzutu wypada odwołać się do argumentów podniesionych powyżej (Ad. I i IV), że operacji storno oskarżony dokonywał równocześnie z operacją Migo tego samego dnia, a zatem nie później, kiedy rzekomo dowiadywał się o wadliwym towarze. Nieprawdą jest także i to by sąd I instancji nie wskazał dowodów, które świadczą o istnieniu obowiązku powiadamiania Działu zakupów o potrzebie reklamacji wadliwego towaru. Sąd I instancji na karcie 19 - 20 pisemnego uzasadnienia wyroku wskazał na następujące dowody, które świadczą iż J. J. (1) miał w zakresie swoich obowiązków zamawianie części z (...), ich odbiór jak również procedury reklamacyjne i zasady wystornowania towaru i konsekwencji wykonania takiej operacji to jest obowiązku zgłoszenia takiego faktu do działu księgowości − zobacz karta 878/2 i karta 977. O zasadach stornowania i obwiązkach ciążących z tego tytułu na oskarżonym zasadnie wskazał sąd meriti na zeznania świadków J. F.- karta 982 i D. K. - karta 1091 czy też wreszcie na zeznania J. B. (1). Skarżący zarzuca nadto, iż bierność całej załogi firmy (...) wskazuje i udowadnia prawdziwość słów J. J. (1) o woli wyłącznie zgłoszenia reklamacyjnego celem wymiany towaru wadliwego na wolny od wad, nie zaś dalej idącego postępowania reklamacyjnego, które łączyłoby się z korektą faktur. Tego rodzaju argumenty podniesione w zarzucie są wyłącznie hipotezą, a właściwie swoistą linią obrony oskarżonego, bowiem właściwi i uprawnieni przedstawiciele firmy (...) takich faktów nie potwierdzają. Także dalszy zarzut rzekomej obrazy art. 7 k.p.k., a polegający na nierozpoznaniu przez sąd meriti cywilnoprawnego charakteru przedmiotowej sprawy i nietrafnym zakwalifikowaniu jej jako sprawy karnej również nie zasługuje na akceptację. Skarżący podobnie jak i obrońca drugiego oskarżonego konsekwentnie usiłuje wykazać, że sprawa miała wyłącznie charakter cywilny natomiast zgromadzone w sprawie dowody prawidłowo ocenione przez sąd I instancji wskazują na wręcz coś odwrotnego. Skarżący, by wykazać słuszność swoich argumentów powinien udowodnić i uzasadnić dlaczego pokrzywdzona firma (...) sp. z o.o. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, a nie wystąpiła do Sądu cywilnego o niewłaściwą dostawę towaru i zapłatę, dalej skarżący nie wykazał dlaczego skoro była to sprawa wyłącznie o charakterze cywilnym to przedstawiciele pokrzywdzonej spółki nie potwierdzają wersji podawanej przez obu oskarżonych. Natomiast okoliczność, iż przed czasem popełnionego przestępstwa, a także w jego trakcie czy nawet po okresie zarzucanego czynu dochodziło pomiędzy firmami (...) sp. z o.o. i (...) do transakcji handlowych nie zmienia karnoprawnego charakteru bezprawnych czynności obu oskarżonych, które dotyczą zakwestionowanych faktur. Skarżący nie zdołał w apelacji wykazać, iż w okolicznościach opisanych w fakturach będących przedmiotem zarzutu oskarżenia dochodziło do dostarczenia całości towaru, jego wycofania po ujawnieniu wad. Prawidłowe było ustalenie Sądu meriti, że oskarżony G. B. (1) nie dostarczył całego towaru wykazanego na wystawionych i przedłożonych fakturach, które następnie zostały opłacone przez firmę (...). Sąd meriti prawidłowo ustalił, że takie działania były dokonane przez obu oskarżonych wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - tu korzyści dla innej osoby to jest (...) z wykorzystaniem błędnego przekonania firmy (...), że cały towar opisany w fakturach został dostarczony, choć nie było to prawdą. Te prawidłowo ustalone okoliczności faktyczne powodują przecież odpowiedzialność karną z art. 286 § 1 k.k.,

a nie wyłącznie odpowiedzialność cywilną. Skarżący w żaden sposób nie usprawiedliwił nagannego przecież zachowania oskarżonego J. J., a w części także w oskarżonego G. B. (1), jeżeli chodzi o towar opisany w fakturach z roku 2021, który w ogóle nie został dostarczony do firmy (...) sp. z o.o., bowiem jak wynika z wyjaśnień G. B. po ujawnieniu wad materiałowych jeszcze w (...)doszło do zatrzymania dostawy towaru (wyjaś. G. B. K. 873/2), chociaż faktury (...), (...), (...), (...) zostały przekazane do zapłaty przez (...). Wobec m.in. takich okoliczności cywilnoprawny charakter sporu lansowany przez obrońcę oskarżonego nie wytrzymuje krytyki i nie może być zaakceptowany. Podnoszone koncepcje cywilnoprawne jak ta o roszczeniu wobec firmy (...) o odebranie zamówionych i wykonanych oraz już opłaconych rzeczy zgodnie z art.535 § 1 k.c. w zw. z art. 643 k.c. czy też koncepcja odstąpienia przez firmę (...) od umowy dostawy towaru przez (...) i żądanie od (...)zwrotu zapłaconej ceny jest koncepcją całkowicie oderwaną od realiów sprawy i w ocenie Sądu Odwoławczego służy wyłącznie obronie oskarżonych. Trzeba jednoznacznie podkreślić, że zasady prawa cywilnego, w tym również te przywołane przez skarżącego dotyczą stron stosunków cywilnoprawnych, które postępują zgodnie z zasadami współżycia społecznego, a zatem uczciwie, natomiast tam gdzie dochodzi do złamania tych podstawowych zasad współżycia społecznego, gdzie dochodzi do popełnienia przestępstwa karnego nie można się skutecznie powoływać na reguły cywilne, skoro te właśnie zostały złamane przestępczym działaniem oskarżonych.

Ad. V.

Zarzut obrazy art. 46 § 1 k.k. jest całkowicie nietrafny. Przepis ten stosuje się w sytuacji, kiedy pokrzywdzony zgłosił żądanie naprawienia szkody lub też sąd z urzędu widzi potrzebę takiego rozstrzygnięcia. Obowiązek naprawienia szkody nakładany jest na sprawcę, któremu przypisano czyn karalny, który doprowadził do zaistnienia szkody. Skoro w przedmiotowym postępowaniu oskarżony J. J. (1) i G. B. (1) zostali uznani winnymi oszukańczego działania wspólnie i w porozumieniu, które doprowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) sp. z o.o. w wysokości 1.189.024 zł to tym samym zasadne było orzeczenie zapadłe w pkt. II części rozstrzygającej wyroku o solidarnym obowiązku zapłaty tej kwoty na rzecz pokrzywdzonego obecnie firmie (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Dodać jedynie można, że okoliczność, iż spółkę (...) łączyły umowne porozumienia dostawy i sprzedaży towaru z firmą (...) nie ma istotnego znaczenia dla nałożenia na obu oskarżonych obowiązku naprawienia szkody, bo to właśnie przez ich działania do tej szkody doszło. Natomiast ewentualny regres oskarżonych do firmy (...) (oczywiście po naprawieniu szkody) to nie jest to przedmiotem tego postępowania karnego.

Wniosek

Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego J. J. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów oraz podanych argumentów obrońcy oskarżonego nie okazał się skuteczny, tym samym wniosek końcowy obrońcy oskarżonego o uniewinnienie J. J. (1) od przypisanego mu czynu nie mógł być uwzględniony.

3.2.

Obrońca oskarżonego G. B. (1) adw. Z. K. zaskarżył wyrok w całości i na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt la, 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

I. obrazę przepisów prawa materialnego, a to naruszenie przepisu art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 12§1 k.k. przez błędne przyjęcie, że czyn opisany w zarzucie i części wstępnej zaskarżonego wyroku wyczerpuje znamiona występku z art. 286§ 1 k.k. mimo. że nie zarzucono, aby którykolwiek z oskarżonych działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub kogokolwiek innego i w efekcie pominięcie, że relacje biznesowe firmy (...) Sp. z o.o. z firma (...) powinny być traktowane jako sprawa cywilna, która powinna być rozstrzygana na gruncie prawa cywilnego,

II. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

- naruszenie art. 14 § 1 k.p.k. (zasada skargowości) przez skazanie oskarżonego za występek oszustwa, mimo braku zarzucenia mu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub innej osoby (w zarzucie brak jest istotnego znamienia czynu zabronionego), a Sąd dokonując w pkt I części skazującej wyroku dodatkowego ustalenia w zakresie opisanego w akcie oskarżenia czynu, przez dopisanie dodatkowego (najistotniejszego) znamienia w postaci działania sprawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, naruszył zasadę skargowości, naruszenie przepisów art 2 §1 i 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 §S 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 170§1 pkt 1-6, la. , 2 k.p.k. oraz art. 297 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k., a także art. 424 § 1 i 2 k.p.k. przez dokonanie bez należytego uzasadnienia dowolnych ustaleń faktycznych, z rażącym przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, przy jednoczesnym pozbawieniu oskarżonego prawa do obrony i w efekcie dowolne i wybitnie intuicyjne uznanie oskarżonego za sprawcę zarzucanych mu przestępstw (jak wskazano wyżej, opisane w zarzucie zachowania nie stanowią przestępstwa oszustwa, gdyż nie zarzucono żadnemu z oskarżonych działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej), mimo niepodobieństwa jego sprawstwa, co polegało w szczególności na:

- braku dopuszczenia w tej sprawie dowodów, które zostały prawidłowo zgłoszone przez obrońcę. mimo że miały one istotne (wręcz kluczowe) znaczenie dla dokonania trafnych ustaleń faktycznych bowiem wykazywały na niepodobieństwo sprawstwa oskarżonego. czym w istocie pozbawiono tego oskarżonego prawa do obrony,

- bezpodstawnego ustalenia, że oskarżeni G. B. (1) i J. J. (1) działali wspólnie i w porozumieniu oraz ze z góry powziętym zamiarem popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (w zarzucie nie zawarto tego znamienia), które to ustalenie nie wynika z żadnego dowodu, a jest jedynie efektem intuicyjnej i pozbawionej podstaw dowodowych oceny,

- braku wskazania dowodu na okoliczność, że którykolwiek z oskarżonych działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub innej osoby, a nawet brak podania choćby jednostkowego przypadku wskazującego na to, że taką faktyczną korzyść którykolwiek z oskarżonych odniósł, bądź że odniosła ją inna osoba, co wprost wynika z treści zarzutu aktu oskarżenia, w którym nie zawarto znamienia działania w celu osiągnięcia takiej korzyści, bezpodstawnego przyjęcia, że motywem działania oskarżonych była „chciwość” (vide: str. 23, wiersz 6 od dołu) uzasadnienia wyroku), którą Sąd ocenił jako ,Jeden z najstarszych motywów ludzkich działań”, ale jednocześnie nie wskazał w uzasadnieniu wyroku choćby jednostkowego, konkretnego przypadku odniesienia przez któregokolwiek z oskarżonych korzyści majątkowej z rzekomo popełnionego przez nich przestępstwa,

- oparciu ustaleń w kwestii sprawstwa oskarżonego G. B. (1) jedynie na:

- opisie mechanizmów działania oskarżonego J. J. (1) z pominięciem okoliczności bezpośrednio wskazujących na sprawstwo oskarżonego G. B. (1),

- braku wykazania, że którykolwiek z oskarżonych lub inna ustalona osoba odniosła korzyść majątkową, braku wskazania jej ewentualnej wielkości oraz okoliczności uzyskania, braku wskazania w zarzucie działania oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co jest ustawowym znamieniem przestępstwa oszustwa, którego brak uniemożliwiał sądowi przyjęcie sprawstwa któregokolwiek z oskarżonych bez naruszenia zasady skargowości,

- dopatrywania się podstaw do przyjęcia sprawstwa G. B. (1) w dobrej znajomości obu oskarżonych oraz ich dobrych relacjach,

- pominięciu, że dobre relacje oskarżonych były utrzymywane także za życia ojca oskarżonego Z. B., za życia którego współpraca finny (...) z firmą (...) Sp. z o.o. była bezspornie bardzo dobra - przywołania korespondencji obu oskarżonych powstałej już po wszczęciu postępowania przygotowawczego w tej sprawie bez jej konkretnego wskazania, a nawet bez wskazania dat jej powstania (jest to korespondencja z marca 2021roku), mimo że korespondencję tę obok faktu znajomości obu oskarżonych sąd potraktował jako jedyne dowody na sprawstwo oskarżonego G. B. (1) w tej sprawie. wywodząc na stronie 25 uzasadnienia, że cyt.: „Z owej korespondencji wynika, że G. B. (1) zasięga porady J. J. (1) co do tego, czy da się określone części spakować do określonej wielkości pudeł, czy da się "kazać, że dane części nie zostały w związku z tym dostarczone. J. J. (1) instruuje współoskarżonego co ma odpuścić, a o co ma powalczyć jeśli chodzi o rozliczenia z kwestionowanych w sprawie faktur.” co jest oczywistym dowodem nadużycia interpretacyjnego sądu, gdyż:

- po pierwsze korespondencja ta pochodzi z okresu, gdy było już prowadzone postępowanie przygotowawcze i istotne jest że współpraca firmy (...) z firmą (...) Sp. z o.o. w 2021 roku nie ograniczała się tylko do towarów objętych fakturami nr (...). (...). (...) i (...). lecz były także dostarczone inne towary, (ten fakt jest oczywisty, ale Sąd go nie badał).

- po wtóre korespondencja ta w zakresie tego, co należy „odpuścić” dotyczyła faktur zapłaconych (nr (...), (...), (...) i (...)) z roku 2021, gdyż firma (...) Sp. z o.o. konsekwentnie odmawiała przyjęcia towarów objętych tymi fakturami po usunięciu ich wad przez (...), a tym samym ich dostawa z tego powodu nie była możliwa, zaś kwestia tego, o co należy „powalczyć” dotyczyła dostaw narzędzi zrealizowanych przez (...) w 2021 roku do firmy (...) Sp. z o.o. (narzędzia te wymienione były w innych fakturach, niż zapłacone), a konkretnie dotyczyło to narzędzi (...), za które firma (...) Sp. z o.o. w dacie tej korespondencji jeszcze nie uiściła zapłaty (zapłaty dokonano dopiero po dacie przedmiotowej korespondencji i to jest w niniejszej apelacji udokumentowane dokumentami stanowiącymi jej załączniki), co sąd bezwzględnie powinien szczegółowo wyjaśnić nadając tej okoliczności należyte znaczenie, gdyż jest to okoliczność o istotnym znaczeniu, a Sąd nawet nie miał o niej wiedzy, co jasno wynika z uzasadnienia wyroku, a tym samym przedmiotowa korespondencja, traktowana przez Sąd jako dowód obciążający, nie tylko nie dowodzi sprawstwa oskarżonego G. B. (1), ale wprost wskazuje na konieczność jego uniewinnienia, co zaś tyczy fragmentu korespondencji oskarżonych, cyt:, ..czy da się określone części spakować do określonej wielkości pudeł. czy da się wykazać, że dane części nie zostały w związku z tym dostarczone”, to należy wyjaśnić, że dotyczy to czynności sprawdzających (kontrolnych) oskarżonego G. B. (1) w firmie (...) polegających na zbadaniu, czy pracownicy zapakowali towar zgodnie z fakturami, gdyż oskarżony ten nie wykonując tych czynności nie posiadał stosownej wiedzy,

- po trzecie dla sądu I instancji powinno być oczywiste, że bogata korespondencja oskarżonych, która wskazywała na ich dobre relacje dowodzi, że nie dokonywali oni jakichkolwiek czynów zabronionych, gdyż tym zazwyczaj towarzyszą zachowania nacechowane dyskrecją,

- po czwarte za całkowicie dowolne uznać należy ustalenie sądu, jakoby oskarżeni „chcieli jednak mieć, posiadać więcej — mieć lepsze samochody, bywać na lepszych wakacjach, czy posiadać bardziej luksusowe rzeczy...”, gdyż na powyższe okoliczności nie przeprowadzono żadnego dowodu (ustalenia te są rażąco dowolne), a sugerowanie posiadania przez oskarżonych takich priorytetów jest nieuprawnione i wskazuje na kierowanie się przez sąd I instancji wiedzą pochodzącą z innych źródeł, niż materiał dowodowy tej sprawy, (podnieść należy, że oskarżeni nigdy nie byli na wspólnych wakacjach, a oskarżony G. B. (1) od wielu lat w ogóle nie był na jakichkolwiek wakacjach),

- po piąte nieuprawnione jest ustalenie dobrej pozycji zawodowej oskarżonego G. B. (1) (vide: str. 23 uzasadnienia wyroku), bez jej zbadania, a tego sąd nie uczynił, pomijając nawet charakter jego relacji z rodzeństwem oraz matką, a także pomijając jego faktyczną rolę w firmie (...), które była stroną umowy z firmą (...) Sp. z o.o.,

- po szóste niedopuszczalne jest ustalenie jakoby firma (...) uzyskała korzyść „za niedostarczone części, których brak generował oszczędności związane z brakiem ponoszenia kosztów na ich produkcję” (vide: str. 24 uzasadnienia), gdyż uwzględniając oddalone przez sąd wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego G. B. (1), ustalenie takie narusza gwarancję prawa tego oskarżonego do uczciwego procesu, bowiem przy cytowanym ustaleniu, oczywistym błędem sądu było oddalenie wniosków dowodowych obrońcy z dokumentów na przeciwne okoliczności, niż ustalone przez sąd, tj. na okoliczność, że stan zatrudnienia w tejże (...) się nie zmienił (a nawet uległ zwiększeniu w porównaniu do początkowego okresu współpracy), że nie uległy zmniejszeniu zakupy materiałowe, na co przedstawiono dowody z faktur, że w inkryminowanym okresie firma (...) Sp. z o.o. była jednym z dwóch kontrahentów firmy (...), przy czym jej obroty z firmą (...) Sp. z o.o. stanowiły 90% jej ogólnych obrotów, co wprost wskazuje na to, że takie ustalenie sądu jest pozbawione obiektywizmu i narusza gwarancję oskarżonego do uczciwego procesu oraz jego prawo do obrony, a w efekcie wypaczony został wynik tej sprawy,

- po siódme niedopuszczalne jest podnoszenie argumentu ewentualnych „oszczędności” firmy (...) bez ustalenia roli oskarżonego w tej firmie (vide: str. 24 uzasadnienia), której sąd nawet nie ustalił, niesłusznie oddalając wnioski dowodowe obrońcy na te okoliczności,

- po ósme sąd niesłusznie pominął, że oskarżony G. B. (1) nie miał dostępu do rachunku bankowego firmy (...) i w żaden sposób nie udowodniono, aby on lub drugi oskarżony otrzymał z tej firmy jakąkolwiek korzyść majątkową mającą związek z zarzucanym czynem (sąd I instancji nie badał tego w ogóle),

- po dziewiąte nieuprawnione jest ustalenie jakoby oskarżony G. B. (1) dopuszczał się „wykonywania pozorowanych dostaw bez towaru” (vide: str. 29 uzasadnienia wyroku), gdyż oznaczałoby to, że dostarczał puste pudła, podczas gdy towary przez niego przywożone często pobierane były bezpośrednio po dostawie przez różnych pracowników na bieżące potrzeby, ale często też stały przez wiele dni na śluzie i przy uwzględnieniu tych okoliczności niedopuszczalne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym (także sędziowskim) byłoby przyjmowanie, że były to puste pudła, zwłaszcza że fakty dokonywania tych dostaw udokumentowane są na zabezpieczonych w tej sprawie nagraniach z monitoringu przemysłowego i są dowodem w sprawie,

- po dziesiąte niedopuszczalne są ustalenia niepewne np., że „część lub całość towaru faktycznie nie została dostarczona (vide: str. 5 uzasadnienia wyroku), a w sytuacjach istnienia niemożliwych do usunięcia wątpliwości sąd powinien dokonywać ustaleń zgodnie z art. 5 2 k.p.k., to jest na korzyść oskarżonego,

- po jedenaste nieuzasadnione jest pominięcie przebiegu i ustaleń videokonferencji z udziałem oskarżonego G. B. (1) z pracownikami firmy (...) Sp. z o.o., w której oskarżony potwierdził stwierdzony przez pracownika (...) M. C. błąd jakościowy, który wstrzymał wysyłkę towaru objętego wskazanymi w akcie oskarżenia fakturami z 2021 roku i zapewniał, że błąd zostanie naprawiony bez jakiejkolwiek szkody dla firmy (...),

- po dwunaste brak wskazania w ustaleniach faktycznych uzasadnienia wyroku osiągnięcia przez któregokolwiek z oskarżonych konkretnej korzyści majątkowej wskazuje na to, że takiej korzyści nie było,

- po trzynaste wadliwie wyliczono wielkość szkody, albowiem nie jest wystarczające zestawienie operacji Migo i Storno w systemie S. z jednoczesnym ustaleniem, że nie dostarczono części lub całości towaru (vide: np. str. 5, wiersze 16-17, lub str. 29, wiersze 27-28, a zwłaszcza zmodyfikowany zarzut w pkt I części skazującej wyroku), gdyż ustalenie dostarczenia jego części obliguje do wskazania wielkości tej dostawy (wpływa na określenie wielkości szkody), a tego sąd I instancji nie uczynił, co jest bezwzględną wadą zaskarżonego wyroku, której korekta możliwa jest tylko po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego w całości,

- po czternaste sąd dając wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. J. (1) w części, (vide: str. 18), nie wskazał którym wyjaśnieniom dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności, przy czym zarzut ten dotyczy wielu kwestii, ale w szczególności istotne jest to, że sąd nie odniósł się co do wiarygodności oskarżonego J. J. (1) w zakresie jego wyjaśnień dotyczących sposobów zwrotu reklamowanych dostaw (vide: str. 8 i 9 uzasadnienia wyroku), które to uchybienie ma kluczowe znaczenie dla oceny trafności wyroku w zakresie wyliczenia wielkości szkody, co Sąd uczynił z pominięciem:

- badania roli i pozycji oskarżonego G. B. (1) w (...), który bezspornie nie miał w tej firmie uprawnień właścicielskich oraz nie pełnił określonych funkcji, a zwłaszcza nie miał pełnomocnictw do dokonywania jakichkolwiek dyspozycji na jej rachunku bankowym, mimo że obrońca złożył stosowne wnioski dowodowe w tym zakresie,

- faktu, że w tej sprawie nie wykazano, aby oskarżony G. B. (1) pobierał kiedykolwiek jakiekolwiek kwoty z rachunku firmy (...), na który były przelewane pieniądze przez (...) Sp.z o.o. z faktur wskazanych w akcie oskarżenia,

- ustalania choćby jednego konkretnego transferu pieniędzy pochodzących z rzekomego przestępstwa z firmy (...) do któregokolwiek z oskarżonych (zwłaszcza do oskarżonego J. J. (1)),

- faktu, że w inkryminowanym okresie firma (...) Sp. z o.o. była głównym kontrahentem firmy (...), mającej w inkryminowanym okresie jedynie dwóch kontrahentów, (na powyższe obrońca zgłosił stosowne wnioski dowodowe oraz przedstawił stosowne dokumenty w postaci wykazu zatrudnienia pracowników, wykazu zakupu materiałów wykorzystywanych do produkcji w (...), bilansu ksiąg rachunkowych oraz faktur, które to wnioski dowodowe sąd I instancji na rozprawie w dniu 16 stycznia 2023 roku bezpodstawnie oddalił) i w tym okresie współpracy w firmie (...) utrzymywane było zatrudnienie na niezmienionym poziomie w porównaniu do okresu dobrej współpracy między obiema firmami, a nadto pominięciu, że firma (...) dokonywała zakupów materiałowych, służących do produkowania części dla firmy (...) Sp. z o.o. na poziomie adekwatnym do zamówień na realizację potrzeb wszystkich swoich ówczesnych kontrahentów . i wielkość tych zakupów była adekwatna do wielkości produkcji wynikającej z ksiąg i faktur, które to uchybienia zbiorczo wzięte pod uwagę uniemożliwiły oskarżonemu obronę, gdyż oddalone wszystkie wnioski dowodowe zgłoszone przez obrońcę na okoliczność, że przypisywane mu zachowania przestępcze nie zaistniały skoro firma (...) zatrudniała adekwatną dla potrzeb realizacji zamówień liczbę pracowników oraz dokonywała zakupów materiałowych umożliwiających realizację tych zamówień, a nadto w inkryminowanym czasie firma (...) miała jedynie dwóch klientów, przy czym produkcja dla firmy (...) Sp. z o.o. stanowiła 90 % jej produkcji,

- naruszenie przepisów art. 167 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 1-6, la. , 2 k.p.k. przez bezpodstawne oddalenie wszystkich prawidłowo złożonych wniosków dowodowych obrońcy oraz brak prowadzenia z urzędu postępowania dowodowego w celu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, a mianowicie:

- bezpodstawne i niesłuszne oddalenie na rozprawie w dniu 07 listopada 2022 roku wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, zgłoszonego przez obrońcę na rozprawie sądowej w dniu I l lipca 2022 roku (k.983) oraz wniosku o dopuszczenie dowodu z wykazu części magazynowanych w firmie (...), które zostały wyprodukowane w ramach zgłoszonych reklamacji oraz jako tzw. „bufory”na potrzeby firmy (...) Sp. z o.o., bezpodstawne i niesłuszne oddalenie na rozprawie w. dniu 16 stycznia 2023 roku wniosków dowodowych obrońcy o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci: wykazu zatrudnienia pracowników w firmie (...) za wskazany we wniosku okres, wykazów zakupu materiałów wykorzystywanych do produkcji we wskazanych okresach w firmie (...), z bilansu ksiąg rachunkowych i przedstawionych faktur oraz bezpodstawne i niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości (Uwagą: brak jest w aktach postanowienia dotyczącego wniosku dowodowego obrońcy w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego o specjalności umożliwiającej identyfikację wytworzonych przez firmę (...) produktów w celu stwierdzenia, że są to wyroby dla potrzeb firmy (...) Sp. z o.o. mimo że taki wniosek dowodowy obrońca złożył na rozprawie w dniu 11 lipca 2022 roku /faktycznie więc ten wniosek oddalono/), pomimo istotnego znaczenia tych dowodów dla dokonania prawidłowych ustaleń,

- brak przeprowadzenia z urzędu dowodu na faktyczny rozmiar współpracy firmy (...) Sp. z o.o. z firmą (...) w 2021 roku, w celu wyjaśnienia oczywiście istotnej okoliczności, a to ustalenia, czy w 2021 roku oprócz współpracy wynikającej Z faktur, które wymieniono w zarzucie aktu oskarżenia firmy te współpracowały ze sobą w szerszym zakresie i jak wyglądały ich wzajemne rozliczenia w tym okresie, które to uchybienia wypaczyły wynik sprawy i doprowadziły sąd I instancji do błędnych, dowolnych i całkowicie intuicyjnych ustaleń, a w rezultacie do niesłusznego skazania oskarżonego G. B. (1) za czyn przez niego niepopełniony (oskarżony nie popełnił nigdy żadnego przestępstwa, jest niekarany), który — jak zarzucono wyżej - w brzmieniu nadanym mu aktem oskarżenia nie jest nawet występkiem oszustwa, zaś współpraca finny (...) Sp. z o.o. w 2021 roku z firmą (...) miała szerszy zakres i firma (...) Sp. z o.o. nawet w trakcie toczącego się postępowania regulowała należności wobec firmy (...), które wynikały z innych faktur niż wskazane w akcie oskarżenia,

- a nadto podnoszę zarzut naruszenia przepisu art. 439 1 pkt 2 k.p.k. (bezwzględna przyczyna odwoławcza) przez nienależytą obsadę sądu I instancji, który to zarzut odnosi się do sędziego prowadzącego te sprawę, a dotyczy rekomendacji Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z 08 grudnia 2017 roku w zakresie rekomendacji na stanowisko sędziego sądu okręgowego.

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegał na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu mimo braku jakichkolwiek dowodów na powyższe i niesłuszne oparcie wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego G. B. (1) jedynie na dwóch podstawach, tj. na dobrych relacjach obu oskarżonych oraz na ich korespondencji po wszczęciu postępowania w tej sprawie, przy czym żadna w tych podstaw nie została podniesiona trafnie, bowiem dobre relacje łączące oskarżonych nie mogą wskazywać na ich przestępcze porozumienie przy braku innych dowodów, a tych w tej sprawie brak, albowiem przywoływana przez sąd I instancji korespondencja oskarżonych nie jest obciążająca dla któregokolwiek z oskarżonych, a jej dowolna interpretacja dokonana przez sąd wskazuje co najwyżej na brak jej należytej analizy oraz na brak wnikliwości w badaniu jej treści, a w sprawie tej nie ma jakiegokolwiek innego dowodu obciążającego oskarżonego G. B. (1) i skazanie oparte jest jedynie na intuicji sądu, którą się kierował odmawiając oskarżonemu prawa do obrony przez oddalenie wszystkich istotnych wniosków dowodowych prawidłowo zgłoszonych przez obrońcę.

Nadto obrońca wniósł o dopuszczenie następujących dowodów:

l. z zeznań świadka M. C., na okoliczność, że wszystkie towary objęte fakturami wskazanymi w zarzucie aktu oskarżenia za rok 2020 zostały dostarczone firmie (...) Sp. z o.o., a nadto na okoliczność przyczyn wstrzymania dostawy towarów objętych fakturami nr (...), (...), (...) i (...) oraz posiadania przez firmę (...) tych towarów w stanie poprawionym, tj. pozbawionych wad i oferowania ich dostawy firmie (...) Sp. z o.o., która jednakże odmówiła ich przyjęcia, a także na okoliczność zgromadzenia przez firmę (...) zapasów przygotowanych części i urządzeń dla firmy (...) Sp. z o.o. na wypadek nagłych potrzeb (tzw. „buforów”), co obie firmy wcześniej uzgodniły„

2. z zeznań świadka W. B., adres dla doręczeń: na okoliczność, że wszystkie towary objęte fakturami wskazanymi w zarzucie aktu oskarżenia za rok 2020 zostały dostarczone firmie (...) Sp. z o.o., a nadto na okoliczność przyczyn wstrzymania dostawy towarów objętych fakturami nr (...), (...), (...) i (...) oraz posiadania tych towarów przez firmę (...) w stanie poprawionym, tj. pozbawionych wad i oferowania ich dostawy finnie (...) Sp. z o.o., która jednakże odmówiła ich przyjęcia, a także na okoliczność zgromadzenia przez firmę (...) zapasów przygotowanych części i urządzeń dla firmy (...) Sp. z o.o. na wypadek nagłych potrzeb (tzw. „buforów”), co obie firmy wcześniej uzgodniły,

3. z zeznań świadka J. B. (2), - na okoliczność, że wszystkie towary objęte fakturami wskazanymi w zarzucie aktu oskarżenia za rok 2020 zostały dostarczone firmie (...) Sp. z o.o., a nadto na okoliczność przyczyn wstrzymania dostawy towarów objętych fakturami nr (...), (...), (...) i (...) oraz posiadania tych towarów przez firmę (...) w stanie poprawionym, tj. pozbawionych wad i oferowania ich dostawy firmie (...) Sp. z o.o., która jednakże odmówiła ich przyjęcia, a także na okoliczność zgromadzenia przez firmę (...) zapasów przygotowanych części i urządzeń dla firmy (...) Sp. z o.o. na wypadek nagłych potrzeb, tzw. „buforów”, co obie firmy wcześniej uzgodniły,

4. z dokumentów stanowiących załączniki pisma obrońcy z dnia 24 marca 2022 roku (Wniosek dowodowy), zgłoszonych na okoliczność ich treści, a zwłaszcza na okoliczność faktycznej roli oskarżonego G. B. (1) w firmie (...), która była stroną umowy z firmą (...) Sp. z o.o., a to z następujących dokumentów:

a) - umowy spółki cywilnej z dnia 20.07.2016 roku, zawartej pomiędzy Z. B. i U. B.,

b) - aneksu nr (...) z dnia 03.07.2018 roku,

c) - aneksu z dnia 28 listopada 2019 roku,

d) - aneksu nr (...) do umowy spółki cywilnej z dnia 20 lipca 2016 roku, zawartego z dniu 19 listopada 2021 roku,

e) wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej dot. J. B. (2) (dokument wygenerowano w dniu (...), godz. 12.02 na dwóch stronach),

f) wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej dot. U. B. (dokument wygenerowano w dniu (...), godz. 12.03 na trzech stronach),

5. z opinii biegłego sądowego o specjalności umożliwiającej identyfikację z natury części wymienionych w przedłożonym sądowi I instancji wykazie części zmagazynowanych w firmie (...), według stanu na dzień 05 czerwca 2022 roku, który dla przejrzystości przedstawia się ponownie — na okoliczność, że części wskazane w tym wykazie są częściami wyprodukowanymi zgodnie z zamówieniami przez firmę (...) dla firmy (...) Sp. z o.o., co jasno wskazuje na fakt ich wyprodukowania, a tym samym na faktyczne i rzetelne wykonania zobowiązania, przy czym zaznaczenia wymaga fakt, że są to części wyprodukowane przez firmę (...) z tytułu uwzględnionych reklamacji oraz z tzw. „buforów”, a także na fakt, że specjalistyczny charakter tych produktów wskazuje na to, że jedynym ich odbiorcą może być tylko firma (...) Sp. z o.o., a nadto biegły ten powinien ocenić także wartość tych części, (wniosek ten został niesłusznie oddalony postanowieniem sądu I instancji z dnia 07 listopada 2022 roku),

6. z dokumentu postaci wykazu zatrudnienia pracowników w firmie (...) w okresach wskazanych w tym wykazie — na okoliczność, że stan zatrudnienia pracowników nie tylko nie uległ zmniejszeniu, ale nawet się zwiększył w porównaniu do okresu, gdy żył jeszcze ojciec oskarżonego G. B. (1) (Pan Z. B.), przy czym zauważyć należy, że w zakresie tego dowodu sąd I instancji wydał dwa sprzeczne ze sobą postanowienia, a mianowicie na rozprawie w dniu 07 listopada 2022 roku w punkcie 7 postanowienia dowodowego (vide: ostatnia strona protokołu rozprawy) dowód ten dopuścił, zaś na rozprawie z dnia 16 stycznia 2023 roku dowód ten oddalił, a sprzeczności tej nie wyjaśnił,

7. z dokumentów w postaci wykazu zakupów materiałowych wykorzystywanych do produkcji w firmie (...) oraz z bilansu ksiąg rachunkowych i faktur, które to dokumenty zostały sądowi I instancji przedstawione wraz z wykazem zatrudnienia pracowników wskazującym na wzrost zatrudnienia w inkryminowanym okresie w porównaniu do okresów wcześniejszych na okoliczność, że firma (...) zatrudniając zwiększoną liczbę pracowników, musiała produkować towary dla firmy (...) Sp. z o.o., a w takiej sytuacji musiała je także dostarczać, gdyż nie posiadała innych odbiorców tak specjalistycznych urządzeń, a nadto w tym czasie firma (...) Sp. z o.o. była jednym z dwóch klientów firmy (...) (żadnych innych klientów (...) w tym okresie nie posiadała i to zostało zgłoszonymi dowodami udokumentowane), obroty z nią stanowiły 90% ogólnych obrotów, a więc przydatność tych dokumentów dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych jest oczywista, albowiem obrońca i — jak należy założyć — także Sąd nie zna takiej oszukańczej praktyki, aby przy wystawianiu fikcyjnych faktur ich wystawca zatrudniał bezproduktywnie ok. 40 pracowników,

8. z dokumentu w postaci wykazu części zmagazynowanych w firmie (...), które stanowią produkty wytworzone przez nią dla firmy (...) Sp. z o.o. w ramach uwzględnionych reklamacji oraz jako zapasy na wypadek nagłego zapotrzebowania firmy (...) Sp. z o.o., wywołanego awariami i nagłym zapotrzebowaniem w celu niewstrzymywania produkcji (tzw. „bufory”) - na okoliczność, że ta forma współpracy firmy (...) z firmą (...) Sp. z o.o. w sposób oczywisty wskazywała na dobrą współpracę obu firm, a zwłaszcza na uprzywilejowany charakter firmy (...) Sp. z o.o., która dla firmy (...) była partnerem strategicznym (w inkryminowanym czasie — co już podkreślano w tej apelacji — firma (...) miała tylko dwóch kontrahentów, przy czym obroty w firmą (...) Sp. z o.o. stanowiły 90% jej obrotów w ogóle,

9. z pisma firmy (...) Sp. z o.o. z dnia 26 marca 2021 roku do firmy (...) (w tym czasie w toku była już przedmiotowa sprawa) informującego o przelaniu kwoty 65.582,37 złotych z tytułu należności za fakturę nr (...) oraz ze wskazanej faktury — na okoliczność wielkości przelanej kwoty oraz weryfikacji faktury,

10. z pisma firmy (...) Sp. z o.o. z dnia 26 marca 2021 roku do firmy (...) (w tym czasie w toku była już przedmiotowa sprawa) informującego o przelaniu kwoty 92.648,52 złotych z tytułu należności za fakturę nr (...) oraz ze wskazanej faktury — na okoliczność wielkości przelanej kwoty oraz weryfikacji faktury,

11. z pisma firmy (...) Sp. z o.o. z dnia 26 marca 2021 roku do firmy (...) (w tym czasie w toku była już przedmiotowa sprawa) informującego o przelaniu kwoty 60.397,92 złotych z tytułu należności za fakturę nr (...) oraz ze wskazanej faktury — na okoliczność wielkości przelanej kwoty oraz weryfikacji faktury,

12. z pisma firmy (...) Sp. z o.o. z dnia 26 marca 2021 roku do firmy (...) (w tym czasie w toku była już przedmiotowa sprawa) informującego o przelaniu kwoty 101.312,64 złotych z tytułu należności za fakturę nr (...) oraz ze wskazanej faktury — na okoliczność wielkości przelanej kwoty oraz weryfikacji faktury,

13. z pisma firmy (...) Sp. z o.o. z dnia 26 marca 2021 roku do firmy (...) (w tym czasie w toku była już przedmiotowa sprawa) informującego o przelaniu kwoty 84.037,29 złotych z tytułu należności za fakturę nr (...) oraz ze wskazanej faktury — na okoliczność wielkości przelanej kwoty oraz weryfikacji faktury,

14. z faktury nr (...) wystawionej przez firmę (...) firmie (...). z o.p. - na okoliczność jej treści oraz współpracy tych firm w tym czasie (po wszczęciu postępowania przygotowawczego).

W uzupełnieniu apelacji z dnia 3 kwietnia 2023 r. obrońca oskarżonego G. B. (1) zarzucił wadliwość wyliczenia szkody przez sąd I instancji w szczególności podnosząc nienależyte rozważenie wpływu na wynik inwentaryzacji bezspornego faktu , iż towaru objętego fakturami (...), (...), (...) i (...) nie było, bowiem nie został dostarczony, a związku z tym należało tę pozycje wyspecyfikować. Skarżący podniósł zarzut rażącego naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. wskazując na wybiórczość w ocenie dowodów i dokonanie ustaleń faktycznych pod z góry intuicyjnie przyjętą wersję.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego G. B. (1) spośród wielu zgłoszonych zarzutów podniósł również zarzut naruszenia art. 439 § 1 pkt. 2 k.p.k. zarzucając nienależytą obsadę Sądu I instancji, który uzasadnił tym iż sprawę rozpoznawał sędzia Kazimierz Leżak, który poddał się procedurze kandydowania na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy przed Krajową Radą Sądownictwa ukształtowaną w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017r., z przy czym skarżący nie przedstawił w in concreto żadnych argumentów czy też okoliczności świadczących o stronniczości sędziego referenta czy też jego powiązania z organami władzy wykonawczej. Sąd Najwyższy w uchwale składu połączonych Izb: Cywilnej, Karnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 stycznia 2020 r.(BSA l4110-1/20), a także w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., I KZP 2/22 podkreśla, że sam tylko fakt powołania na urząd sędziego w sądzie powszechnym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw nie powoduje, że sąd utworzony z udziałem sędziego powołanego w takim trybie jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. W myśl przedstawionej w uchwale wykładni tego przepisu, staje się nim wówczas, gdy wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Zarzut podniesiony w apelacji nie mógł zatem okazać się skuteczny, gdyż skarżący nie wskazał żadnych okoliczności uzasadniających wątpliwość, że proces poddania się procedurze powołania na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Legnicy Kazimierza Leżaka prowadził do naruszenia konstytucyjnego i konwencyjnego standardu niezawisłości i bezstronności sądu. Kariera zawodowa sędziego referenta tej sprawy była typowa dla większości sędziów Rzeczypospolitej Polskiej. W roku 2005 Kazimierz Leżak ukończył wyższe studia prawnicze na Uniwersytecie (...), z oceną dobrą plus, uzyskując tytuł magistra. W latach 2006-2008 odbywał aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Legnicy, zakończoną egzaminem sędziowskim złożonym we wrześniu 2008 r z wynikiem bardzo dobrym. W latach 2006-2011 był zatrudniony w Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu na stanowisku asystenta sędziego. Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 lipca 2011 r. został powołany na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w Złotoryi, gdzie orzekał m. innymi w wydziale karnym. Od 16 listopada 2020 r. został delegowany przez Ministra Sprawiedliwości do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym w Legnicy, gdzie orzekał w III Wydziale Karnym. Sędzia K. Leżak prowadził również działalność naukową i dydaktyczną - od października 2016 r. był zatrudniony na stanowisku adiunkta na Uniwersytecie (...). W listopadzie 2022 r. został nagrodzony przez Rektora Uniwersytetu (...)za osiągnięcia naukowe oraz otrzymał nagrodę organizacyjną I stopnia. W procedurze nominacyjnej ocenę kwalifikacji sędziego Kazimierza Leżaka sporządził Paweł Pratkowiecki - sędzia wizytator do spraw karnych Sądu Okręgowego w Legnicy, który wskazał, że kandydat posiada dużą i ugruntowaną wiedzę prawniczą z zakresu prawa karnego i procedury karnej i przyznał kandydatowi ocenę bardzo dobrą. (Uchwała nr 796/2023 KRS z 19 września 2023 r.). W świetle tych okoliczności Sąd Apelacyjny uznał, że udział sędziego w składzie sądu rozpoznającego sprawę w I instancji nie naruszył standardu bezstronności sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych UE oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Zatem zarzut obrazy art. 439§1 pkt 2 k.p.k. uznano za bezzasadny.

Ad. I. Co do obrazy przepisów prawa materialnego.

Skarżący w postawionym zarzucie obrazy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 12 § 1 k.k. zarzuca, iż w opisie czynu nie wskazano, aby którykolwiek z oskarżonych działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub kogokolwiek innego i w efekcie pominięcie, że relacje biznesowe firmy (...) sp. z o.o. z firmą (...) powinny być traktowane jako sprawa cywilna, która powinna być rozstrzygana na gruncie prawa cywilnego. W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż w zarzucie aktu oskarżenia brak jest wykazania wszystkich znamion występku oszustwa w związku z czym uprawnione jest przyjęcie, że czyn zarzucany oskarżonemu w akcie oskarżenia nie wyczerpuje wszystkich znamion tego występku, nie jest bowiem występkiem oszustwa działanie pozbawione celu w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej. O Ile teoretycznie rzecz ujmując rację ma obrońca, gdy wskazuje, że dla odpowiedzialności karnej za tego rodzaju występek konieczne jest działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub dla innej osoby to nie ma już racji, gdy podnosi że w przypisanym oskarżonemu czynie brak tego ustawowego znamienia powoduje, iż oskarżonemu w istocie nie przypisano bądź też wadliwie przypisano przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2014 r., II KKK 141/14, wskazano, iż wprawdzie określony w art. 286 § 1 k.k. występek oszustwa jest przestępstwem umyślnym i kierunkowym, co oznacza, że można je popełnić wyłącznie "w celu osiągnięcia korzyści majątkowej", to jednak w jego opisie w wyroku skazującym nie jest niezbędne powołanie in extenso przytoczonego wyżej ustawowego zwrotu. Zasadnie uznano, że przy konstruowaniu opisu przestępstwa oszustwa wystarczającym jest użycie wyrażenia znaczeniowo równorzędnego, np. "wyłudzić" (zob. wyrok SN z 29 marca 2011 r., III KK 321/10, LEX nr 846388), albo zastąpienie słów ustawy takim stwierdzeniem, które swą treścią adekwatnie wypełnia znaczenie tego znamienia, to znaczy działania "w celu osiągnięcia korzyści majątkowej" (zob. wyroki SN z 22 października 2009 r., IV KK 111/09, LEX nr 550462; z 25 czerwca 2013 r., V KK 435/12). Zdaniem Sądu Odwoławczego w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z analogiczną sytuacją, bowiem jakkolwiek rzeczywiście w czynie zarzuconym oraz w czynie przypisanym oskarżonym nie sposób odnaleźć czynności opisujących cel działania oskarżonych jednakże okoliczność ta jest bezsporna w świetle całości opisu czynu dokonanego i przyjętego przez sąd I instancji, albowiem poprzez wskazanie innych znamion czynnościowych, jak doprowadzenie (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do dokonania płatności na rzecz (...) s.c. z siedzibą w D. w kwocie 1.189.024 zł poprzez potwierdzenie przyjęcia całości towaru objętymi fakturami i wyzyskanie błędnego przekonania pokrzywdzonej spółki, że towar objęty tymi fakturami został w całości dostarczony, świadczy iż obaj oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej poprzez firmę (...) s.c. z siedzibą w D.. Co do zarzutu o cywilnoprawnym charakterze zdarzenia należy odesłać do argumentów podniesionych przy tożsamym zarzucie sformułowanym przez obrońcę oskarżonego J. J. (1) i podanych w punkcie Ad. I i III argumentach. Tak zatem zarzut należało uznać za nietrafny.

Ad. II. Co do obrazy przepisów prawa procesowego.

Obrońca oskarżonego formułując zarzut obrazy przepisów postępowania wskazał na naruszenie art. 14 § 1 k.p.k., przepisów art. 2 § 1 i 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 170 § 1 pkt. 1 − 6, 1 a, 2 k.p.k. oraz art. 297 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k., a także art. 424 § 1 i 2 k.p.k. argumentując poszczególne naruszenia szeregiem okoliczności wynikających z przebiegu toczonego postępowania przed sądem I instancji. Nie można się jednak zgodzić ze skarżącym, iż doszło do obrazy art. 14 § 1 k.p.k. to jest z przekroczeniem zasady skargowości, gdyż niesłuszny jest pogląd skarżącego, że oskarżonego G. B. (1) skazano za występek oszustwa pomimo braku w czynie przypisanym istotnego znamienia tego występku jakim jest cel działania związany z osiągnięciem korzyści majątkowej. Jak wskazano powyżej przy argumentach dotyczących naruszenia prawa materialnego − art. 286 § 1 k.k. czyn przypisany oskarżonemu zawiera wszystkie konieczne ustawowe znamiona przestępstwa oszustwa. Co więcej, gdyby sąd I instancji dokonując zmiany opisu czynu, a tak przecież postąpił nieco tylko modyfikując czyn przypisany w stosunku do czynu zarzuconego, uzupełnił ten opis o sformułowanie, że oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej to w takim wypadku w ocenie Sądu Odwoławczego także nie doszłoby do przekroczenia art. 14 § 1 k.p.k., albowiem granic skargi nie wyznacza treść czynu opisanego w akcie oskarżenia, ale charakter zarzuconego czynu w ujęciu historycznym. Także nietrafne są zarzuty naruszenia przepisów postępowania będących w istocie dyrektywami procesu karnego opisane w art. 2 − 6 k.p.k., bowiem te ogólne dyrektywy postępowania karnego same w sobie nie mogą być podstawą zaskarżenia i muszą odnosić się do innych konkretnych przepisów procesowych, których naruszenie miało wpływ na wynik postępowania. Całkowicie chybiony jest zarzut, że oskarżonego G. B. pozbawiono prawa do obrony, albowiem analiza postępowania przed sądem I instancji wskazuje na bardzo aktywny udział tego oskarżonego jak również jego obrońcy, uwzględnienie części słusznych wniosków dowodowych, ale także oddalenie tych, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy i z faktu tego nie można wywodzić skutecznie, że naruszono prawo do obrony oskarżonego. Skarżący przywołując argumenty obrazy prawa procesowego bezpodstawnie sugeruje, iż sąd meriti dokonał błędnych ustaleń w zakresie działań wspólnie i w porozumieniu w celu dokonania oszustwa na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Przy analogicznym zarzucie podniesionym przez obrońcę oskarżonego J. J. (1) Sąd Odwoławczy wskazał dlaczego uznaje tego rodzaju zarzut za nietrafny i w tym miejscu należałoby się odwołać do argumentów opisanych powyżej. Przypomnieć jedynie należy, że w ramach swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. sąd ma prawo jednym dowodom dać wiarę, a innym najczęściej przeciwnym tej wiary odmówić. Nie może zatem skarżący skutecznie twierdzić, że takie postąpienie sądu jest z obrazą art. 7 k.p.k. Apelujący musiałby przy każdym takim twierdzeniu wykazać, że sąd meriti dokonując takiej oceny dowodów postąpił wbrew treści dowodów, zasadom doświadczenia życiowego czy też logicznego rozumowania. Żadnych takich argumentów w analizowanej apelacji obrońcy oskarżonego dostrzec nie sposób, skarżący jedynie zarzuca że sąd meriti „bezpodstawnie" przyjmuje określone zachowanie oskarżonych, bowiem zdaniem skarżącego było inaczej. Zupełnie nie można zgodzić się ze stwierdzeniem skarżącego, że brak jest wykazania działania oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bowiem jak wskazano powyżej opis czynu przypisanego oskarżonym wskazuje właśnie na taki cel działania, bowiem korzyść majątkową bez wątpienia odniosła (...). Jak inaczej wytłumaczyć uzyskanie zapłaty o wielkiej wartości za towar którego nie dostarczono. Podniesiony przez skarżącego, a przyjęty przez sąd meriti motyw działania oskarżonych − chciwość jest elementem raczej z natury ocen niż faktów i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, taki motyw działania sąd miał prawo wyprowadzić z analizy korespondencji prowadzonej pomiędzy obu oskarżonymi, którą zabezpieczono w sprawie jako materiał dowodowy. W tym zakresie bez znaczenia jest twierdzenie skarżącego, iż wśród zabezpieczonej korespondencji były też informacje dotyczące innych faktur niż faktury będące przedmiotem oskarżenia. Ważne jest bowiem to, że oskarżeni wymieniali się informacjami na temat faktur z roku 2021, co do których towar przecież nigdy nie został dostarczony firmie (...). Zupełnie nieuprawniony jest wniosek skarżącego, iż owe faktury stanowią dowód nieobciążający, a raczej odciążający - wskazujący na konieczność uniewinnienia G. B. (1). Przypomnieć zatem należy raz jeszcze, że zgodnie z art. 7 k.p.k. sąd ocenia wiarygodność poszczególnych dowodów w oparciu o całokształt zebranego materiału dowodowego, a zatem z uwzględnieniem również innych okoliczności wynikających z innych dowodów. Na dalsze argumenty opisane w tym zarzucie wyartykułowane w postaci zapisów ” po drugie, po trzecie'', itd. to należy je traktować jako polemikę zarówno z rozstrzygnięciem Sądu meriti zawartym w wyroku jak również z argumentami podniesionymi w pisemnym uzasadnieniu. Analiza tych argumentów nie przekonuje do postulowanych tam wniosków i na pewno nie może podważyć wydanego rozstrzygnięcia. Twierdzenie skarżącego, że bogata korespondencja między oskarżonymi wskazuje na to, iż G. B. nie popełnił jakichkolwiek czynów zabronionych jest wnioskowaniem całkowicie dowolnym, a zatem sprzecznym z art. 7 k.p.k. Bezpodstawny jest zarzut dobrej pozycji zawodowej oskarżonego G. B. (1), bowiem oskarżony ten pracował w firmie (...) jako dostawca towarów, a firma ta jak wynika choćby z analizowanych faktur była wieloletnim dostawcą (...) o wielomilionowym obrocie handlowym. Również ustalenie Sądu meriti o uzyskaniu przez (...) korzyści majątkowej za niedostarczone części jest prawidłowe, bowiem tylko taki wniosek zgodnie z zasadami logiki formalnej można wyciągnąć z faktu zapłaty za części których nie dostarczono. Twierdzenie skarżącego, iż (...) zamierzała dostarczyć brakujące części w przyszłości i części te miała na magazynie niczego w prawidłowym ustaleniu Sądu meriti nie zmienia. Skarżący w sposób całkowicie bezskuteczny podnosi zarzut, iż oskarżony G. B. (1) nie miał wpływu na zarządzanie firmą (...)i pełnił raczej podrzędną rolę dostawcy towaru, gdyż tego rodzaju okoliczności pozostają irrelewantne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Nie było zatem potrzeby prowadzenia dodatkowych ustaleń w zakresie zasad działalności firmy (...) s.c. Bezzasadny jest zarzut twierdzenia o wadliwym ustaleniu Sądu meriti o dostawach bez towaru skoro taki wniosek logicznie wynika z wyników inwentaryzacji w spółce (...), która to jednoznacznie stwierdziła brak towarów opisanych w fakturach, które zostały zapłacone i towarów które zostały pierwotnie zarejestrowane w systemie S. przez J. J. (1). Również nie można się zgodzić jakoby sąd meriti dokonał niepewnych ustaleń, co ma wyrażać się jak wskazuje skarżący w opisie, że „część lub całość towaru faktycznie nie została dostarczona”. Otóż w przedmiotowej sprawie rzeczywiście nie było możliwe ustalenie jaki towar z jakiej faktury i kiedy nie został dostarczony, albowiem nie dokonywano analizy każdej dostawy, a jedynie po ujawnieniu się faktu brakujących części dokonano inwentaryzacji towarowej magazynu, gdzie te części powinny się znajdować. Ta okoliczność miała miejsce w lutym i marcu 2021 r. podczas gdy proceder dokonywanych oszustw miał miejsce począwszy od 1 września 2020 r. i późniejsza - po pół roku inwentaryzacja jest jedynie wynikiem stwierdzającym brak określonych części, które można było powiązać z określonymi fakturami na których te części występują i miały być dostarczone. Nie zachodzi tu zatem przypadek istnienia wątpliwości niemożliwych do usunięcia jak sugeruje skarżący, bowiem ustalenie wielkości szkody majątkowej zostało dokonane w sposób pewny na podstawie dowodów w postaci inwentaryzacji magazynowej. Nie można zgodzić się, iż sąd I instancji nie brał pod uwagę wyników wideokonferencji G. B. (1) z pracownikami firmy (...), świadczy o tym zapis pisemnego uzasadnienia wyroku na stronie 22. Dlatego też zdaniem Sądu Odwoławczego nieprzekonywające były dodatkowe argumenty o wadliwości wyliczenia szkody wskazane przez skarżącego w uzupełnionej apelacji z 3 kwietnia 2023 r.

Za zupełnie nietrafny należało przyjąć zarzut braku wykazania konkretnej korzyści majątkowej osiągniętej przez któregokolwiek z oskarżonych. Rzeczywiście sąd takiego ustalenia nie poczynił, ale dla istoty odpowiedzialności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. wystarczające jest działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i przepis ten nie wskazuje, kto taką korzyść ma osiągnąć. Wyjaśnienie tej sytuacji znajduje się w art. 115 § 4 k.k., który stanowi że korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie jak i dla kogo innego. W przedmiotowej sprawie sąd meriti jednoznacznie wskazał, że taką korzyść osiągnęła firma (...) s.c.. Co do zarzutu wadliwie wyliczonej szkody sąd odwoławczy wypowiadał się przy analogicznym zarzucie obrońcy oskarżonego J. J. (1) i w tym zakresie należy odesłać do podanych tam argumentów, co do zarzutu odmowy dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego J. J. (1) sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wskazał bardzo szczegółowo na karcie 9-10 argumenty dlaczego wyjaśnieniom tego oskarżonego nie daje wiary i w jakimś zakresie, jest to uprawnienie Sądu rozpoznającego sprawę który rozstrzygał ją na wielu terminach rozpraw mając bezpośredni kontakt ze wszystkimi źródłami dowodowymi i Sąd Odwoławczy taką ocenę wyjaśnień tego oskarżonego akceptuje. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym. Przeprowadzona kontrola odwoławcza tego rodzaju mankamentów w dokonanej ocenie dowodów nie wykazała.

Nie stwierdza się także obrazy art. 167 k.p.k. oraz art.170 § 1 punkt 1-6 ,1a, 2 k.p.k., przede wszystkim słusznie sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy o powołanie biegłego z zakresu wykazu części zmagazynowanych w (...), albowiem okoliczność ta nie miała i nie mogła mieć znaczenia na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy. Skarżący zgłaszając ten i podobne wnioski dowodowe uparcie wskazuje, iż sprawa miała wyłącznie charakter cywilnoprawny, a jak już wskazano przy argumentach apelacji obrońcy J. J. (1) prawidłowe były ustalenia Sądu o celowym wprowadzeniu firmy (...) w błąd, co do ilości dostarczonych części i konieczności zapłaty za towar, który nie został dostarczony. Należy odesłać raz jeszcze do tych argumentów, które Sąd Apelacyjny wskazuje, iż oskarżeni J. J. (1) i G. B. (1) wykorzystali powiązania handlowe obu tych firm i niejako przy okazji realizacji kontraktów handlowych wykonywali oszukańcze działania powodujące niekorzystne rozporządzenie mieniem przez spółkę (...). Podobnie bez znaczenia dla istoty sprawy były wnioski dotyczące wykazu pracowników zatrudnionych w (...) czy też analizy ksiąg rachunkowych tej firmy. Również nie ma znaczenia dla istoty sprawy rozmiar czy zakres współpracy obu firm prowadzony w roku 2021. To oczywiste, że skoro współpraca była wieloletnia i dość intensywna to niemożliwe jest jej zakończenie z dnia na dzień, ponieważ istnieją określone zobowiązania, których to złamanie powoduje określone konsekwencje prawne. Skarżący w zupełnie nieuprawniony sposób wyciąga wniosek o braku popełnienia czynu zabronionego − oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w związku z realizacją innych faktur w roku 2021, takie rozumowanie i wnioskowanie jest oczywiście dowolne, a zatem sprzeczne z art. 7 k.p.k.

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się także obrazy art. 424 § 1 i 2 k.p.k., a wręcz przeciwnie stwierdzić należy, że pisemne uzasadnienie wyroku spełnia wszystkie wymogi cytowanego przepisu, albowiem w pierwszej części tzw. faktograficznej, w sposób wymagany przepisem (a zatem zwięźle) przedstawiono istotne okoliczności stanu faktycznego sprawy z wykazaniem konkretnych dowodów, które takie właśnie ustalenia potwierdzają, dalej przedstawiono stanowiska procesowe obu oskarżonych, odnosząc się w dalszej części uzasadnienia w ramach oceny dowodów do tych wyjaśnień. Następnie sąd meriti w sposób zgodny z wymogami przepisu art. 424 k.p.k. dokonał wykazania dowodów, które były podstawą ustaleń faktycznych, przeprowadził bardzo rzetelną ocenę tych dowodów, następnie w pkt. III przeprowadził analizę prawną czynu przypisanego oskarżonym, w sposób wyczerpujący wykazał w czym upatruje wypełnienia ustawowych znamion przypisanego przestępstwa i na koniec w sposób zgodny z wymogami prawa odniósł się do wymierzonych kar i innych rozstrzygnięć związanych np. z nałożonym obowiązkiem kompensacyjnym. Brak zatem podstaw do uznania, aby sąd dopuścił się obrazy przywołanego art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Niezrozumiałym wydaje się także, bo nie wynika to także z pisemnego uzasadnienia apelacji, w czym skarżący upatruje obrazy art. 297 § 1 k.p.k., który to przepis zawiera cele postępowania przygotowawczego i przepis ten zasadniczo nie jest i nie może być stosowany w postępowaniu sądowym, natomiast nie stwierdza się obrazy art. 410 k.p.k., bowiem jego obraza ma miejsce tylko wówczas, gdy sąd dokonuje ustaleń faktycznych na podstawie dowodu który nie został ujawniony w sprawie. Skarżący przytaczając ten zarzut nie wskazał na jakich to dowodach nieujawnionych w sprawie sąd meriti oparł ustalenia faktyczne, natomiast jeżeli skarżącemu chodzi o to, iż zostały oddalone wnioski dowodowe skarżącego w trakcie postępowania przed sądem I instancji to takie postąpienie Sądu w żaden sposób nie może naruszać art. 410 k.p.k.

Ad. III. Co do błędu w zakresie ustaleń faktycznych.

Zarzut ten sprowadza się do wadliwego zdaniem skarżącego uznania oskarżonego G. B. (1) za winnego popełnienia czynu pomimo braku (wg. skarżącego) jakichkolwiek dowodów na sprawstwo i winę tego oskarżonego. Zarzut ten oczywiście nie może być uznany za skuteczny, albowiem sąd I instancji prawidłowo ustalił przebieg zdarzeń na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów, które wskazał w pisemnym uzasadnieniu wyroku i z tych dowodów w sposób niebudzący wątpliwości wynika udział oskarżonego G. B. (1) dokonania przestępstwa w porozumieniu z działaniami oskarżonego J. J. (1) poprzez wprowadzenie w błąd firmy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością o rzekomej dostawie towarów, a tym samym doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości.

Obrońca tego oskarżonego w pisemnej apelacji złożył także szereg wniosków dowodowych zarówno o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków - głównie pracowników (...) oraz dowodów z dokumentów. Sąd Apelacyjny na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2024r rozstrzygnął w przedmiocie tych dowodów i w tym zakresie należy odesłać do postanowienia Sądu zawartego w protokole rozprawy apelacyjnej.

Co do dopuszczonych przez Sąd Apelacyjny dowodów z dokumentów dołączonych do apelacji to wskazać należy, iż ich analiza nie mogła doprowadzić do innego rozstrzygnięcia niż zapadło, albowiem dowody te nie podważyły prawidłowych ustaleń Sądu I instancji. Większość tych dowodów z dokumentów pozostawała bez znaczenia dla istoty tej sprawy. Wskazać należy przecież, że stan zatrudnienia pracowników (...) pozostaje całkowicie irrelewantny do ustaleń o przestępczym działaniu oskarżonych. Wykaz zakupów materiałowych (...) jak również bilans ksiąg rachunkowych tej firmy nie może skutecznie podważyć ustalenia Sądu meriti o nie dostarczeniu towarów, które zostały opłacone. Także wykaz części zmagazynowanych w firmie (...), które były wytworzone dla firmy (...), a które skarżący podaje jako przykład dobrej współpracy pomiędzy firmami także nie podważa prawidłowych ustaleń Sądu meriti. To oczywiste, że z chwilą ujawnienia przestępczego procederu i podjęcia przez firmę (...) sp. z o.o. decyzji o przerwaniu dalszej współpracy (...) s.c. pozostała z pewnym zapasem części, które produkowała dla (...). Także pismo z 26 marca 2021 r. (...) sp. z o.o. do (...) o przelaniu pieniędzy za fakturę numer (...) nie może podważyć ustaleń Sądu, bowiem po pierwsze towar z tej faktury został dostarczony, a po drugie nie był przedmiotem rozpoznania sprawy, podobnie należy ocenić pismo dotyczące faktury (...) i faktury (...) oraz faktur (...), (...), (...). Wszak te faktury nie były przedmiotem zarzutów aktu oskarżenia.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego G. B. (1); ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania uznając potrzebę przeprowadzenia w całości przewodu sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek główny o uniewinnienie oskarżonego G. B. (1) nie mógł być uwzględniony, albowiem żaden z podniesionych w apelacji argumentów nie okazał się trafny, z prawidłowych ustaleń Sądu bezspornie wynika sprawstwo i wina tego oskarżonego.

Wniosek alternatywny o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania jest również bezzasadny, a wskazać przy tym należy że skarżący składając taki wniosek nie podał żadnych argumentów, które wniosek przynajmniej formalnie by uzasadniały. W świetle obecnych przepisów jedyną podstawą mogą być okoliczności wynikające z art. 437 § 2 k.p.k., a sprowadzające się do 3 wskazanych w tym przepisie okoliczności: wystąpienie przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k., zaistnienie sytuacji określonej w art. 454 k.p.k. lub też konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości. Żadna z tych okoliczności w przedmiotowej sprawie nie zaistniała, a zatem niemożliwe było uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy nie stwierdził występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., w art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy, który orzekł następująco:

I. uznaje oskarżonych J. J. (1) i G. B. (1) za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż oskarżeni wprowadzili w błąd pokrzywdzoną Spółkę w ten sposób, że oskarżony G. B. (1) dostarczył jedynie nieznaczną ilość towaru objętego wskazanymi fakturami, zaś J. J. (1) potwierdził przyjęcie całości towaru objętego tymi fakturami, a następnie wyzyskując błędne przekonanie pokrzywdzonej Spółki, że towar objęty owymi fakturami został w całości dostarczony doprowadził (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.) do dokonania płatności na rzecz (...) s. c z/s w D. w kwocie 1.189.024 zł, po czym dokonał jego wycofania w wewnętrznym systemie S. nie informując o tym właściwych osób i nie wszczynając procedury reklamacji na niedostarczony towar, co spowodowałoby wstrzymanie płatności i czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 12 § 1 k.k., i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierza im kary w wymiarze po 1 rok i 1 miesiąc pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonych grzywny w wymiarze po 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 50 zł;

II. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza solidarnie od oskarżonych J. J. (1) i G. B. (1) na rzecz (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.) kwotę 1.189.024 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

III. zasądza od oskarżonych J. J. (1) i G. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu po połowie, w tym wymierza im opłaty po 1.180 zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku w zakresie podniesionych zarzutów i wniosków zawartych w apelacjach doprowadziła do stwierdzenia, iż sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób bardzo rzetelny, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zarzuconych oskarżonym przestępstw, przy czym ustalenia te wynikają z prawidłowo dokonanej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów osobowych i dowodów z dokumentów. Ocena ta uwzględnia zasady wynikające z art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., których to przepisów jak wynika z wcześniejszej części uzasadnienia (sekcja 3) sąd I instancji nie naruszył. Skoro argumenty podniesione w apelacjach nie mogły być uwzględnione to należało utrzymać w mocy rozstrzygnięcie dotyczące przesądzenia o sprawstwie i winie oskarżonych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji w ramach tzw. zasady swobodnej oceny dowodów przy wykorzystaniu art. 410 k.p.k prawidłowo ocenił całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego i na gruncie art. 7 k.p.k miał prawo pewnym dowodom dać wiarę, a innym tej wiary odmówić Tym samym zasadom oceny dowodów podlegają wyjaśnienia oskarżonych jako jednego ze źródeł dowodowych. Sąd I instancji jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku nie uwierzył oskarżonym, którzy przedstawiali swoją wersję zdarzeń, dlaczego towar który został "dostarczony" do firmy (...) nie znajduje się w tej firmie. Słusznie nie została przyjęta taka wersja oskarżonych, że towar był zwracany do (...) poza procedurą reklamacyjną, albowiem prócz wypowiedzi tych 2 oskarżonych wszystkie inne dowody osobowe tego nie potwierdziły, w tym nawet przełożony J. J. (1) D. K., gdyż z jego zeznań to nie wynika. Analiza zapisów systemu S. zwłaszcza pozycji 101 i 102 (migo i storno) wskazuje, że oskarżony J. J. dokonywał operacji przyjęcia towaru i wystornowania tego towaru w tym samym dniu w przeciągu kilku, kilkunastu minut, co świadczyło o tym, że tego towaru rzeczywiście nie przyjmował, natomiast przekazywał dalej informację o konieczności zapłaty faktury. Świadczą o tym także wyjaśnienia oskarżonego G. B., który potwierdził że jeżeli chodzi o towar który jest opisany na fakturach z roku 2021((...), (...), (...), (...)) nie został dostarczony do firmy (...). Zdaniem Sądu Apelacyjnego był to bardzo obciążający dowód wskazujący na to, że oskarżony J. J. (1) żadnego towaru nie przyjmował bo przeczy temu B. B. Natomiast skoro J. J. wydał dyspozycję zapłaty za faktury to powoduje, że nie ma wątpliwości co do zamiaru działania sprawców. W ocenie Sądu Apelacyjnego odpowiedzialni są obaj oskarżeni, dlatego że bez porozumienia między nimi nie byłaby możliwa taka operacja towarowo - finansowa. Zakres apelacji obligował także do kontroli zaskarżonego wyroku w części rozstrzygnięcia o karach jednostkowych i środku kompensacyjnym. W ocenie Sądu Apelacyjnego kary wymierzone oskarżonym nie rażą surowością. Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie mające znaczenie w tej materii okoliczności i nadał im właściwe znaczenie. Podziela Sąd Apelacyjny przywołane przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumenty, nie widząc potrzeby ich powielania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po 10 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza im opłatę po 1180 zł za II instancję.

Podstawą prawną obciążenia oskarżonych poniesionymi wydatkami postępowania odwoławczego jest art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k, które stanowią, że od skazanych w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Kosztami sądowymi w tej sprawie są wydatki poniesione na doręczenia pism i zawiadomień w postępowaniu przed sądem (ryczałt 20 zł). Natomiast zgodnie z art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego, sąd ten wymierza za II instancję opłatę w wysokości opłaty należnej za I instancję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. J. (1) adw. D. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego G. B. (1) adw. Z. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana