Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Cezariusz Baćkowski (spr.)

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka

SA Robert Zdych

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Beaty Lorenc-Kociubińskiej

po rozpoznaniu 19 czerwca 2024 r.

sprawy N. Z.

oskarżonej o czyny z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 207 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z 28 lutego 2024 r. sygn. akt III K 179/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II części rozstrzygającej i oskarżoną N. Z. uznaje za winną tego, że 5 października 2023r. w W. w zamiarze ewentualnym oblała M. Ł. benzyną ekstrakcyjną, a następnie podpaliła, powodując u niego obrażenia ciała w postaci oparzeń II i III stopnia w obrębie małżowiny usznej lewej, szyi, lewego barku, lewego ramienia i ręki prawej, skutkujące naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, to jest przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. wymierza jej karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności stwierdzając, że kara łączna orzeczona w punkcie III utraciła moc,

II.  w pozostałe części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonej w punktach 1 niniejszego wyroku i I zaskarżonego wyroku i wymierza N. Z. karę łączną 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonej na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 5 października 2023 r. , godzina 20:40 do 19 czerwca 2024 r.

IV.  na podstawie art. 62 k.k. orzeka system terapeutyczny wykonania kary pozbawienia wolności wobec N. Z. uzależnionej od alkoholu oraz środków odurzających i psychotropowych,

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. S. 1200 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonej w postępowaniu odwoławczym oraz 276 złotych podatku od towarów i usług,

VI.  zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych postępowania odwoławczego, w tym od opłaty za obie instancje, i określa, że ponosi je Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

N. Z. została oskarżona o to, że:

I. w okresie od lutego 2021r. do 5 października 2023r. w W., woj. (...), znęcała się psychicznie i fizycznie nad konkubentem M. Ł. poprzez wszczynanie awantur, wyzywanie słowami obelżywymi, poniżanie, grożenie uczynieniem krzywdy fizycznej, szarpanie, bicie otwartą ręką, skakanie po całym ciele, kopanie po nogach, kopanie po plecach powodując jego upadek ze schodów,

to jest o czyn z art. 207 § 1 k.k.

II. w dniu 5 października 2023r. w W., woj. (...), działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. Ł. oblała jego ciało benzyną ekstrakcyjną, a następnie je podpaliła, zamierzonego celu nie osiągając z uwagi na zdjęcie przez pokrzywdzonego zajętych ogniem ubrań i ugaszenie płomieni, powodując u niego jednocześnie obrażenia ciała w postaci oparzeń II i III stopnia w obrębie małżowiny usznej lewej, szyi, lewego barku, lewego ramienia i ręki prawej, skutkujące naruszeniem czynności jego ciała na okres powyżej 7 dni,

to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z 28 lutego 2024 r., sygn. akt III K 179/23:

I. oskarżoną N. Z. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 207 § 1 K.k. i za to na podstawie art. 207 § 1 K.k. wymierzył jej karę roku pozbawienia wolności;

II. oskarżoną N. Z. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, z tym iż przyjął, że oskarżona przewidywała możliwość pozbawienia życia M. Ł. i godziła się na to, to jest przestępstwa z art. 13 § 1 K.k. w zw. z art. 148 § 1 K.k. i art. 157 § 1 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 K.k. w zw. z art. 148 § 1 K.k. w zw. z art. 11 § 3 K.k. wymierzył jej karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 85 § 1 K.k. i art. 86 § 1 K.k. orzeczone wobec oskarżonej N. Z. w punktach I-II wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył jej karę łączną 10 (dziesięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 62 K.k. orzekł system terapeutyczny wykonania kary pozbawienia wolności wobec N. Z. uzależnionej od alkoholu oraz środków odurzających i psychotropowych,

V. na podstawie art. 41 a § 1 K.k. orzekł wobec oskarżonej N. Z. środek karny w postaci zakazu zbliżania się do M. Ł. na odległość mniejszą niż 100 metrów oraz kontaktowania się z nim przez okres 5 (pięciu) lat;

VI. na podstawie art. 63 § 1 K.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonej N. Z. okres jej zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 5 października 2023r. godz. 20:40 do 28 lutego 2024r.;

VII. na podstawie art. 44 § 2 K.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci butelki, zapalniczek, nadpalonej odzieży szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją nr (...) na karcie nr 174 akt;

VIII. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. kwotę 1800 zł (z VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w toku postępowania przygotowawczego oraz przed sądem I instancji;

IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżoną N. Z. w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego orzeczenia wniosła oskarżona N. Z. za pośrednictwem obrończyni, która zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia postaci art. 7 i art. 410 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która w niniejszej sprawie przybrała charakter dowolnej w zakresie, w jakim Sąd I instancji:

- uznał za w całości wiarygodne zeznania pokrzywdzonego M. Ł. co do przebiegu związku stron przy całkowitym pominięciu okoliczności, że: nigdy przed zdarzeniem z dnia 5.10.2023 r. w miejscu zamieszkania stron, nie miała miejsca interwencja Policji, która wiązałaby się ze stosowaniem przemocy przez oskarżoną; - świadek nie zwierzał się nikomu z rzekomych zachowań, które miała podejmować wobec niego oskarżona na przestrzeni ostatnich lat, świadek nie korzystał i obecnie nie korzysta z pomocy psychologicznej, ani nie przedstawił żadnych dowodów, które mogłyby potwierdzić przedstawianą przez niego wersję wydarzeń co do przebiegu ich relacji, a nadto pokrzywdzony także spożywał alkohol i narkotyki, czemu zaprzeczał na wcześniejszym etapie postępowania - wszystkie wyżej wskazane okoliczności prowadzą do konstatacji, że zeznania pokrzywdzonego winny zostać ocenione w sposób wyjątkowo ostrożny, czego dokonania zaniechał Sąd I instancji;

- odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej stwierdzając, iż stanowią one wyraz przyjętej przez oskarżoną linii obrony w sytuacji, gdy to oskarżona wskazała, że dochodziło pomiędzy nimi do nieporozumień i wzajemnych awantur łącznie z wzajemnymi wyzwiskami i szarpaniem, którym Sąd I instancji całkowicie niesłusznie nie dał wiary.

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną zamiast swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co skutkowało nieobiektywnym uznaniem, iż za wiarygodne uznać należy zeznania pokrzywdzonego w zakresie usiłowania jego zabójstwa, podczas gdy przebieg zdarzenia był bardzo dynamiczny, oskarżona jedynie jednokrotnie oblała M. Ł. niewielką ilością benzyny na małym obszarze ciała okrytego dodatkowo odzieżą, a o braku zamiaru pozbawienia go życia przez oskarżoną świadczy późniejsza pomoc w polewanie wodą.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez:

- uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku;

- uznanie oskarżonej za winną czynu z art. 157 § 1 k.k. i wymierzenie jej za to kary o charakterze wolnościowym;

- uchylenie wyroku w pkt III.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja obrończyni oskarżonej N. Z. była częściowo zasadna, a to w zakresie zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. przy ocenie wyjaśnień oskarżonej dotyczących zamiaru z jakim działała oblewając pokrzywdzonego M. Ł. benzyną ekstrakcyjną i podpalając.

Niezasadny był natomiast zarzut wadliwej oceny zeznań M. Ł. w których opisuje on zachowania oskarżonej wobec niego w okresie poprzedzającym zdarzenie z 5 października 2023r.

Pokrzywdzony konsekwentnie zeznaje (k. 50-51, 102v, 242v-243), że odkąd zamieszkali w pustostanie przy ul. (...) w W. (luty 2021 r.) N. Z. wywoływała awantury podczas których wyzwała go wulgarnymi, obelżywymi słowami, biła rękoma, kopała, skakała po nim, kopniakiem zepchnęła ze schodów, groziła mu.

Wypowiedzi pokrzywdzonego na rozprawie, kiedy nie chciał pogodzić się z oskarżoną, nie chciał jej wybaczyć wskazują, że chowa do niej urazę, ma żal za oblanie łatwopalną cieczą i podpalenie. Nie podważa to oceny Sądu I instancji, który uznał omawianą tu część zeznań M. Ł. za wiarygodną. By uzyskać dotkliwe ukaranie N. Z. za podpalenie i spowodowane tym obrażenia świadek nie musiał nieprawdziwie pomawiać ją o znęcanie. Wystarczające było to co oskarżona zrobiła 5 października ub.r.

M. Ł. nie przeczy, że spożywał z oskarżoną alkohol i nie pozostawał bierny gdy partnerka go biła, co tylko potwierdza prawdziwość jego zeznań. Nie jest niczym nietypowym odczuwanie przez ofiarę związku emocjonalnego ze sprawcą. Z relacji pokrzywdzonego również wynika, że był do 5 października ub.r. przekonany, że N. Z. darzy go uczuciem. Pozostawanie przez osobę pokrzywdzoną w toksycznym związku przez znacznie dłuższy niż w niniejszej sprawie czas, to sytuacje z którymi Sąd Apelacyjny styka się nierzadko w praktyce orzeczniczej. Argument, że M. Ł. nie zerwał wcześniej relacji z oskarżoną nie przekonuje o wadliwości oceny Sądu Okręgowego dającego wiarę jego zeznaniom o znęcaniu się nad nim oskarżonej.

Pośrednim potwierdzeniem relacji panujących między pokrzywdzonym a oskarżoną, jest wydzielenie mu przez nią niewielkiego fragmentu pokoju gdzie mieścił się tylko tapczan (por. protokół oględzin z dokumentacją fotograficzną k. 12-14, 172).

Krótki raport z działań Policji (k. 15-22) opisuje zgłoszenia związane z mieszkaniem zajmowanym przez pokrzywdzonego i oskarżoną. Zwracającymi się o interwencje byli sąsiedzi, oskarżona (nie wiadomo, czy dotyczyło to zachowania M. Ł. ponieważ we wcześniejszej interwencji z tego dnia w mieszkaniu nie było jego, lecz M. M.), a także pokrzywdzony. Podczas interwencji 26 października 2022 r. zgłaszający M. Ł. twierdził, że oskarżona wyrzuciła go z domu i oblała wodą, co również potwierdza jego zeznania i przeczy twierdzeniu apelacji, że pokrzywdzony nie zgłaszał Policji zachowań N. Z..

Siostra oskarżonej A. R. (1) bywająca u niej po śmierci matki (wrzesień 2023 r.), zaprzeczyła (k. 245) by widziała awantury między N. Z. a M. Ł.. Zeznaje natomiast, że siostra mówiła jej, że pokrzywdzony to „frajer” i jest z nim dla pieniędzy (k. 165), że popchnęła go tak, że spadł ze schodów (k. 165v), co przecież potwierdza zeznania M. Ł..

Mieszkaniec tej kamienicy R. W. (1), wielokrotnie słyszał oskarżaną wyzywającą pokrzywdzonego wulgarnymi słowami, grożącą mu pobiciem, trzykrotnie widział jak stosowała wobec M. Ł. przemoc: kopnęła go powodując upadek ze schodów, biła rękoma (k. 45v-46). Pokrzywdzony skarżył się temu świadkowi na zachowanie oskarżonej. Okoliczności te, o których pisze Sąd I instancji, pomija apelująca obrończyni, wadliwie podnosząc brak innych dowodów potwierdzających relację M. Ł. o znęcaniu się nad nim N. Z..

Wbrew zarzutowi apelacji, Sąd Okręgowy trafnie ocenił w omawianej części zebrane dowody nie pomijając żadnych istotnych okoliczności ujawnionych na rozprawie dochodząc do trafnego wniosku, że oskarżona wypełniła swoim zachowaniem znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej występku z art. 207 § 1 k.k.

Prawidłowe i w istocie nie podważane są ustalenia Sądu Okręgowego co do przebiegu zdarzenia z 5 października 2023 r., podczas którego oskarżona oblała przebywającego na korytarzu kamienicy pokrzywdzonego znajdującą się w butelce benzyną ekstrakcyjną, a następnie podpaliła w następstwie czego M. Ł. doznał oparzeń II i III stopnia w obrębie małżowiny usznej lewej, szyi, lewego barku, lewego ramienia i ręki prawej, skutkujących naruszeniem czynności jego ciała na okres powyżej 7 dni.

Apelująca podważa ocenę wyjaśnień N. Z., która zaprzecza by chciała w ten sposób pozbawić życia pokrzywdzonego, lub godziła się na to, a w konsekwencji ustalenia Sądu I instancji dotyczące strony podmiotowej tego czynu oskarżonej.

Przy ustaleniu zamiaru towarzyszącego sprawcy, jego przeżyć psychicznych należy uwzględniać całokształt udowodnionych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych. W sprawach o czyny przeciwko życiu lub zdrowiu judykatura zalicza do nich: rodzaj, rozmiary użytego narzędzia, ilość uderzeń, siłę, z jaką zostały zadane, umiejscowienie ciosów, przebieg rany, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, pobudki, motywy działania, stosunki panujące między sprawcą a pokrzywdzonym, okoliczności, tło zajścia, zachowanie się przed i po popełnieniu czynu (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.06.1977 r. VI KRN 14/77, OSNKW 1978, z. 4-5, poz.43, wyrok tut. Sądu z dnia 14.02.2013 r., II AKa 5/13, LEX nr 1289609). Dla ustalenia zamiaru pozbawienia życia konieczne jest by analiza całokształtu tych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych wskazywała, że sprawca powodując uszkodzenia ciała chciał lub godził się na najpoważniejszy skutek swego działania – śmierć osoby.

Jak już była o tym mowa wyżej, oskarżoną i pokrzywdzonego choć mieszkali razem i zdarzały się sytuacje, że razem pili alkohol, to łączyły złe relacje: N. Z. znęcała się nad M. Ł. od dłuższego czasu: biła go, wyzywała, groziła mu. Zapowiadała, że się go pozbędzie (R. W. k. 45v), że go zabije bo ją denerwuje (A. R. k. 165). Nie sposób uznać, że wypowiedzi te wyrażały realne intencje oskarżonej. Osoba, która (jak N. Z.) postępuje racjonalnie nie opowiada innym, w tym wypadku sąsiadowi i siostrze, że chce pozbawić życia inną osobę. Wypowiedzi te wyrażały stany zdenerwowania, irytacji na pokrzywdzonego, który z racji swoich dolegliwości ma kłopoty z koordynacją, sprawnością ruchową, utrzymaniem równowagi. Stąd złość, agresja oskarżonej gdy np. upuścił butelki z piwem, drzwi, upadł na mebel, nie był w stanie pomóc przy montażu drzwi.

Powodem utrzymywania relacji z pokrzywdzonym było, jak wynika z jego zeznań (k. 243) i wypowiedzi oskarżonej przekazanej siostrze (k. 165) uzyskiwanie przez niego stałego dochodu – 2500 zł renty, a wcześniej też mieszkania, które zbył pod jej wpływem. N. Z. jest uzależniona od alkoholu i substancji psychoaktywnych, nie pracowała. Środki finansowe uzyskiwane regularnie przez M. Ł. i jej przekazywane były oskarżonej niezbędne by zaspokajać swoje potrzeby. Chcąc, czy godząc się na pozbawienie go życia N. Z. akceptowałaby przecież i ten skutek w postaci utraty pieniędzy, za które się utrzymywała i realizowała swoje potrzeby, w tym związane z uzależnieniami. Czym innymi było więc wyrządzenie pokrzywdzonemu dolegliwości fizycznych, czy psychicznych, a czym innym pozbawienie go życia, a siebie stałego dopływu środków finansowych.

W dniu poprzedzającym zdarzenie pokrzywdzony przewrócił się na szafę, potłukły się znajdujące się tam naczynia, co wywołało zdenerwowanie oskarżonej (A. R. k. 165). 5 października 2023 r. M. Ł. próbował pomagać w osadzeniu drzwi, co po raz kolejny zdenerwowało N. Z. tym razem, że nie potrafi tego zrobić (k. 25,103) i poleciła pokrzywdzonemu opuścić mieszkanie, a sama w pokoju spożywała alkohol z A. M. (k. 140, 166). Następnie oskarżona wyszła z pokoju i po zabraniu butelki z benzyną ekstrakcyjną oblała nią pokrzywdzonego. N. Z. nie miała więc powodu by targnąć się na życie M. Ł.: jego nieporadność po raz kolejny wywołała rozżalenie, zdenerwowanie, irytację oskarżonej, a wpływ spożytego alkoholu osłabił intelektualną kontrolę zachowania. Nie była to jednak sytuacja jakościowo, czy ilościowo inna od wcześniejszych, kiedy oskarżona zdenerwowana zachowaniem pokrzywdzonego uderzała go, czy kopnęła w plecy powodując upadek ze schodów. Przyczyna zdarzenia nie była więc tego rodzaju by wskazywała na zamiar pozbawienia życia. Przeciwnie, reakcja oskarżonej była analogiczna do wcześniejszych: spontaniczne, bez dostatecznej refleksji wyrządzenie M. Ł. natychmiastowej dolegliwości.

Zdarzenie miało miejsce wieczorem, na klatce schodowej kamienicy. N. Z. jako osoba dorosła, z racji rozwoju intelektualnego i doświadczenia musiała zdawać sobie sprawę, że po zapaleniu odzieży pokrzywdzony zacznie krzyczeć, wzywać pomocy i zamknięcie drzwi, czy uczynienie głośniejszą odtwarzanej muzyki nie zapobiegnie usłyszeniu go przez obecnych w mieszkaniu A. M., A. R. (1), czy sąsiadów z kamienicy i uzyskaniu od nich pomocy oraz ujawnieniu sprawczyni. A. R. (1) widziała jak oskarżona zaopatrzyła się w butelkę (jak się okazało z benzyna ekstrakcyjną) przyłożyła palec do ust i poleciła pójście do pokoju, a A. M. widział płonącą odzież i pokrzywdzonego. Identyfikacja osoby, która polała palną cieczą M. Ł. i zapaliła, nie nastręczała trudności. Zasadnie na te okoliczności jako poddające w wątpliwość zamiar zabójstwa, zwraca uwagę obrończyni.

Zasadnicze znaczenie dla ustalenia strony podmiotowej, jak się wydaje, miał dla Sądu Okręgowego sposób działania oskarżonej i rodzaj użytego środka (uzasadnienie str. 13-14).

Z relacji A. R. (1) (k. 166) wynika, że nim użyła jej oskarżona butelka o pojemności 0,5 l (protokół oględzin k. 12-14) była wypełniona do około połowy. Jest to zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonego, który kupił benzynę ekstrakcyjną by usunąć zabrudzenia podłogi po malowaniu (k. 102v). Policjant P. F. widział (k. 117), że w butelce po tym jak użyła jej oskarżona pozostało około ¼ cieczy. Protokół oględzin mieszkania (k 12-14) opisuje, że butelka była wypełniona na wysokość 2 cm (zważywszy na sposób przyłożenia linijki faktycznie będzie to wysokość około 2,5 cm – por. fotografię k. 172).

N. Z. miała więc do dyspozycji 0,25 l (0,5 l x 0,5) łatwopalnej cieczy. Oskarżona oblała nią M. Ł. jednokrotnie mimo, że w butelce pozostała benzyna i nie widać powodów by nie mogła kontynuować wylewania jej na pokrzywdzonego (jego odzież), jeśliby tylko tego chciała. Nie było więc jej intencją użycie wobec M. Ł. całej łatwopalnej substancji jaką dysponowała i jaką mogła się posłużyć. Skoro w butelce pozostało około ¼ benzyny ekstrakcyjnej, to N. Z. oblała pokrzywdzonego około 0,125 l (0,25 x 0,5 l) tej substancji (obrazowo będzie to około połowa szklanki), co koresponduje z rozległością obejmujących 8-10 % ciała. Niewielka ilość użytej benzyny ekstrakcyjnej, brak kontynuowania oblewania pokrzywdzonego tą łatwopalną substancją, mimo takiej możliwości, to okoliczności przeczące zamiarowi zabójstwa zasadnie wskazane przez obrończynię.

Oskarżona stojąca naprzeciwko pokrzywdzonego oblała wskazaną wyżej niewielką ilością benzyny ekstrakcyjnej okolicę szyi i klatki piersiowej pokrzywdzonego. Tak zeznaje ten świadek (k. 244), co jest zbieżne z umiejscowieniem obrażeń M. Ł. (opinia sądowo – lekarska k. 133-135) i wypaleń jego odzieży (protokół oględzin k. 12-14, dokumentacja fotograficzna – k. 172). N. Z. mogąc to uczynić nie wylała benzyny choćby na głowę pokrzywdzonego, gdzie jej zapłon wywołać mógł znacznie poważniejsze następstwa z racji umiejscowionych tam narządów zmysłów, a przede wszystkim mózgu zawiadującego podstawowymi funkcjami życiowymi. Kierując około 0,125 l łatwopalnej substancji w okolicę szyi i klatki piersiowej M. Ł. i zapalając ją, N. Z. nie mogła się spodziewać, że spowoduje śmierć pokrzywdzonego. Widząc palącą się odzież pokrzywdzony, jak się można było spodziewać, szybko ją zdjął przerywając zagrożenie jakie niosły za sobą palące się sweter i koszulka.

Z zeznań A. M. (k. 140) i M. Ł. (k. 26) wynika, że oskarżona wróciła na korytarz gdy pokrzywdzony już zdjął palący się sweter i koszulkę, więc polanie go wodą o czym zeznaje ten świadek miało miejsce już po uchyleniu zagrożenia jakie niosło za sobą polanie M. Ł. benzyną i podpalenie. Takie postąpienie N. Z. mogło zmniejszyć dolegliwości bólowe pokrzywdzonego.

Wyliczone wyżej: rodzaj relacji między oskarżoną a pokrzywdzonym, okoliczności, powody zajścia, sposób, ilość użytej łatwopalnej substancji to okoliczności przeczące by oskarżona miała zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonego.

Natomiast spowodowanie wymienionych wyżej oparzeń II i III stopnia wywołujących rozstrój zdrowia trwający ponad siedem dni to zwyczajne następstwa, jakie wywołuje polanie M. Ł. wskazaną wyżej ilością benzyny ekstrakcyjnej z niewielkiej odległości po ciele w okolicy szyi i po odzieży w okolicy klatki piersiowej, a następnie podpalenie. Oskarżona z racji rozwoju intelektualnego, doświadczenia życiowego, powszechnej znajomości palnych własności benzyny ekstrakcyjnej, miała świadomość tych możliwych następstw przyjętego sposobu działania i godziła się na nie.

Zatem wina oskarżonej nie budzi wątpliwości, a omawianym tu zachowaniem wyczerpała dyspozycję art. 157 § 1 k.k.

Za odpowiednią do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, uwzględniającą stopień winy, Sąd Apelacyjny uznał karę trzech lat pozbawienia wolności.

Wymierzając karę Sąd Apelacyjny uwzględnił jako okoliczności obciążające ustalone przez Sąd Okręgowy działanie pod wpływem alkoholu i narkotyku, w sytuacji gdy pokrzywdzony nie dał jej żadnego racjonalnego powodu do takiego zachowania, przyjęty sposób działania był dla M. Ł. źródłem dotkliwych cierpień z powodu doznanych oparzeń. Na niekorzyść N. Z. przemawia także wcześniejsza karalność i dotychczasowy sposób życia wskazujący na istotny stopień demoralizacji, nadużywanie alkoholu, wywoływanie awantur, agresywne zachowania o czym mowa w wywiadzie środowiskowym.

Skrucha, przeproszenie pokrzywdzonego, zamiar ewentualny to okoliczności łagodzące.

Orzekając wobec oskarżonej karę łączną trzech lat i trzech miesięcy pozbawienia wolności (art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k.) Sąd Apelacyjny uwzględnił potrzebę realizacji celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec istotnie zdemoralizowanej oskarżonej, a także tożsamość osoby pokrzywdzonej przypisanymi występkami i bliskość czasową tych czynów.

Obowiązkowe było zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (art. 63 § 1 k.k.).

Sąd Apelacyjny podzielił przekonanie Sądu I instancji o potrzebie (art. 62 k.k.) orzeczenia wobec oskarżonej systemu terapeutycznego wykonania kary pozbawienia wolności z powodu jej uzależnienia od alkoholu oraz środków psychoaktywnych.

N. Z. nie ma majątku, nie pracowała, będzie odbywać karę pozbawienia wolności, w tych warunkach poniesienie kosztów postępowania byłoby dla niej nadmiernie uciążliwe, dlatego została zwolniona od ich uiszczenia (art. 624 § 1 k.p.k.).

O kosztach nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonej w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 5, § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 24 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763).