Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 188/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 stycznia 2022 r., sygn. akt XVIII K 250/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego G. J. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy (czyn z pkt II)

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowaniaw postaci art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, bez powzięcia wątpliwości, że oskarżony G. J. (1) miał udział w szczególnym udręczeniu pokrzywdzonego K. M. (1) podczas, gdy Sąd powinien był takie wątpliwości powziąć i co najmniej rozważyć zastosowanie zasady domniemania niewinności, a także naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nierozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego,

Obraza przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i uznanie, że obrażenia pokrzywdzonego K. M. powstały w czasie, gdy pokrzywdzonego uprowadzał i pilnował oskarżony G. J. (1) podczas, gdy Sąd powinien był powziąć wątpliwości co do udziału G. J. (1) w szczególnym udręczeniu K. M. (1), ponieważ nie wynika to z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie,

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na niezasadnym ustaleniu na podstawie faktów i dowodów m. in. w postaci wyjaśnień A. K., że obrażenia pokrzywdzonego K. M. (3) powstały przy udziale oskarżonego G. J. (1), a tym samym, że oskarżony G. J. (1) dopuścił się szczególnego udręczenia pokrzywdzonego z tego tylko względu, że uczestniczył w uprowadzeniu pokrzywdzonego i pilnowaniu go w ciągu pierwszej nocy po dokonanym porwaniu mimo, że zgromadzony materiał dowodowy jest niewystarczający do poczynienia takich ustaleń,

co w konsekwencji skutkowało:

rażącą niewspółmiernością kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności wraz z ewentualnym warunkowym zawieszeniem jej wykonania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty okazały się bezzasadne.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła zaistnienia uchybień wskazanych w apelacji. W świetle analizy akt brak jest podstaw do formułowania tezy o dokonaniu przez Sąd meriti dowolnej i jednostronnej oceny zebranych dowodów z pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego. Ustalenia faktyczne w kwestionowanym zakresie (czyn z pkt II), jak też podstawa prawna skazania nie budzą zastrzeżeń. Okoliczności uprowadzenia K. M. (1) wynikają z określonych dowodów – trafnie ocenionych przez Sąd I instancji - którymi pozostają m. in. wyjaśnienia samych oskarżonych, w tym A. K. i G. J. (1).

Z dowodów tych wynika, że G. J. (1) osobiście uczestniczył w uprowadzeniu pokrzywdzonego z posesji przy ul. (...) w R., a następnie sprawowaniu nad nim dozoru co najmniej przez okres pierwszej nocy. A. K. wskazał, że w tym czasie osoby przetrzymujące pokrzywdzonego próbowały zmusić go do podania numeru PIN do zabranych kart bankomatowych (k. 1165-1167). Z wyjaśnień A. K. wynika również, że K. M. (1) miał tracić przytomność jeszcze przed zmianą miejsca jego przetrzymywania, tj. wówczas, gdy był pilnowany przez oskarżonego G. J. (1) i to sam G. J. (1) informować miał go o tym, że „ Krawiec raz rozmawia raz nie, raz jest z nim kontakt, raz nie” (k. 3223). Okoliczność tę trafnie dostrzegł Sąd I instancji ustalając - w oparciu o wyjaśnienia A. K. - że przynajmniej znaczna część obrażeń ciała, jakie stwierdzono u pokrzywdzonego powstały na tym etapie realizacji przestępstwa, w którym w sposób bezpośredni uczestniczyli G. J. (1) i J. M. ( uzasadnienie wyroku – k. 3367-3367v).

Istotny jest przy tym fakt, że w zakresie czynu z punktu II wyroku oskarżonym przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu, a więc w warunkach współsprawstwa, którego jurydyczna istota opiera się ma stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało podjęte i zrealizowane przez innych współdziałających ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 15 czerwca 2000 r., II AKa 70/00, Prok. i Prawo 2001/5/24).

Jak słusznie wskazał Sąd I instancji przywołana kodeksowa konstrukcja współsprawstwa pozwoliła na przyjęcie sprawczego współdziałania oskarżonych w przestępstwach polegających na wzięciu zakładników, chociaż oskarżeni wykazywali aktywność na różnych etapach wykonywania czynu zabronionego. W przedmiotowej sprawie nie jest kwestionowany fakt, że oskarżony G. J. (1), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, był zaangażowany w uprowadzenie K. M. (1) wypełniając określone zadania, które miały służyć osiągnięciu celu polegającego na zmuszeniu pokrzywdzonego do zapłacenia okupu za jego uwolnienie.

Dostrzec należy, co obrońca pomija w swej argumentacji, że oskarżony G. J. (1) przyznał się do popełnienia tego czynu i choć wprost nie potwierdził, aby stosował przemoc wobec pokrzywdzonego, to jednak miał świadomość w jakim czynie uczestniczy i jaki jest cel działania sprawców.

W tym stanie rzeczy rozstrzygnięcie o winie oskarżonego G. J. (1) (w zakresie czynu z pkt II) z ustaleniem, że pozbawienie pokrzywdzonego wolności, w czasie jego przetrzymywania w charakterze zakładnika, łączyło się ze szczególnym udręczeniem polegającym na wielokrotnym i dotkliwym jego pobiciu, jest w pełni prawidłowe. Fakt ten należy uznać za udowodniony w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym dokumentacji medycznej i opinii sądowo-lekarskich wskazujących na rodzaj i rozległy zakres obrażeń ciała spowodowanych u pokrzywdzonego oraz mechanizm ich powstania. Niewątpliwie dowody te przemawiają za ustaleniem, że wobec pokrzywdzonego w czasie jego uprowadzenia i pozbawienia wolności była stosowana przemoc o znacznym stopniu intensywności. Stanowisko Sądu I instancji, który stwierdził w uzasadnieniu wyroku, iż w sprawie nie ujawniły się tego rodzaju dowody, które pozwalałyby na ustalenie, że w tym dotkliwym pobiciu pokrzywdzonego któryś z oskarżonych uczestniczył bezpośrednio nie zmienia trafności tak dokonanej oceny. Oznacza jedynie, że nie było podstaw do przypisania konkretnemu sprawcy spowodowania określonych obrażeń w wyniku wyłącznie jego działania.

Brak jest zatem przesłanek do uwzględnienia argumentacji i wniosków zaprezentowanych w apelacji poprzez wyeliminowanie z opisu czynu z pkt II i jego kwalifikacji prawej znamion, o których mowa w art. 189 § 2 k.k. Uwzględniając materiał dowodowy sprawy i poprawność jego oceny nie budzi zastrzeżeń stanowisko Sądu I instancji który przyjął, że pozbawienie pokrzywdzonego wolności łączyło się ze szczególnym jego udręczeniem w rozumieniu tego przepisu.

Ustalenia faktyczne należy uznać za prawidłowe, gdyż wynikają one z treści zgromadzonych dowodów i znajdują w nich rzeczywiste oparcie. Formułując zarzut obrazy art. 7 k.p.k. obrońca w istocie nie kwestionuje oceny poszczególnych dowodów przyjętych za podstawę wyroku, w tym wyjaśnień złożonych przez A. K., a te przecież Sąd I instancji uznał za logiczne i przekonujące, spełniające kryterium wiarygodności.

Ocena zgromadzonych dowodów nie nasuwa zastrzeżeń, zgodna z kryteriami, o których mowa w art. 7 k.p.k. Argumentacja przytoczona w uzasadnieniu wyroku prowadzi do przekonania, że Sąd I instancji w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych miał w polu uwagi całość materiału dowodowego i właściwe rozważył wynikające z tego materiału okoliczności. Obrońca, formułując zarzut obrazy art. 7 k.p.k., nie wskazał konkretnych przesłanek, które mogłyby świadczyć o przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w tym przepisie. Okoliczności, na które powołuje się skarżący w apelacji mają charakter ogólny, i nie można z nich wyprowadzić wniosku o zaistnieniu uchybienia z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. Argumentacja zaprezentowana w środku odwoławczym nie jest przekonująca, a stanowisko obrony należy odczytać jako nieskuteczną próbę podważenia trafności wyroku.

Wbrew twierdzeniom obrońcy wyrok w zaskarżonej części nie jest dotknięty zarzucanymi uchybieniami, co oznacza, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji.

Mając na uwadze sposób skonstruowania zarzutów wskazać należy, iż nie można równocześnie podnosić zarzutu obrazy przepisów art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., gdyż zarzut z art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Można o nim mówić dopiero wtedy, gdy mimo przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób pełny i wyczerpujący oraz poddania ocenie wszystkich tych dowodów zgodnie z regułami określonymi w art. 7 k.p.k. nadal pozostają wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2017 r., II KK 18/17, LEX nr 2311295).

Nie doszło jednak do naruszenia normy gwarancyjnej z art. 5 § 2 k.p.k. i związanej z tym przepisem zasady domniemania niewinności oskarżonego. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą reguła określona w art. 5 § 2 k.p.k. nie ma zastosowania, gdy wątpliwości w zakresie przyjętych ustaleń podnosi strona, a nie stały się one udziałem merytorycznie orzekającego sądu, który dowody ocenił w zgodzie z dyspozycją art. 7 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2017 r., III KK 144/17 i z dnia 28 czerwca 2017 r., II KK 198/17). Wątpliwości występujące w sprawie należy uwzględniać na korzyść oskarżonego dopiero wówczas, gdy nie można ich rozstrzygnąć przy pomocy narzędzi, jakimi dysponuje sąd, a więc zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ewentualnie przez kontynuowanie postępowania dowodowego ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2017 r., II AKa 50/17, LEX nr 2369734). Warunkiem prawidłowego formułowania zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. jest powzięcie przez organ procesowy rzeczywistych wątpliwości, których przy prawidłowej ocenie materiału dowodowego nie udało się usunąć ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2017 r., V KK 415/16, LEX nr 2254813).

W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów – trafnie ocenionych przez Sąd I instancji - nie można zasadnie twierdzić, że zaistniały wątpliwości co do udziału oskarżonego w przedmiotowym czynie.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary także ocenić należy jako niezasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego kara orzeczona wobec oskarżonego za czyn z pkt II wyroku (w wymiarze 9 miesięcy pozbawienia wolności) jest współmierna do wagi popełnionego przestępstwa oraz stopnia zawinienia sprawcy.

Ferując rozstrzygniecie w tym zakresie Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie istotne okoliczności, zarówno te łagodzące, jak i obciążające, nadając im właściwą rangę i znaczenie. Stosując nadzwyczajne złagodzenie kary Sąd I instancji uwzględnił dominujące znaczenie postawy procesowej oskarżonych, którzy podjęli współpracę z organami ścigania. Jednocześnie słusznie wskazał, że waga przypisanych czynów, okoliczności ich popełnienia, w tym rozmiar uszczerbku, jakiego doznał pokrzywdzony K. M. w wyniku zdarzenia oraz względy prewencji generalnej przemawiały za wymierzeniem oskarżonemu kary najsurowszego rodzaju, to jest kary pozbawienia wolności (k. 3371-3372). Tak orzeczona kara mieści się w granicach swobodnego sędziowskiego uznania i nie nosi cech rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Także kara łączna oparta na zasadzie asperacji ( w wymiarze roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności) w pełni zasługuje na aprobatę. Sąd Okręgowy przedstawił w uzasadnieniu wyroku logiczny wywód w tym zakresie i nie ma potrzeby jego ponownego przytaczania. Zgodzić się przy tym należy, iż brak jest uzasadnionych podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania tej kary wobec słusznego uznania, iż cele kary nie zostałyby w ten sposób spełnione.

Obrońca w apelacji nie przedstawił takich argumentów, które mogłyby przemawiać za odmienną oceną w tym zakresie, w szczególności takich, które wskazywałyby, że kara (tak jednostkowa, jak i kara łączna) jest rażąco niewspółmiernie surowa.

Podnieść należy, iż nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i prowadzić do zmiany orzeczenia w tym przedmiocie. Zmianę taka uzasadnia jedynie rażąca niewspółmierność, będąca istotną różnicą miedzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowego rozważenia i uwzględnienia wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary. Różnica ocen, o której wyżej mowa, musi być zasadniczej natury, a więc taka która sprawia, że kara orzeczona nie może być w żadnej mierze zaakceptowana ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2003 r., SNO 56/03).

Decydujące znaczenie przy wymiarze kary ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej, zaś popełnienie przestępstwa o znacznym ciężarze gatunkowym (jak w niniejszej sprawie), jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzeczeniem kary surowszej niż proponowana w apelacji przez obrońcę.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w części poprzez:

uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu szczególnego udręczenia pokrzywdzonego K. M. (1) polegającego na wielokrotnym i dotkliwym biciu pokrzywdzonego;

wykreślenie z opisu czynu określonego w punkcie II zaskarżonego wyroku fragmentu dotyczącego pozbawienia wolności pokrzywdzonego wiążącego się ze szczególnym udręczeniem pokrzywdzonego polegającym na wielokrotnym i dotkliwym jego biciu;

orzeczenie wobec oskarżonego kary 5 miesięcy pozbawienia wolności za czyn określony w pkt II zaskarżonego wyroku;

orzeczenie wobec oskarżonego kary łącznej w wysokości do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz ewentualnie orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów. Brak podstaw do zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu z pkt II. Brak podstaw do złagodzenia orzeczonej kary.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uznanie oskarżonego winnym czynu z pkt II wyroku – podstawa prawna skazania, wymiar kary jednostkowej i kary łącznej pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość wyroku w zaskarżonej części. Brak uchybień wskazanych w środku odwoławczym. Brak podstaw do złagodzenia orzeczonej kary.

Nie stwierdzenie uchybień, o których mowa w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Jak w punkcie I wyroku – podstawa prawna kary łącznej.

Zwięźle o powodach zmiany

Konieczność zmiany zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie prawidłowej podstawy prawnej orzeczenia o karze łącznej – właściwe pozostawały przepisy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. Niewątpliwie przepisy obowiązujące w czasie popełnienia przestępstwa są dla sprawcy względniejsze już tylko z uwagi na granice wymiaru kary łącznej. Przedmiotowa korekta nie powodowała jednak konieczności dalszej ingerencji w treść rozstrzygnięcia o karze łącznej, które uznać należy za prawidłowe.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego Ł. S. kosztów z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym – art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714).

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt IV

Zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uzasadnia przepis art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z poźn. zm.).

W aktualnej sytuacji osobistej i majątkowej oskarżonego obciążenie należnymi kosztami byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

PODPISY

SSA Izabela Szumniak SSA Dorota Radlińska SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego G. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie za czyn z pkt II – rozstrzygnięcie o winie i karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana