Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 267/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 20 września 2023 roku, sygn. akt II K 21/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Ł. Ł.

Pozostaje osobą nie karaną

Karta karna

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Karta karna

Dokumenty sporządzony przez uprawniony organ, nie kwestionowane przez strony

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi Sądu I instancji

Rażącą niewspółmierność kary 10 lat pozbawienia wolności wymierzonej Ł. Ł. w związku ze skazaniem go za popełnienie czynu z art. 148 § 1 k.k, której to wymiar nie uwzględnia w wystarczającym stopniu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji wymierzona oskarżonemu kara nie oddaje stopnia winy Ł. Ł. oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wynikających z okoliczności w jakich doszło do jego popełnienia, postawy oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego oraz I instancyjnego, a także braku jego wcześniejszej karalności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postepowanie dowodowe i stosownie do treści tak art. 7 k.p.k., jak i mając na względzie treść art. 410 k.p.k. dokonał kompleksowej i pełnej oceny zgromadzonych dowodów i mając na względzie wszystkie wynikające z nich okoliczności w tym i fakt, że zanim doszło do zdarzenia będącego przedmiotem osądu doszło do konfliktu pomiędzy pokrzywdzonym, a oskarżonym i pokrzywdzony nie pozostawał w nim bierny, bo uderzył oskarżonego w twarz co spowodowało, że z nosa poleciała mu krew. Ta okoliczność nie podważała ani zasadności uznania, że oskarżony jest sprawcą czynu z art. 148 § 1 k.k., jego działanie było umyślne, choć było podjęte z zamiarem ewentualnym, ani też nie dawała podstaw do uznania, że oskarżony działał w warunkach obrony. Stopień winy oskarżonego został przez Sąd I instancji ustalony w sposób właściwy i bez wątpienia nie było podstaw do łagodzenia wymiaru kary zasadniczej z tego tytułu. W konsekwencji ani ta okoliczność, ani fakt niekaralności oskarżonego czy wreszcie jego postawa procesowa nie mogły wpłynąć w większym zakresie na wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej względem oskarżonego. Były przedmiotem dostatecznej uwagi Sądu I instancji. Trafnie też doprowadziły ów Sąd nie tylko do uznania, że stanowisko oskarżonego, że jest odpowiedzialny jedynie za spowodowanie śmierci pokrzywdzonego, jest błędne, a oskarżony zrealizował swoim zachowaniem znamiona przestępstwa zabójstwa. Początkowa faza zdarzenia i wynikające z niej zagrożenie dla oskarżonego zostało przez niego zażegnana już poprzez odepchnięcie pokrzywdzonego. Co istotne oskarżony nie powziął refleksji na miejscu zdarzenia, nie dostrzegał potrzeby udzielenia pokrzywdzonemu pomocy, a jego jedynym zainteresowaniem pozostało nabycie alkoholu. To, że oskarżony nie negował samego faktu, że to na skutek jego zachowania M. S. poniósł śmierć, biorąc pod uwagę okoliczności ujawnienia przestępstwa, nie może być zaś okolicznością, która winna być poczytana na korzyć oskarżonego.

Z tej też racji nie było podstaw by wskazane w apelacji okoliczności uwzględnić tak przy ustaleniach co do sprawstwa i winy oskarżonego, czy w zakresie wymiaru kary pozbawienia wolności w stopniu oczekiwanym przez obrońcę (czy oskarżonego). Oskarżony nie zaprzestał swoich działań i poprzez zadawanie kolejnych ciosów i dalsze wskazane w opisie czynu mu przypisanego czynności, doprowadził działając przy tym z zamiarem ewentualnym pozbawienia pokrzywdzonego życia.

Dlatego nie sposób podzielić stanowiska obrońcy oskarżonego by orzeczona wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo kara pozbawienia wolności była karą rażąco niewspółmiernie surową. A tylko takie jej ukształtowanie uprawniałoby Sąd odwoławczy do ingerencję w jej wymiar. O rażącej niewspółmierności kary, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 października 2023 roku w sprawie II K 344/22, można twierdzić wówczas, gdy zasady związane z wymiarem kary - analizowane w kontekście okoliczności sprawy – zostały naruszone w stopniu jaskrawym, obiektywnie niezrozumiałym, zupełnie nie dającym się pogodzić z zasadniczymi funkcjami kary. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje. Sąd I instancji wymierzył karę odpowiadającą tak stopniowi społecznej szkodliwości czynu, jak i stopniowi winy oskarżonego, dostrzegając należycie wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące w sposób nakazany treścią art. 53 k.k.. Również właściwości osobiste oskarżonego zostały należycie uwzględnione w tym jego dotychczasowa niekaralność.

Wniosek

O zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 8 lat pozbawienia wolności względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia i złagodzenie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności z przyczyn wskazanych w pkt 3.1. Kara orzeczona względem oskarżonego jest karą należycie wyważoną. Ta wskazana przez obrońcę byłaby karą rażąco niewspółmiernie łagodną i niewątpliwie nie mogła by spełnić celów kary. Brak było też podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Zarzuty apelacji prokuratora wywiedzionej na niekorzyść oskarżonego,

rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary, polegającą na orzeczeniu kary 10 lat pozbawienia wolności podczas gdy całokształt okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, a w szczególności stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, a także wzgląd na wychowawczy cel kary oraz jej społeczne oddziaływanie przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary znacznie surowszej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do apelacji prokuratora należy stwierdzić, że i ona jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Prokurator nie kwestionując ustaleń Sądu z żadnym zakresie, wskazuje, że pomimo uwzględnienia przez Sad wszystkich okoliczności kara orzeczona wobec oskarżonego jest karą łagodnie niewspółmiernie łagodną,, bo Sąd części okoliczności nie uwzględnił w sposób właściwy. Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Skarżący nie dostrzega, że pomimo obszernego uzasadnienia mającego wskazywać na ową rażącą niewspółmierność w znaczeniu jej łagodności w istocie nie wykazał by wymiar kary pozbawienia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. został ukształtowany w sposób nieprawidłowy. Przywołując okoliczności zaistniałe po popełnieniu przestępstwa, których uprzednio nie dostrzegł dokonując oceny prawnej zachowania oskarżonego i wnosząc oskarżenie, obecnie nadaje tym zachowaniom (podjętym po zabójstwie) rangę mającą niedostatki postępowania prokuratorskiego zniwelować.

Tymczasem Sąd I instancji nie tylko prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności czynu w tym i sposób zachowania oskarżonego po popełnieniu czynu będącego przedmiotem osądu, ale i te okoliczności jakie winny mieć wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego, by była ona współmierna tak do stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynu, kierując się przy tym treścią art.53 k.k. i nadając tym okolicznością właściwą wagę by spełniła cele kary. Kara 10 lat pozbawienia wolności jest zaś w stanie spełnić tak cele wychowawcze jak i ogólnoprewencyjne wobec oskarżonego, który choć nie prowadził akceptowalnego społecznie trybu życia (nadużywał alkoholu), to jednak nie popełniał przestępstw i prowadził dość ustabilizowany tryb życia.

Wbrew stanowisku zawartemu w apelacji stopień winy oskarżonego został uwzględniony w sposób należyty, podobnie jak i stopień społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego. Sąd I instancji dostrzegł to, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, a skarżący tego ustalenia nie zakwestionował Rodzaj zamiaru ma zaś istotne znaczenie przy wymiarze kary za zabójstwo.

Oskarżony nie był do pokrzywdzonego negatywnie nastawiony. Od dłuższego zamieszkiwał wraz z pokrzywdzonym. Zaatakował go na skutek zaistnienia sytuacji konfliktowej (istotnie z błahego powodu) w czasie której pokrzywdzony użył również wobec oskarżonego przemocy. Nawet jeśli przyczyna konfliktu, z obiektywnego punktu widzenia była błaha, to tak dla pokrzywdzonego, jak i oskarżonego będącymi osobami nadużywającymi alkoholu okazała się ważka. Prawdą jest, że oskarżony zadawał ciosy nie szczędząc swoich sił i energii pomimo tego, że po upadku pokrzywdzony nie wykazywał już wobec niego agresji. Ta okoliczność została jednak przez Sąd należycie dostrzeżona i wyważona. To, że stopień winy w istocie był znaczny nie zmienia faktu, że oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się działając w zamiarze ewentualnym. Postać zamiaru, w przypadku gdy dotyczy czynu pozbawiającego życia drugiego człowieka ma zawsze pierwszorzędne znaczenie w procesie wymiaru kary. Nie sposób bowiem uznać, że oskarżonego należało potraktować tak jak sprawcę, który działa w zamiarze bezpośrednim tzn. chce dokonać zabójstwa i swój zamiar bezpośredni realizuje. W sytuacji gdy prokurator nie kwestionuje prawidłowości ustalenia przez Sąd, że oskarżony przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego i na to się godził. Zamiar ewentualny zawsze wskazuje na niższy stopień winy, a to z kolei choć nie wyklucza możliwości orzeczenia kary 15 lat pozbawienia wolności, czy kary surowszej np. w przypadku kumulacji okoliczności jednoznacznie obciążających, to jednak waga tych okoliczności też musi być najwyższej rangi. W przedmiotowej sprawie choć występują okoliczności obciążające to nie świadczą one tak wysokim stopniu społecznej szkodliwości nie mamy do czynienia z takim ich nasileniem, która uzasadniałaby sięganie po karę 15 lat pozbawienia wolności. Nie sposób uznać, że za wymierzeniem oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności przemawia szczególny rodzaj działania sprawcy i by przyjęty przez Sąd I instancji stopień społecznej szkodliwości czynu winien zostać oceniony odmiennie. Oskarżony odpowiadając za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. i realizując znamiona wskazanego przestępstwa już odpowiada za zbrodnie i co do istoty treść przepisu uwzględnia już to, że oskarżony godzi w dobro w postaci życia ludzkiego, zaś sposób działania oskarżonego zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe należycie zostały uwzględnione przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości tego czynu. Kara wymierzona oskarżonemu jest karą wyważoną bo uwzględnia wszystkie okoliczności czynu, ale też nie pomija okoliczności ściśle dotyczących oskarżonego w tym jego niekaralności, która to wskazuje, że nie jest osobą naruszającą stale reguły życia społecznego czy normy prawne. Kara wymierzona w wymiarze oczekiwanym przez prokuratora musiała by pomijać te okoliczności na jakie obecnie wskazuje obrońca oskarżonego, który z kolei nie dostrzega, że są one już uwzględnione również w stopniu dostatecznym. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy wszelkie istniejące na gruncie niniejszej sprawy okoliczności należycie wyważył, a skarżący nie wykazał by kara w wymiarze 10 lat była karą rażąco niewspółmiernie łagodną, a tylko taką karę władny by był zmienić Sąd odwoławczy. Zgodnie z utrwalonym już w tym zakresie orzecznictwem o rażącej niewspółmierności kary można zasadnie twierdzić, gdy zasady związane z wymiarem kary – analizowane w kontekście okoliczności sprawy – zostały naruszone w stopniu jaskrawym, obiektywnie niezrozumiałym, zupełnie nie dającym się pogodzić z zasadniczymi funkcjami kary (zob. wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2022 roku, sygn. akt II K 33/21, wyrok SN z dnia 12 października 2023 roku).

W konsekwencji przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Taka sytuacja na gruncie niniejszej sprawy , jak powyżej wskazano nie występuje. Sąd Okręgowy dostatecznie uwzględnił tak stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień winy oskarżonego i zasadnie uznał, że kara 10 lat pozbawienia wolności będzie właściwą reakcją na przestępcze zachowanie oskarżonego, zdolną do wdrożenia oskarżonego do poszanowania norm prawnych.

Tak ukształtowana kara spełnia też cele wychowawcze, jak i cele prewencji indywidualnej i społecznego oddziaływania. Nie sposób uznać by orzeczona kara 10 lat pozbawienia wolności nie uwzględniała obu celów we właściwym zakresie. Niewątpliwie oskarżony nie jawi się jako osoba tak zdemoralizowana by koniecznym było sięgnięcie wobec niego po karę 15 lat pozbawienia wolności.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarzonemu kary 15 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut jest niezasadny z przyczyn wskazanych w pkt 3.2. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności uwzględniając wszystkie okoliczności mające znaczenie dla jej wymiaru i to w stopniu należytym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy całości, tak co do sprawstwa i winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej, jak i orzeczenia o karze i pozostałych rozstrzygnięć w nim zawartych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie podzielenia zarzutów zawartych w apelacjach tak prokuratora, jak i obrońcy oskarżonego w zakresie wskazanym powyżej, wyrok utrzymano w mocy w całości.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

.

Zwięźle o powodach zmiany

.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego R. J., Sąd zasądził kwotę 738 złotych (w tym podatek VAT) tytułem udzielonej przez niego oskarżonemu pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym, mając na względzie treść art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze oraz § 17 ust 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt IV

Sąd zwolnił oskarżonego o od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Dorota Mazurek SSA Maciej Żelazowski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana