Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Marcin Schoenborn (spr.)

Sędziowie

SA Wojciech Kopczyński

SA Wiesław Kosowski

Protokolant

Marta Jodłowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 398/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 8 czerwca 2022 r. sygn. akt V K 104/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a to art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie oceny zgromadzonych dowodów w postaci dokumentów i wyjaśnień w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nie na dowodach ujawnionych w toku rozprawy głównej, polegające na błędnej ocenie dokumentów w postaci: "weksla własnego gwarancyjnego in blanco" wystawionego dnia 29 października 2018 r. oraz deklaracji wekslowej z dnia 8 czerwca 2016 r. polegających na przyjęciu, że weksel ten został ważnie i skutecznie wystawiony, a przez to powstało zobowiązanie wekslowe wystawcy (oskarżonego), jak i awalisty wekslowego (J. S.), kiedy z deklaracji wekslowej wynikało, że miała zabezpieczać wierzytelności mające dopiero co powstać w przyszłości, a skoro w dacie sporządzenia deklaracji wekslowej nie istniały ważne zobowiązania remitenta - (...) Sp. z o. o. sp. k., a sam weksel był wekslem gwarancyjnym (tj. mającym zabezpieczać już istniejące wierzytelności z oznaczonego stosunku prawnego), nie zaś wekslem kaucyjnym (mającym zabezpieczać zwrot takich wierzytelności mających powstać dopiero w przyszłości), został więc wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową i jako taki jest nieważny, poza tym jego treść narusza art. 101 pkt 2 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - prawo wekslowe, gdyż tak wadliwie sporządzony weksel własny w momencie wręczenia go remitentowi nie zawierał obligatoryjnego elementu w postaci oznaczenia sumy pieniężnej, którą miał zabezpieczać, to zaś musi prowadzić do konstatacji, że dokument, który oskarżony uzupełnił poprzez wpisanie na rewersie danych poręczyciela z opatrzeniem podpisem, nie był dokumentem uprawniającym do otrzymania sumy pieniężnej w rozumieniu art. 310 § 1 kk, a zatem prawidłowa kwalifikacja prawna czynu oskarżonego powinna obejmować wyłącznie art. 270 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zostały naruszonymi wskazane przepisy postępowania z powodów wskazanych przez skarżącego. Sąd I instancji prawidłowo bowiem ocenił cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przyjmując na jego podstawie, kierując się przy tym nie tylko treścią weksla oraz deklaracji wekslowej, na które się również powołał, ale także zeznaniami N. M. i T. R., jak też wyjaśnieniami oskarżonego z rozprawy, iż rzeczony weksel był w chwili wystawienia wekslem własnym in blanco, czyli niezupełnym, do którego odnosi się regulacja art. 10 prawa wekslowego, oraz zabezpieczał wykonanie umowy o kolportaż prasy, którą w dniu 31 maja 2016 r. zawarł oskarżony ze spółką (...). Zresztą z deklaracji wekslowej wprost wynikało, że tenże weksel gwarancyjny in blanco z wystawienia oskarżonego zabezpieczał spłatę ewentualnych należności powstałych w związku z realizacją umowy z dnia 31 maja 2016 r. oraz każdej umowy, która będzie ją zastępowała lub zmieniała. Jednocześnie w tejże deklaracji oskarżony upoważniał spółkę (...) do wypełnienia wystawionego weksla in blanco na sumę wekslową odpowiadającą jego zadłużeniu wraz z odsetkami w wysokości ustawowej i kosztami windykacyjnymi oraz opatrzenia weksla datą płatności według swego uznania, a także klauzulą bez protestu. Nie ma przy tym powodów, żeby nie powiązać ze sobą dokumentów w postaci deklaracji wekslowej oraz weksla, które w kopiach dołączone zostały do akt sprawy przez zawiadamiającego o przestępstwie (...) Sp. z o. o.. O tym, że deklaracja wekslowa znajdująca się na k. 14v akt odnosi się do weksla, którego treść odwzorowana jest na k. 13v-14 akt, przekonywać musi zawartość akt sprawy Sądu Rejonowego w Kielcach o sygn. VIII C 1398/19. Znajduje się w nich bowiem cała dokumentacja źródła, na podstawie której (...) Sp. z o. o. jako nabywca praw z rzeczonego weksla dochodził na jego podstawie zapłaty od oskarżonego i J. S. kwoty 42.599,79 złotych, a źródłem dla której były scedowane również na rzecz tej spółki przez Kolportera należności oskarżonego wynikające właśnie z umowy o kolportaż prasy z dnia 31 maja 2016 r.. W/w akta związkowe również zaś stanowiły dowód w sprawie, dopuszczony na rozprawie w dniu 22 marca 2022 r. (k. 448), a ujawniony na jej terminie w dniu 20 kwietnia 2022 r.. (k. 455). Trzeba w końcu zauważyć, iż nie było przez oskarżonego kwestionowanym, a ma wręcz oparcie w zeznaniach D. W., jak też w zawiadomieniu o dokonanej na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 31 grudnia 2018 r. zawartej przez K. z P. cesji wierzytelności z dnia 14 stycznia 2019 r. wraz z załącznikiem (k. 15), iż przedmiotowy weksel również w zakresie określenia sumy wekslowej został uzupełniony zgodnie z deklaracją wekslową, a więc, że kwota 42.599,79 złotych prawidłowo odzwierciedlała zadłużenie oskarżonego względem spółki (...) z tytułu umowy o kolportaż prasy z dnia 31 maja 2016 r. obejmujące również odsetki w wysokości ustawowej oraz koszty windykacyjne.

Kolejno trzeba zauważyć, że wbrew treści deklaracji wekslowej skarżący twierdził, iż dokument ten opatrzony jest datą 8 czerwca 2016 r., podczas gdy widnieje na nim dopisana odręcznie data 2 czerwca 2016 r.. Ponadto treść weksla nie pozostawia wątpliwości, iż data 29 października 2018 r. określała w nim termin płatności weksla, a kwota 42.599,79 złotych sumę wekslową i w tym zakresie, jak też co do miejsca płatności weksla, został on uzupełniony dłuższy czas po jego wystawieniu w postaci niezupełnej, a więc z podpisem oskarżonego jako wystawcy oraz nakreślonym również przez niego podpisem jego ówczesnej żony jako poręczyciela wekslowego, tzw. awalisty. Z tym związanych okoliczności zresztą oskarżony w swych wyjaśnieniach nie kwestionował, przy czym co do nieautentyczności podpisu swej żony, którą to okoliczność potwierdzała opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, bez cienia wątpliwości dopiero w tych złożonych przed sądem, w których oświadczył cyt. " nie podtrzymuje tego, że nie podpisałem weksla" (k. 413v), a która ewidentnie odnosiła się do jego wcześniejszego twierdzenia ze śledztwa, iż cyt. " Nie pamiętam też, jakie dokumenty w tym czasie podpisywałem" (k. 324), a które inaczej, jak na rozprawie, kiedy przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, uzupełniało oświadczenie o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzucanego czynu.

Kolejno w swym twierdzeniach skarżący nie uwzględniał należycie istoty przedmiotowego weksla. Był to tzw. weksel in blanco, przez który rozumie się weksel niezupełny zaopatrzony w podpis wystawcy, lecz niewypełniony zupełnie, względnie nieposiadający niektórych cech, jakich prawo wymaga dla ważności weksla. Przyjmuje się zaś, że zobowiązanie wekslowe z weksla in blanco następuje z chwilą podpisania i wręczenia weksla, chociaż zobowiązanie to ma warunkowy charakter i wywołuje skutki dopiero wówczas, gdy weksel zostanie uzupełniony w taki sposób, aby posiadał on wszystkie wymagane przez prawo elementy, rozstrzygające o ważności weksla (zob. J. Mojak: Prawo papierów wartościowych. Zarys wykładu, Warszawa 2004, s. 53). W tym kontekście trzeba zaś zauważyć, że najczęściej weksle in blanco są wystawiane, gdy strony zawierając między sobą umowę pragną zabezpieczyć ewentualne roszczenie mogące z niej wynikać, ale nie są w stanie z góry oznaczyć wysokości tych roszczeń lub terminu płatności. Ze względu na cel wystawienia weksel in blanco nosi czasami nazwę weksla gwarancyjnego lub kaucyjnego, bądź depozytowego. Weksel gwarancyjny udzielony jest na zabezpieczenie spłaty kredytów oraz na zabezpieczenie prawidłowego wykonania kontraktu. Weksel kaucyjny zastępuje złożenie kaucji w gotówce. Weksel depozytowy nie jest przeznaczony do obiegu i służy jako zabezpieczenie przyszłego spełnienia określonych świadczeń (zob. M. Czarnecki, L. Bagińska: Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Warszawa 2003, s. 17 i 167).

Nie może być zatem podstaw do przyjęcia, że przedmiotowy weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową i jako taki jest nieważny, poza tym jego treść narusza art. 101 pkt 2 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - prawo wekslowe przez to, że nie zawierał w chwili wystawienia przyrzeczenia bezwarunkowego zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej.

W orzecznictwie i piśmiennictwie od dawna przeważało natomiast stanowisko, że weksel niezupełny ( in blanco) jako dokument potwierdzający istnienie prawa majątkowego jest papierem wartościowym dającym podstawę do otrzymania pieniędzy, a zatem jest dokumentem uprawniającym do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 kk (zob. uchwałę SN z dnia 21 marca 2007 r., I KZP 2/07, OSNKW 2007, nr 4, poz. 31 oraz powołane w uzasadnieniu tej uchwały judykaty oraz poglądy doktryny w postaci: postanowienia SA w Gdańsku z dnia 14 maja 2003 r., II AKz 366/03, OSAG 2003, nr 2, poz. 130; wyroku SA w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 r., II AKa 377/2003, OSA 2004, nr 12, s. 90; postanowienia SA w Poznaniu z dnia 14 listopada 2003 r., II AKz 835/2003, Wok. 2004, nr 5, s. 43; wyroków SA we Wrocławiu z dnia 5 października 2004 r., II AKa 293/2004, OSA 2005, nr 7, s. 50 i z dnia 5 kwietnia 2006 r., II AKa 355/05, Lex nr 176529; J. Skorupka: Weksel własny in blanco jako przedmiot wykonawczy w przestępstwie z art. 310 § 1 k.k., PS 2007, nr 1, s. 70 i in.; J. Skorupka: Ochrona obrotu czekowego i wekslowego w prawie karnym - próba analizy, PS 2001, nr 1, s. 55 i n.; J. Skorupka w: A. Wąsek red.: Kodeks karny. Cz. szczególna. Komentarz, Warszawa 2006, t. II, s. 1514; M. Kulik w: M. Mozgawa red.: Kodeks karny. Praktyczny komentarz, Kraków 2006, s. 609). Obecnie powyższe w zasadzie nie może już budzić najmniejszych wątpliwości w świetle utrwalonego orzecznictwa, do którego zresztą odwołuje się skarżący, ale i poglądów wyrażonych w piśmiennictwie (zob. wyrok SN z 6 marca 2019 r., III KK 587/17, LEX nr 2636853; postanowienie SN z 5 kwietnia 2017 r., III KK 121/17, LEX nr 2298276; wyrok SA w Katowicach z 13 września 2018 r., II AKa 267/18, LEX nr 2683611; wyrok SA w Szczecinie z 22 marca 2018 r., II AKa 15/18, LEX nr 2601455; wyrok SA w Katowicach z 14 grudnia 2017 r., II AKa 527/17, LEX nr 2442703; wyrok SA w Krakowie z 17 listopada 2017 r., II AKa 182/17, LEX nr 2685623; wyrok SA w Warszawie z 17 lutego 2016 r., II AKa 7/16, LEX nr 2039643; wyrok SA w Katowicach z 20 maja 2010 r., II AKo 105/10, LEX nr 663648, wyrok SA w Białymstoku z 29 marca 2007 r., II AKa 43/07, LEX nr 1643069; J. Skorupka (w:) A. Wąsek, R Zawłocki (red.), Kodeks Karny. Część szczególna, Tom II, Warszawa 2010, s.1652; W. Wróbel (w:) A. Zoll (red.), Kodeks Karny. Część szczególna, Komentarz Lex, Tom II, Warszawa 2013, s.1549; W Wróbel, T. Sroka (w:) W. Wróbel, A. Zoll (red.) Kodeks Karny. Część szczególna, Komentarz do art. 212-277d, Tom II, Warszawa 2017, s.711). Przyjmuje się też, iż sfałszowanie podpisu poręczyciela wekslowego trzeba uznać za tożsame ze sfałszowaniem weksla, przez co podrobienie weksla w tej części stanowi zbrodnię z art. 310 § 1 kk, który jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 270 § 1 kk i wyłącza jego stosowanie (zob. wyrok SA w Szczecinie z 2 lipca 2015 r., II AKa 100/15, LEX nr 1798725). Nie wyłącza przy tym odpowiedzialności z art. 310 § 1 kk również to, że podrobiony na wekslu zapis nie był elementem warunkującym ważność weksla. Choć więc poręczenie wekslowe nie stanowi konstytutywnej cechy weksla in blanco przesądzającej o jego ważności bądź nieważności, a jest jedynie zabezpieczeniem weksla, to owo poręczenie wekslowe ma szczególny charakter różniący go od poręczenia powszechnego, ponieważ poręczyciel wekslowy odpowiada samodzielnie za zobowiązanie, tak samo jak ten, za kogo poręczył (zob. wyrok SA w Katowicach z 27 września 2006 r., II AKa 230/06, LEX nr 217119). Tym samym jakkolwiek podrobienie podpisu poręczyciela wekslowego nie powoduje nieważności samego weksla, tym niemniej tworzy fałszywy obraz zobowiązania wekslowego w części dotyczącej poręczenia wekslowego, co wywołuje lub może wywołać skutki prawne w sferze obrotu gospodarczego pomiędzy uczestniczącymi w nim podmiotami (zob. wyrok SA w Katowicach z 13 września 2018 r., II AKa 267/18, LEX nr 2683611; wyrok SA w Katowicach z 14 grudnia 2017 r., II AKa 527/17, LEX nr 2442703).

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty oraz wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w najniższym możliwym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Intencją skarżącego zapewne było, aby Sąd odwoławczy stwierdzając podniesione uchybienie skorygował zaskarżony wyrok kwalifikując przypisany oskarżonemu czyn wyłącznie z art. 270 § 1 kk i za tak kwalifikowane przestępstwo wymierzył oskarżonemu najłagodniejszą karę. Nawet jeśli zaś byłaby to kara pozbawienia wolności, choć przestępstwo z art. 270 § 1 kk zagrożone jest alternatywnie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do lat 5, oczekiwaniem skarżącego było wymierzenie tego rodzaju kary o charakterze wolnościowym, a zatem z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, czemu na przeszkodzie z założenia nie mogłaby stać uprzednia karalność oskarżonego, w czasie popełnienia przypisanego przestępstwa, zresztą jak i później, nie był bowiem skazany na karę pozbawienia wolności. Kiedy jednak nie stwierdzono uchybienia podniesionego w środku odwoławczym, nie było ku temu podstaw. Tylko wówczas bowiem zgodnie z art. 437 kpk i art. 438 kpk Sąd odwoławczy mógłby stosownie zaingerować w treść zaskarżonego wyroku orzekając w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

3.2.

obraza przepisów prawa materialnego, a to:

-

310 § 1 i 3 kk poprzez zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu kumulatywnie z uwzględnieniem tych przepisów, podczas gdy z uwagi na nieważność weksla oraz ciągle pojawiające się zdania odmienne co do charakteru i skutków prawnych podrobienia weksla in blanco, nie sposób przyjąć, aby oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 310 § 1 i 3 kk, a także z tego powodu, że zgodnie z art. 10 prawa wekslowego oraz ze stanowiskiem doktryny prawa cywilnego, wekslowego i karnego weksel niezupełny nie jest dokumentem uprawniającym do otrzymania jakiejkolwiek sumy pieniężnej, a ma jedynie możność stania się takim dokumentem (a to w razie jego prawidłowego wypełnienia), stąd prawidłowa kwalifikacja czynu oskarżonego winna obejmować jedynie art. 270 § 1 kk,

-

art. 10 ustawy prawo wekslowe w zw. z art. 921 ⁶ kc w zw. z art. 310 § 1 i 3 kk poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie w stosunku do ustalonego w sprawie materiału dowodowego i wyrażenie błędnego poglądu prawnego polegającego na stwierdzeniu, iż złożenie przez oskarżonego podpisu poręczyciela na rewersie weksla niezupełnego - weksla własnego gwarancyjnego, stanowiło "podrobienie dokumentu uprawniającego do otrzymania sumy pieniężnej", podczas gdy w dacie składania na wekslu podpisu przez oskarżonego, ani wysokość sumy wekslowej, ani wysokość roszczenia, ani też prawo podmiotowe uzasadniające dochodzenie takiego roszczenia od oskarżonego jeszcze nie powstało, na dzień więc podrobienia weksla niezupełnego dokument ten nie uprawniał do otrzymania przez remitenta jakiejkolwiek sumy pieniężnej, czego dla przyjęcia odpowiedzialności oskarżonego wymaga znamię czasownikowe "uprawniającego" wynikające z normy art. 310 § 1 kk, nie chodzi więc o przerobienie dokumentu mającego dopiero uprawniać pokrzywdzonego do otrzymania sumy pieniężnej w przyszłości, lecz uprawniającego do otrzymania takiej sumy już w momencie przerobienia tegoż dokumentu, przyjęta zaś przez Sąd I instancji wykładnia przepisu narusza zasadę określoności prawa karnego płynącą z normy art. 42 ust. 1 Konstytucji RP.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrazę wskazanych przepisów prawa materialnego skarżący podniósł nie aprobując w zasadzie z jednego względu utrwalonego poglądu orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych w sprawach karnych, a także doktryny prawa karnego, co do tego, że weksel in blanco jako papier wartościowy może stanowić dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 kk, zaś jego podrobienie lub przerobienie wyczerpuje znamiona tego przepisu, a nie przepisu art. 270 § 1 kk. Uważa, iż taki weksel z racji tego, że nie określa jeszcze w chwili jego wystawienia sumy wekslowej, nie może w takim kształcie być kwalifikowany do kategorii dokumentu uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej, takowej bowiem jeszcze nie określa, będzie to dopiero czynić po jego uzupełnieniu. Stąd też skarżący wnioskował o przedstawienie Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego zawierającego się w pytaniach:

1.  „Czy podrobienie podpisu awalisty wekslowego (poręczyciela) na wekslu gwarancyjnym in blanco (wekslu niezupełnym w chwili wystawienia, w rozumieniu art. 10 ustawy prawo wekslowe), mającym zabezpieczać ewentualnie powstałą w przyszłości należność remitenta wobec wystawcy weksla, nie istniejącą w momencie podpisania weksla przez wystawcę i poręczyciela – stanowi podrobienie dokumentu uprawniającego do otrzymania sumy pieniężnej w rozumieniu art. 310 § 1 kpk”,

2.  „Czy zgodna z zasadą określoności prawa karnego jest wykładnia powyższej części przepisu: [kto podrabia (…) dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej…], w ten sposób aby objąć nią także weksle gwarancyjne in blanco, które w dacie wystawienia nie inkorporują jeszcze żadnego prawa majątkowego, których wysokość sumy wekslowej nie jest jeszcze znana i która to wierzytelność może w ogóle nie powstać w przyszłości?”.

Wniosku tego Sąd odwoławczy w toku rozprawy apelacyjnej jednak nie uwzględnił dochodząc do przekonania, iż w świetle argumentacji obrońcy nie wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy. Takiej wykładni nie wymaga bowiem przepis, co do którego wątpliwości interpretacyjne zostały uprzednio rozstrzygnięte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2007 r. w sprawie I KZP 2/07. Argument, iż dla skarżącego pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w tej uchwale jest nieprzekonujący i fragmentarycznie odnosić się ma do analizy przepisów dotyczących papierów wartościowych, nie może więc oznaczać, iż na gruncie niniejszej sprawy wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy w związku z tym, że skarżący twierdzi, iż weksel in blanco nie może uprawniać do otrzymania żadnej sumy pieniężnej, bowiem taki weksel nie jest jeszcze wekslem zupełnym w rozumieniu Prawa wekslowego, gdyż nie zawiera elementów wymaganych dla ważności weksla, w tym sumy wekslowej, dla przyjęcia zaś, że weksel jest dokumentem uprawniającym do otrzymania sumy pieniężnej wysokość zobowiązania wekslowego powinna być ściśle określona i pewna, a nie być zdarzeniem przyszłym i niepewnym, uzależnionym przy tym od zgodnego z deklaracją wekslową uzupełnienia weksla in blanco. Zauważenia wymaga, iż Sąd Najwyższy podejmując kontestowaną przez skarżącego uchwałę miał na względzie uregulowania Kodeksu cywilnego dot. papierów wartościowych, w tym art. 921 ⁶ , jak też to, iż weksel in blanco, którego dotyczy regulacja art. 10 prawa wekslowego, nie stwierdza istniejącej wierzytelności wekslowej, lecz przyszłą wierzytelność wystawcy weksla, co nie stało jednak na przeszkodzie przyjęciu z odwołaniem się do poglądów doktryny, że zobowiązanie wekslowe z weksla in blanco następuje z chwilą podpisania i wręczenia weksla, z zaznaczeniem jedynie, że zobowiązanie to ma warunkowy charakter i wywołuje skutki dopiero wówczas, gdy weksel zostanie uzupełniony w taki sposób, aby posiadał on wszystkie wymagane przez prawo elementy, rozstrzygające o ważności weksla. Było jednak również uwzględnionym, że wystawca składając podpis na blankiecie wekslowym zobowiązuje się bezwarunkowo zapłacić uzgodnioną z remitentem sumę wekslową, a w razie braku spełnienia świadczenia przez dłużnika wierzyciel ma prawo wypełnienia weksla in blanco i domagania się zapłaty od wystawcy weksla. Tym się kierując Sąd Najwyższy uznał, że skoro weksel in blanco potwierdza istnienie prawa majątkowego, należy przyjąć, że stanowi papier wartościowy dający podstawę do otrzymania sumy pieniężnej. Stąd właśnie może być dokumentem uprawniającym do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 kk.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty oraz wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w najniższym możliwym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w podsekcji 3.1.

3.3.

rażąca niewspółmierność kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu kary z naruszeniem przepisów art. 53 § 1 kk w zw. z art. 60 § 1 i 2 pkt 1-2 kk i art. 60 § 6 kk oraz art. 1 § 2 kk dotyczących dyrektyw wymiaru kary względem oskarżonego, który uzgodnił sposób naprawienia szkody z poszkodowaną spółką, regularnie realizuje zwrot świadczeń na rzecz poszkodowanej, a kwota stanowiąca przedmiot przestępstwa (art. 42.599,79 złotych) jest stosunkowo niewielka, stanowi raptem sześciokrotność obecnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, choć wymierzona oskarżonemu kara przy uwzględnieniu kwalifikacji prawnej czynu mu przypisanego stanowi ustawowe minimum mimorum z uwagi na zastosowanie już nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie kary w wysokości 1/3 ustawowego zagrożenia, jest jednak nadmiernie surowa, gdyż przepisy uniemożliwiały wymierzenie którejkolwiek z kar nieizolacyjnych bez względu na okoliczności popełnienia przestępstwa, sposób działania sprawcy, naprawienie szkody, czy uzgodnienie sposobu jej naprawienia z pokrzywdzonym, a to z kolei ogranicza prawo obywatela do sądu w rozumieniu art. 45 § 1 Konstytucji RP, narusza konstytucyjną zasadę proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), a nadto stanowi przejaw nadmiernej surowości przepisów, uniemożliwiających racjonalne karanie sprawców, także z uwagi na rozwiązania systemowe takie jak maksymalny roczny wymiar kary pozbawienia wolności dopuszczający zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut z założenia chybiony po pierwsze dlatego, iż skarżący ma świadomość, że na gruncie przepisów, które miały zastosowanie, również przy baczeniu na zasadę intertemporalną z art. 4 § 1 kk, a do respektowania których sądy obu instancji było obowiązane zgodnie z zasadą praworządności z art. 7 Konstytucji RP, a to wobec podległości ustawom wyrażonej w art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, wymierzona została oskarżonemu możliwie najłagodniejsza kara za przypisane przestępstwo kwalifikowane kumulatywnie z uwzględnieniem art. 310 § 1 i 3 kk oraz art. 270 § 1 kk, a więc stanowiące zbrodnię. Jednocześnie Sąd Apelacyjny z przyczyn wskazanych w postanowieniu wydanym w toku rozprawy odwoławczej nie powziął wątpliwości co do zgodności ze wskazywanymi przez skarżącego wzorcami kontroli konstytucyjności prawa rozwiązań ustawowych, wedle których za przypisane oskarżonemu przestępstwo ustawodawca nie przewidział wymierzenia innego rodzaju kary niż kara pozbawienia wolności, a orzeczenie tego rodzaju kary nawet w wyniku maksymalnego nadzwyczajnego złagodzenia wykluczało ze względu na jej rozmiar zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania. Bez związku z przedmiotem kontroli instancyjnej pozostawała natomiast podnoszona niekonstytucyjność art. 43la § 1 pkt 1 kkw w zakresie, w jakim przepis ten dopuszcza udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego tylko takiemu skazanemu, wobec którego orzeczono karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą jednego roku i 6 miesięcy. Elementem rozstrzygnięcia o karze w wyroku sądu karnego nie jest bowiem instytucja wykonania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, właściwa dopiero etapowi wykonania orzeczenia.

W takiej sytuacji ze swej istoty nie może być mowy o jakiejkolwiek surowości kary wymierzonej oskarżonemu. Tym bardziej nie mogły zostać również naruszone przepisy prawa materialnego, a to określający dyrektywy wymiaru kary art. 53 § 1 kk, czy też nie mający w ogóle zastosowania w realiach sprawy art. 60 § 2 kk oraz właśnie zastosowany art. 60 § 1 kk, który odsyła do przewidzianego w ustawie w art. 310 § 3 kk fakultatywnego nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy czynu z art. 310 § 1 kk w wypadku mniejszej wagi, a która to instytucja została zastosowana w możliwie najkorzystniejszy dla oskarżonego sposób.

Po wtóre przedmiotowe fałszerstwo weksla in blanco, choćby tylko w zakresie, w jakim stwarza pozór wykreowania tym nieautentycznym dokumentem zobowiązania poręczyciela wekslowego, któremu zresztą towarzyszyło stanowiące realizację konkretnie znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 270 § 1 kk sfałszowanie deklaracji wekslowej w zakresie wyrażenia zgody na zaciągnięcie zobowiązania wekslowego przez ówczesną żonę oskarżonego, było ewidentnie zachowaniem społecznie szkodliwym w stopniu wyższym niż znikomy, a zatem w myśl art. 1 § 2 kk stanowiło przestępstwo. Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego dokonywana jest przecież przez pryzmat przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 kk (zob. postanowienie SN z 10 grudnia 2008 r., II KK 235/08 Biul. PK 2009/1/66). Oceniając go należy zatem uwzględnić wymienione w tym przepisie takie to okoliczności, jak rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również stopień zawinienia, motywację i cel działania. Mając to zaś na względzie nie może budzić wątpliwości, iż przypisany oskarżonemu czyn nie cechował się znikomą społeczną szkodliwością. Przecież warunkiem współpracy z dostawcą prasy do punktów handlowych, które prowadził oskarżony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, było udzielenie zabezpieczenia wykonania zawartej z nim umowy o kolportaż prasy. Tym zabezpieczeniem było wystawienie weksla gwarancyjnego in blanco. W związku z tym, że oskarżony pozostawał wówczas w związku małżeńskim, w którym obowiązywał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej (okoliczność wynikająca z zeznań J. S. - k. 140v), kontrahent wymagał poręczenia wekslowego współmałżonka oraz jego zgody na zaciągnięcie przez oskarżonego zobowiązania wekslowego wyrażonego w deklaracji wekslowej określającej warunku uzupełnienia weksla in blanco. Godził zatem oskarżony swym czynem w autentyczność dokumentów, w tym przede wszystkim autentyczność dokumentu uprawniającego do podjęcia sumy pieniężnej, a przez to w niezakłócony i bezpieczny obrót tym dokumentem, zaś w następstwie tego również w pewność obrotu gospodarczego. Nieautentyczny weksel nie zabezpieczał bowiem już tylko w oczekiwany sposób interesów majątkowych kontrahenta S. S. na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania przez tego oskarżonego zawartej umowy o kolportaż prasy, a także potencjalnie identycznie nie gwarantował możliwości realizacji praw z weksla każdemu kolejnemu posiadaczowi weksla. Nie chodziło jednak jeszcze o wyrządzenie im szkody majątkowej (więcej w podsekcji 4.1.), stąd kwestie związane z ugodą, którą zawarł oskarżony z nabywcą prawa z weksla, a także jej realizacją, co było jednak następstwem uprawomocnienia się wydanego wcześniej na podstawie przedmiotowego weksla autentycznie i prawdziwe stwierdzającego zobowiązanie oskarżonego prawomocnego nakazu zapłaty, nie mogły determinować wagi czynu mu przypisanego. Ponadto z okoliczności sprawy nie wynika nawet, aby była już żona oskarżonego nie mogła lub nie chciała złożyć zakwestionowanych podpisów. Wskazuje to, iż oskarżony dopuścił się ich nakreślenia kreujące w ten sposób nieautentyczne dokumenty przynajmniej dla wygody choćby związanej z tym, iż on sam, względnie przedstawiciel kontrahenta pracujący w terenie, nie musiał podejmować dodatkowych aktywności ukierunkowanych na złożenie przedmiotowych podpisów przez współmałżonkę oskarżonego. Motywacja i cel działania oskarżonego, które z tego wypływały, wcale zatem też nie mogły przemawiać na jego korzyść. Dbając o własne interesy przysparzał przecież potencjalnych problemów w przyszłości J. S., przeciwdziałanie którym wymagałoby od niej niemałego wysiłku. Nie mógł bowiem zakładać, iż w prowadzonych interesach nie popadnie w kłopoty finansowe, które nie spowodują wykorzystania przez wierzyciela udzielonego mu zabezpieczenia.

Zresztą w ogólności zdawał się skarżący bagatelizować wagę przestępstwa określonego w art. 310 § 1 i 3 kk, jak też pomijać w swym wywodzie, iż z woli ustawodawcy, korzystającego z gwarantowanej konstytucją swobody regulacyjnej, fałszerstwo pieniędzy, innych środków płatniczych i dokumentów uprawniających do podjęcia sumy pieniężnej albo zawierających obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce, choćby w wypadku mniejszej wagi, pozostaje zawsze zbrodnią, a więc typem czynu zabronionego ze swej istoty cechującym się abstrakcyjnie najwyższym ładunkiem karygodności.

Wniosek

brak skorelowanego wniosku (choćby o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu) poza nieuwzględnionym w toku rozprawy apelacyjnej wnioskiem o przedstawienie Trybunałowi Konstytucyjnego pytania prawnego w trybie art. 193 Konstytucji RP co do zgodności z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP przepisów art. 310 § 1 i 3 kk w zw. z art. 69 § 1 kk w zw. z art. 43la § 1 pkt 1 kkw w zakresie, w jakim przywołane przepisy Kodeksu karnego i Kodeksu karnego wykonawczego uniemożliwiają wymierzenie przez sąd sprawcy przestępstwa sfałszowania weksla jako dokumentu uprawniającego do utrzymania sumy pieniężnej stanowiącego wypadek mniejszej wagi kary nieizolacyjnej, względnie uniemożliwiają zastosowanie środka probacyjnego i to nawet przy zastosowaniu przez sąd nadzwyczajnego złagodzenia kary w maksymalnej wysokości i czy tak ukształtowany model kary wobec sprawców o niewielkiej społecznej szkodliwości czynu zgodny jest z zasadą demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), zasadą proporcjonalności ustawodawcy (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), zasadą równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP) oraz zasadą prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W zakresie wniosku o zadanie Trybunałowi Konstytucyjnego pytania prawnego Sąd Apelacyjny wypowiedział się wydając w toku rozprawy odwoławczej postanowienie o nieuwzględnieniu tego wniosku. Tym samym należy odesłać do motywów tego rozstrzygnięcia zawartych w uzasadnieniu wskazanego postanowienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

stwierdzona z urzędu poza granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów obraza art. 46 § 1 kk polegająca na orzeczeniu wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) Sp. z o. o. z/s w K. w sytuacji, gdy nie było ku temu podstaw faktycznych, stąd też utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w zakresie tego rozstrzygnięcia byłoby rażąco niesprawiedliwie w rozumieniu art. 440 kpk

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk nie wystarcza skazanie za jakiekolwiek przestępstwo, lecz musi to być przestępstwo popełnione na szkodę osoby mającej wobec skazanego roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z tego przestępstwa, czyli jest pokrzywdzoną przez przestępstwo, za które sprawca został skazany (zob. wyrok SN z 4 marca 2003 r., III KK 127/02, LEX nr 76977).

Tymczasem Sąd Okręgowy uczynił oskarżonego odpowiedzialnym tak naprawdę za szkodę wyrządzoną nie tyle przestępstwem mu przypisanym, co zachowaniem, za które do odpowiedzialności karnej nie został pociągnięty. Jest bowiem oczywistym, iż samo wykreowanie nieautentycznych dokumentów w postaci weksla in blanco i deklaracji wekslowej, co właśnie zostało oskarżonemu wyłącznie przypisane, nie wyrządzało jeszcze szkody jego kontrahentowi, z którym zawarł umowę o kolportaż prasy, a formą zabezpieczenia której był właśnie rzeczony weksel in blanco, warunki uzupełnienia którego określała wskazana deklaracja wekslowa.

Poza tym (...) Sp. z o. o. z/s w K., którego pełnomocnik w terminie z art. 49a kpk wniósł o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody (k. 400) i która to spółka została wskazana beneficjentem orzeczonego środka kompensacyjnego, nie był nawet owym kontrahentem oskarżonego. Był nim bowiem (...) Sp. z o. o. sp.k. z/s w K., od którego (...) Sp. z o. o. z/s w K. w późniejszym czasie nabyła prawa z weksla (po jego uprzednim uzupełnieniu zgodnie z deklaracją wekslową o sumę wekslową odpowiadającą wysokości zadłużenia, jakie posiadał oskarżony względem (...) S.A. z tytułu umowy o kolportaż prasy), a gdy tak uzupełniony weksel okazał się nieautentycznym dokumentem w zakresie poręczenia wekslowego udzielonego przez J. S., spółka ta jako posiadacz weksla nie mogła skutecznie dochodzić zapłaty sumy wekslowej od tegoż poręczyciela. Szkoda miałaby zostać więc wyrządzona nawet nie tyle wykreowaniem wskazanych nieautentycznych dokumentów, lecz późniejszym ich użyciem w obrocie prawnym w określony sposób, co nie było przedmiotem niniejszego postępowania.

Zresztą (...)Sp. z o. o. nie była nawet pokrzywdzonym w sprawie, a to z przyczyn przedstawionych w uzasadnieniu postanowienia wydanego na podstawie art. 56 § 2 kpk przez Sąd odwoławczy na rozprawie apelacyjnej, do których należy w tym miejscu odesłać.

Już tylko z powyższego wynikało, że okoliczności faktyczne sprawy sprzeciwiały się orzeczeniu obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk.

Gdyby nawet jednak przyjąć, że szkoda, o której orzekł Sąd Okręgowy w ramach rozstrzygnięcia o obowiązku jej naprawienia, została wyrządzona przestępstwem przypisanym oskarżonemu i to spółce (...), wytknąć należałoby Sądowi Okręgowemu, że nie uwzględnił, iż zgodnie z art. 415 § 1 zd. 2 kpk obowiązku naprawienia szkody nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Wynika z tego przepisu kategoryczny zakaz rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie, a co za tym idzie kumulowania tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń. Jeżeli zatem roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe (niejako ponowne) orzekanie o obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2010 r., III KK 305/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 2030). Wiadomo natomiast, iż kwota będąca przedmiotem orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody zawiera się w uprzednio prawomocnie zasądzonej od oskarżonego na rzecz (...) Sp. z o. o. nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 27 marca 2019 r. sygn. akt VIII Nc 747/19 należności w kwocie 42.599,79 złotych, zresztą objętej następnie ugodą nr 232/UG/2022 z dnia 6 kwietnia 2022 r. (k. 458-460), w ramach której aktualne zadłużenie oskarżonego wobec (...) Sp. z o. o. wynosić ma jedynie 31.464,19 złotych, a to w związku z tym, że w wykonaniu tej ugody uiścił nie tylko uwzględnioną przez Sąd Okręgowy kwotę 3.000 złotych, ale również, z tymże już po wydaniu zaskarżonego wyroku, dokonał kolejnych wpłat na łączną kwotę 21.000 złotych (k. 528-551).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok w całości za wyjątkiem zmiany omówionej w podsekcji 5.2.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw do ingerencji w te części zaskarżonego wyroku, które nie podlegały korekcie, kiedy nie były dotknięte uchybieniami podniesionymi w wywiedzionej apelacji, a nie stwierdzono także innych uchybień poza wskazanym w podsekcji 4.1., które należałoby uwzględnić z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 § 1 kpk, art. 440 kpk, art. 455 kpk). W szczególności wskazać należy, iż nie budziło wątpliwości, również w świetle wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie, iż oskarżony nakreślił podpisy swej już byłej małżonki na przedmiotowych wekslu in blanco oraz deklaracji wekslowej, przez co podrobił te dokumenty, których wykreowanie było koniecznością przy zawarciu z (...) Sp. z o. o. umowy o kolportaż prasy, w ten sposób kontrahent zabezpieczał swoje przyszły roszczenia wynikające z tej umowy, a zatem tego rodzaju działanie oskarżonego było podjęte ewidentnie w celu użycia tych sfałszowanych dokumentów jako autentycznych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

z punktu 2 rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej popełnionym przestępstwem poprzez wpłatę na rzecz (...) Sp. z o. o. w K. kwoty 39.599,79 złotych - uchylenie

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodów przedstawionych w podsekcji 4.1.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Wywiedziona na korzyść oskarżonego od wyroku skazującego apelacja obrońcy nie została uwzględniona, a okazała się skuteczna o tyle, że doprowadziła do korekty zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie niekwestionowanego rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody. Zatem czy to z mocy art. 636 § 1 kpk, czy też nawet na zasadzie art. 627 kpk odpowiednio zastosowanego na podstawie art. 634 kpk, oskarżony powinien zostać obciążony kosztami procesu za postępowanie odwoławcze, a więc również wydatkami poniesionymi przez niego na ustanowienie obrońcy. Uwzględniając jednak aktualną sytuację finansową oskarżonego, determinowaną przede wszystkim wciąż posiadanym przeterminowanym zadłużeniem z działalności gospodarczej, które winien w pierwszego kolejności spłacać (przeszło 30.000 złotych), jak też wysokością ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego (2300 złotych miesięcznie), a to w kontekście uzyskiwanego dochodu (5700 złotych netto miesięcznie), Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, iż należy zastosować instytucję zwolnienia w całości od zapłaty kosztów sądowych przewidzianą w art. 624 § 1 kpk. Uiszczenie tych kosztów, a więc konkretnie wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w toku postępowania odwoławczego oraz opłaty od wymierzonej w I instancji kary pozbawienia wolności, byłoby bowiem zbyt uciążliwe dla oskarżonego ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów.

7.  PODPIS

SSA Wiesław Kosowski SSA Marcin Schoenborn SSA Wojciech Kopczyński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego S. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu przestępstwa z uwzględnieniem art. 310 § 1 i 3 kk

a w konsekwencji

wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności przewidzianej w art. 310 § 1 i 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk z nadzwyczajnym złagodzeniem

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana