Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Grzegorz Wątroba

Sędziowie

SA Marcin Ciepiela

SA Rafał Doros (spr.)

Protokolant

Mateusz Dejas

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 549/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 4 października 2021 r. w sprawie o sygn. akt IV K 58/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Ł. D.

Czyny z punktów I i II zaskarżonego wyroku.

Fakt pełnej zdolności oskarżonego w czasie czynów do rozpoznania ich znaczenia i kierowania swoim postepowaniem.

Opinia sądowo psychiatry-czna i psycholo-giczna.

k. 719-723

2.1.1.2.

Ł. D.

Występowanie u pokrzywdzonego zespołu stresu pourazowego.

Dalsze leczenie neurologiczne.

Zaświad-czenie lekarskie z dnia 29.10.
2021 r.

wypis z badań lekarskich

k. 613-615

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Opinia sądowo psychiatryczna
i psychologiczna

Opinie psychologiczna
i psychiatryczna były spójne, stanowcze i logicznie uzasadnione. Brak było powodów do kwestionowania kompetencji i kwalifikacji biegłych.

Zaświadczenie lekarskie z dnia 29.10.2021 r.

Wypis z badań lekarskich

Brak podstaw do kwestionowania wiarygodności przedłożonych dokumentów.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrońcy oskarżonego obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., art. 167 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt. 3, § 1a i § 2 k.p.k. poprzez ustalenie okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także poczynienia dowolnych ustaleń, pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a także nieprzeprowadzenie wszechstronnego postępowania dowodowego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, a będący skutkiem obrazy przepisów postępowania, poprzez niesłuszne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, w tym czynu polegającego na usiłowaniu pozbawienia życia pokrzywdzonego z zamiarem ewentualnym, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony wypełnił znamiona zarzucanych i przypisanych mu przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. okazał się niezasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Nie uchybił przy tym zasadom logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, które to przekroczenie, jak wynika z treści apelacji obrońcy miało być skutkiem nie uwzględnienia w dostatecznym stopniu wyjaśnień oskarżonego.

Sąd I instancji wskazał prawidłowo na podstawie jakich dowodów dokonał ustaleń faktycznych. Słusznie odmówił wiary oskarżonemu, który nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów i pod koniec prowadzonego postępowania złożył wyjaśnienia, które nie wytrzymywały konfrontacji z konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonego K. Ł. oraz z niebudzącymi wątpliwości dowodami z dokumentacji medycznej z jego leczenia oraz z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii, wspartymi dodatkowo zeznaniami M. B. i protokołami oględzin oraz opinią toksykologiczną.

W ocenie Sądu Apelacyjnego obrońca we wniesionej apelacji prowadził jedynie polemikę z oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy, nie wskazując konkretnych uchybień w zakresie wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego
i logicznego rozumowania, których dopuścił się ten Sąd przy ocenie materiału dowodowego. Uzasadnienie apelacji sprowadzało się do ogólnych sformułowań. Dlatego zarzut apelacji nie wytrzymał konfrontacji z logiczną oceną materiału dowodowego, którą przeprowadził Sąd Okręgowy na podstawie całokształtu ujawnionych na rozprawie okoliczności.

Jedyne uchybienie po stronie Sądu I instancji, które stwierdził Sąd Apelacyjny polegało na braku dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów na okoliczność dokonania ustaleń w zakresie zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, skoro było wiadomo, że czynu dopuścił się, znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej (amfetaminy), a także z uwagi na nietypowe i zaskakujące okoliczności w jakich doszło do popełnienia czynu. To oczywiste uchybienie zostało konwalidowane w postępowaniu odwoławczym. Sąd Apelacyjny dopuścił wymagany dowód. Z opinii biegłych psychiatrów oraz biegłej psycholog wynikało stanowczo, że oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub inne zakłócenia czynności psychicznych. W szczególności brak było podstaw do kwestionowania w czasie czynu jego poczytalności w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k. Oskarżony, który jest uzależniony od substancji psychotropowych znał ich działanie i mógł przewidzieć skutki ich zażycia.

Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, w postaci ustalenia, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem zabójstwa, choć należy od razu zastrzec, że Sąd Apelacyjny uwzględnił zarzut Prokuratora dotyczący błędnego ustalenia, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym zabójstwa, a nie z zamiarem bezpośrednim.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika albo z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, pominięcie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach nieudowodnionych. Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego
i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Oparcie się przez Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się także, o czym już wyżej wskazano przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu.

Obrońca oskarżonego kwestionując działanie oskarżonego z zamiarem (nawet ewentualnym) zabójstwa, w gruncie rzeczy ograniczył się do zacytowania szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, nie argumentując ich wagi i znaczenia dla rozpoznawanej sprawy.

Sąd Apelacyjny dokonując oceny zamiaru z jakim działał oskarżony także miał na uwadze utrwalone podglądy, wyrażane w licznych orzeczeniach Sądów Apelacyjnych i Sądu Najwyższego.

W rozpoznawanej sprawie w sytuacji gdy na podstawie wyjaśnień oskarżonego nie dało się, w sposób niebudzący wątpliwości, ustalić zamiaru sprawcy, to dla prawidłowego ustalenia rzeczywistego zamiaru należało sięgnąć do najbardziej uchwytnych i widocznych elementów jego działania, tj. okoliczności przedmiotowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., IV KK 276/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 29). Przy ustaleniu zamiaru towarzyszącego sprawcy, jego przeżyć psychicznych, należy uwzględniać całokształt udowodnionych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych. W sprawach przeciwko życiu i zdrowiu decydujące znaczenie ma rodzaj i rozmiar użytego narzędzia, ilość zadanych ciosów, siła z jaką zostały zadane, ich umiejscowienie, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz zachowanie się sprawcy przed i po popełnieniu czynu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt II AKa 247/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 listopada 2013 r., sygn. akt II AKa 204/13). Sąd Najwyższy wskazywał, że ustalenie zamiaru sprawcy niezbędnego dla skazania za przestępstwo umyślne powinno odbywać się na podstawie zewnętrznych objawów jego zachowania (por. wyrok SN z dnia 18 października 1996 r., III KKN 54/96, Prok. i Pr.-wkł. 1997, nr 4, poz. 1). Wyjaśnienia oskarżonego nie mogą zaś być jedynym dowodem przy ustalaniu strony podmiotowej popełnionego przezeń czynu zabronionego.

Skoro oskarżony Ł. D. nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, należało ustalić postać zamiaru na podstawie innych dowodów, w tym zeznań świadków i na podstawie dokumentacji medycznej z leczenia pokrzywdzonego oraz opinii biegłych.

Z dokumentacji medycznej z leczenia pokrzywdzonego oraz z wydanej na jej podstawie opinii biegłego wynika bezspornie, że pokrzywdzony K. Ł. znajdował się, w następstwie działania oskarżonego, w stanie choroby realnie zagrażającej jego życiu. Został przyjęty do Szpitala Miejskiego w P. w stanie cyt. „bardzo ciężkim” (historia choroby – w kopercie k. 84), z urazem wielonarządowym, z licznymi ranami kłutymi w tym klatki piersiowej (jedna penetrująca do jamy opłucnej) oraz brzucha (penetrującymi do jamy otrzewnej). Miał m.in. rany kłute wątroby, śledziony , przedniej ściany żołądka. Nastąpił krwotok do jamy otrzewnej. Był w stanie wstrząsu krwotocznego.

W celu ratowania życia pokrzywdzonego, w czasie operacji wykonano u niego m.in. częściową resekcję wątroby oraz splenektomię (usunięcie śledziony).

Dokumentacja medyczna wskazuje zarówno na rozległość doznanych obrażeń
jak i pośrednio na sposób działania oskarżonego, który zadał pokrzywdzonemu liczne ciosy nożem w newralgiczne dla życia i zdrowia części ciała.
Sposób i charakter zadanych obrażeń wyklucza przypadkowość w działaniu oskarżonego, co ww. sugerował w złożonych wyjaśnieniach.

Dokumentacja medyczna i opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii (k. 351) korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego K. Ł., który szczegółowo opisał zachowanie oskarżonego. Wskazane dowody są jednoznaczne w swojej treści i nie budzą wątpliwości w aspekcie ich rzetelności i wiarygodności. Z zeznań pokrzywdzonego wynika stanowczo i jednoznacznie: fakt działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim pozbawienia go życia.

Determinacja w działaniu oskarżonego, wyrażająca się nieustępliwością w zadawaniu ciosów, wyrażaniem wprost celu działania poprzez wypowiadane słów cyt. „zabiję cię” oraz liczba zadanych ciosów i ich umiejscowienie, a także rodzaj użytego noża, wskazują na działanie z zamiarem bezpośrednim dokonania zabójstwa.

W rozpoznawanej sprawie kluczowe znaczenie mają okoliczności przedmiotowe czynu, a to sposób działania oskarżonego, a w szczególności ilość zadanych przez niego ciosów nożem i ich umiejscowienie oraz wywołane nimi skutki. Nie sposób przyjąć aby sprawca zadając tak wiele ciosów nożem w newralgiczne dla życia człowieka części ciała nie chciał dokonać zabójstwa. W szczególności, że wprost artykułował cel swojego działania. Jego nieustępliwość także wskazuje na działanie z zamiarem bezpośrednim zabójstwa.

Sąd Apelacyjny nie tylko nie podzielił zarzutów obrońcy, dotyczących w jego ocenie braku zamiaru ewentualnego zabójstwa po stronie oskarżonego, ale uwzględnił słuszny zarzut Prokuratora, który domagał się ustalenia, że ww. działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia.

Z uwagi na rodzaj użytego narzędzia i sposób działania oskarżonego okoliczności dotyczące braku motywu po stronie oskarżonego, który miałby go skłonić do zabicia K. Ł., muszą ustąpić okolicznościom natury przedmiotowej, które w tej sprawie są kluczowe.

Oskarżony podjął nagły zamiar zabójstwa i dążył konsekwentnie do jego realizacji. Nie zdołał zabić pokrzywdzonego wyłącznie z uwagi na jego ucieczkę, a następnie z uwagi na udzielenie mu szybkiej pomocy medycznej. Nie bez znaczenia jest fakt, że oskarżony nie udzielił pokrzywdzonemu żadnej pomocy i uciekł z miejsca zdarzenia.

Należy też wskazać, że obrońca oskarżonego nie przedstawił żadnych przekonujących argumentów, które mogłyby zakwestionować ustalenia Sądu I instancji dotyczące czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wskazał na jakich oparł się dowodach, ustalając fakt udzielenia pokrzywdzonemu przez oskarżonego 1 grama amfetaminy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do odmówienia wiarygodności pokrzywdzonemu w części, w jakiej utrzymywał, że to właśnie oskarżony przyniósł mu 1 gram narkotyku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie II wyroku, ewentualnie o złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu za ten czyn oraz o zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k.

Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.2.

Zarzut obrońcy oskarżonego obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 202 § 1 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 194 k.p.k., art. 195 k.p.k. i art. 198 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k. poprzez brak dopuszczenia dowodu z opinii biegłych psychiatrów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był zasadny. Sąd I instancji dopuścił się oczywistego uchybienia, poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych psychiatrów na okoliczności, które wskazywał w apelacji obrońca oskarżonego. Dowód ten był wręcz oczywisty do przeprowadzenia, skoro oskarżony był osobą uzależnioną od narkotyków, a w czasie czynu znajdował się po wpływem amfetaminy. Także wzgląd na okoliczności zdarzenia, w tym sposób działania oskarżonego oraz fakt, że zaatakował pokrzywdzonego działając bez ustalonego powodu, wymagał dopuszczenia wskazanego dowodu.

Brak ten został uzupełniony na etapie postępowania odwoławczego. Sąd Apelacyjny uzyskał kompleksowe opinie sądowo - psychiatryczną i psychologiczną. Ustalenia biegłych wskazują, że nie przeprowadzenie dowodu przed Sądem I instancji ostatecznie nie miało wpływu na treść wyroku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie II wyroku, ewentualnie o złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu za ten czyn oraz o zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k.

Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodów wyżej opisanych.

3.3.

Zarzut Prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony Ł. D. działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, podczas gdy całokształt okoliczności zarówno podmiotowych jak i przedmiotowych świadczy o tym, że działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się zasadny.

Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w zakresie postaci zamiaru, z jakim działał oskarżony Ł. D. nie rozważył w sposób rzetelny i kompleksowy wszystkich okoliczności czynu i błędnie przyjął działanie oskarżonego z zamiarem ewentualnym zabójstwa.

Sąd Apelacyjny dokonując oceny zamiaru z jakim działał oskarżony miał na uwadze utrwalone podglądy, wyrażane w licznych orzeczeniach Sądów Apelacyjnych i Sądu Najwyższego, wskazanych przykładowo w rubryce 3.1 formularza uzasadnienia.

Sąd Apelacyjny ponownie ocenił okoliczności czynu, wynikające z zeznań pokrzywdzonego, z dokumentacji medycznej z jego leczenia oraz z opinii biegłych.

Z dokumentacji medycznej z leczenia pokrzywdzonego oraz z wydanej na jej podstawie opinii biegłego wynika bezspornie, że pokrzywdzony znajdował się w następstwie działania oskarżonego, w stanie choroby realnie zagrażającej jego życiu. Został przyjęty do Szpitala Miejskiego w P. w stanie cyt. „bardzo ciężkim” (historia choroby – w kopercie k. 84), z urazem wielonarządowym, z licznymi ranami kłutymi w tym klatki piersiowej (jedna penetrująca do jamy opłucnej) oraz brzucha (penetrującymi do jamy otrzewnej). Miał m.in. rany kłute wątroby, śledziony , przedniej ściany żołądka. Nastąpił krwotok do jamy otrzewnej. Był w stanie wstrząsu krwotocznego.

W celu ratowania życia pokrzywdzonego, w następstwie operacji wykonano u niego m.in. częściową resekcję wątroby oraz splenektomię (usunięcie śledziony).

Dokumentacja medyczna wskazuje zarówno na rozległość doznanych obrażeń jak i pośrednio na sposób działania oskarżonego, który zadał pokrzywdzonemu liczne ciosy nożem w istotne dla jego życia i zdrowia części ciała. Sposób i charakter zadanych obrażeń w sposób oczywisty wyklucza przypadkowość w działaniu oskarżonego, co ww. sugerował w złożonych wyjaśnieniach.

Dokumentacja medyczna i opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii (k. 351) korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego K. Ł., który szczegółowo opisał zachowanie oskarżonego. Wskazane dowody są jednoznaczne w swojej treści i nie budzą wątpliwości w aspekcie ich rzetelności i wiarygodności. Z zeznań pokrzywdzonego wynika fakt działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim pozbawienia go życia.

Determinacja w działaniu oskarżonego, wyrażająca się nieustępliwością w zadawaniu ciosów, wyrażaniem wprost celu działania poprzez wypowiadane słowa cyt „zabiję cię” oraz liczba zadanych ciosów i ich umiejscowienie, a także rodzaj użytego noża, wskazują na działanie z zamiarem bezpośrednim dokonania zabójstwa.

W rozpoznawanej sprawie kluczowe znaczenie mają okoliczności przedmiotowe czynu, a to sposób działania oskarżonego, a w szczególności ilość zadanych przez niego ciosów nożem i ich umiejscowienie oraz wywołane nimi skutki. Nie sposób przyjąć aby sprawca zadając tak wiele ciosów nożem w newralgiczne dla życia człowieka części ciała nie chciał dokonać zabójstwa. W szczególności, że wprost artykułował cel swojego działania. Jego nieustępliwość w zadawaniu ciosów także wskazuje na działanie z zamiarem bezpośrednim zabójstwa.

Z uwagi na rodzaj użytego narzędzia i sposób działania oskarżonego fakt braku motywu po stronie oskarżonego, musiał ustąpić okolicznościom natury przedmiotowej, które w tej sprawie są kluczowe.

Oskarżony podjął nagły zamiar zabójstwa i dążył konsekwentnie do jego realizacji. Nie zdołał zabić pokrzywdzonego wyłącznie z uwagi na jego ucieczkę, a następnie z uwagi na udzielenie mu szybkiej pomocy medycznej.

Sąd nie podzielił jedynie uwag Prokuratora, według których zebrany materiał dowodowy pozwalał na ustalenie, że oskarżony wchodząc do mieszkania pokrzywdzonego posiadał stanowiący narzędzie zbrodni nóż. Zasługuje bowiem na aprobatę ocena tej kwestii dokonana przez Sąd I instancji, który słusznie zwrócił uwagę na fakt, że ze stwierdzenia pokrzywdzonego, który zeznał, że nie kojarzy narzędzia zbrodni jako wyposażenia kuchni w mieszkaniu jego matki, nie można wywieść wiążącego ustalenia, że nóż przyniósł oskarżony. Sąd Okręgowy przedstawił przekonującą i logiczną ocenę zeznań pokrzywdzonego, także w omawianym aspekcie. Sąd Apelacyjny ją podziela, wskazując, że zeznania pokrzywdzonego, w szczególności złożone na rozprawie nie były w części dotyczącej pochodzenia noża na tyle stanowcze, aby mogły przy braku innych dowodów stanowić wystarczającą podstawę do uznania, że oskarżony przyniósł ze sobą nóż, a w konsekwencji, że już wcześniej planował zabicie pokrzywdzonego, z którym się przyjaźnił. Zebrane dowody nie pozwalają na takie ustalenia. Należało więc przyjąć działanie oskarżonego z zamiarem nagłym, ale bezpośrednim popełnienia przestępstwa.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony Ł. D. działał umyślnie w zamiarze pozbawienia życia K. Ł..

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był zasadny z wyżej opisanych powodów.

3.4.

Zarzut Prokuratora rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I wyroku kary 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny analizując wszystkie elementy jakie legły u podstaw wymierzonej oskarżonemu Ł. D. w punkcie I zaskarżonego wyroku kary 8 lat pozbawienia wolności podzielił częściowo argumenty Prokuratora, które przemawiały za uznaniem jej jako rażąco niewspółmiernie łagodnej. Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie „niewspółmierność” oznacza bowiem „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.

Podniesiony przez Prokuratora zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozostawał w ścisłym związku z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, polegającym na niesłusznym ustaleniu działania oskarżonego z zamiarem ewentualnym zabójstwa, podczas gdy okoliczności natury przedmiotowej wskazywały na jego działanie umyślne z zamiarem bezpośrednim zabójstwa. Sąd Apelacyjny z wyżej opisanych powodów ten zarzut uznał za zasadny i zmienił opis czynu z punktu I zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia K. Ł..

Odmienne, niż uczynił to Sąd I instancji, ustalenie zamiaru sprawcy, było ustaleniem na jego niekorzyść. Pociągało za sobą potrzebę ponownej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Usiłowanie zabójstwa z zamiarem bezpośrednim cechuje się oczywiście zwiększonym ładunkiem społecznej szkodliwości.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzona oskarżonemu kara w dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie uwzględniała w sposób odpowiedni stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

Sąd I instancji nie dokonał wystarczająco rzetelnej i trafnej analizy wszystkich elementów, które determinowały konieczność uznania czynu oskarżonego jako bardzo wysoce społecznie szkodliwego. W gruncie rzeczy jedynie zakończenie czynu w fazie usiłowania zabójstwa i ustalenie, że oskarżony działał z zamiarem nagłym pozwala w pewnym stopniu obniżyć bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości. Zważyć należy jednak na skutek działania oskarżonego, w postaci spowodowania rozległych obrażeń ciała pokrzywdzonego, które skutkowały ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu. Rozległość i rodzaj zadanych obrażeń powodowały, że wyłącznie udzielona pokrzywdzonemu pomoc medyczna w postaci poważnej i niezwłocznie wykonanej operacji chirurgicznej uchroniła go przed śmiercią. Wcześniej wyłącznie skuteczna próba ucieczki pozwoliła pokrzywdzonemu na uniknięcie dalszych ciosów. Oskarżony nie podjął żadnej próby pomocy pokrzywdzonemu, ponieważ pozostawił ww. w stanie krytycznym i uciekł z miejsca zdarzenia. Sąd zastosował słusznie kumulatywną kwalifikację prawną czynu oskarżonego.

Nie można mieć poza polem widzenia także nieodwracalnych dla zdrowia pokrzywdzonego skutków, a to faktu, że w czasie operacji ratującej mu życie lekarze usunęli mu śledzionę i część wątroby. Skutki zdrowotne czynu oskarżonego pokrzywdzony będzie odczuwał przez całe życie.

Na wysoki stopień społecznej szkodliwości istotny wpływ miał też opisywany wyżej sposób działania oskarżonego, w tym ilość zadanych ciosów i ich rodzaj oraz także rodzaj użytego narzędzia w postaci długiego noża.

W oczywisty sposób działanie oskarżonego umyślnie z zamiarem bezpośrednim zabójstwa podnosi stopień społecznej szkodliwości czynu.

Stopień winy oskarżonego również był wysoki, a Sąd Apelacyjny nie stwierdził, w świetle opinii biegłych psychiatrów, występowania okoliczności obniżających ten stopień.

Wzgląd na stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy oskarżonego powoduje, że orzeczona kara 8 lat pozbawienia wolności była rażąco niewspółmiernie łagodna.

Dlatego konieczne było jej podwyższenie do 10 lat pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny ocenił, że tak wymierzona kara uwzględnia także okoliczności łagodzące odnoszące się do osoby sprawcy, jak dotychczasową jego niekaralność oraz fakt, że przed popełnieniem czynu przez kilka lat posiadał stałe zatrudnienie. Wyniki wywiadu środowiskowego były jednak jedynie umiarkowanie pozytywne dla oskarżonego. Poza posiadaniem stałego zatrudnienia pomimo zamieszkiwania z rodzicami, nie partycypował w kosztach utrzymania i posiadał długi w kwocie około 50.000 zł.

Należy podkreślić, że Sąd Apelacyjny nie dostrzegł w postawie oskarżonego szczerej skruchy. Oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów.

Sąd Apelacyjny nie podzielił jednak argumentów zarówno Prokuratora jak
i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, którzy żądali dla oskarżonego kary za czyn z punktu I zaskarżonego wyroku, odpowiednio – 13 lat pozbawienia wolności i 15 lat pozbawienia wolności.

Oskarżony jest młodym człowiekiem, z dużymi problemami związanymi
z uzależnieniem od substancji psychotropowych. Konieczna jest jego izolacja
i leczenie, ale dotychczasowy sposób jego życia, uprzednia niekaralność, wskazują, że istotną funkcją kary powinno być także jego wychowanie i umożliwienie mu powrotu do społeczeństwa. Oskarżony musi ponieść surową karę, a taką jest kara 10 lat pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Apelacyjnego jest ona jednocześnie wystarczająca dla realizacji funkcji w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Wymierzona kara nie jest jednocześnie nadmiernie surowa, spełnia pokładane w niej cele i odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i stopniowi winy.

Sąd Apelacyjny nie podzielił natomiast zarzutu Prokuratora rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary 2 miesięcy pozbawienia wolności za czyn przypisany mu w punkcie II zaskarżonego wyroku. Należy mieć na uwadze okoliczności udzielenia pokrzywdzonemu przez oskarżonego 1 grama amfetaminy, w tym fakt, że stało się to za obopólną zgodą i doszło do wspólnego jej spożycia. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób ocenić orzeczonej za ten czyn kary jako rażąco niewspółmiernie łagodnej, a więc w stopniu nie dającym się zaakceptować. Prokurator nie przedstawił takich argumentów, które wykazałyby skutecznie na niewspółmierność tak orzeczonej kary.

Wniosek

Wniosek o wymierzenie oskarżonemu za czyn z punktu I zaskarżonego wyroku kary 13 lat pozbawienia wolności, za czyn z punktu 2 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 13 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był zasadny wyłącznie w części. Sąd Apelacyjny z wyżej przedstawionych powodów podwyższył oskarżonemu za czyn z punktu I zaskarżonego wyroku karę do 10 lat pozbawienia wolności.

Sąd podzielił także wniosek Prokuratora w zakresie orzekania o karze łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, zważywszy na fakt, że oba czyny przypisane oskarżonemu miały miejsce w tym samym miejscu i w zbliżonym czasie i pozostawały ze sobą w związku.

W pozostałym zakresie z powodów wyżej opisanych Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosków Prokuratora.

3.5.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I wyroku kary 8 lat pozbawienia wolności, która w ocenie skarżącego jest rażąco niewspółmiernie łagodna.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był częściowo zasadny, z powodów opisanych szczegółowo w punkcie 3.4 formularza uzasadnienia, a to w części w jakiej Sąd Apelacyjny podwyższył oskarżonemu za czyn z punktu I zaskarżonego wyroku karę do 10 lat pozbawienia wolności.

Wniosek

Wniosek o wymierzenie oskarżonemu za czyn z punktu I zaskarżonego wyroku kary 15 lat pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności oraz o orzeczenie wobec oskarżonego zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość nie mniejszą niż 200 metrów, jak również zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym na okres 15 lat.

Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był zasadny wyłącznie w części. Sąd Apelacyjny z powodów opisanych w rubryce 3.4 formularza, podwyższył oskarżonemu za czyn z punktu
I zaskarżonego wyroku karę do 10 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny podzielił także wniosek w zakresie orzekania o karze łącznej
z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, zważywszy na fakt, że oba czyny przypisane oskarżonemu miały miejsce w tym samym miejscu i w zbliżonym czasie i pozostawały ze sobą w związku.

W pozostałym zakresie z powodów opisanych w rubryce 3.4 formularza Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Zważywszy na orzeczenie wobec oskarżonego surowej kary pozbawienia wolności, nie było ponadto konieczne i potrzebne orzekanie wnioskowanego zakazu.

3.6.

Zarzut obrazy prawa materialnego, a to art. 46 § 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu kwoty zadośćuczynienia rażąco zaniżonej, nieadekwatnej do stopnia i długotrwałości cierpień pokrzywdzonego oraz doznanego przez niego trwałego uszczerbku na zdrowiu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był oczywiście zasadny. Orzeczona przez Sąd I instancji na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązka była nieadekwatna i nieodpowiednia do rozmiaru krzywdy
i cierpienia jakie oskarżony wyrządził pokrzywdzonemu.

Sąd I instancji w ogóle nie uzasadnił ani wysokości orzeczonej w kwocie 30.000 złotych nawiązki, ani nie wskazał powodów, dla których uznał, że orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie art. 46 § 1 k.k. było znacznie utrudnione.

Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w złożonej apelacji żądał podwyższenia już orzeczonej w punkcie VIII zaskarżonego wyroku nawiązki.

Orzeczona przez Sąd I instancji nawiązka w kwocie 30.000 złotych nie uwzględniała cierpienia pokrzywdzonego, zarówno w aspekcie fizycznym, wynikającym z doznanych rozległych i dotkliwych obrażeń ciała jak i w aspekcie psychicznym w czasie długotrwałego ich leczenia. Pokrzywdzony nie tylko zmagał się z bólem
i cierpieniem bezpośrednio po zdarzeniu, ale nadal odczuwa poważne skutki czynu oskarżonego. Z przedłożonej przez jego pełnomocnika dokumentacji medycznej wynika, że rozpoznano u pokrzywdzonego zespół stresu pourazowego. Pokrzywdzony nadal leczy się neurologicznie. Wymaga ponownie podkreślenia, że w następstwie działania oskarżonego, w rezultacie doznanych obrażeń lekarze usunęli mu śledzionę i część wątroby. Nie budzi wątpliwości, że przez całe życie będzie odczuwał negatywne konsekwencje zdrowotne.

W świetle powyższych ustaleń zasądzona przez Sąd I instancji nawiązka była rażąco niska. W całości zasługiwał na uwzględnienie wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o jej podwyższenie do wysokości 60.000 zł.

Wniosek

Wniosek o zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie 60.000 złotych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uwzględnił wniosek z wyżej opisanych powodów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

----------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok z uwzględnieniem dokonanych zmian opisanych w rubryce 5.2.1

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z wyżej opisanych powodów w rubrykach 3.1 i 3.2. formularza.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie I stwierdził, że oskarżony Ł. D. działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia K. Ł. oraz podwyższył wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności do 10 lat;

- uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności z punktu III i rozstrzygnięcie z punktu IV;

- na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 r. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 10 lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 kwietnia 2020 r. godz. 1:10 do dnia 26 września 2022 r.;

- w punkcie VIII podwyższył orzeczoną na rzecz pokrzywdzonego K. Ł. nawiązkę do kwoty 60.000,00 złotych przyjmując, że została orzeczona za czyn z punktu I.

Zwięźle o powodach zmiany

Z wyżej opisanych powodów, dla których uwzględnił częściowo apelację Prokuratura i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

---------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------

5.3.1.4.1.

-----------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa, a to mając na uwadze jego aktualną sytuację, w szczególności konieczność odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Grzegorz Wątroba SSA Marcin Ciepiela

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II i III wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratura

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II i III wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, III, VIII

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana