Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski (spr.)

Sędziowie

SSA Gwidon Jaworski

SSA Witold Mazur

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 579/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 września 2021r., sygn.. akt XVI K 87/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów podkreślić należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art.
7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane
w uzasadnieniu wyroku (tak m.in. postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2012r., III KK 298/12). Z taką sytuacją mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Sąd I instancji ujawnił w toku rozprawy głównej całokształt okoliczności, rozważył przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego Ł. K. i to w odniesieniu do wszystkich zarzucanych mu czynów oraz ocenił poszczególne dowody zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Skarżący oprócz polemiki z oceną dowodów i ustaleniami faktycznymi opartymi na tej prawidłowej ocenie nie wskazuje ani błędów natury logicznej w zaprezentowanym rozumowaniu, ani sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego. Tym samym zarzuty nie mogły zostać uznane za słuszne. Warto zacytować w tym miejscu orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2020r., sygn. akt V KK 263/19, iż obrazy art. 7 k.p.k. nie stanowi fakt, że w ocenie strony poczynione ustalenia faktyczne i ocena dowodów jest dla skazanego niekorzystna i nie spełnia jego oczekiwań.

Nie może też być mowy, aby skutecznym był zarzut obrazy art. 7 k.p.k. ograniczający się tylko do samego zanegowania oceny istniejących dowodów, bądź kwestionowania opartych na nich ustaleń faktycznych, tylko dlatego, że są niekorzystne dla oskarżonego i przeciwstawianie im innych okoliczności, bardziej dla niego korzystnych, których sąd - po ich rozważeniu - nie uznał za wiarygodne lub mające znaczenie dla rozstrzygnięcia.

W pełni należy się zgodzić z wnikliwą analizą zgromadzonych dowodów, jaką zaprezentował Sąd I instancji w pisemnych motywach orzeczenia. Zgodna jest ona zarówno z zasadami logiki, jak i doświadczenia życiowego.

Nie można zaakceptować twierdzeń obrony, że przekroczone zostały granice swobodnej oceny dowodów i zeznania świadków T. G., M. G., E. T., L. R., protokoły oględzin miejsca zdarzenia, klatki schodowej i windy oraz opinie genetyczne zostały ocenione wbrew zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego,
w sposób wybiórczy i mało wnikliwy. Mamy do czynienia z sytuacją odmienną. Ocena jest bowiem kompleksowa i wnikliwa, co znalazło odzwierciedlenie
w uzasadnieniu wyroku. Przedstawiona tam argumentacja jest zgodna
z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a skarżący nie wykazał błędów. Jego interpretacja natomiast stanowi tylko i wyłącznie próbą zakwestionowania oceny i zaprezentowanego własnego punktu widzenia, który jednak nie może się ostać przy konfrontacji z zaprezentowanym przez Sąd meriti tokiem rozumowania. Istotnym przy tym pozostaje, że świadkowie T. G., M. G., E. T., L. R. to osoby obce zarówno dla oskarżonego, jak i pokrzywdzonej. Nie miały one żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań. Z ich depozycji jasno wynika, że
5 grudnia 2020r. było słychać odgłosy awantury w mieszkaniu Ł. K.. Przy czym to kobieta krzyczała „ała” „błagam”. Tego typu wołanie, które nie było tylko jednorazowym, i jak słusznie podkreślono brak było podstaw do traktowania tych krzyków jako wytworu wyobraźni K. M., uznać należało za prośbę o zaniechanie przemocy. Bez znaczenia pozostaje przy tym czy mogli je słyszeć wszyscy sąsiedzi. Istotnym pozostaje, że brak podstaw do kwestionowania wiarygodności osób, które zeznawały
w tej materii. Ponadto okoliczności te w powiązaniu z pozostałymi, jak zabezpieczone ślady krwi (przy czym w tym przypadku również nie ma znaczenia ich ilość, jak bowiem słusznie zauważył Sąd meriti ostateczną przyczyną śmierci mogło być również uderzenie przez pokrzywdzoną krtanią o krawędź łóżka), czy zachowanie oskarżonego po śmierci konkubiny świadczą o jego działaniu z zamiarem ewentualnym zabójstwa.

W pełni prawidłowo również zostały ocenione przez Sąd meriti wyjaśnienia Ł. K.. Argumentacja zawarta w pisemnych motywach wyroku w zakresie powodów jakie legły u podstaw odmowy wiarygodności poszczególnym ich fragmentom zasługuje na pełną akceptację. Dotyczy to zarówno okoliczności śmierci K. M., chronologii w zakresie zdarzeń spalenia samochodu i zwłok, jak też przestępstwa popełnionego na szkodę M. B.. Z przedstawioną w uzasadnieniu orzeczenia argumentacją, która jest w pełni zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego Sąd odwoławczy w pełni się zgadza, stąd też nie widzi potrzeby jej powielania.

Nie ma również racji obrońca zarzucając naruszenia art. 7 k.p.k. w zakresie oceny zeznań M. B.. Sąd meriti dokonał ich szczegółowej analizy, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też sprzeczności
z zasadami doświadczenia życiowego. Odniósł się również przekonująco
i wyczerpująco do faktu, iż w czasie pierwszego okazania tablicy poglądowej M. B. nie był w stanie rozpoznać współsprawcy. Jednak już na etapie postępowania przygotowawczego jednoznaczne zidentyfikował Ł. K., jako jednego ze sprawców. Co więcej był w tym rozpoznaniu konsekwentny. Ł. K. okazał się przy tym osobą, która stosowała przemoc wobec pokrzywdzonego, miał więc możliwość rozpoznania jej rysów, mimo założonej maseczki, która to problematyka została również rozważona przez organ orzekający. Warto również dostrzec, że oskarżony nie kwestionował faktu przebywania na miejscu zdarzenia. Nie przyznawał się tylko do popełniania występku z art. 288 §1 k.k., ani też do znajomości z drugim sprawcą przestępstwa, którego miał poznać na przystanku autobusowym bezpośrednio przed zdarzeniem. Przeczą temu zeznania P. N. i P. K..

Wniosek

Wnioski o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie go jako przestępstwa z art. 155 k.k. i o łagodny wymiar kary, zmianę kwalifikacji czynów przypisanych w pkt II,III,V (co do czynów
z grudnia 2020r.) i VI zaskarżonego wyroku
i zakwalifikowanie ich jako przestępstwa z art. 239 §1 k.k. i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów.

3.2.

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 §2 k.p.k. w zw. z art.
7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 5 §2 k.p.k. w zw.
z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. Już sama konstrukcja tegoż zarzutu jest błędna. Wielokrotnie bowiem podkreślano tak w doktrynie, jak
i w orzecznictwie, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k. (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2021 r., sygn.. akt IV KK 415/20, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 2 czerwca 2021r., sygn.. akt V KK 233/21). W tym ostatnim orzeczeniu Sąd Najwyższy zwraca również uwagę na fakt, iż zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo, albowiem jednym z podstawowych obowiązków sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). W sprawie niniejszej obrona w zasadzie ograniczyła się tylko do postawienia zarzutu obrazy art. 5 §2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. nie wskazując, jakie nie dające się usunąć wątpliwości, miał powziąć Sąd meriti
i nie rozstrzygnąć ich na korzyść Ł. K.. Pisemne motywy wyroku wskazują, że takowych wątpliwości nie było. Warto przy tym również zauważyć, iż reguła z art. 5 § 2 k.p.k. nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega bynajmniej na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Z analogiczną sytuacją mamy również do czynienia w odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. Ogólnikowe sformułowanie w apelacji, iż całkowicie pomięto lub zbagatelizowano dowody przemawiające na korzyść oskarżonego przy jednoczesnym uwypukleniu dowodów niekorzystnych nie pozwala na szczegółowe odniesienie się do problemu. Stwierdzić więc tylko wypada, że Sąd I instancji odniósł się w uzasadnieniu wyroku do wszystkich zgromadzonych dowodów. Wskazał, którym dał wiarę i dlaczego, a którym wiarygodności odmówił. Zasada wyrażona w art. 410 k.p.k., iż podstawę każdego orzeczenia, stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nakłada na sąd obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu tych okoliczności. Sąd nie może wydać orzeczenia jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Dopiero bowiem wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może doprowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Sąd odwoławczy w szczególności sprawdza, czy przekonanie Sądu I instancji wysnute zostało z wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art. 410 k.p.k.) i czy przy ocenie dowodów uwzględnione zostały wskazania wiedzy
i doświadczenia życiowego oraz czy rozumowanie Sądu I instancji jest rozumowaniem poprawnym pod względem logicznym, a więc czy nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności, a w razie nierozstrzygnięcia przez Sąd I instancji określonych kwestii z powodu nie dających się usunąć wątpliwości - czy istniały realne możliwości ich usunięcia i rozstrzygnięcia poprzez przeprowadzenie innych dowodów, prawidłową ocenę dowodów już przeprowadzonych, lub też w drodze logicznego rozumowania, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1979 r., sygn. I KR 140/79). Natomiast nie sposób mówić o naruszeniu art. 410 k.p.k. w sytuacji, gdy Sąd meriti odniósł się do wszystkich zgromadzonych dowodów, jednym dając wiarę i czyniąc w oparciu o nie ustalenia faktyczne, a innym wiarygodności odmawiając.

Wniosek

Wnioski o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie go jako przestępstwa z art. 155 k.k. i o łagodny wymiar kary, zmianę kwalifikacji czynów przypisanych w pkt II,III,V (co do czynów
z grudnia 2020r.) i VI zaskarżonego wyroku
i zakwalifikowanie ich jako przestępstwa z art.
239 §1 k.k. i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów.

3.3.

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 170 §1 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji skarżący stawiając zarzut naruszenia prawa procesowego, co miało mieć wpływ na treść wyroku, a to art. 170 §1 k.p.k.
w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. W pełni bowiem należy zgodzić się z argumentacją Sądu meriti, która legła u podstaw oddalenia wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę oskarżonego
w pismach z dnia 1 czerwca 2021r. i z 26 sierpnia 2021r. Przeprowadzone
w sprawie dowody z opinii biegłych psychiatrów i psychologa, jak słusznie wskazano w pisemnych motywach wyroku, jednoznacznie odpowiadały na postawione pytania, były jasne, pełne i nie budzące żadnych wątpliwości. Zawarte w nich wnioski były natomiast w pełni zrozumiałe i jednoznaczne.
To samo dotyczy opinii biegłego z zakresu pożarnictwa. Dowód ten również spełnił wszystkie wymogi tak pod względem wyczerpującego odniesienia się do całości problematyki, jak też spójności, logicznej argumentacji
i zaprezentowania przekonującego toku rozumowania.

Dla przypomnienia warto zauważyć, że opinia biegłego jest niepełna, jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może oraz powinien udzielić odpowiedzi lub jeżeli nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen oraz poglądów, natomiast jest niejasna, jeżeli jej sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich albo jeżeli zawiera wewnętrzne sprzeczności, posługuje się nielogicznymi argumentami itp. Z taką sytuacją nie mieliśmy do czynienia na kawie niniejszej sprawy. Zarówno bowiem opinia biegłych psychiatrów, psychologa, jak też opinia biegłego z zakresu pożarnictwa były jasne, pozwalające na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów, pełne, logicznie uargumentowane i nie zawierały wewnętrznych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy nie aktualizuje określonego w art.
201 k.p.k. obowiązku niezadowolenie strony z przedstawionych
w sporządzonych opiniach wniosków czy też to, że stanowią one dowód winy oskarżonego, lecz wyłącznie obiektywna konkluzja, że dotychczasowa opinia jest niespełna, niejasna albo sprzeczna wewnętrznie lub z innymi opiniami wydanymi w tej samej sprawie. (postan. Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2021r., sygn.. akt IV KK 515/20). Fakt, że dowody z opinii dostarczonych
w sprawie przez biegłych nie są przekonujące dla strony procesowej nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 k.p.k. Opinię biegłego ocenia sąd i ten organ procesowy decyduje, czy jest ona dla niego zrozumiała i przekonująca w treści, czy odpowiada na pytania zakreślające jej przedmiot i granice, czy jest wewnętrznie spójna i niesprzeczna oraz, czy nie rodzi wątpliwości co do jej merytorycznej trafności (postan. Sądu Najwyższego
z dnia 30 marca 2021r., sygn.. akt III KK 82/21).

Dodatkowo warto również podkreślić, w odniesieniu do opinii biegłego
z zakresu pożarnictwa, że Sąd I instancji odniósł się do podnoszonych przez obronę zarzutów dotyczących oględzin pojazdu przez M. W. na policyjnym parkingu, a nie w warunkach w jakich doszło do pożaru. Zgodzić należy się z argumentacją, iż pozostaje to bez wpływu na treść i wnioski opinii. Słusznie też zostało podniesione, że de facto, wnioski opinii korespondują
z tym co mówił oskarżony. O ujawnionych wewnątrz pojazdu metalowych pojemnikach charakterystycznych dla przechowywania palnych cieczy wspominał bowiem Ł. K.. Zmiana przez niego wyjaśnień
i późniejsze twierdzenie, że przypadkowo doszło do zapalenia pojazdu, gdyż spuścił go ze skarpy, zapalił papierosa, a w środku były jakieś rozpuszczalniki i pozostawiony tam niedopałek przy uderzeniu musiał wylecieć, co eksponuje obrońca, nie sposób uznać za wiarygodne. Wcześniej bowiem oskarżony wskazywał, że „trochę polał rozpuszczalnikiem i rzucił papierosa”. W powiązaniu z oględzinami samochodu i opinią biegłego nie budzi żadnych wątpliwości mechanizm przyczyn pożaru F. (...).

Warto również zauważyć, zarówno w odniesieniu do wyżej omawianego zarzutu sformułowanego przez obrońcę oskarżonego, jak też zarzutu niedopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu z monitoringu z dnia 7 grudnia 2020r., z informacji na temat logowań telefonu oskarżonego z dnia 7 grudnia 2020r., z opinii uzupełniającej(...) Uniwersytetu Medycznego oraz
z uzupełniającej opinii badania histopatologicznego, iż skarżący zdaje się zapominać o treści Art. 427 § 3a k.p.k. Zgodnie z jego treścią w środku odwoławczym nie można podnosić zarzutu nieprzeprowadzenia dowodu
z urzędu, chyba że okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, czy czyn zabroniony został popełniony w warunkach, o których mowa w art. 64 lub art. 65 Kodeksu karnego, lub czy zachodzą warunki do orzeczenia pobytu w zakładzie psychiatrycznym na podstawie art. 93g Kodeksu karnego.

Obrona w trakcie trwającego postępowania nie wnioskowała
o przeprowadzenie dowodów, których nieprzeprowadzenie z urzędu zarzuca jako uchybienie sądu. Zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. polegający na nieprzeprowadzeniu dowodów z urzędu przez sąd zawsze jawi się jako zmierzający do niedopuszczalnego przerzucenia na Sąd I instancji odpowiedzialności za bierną postawę strony podczas procesu. Aktywność dowodowa w perspektywie art. 167 k.p.k. stanowi obowiązek strony czynnej oraz podmiotów kwalifikowanych. Oczywiście art. 427 §3 a k.p.k. przewiduje wyjątki. Chodzi o przypadki kiedy okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie. W sprawie niniejszej, jak wynika ze zgromadzonych dowodów i przeprowadzonej ich oceny, materiał dowodowy jest pełny i pozwalający na dokonanie nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych. Za całkowicie błędny i nieuzasadniony należy uznać zarzut nieprzeprowadzenia wyżej wskazanych dowodów. Nie sposób racjonalnie twierdzić, że na sądzie ciąży obowiązek poszukiwania i wprowadzania do procesu wszystkich ewentualnie pojawiających się dowodów. W wypadku gdy strona nie składa stosownych wniosków dowodowych, powinność sądu wynikająca z art. 167 k.pk. powstaje tylko wtedy, gdy dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych uzależnione jest od przeprowadzenia dowodu, o którym sąd powziął informację i którego przeprowadzenie jest w ogóle możliwe.
Tej inicjatywy sądu nie można jednak mylić z funkcją śledczą realizowaną poprzez poszukiwanie dowodów w procesie udowadniania sprawstwa i winy oskarżonego. Zadaniem sądu jest bowiem bezstronne rozpoznanie sporu procesowego i rozstrzygnięcie co do racji stron procesowych. Warto przy tym również zwrócić uwagę na problematykę ciężaru dowodu, czyli powinność udowodnienia wysuwanych twierdzeń, pod rygorem ich odrzucenia.
Nie sposób tego ciężaru przerzucać na sąd, jak próbuje czynić to skarżący. Zebrane dowody, jak wynika to z pisemnych motywów orzeczenia, pozwoliły na dokonanie pewnych i jasnych ustaleń faktycznych. Skoro obrona chciała je podważać to jej rolą było wnioskowanie określonych dowodów, co więcej takich które wskazywałyby na inny przebieg zdarzeń. Jak bowiem słusznie podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 czerwca 2010r., sygn.. akt III KK 424/09 dowody dopuszcza się celem udowodnienia konkretnej okoliczności, która przyczyniłaby się do ustalenia prawdy, a nie celem sprawdzenia, czy przypadkiem dana okoliczność nie okazała się przydatna
w postępowaniu.

Wniosek

Wnioski o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie go jako przestępstwa z art. 155 k.k. i o łagodny wymiar kary, zmianę kwalifikacji czynów przypisanych w pkt II,III,V (co do czynów
z grudnia 2020r.) i VI zaskarżonego wyroku
i zakwalifikowanie ich jako przestępstwa z art.
239 §1 k.k. i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów.

3.4.

Błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma również obrońca stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Jak bowiem była mowa ustalenia, których dokonał Sąd I instancji zostały oparte na w pełni prawidłowo ocenionym materiale dowodowym. Błąd ustaleń faktycznych zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków dokonanych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia. Na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że
z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. W niniejszej sprawie skarżący polemizuje z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti, jednak nie wykazuje na czym miałyby polegać nieprawidłowości w przedstawionym w pisemnych motywach orzeczenia rozumowaniu.

W pełni należy zgodzić się z Sądem I instancji, który ustalił, że oskarżony zadawał pokrzywdzonej uderzenia po ciele, jak też działał z zamiarem ewentualnym zabójstwa. Dokładne ustalenie poniesionych przez pokrzywdzoną obrażeń, na skutek m.in. działań Ł. K., który po dokonanym zabójstwie wywiózł ciało K. M. i ukrył
w lesie między ruinami budynku, a następnie spalił, nie było możliwe. Nie wyklucza to oczywiście możliwości przypisania sprawcy dokonania przestępstwa z art. 148 §1 k.k. Szczegółowa analiza zgormadzonych dowodów w pełni bowiem uprawniała Sąd I instancji do wyciągnięcia takowych wniosków. Powiązanie odgłosów słyszanych przez sąsiadów, przede wszystkim krzyków kobiety, w tym „ała”, „błagam”, z zabezpieczonymi śladami krwi, ale przede wszystkim z zachowaniem oskarżonego, który ukrył zwłoki, spalił samochód i rzeczy pokrzywdzonej, a następnie jej zwłoki, stwarzał pozory, że konkubina wyjechała, wskazuje na działanie z zamiarem ewentualnym zabójstwa. Jak słusznie zauważono w uzasadnieniu wyroku
o tym, że zgon pokrzywdzonej nie nastąpił w okolicznościach objętych zakresem normy 155 k.k. świadczą nie tylko wiarygodne dowody, ale
w znacznej mierze również późniejsze zachowanie oskarżonego, który nie wzywa karetki pogotowia, a wywozi zwłoki i je ukrywa, a następnie podejmuje cały szereg przemyślanych działań mających na celu stworzenie pozorów,
że konkubina opuściła mieszkanie i wyjechała do pracy w pensjonacie. Wreszcie po wizycie policjantów decyduje się wrócić na miejsce ukrycia zwłok, by je spalić. W pełni logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego są wyprowadzone przez Sąd meriti wnioski, że tak zachowuje się sprawca zabójstwa, a nie osoba która miała ewentualnie popełnić występek
z art. 155 k.k., czyli nieumyślnie spowodować śmierć człowieka.

Warto również zaznaczyć, że Sąd I instancji nie wyklucza możliwości spowodowania śmierci pokrzywdzonej w okolicznościach wskazanych przez Ł. K., to jest na skutek uderzenia krtanią o twardy element łóżka. Jednak najistotniejszym pozostaje, iż było to konsekwencją agresji
ze strony oskarżonego i rozciągniętego w czasie zadawania ofierze uderzeń, co zostało w pełni prawidłowo ustalone w oparciu o zgromadzone dowody, jak zeznania M. G., E. T., L. R., oględziny mieszkania i budynku oraz opinie biegłego.

Nie sposób też zgodzić się z obrońcą odnośnie błędnego, jego zdaniem ustalenia, iż „relacje pokrzywdzonej i jej rodziców były ścisłe”. Nie została bowiem w żaden sposób podważona ocena zeznań A. K. i B. M., na podstawie których to dowodów ustalone tę okoliczność. Rację
ma Sąd meriti wskakując, iż zeznań tych w żadnej mierze nie podważyły wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie w dniu 15 września 2021r. Ł. K. pozostawał bowiem w związku partnerskim
z pokrzywdzoną zaledwie przez pół roku. Nie mógł więc posiadać pełnego rozeznania co do relacji rodzinnych partnerki.

Wniosek

Wnioski o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie go jako przestępstwa z art. 155 k.k. i o łagodny wymiar kary, zmianę kwalifikacji czynów przypisanych w pkt II,III,V (co do czynów
z grudnia 2020r.) i VI zaskarżonego wyroku
i zakwalifikowanie ich jako przestępstwa z art.
239 §1 k.k. i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów.

3.5.

Naruszenia prawa materialnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można również zgodzić się z zarzutami obrońcy, iż doszło
w sprawie do naruszenia prawa materialnego.

W pierwszej kolejność odnosząc się do zarzutu obrazy art. 148 §1 k.k. poprzez jego zastosowanie, podczas gdy czyn zarzucany oskarżonemu wypełnia znamiona przestępstwa z art. 155 k.k. trzeba zauważyć całkowicie błędne jego sformułowanie. Wcześniej bowiem skarżący kwestionował zarówno ocenę dowodów w powyższym zakresie, jak i w konsekwencji prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy odniósł się do tych zarzutów we wcześniejszej części uzasadnienia i jak zaznaczono
w pełni prawidłowo zostało ustalone, iż Ł. K. w dniu 5 grudnia 2020r. działając z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia K. M. poprzez zadawanie uderzeń spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała, które skutkowały jej zgonem. Takie ustalenia prawidłowo zostały zakwalifikowane, jako wyczerpujące znamiona zbrodni z art.
148 §1 k.k. i nie sposób tu twierdzić, że doszło do naruszenia prawa materialnego. Wielokrotnie w orzecznictwie podkreślano, iż obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego (tak m.in. Sąd Najwyższy
w: postanowieniu z dnia 15 marca 2021r., sygn.. akt IV KK 85/21, postanowieniu z dnia 16 października 2020r., sygn.. akt I KK 29/19). Niedopuszczalne jest więc stawianie zarzutu obrazy prawa materialnego,
w sytuacji gdy skarżący jednocześnie podważa ustalenia faktyczne w tym samym zakresie.

Nie ma również racji skarżący stawiając zarzut obrazy art. 288 §1 k.k.,
art. 262 §1 k.k., art. 244 k.k. poprzez ich zastosowanie, podczas gdy czyny te jako czyny współukarane następcze winny zostać objęte normą art.
239 §1 k.k. Za całkowicie błędne należy uznać powołanie się przez obrońcą
na niezastosowanie art. 239 §1 k.k. Przepis ten odnosi się bowiem
do przestępstwa poplecznictwa. Ma ono wprawdzie charakter powszechny, ale jego podmiotem nie może być sam sprawca, który podejmuje działania zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności karnej (np. zaciera ślady przestępstwa). Ustawodawca w art. 239 § 1 k.k. za poplecznictwo wprowadza odrębnie określoną sankcję i odnosi to do osoby, która sprawcy pomaga, utrudniając lub udaremniając prowadzenie postępowania. Jasnym się staje, że nie może dotyczyć to oskarżonego.

Dokując jednak dalszej analizy, czy czyny, za które został skazany Ł. K. w pkt 2, 3 i 4 wyroku nie stanowią czynów współukaranych następczych również należy stwierdzić, że Sąd meriti w pełni prawidłowo dokonał ustaleń w tym zakresie, jak też właściwie zakwalifikował zachowania sprawcy. Nie sposób traktować spalenia samochodu, czy spalenia zwłok, jako czynów współukaranych następczych. Jak słusznie wskazał w uzasadnieniu Sąd I instancji wprawdzie jednym z motywów spalenia pojazdu było zacieranie śladów dokonanego zabójstwa i chęć uniknięcia, czy też chociażby oddalenia konsekwencji związanych z dokonaną zbrodnią, jednak okoliczności czynu wskazują, że Ł. K. miał również zamiar dokonania zniszczenia mienia. Nie tylko bowiem spakował rzeczy konkubiny, pojechał jej samochodem w ustronne miejsce, ale też rozlał w środku łatwopalną ciecz, po czym wrzucił palącego się papierosa. W tej sytuacji oczywistym pozostaje, że doszło do wyczerpania znamion występku z art. 288 §1 k.k.

Podobnie w odniesieniu do występku z art. 262 §1 k.k., nie sposób twierdzić, że doszło do naruszenia prawa materialnego. Jak była mowa powyżej
z prawidłowych ustaleń Sądu meriti wynika, że oskarżony dokonał spalenia zwłok K. M. nie zaraz po tym, jak wywiózł je celem ukrycia. Wrócił bowiem w to miejsce później. Jakkolwiek można dopatrywać się również w tym jego działaniu, podobnie jak w spaleniu samochodu, zacierania śladów dokonanego zabójstwa i chęci uniknięcia, czy też chociażby oddalenia konsekwencji związanych z dokonaną zbrodnią, to jednak mamy tu również do czynienia ze znieważeniem zwłok poprzez ich spalenie. Oczywiście Sąd odwoławczy miał w polu widzenia orzeczenie tut. sądu z dnia 15 stycznia 2004r., sygn.. akt II AKa 374/03, zgodnie z którym znieważenie zwłok musi mieć charakter działania o charakterze umyślnym i związane być tym samym z wyrażeniem braku szacunku należnego zmarłemu, obrażania
go i bezczeszczenia zarówno słownie, jak i poprzez demonstracyjne gesty. Niewątpliwie takiego charakteru nie sposób dopatrzyć się w zachowaniu polegającym na zasypaniu zwłok ziemią poza cmentarzem i przykrycie tego miejsca gałęziami oraz naruszenie w ten sposób typowego dla naszego kręgu kulturowego sposobu pochówku, jak też narażenie zwłok na żerowanie zwierząt. Jednak odnieść to można tylko do pierwszego etapu działania Ł. K., a więc wywiezienia i ukrycia ciała K. M. po dokonaniu zabójstwa. Polanie zwłok cieczą łatwopalną i to po upływie dwóch dni, a następnie ich podpalenia realizuje znamiona występku
z art. 262 §1 k.k.

Prowadzenia przez oskarżonego pojazdów mechanicznych w grudniu 2020r. mimo orzeczonego dożywotniego zakazu również nie może zostać uznane za czyn współukarany następczy. Przeciwko takiej koncepcji przemawia fakt, iż do mieliśmy do czynienia z czynem ciągłym. Zdarzeń tego rodzaju było kilka. Z tego powodu nie może również być mowy o rozważaniu czynu z dnia 23 lipca 2020r., jako czynu o znikomej społecznej szkodliwości. Ponadto jak słusznie zauważył Sąd I instancji zacieranie śladów przestępstwa nie wyklucza jednocześnie realizacji znamion innego czynu zabronionego i nie powoduje jego depenalizacji.

Nie można również zgodzić się ze skarżącym, iż czyn przypisany oskarżonemu w pkt 4 wyroku, cechuje się znikomym stopniem społecznej szkodliwości. Owszem oskarżony hodował jedną roślinę konopi innych niż włókniste, ale sposób pielęgnacji, oświetlenie świadczą, ze doskonale wiedział co uprawia. Roślina znajdowała się przy tym we wczesnym stadium rozwoju. Jak słusznie podkreślił Sąd okoliczności wskazywane przez obronę znalazły odzwierciedlenie w wymiarze kary, która została orzeczona
w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Wniosek

Wnioski o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie go jako przestępstwa z art. 155 k.k. i o łagodny wymiar kary, zmianę kwalifikacji czynów przypisanych w pkt II,III,V (co do czynów
z grudnia 2020r.) i VI zaskarżonego wyroku
i zakwalifikowanie ich jako przestępstwa z art.
239 §1 k.k. i uniewinnienie oskarżonego, umorzenie postępowania co do przestępstw przypisanych w pkt
IV i V (co do czynu z dnia 23 lipca 2020r.) z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów.

3.6.

Zarzuty rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za czyn 1 oraz zasądzonego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma również racji obrońca zarzucając rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za czyn z art.
148 §1 k.k. poprzez nieuwzględnienie i niedocenienie w dostatecznym stopniu istotnych okoliczności, które winny łagodząco wpływać na wymiar kary, takich jak wyrażenie skruchy i żalu, zawnioskowanie o mediację, celem przeproszenia rodziny pokrzywdzonej, wyrażenie woli zadośćuczynienia, wskazanie miejsca położenia zwłok.

Rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary,
ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą,
a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną
a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Sąd I instancji wziął pod uwagą wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące i nadał im właściwą rangę. Oskarżony dopuścił się zabójstwa osoby dla niego bliskiej,
z którą łączył go partnerski związek. Okoliczność działania z zamiarem ewentualnym, jak też wskazanie miejsca ukrycia zwłok zostały uwzględnione jako okoliczności łagodzące, ale jak słusznie podkreślono, waga i liczba okoliczności obciążających przemawiały za karą 25 lat pozbawienia wolności. Niewątpliwie znaczenia przy wymiarze kary odegrała również wielokrotna wcześniejsza karalność sprawcy.

W pełni również należy zgodzić się z argumentacją Sądu meriti uzasadniającą zasądzenie od oskarżonego na rzecz rodziców pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwotach po 100 000 zł, a na rzecz rodzeństwa w kwotach po 20 000 zł. Słusznie zostało podkreślone, że zadośćuczynienie za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej jest ściśle związane z naruszeniem dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej, której zerwanie (w szczególności nienaturalne, nagłe, spowodowane przestępstwem) powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy. Poczucie krzywdy jest tym większe w odniesieniu do osoby młodej, a taką przecież była K. M.. Nie budzi przy tym wątpliwości, że im więź bliższa i ściślejsza, tym ból, cierpienie i poczucie krzywdy wynikające z jej zerwania większe.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie orzeczonej kary jednostkowej oraz w konsekwencji kary łącznej oraz obniżenie zasądzonych kwot zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 września 2021r., sygn.. akt XVI K 87/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów oraz brak podstaw do uchylenia orzeczenia z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Mając na względzie sytuację majątkową i materialną oskarżonego, przy uwzględnieniu długotrwałego okresu pozbawienia wolności Sąd odwoławczy zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, jego wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Gwidon Jaworski SSA Wiesław Kosowski SSA Witold Mazur

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 września 2021r., sygn. akt XVI K 87/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana